Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μουσικοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μουσικοί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Παρουσίαση δίσκου "Anelih3" από τον Stereo Mike την Κυριακή 27/2 @ Passport

Την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου, ο Stereo Mike επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πειραιά, και παρουσιάζει στο Passport (Καραϊσκου 119, Πλατεία Κοραή) το νέο του δίσκο με τίτλο ANELI3H (ΕΜΙ).               
Το δεύτερο κομμάτι της δισκογραφικής τριλογίας του καλλιτέχνη (XLI3H - ANELI3H - KATALH3H) είναι πλέον έτοιμο και ο Stereo Mike μετά από πολύμηνη απουσία από τα συναυλιακά πράγματα, επιστρέφει πιο ώριμος από ποτέ.            
Στο live κομμάτι της βραδιάς, εκτός από τον Stereo Mike, θα συμμετάσχουν και οι Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο κύριος Μέγας, ενώ δίπλα του επί σκηνής θα βρεθούν οι Tus, Evnus, Free Spirit και η Helena Micy.              
Κατά τη διάρκεια του event στα decks θα βρίσκεται η Ino Mei, η οποία θα κρατήσει την ενέργεια της βραδιάς σε υψηλά επίπεδα.           
Το event συνδυάζει θετική ενέργεια, rap με στιχουργική συνειδητότητα και δυνατά beats, τα οποία σίγουρα θα σας ανεβάσουν τη διάθεση και όχι μόνο!              
Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30 και η είσοδος ορίστηκε στα 10 ευρώ.               
Links:                  
Stereo Mike – Απλά Ζωή                
Stereo Mikes Facebook Page

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΖΟΥΛΛΗΣ στη ΡΟΔΟ

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΖΟΥΛΛΗΣ στη ΡΟΔΟ  
Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου  
Colorado Club 
Ορφανίδου 57 Rhodes, Greece    
Ο Βασίλης Καζούλλης, ένας από τους πιο αγαπημένους τραγουδοποιούς της γενιάς του, από την αρχή της καλλιτεχνικής του πορείας έχει υπογράψει κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια που μας συντροφεύουν και σιγοτραγουδάμε μέχρι σήμερα. Με την μπαλάντα να κυριαρχεί, με εμφανείς τις επιρροές από τους μουσικούς του «συγγενείς», όπως ο ίδιος αποκαλεί τους BEATLES, με στοιχεία από την παράδοση των Δωδεκανήσων και ιδιαίτερα της πατρί...δας του της Ρόδου έχει συνθέσει ένα ξεχωριστό μουσικό ύφος. 
Στις 27 Οκτωβρίου 2010, θα εμφανιστεί μαζί με την μπάντα του, στο Colorado Club στη Ρόδο (Ορφανίδου 57), για ένα μουσικό ταξίδι από την προσωπική του δισκογραφία μέχρι τις αγαπημένες του διασκευές, από τη δυτική ροκ σκηνή μέχρι την ελληνική παράδοση ή, πιο απλά «Από το Λίβερπουλ στη Σαντορίνη», όπως ονομάζεται ο τελευταίος του, 9ος στη σειρά, προσωπικός δίσκος. 
Διοργάνωση: Σύλλογος Πελοποννησίων Ρόδου "Ο Μωρηάς" 
http://www.rodosevents.gr/event.php?EventId=3485

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Η Ζωή Τηγανούρια στο πλαίσιο του φεστιβάλ "Η Θράκη πατάει...Γκάζι"

Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου η ακορντεονίστα και μουσικοσυνθέτης Ζωή Τηγανούρια σε ρυθμούς tango, latin αλλά και λαικούς, βαλκανικούς , παραδοσιακούς, στο πλαίσιο του τριήμερου φεστιβάλ πολιτισμού "Η Θράκη πατάει...Γκάζι" που διοργανώνει η "Τεχνόπολις" του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με τις Νομαρχίες Έβρου και Ξάνθης. Μετά την επιτυχημένη της καλοκαιρινή περιοδεία η Ζωή Τηγανούρια επιστρέφει στους γνώριμους ήχους της πατρίδας της μέσω "Τεχνόπολις" για μια μοναδική εμφάνιση στο πρώτο φεστιβάλ τεχνών αφιερωμένο στη Θράκη και τους καλλιτέχνες της, μαζί της στο τραγούδι η Ειρήνη Χαρίδου και η παραδοσιακή χορωδία πολιτιστικού συλλόγου νέας Βύσσας Στέφανος Καραθεοδωρής . Special Guest η Καίτη Γαρμπή Σάββατο 11/09, "Τεχνόπολις" Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι Πειραιώς 100 Ώρα έναρξης: 21:00 Είσοδος ελεύθερη. Σας περιμένουμε! ZOE MUSIC Ltd. Music Productions tel.:+30 2109587551, mob.:+30 6948381283 Contact: info@zoe-music.net Links: http://www.zoe-music.net http://www.myspace.com/zoitiganouria http://www.facebook.com/home.php?#/pages/ZOE-TIGANOURIA-Official-Page/158874867948?ref=ts

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

«ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ».

Είναι πολλοί εκείνοι που μου ζήτησαν να γράψω όσο γίνεται περισσότερα για την μεγάλη μορφή της ROCK μουσικής σκηνής, που ακούει στο όνομα ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ. Να γράψω πολλά; Είναι εύκολο. Να μπορέσω όμως να περιγράψω αυτήν την παρεξηγημένη ιδιοφυία μέσα από αυτό, η από χίλια ακόμα κείμενα, πιστέψτε με, είναι ολόκληρος «Γολγοθάς»! Πάμε λοιπόν να δούμε ένα δυο πραγματάκια, για τον αξέχαστο ΠΑΥΛΟ! Ο Παύλος Σιδηρόπουλος o σημαντικότερος εκπρόσωπος της Ελληνικής ροκ, ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανηψιός της Έλλης Αλεξίου.
Σε αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σε αυτόν του rocker και του σκεπτικιστή. Ο Π.Σ. γεννήθηκε στις 20/7/1948 (ή 28/7/1948, οι πηγές μου διαφωνούν) στην Αθήνα και ως τα επτά του χρόνια έζησε στην Θεσσαλονίκη.
Ο πατέρας του είχε έρθει από τον Πόντο και κατέληξε στην Αθήνα όπου άνοιξε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού για φωτογραφίες. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε πάει για σπουδές στο Μαθηματικό.
Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δελληγιαννίδη (κιθαρίστα των Olympians) και φτιάχνουν το ντουέτο "Δάμων και Φιντίας". Κυκλοφορούν το 7" "Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους" και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο "Ζωντανοί στο Κύτταρο". Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα "Μπουρμπούλια" που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα "Μπουρμπούλια" και το νέο σχήμα (Π.Σ., φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης,κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το "Ο Ντάμης ο ληστής" λογοκριμένο σε "Ο Ντάμης ο σκληρός".
Μαζί είναι από το 1972 εώς το 1974. Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την Ελληνική μουσική.
Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει χαρακτηριστικά στο σημείωμα του δίσκου "Τα μπλουζ του πρίγκιπα": "όμως αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα βρούμε τον Παύλο μαζί με τα "Μπουρμπούλια" να δουλεύουν πάνω σε ένα ROCK με εθνικά στοιχεία.
Τζαμαρίσματα - με την πλήρη έννοια του όρου - που έπαιρναν την μορφή μιας πολύ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Ηταν τότε που ο Νίκος στα τύμπανα και ο Βασίλης στο μπάσο κράταγαν ένα τέμπο που όμοιό του δεν ακούστηκε ποτέ ξανά από Ελληνική μπάντα...
Ηταν τότε που στην κιθάρα ήταν ο Παντελής...
Ηταν τότε που η φωνή του Παύλου ροκάριζε πάνω στις μουσικές μνήμες της Θράκης, της Ηπείρου και της Σμύρνης...
Ηταν τότε που ο Παύλος άρχιζε να φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του για την Ελληνική μουσική αλλά και την ΑΠΟΨΗ του.
Μια άποψη σοβαρή που ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει - όπως αυτός οραματιζόταν - στο κοινό του." Κάτω από αντίξοες συνθήκες (οι αρχές της δικτατορίας τους χαρακτηρίζουν επικίνδυνους και απόβλητους) το σχήμα διαλύεται και τα "Μπουρμπούλια" ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής, στα έργα του "Οροπέδιο" και "Θεσσαλικός κύκλος".
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρούπ "Σπυριδούλα".
Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το "Φλού".
Αξίζει πιστεύω να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Π.Σ. δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα "χαρτί" που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο.
Η "Σπυριδούλα" υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4% . Το σχήμα διαλύεται αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο rock ήχο και μια σειρά συναυλιών. Το 1979 μαζί με Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (παλιά μέλη Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα "Εταιρία Καλλιτεχνών" με αγγλικό στίχο.
Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ενα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο "Zorba the freak" πρόκειται για το τραγούδι "Clown". Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου "Ο Ασυμβίβαστος" όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack.
Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο "Αλδεβαράν" και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη "Οικογένεια Ζαρντή" που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1. Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980 όπου ο Π.Σ. καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους "ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ".
Μαζί ηχογραφούν μιά σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακρυά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς.
Το 1982 κυκλοφορούν το "Εν λευκώ" με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (γιά άλλη μιά φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας.
Με τα τραγούδια "Η" και "Ανταργκράουντ με στράς" για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και "Υστατη στιγμή" για προσβολή της δημοσίας αιδούς). Το 1985 κυκλοφορούν το "Zorba the freak" ένα δίσκο μπολιασμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει την παραγωγή. Το 1989 κυκλοφορεί το "Χωρίς μακιγιάζ" που είναι ένας δίσκος ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό.
Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις ( κυρίως στο club "Αν" στα Εξάρχεια μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων ).
Τον δίσκο αυτό χαρακτηρίζουν τα blues κομμάτια που πάνω στις στενές του φόρμες ο Π.Σ. εκφράζεται με τον δικό του τρόπο. Το καλοκαίρι του 1990 ξαφνικά άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι.
Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε.
Αυτή η ιστορία τον έκανε ψυχολογικό ράκος.
Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν.
Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια (τα οποία σταδιακά παρουσίαζαν στο κοινό των συναυλιών) και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις (το συγκρότημα πειραματιζόταν με funk στοιχεία στον ήχο του) άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Όμως το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από χρήση ηρωίνης στο πατρικό του σπίτι.
Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΜΟΥΣΙΚΗ, ΚΑΙ «ΜΟΥΣΙΚΟΙ».

