ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ» - ΜΕΡΟΣ Α΄Δεν ξέρω από πού να πρωτοξεκινήσω την αναφορά μου στον ΣΥΝΘΕΤΗ Θάνο Μικρούτσικο, που με τόσο μοναδικό τρόπο συνέδεσε το όνομα του με την μουσική ιστορία της χώρας. Θα έλεγε κανείς, ότι ο Μικρούτσικος σαν μουσικός είναι «Ιδιόρρυθμος», και προσπαθεί κάτι που είναι «εύκολο», να το κάνει δύσκολο, έως ακατόρθωτο, έτσι που να μην μπορέσει ακόμα και ο ίδιος να το «αντιγράψει» αυτούσιο, παρά μόνο να το συνθέσει απ’ την αρχή η να το διασκευάσει ! Ίσως φαντάζει υπερβολικό, αλλά με μια προσεκτική προσέγγιση στο έργο του, μπορεί ο καθένας να το καταλάβει αυτό. Ας γνωρίσουμε όμως τον Θάνο Μικρούτσικο, μέσα από ένα μικρό βιογραφικό. Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1947.

Ξεκίνησε τις μουσικές σπουδές του σε μικρή ηλικία στη Φιλαρμονική Εταιρία της Πάτρας και στο Ελληνικό Ωδείο (θεωρία και πιάνο).

Ακολούθησαν οι σπουδές του και η αποφοίτηση του από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα μελέτησε αρμονία, αντίστιξη και σύνθεση με τον καθηγητή-συνθέτη Γ.Α.Παπαιωάννου. Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής.

Έχει γράψει όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για το Θέατρο και τον κινηματογράφο, ηλεκτρονική μουσική. Παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κινείται στο χώρο του τραγουδιού. Έχει ηχογραφήσει πάνω από τριάντα LP και CD συνθέτοντας εκατοντάδες τραγούδια σε στίχους Ελλήνων και ξένων ποιητών συνεργαζόμενος με τις δισκογραφικές εταιρίες ΕΜΙ Classίcs, LYRA, SONY (CBS) , POLYDOR, ΕΝΜ, MINOS-ΕΜΙ, AGORA. Έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες γράφοντας μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρο τον κόσμο (Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ, Ελβετία, Γερμανία, Ρουμανία, Αυστραλία κ.α) ενώ ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει τρεις θεατρικές παραγωγές. Έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο και έχει συνθέσει πολλά έργα κλασσικής μουσικής. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει συμμετάσχει ή έχουν παιχτεί έργα του σε πολλά διεθνή φεστιβάλ μουσικής (Λονδίνο, Γλασκώβη, Εδιμβούργο, Παρίσι, Λίλλη, Λυών, Βρυξέλλες, Λιέγη, Γενεύη, Λωζάνη, Βερόνα, Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Βουδαπέστη, Άγκυρα, Μοντεβίδεο, Μπουένος Άιρες, Σάο Πάολο, Κάιρο κ.α).

Έργα του έχουν εκτελεστεί από μεγάλο αριθμό ορχηστρών και ορχηστρών μουσικής δωματίου (Φιλαρμονική Ορχήστρα της Στοκχόλμης, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κρακοβίας, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Λιέγης, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Οζάκας, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Αρμενίας, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Ερφούρτης, Συμφωνική Ορχήστρα της Κωνσταντινούπολης, Φιλαρμονική Ορχήστρα Δωματίου της Καλσρούης, Καμεράτα των Βερσαλλιών, Συμφωνική Ορχήστρα της Κόρδοβας, Συμφωνική Ορχήστρα της Ρενς, Συμφωνιέτα του Μπόρμουθ, Συμφωνική Ορχήστρα του BBC, Ορχήστρα Δωματίου της Άγκυρας, Συγκρότημα Κοντραπούνκτε της Βιέννης, Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης των Τιράνων, Χορωδία Δωματίου της Βουδαπέστης, Χορωδία Άρνολντ Σένμπεργκ, Κουαρτέτο της Όπερας Λα Μοννέ, Κουαρτέτο Ραζουμόβσκι, Καμεράτα των Φίλων της Μουσικής Αθηνών, Ορχήστρα Χρωμάτων, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Σολίστ της Πάτρας κ.α) Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδος.

