ΜΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ GARY MOORE

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον GARY MOORE, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν με ενθουσίασε και τόσο. Άκουγα απλά έναν ακόμα κιθαρίστα, που το "ύφος" του δεν διέφερε από των άλλων καλών στην κιθάρα της εποχής των "χρυσών" τραγουδιών του 60-70. Άκουγα τότε έναν κιθαρίστα που περπατούσε στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μουσικά μοτίβα με τους άλλους. Γρήγορα όμως άλλαξα γνώμη, όταν ο κιθαρίστας αυτός αποφάσισε να βαδίσει σε δύσκολα μονοπάτια, και να αρχίσει να "ζωγραφίζει" με τις χορδές του μουσικούς πίνακες. Βγάζοντας προς τα έξω έναν "επαναστατικό ρομαντισμό", κάτι ανάμεσα σε soul, blues, αλλά και rock, ξέφυγε από την υπόλοιπη ομάδα των καλών (απλά) μουσικών και όχι μόνο ξέφυγε, παρέσυρε και όλους εμάς στις δικές του μουσικές αναζητήσεις καθηλώνοντάς μας κάθε φορά και με κάτι καινούργιο. Κυρίες και κύριοι, ο GARY MOORE.