Πάει μια εικοσαετία τώρα, που παρακολουθώντας και συγκρίνοντας τη μουσική «παρουσία» της χώρας μας, πραγματικά απογοητεύομαι. Έγραψα πολλές φορές για τα «εμπορικά» τραγούδια, και διαπιστώνω ότι το τραγούδι μας γενικότερα, κατάντησε «εμπόρευμα» στα διάφορα δισκογραφικά μπακάλικα. Παρακολουθώ τις προσπάθειες διαφόρων δημιουργών που επιχειρούν και γράφουν πραγματικά καλό τραγούδι, που ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ με όλη τη σημασία της λέξης, και αντί τα τραγούδια τους να είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο, μετά από λίγο καιρό, χάνονται. Είναι εκείνα τα τραγούδια που δεν χαρακτηρίζονται «εμπορικά». Είναι εκείνα τα τραγούδια που πραγματικά λένε κάτι. Είναι εκείνα τα τραγούδια που έχουν ποιότητα, που έχουν «ευαισθησία», που αγγίζουν τον κόσμο, και που δυστυχώς είναι από την γέννηση τους καταδικασμένα. Ποιος τα καταδικάζει; Πάντως όχι ο κόσμος. Στον κόσμο οι «έμποροι» δεν δίνουν καν την ευκαιρία να τα γνωρίσει, γιατί έτσι και γίνει αυτό, όλα τα άλλα, τα λεγόμενα «εμπορικά», θα πάνε στα σκουπίδια. Γιατί εκεί είναι ουσιαστικά η θέση τους. Λέμε σήμερα για Ελληνική Μουσική, αλλά έχουμε αναρωτηθεί κατά πόσο η μουσική που ακούμε είναι Ελληνική, και όχι κάποια ξένη την οποία έχουν διασκευάσει οι «σύγχρονοι» μουσικοί – τραγουδοποιοί; Και βλέπω ότι όσο πάει, χάνεται ο φυσικός ήχος των μουσικών οργάνων. Πάει να αντικαταστεί από τον «ηλεκτρονικό», όπως και ο τρόπος σύνθεσης και ενορχήστρωσης. Αυτό βέβαια θα με πείραζε λιγότερο αν το αποτέλεσμα ήταν κάτι καλό και όχι ευκαιριακό όπως συμβαίνει στο 85% των μουσικών μας σήμερα. Το υπόλοιπο 15%, δεν έχει την προβολή που θα έπρεπε, ούτε τα δελτία τύπου από τις δισκογραφικές που θα έπρεπε. Και ενώ έχουμε μεγάλους πραγματικά μουσικούς δημιουργούς, ελάχιστοι είναι εκείνοι που είναι πλεον γνωστοί στο ευρύ κοινό. Ένα παράδειγμα, είναι και ο Γρηγόρης Τζιστούδης, που γνωρίσαμε σε παλαιότερο άρθρο. Ενώ λοιπόν η μουσική του έχει πραγματικά κατακτήσει την Ευρώπη, εδώ στην Ελλάδα ελάχιστοι τον ξέρουν! Και είναι πάρα πολλά ακόμα τα παραδείγματα σαν αυτό του Γρηγόρη. Και ακούω στα διάφορα ραδιόφωνα τους μουσικούς παραγωγούς να μιλούν για «καταξιωμένους» συνθέτες, στιχουργούς, ερμηνευτές, για «μεγάλες επιτυχίες», και αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι τίτλοι αναφέρονται στις μουσικές και τα τραγούδια κάποιας άλλης χώρας γιατί να αναφέρονται στα δικά μας αποκλείεται. Αν την κατάντια την χαρακτηρίζεις επιτυχία, τότε κάθε σχόλιο είναι περιττό. Την περασμένη εβδομάδα ήμουν σε μια συνάντηση δημοσιογράφων Ελλήνων και ξένων που το αντικείμενο τους είναι η μουσική, τα καλλιτεχνικά. Ντράπηκα πραγματικά όταν ένας Αυστριακός είπε ότι «προτιμούν να παραμείνουν στην έρευνα των δεκαετιών 50-80 της Ελληνικής Μουσικής, παρά να ασχοληθούν με τους σημερινούς «ατάλαντους» δημιουργούς». Αυτό (συνέχισε) είναι πλεον το τραγούδι της Ελλάδας; Κρίμα στην μεγάλη μουσική μας παράδοση, και στα ιερά τέρατα που έβγαλε η χώρα μας. Σίγουρα δεν θα περίμεναν αυτή την κατάληξη. Η Ευρώπη (συνέχισε πάλι) χρόνια τώρα μελετά όλα όσα αφορούν την μουσική και το τραγούδι μας, και βλέποντας το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι, το συγκρίνει με όλα τα παλιά καλά, και το απορρίπτει. Βέβαια μέσα σε αυτόν τον σωρό, ξεχωρίζει κάποιες πολύ καλές δουλειές οι οποίες όμως είναι σαν σταγόνα στον ωκεανό» Το ότι οι ξένοι γενικότερα ασχολούνται με την μουσική μας το έχω γράψει αμέτρητες φορές και το έχω πει στις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο όπου και έτυχε να φιλοξενήσω φίλους από το εξωτερικό, οι οποίοι ξάφνιασαν όλους μας με τις γνώσεις τους γύρω από την μουσική μας ιστορία, γνώσεις που καλά καλά δεν έχουν ακόμα κι οι πιο εξειδικευμένοι σε μουσικά θέματα. Στον αντίποδα τώρα όλων αυτών, έχουμε την νεολαία μας, να γνωρίζει σε πολλές περιπτώσεις ελάχιστα ιστορικά στοιχεία, σε αντίθεση με όλα τα σουξέ, που ξέρει γι αυτά και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο Αυστριακός είπε και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό στο οποίο συμφώνησαν σχεδόν όλοι. Θα έπρεπε να διδάσκεται στα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα η ιστορία και εξέλιξη της μουσικής μας, έτσι που να έχουν τη δυνατότητα όλοι να μάθουν, και να τους δοθεί η ευκαιρία να «ψάξουν» και να συγκρίνουν, υποχρεώνοντας έτσι όλους εκείνους που ουσιαστικά «κοροϊδεύουν» και εκμεταλλεύονται τη μουσική, η να γράψουν κάτι καλό, η να αποσυρθούν. Καλό θα ήταν να γινόταν κάτι τέτοιο, και ίσως μετά από πάρα πολλά χρόνια γίνει. Μέχρι τότε όμως, θα βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από «εμπορικά» τραγούδια, και από διασκευασμένες μουσικές, ενώ στην έρημο αυτή, θα υπάρχουν κάποιες «οάσεις» καλού τραγουδιού, οι οποίες θα ξεδιψούν όσους θέλουν να ακούν κάτι καλό. tsougarisgnomi@gmail.com