Είναι ιδρυτής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής από το 1986 ως το 1990. Από το 1990 ως το 1993 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσικού Αναλογίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τον Οκτώβριο του 1993 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή Υπουργού Πολιτισμού. Έγινε Υπουργός Πολιτισμού στις 16 Μαρτίου 1994 παραμένοντας στη θέση αυτή μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 1996. Αυτά είναι σε γενικες γραμμες τα στοιχεια που αφορουν τον Θανο Μικρούτσικο, μόνο που υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα που θα χρειαζόμασταν πολλυ χρονο και χωρο για να τα αναφέρουμε.

Ας γνωρίσουμε όμως και την εργογραφια του. INSTRUMENTAL AND ΤΑΡΕ ΚΟΜΜΑΤΙ Για σόλο τρομπέτα 1973-76 ΑΔΕΛΦΟΣ Βασισμένο στο ομώνυμο κείμενο του Γιώργoυ Χειμωνά. Μουσική για μαγνητοταινiα 1979 ΠΡΕΛΟΥΔΙΑ Για κιθάρα 1981 TRIO Νο1 Για πιάνο, ηλεκτρrκό μπάσο, ντραμς 1983 ΟΠΕΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ (Φλαουτίστα) Για σόλο φλάουτο 1983-84 ΝΤΟΥΟ ΓΙΑ ΑΛΤΟ ΣΑΞΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΜΠΑΣΟ 1986 Η ΚΟΛΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ Για ορχήστρα 1989 ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΔΥΟ Για βιολί και πιάνο 1990 ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ Για ορχήστρα εγχόρδων 1990 DOODLE Για πιάνο 1991 Η ΘΑΛΑΣΣΑ Για έγχορδα...και τρομπέτα 1991 ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ Για κιθάρα και ορχήστρα 1992 FOR SAX AND STRINGS AND LOVE AND DREAMS Για σαξόφωνο (άλτο και σοπράνο) και ορχήστρα εγχόρδων 1996 ΠΟΛΥΡΥΘΜΙΑ Για κρουστά 1997 ΙΝ MEMORIAM ( to DM1TRI SHOSTAKOVITCΗ) Εργo για ορχήστρα 1997 ΣΟΥΙΤΑ Για κιθάρα και έγχορδα, 1997 ΜΟΥΣΙΚΗ Για Βιολi, πιάνο και έγχορδα 1997 BALLET MUSIC Νο 1,2,3 Για πιάνο 1997 ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ Σουίτα για πιάνο σε πέντε μέρη 1997-98 LACRIMA σε παλιό και νέο στυλ. Έργo για πιάνο 1998 ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ (ΚΥΡΙΑ ΕΡΓΑ) Για πέντε φωνές, Σε κείμενα Stendhal (1971) Σήματα, Για μεικτή χορωδία a cappella σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1973) Δελτiο ειδήσεων, Για δύο φωνές, φαγκότο, κόρνο, τρομπέτα, πιάνο σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1973-74) Ασφυξiα, Για ανδρική χορωδία a cappella σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1973-74) Αποχαιρετισμός και αντιθέσεις, Για σοπράνο, βαρύτονο, αφηγητή και σύνολο μουσικής δωματίου σε ποίηση Κ.Π.