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ MUSIC VILLAGE
Αγαπητοί φίλοι της μουσικής,θα χαρούμε πολύ να σας δούμε σήμερα, στη συναυλία αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής με τον Αμερικανό, διεθνή κοντραμπασίστα και συνθέτη, CHRIS DAHLGREN (berlin) και τον Θύμιο Ατζακά στο ούτι και την κιθάρα.
Μαζί τους θα εμφανιστεί, σε ελάχιστα αντιληπτό χρόνο, ο Φλώρος Φλωρίδης...
Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί απόψε, στην Πριγκηπέσσα, Φιλικής Εταιρίας 5, Θεσσαλονίκη, ώρα 21:30, με εισητήριο 10€.
Chris Dahlgren
Ο Chris Dahlgren γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1961.
Αποφοίτησε απ’το τμήμα τζαζ του College-Conservatory of Music in Cincinnati (1986) και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές σύνθεσης στη σύγχρονη και πειραματική μουσική, στο Wesleyan University (2003).
Έχει σπουδάσει σύνθεση με τους Anthony Braxton, Alvin Lucier και LaMonte Young και κοντραμπάσο με τους Dave Holland, Barry Green και Francois Rabbath.Ήδη από τη περίοδο των σπουδών του στο CCM, o Chris ήταν σταθερός κοντραμπασίστας στο διάσημο jazz club ‘Blue Wisp’, στο Cincinnati, όπου είχε την ευκαιρία να παίζει με μεγάλους μουσικούς που περιοδεύανε. Από τότε, ξεκίνησε να ερμηνεύει και να περιοδεύει με κορυφαίους αυτοσχεδιαστές, όπως οι Anthony Braxton, Charles Tolliver and Art Lande. Το 1993, ο Chris επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου και εργάστηκε σε παραστάσεις και ηχογραφήσεις για 11 χρόνια. Από το 2004 ζει στο Βερολίνο όπου, παράλληλα με τη καλλιτεχνική του δραστηριότητα, διδάσκει τζαζ σύνθεση και κοντραμπάσο στη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου (Hanns Eisler HfM). Από το 1986 μέχρι σήμερα έχει εκδόσει προσωπικούς δίσκους με τις εταιρίες Koch Jazz, CIMP, Not Two, Between-the-Lines, Leo, Krysdahlark και Drimila Records. Έχει περιοδεύσει σε Ηνωμένες Πολιτείες, Λατινική Αμερική, Ευρώπη και Ασία, σαν σολίστας ή με ensemble. Από το 2003 είναι τακτικό μέλος των σεξτέτων και κουιντέτων του Antony Braxton. Παρόλο που στο παρελθόν ο αυτοσχεδιασμός έπαιξε κεντρικό ρόλο στην σύνθεση και αντίληψη της μουσικής του, σήμερα ο Chris ενσωματώνει και νέες μεθόδους με σκοπό τον συγκερασμό μεταξύ του αυτοσχεδιασμού/τυχαίου και της περίτεχνα δομημένης παρτιτούρας. Έχει βραβευτεί, για έργα μουσικής δωματίου μέχρι και συμφωνικής ορχήστρας, από τα ιδρύματα National Endowment for the Arts, Ohio Arts Council και Headlands Arts Center (USA). ______________________________________________________________________________________Θύμιος Θύμιος Ατζακάς
O Θύμιος Ατζακάς γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1971.
Σπούδασε κλασσική κιθάρα με τους Κώστα Κοτσιώλη, Hubert Käppel και Carlo Marchione, ενώ ούτι και τροπική μουσική διδάχθηκε δίπλα στους Ziad Radjab, Βehnam Manadjedi και Ross Daly. Eίναι απόφοιτος του Νέου Ωδείου Θεσσαλονίκης, της Μουσικής Ακαδημίας της Κολωνίας και της Ακαδημίας Μουσικής και Θεάτρου της Λειψίας. Μέχρι το 1996 βραβεύτηκε ως κιθαριστής σε τέσσερις διεθνείς διαγωνισμούς και έδωσε ρεσιτάλ σε πολλά φεστιβάλ κιθάρας. Από το 1998 ως το 2004 έζησε στο Βερολίνο. Την τελευταία δεκαπενταετία κύρια ενασχόληση του είναι η ερμηνεία και η εξερεύνηση του ουτιού και άλλων λαουτοειδών, η συγγραφή μουσικής και ο αυτοσχεδιασμός, ενώ παράλληλα εμφανίζεται και ως εκτελεστής κιθάρας στο ρεπερτόριο της παλιάς και νέας μουσικής.Μέχρι σήμερα έχει ερμηνεύσει σε διεθνή φεστιβάλ και επιμελήθηκε ή έλαβε μέρος σε πολλά projects (Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Aγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Γερμανία, Ελβετία, Μαρόκκο, Κιργκιζστάν και Συρία), ενώ ηχογράφησε η μαγνητοσκόπησε για την ελληνική ραδιοτηλεόραση, το WDR, την Deutsche Welle, το MDR, το Arte και το BBC.Εμφανίστηκε και ηχογράφησε με πολλούς αναγνωρισμένους μουσικούς όπως οι: Βijan Chemirani, Madjid Bekkas, Εfren Lopez, Ahmet Misirli, Βehnam Manahenji, Chris Dahlgren, Moises Torres, Ara Malikian, Gareth Lube, Hayden Chisholm, Kemal Dinc, Taner Akyol, Σωκράτης Σινόπουλος, Αντώνης Ανισέγκος, Κώστας Θεοδώρου, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωσταντίνου, Μαρία Θωίδου κ.α., ενώ παράλληλα έχει ιδρύσει μουσικά σχήματα όπως το Armos Ensemble, το Tropos Quartett Berlin, και, μαζί με τον Αντώνη Ανισέγκο, το ΣΩΜΑ.Aπό το 2005 διδάσκει ούτι και συντονίζει μουσικά σύνολα στον τομέα ελληνικής παραδοσιακής μουσικής του τμήματος Μουσικής Τέχνης και Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και παράλληλα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας του πανεπιστημίου Αιγαίου (Μυτιλήνη).Από το 2006 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της διεθνούς διοργάνωσης ‘Μουσικό Χωριό’ (http://www.music-village.gr/) που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου.Τέλος, είναι ενεργός στον χώρο της ψηφιακής παραγωγής ήχου και ψηφιακής αναπαραγωγής πολιτισμικών γεγονότων.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ «ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ « «ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΛΑΜΠΙΑΝΗ ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΗ ΤΡΟΥΛΛΙΝΟ» Οι μουσικές εκδόσεις «ΣΕΙΣΤΡΟΝ» με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουν τη παράδοση των μελαμπιανών τραγουδιστών που έχει τα δικά της χαρακτηριστικά ,την απλότητα ,την λιτότητα, το φως και τη δύναμη του λαϊκού πολιτισμού της Κρήτης.
Είναι μια παράδοση που μας δίνει την ευκαιρία να ξαναβρούμε την φλέβα που φτάνει στην καρδιά του αβόλευτου νησιού μας.
Το μεγάλο προνόμιο αυτής της δουλειάς είναι ότι δεν συμμετέχει κάποιος γνωστός καλλιτέχνης που θα παίξει το ρόλο του κράχτη.
Συμμετέχουν ερασιτέχνες ,που δεν είναι γνωστοί πέρα από τις δικές τους παρέες αλλά θα τους ζήλευαν οι περισσότεροι επαγγελματίες.
Είναι η έκφραση της λαϊκής ψυχής στην πιο ζηλευτή και δημιουργική κατάσταση!
Είναι το λαϊκό εργαστήρι που δουλεύει ασταμάτητα κόντρα στα ευτελή προϊόντα της παρακμιακής εποχής! Τα τραγούδια ταξιδεύουν σε όλες τις εποχές και στα χείλη των εραστών της τέχνης μεταμορφώνονται σε προσευχές που χαρίζουν υγεία με νιάτα στη ψυχή της Κρήτης.
Οι Μελαμπιανοί, με τον τρόπο τους, δημιουργούν τη δική τους παράδοση.
Ο Βαγγέλης ο Χατζηδάκης είναι ο πρωτομάστορας που έβαλε τα θεμέλια για να αναπτυχθεί ο ιδιόμορφος και μερακλίδικος τρόπος του τραγουδιού.
Ξεκινά ο πρώτος κι επαναλαμβάνει η παρέα με χάρη, τάξη κι επιβλητικότητα.
Ο ένας διαδέχεται τον άλλο στις μαντινάδες κάνοντας στη ζωντανή καρδιά του λαϊκού μας πολιτισμού το αίμα να χοχλακά.
Εγκρατείς, αξιοπρεπείς και απλοί οι μελαμπιανοί τραγουδιστές, με πάθος, ορμή και ζωντάνια, προσφέρουν νάμα κι ελπίδα στις αβόλευτες καρδιές. Ο Γιώργης Τρουλλινός ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος και μερακλής.
Έμαθε να πολεμά με το τραγούδι και την αξιοπρέπεια.
Από τα σοκάκια του χωριού στο Ρέθεμνος, στο Ηράκλειο κι όπου αλλού έσμιγαν καλοί φίλοι. Τραγουδούσε ακόμη και στις φυλακές και στους ξερόβραχους που τον εξόρισαν οι ανάξιοι κυβερνήτες επειδή πάλεψε ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις μέσα από τις γραμμές του Ε.Α.Μ και του Κ.Κ.Ε.
Ήταν ο νεαρότερος αντάρτης που πολέμησε δίπλα στο Καπετάν Λεμονιά.
Τα παράσημα του ήταν τα τραύματα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και οι φυλακίσεις στις ξεροβραχονησίδες του Αιγαίου που τώρα ,ίσως ,κάποιοι να θέλουν να πουλήσουν για να σωθούν από την χρεοκοπία που τους οδήγησε η απληστία , η λαιμαργία και η κερδοσκοπία. Στους αγώνες της λευτεριάς τραγουδούσε παρέα με τον Επονίτη λυράρη, Ηλία Τυροκομάκη, που τον θεωρούσαν συνεχιστή του Β. Χατζηδάκη στις Μέλαμπες.
Τον πρόλαβε όμως η λευτεριά κι έφυγε στη μάχη…προσφέροντας της την ζωή του. Προσπάθησε να βοηθήσει τον Καπετάνιο της Αντίστασης, τον Ποδιά, λίγες ώρες πριν τον δολοφονήσουν και περιφέρουν ,οι δουλοπρεπείς τσίρακες, το κεφάλι του αρχηγού σε πόλεις και χωριά για παραδειγματισμό.
Οι εθνικόφρονες εκτέλεσαν τον Τυροκομάκη μαζί με τον σύντροφο του κάτω από ένα πρίνο. Έτσι η Κρήτη έχασε ένα σπουδαίο μουσικό ταλέντο και ο λαός ένα αγωνιστή της ελπίδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Για τον Τρουλλινό αγώνας σήμαινε η χωρίς υλική ανταμοιβή προσφορά στην κοινωνία , η απλήρωτη δουλειά προς όφελος του λαού.
Ο συνοδοιπόρος του στο τραγούδι και αδαμάντινος χαρακτήρας , Αντρέας Βεργαδής διώχτηκε και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα επειδή βοήθησε το μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και αγωνιστή ,το γιατρό από το Σκαλάνι, τον Σιγανό ,να γλυτώσει από τους κεφαλοκυνηγούς του… Ο Θανάσης Σκορδαλός γνωρίστηκε με τον Γιώργη Τρουλλινό το 1938,στις Μέλαμπες.
Από τότε έγιναν αδερφικοί φίλοι.
Τις παρέες, τις καντάδες, τα γλέντια και τις στιγμές εφορίες τις νοιώθουμε αλλά δεν είναι εύκολο να τις περιγράψομε.
Οι μελαμπιανοί αγάπησαν και στήριξαν τον Σκορδαλό που θα πρέπει να αισθανόταν ευτυχής που είχε τέτοιους φίλους που πάνω απ’ όλα ήταν εραστές της τέχνης του.
Ο ίδιος ο Δάσκαλος δείχνει να ήταν βαθύς γνώστης της μελαμπιανής παράδοσης ενώ εκτιμούσε ιδιαίτερα τους τραγουδιστές της.
Όλοι ξέρομε ότι αυτοί οι τραγουδιστές είναι τα κρυμμένα αηδόνια στα ανήλιαγα περβόλια της Κρητικής μουσικής και τα αναγνωρίζομε από τους ξεχωριστούς κελαϊδισμούς που μας ξεσηκώνουν στο άκουσμα τους. Το μαγαζί του Γιώργη στο Ρέθεμνος, το «Τρεχαντήρι», έγινε στέκι των μερακλήδων με πρωταγωνιστή το Σκορδαλό που μεγαλουργούσε.
Σαν ένας –ένας από την παρέα έφευγε από το Ρέθεμνος και ερχόταν προς το Ηράκλειο ο άλλος έκλεινε την επιχείρηση κι ερχόταν κι αυτός στο Μεγάλο Κάστρο για να ξανασμίξουν όλοι μαζί και να συνεχίσουν τις δημιουργικές και μερακλίδικες παρέες .
Στα χρόνια που δούλευε σαν φύλακας στα ξενοδοχεία, στα Μάλλια, κάθε λίγο και λιγάκι η παρέα έσμιγε κι έκαναν όλοι μαζί βάρδια παίζοντας και τραγουδώντας.
Τα τελευταία χρόνια στο σπίτι του Τρουλλινού, στο Ηράκλειο, κάθε βράδυ σχεδόν το τραγούδι και η μουσική είχαν το δικό τους ρόλο.
Μυσταγωγία χαρακτηρίζουν αυτές τις βραδιές όσοι έτυχαν να τις ζήσουν έστω και για λίγο. Σε κάθε ευκαιρία έσμιγαν στις Μέλαμπες για νέες μουσικές ιεροτελεστίες.
«Αυτοί παιδί μου δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να τραγουδάνε» μου έλεγε γελώντας μια καλοπαντρεμένη.
Οι δημιουργίες της μελαμπιανής παρέας χαρίζουν ιδιαίτερη θέση στους τραγουδιστές. Δεν είναι απλοί ερμηνευτές αλλά δημιουργικότατοι γιατί έχουν την ικανότητα να χρωματίζουν και να χαρακτηρίζουν αυτό που τραγουδούν.
Το ύφος τους είναι αρρενωπό και συνυπάρχουν αρμονικά ο ρομαντισμός με το δραματικό στοιχείο και το ασίγαστο και ατελείωτο πάθος.
Η σοβαρότητα του τραγουδιστή συμβαδίζει με τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που προσφέρουν .
Χωρίς να επιδιώκουν την διάρκεια στο χρόνο την έχουν καταχτήσει.
Ο Τρουλλινός και οι παρέες του έρχονται να μας αποδείξουν ότι το τραγούδι της Κρήτης ανήκει στις μεγάλες και δημιουργικότατες παραδόσεις ενώ χαρίζουν ακόμη μια διάσταση στο πολιτισμό του τόπου μας.
Μας δίνουν βέβαια την δυνατότητα να εναντιωθούμε στην σημερινή ρηχότητα γιατί όταν υπάρχουν αληθινές ζωντανές παραδόσεις μπορεί να βρει χώρο για να εμφανιστεί το νέο , το καινούργιο , το απρόσμενο και καινοτόμο..
Αρκεί να μάθομε τους κανόνες της εξέλιξης και της δημιουργίας που η μελαμπιανή παράδοση βοηθά από πολλές πλευρές να νοιώσομε και να χρησιμοποιήσομε με τον καλύτερο τρόπο. Τους μερακλήδες ο Γιώργης τους είχε στην καρδιά του.
Αγαπούσε τη ζωή, τα παιγνίδια και τις ομορφιές της γιαυτό ήταν πάντα στο μετερίζι της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος.
Πιστός στις ιδέες και εκλεκτικός στις επιλογές του αποχαιρέτησε τούτο τον κόσμο το καλό…
Οι Μελαμπιανές παρέες τον θυμούνται και τον αναζητούν.
Οι μερακλήδες τον ψάχνουν για να κλέψουν του Χάρου.
Οι συναγωνιστές και οι σύντροφοι αισθάνονται έντονα την απουσία του από τους κοινωνικού αγώνες. Οι παρέες γράφουν ιστορία.
Είναι ακατόρθωτο να αναφερθούν όλοι οι εραστές της τέχνης.
Είναι όμως παράδειγμα για έμπνευση και μελέτη.
Οι ζωντανές τους ηχογραφήσεις δείχνουν το παρεϊστικο κλίμα, την αφοσίωση στο σκοπό και στο τραγούδι αλλά και στο χορό.
Είναι πολύτιμα πετράδια στο σεντούκι του λαϊκού μας θησαυρού. Ο Κώστας ο Φωτάκης που παίζει λύρα παρά την δεξιοτεχνία του απέφυγε να στραφεί προς τον επαγγελματισμό παραμένοντας ακριβός εραστής της τέχνης.
Παίζει για τους φίλους και τις μερακλίδικες παρέες που ξέρουν το λόγο και τον τρόπο ύπαρξης του ζωντανού συνόλου «λύρα, λαούτο, φωνή, ρυθμός, χορός», που και τους πεθαμένους από τους τάφους ανασταίνει. Ο Βαγγέλης Πετράκης παίζει λαούτο και τραγουδά επειδή αγαπά τους φίλους αναζητώντας ελκυστικές στιγμές.
Ο λιτός και απλός τρόπος που παίζουν δείχνει σεβασμό και γνώση στις μελωδίες και μας δίνουν την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τον τρόπο που αντιμετωπίζομε την Κρητική μουσική . Στο τραγούδι και στα παιξίματα βρίσκομε το φως, τη δύναμη, το πνεύμα και την ψυχή του τόπου μας!
Σε κάποιες μελωδίες θα ακούσομε και το λαγούτο του Μαρκογιάννη η των Τσουρδαλάκηδων αλλά και το Γιάννη Χαχαριδάκη να τραγουδάει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο που τόσο αγαπούσε ο Γιώργης ο Τρουλλινός αλλά και τους Μαργαρίτηδες, Σφακιανάκη, Μελιδονιώτη, Γιαννακάκη , Παυλιδάκη, Λαμπίρη, Καραλή κ.τ.λ.. Προτιμήσαμε να αποφύγουμε τις χειρουργικές επεμβάσεις επειδή πιστεύομε ότι ακόμη και τα λαθάκια βοηθούν να νοιώσουμε το παρεϊστικο κλίμα και την θαυμάσια μουσική ατμόσφαιρα. Ο κίνδυνος των τεχνολογικών επεμβάσεων απειλεί να καταστρέψει το ζωντανό πνεύμα της παρέας.
Η υλική πρόοδος και ο καταναλωτισμός όχι μόνο δεν συμβαδίζουν με την πνευματική αλλά πολλές φορές την υπονομεύουν γι’ αυτό ας στοχαστούμε πάνω στις Μελαμπιανές παρέες και στους τρόπους έκφρασης τους. Όλοι όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή τη δουλειά συμμετέχουν αφιλοκερδώς για να μας δώσουν την ευκαιρία να δώσουμε δύναμη, φως και ζωντάνια στις ψυχές μας ακούγοντας τον Γιώργη Τρουλλινό και την εκλεκτή παρέα του..
Είναι σκοποί για μερακλίδικες καρδιές, δηλαδή τραγούδια –προσευχές της παρέας .
Είναι το καλύτερο γιατροσόφι στις μοντέρνες κοινωνικές κι ατομικές αρρώστιες. Το «Σείστρον» αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποίηση που παραδίνει ένα τέτοιο σπάνιο ντοκουμέντο.
Αισθάνεται την υποχρέωση να ευχαριστήσει την οικογένεια του Γιώργη Τρουλλινού, την Όλγα, την Άντα και το Νίκο για την ευγενική παραχώρηση του σπάνιου υλικού.
Επίσης θέλει να ευχαριστήσει όσους βοήθησαν και στηρίζουν αυτή τη προσπάθεια, αλλά ειδικότερα τον Μιλτιάδη Χαλκιαδάκη και την Ελένη Καράλα για την πολύτιμη βοήθεια τους. Ακόμη, θέλομε να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους που συμμετέχουν σ’ αυτή τη δημιουργική, πρωτότυπη αλλά και αντιεμπορική πρωτοβουλία. Για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή που είχα την ευκαιρία να βρω τέτοιο θαυμάσιο υλικό και να μπορέσω να το προσφέρω σε όλους μας.
Μέρος αυτού μας το είχε δώσει ο ίδιος ο Γ. Τρουλλινός με την προτροπή «Κωστή και Μιλτιάδη, για να έχετε να με θυμάστε όταν πεθάνω».
Σπουδαία ντοκουμέντα μου παραχώρησε επίσης η οικογένεια του μόλις τους ενημέρωσα για την ιδέα της μουσικής εργασίας προς τιμή του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή που όμως είχε αναχωρήσει για το μακρινό ταξίδι πριν λίγο καιρό.
Ήταν ηχογραφημένες κασέτες από παρέες σε σπίτια. σε καφενέδες, σε δωμάτια ξενοδοχείων, σε χωριά και πόλεις.
Ηχογραφήσεις από την δεκαετία του 1980 μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Από κασέτες έγινε η επιλογή των τραγουδιών με πολύ κόπο και άφθονο ξενύχτι.
Μήνες μας πήρε η αυτή η προσπάθεια
Η Όλγα και η Άντα Τρουλλινού μου έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες για ότι ζητούσα η με απασχολούσε. Σε όλη του τη ζωή ο Γιώργης Τρουλλινός αρνιόταν επιμελώς την συμμετοχή του στη δισκογραφία παρά τις επίπονες προσπάθειες του ίδιου του Θανάση Σκορδαλού η του Κώστα Φωτάκη και άλλων φίλων του.
Επειδή δεν μου αρέσουν οι νεκρολογίες οφείλω να πω ότι αυτή την δουλειά την οργάνωσα και την επιμελήθηκα για να γνωρίσει ο κόσμος σωστούς τραγουδιστές, σωστούς οργανοπαίχτες και τη ζωντανή παράδοση από τις Μέλαμπες που θα πρέπει να αποτελεί σημείο αναφοράς, μελέτης και έμπνευσης για όλους μας.
Οι ξύπνιοι και δημιουργικοί καλλιτέχνες ας βρούνε υλικό για δημιουργικές αναλήψεις και όλοι οι μερακλήδες ας απολαύσουν θαυμάσιες στιγμές του λαϊκού πολιτισμού από ερασιτέχνες –αγαπητικούς της τέχνης και του παιγνιδιού της ζωής!
Είναι πολύτιμα πετράδια από τους λαϊκούς θησαυρούς! Καλή σας ακρόαση!!! ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΥΔΑΤΣΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2008 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΟ ΑΕΡΙΚΗΣ ΔΑΙΔΑΛΟΥ 37 ΤΗΛ.: 2810-225758 WWW.AERAKIS.NET Υ.Γ. Η παρουσίαση της έκδοσης θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Δημοτικού θεάτρου της οδού Ανδρόγεω στις 23-11-08 ώρα 19:30 μ.μ.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Live 22-11-08 IXTHEIS + Kostas Lemonidis

Δελτίο Τύπου Tο Σάββατο 22 Νοεμβρίου στις 22:30 στο Αθηνά Live, ο Κώστας Λεμονίδης και η Μπάντα του, υποδέχονται τους Ιχθείς απ’τη Θεσσαλονίκη. Σε μία ροκ βραδιά,τα δύο σχήματα θα παρουσιάσουν τραγούδια απ’τις προσωπική τους δισκογραφία καθώς και διασκευές ελληνικές και ξένες. ΑΘΗΝΑ LIVE – Λ.Ποσειδώνος 3, Παραλία Ν.Φαλήρου –Μοσχάτου Τηλ 2104813605 Sites http://www.ixtheis.gr/ http://www.costaslemonidis.gr/ http://www.fakanas.gr/athina-2_6.htm

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

ΜΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ GARY MOORE

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον GARY MOORE, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν με ενθουσίασε και τόσο. Άκουγα απλά έναν ακόμα κιθαρίστα, που το "ύφος" του δεν διέφερε από των άλλων καλών στην κιθάρα της εποχής των "χρυσών" τραγουδιών του 60-70. Άκουγα τότε έναν κιθαρίστα που περπατούσε στους ίδιους δρόμους, στα ίδια μουσικά μοτίβα με τους άλλους. Γρήγορα όμως άλλαξα γνώμη, όταν ο κιθαρίστας αυτός αποφάσισε να βαδίσει σε δύσκολα μονοπάτια, και να αρχίσει να "ζωγραφίζει" με τις χορδές του μουσικούς πίνακες. Βγάζοντας προς τα έξω έναν "επαναστατικό ρομαντισμό", κάτι ανάμεσα σε soul, blues, αλλά και rock, ξέφυγε από την υπόλοιπη ομάδα των καλών (απλά) μουσικών και όχι μόνο ξέφυγε, παρέσυρε και όλους εμάς στις δικές του μουσικές αναζητήσεις καθηλώνοντάς μας κάθε φορά και με κάτι καινούργιο. Κυρίες και κύριοι, ο GARY MOORE.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟΤΗ ΣΕΙΡΑ «ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ «ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΛΑΜΠΙΑΝΗ ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΗ ΤΡΟΥΛΛΙΝΟ» Οι μουσικές εκδόσεις «ΣΕΙΣΤΡΟΝ» με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουν τη παράδοση των μελαμπιανών τραγουδιστών που έχει τα δικά της χαρακτηριστικά ,την απλότητα ,την λιτότητα, το φως και τη δύναμη του λαϊκού πολιτισμού της Κρήτης.
Είναι μια παράδοση που μας δίνει την ευκαιρία να ξαναβρούμε την φλέβα που φτάνει στην καρδιά του αβόλευτου νησιού μας.
Το μεγάλο προνόμιο αυτής της δουλειάς είναι ότι δεν συμμετέχει κάποιος γνωστός καλλιτέχνης που θα παίξει το ρόλο του κράχτη.
Συμμετέχουν ερασιτέχνες ,που δεν είναι γνωστοί πέρα από τις δικές τους παρέες αλλά θα τους ζήλευαν οι περισσότεροι επαγγελματίες.
Είναι η έκφραση της λαϊκής ψυχής στην πιο ζηλευτή και δημιουργική κατάσταση!
Είναι το λαϊκό εργαστήρι που δουλεύει ασταμάτητα κόντρα στα ευτελή προϊόντα της παρακμιακής εποχής! Τα τραγούδια ταξιδεύουν σε όλες τις εποχές και στα χείλη των εραστών της τέχνης μεταμορφώνονται σε προσευχές που χαρίζουν υγεία με νιάτα στη ψυχή της Κρήτης.
Οι Μελαμπιανοί, με τον τρόπο τους, δημιουργούν τη δική τους παράδοση.
Ο Βαγγέλης ο Χατζηδάκης είναι ο πρωτομάστορας που έβαλε τα θεμέλια για να αναπτυχθεί ο ιδιόμορφος και μερακλίδικος τρόπος του τραγουδιού.
Ξεκινά ο πρώτος κι επαναλαμβάνει η παρέα με χάρη, τάξη κι επιβλητικότητα.
Ο ένας διαδέχεται τον άλλο στις μαντινάδες κάνοντας στη ζωντανή καρδιά του λαϊκού μας πολιτισμού το αίμα να χοχλακά.
Εγκρατείς, αξιοπρεπείς και απλοί οι μελαμπιανοί τραγουδιστές, με πάθος, ορμή και ζωντάνια, προσφέρουν νάμα κι ελπίδα στις αβόλευτες καρδιές. Ο Γιώργης Τρουλλινός ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος και μερακλής.
Έμαθε να πολεμά με το τραγούδι και την αξιοπρέπεια.
Από τα σοκάκια του χωριού στο Ρέθεμνος, στο Ηράκλειο κι όπου αλλού έσμιγαν καλοί φίλοι. Τραγουδούσε ακόμη και στις φυλακές και στους ξερόβραχους που τον εξόρισαν οι ανάξιοι κυβερνήτες επειδή πάλεψε ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις μέσα από τις γραμμές του Ε.Α.Μ και του Κ.Κ.Ε.
Ήταν ο νεαρότερος αντάρτης που πολέμησε δίπλα στο Καπετάν Λεμονιά.
Τα παράσημα του ήταν τα τραύματα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και οι φυλακίσεις στις ξεροβραχονησίδες του Αιγαίου που τώρα ,ίσως ,κάποιοι να θέλουν να πουλήσουν για να σωθούν από την χρεοκοπία που τους οδήγησε η απληστία , η λαιμαργία και η κερδοσκοπία. Στους αγώνες της λευτεριάς τραγουδούσε παρέα με τον Επονίτη λυράρη, Ηλία Τυροκομάκη, που τον θεωρούσαν συνεχιστή του Β. Χατζηδάκη στις Μέλαμπες.
Τον πρόλαβε όμως η λευτεριά κι έφυγε στη μάχη…προσφέροντας της την ζωή του. Προσπάθησε να βοηθήσει τον Καπετάνιο της Αντίστασης, τον Ποδιά, λίγες ώρες πριν τον δολοφονήσουν και περιφέρουν ,οι δουλοπρεπείς τσίρακες, το κεφάλι του αρχηγού σε πόλεις και χωριά για παραδειγματισμό.
Οι εθνικόφρονες εκτέλεσαν τον Τυροκομάκη μαζί με τον σύντροφο του κάτω από ένα πρίνο. Έτσι η Κρήτη έχασε ένα σπουδαίο μουσικό ταλέντο και ο λαός ένα αγωνιστή της ελπίδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Για τον Τρουλλινό αγώνας σήμαινε η χωρίς υλική ανταμοιβή προσφορά στην κοινωνία , η απλήρωτη δουλειά προς όφελος του λαού. Ο συνοδοιπόρος του στο τραγούδι και αδαμάντινος χαρακτήρας , Αντρέας Βεργαδής διώχτηκε και ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα επειδή βοήθησε το μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και αγωνιστή ,το γιατρό από το Σκαλάνι, τον Σιγανό ,να γλυτώσει από τους κεφαλοκυνηγούς του… Ο Θανάσης Σκορδαλός γνωρίστηκε με τον Γιώργη Τρουλλινό το 1938, στις Μέλαμπες.
Από τότε έγιναν αδερφικοί φίλοι.
Τις παρέες, τις καντάδες, τα γλέντια και τις στιγμές εφορίες τις νοιώθουμε αλλά δεν είναι εύκολο να τις περιγράψομε.
Οι μελαμπιανοί αγάπησαν και στήριξαν τον Σκορδαλό που θα πρέπει να αισθανόταν ευτυχής που είχε τέτοιους φίλους που πάνω απ’ όλα ήταν εραστές της τέχνης του.
Ο ίδιος ο Δάσκαλος δείχνει να ήταν βαθύς γνώστης της μελαμπιανής παράδοσης ενώ εκτιμούσε ιδιαίτερα τους τραγουδιστές της.
Όλοι ξέρομε ότι αυτοί οι τραγουδιστές είναι τα κρυμμένα αηδόνια στα ανήλιαγα περβόλια της Κρητικής μουσικής και τα αναγνωρίζομε από τους ξεχωριστούς κελαϊδισμούς που μας ξεσηκώνουν στο άκουσμα τους. Το μαγαζί του Γιώργη στο Ρέθεμνος, το «Τρεχαντήρι», έγινε στέκι των μερακλήδων με πρωταγωνιστή το Σκορδαλό που μεγαλουργούσε.
Σαν ένας –ένας από την παρέα έφευγε από το Ρέθεμνος και ερχόταν προς το Ηράκλειο ο άλλος έκλεινε την επιχείρηση κι ερχόταν κι αυτός στο Μεγάλο Κάστρο για να ξανασμίξουν όλοι μαζί και να συνεχίσουν τις δημιουργικές και μερακλίδικες παρέες .
Στα χρόνια που δούλευε σαν φύλακας στα ξενοδοχεία, στα Μάλλια, κάθε λίγο και λιγάκι η παρέα έσμιγε κι έκαναν όλοι μαζί βάρδια παίζοντας και τραγουδώντας.
Τα τελευταία χρόνια στο σπίτι του Τρουλλινού, στο Ηράκλειο, κάθε βράδυ σχεδόν το τραγούδι και η μουσική είχαν το δικό τους ρόλο.
Μυσταγωγία χαρακτηρίζουν αυτές τις βραδιές όσοι έτυχαν να τις ζήσουν έστω και για λίγο. Σε κάθε ευκαιρία έσμιγαν στις Μέλαμπες για νέες μουσικές ιεροτελεστίες.
«Αυτοί παιδί μου δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να τραγουδάνε» μου έλεγε γελώντας μια καλοπαντρεμένη.
Οι δημιουργίες της μελαμπιανής παρέας χαρίζουν ιδιαίτερη θέση στους τραγουδιστές. Δεν είναι απλοί ερμηνευτές αλλά δημιουργικότατοι γιατί έχουν την ικανότητα να χρωματίζουν και να χαρακτηρίζουν αυτό που τραγουδούν.
Το ύφος τους είναι αρρενωπό και συνυπάρχουν αρμονικά ο ρομαντισμός με το δραματικό στοιχείο και το ασίγαστο και ατελείωτο πάθος.
Η σοβαρότητα του τραγουδιστή συμβαδίζει με τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που προσφέρουν .
Χωρίς να επιδιώκουν την διάρκεια στο χρόνο την έχουν καταχτήσει.
Ο Τρουλλινός και οι παρέες του έρχονται να μας αποδείξουν ότι το τραγούδι της Κρήτης ανήκει στις μεγάλες και δημιουργικότατες παραδόσεις ενώ χαρίζουν ακόμη μια διάσταση στο πολιτισμό του τόπου μας.
Μας δίνουν βέβαια την δυνατότητα να εναντιωθούμε στην σημερινή ρηχότητα γιατί όταν υπάρχουν αληθινές ζωντανές παραδόσεις μπορεί να βρει χώρο για να εμφανιστεί το νέο , το καινούργιο , το απρόσμενο και καινοτόμο..
Αρκεί να μάθομε τους κανόνες της εξέλιξης και της δημιουργίας που η μελαμπιανή παράδοση βοηθά από πολλές πλευρές να νοιώσομε και να χρησιμοποιήσομε με τον καλύτερο τρόπο. Τους μερακλήδες ο Γιώργης τους είχε στην καρδιά του.
Αγαπούσε τη ζωή, τα παιγνίδια και τις ομορφιές της γιαυτό ήταν πάντα στο μετερίζι της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος.
Πιστός στις ιδέες και εκλεκτικός στις επιλογές του αποχαιρέτησε τούτο τον κόσμο το καλό…
Οι Μελαμπιανές παρέες τον θυμούνται και τον αναζητούν.
Οι μερακλήδες τον ψάχνουν για να κλέψουν του Χάρου.
Οι συναγωνιστές και οι σύντροφοι αισθάνονται έντονα την απουσία του από τους κοινωνικού αγώνες. Οι παρέες γράφουν ιστορία.
Είναι ακατόρθωτο να αναφερθούν όλοι οι εραστές της τέχνης.
Είναι όμως παράδειγμα για έμπνευση και μελέτη.
Οι ζωντανές τους ηχογραφήσεις δείχνουν το παρεϊστικο κλίμα, την αφοσίωση στο σκοπό και στο τραγούδι αλλά και στο χορό.
Είναι πολύτιμα πετράδια στο σεντούκι του λαϊκού μας θησαυρού. Ο Κώστας ο Φωτάκης που παίζει λύρα παρά την δεξιοτεχνία του απέφυγε να στραφεί προς τον επαγγελματισμό παραμένοντας ακριβός εραστής της τέχνης.
Παίζει για τους φίλους και τις μερακλίδικες παρέες που ξέρουν το λόγο και τον τρόπο ύπαρξης του ζωντανού συνόλου «λύρα, λαούτο, φωνή, ρυθμός, χορός», που και τους πεθαμένους από τους τάφους ανασταίνει. Ο Βαγγέλης Πετράκης παίζει λαούτο και τραγουδά επειδή αγαπά τους φίλους αναζητώντας ελκυστικές στιγμές.
Ο λιτός και απλός τρόπος που παίζουν δείχνει σεβασμό και γνώση στις μελωδίες και μας δίνουν την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τον τρόπο που αντιμετωπίζομε την Κρητική μουσική . Στο τραγούδι και στα παιξίματα βρίσκομε το φως, τη δύναμη, το πνεύμα και την ψυχή του τόπου μας!
Σε κάποιες μελωδίες θα ακούσομε και το λαγούτο του Μαρκογιάννη η των Τσουρδαλάκηδων αλλά και το Γιάννη Χαχαριδάκη να τραγουδάει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο που τόσο αγαπούσε ο Γιώργης ο Τρουλλινός αλλά και τους Μαργαρίτηδες, Σφακιανάκη, Μελιδονιώτη, Γιαννακάκη , Παυλιδάκη, Λαμπίρη, Καραλή κ.τ.λ.. Προτιμήσαμε να αποφύγουμε τις χειρουργικές επεμβάσεις επειδή πιστεύομε ότι ακόμη και τα λαθάκια βοηθούν να νοιώσουμε το παρεϊστικο κλίμα και την θαυμάσια μουσική ατμόσφαιρα. Ο κίνδυνος των τεχνολογικών επεμβάσεων απειλεί να καταστρέψει το ζωντανό πνεύμα της παρέας.
Η υλική πρόοδος και ο καταναλωτισμός όχι μόνο δεν συμβαδίζουν με την πνευματική αλλά πολλές φορές την υπονομεύουν γι’ αυτό ας στοχαστούμε πάνω στις Μελαμπιανές παρέες και στους τρόπους έκφρασης τους. Όλοι όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή τη δουλειά συμμετέχουν αφιλοκερδώς για να μας δώσουν την ευκαιρία να δώσουμε δύναμη, φως και ζωντάνια στις ψυχές μας ακούγοντας τον Γιώργη Τρουλλινό και την εκλεκτή παρέα του..
Είναι σκοποί για μερακλίδικες καρδιές, δηλαδή τραγούδια –προσευχές της παρέας .
Είναι το καλύτερο γιατροσόφι στις μοντέρνες κοινωνικές κι ατομικές αρρώστιες. Το «Σείστρον» αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποίηση που παραδίνει ένα τέτοιο σπάνιο ντοκουμέντο.
Αισθάνεται την υποχρέωση να ευχαριστήσει την οικογένεια του Γιώργη Τρουλλινού, την Όλγα, την Άντα και το Νίκο για την ευγενική παραχώρηση του σπάνιου υλικού.
Επίσης θέλει να ευχαριστήσει όσους βοήθησαν και στηρίζουν αυτή τη προσπάθεια, αλλά ειδικότερα τον Μιλτιάδη Χαλκιαδάκη και την Ελένη Καράλα για την πολύτιμη βοήθεια τους. Ακόμη, θέλομε να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους που συμμετέχουν σ’ αυτή τη δημιουργική, πρωτότυπη αλλά και αντιεμπορική πρωτοβουλία. Για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή που είχα την ευκαιρία να βρω τέτοιο θαυμάσιο υλικό και να μπορέσω να το προσφέρω σε όλους μας.
Μέρος αυτού μας το είχε δώσει ο ίδιος ο Γ. Τρουλλινός με την προτροπή «Κωστή και Μιλτιάδη, για να έχετε να με θυμάστε όταν πεθάνω». Σπουδαία ντοκουμέντα μου παραχώρησε επίσης η οικογένεια του μόλις τους ενημέρωσα για την ιδέα της μουσικής εργασίας προς τιμή του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή που όμως είχε αναχωρήσει για το μακρινό ταξίδι πριν λίγο καιρό.
Ήταν ηχογραφημένες κασέτες από παρέες σε σπίτια. σε καφενέδες, σε δωμάτια ξενοδοχείων, σε χωριά και πόλεις.
Ηχογραφήσεις από την δεκαετία του 1980 μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Από κασέτες έγινε η επιλογή των τραγουδιών με πολύ κόπο και άφθονο ξενύχτι.
Μήνες μας πήρε η αυτή η προσπάθεια
Η Όλγα και η Άντα Τρουλλινού μου έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες για ότι ζητούσα η με απασχολούσε. Σε όλη του τη ζωή ο Γιώργης Τρουλλινός αρνιόταν επιμελώς την συμμετοχή του στη δισκογραφία παρά τις επίπονες προσπάθειες του ίδιου του Θανάση Σκορδαλού η του Κώστα Φωτάκη και άλλων φίλων του.
Επειδή δεν μου αρέσουν οι νεκρολογίες οφείλω να πω ότι αυτή την δουλειά την οργάνωσα και την επιμελήθηκα για να γνωρίσει ο κόσμος σωστούς τραγουδιστές, σωστούς οργανοπαίχτες και τη ζωντανή παράδοση από τις Μέλαμπες που θα πρέπει να αποτελεί σημείο αναφοράς, μελέτης και έμπνευσης για όλους μας.
Οι ξύπνιοι και δημιουργικοί καλλιτέχνες ας βρούνε υλικό για δημιουργικές αναλήψεις και όλοι οι μερακλήδες ας απολαύσουν θαυμάσιες στιγμές του λαϊκού πολιτισμού από ερασιτέχνες –αγαπητικούς της τέχνης και του παιγνιδιού της ζωής!
Είναι πολύτιμα πετράδια από τους λαϊκούς θησαυρούς!
Καλή σας ακρόαση!!! ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΥΔΑΤΣΟΣ
ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2008 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΟ ΑΕΡΙΚΗΣ ΔΑΙΔΑΛΟΥ 37 ΤΗΛ.: 2810-225758 WWW.AERAKIS.NET Υ.Γ. Η παρουσίαση της έκδοσης θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο του Δημοτικού θεάτρου της οδού Ανδρόγεω στις 23-11-08 ώρα 19:30 μ.μ.

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πενταμελές σύνολο χάλκινων πνευστών «Aelos Brass Quintet» Αίγλη /
Είδος Εκδήλωσης: Μουσική Δωματίου 05/10/2008, Ώρα: 21.00 Είσοδος: 10.00€ Aeolos ή Αίολος : Ο θεός του ανέμου στην αρχαία Ελλάδα... Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μεγάλη Συμφωνική Ορχήστρα με βιολιά, τσέλα, όμποε, φλάουτα, κλαρινέτα και πολλά άλλα μουσικά όργανα.
Ο καιρός λοιπόν περνούσε και όλα πήγαιναν καλά.
Καλάαα;
Έ όχι και καλά...
Γιατί εκεί πίσω πίσω στο βάθος της Ορχήστρας ήταν μια μικρή ομάδα πέντε μικρών χάλκινων πνευστών που κρυφά από όλους ετοιμάζονταν για ανταρσία.
Είχαν βαρεθεί τις διαταγές και τις προσταγές στον τρόπο που αφορούσε το πώς θα φυσάνε τα όργανά τους.
Έτσι αποφάσισαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους φτιάχνοντας τη συμμορία παράνομου φυσήματος χάλκινων πνευστών Aeolos Brass Quintet. Με αυτό το χιουμοριστικό τρόπο πέντε μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης θέλησαν να ομορφύνουν την καλλιτεχνική παλέτα που ονομάζεται πολιτισμός ιδρύοντας το πενταμελές σύνολο χάλκινων πνευστών Aeolos. Οι Aeolos Brass Quintet ιδρύθηκαν τον Δεκέμβριο του 2007
Εχουν εμφανισθεί σε διάφορες συναυλίες σημαντικότερες εκ των οποίων είναι: η Χριστουγεννιάτικη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, η συναυλία στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, η συναυλία στο πλαίσιο του 2ου Συνεδρίου για την Ιατρική των Μουσικών στο Α.Π.Θ και η συναυλία λήξης του Διεθνούς Φεστιβάλ Ρόδου. Πρωταρχικός στόχος του συνόλου είναι η ανάδειξη των χάλκινων πνευστών και ιδιαίτερα οι ερμηνευτικές δυνατότητες των εν λόγω οργάνων μέσα από τη μουσική δωματίου χρησιμοποιώντας και στοιχεία σάτιρας που ενθουσιάζουν το ακροατήριο. Το πιο εύθραυστο μα συνάμα και δυνατό μέρος μιας χώρας είναι ο πολιτισμός.
Γι' αυτό το λόγο λοιπόν οι Aeolos Brass Quintet θα φυσήξουν δυνατά να διώξουν τα μουσικά σκουπίδια της εποχής μας! Τα μέλη του Aeolos Brass Quintet Λασκαρίδης Γιώργος - τρομπέτα Αρκούδης Σπύρος - τρομπέτα Ελευθεριάδης Τραϊανός - κόρνο Στεφανίδης Φιλήμων - τρομπόνι Γεωργιάδης Παύλος - τούμπα Λασκαρίδης Γιώργος -τρομπέτα Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1974 όπου πήρε τα πρώτα του μαθήματα στην τρομπέτα στην Φ.Ε. Μάντζαρος.
Συνέχισε τις σπουδές του στην Αθήνα με καθηγητή το Σ. Άνθη και τον Β.Nilsson.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια τρομπέτας με τους J.Watson, T.Dokschidzer, J.Thompson κ.α. Έχει δώσει ρεσιτάλ σε Κέρκυρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη καθώς και σόλο εμφανίσεις στο Μ.Μ.Αθηνών.
Έχει έντονη παρουσία με σύνολα χάλκινων πνευστών από το 1997 μέχρι και σήμερα.
Έχει συνεργαστεί με όλες τις Ελληνικές Ορχήστρες (Ε.Ρ.Τ.- Ε.Λ.Σ.- Ορχήστρα των Χρωμάτων - Καμεράτα Μ.Μ.Α.- Κ.Ο.Α.) ως έκτακτος μουσικός.
Υπήρξε μέλος ως Τutti μουσικός στην τρομπέτα στην Κ.Ο.Α. για την περίοδο 1999-2006 και ως Ά Κορυφαίος στην Ε.Λ.Σ. και την Καμεράτα του Μ.Μ.Αθηνών.
Από τον Οκτώβριο του 2006 είναι μόνιμος Β' Κορυφαίος στην Κ.Ο.Θ.
Διδάσκει τρομπέτα στο Ν.Ω.Θ. Αρκούδης Σπύρος - τρομπέτα Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1985.
Πήρε τα πρώτα του μαθήματα στην τρομπέτα στη Φ.Ε. Κυνοπιαστών και συνέχισε τις σπουδές του στην Κέρκυρα με καθηγητή το Σ. Άνθη.
Σήμερα είναι στο πέμπτο έτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου στην κατεύθυνση τρομπέτας.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια τρομπέτας με τους Βo Nilsson, T. Dokschidzer, J.Thompson, R.Friedrich κ.α.
Από το 2000 είναι μέλος του Ionian brass quintet.
Έχει συνεργαστεί με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και την Καμεράτα του Μ.Μ.Α.
Έχει εμφανιστεί ως σολίστ με την Ορχήστρα του Βόλου και την Ορχήστρα του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Σήμερα σπουδάζει στην Musik Hochschule του Ανόβερο με καθηγητή τον Jeroen Berwaerts. Ελευθεριάδης Τραϊανός - κόρνο Γεννήθηκε στα Γιαννιτσά το 1979.
Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές το 1990 και το καλοκαίρι του '94 υπήρξε μέλος της Ορχήστρας Νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αρχιμουσικό τον Carlo Maria Gullini.
Κατά τη χρονική περίοδο '96-'99 κατείχε τη θέση του Ά Κορυφαίου στην Κ.Ο.Θ.
Συνέχισε τις σπουδές του στο κόρνο στο Πανεπιστήμιο Mozarteum της Αυστρίας με καθηγητή τον Radovan Vlatkovic.
Έχει εμφανιστεί ως σολίστ αλλά και ως μέλος συνόλων μουσικής δωματίου σε Ελλάδα, Ουγγαρία, Σουηδία, Αυστρία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία.
Επίσης έχει πάρει μέρος σε πολλές ηχογραφήσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Από τον Ιανουάριο του 2003 κατέχει τη μόνιμη θέση του Α' Κορυφαίου στην Κ.Ο.Θ.
Διδάσκει κόρνο στο Ν.Ω.Θ. Στεφανίδης Φιλήμων - τρομπόνι Γεννήθηκε στα Γιαννιτσά το 1974.
Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τρομπόνι στο Δημοτικό Ωδείο Γιαννιτσών απ' όπου πήρε και το δίπλωμά του με « Άριστα παμψηφεί » και βραβείο.
Υπήρξε μέλος της Φιλαρμονικής του Δήμου Θεσσαλονίκης, της Ορχήστρας της Ε.Ρ.Τ.3 και της Συμφωνικής του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Έχει εμφανιστεί ως σολίστ με τη Φιλαρμονική του Δήμου Θεσσαλονίκης καθώς και με την Καμεράτα του Μ.Μ.Α υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ.
Έχει πάρει μέρος σε σεμινάρια τρομπονιού σε Ελλάδα, Ελβετία, Γερμανία και Αμερική με τους C.Lindberg, D.Wick, J.Bylund κ.α.
Από το 2001 κατέχει τη θέση του Ά Κορυφαίου στο τρομπόνι στην Κ.Ο.Θ. Γεωργιάδης Παύλος - τούμπα Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979.
Παίρνει το δίπλωμά τούμπας από το Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης με βαθμό « Άριστα παμψηφεί » και τιμητική διάκριση.
Κατόπιν συνεχίζει τις μουσικές του σπουδές, για την περίοδο 2003-2007 στο Hochschule fur Music und Theatre Hannover στην τάξη του καθηγητή Jens Bjorn Larsen.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους I.L.Wagner, M.Goss, R.Bobo και H.J.Renes.
Το 2001 εμφανίζεται ως σολίστ με την Κ.Ο.Θ. στα πλαίσια του Πανελληνίου διαγωνισμού χάλκινων πνευστών «Τέχνη» όπου και αποσπά το Γ΄ Βραβείο.
Έχει συμπράξει με τις Συμφωνικές Ορχήστρες των Δήμων Βόλου, Λάρισας και Θεσσαλονίκης, ενώ από το 2001 είναι μέλος της Κ.Ο.Θ.
Κατά την περίοδο 2007-2008 υπήρξε μέλος στο κουιντέτο χάλκινων πνευστών Melos Brass όπου και εμφανίστηκε σε Αμερική (Carnegie Hall) και Ιαπωνία.
Διδάσκει τούμπα στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμα Α' Μέρος Amazing Grace.....................................................Luther Henderson Beale Street Blues..................................................W.C.Handy Oblivion.............................................................Astor Piazzolla Bossa Nova..........................................................Quincy Jones Masquenada.........................................................Jorqe Ben Autumn Leaves.....................................................Johnny Mercer When the Saints go Marching' in................................ James M. Black Β' Μέρος Just a Closer Walk With Thee....................................Don Gillis Tuba Tiger Rag.................................................... Luther Henderson St. Louis Blues..................................................... Luther Henderson Romanza.............................................................Rafael Mendez Επιλογές από κομμάτια του Μάνου Χατζιδάκι...............arr. Alex Katsios

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Πρόσφατα έγινε η παρουσίαση από εδώ του βιβλίου "ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ", μία εξαιρετική που υπογράφουν οι ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ και ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΝΤΑΡΑΚΗΣ, μια "σύμπραξη" των εκδόσεων ΦΑΓΚΟΤΟ, και του Τμήματος Λαικής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου.
Σήμερα θα γνωρίσουμε όσο γίνεται καλύτερα τους συγγραφείς του βιβλίου αυτού.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
Η μουσική του παιδεία ξεκινά με σπουδές βυζαντινής μουσικής, οι οποίες ολοκληρώνονται με την απόκτηση του Διπλώματος.
Από το 1992, μαθητεύοντας αρχικά δίπλα στο Χρήστο Τσιαμούλη, ασχολείται συστηματικά με το ούτι.
Με συχνές επισκέψεις στην Πόλη από το 2001 παρακολουθεί μαθήματα στο yayli tanbur, την ερμηνεία των μακάμ και τον αυτοσχεδιασμό, κοντά στους Fahrettin Cimenli και Murat Aydemir.
Τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια του Μουσικού Εργαστηρίου Λαβύρινθος, εστιάζει στη μελέτη της αφγανικής και περσικής μουσικής.
Έχει πραγματοποιήσει συνεργασίες σε συναυλίες και ηχογραφήσεις με μεγάλο αριθμό μουσικών δημιουργών:
Χρήστο Τσιαμούλη, Ross Daly, Νίκο Κυπουργό, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Νότη Μαυρουδή κά. Με τους Θοδωρή Κοτεπάνο, Ηρακλή Βαβάτσικα και Τεό Λαζάρου απαρτίζουν το Κουαρτέτο των αισθήσεων και των παραισθήσεων.
Από το 1995 συνεργάζεται με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, παίζοντας μαντολίνο και μπουζούκι.
Έχει την εποπτεία της Σχολής Παραδοσιακών Οργάνων του Δημοτικού Ωδείου Πατρών και των παραρτημάτων της στον Πύργο και την Αμαλιάδα (υπό την αιγίδα της Μητρόπολης Ηλείας και Ωλένης).
Στη διδακτική του δραστηριότητα περιλαμβάνονται επίσης οι καλοκαιρινοί κύκλοι σεμιναρίων του Μουσικού Εργαστηρίου Λαβύρινθος και του Μουσικού Χωριού, καθώς και τα Μουσικά Σχολεία του Βαρθολομιού και της Πάτρας.
Από το Μάρτιο του 2005 διδάσκει στο Τμήμα Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου στην Άρτα.
Στην προσωπική του δισκογραφία συγκαταλέγονται τα «Ταξίδια» (συνεργασία με τη Δώρα Πετρίδη) και το «Μήνυμα του Πρίγκιπα» (σύμπραξη με το Χρήστο Γαλανόπουλο).
Το συνθετικό του έργο περιλαμβάνει επίσης μουσική για θεατρικές παραστάσεις («Η ιστορία ενός αιχμαλώτου», «Η Σταχτομαζώχτρα») και μελοποίηση μέρους των Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΝΤΑΡΑΚΗΣ
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1962 και ζει εκεί.
Εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός.
Η σχέση του με τη μουσική μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πολύχρονη ιστορία ανεκπλήρωτης επιθυμίας και αφορά περισσότερο τη διάσταση του ακροατή παρά αυτή του μουσικού.
Σπούδασε στη Σχολή Παραδοσιακών Οργάνων του Δημοτικού Ωδείου Πατρών με δασκάλους πρώτα το Χρήστο Τσιαμούλη και στη συνέχεια τον Ευγένιο Βούλγαρη.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Music for Saxophone, Piano & Percussion by Greek Composers

(ΑΠΟ http://e-politismos.gr) Στάθης Μαυρομμάτης, σαξόφωνα Χριστίνα Παντελή, πιάνο Δημήτρης Δεσύλλας, κρουστάΗ συνεργασία του Στάθη Μαυρομμάτη (alto και soprano σαξόφωνο) και της Χριστίνας Παντελή (πιάνο) έγινε η αφορμή για οκτώ καταξιωμένους Έλληνες συνθέτες της λόγιας μουσικής (Μ.Ι.Αλεξιάδης, Ν. Αστρτνίδης, Ν. Βισβϊκης, Ε. Κοκκόρης, Κ. Αυγνός, Σ. Μάζης, Δ. Νικολάου, Ι. Παπαδάτος) να γράψουν ειδικά για τους δύο πολύ καλούς ερμηνευτές και να τους αφιερώσουν τα έργα τους. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στην έκδοση ενός συλλεκτικού CD από την εταιρεία Acroasis με τίτλο "Music for Saxophone, Piano & Percussion by Greek Composers" σαν ενα υπέροχο μουσικό μωσαϊκό, άξιο να σταθεί στο διεθνές ρεπερτόριο, το οποίο συμπεριλαμβάνει άλλες φορές έντονα ελληνικά στοιχεία και άλλες φορές κράματα ευρύτερης δυτικής ευρωπαϊκής μουσικής. Το έργο που ανοίγει το CD είναι το μελωδικότατο "Diptyche" του συνθέτη και φλαουτίστα Ε.Κοκκόρη. Ένα έργο εμπνευσμένο από ιταλικές μελωδίες εμπλουτισμένο με απλή, αλλά συμπυκνωμένη αρμονία, τόσο στο πρώτο μέρος, όσο και στο γρήγορο δεύτερο μέρος. Στο "Trajectoire du Reve " η λεία μελωδική γραμμή του σαξοφώνου συνοδεύεται διακριτικά από το πιάνο ,ενώ στο "Le ton d' une journee" τα δυο όργανα έχοντας διαφορετικό ρόλο το καθένα, παρομοιάζουν ταυτόχρονες, συχνά εν' αντιθέσει, δραστηριότητες της καθημερινότητας. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Απεβίωσε ο Richard Wright

(ΑΠΟ http://www.metaleagle.com)
Πέθανε σε ηλικία 65 ετών ο Richard Wright, ένα από τα ιδρυτικά μέλη των PINK FLOYD. Ο Wright, που έπαιζε πιάνο και πλήκτρα, έχασε τη σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ο εκπρόσωπος του Richard Wright δήλωσε: "Η οικογένεια του Richard Wright, ιδρυτικού μέλους των PINK FLOYD, ανακοινώνει με λύπη της ότι ο Richard πέθανε σήμερα μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο." Το θρυλικό συγκρότημα ίδρυσαν το 1965 οι Roger Waters, Syd Barrett, Richard Wright και Nick Mason και δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ "The Piper At The Gates Of Dawn", με τη συμμετοχή του Richard Wright. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 το συγκρότημα είχε γίνει γνωστό για τον ψυχεδελικό χαρακτήρα των τραγουδιών του, ωστόσο η ασταθής συμπεριφορά του Syd Barrett οδήγησε τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να τον αντικαταστήσουν με τον David Gilmour. Ο Richard Wright υπήρξε μέλος των PINK FLOYD έως το 1981.
Έγραψε αρκετά τραγούδια για το συγκρότημα, ενώ είχε σημαντική συμμετοχή στο άλμπουμ "Dark Side Of The Moon". Μετά από κάποιες σόλο προσπάθειες επέστρεψε στο συγκρότημα το 1987, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. http://www.pinkfloyd.com/

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Με δάκρυα στα μάτια ο Βόλφγκανγκ Βάγκνερ εγκατέλειψε το Φεστιβάλ Μπαϊρόιτ

(ΑΠΟ http://www.in.gr/)
Μόναχο Αποχωρεί από τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Μπαϊρόιτ, έπειτα από 57 χρόνια θητείας, ο 88χρονος Βόλφγκανγκ Βάγκνερ.
Ο αποχαιρετισμός έγινε με δάκρυα στα μάτια στη λήξη του φετινού φεστιβάλ, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του Βόλφγκανγκ, συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η θητεία του Βόλφγκανγκ Βάγκνερ, που συμφώνησε να παραιτηθεί πριν από λίγους μήνες, λήγει τυπικά το Σάββατο, ωστόσο ακόμη μαίνεται η μάχη για τη διαδοχή του.Ο Βόλφγκανγκ και ο αδερφός του Βίλαντ ανέλαβαν τα ηνία του φεστιβάλ το 1951.
Όμως μετά τον θάνατο του αδερφού του, το 1967 ο Βόλφγκανγκ ανέλαβε μόνος του. Το 2001 το διοικητικό συμβούλιο του φεστιβάλ, στο οποίο συμμετέχει και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Βαυαρίας, επιχείρησε να πείσει τον Βόλφγκακνγ Βάγκνερ να παραιτηθεί και να ορίσει διάδοχό του την κόρη του από τον πρώτο του γάμο, την 63χρονη Έυα Βάγκνερ-Πασκιέ. Ωστόσο, ο Βόλφγκανγκ αρνήθηκε να αποχωρήσει από το πόστο του λέγοντας μάλιστα ότι η Εύα είναι ανίκανη και ότι στη θέση θα παρέμενε εφ’ όρου ζωής. Τα πράγματα άλλαξαν και ο ίδιος κάμφθηκε με τον θάνατο της συζύγου του και βοηθού του Γκούντρουν.
Τότε ο Βόλφγκανγκ συμφώνησε τη διοίκηση του φεστιβάλ να αναλάβουν από κοινού η 30χρονη κόρη του από τον γάμο του με την Γκούντρουν, Καταρίνα, και η Εύα Βάγκνερ, η οποία είναι καλλιτεχνική σύμβουλος στο φεστιβάλ της Προβηγκίας. Το πρόβλημα έμοιαζε να έχει βρει τη λύση του μέχρι που παρενέβη η 63χρονη ανηψιά του Βόλφγκανγκ, Νίκη Βάγκνερ μαζί με τον διάσημο Βέλγο σκηνοθέτη Ζεράρ Μορτιέ. Το καταστατικό του φεστιβάλ προβλέπει ότι θα παραμείνει στα χέρια της οικογένειας Βάγκνερ, εκτός κι αν, δεν υπάρχουν κατάλληλοι υποψήφιοι. Τη λύση καλείται να βρει το διοικητικό συμβούλιο του φεστιβάλ, το οποίο θα συνεδριάσει την ερχόμενη εβδομάδα.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΣΤΟΝ ΑΛΙΑΚΜΟΝΑ

(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ http://www.provoleas.gr/)
Με την συναυλία των Kατσιμίχα, Ξυδούς, Κούτρα, Φασόη ολοκληρώθηκε το πρώτο το τριήμερο «Aliakmonas River Youth Festival» που διοργάνωσαν το Τοπικό Συμβούλιο Νέων Βέροιας με την Αντιδημαρχία Αθλητισμού και Νεολαίας.
Ικανοποιητική μπορεί να χαρακτηριστεί η συμμετοχή για τη διοργάνωση του πρώτου Νεανικού Φεστιβάλ του Αλιάκμονα, που διοργάνωσαν το Τοπικό Συμβούλιο Νεολαίας του Δήμου Βέροιας και η Αντιδημαρχία Αθλητισμού – Πολιτισμού Βέροιας. Το κοινό (περισσότερο νεανικό) σχολίασε με θετικά σχόλια και προέτρεψε του διοργανωτές να συνεχίσουν τη διοργάνωση και τα επόμενα χρόνια, δημιουργώντας έτσι έναν καινούριο θεσμό. Ας ελπίσουμε ό,τι.
Και η Δημοτική Αρχή να συνεχίσει να στηρίζει την προσπάθεια, έτσι που και τα προβλήματα να αντιμετωπιστούν και το Φεστιβάλ να αποτελέσει σημαντικό θεσμό για την περιοχή.
Το Φεστιβάλ ξεκίνησε το Σάββατο στις 16 Αυγούστου με 550 άτομα συνολικά, συνεχίστηκε την επόμενη μέρα και ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ, με δυστυχώς μικρότερη συμμετοχή κοινού.
Διαβάστε όλο το άρθρο και πολλά άλλα εδώ.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Δημήτρης Σέμσης - (Σαλονικιός)


Ένας «θρύλος» της Ελληνικής μουσικής, του Δημοτικού, και του ρεμπέτικου τραγουδιού. Ένας μουσικός, που ακόμα και σήμερα πολλοί θέλουν να του μοιάσουν. Ο Δημήτρης Σέμσης γεννήθηκε στην Στρόμνιτσα γύρω στα 1880. Καταγόταν από οικογένεια στενά συνδεδεμένη με την μουσική, καθώς και ο πατέρας του Μιχελιός Σέμσης, και ο παππούς του ήταν κατασκευαστές βιολιών.Έτσι ο Δημήτρης, έπαιζε βιολί από μικρός. Παρολες τις έρευνες, δεν κατέστη δυνατό να μάθουμε από ποιον έμαθε να διαβάζει και να γράφει νότες ο Σέμσης, Το 1896 περιόδευσε με ένα τσίρκο σ’ όλη την Τουρκία, στην Περσία, την Αραβία, την Αίγυπτο, την Αιθιοπία, την Σερβία, και σε άλλες χώρες, και απέκτησε ακούσματα από τις μουσικές όλων αυτών των χωρών.Λέγεται ότι έπαιξε κάποτε στο «σεράι» του Σουλτάνου Αμπτούλ Χαμίτ, ο οποίος κατενθουσιάστηκε από την δεξιοτεχνία του Σέμση, και είπε σε όλες τις γυναίκες να βγάλουν τους φερετζέδες και να τον ακούσουν με ακάλυπτα πρόσωπα. Του δώρισε μετά απ’ αυτό και έναν ασημένιο καβαλάρη που τον φιλάνε τα εγγόνια του σαν κειμήλιο.Το 1921, σε ηλικία 40 ετών παντρεύτηκε την δεκαεπτάχρονη Δήμητρα Κανούλα. Το όνομα του Σαλονικιού είχε μαθευτεί σε όλη την Ελλάδα ως κορυφαίου μουσικού, και ήταν περιζήτητος στους γάμους στα πανηγύρια, και στις ταβέρνες. Οι παλιοί έλεγαν μάλιστα, ότι σε κανένα συγκρότημα δεν έπεφτε η «χαρτούρα» που έπαιρνε ο Σαλονικιός.Το 1926, με την ίδρυση της COLUMBIA και της HIS MASTER VOICE ο Θεμιστοκλής Λαμπρόπουλος (πρόεδρος της εταιρίας) τον προσέλαβε ως καλλιτεχνικό διευθυντή της εταιρίας. Ο Σαλονικιός είχε την αρμοδιότητα να επιλέγει τους μουσικούς, τους τραγουδιστές, τα τραγούδια, αλλά και να κάνει και την ενορχήστρωση. Όπως προανέφερα, γνώριζε από παρτιτούρες, πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή που οι περισσότεροι μουσικοί και οι συνθέτες ήταν «πρακτικοί».Έτσι ο Σαλονικιός έγραφε και επιμελείτο τα τραγούδια, και όταν αυτά είχαν «ελλείψεις» επενέβαινε. Σαν εκτελεστής, έπαιξε σε χιλιάδες δίσκους όλων των επώνυμων (Χιώτη, Γούναρη, Βέμπο, Στελλάκη Περπινιάδη, Τούντα, Βαμβακάρη, Παγιουμτζή, Εσκενάζυ, Αμπατζή, Παπάζογλου, Αττίκ, και άλλων). Μεγάλη όμως είναι η συμμετοχή του στα τραγούδια που ερμήνευσε η Ρίτα Αμπατζή, και η Ρόζα Εσκενάζυ.Σε δεκάδες τραγούδια φωνάζει η Ρόζα «Γεια σου Σαλονικιέ μου». Ο Σαλονικιός είναι Ιδρυτικό μέλλος του Συνδέσμου Μουσικών Αθηνών – Πειραιώς «Η ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ» που ιδρύθηκε το 1928. Μετά την κατοχή ο Σαλονικιός συνέχισε την καριέρα του συνεργαζόμενος με τον Χιώτη, τον Τσιτσάνη, και την Γεωργακοπούλου. Το 1948, ένα απρόσμενο γεγονός (ο θάνατος του 18 χρονου γιου του Νίκου) τον λυγίζει, και δεν αντέχει πολύ. Στις 19 Ιανουαρίου 1950 ο μεγάλος βιολιστής έφυγε για πάντα.Την σκυτάλη πήρε ο μεγαλύτερος γιος του Μιχάλης, ο οποίος διατέλεσε για πολλά χρόνια πρώτο βιολί της Κρατικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, ενώ το 1980 ίδρυσε την ορχήστρα εγχόρδων «Ελληνική Καμεράτα». Ο Μιχάλης Σέμσης πέθανε το 1987, και την παράδοση της οικογένειας συνεχίζει ο γιος του Δημήτρης Σέμσης. Έτσι, το μεγάλο όνομα του Σαλονικιού συνεχίζεται.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΜΙΛΑΝΟΥΣ


Την Παρασκευή 4/5/2007 "έφυγε" και ο Κάρολος Μιλάνος. Πριν από ένα χρόνο, στις 20/4/2006, έφυγε και ο αδερφός του Νίκος. Παιδιά του Στέφανου Μιλάνου, ο οποίος το 1919 άνοιξε στον Βόλο, στην οδό Ερμού 195 (Πλατεία Αγίου Νικολάου), την ταβέρνα "Σκάλα του Μιλάνου". Η ταβέρνα μεταφέρθηκε στην οδό Ιωλκού το 1978, μετά τον θάνατο του Στέφανου Μιλάνου.Τους «Μιλάνους», και την «σκάλα» τους, τους γνωρίσαμε σε παλιότερα άρθρα – αφιερώματα.Σήμερα, έτσι σαν ένα «μνημόσυνο», θέτω στην διάθεση σας ένα άρθρο του αξέχαστου Πάνου Γεραμάνη!«ΤΡΙΑ CD ΜΕ ΓΝΗΣΙΑ ΛΑΪΚΑ ΑΠΟ ΤΗ «ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ» ΣΤΟΝ ΒΟΛΟΚι αν επέρασαν 40 χρόνια...«Εισβολή» στο παραδοσιακό στέκι της «Σκάλας του Μιλάνου», στον Βόλο, έκανε η νέα τεχνολογία που φιλοδοξεί να γνωρίσει στο ευρύ ελληνικό κοινό μια ποιοτική και αυθεντική μουσική εργασία, που παρουσιάζει εδώ και 81(!) χρόνια η οικογένεια Μιλάνου. ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣΟ Κάρολος (μπουζούκι) και ο Νίκος Μιλάνος (κιθάρα) στην ταβέρνα τους «Σκάλα», στο κέντρο του Βόλου, όπου παίζουν και τραγουδούν κάθε βράδυΈνα πρόγραμμα με λαϊκή μουσική και τραγούδια, που παρουσιάζουν επί 40 χρόνια στην παραδοσιακή ταβέρνα της οδού Ιωλκού οι αδελφοί Κάρολος και Νίκος Μιλάνος και ο γιος τού πρώτου Στέφανος μαζί με δυο-τρεις συνεργάτες τους, πρόκειται να κυκλοφορήσει σε τρία CD. Με τη διαφορά ότι το ένα από τα CD θα προωθηθεί στο εμπόριο, ενώ τα άλλα δύο θα δοθούν επιλεκτικά από τους αδελφούς Μιλάνου σε εκλεκτούς φίλους τους, που συμμετέχουν μαζί τους σ' αυτή την ηρωική προσπάθεια για τη διατήρηση και διάδοση του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού.Η ιστορία της ταβέρνας «Σκάλα του Μιλάνου» στον Βόλο έχει πολύ βαθιές ρίζες και έρχεται από μακριά.Το λαϊκό ταβερνάκι «Σκάλα του Μιλάνου», που πρωτολειτούργησε τον Μάιο του 1919 στην οδό Ερμού 195 (Πλατεία Αγίου Νικολάου), στον Βόλο, από τον Στέφανο Μιλάνο, έμπειρο μύστη του μπουζουκιού, γνώρισε μεγάλες δόξες, αφού αυτό το μαγαζάκι επισκέφθηκαν για ν' ακούσουν και να παίξουν τα τραγούδια τους, ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής, ο Μπιθικώτσης και άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

Ο Βασίλης Τσιτσάνης, μάλιστα, είχε δηλώσει σε εφημερίδα του Βόλου το 1957: «Έρχομαι εδώ, στη "Σκάλα του Μιλάνου" για ν' ακούσω πόσο όμορφα παίζονται τα λαϊκά τραγούδια». Και το δικαιολογούσε αυτό, γιατί πίστευε ότι τα παιδιά του Στέφανου Μιλάνου, ο Κάρολος, ο Νίκος (και κάποιες φορές ο μικρότερος Στάθης), έπαιζαν με τον δικό τους τρόπο και τραγουδούσαν συνθέσεις των πιο γνωστών και μεγάλων δημιουργών του ρεμπέτικου και του λαϊκού μας τραγουδιού.Μετά τον θάνατο του γενάρχη Στέφανου Μιλάνου, το στέκι μεταφέρθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1978 και λειτουργεί μέχρι σήμερα σ' έναν ισόγειο μικρό χώρο της οδού Ιωλκού, στο κέντρο του Βόλου.Εκεί κάθε βράδυ ο Κάρολος με το μπουζούκι, ο Νίκος με την κιθάρα, ο νεαρός Στέφανος με μπουζούκι, κάποιοι φίλοι τους και συνεργάτες, άλλος με ακορντεόν, άλλος με μπαγλαμαδάκι και άλλος με.... κουτάλια, συγκροτούν μια ωραία ορχήστρα συνόλου που παίζουν και ερμηνεύουν με τρόπο αξιοθαύμαστο τα ωραιότερα ελληνικά λαϊκά τραγούδια, κυρίως της περιόδου 1945-1970. Τα όργανα δεν έχουν καμία σχέση με ηλεκτρισμό. Βγάζουν φυσικό ήχο, καθώς οι οργανοπαίκτες παίζουν και τραγουδούν ανάμεσα στους θαμώνες της ταβέρνας. Το πρόγραμμα στη μικρή ταβέρνα του Μιλάνου κρατάει από τις 9 το βράδυ έως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες σερβίρουν τα πιάτα και το κρασί πριν αρχίσουν να παίζουν και στη συνέχεια τα τέλια παίρνουν... φωτιά και όλοι γίνονται ένα. Μια μεγάλη χορωδία, με μαέστρους τους αδελφούς Μιλάνου, οι οποίοι παίζουν και τραγουδούν Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Καλδάρα, Βαμβακάρη, Χατζηχρήστο, Ζαμπέτα, Δασκαλάκη, Καζαντζίδη, Γαβαλά και άλλους γνωστούς δημιουργούς.Ο Κάρολος Μιλάνος, μοναδικός δεξιοτέχνης στο τρίχορδο μπουζούκι, παίζει ταξίμια και σόλο και ενθουσιάζει τους θαμώνες. Αυτό το γνήσιο γλέντι, με ζεστούς αχνιστούς μεζέδες, με γνήσια ρετσίνα, με μοναδικές πενιές και αυθεντικά λαϊκά τραγούδια, που κρατά 81 χρόνια στο κέντρο του Βόλου, καταγράφεται τώρα και εντός των ημερών θα κυκλοφορήσει σε τρία CD. Το πρώτο περιλαμβάνει ανέκδοτα τραγούδια (και είναι θαυμάσια) και ορχηστρικά κομμάτια που παίζει ο Κάρολος Μιλάνος. Τα άλλα δύο CD περιέχουν τραγούδια και μουσικές άλλων παλιών λαϊκών δημιουργών, που ερμηνεύουν και παίζουν με τον δικό τους ξεχωριστό μοναδικό τρόπο τα αδέλφια Κάρολος και Νίκος Μιλάνος και ο γιος τού πρώτου Στέφανος (που συνεχίζει τη μεγάλη παράδοση της οικογένειας). Αυτά τα δύο CD, που προέρχονται από ζωντανές ηχογραφήσεις από την ταβέρνα «Σκάλα», οι Μιλάνοι θα διαθέσουν στους φίλους τους, που ακούνε και συμμετέχουν στην εκλεκτή αυτή διασκέδαση τα τελευταία 40 χρόνια.ΤΑ ΝΕΑ , 05/01/2000 , Σελ.: P16 Κωδικός άρθρου: A16634P161»

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ- Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ


Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη συγκεκριμένη δουλειά σαν μια απλή «δισκοπαρουσίαση», αλλά μόνο κάτι τέτοιο δεν είναι.

«Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ», είναι μια ανθολογία 86 μεγάλων τραγουδιών ενός μεγάλου δημιουργού, του Άκη Πάνου σε ένα άλμπουμ από 4 cd το οποίο έχει και βιογραφικά στοιχεία του δημιουργού!

Του Άκη Πάνου που στόλισε το Ελληνικό Τραγούδι με τις δημιουργίες του.

Μεγάλες φωνές, σε μεγάλα τραγούδια έρχονται για να μας ταξιδέψουν σε εκείνο που ΕΙΝΑΙ πραγματικά λαϊκό τραγούδι.

Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου, Βίκυ Μοσχολιού, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Βούλα Γκίκα, Μαίρη Μαράντη, Γιώργος Νταλάρας, Μανώλης Μητσιάς, Τόλης Βοσκόπουλος, Γιώτα Λύδια, Πόλυ Πάνου, Χρηστάκης, ο Συνθέτης, και πολλοί ακόμα, ερμηνεύουν τα διαμάντια του λαϊκού μας τραγουδιού, ενός τραγουδιού (που όπως έχω πει και άλλες φορές) γράφτηκε χθες, αλλά μιλαει στις ψυχές μας ακόμα και τώρα.

Ας θυμηθούμε ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ο Άκης Πάνου!

Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».
Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης ήταν μερικές απ΄τις περιοχές που εμφανίστηκε ως μουσικός μέχρι το 1958, οπότε και αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη νύχτα. Ήταν η ώρα του Συνθέτη.
Δισκογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Τα χρόνια που ακολούθησαν δε χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του, μέχρι να φτάσουμε στο 1967, έτος κυκλοφορίας του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Χαρούλα Λαμπράκη. Εκεί αισθάνθηκε και τον πέλεκυ της ανοησίας των Λογοκριτών· μόλις 15 μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η «φτώχια» και η «μιζέρια» που προσπαθεί να αποποιηθεί ο ήρωας του τραγουδιού αντικαθίστανται από κάτι «λευκά περιστέρια» και η Βίκυ Μοσχολιού αναλαμβάνει το 1970 να ερμηνεύσει το τραγούδι με τους πολιτικά ορθούς στίχους. Η πλέον δημιουργική δεκαετία του Άκη Πάνου έχει ξεκινήσει. «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Και τι δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν κλαίω για τώρα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Ο τρελός», «Πυρετός». Ακολούθησαν το «Θέλω να τα πω», «Ο δρόμος είναι δρόμος», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά»..

Το 1974 κάνει την πρώτη καλλιτεχνική υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και συγκρούεται μαζί του. Εκεί που προηγουμένως είχαν ευλαβικά πειθαρχήσει ο Γ. Μπιθικώτσης και ο Στράτος Διονυσίου, ο Καζαντζίδης αντέδρασε: Δε δέχτηκε τον απόλυτο έλεγχο που ήθελε ο συνθέτης στην ηχογράφηση. Έτσι προέκυψαν μόνο 6 τραγούδια και ο δίσκος συμπληρώθηκε με παλαιότερες επιτυχίες του τραγουδιστή. Ωστόσο μέσα από το αγαπημένο του ενεάσημο μέτρο, που κυριαρχεί και σ΄ αυτόν τον δίσκο, παρουσιάζει στίχους που υπερβαίνουν την μόδα της εποχής «φύγε - μη φύγεις», «Σ' αγαπώ - μ' αγαπάς» και απογειώνει τις ερμηνευτικές επιδόσεις του απόλυτου Έλληνα ερμηνευτή. για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, «Η ζωή μου όλη», ο Καζαντζίδης είπε: «Είναι το καλύτερό μου κουστούμι, και αυτό που με εκφράζει περισσότερο.»
Το 1977 με σημαία ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη συνεργασία του με τον Καζαντζίδη και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ηχογραφεί το «Παρώνν!» Τραγούδια-σπονδές για τα πιο άγρια όνειρα των λαϊκών ανθρώπων, που θα επισκιάσει ο θρυλικός «Τρελός», ανεπανάληπτο σουξέ και καλλιτεχνική μονογραφή του Μ. Μητσιά!
Αν όμως οι δύο αυτοί δίσκοι ήταν η καλλιτεχνική του απογείωση, το 1982 έρχεται ο εμπορικότερος του δίσκος. «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», τα σκωπτικά «Άνοιξε Πέτρο» και «αδιόρθω αναρχί», ξεσηκώνουν την Ελλάδα που έχει μόλις μπει σε μια νέα πολιτικοκοινωνική εποχή.
Την αμέσως επόμενη χρονιά οι Αδελφοί Φαληρέα εκτοξεύουν στο ... διάστημα τον δισκογραφικό πύραυλο «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Για το "καύσιμο", δηλαδή για το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» ο Άκης Πάνου γκρίνιαζε πως πήρε πενταροδεκάρες.

Η επόμενη Δεκαετία τον βρίσκει να σιωπά καλλιτεχνικά και να φλερτάρει με την επικαιρότητα, μέσω επιστολών και άρθρων. Αποφάσισε να ξανανέβει στο πάλκο για δύο μόνο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί είχε στήσει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές και δεν είχε αφήσει χώρο για πίστα.
Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία. Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μετανόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα. Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς.

Ήταν εκείνα τα σαββατοκύριακα που έκανα τη διαδρομή μέχρι την Κομοτηνή για να τον δω, να του μιλήσω….

Τον άνθρωπο που είχε τα δικά του πιστεύω για τα θέματα «τιμής», τον δημιουργό που ούτε και η φυλακή τον σταμάτησε να δημιουργεί.

Είχε ετοιμάσει τραγούδια μέσα στη φυλακή, αλλά δεν ακούστηκαν ποτέ.

Παρόλα τα προβλήματα υγείας, δημιουργούσε.
Τον τραγούδησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Δισκογράφησε 200 περίπου τραγούδια, ενώ πολλά έμειναν στο συρτάρι του. Αξιοσημείωτη είναι η έντονη φήμη που αναπτύχθηκε λίγο πριν πεθάνει, πως είχε δρομολογηθεί η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος ήταν ο μόνος καλλιτέχνης πρώτης γραμμής που τον επισκέφθηκε στη φυλακή.
Στις 2 Φεβρουαρίου 2000 εισήχθη στο Ευγενίδειο θεραπευτήριο, όπου και κατέληξε την Παρασκευή 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν 67 ετών..

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ- Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ.

Αποκτήστε το άλμπουμ αυτό, και καλή ακρόαση.

ΤΟΛΗΣ ΧΑΡΜΑΣ



Ο Τόλης Χάρμας έχει τη δική του ιστορία στο τραγούδι (το πραγματικό του όνομα είναι Απόστολος Χαρμαντάς).

Λίγοι θα γνωρίζουν και θα θυμούνται ότι έχει ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση κομμάτια, όπως τα:

«Κάποια μάνα αναστενάζει» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Ενα τραγούδι απ' το Αλγέρι» του Απόστολου Καλδάρα, «Πάλι εχτές στις τρεις ήρθες να κοιμηθείς» του Μανώλη Χιώτη, «Ενα καράβι απ' τον Περαία» του Γιώργου Μητσάκη.

Ο ίδιος έχει γράψει κι ερμηνεύσει σε δικούς του στίχους πάνω από 150 λαϊκά τραγούδια (αρκετά με τη γυναίκα του, Λίτσα, τη δεκαετία τού '50, τότε που αποτελούσαν το ντούο Χάρμα).

Τραγούδια επιτυχίες, όπως τα: «Η καρδιά του μάγκα», «Γκιουλτζαμάλ», «Το σφάλμα», αλλά και το πρόσφατο ωραίο ζεϊμπέκικο «Αλήτικα μικρόβια».

Δικό του είναι και το «Εδώ παπάς, εκεί παπάς» που έχει τραγουδήσει παλαιότερα ο Τάκης Μπίνης.
«Κατάγομαι από το Λεωνίδιο Κυνουρίας.

Τα πρώτα μου ακούσματα είναι από παραδοσιακή μουσική.

Ο πατέρας μου έπαιζε λαούτο.

Από εκεί επηρεάστηκα.

Στην Αθήνα, στην Ακαδημία Πλάτωνος, θυμάμαι που ήμασταν μαθητές 15χρονοι με τον Γιώργο τον Μουζάκη, τον γνωστό συνθέτη.

Καθόμασταν με μια κιθαρούλα, λέγαμε τραγουδάκια και κάναμε καντάδες για να ρίξουμε τα κορίτσια.

Είχα μάθει το λα μινόρε, το λα ματζόρε, τρία ακόρντα.

Ο Γιώργος από τότε το έλεγε ότι θα γίνει συνθέτης.

Τον είχα συναντήσει τελευταία φορά στην κηδεία της Αλέκας Στρατηγού.

Δεν τον έχω ξαναδεί. Κορακοζώητος, γερό παιδί, σαν κι εμένα».
Το '48 ξεκίνησε σαν επαγγελματίας τραγουδιστής σ' ένα αναψυκτήριο της πλατείας Κουμουνδούρου.

«Ελεγα Χαιρόπουλο, Αττίκ, ελαφρά τραγούδια.

Ηταν κομφερασιέ τότε ο Λάμπρος Ζούνης μαζί με τον Αρία.

Από εκεί άρχισα, με 8 δραχμές μεροκάματο».
«Υστερα από δύο χρόνια περασα στο λαικο τραγουδι.

Είχα αρχίσει ήδη να γράφω και να παίζω μπουζούκι.

Ηταν της μόδας το λαϊκό τραγούδι.

Προσαρμόστηκα γρήγορα.

Αμα δεν ελίσσεσαι, πώς θα γίνει; Θα μείνεις εκεί, κούτσουρο;

Εκανα ντουέτο με τη συγχωρεμένη τη γυναίκα μου, τη Λίτσα.

Αρχίσαμε από το βαριετέ "Αλκαζάρ" στον σταθμό Λαρίσης και μετά πήγαμε στο θέατρο "Σαμαρτζή" σ' επιθεωρήσεις με Βασιλειάδου, Φωτόπουλο, Ρένα Ντορ κ.ά. Ημασταν το πρώτο λαϊκό ντουέτο στο θέατρο.

Εκεί πρωτοτραγούδησα την "Καρδιά τού μάγκα".

Μετά πήγαμε τουρνέ σε Κωνσταντινούπολη, Κύπρο, Ισραήλ.

Ημασταν δέκα χρόνια μαζί. Κάναμε δύο παιδιά, την έχασα, συνέχισα μόνος μου».
«Πηγα Αμερική , για οκτώ χρόνια.

Τορόντο, Βανκούβερ, Καλιφόρνια, Νέα Υόρκη, Σακραμέντο, Ινδιανάπολη.

Παίζαμε μόνο ελληνική μουσική έχοντας κοινό αμερικάνικο, σχεδόν το 90%».


«Περισσότερες είναι οι δύσκολες στιγμες που είχα παρά οι εύκολες.

Αυτό το επάγγελμα έχει στιγμές γλυκές κι έχει κάτι πικρές, ολόπικρες.

Από μικρόψυχες συμπεριφορές συναδέλφων, από άγνοια.

Αυτά συμβαίνουν.

Δεν έχω κανένα παράπονο, ούτε κατηγορώ κανέναν, τους αγαπώ όλους. Δεν ξέρω αν μ' αγαπάνε αυτοί».

«Καλή παρέα έκανα με τον συγχωρεμένο τον Γεράσιμο Κλουβάτο, αυτόν που έχει γράψει το "Άναψε το τσιγάρο, δωσ' μου φωτιά».

Ακέραιος χαρακτήρας, ταιριάζαμε.

Επίσης με τον Σπιτάμπελο τον Στέφανο.

Εξαιρετικός καλλιτέχνης, ολίγον τρελός.

Είχε εφεύρει το μπουζουκοκίθαρο με έξι χορδές.

Εκανε αυτή την πατέντα γιατί έπαιζε περισσότερο κιθάρα.

Την επανάσταση βέβαια την έφερε ο Χιώτης με το τετράχορδο μπουζούκι.

Σπουδαία εφεύρεση».
«Μπουζουκι και κιθάρα έμαθα μόνος μου.

Σε όποια ωδεία και να πας, ότι και να κάνεις, εάν δεν έχεις τσαγανό, δεν φτουράς.

Το αίσθημα που θα δώσεις στο όργανο είναι άλλο πράγμα.

Γνώρισα μουσικούς σημαντικούς, που δεν μ' άγγιζαν όμως στην καρδιά.

Κι έβλεπες τον συγχωρεμένο τον μπάρμπα-Γιάννη τον Παπαϊωάννου που έπαιζε μπουζούκι με δύο δάχτυλα κι όταν έπαιζε ταξίμι, σου σηκωνόταν η τρίχα.

Το αίσθημα μετράει».
«Έγραψα τραγούδια που το ένα με το άλλο να μη μοιάζουν, δεν ήθελα να κάνω κατεστημένο.

Έγραψα λαϊκά κανταδορίστικα».
«Όπως ο Ζαμπέτας!

Με τον Ζαμπέτα είχαμε πάει στις Κάνες με την ταινία του Ντασσέν "Ποτέ την Κυριακή".

Ήμασταν στην ορχήστρα του Λαβράνου κι έπαιζα κιθάρα.

Μαζί μας κι η Χρυσάφη, ο Καλφόπουλος.

Ο Ζαμπέτας από εκεί στην ουσία άρχισε την καριέρα του, παίζοντας μπουζούκι για "Τα παιδιά του Πειραιά".

Αξιόλογος δημιουργός.

Μου άρεσε πάντα το μπελκάντο.

Κι η βυζαντινή μουσική είναι τρομερή.

Για να τη σπουδάσεις, πρέπει να φας τουλάχιστον 50 χρόνια».
«Την Μαρινέλλα εγώ την έβγαλα στο τραγούδι.

Ήμουν στη Θεσσαλονίκη γύρω στο '56 και τραγουδούσα στο "Πανόραμα".

Ερχόταν κόσμος με πούλμαν από Νάουσα, Βέροια, Βόρεια Ελλάδα.

Την ανακάλυψα στο καλοκαιρινό θέατρο "Χατζώκου" με μια ποδίτσα να έχει έναν μικρό ρόλο και να τραγουδάει.

Λεγόταν Κίτσα Παπαδοπούλου και ήταν φιλενάδα του Κώστα Βουτσά.

Πήγα στο καμαρίνι τους και τους είπα να έρθει μαζί μου στο κέντρο.

Έπαιρνε τότε 40 δρχ. μεροκάματο και θα της έδινα 250 δρχ.

Το δέχτηκαν.

Είχα γράψει τότε κι ένα τραγούδι, το "Μαρινέλλα".

Και της έδωσα να 'χει αυτό σαν καλλιτεχνικό όνομα.

Κρίμα όμως που δεν τα λέει αυτά.

Είναι κακό να ξεχνάς.

Εκεί στο "Πανόραμα" την βρήκε ο Καζαντζίδης και την πήρε μαζί του.

Εγώ της είπα "άμα θες, πήγαινε μαζί του, αλλά θα είσαι στη σκιά του".

Κι έτσι έγινε.

Την είχε μόνο για σεκόντα.

Μέχρι που χωρίσανε κι άνοιξε τα φτερά της».
Η νυχτερινή διασκέδαση πριν από 50 χρόνια ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή.

Σήμερα η διασκέδαση που γίνεται είναι πιο ευπρεπής, πιο μαλακιά.

Τότε γίνονταν αγριότητες με τα σπασίματα.

Αυτό το σημάδι που έχω στο φρύδι είναι από ποτήρι. Από το '45 κι έπειτα αυτά ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Αγρία διασκέδαση.

Ουίσκι δεν υπήρχε τότε, μόνο κρασί.

Αδειάζανε την μποτίλια και μπαμ στο πάλκο.

Άλλο πράγμα.

Σήμερα είναι πολύ πιο ήπια».
«Σήμερα υπάρχουν αξιόλογα τραγούδια, υπάρχουν και πιλάφια.

Υπάρχει πρόοδος από τότε με το έντεχνο τραγούδι.

Βέβαια, κάποιοι έγραψαν ωραία πράγματα, αλλά όχι διασκεδαστικά.

Ο ελληνικός λαός θέλει απλότητα, θέλει να του πεις δύο λέξεις να τις βάλει στο μυαλό του και να τραγουδάει».
Σπανίζουν τέτοια τραγούδια σήμερα.
Η δυσκολία έγκειται στην απλότητα. Πρέπει σε τέσσερις αράδες να εντοπίσεις όλο το θέμα.

Και βλέπεις κάτι λόγια χωρίς ρίμα, λες και είναι εφημερίδα ή διήγημα.

Δεν τη δέχομαι αυτή την ποίηση».
«Ο έρωτας έπαιξε Πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου .

Όποιος δεν ερωτεύεται, δεν έχει ψυχή, δεν έχει καρδιά.

Ο έρωτας είναι το ελιξίριο της νεότητας. Αν και έχω γράψει ένα τραγούδι, "Το χρήμα είναι έγκλημα κι ο έρωτας σκοτούρα"»...