Καβάφη, Bertolt Brecht, Γιώργου Σεφέρη , Γιάννη Ρίτσου (1975) Κιγκλίδωμα Ι, Για σοπράνο, αφηγητή, πιάνο και μαγνητοταινία σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1973-76) Καντάτα για τnν Μακρόνησο, Για δύο φωνές, μικρή ορχήστρα, πιάνο, ηλεκτρικό μπάσο, ντραμς και μαγνητοταινία (3η τελική επεξεργασία 1982) σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1976) Σπουδή στον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι, Για φωνή και μικρή ορχήστρα σε ποίηση Μαγιακόφσκι (1976) Μουσική πράξη στον Μπρεχτ, Για δύο ανδρικές φωνές, δύο κλαρινέτα και πιάνο σε ποίηση Bertolt Brecht (1972-78) Μικρές Τρωαδίτισσες, Για σοπράνο και πιάνο, σε κείμενα Ευριπίδη (1977-81) Ευριπίδης ΙV, Για αφηγητή, σοπράνο, μέτζο σοπράνο, τενόρο, βαρύτονο, φαγκότο, τρομπέτα, κόρνο και πιάνο σε κείμενα Ευριπίδη (1979) Ιχνογραφία, Για δύο ανδρικές φωνές και πιάνο σε ποίηση Κώστα Παπαγεωργίου (1979) Σονάτα του Σεληνόφωτος Για φωνή και πιάνο σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1979-81)

Πέντε τραγούδια Για φωνή και πιάνο σε ποίηση Χριστόφορου Λιοντάκη (1979-81) Δοξαστικό Για μεικτή χορωδία a cappella σε κείμενα Ευριπίδη (1979-81) Ο Γέρος της Αλεξάνδρειας Κύκλος τραγουδιών για φωνή, μαντολίνο και πιάνο σε ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη (1982) Στον Μάνο Λοΐζο Για βαθύφωνο, φαγκότο και πιάνο σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη (1982-84) Νύχτα με σκιές χρωματιστές Για μέτζο σοπράνο και ορχήστρα εγχόρδων σε κείμενα Ρaul Willems (1983-84) Εικόνες Για μέτζο σοπράνο και φλάουτο σε κείμενα Ρau1 Claudel (1984) Warna Για μέτζο σοπράνο, κρουστά , ορχήστρα εγχόρδων και τσέμπαλο(ηλ. πιάνο) σε κείμενα Ρau1 Willems (1984) ) - (τελική επεξεργασία 1996) Μινώταυρος I Για σοπράνο και μαγνητοταινία σε κείμενα Ευριπίδη, Βιργίλιου και Λιοντάκη (1985) Καπνόν Αποθρώσκοvτa Για μεικτή χορωδία a cappella σε ποίηση Γιάννη Κουτσοχέρα (1986) Οn α travel (Ταξιδεύοντας) Για μεικτή χορωδία α cappella σε κείμενα John Skelton, Γιώργου Σεφέρη, John Gracen Brown(1987) Το κυνήγι Για παιδική χορωδία a cappella σε κείμενα Αριστοφάνη (1991) Memoires brisees (Θρυμματισμένες αναμνήσεις) Για μπάσο βαρύτονο και μικρή ορχήστρα σε ποίηση Arthur Rimbaud και Μιχαήλ Αγγέλου (1991) Η επιστροφή της Ελένης Μονόπρακτη όπερα σε έξι σκηνές, σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη, (με αποσπάσματα από ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου) (1992-93) Ανεπίληπτος θάνατος Για σοπράνο και σεξτέτο πνευστών σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού (1996) Επίγραμμα Για φωνή, φλάουτο, κιθάρα, μεικτή χορωδία σε κείμενα Φιλίππου Θεσσαλονικέως (1997) Δημητρίου Εγκώμιον Για μεικτή χορωδία a cappella σε κείμενα Συμεώνος Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1997) Μικρός ερωτικός Για φωνή και πιάνο σε ποίηση Στρατή Πασχάλη (1996-97) Μια εποχή στην κόλαση Όπερα σε λιμπρέτο του Henri Ronse, βασισμένο στην ποίηση του Arthur Rimbaud (ατελείωτο 1984-) ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΘΕΑΤΡΟ 1. Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ, Ο ΜΠΟΝΤΛΕΡ KAl Ο ΜΠΑΛΑΝΤΕΡ Συγγραφέας: Χαρά Κανδρεβιώτου. Σκηνοθεσία: Χαρά Κανδρεβιώτου. Μικρό Θέατρο 1972/1973, Αθήνα 2. ΣΥΣΤΗΜΑ ΦΑΜΠΡΙΤΖΙ Συγγραφέας: Ρομπέν Υσόν. Σκηνοθεσία: Αλέξης Δαμιανός Αττικό Θέατρο 1973, Αθι1να 3. ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΥΜΠΥ ΚΑΙ Ο ΥΜΠΥ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ Συγγραφέας: Πέτρος Μάρκαρης (διασκευή των αντίστοιχων έργων του Ζαρρύ). Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου Θέατρο Στοά 1974/1975, Αθήνα 4. ΤΟ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ (παιδικό) Συγγραφέας: Ζώρζ Σαρρή Στίχοι: Γιάννης Καλατζόπουλος. Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου Θέατρο Στοά 1975, Αθήνα 5. ΠΩΣ ΝΙΚΙΕΤΑΙ Μ1Α ΜΑΓΙΣΣΑ (παιδικό) Συγγραφέας: Ευγένιος Αρανίτσης. Σκηνοθεσία: Νίκη Τριανταφυλλίδη Θίασος Νίκης Τριανταφυλλίδη 1975, Αθήνα 6. Η ΜΑΝΑ Συγγραφέας: Μπέρτολτ Μπρεχτ. Σκηνοθεσία : Λεωνίδας Τριβιζάς Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο 1976, Αθήνα (Η μουσική είναι επεξεργασία, διασκευή κι ενορχήστρωση της μουσικής του Χανς Άισλερ) 7. ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΑΣΤΩΝ Συγγραφέας: Μπέρτολτ Μπρεχτ. Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Τριβιζάς Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο 1976, Αθήνα 8. ΦΟΥΕΝΤΕ ΟΒΕΧΟΥΝΑ Συγγραφέας: Λόπε ντε Βέγκα. Στίχοι: Γιώργος Μιχαηλίδης. Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1977, Θεσσαλονίκη, Αθήνα 9. Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΣΒΕΪΚ Συγγραφέας: Σωτήρης Πατατζής (διασκευή από το έργο του Χάσεκ). Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης. Σκηνοθεσία: Κανέλλος Αποστόλου Θεσσαλικό Θέατρο 1977, Λάρισα, Θεσσαλονίκη 1Ο. ΤΡΩΑΔΙΤΙΣΣΕΣ Συγγραφέας: Ευριπίδης. Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης Ανοιχτό Θέατρο 1977, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα 11. ΤΟ 1821, Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΥΜΙΨΗΛΑ Συγγραφέας: Γιάννης Μαργαρίτης . Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης Θέατρο της Άνοιξης 1977, Αθήνα (Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ Ιθάκης) 12. Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ Συγγραφέας: Οδυσσέας Ελύτης . Σκηνοθεσία Γιώργος Μεσσάλας Εθνικό Θέατρο 1977, Αθήνα 13. ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ Κείμενα του Μπέρτολτ Μπρέχτ σε σύνθεση Μάριου Πλωρίτη . Σκηνοθεσία : Ζυλ Ντασσέν Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη 1977/78, Αθήνα 14.ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ Συγγραφέας: Αριστοφάνης. Σκηνοθεσία Λεωνίδας Τριβιζάς Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο 1978, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα 15. ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ Συγγραφέας : Ιάκωβος Καμπανέλλης. Σκηνοθεσία: Κώστας Μπάκας Κ.Ο.Β.Ε 1979, Θεσσαλονίκη 16. ΙΩΝ Συγγραφέας: Ευριπίδης. Σκηνοθεσία: Γιώργος Θεοδοσιάδης Εθνικό Θέατρο 1979, Επίδαυρος, Δωδώνη, Ηρώδειο 17. ΟΡΕΣΤΗΣ Συγγραφέας: Ευριπίδης. Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Τριβιζάς Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο 1979, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα, Φεστιβάλ Βουκουρεστίου 18. ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ Συγγραφέας: Γιάννης Ρίτσος. Σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρωνίτης Θίασος της Νίκης Τριανταφυλλίδη 1979,1981 Πειραιάς, Αθήνα 19. ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΣ Συγγραφέας: Γιάννης Μαργαρίτης . Σκηνοθεσία : Γιάννης Μαργαρίτης Θέατρο της Άνοιξης 1980, Αθήνα 2Ο. ΜΑΚΡΙΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Συγγραφέας: Α. Ν. Αρμπούζοφ. Σκηνοθέτης: Χ. Παπαδημούλης Θίασος " Σύνολο" 1980, περιοδεία 21. ΒΟΥΤΣΕΚ Συγγραφέας: Γκέοργκ Μπύχνερ. Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης Θέατρο της Άνοιξης 1981, Αθήνα 22. ΜΠΛΕ ΑΛΟΓΑ ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΟΡΤΑΡΙ Συγγραφέας: Μιχαήλ Σαρτρόφ. Σκηνοθέτης : Γιώργος Ρεμούνδος Θέατρο της Νιότης 1981, Αθήνα 23. ΤΟ ΤΡΟΜΠΟΝΙ Συγγραφέας: Μάριος Ποντίκας. Σκηνοθεσία: Λευτέρης Χαρωνίτης Θεατρο Νεας Γενιάς 1981/82, περιοδεία 24. ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ Συγγραφέας: Ιάκωβος Καμπανέλλης. Σκηνοθεσία Νίκος Παπαδάκης Ηπειρωτικό Θέατρο 1982, Γιάννενα 25.LE VIEIL ΗΟΜΜΕ D' ALEXANDRIE (Ο γέρος της Αλεξάνδρειας) Κείμενα Κ. Καβάφη και ποιήματα του Γ. Ρίτσου για τον Κ. Καβάφη Nouveau Theatre de Belgique 1982, Βρυξέλλες 26. PARMI LES OS ΕΤ LES PIERRES (Ανάμεσα στα κόκκαλα και τις πέτρες) Κείμενα: Γ. Σεφέρη Nouveau Theatre de Belgίque 1982, Βρυξέλλες 27. HELENE (ΕΛΕΝΗ) Συγγραφέας: Γιάννης Ρίτσος . Σκηνοθεσία: Ηenri Ronse Nouveau Theatre de Belgίque 1982, Βρυξέλλες 28. ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ Συγγραφέας: Έντουαρντ Άλμπι. Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασσέν Θίασος Καρέζη-Καζάκου 1982/83 Αθήνα, Θεσσαλονίκη 29. UNE MUSIQUE DE CUIVRE AUX FENΕTRES DΕS INCURABLΕS (Μια χάλκινη μουσική στα παράθυρα των ανιάτων) Συγγραφέας: Μ. Μέτερλινγκ. Σκηνοθεσία: Henri Ronse Nouveau Theatre de Belgique Ι982, Γαλλία, Φεστιβάλ της Λίλλης 1983 , Βρυξέλλες 3Ο. ΜΠΡΕΧΤ ΚΑΙ ΧΙΤΛΕΡ Κείμενα Μπρεχτ, Χίτλερ και Πλωρίτη (Μια σύνθεση του Μ. Πλωρίτη). Σκηνοθεσία: Γιώργος Ρεμούνδος Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1983, Θεσσαλονίκη 31. NUIT AVEC OMBRES ΕΝ COULΕURS (Νύχτα με σκιές χρωματιστές) Συγγραφέας: Πολ Βιλέμς . Σκηνοθεσία: Henri Ronse Theatre Ναttional de Belgique 1983 , Βρυξέλλες 32. ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΥΜΠΥ ΚΑΙ Ο ΥΜΠΥ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ Συγγραφέας: Πέτρος Μάρκαρης(διασκευή των αντίστοιχων έργων του Ζαρρύ). Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης Θεατρικό Τμήμα Πανεπιστημίου Αθηνών 1983, Αθήνα 33. WOMEN IΝ POWER (Γυναίκες στην εξουσία) Συγγραφέας: Τζον Μακ Γκράθ. Διασκευή στις κωμωδίες του Αριστοφάνη Εκκλησιάζουσες και Ιππείς. Σκηνοθεσία: Τζον Μακ Γκραθ 7:84 Scotish Theatre Company, 1983 Φεστιβάλ Εδιμβούργου 34. ΒΙΚΤΩΡ-ΒΙΚΤΩΡΙΑ Συγγραφέας: Μάριος Πλωρίτης (διασκευή της κινηματογραφικής ταινίας του Ράινχολντ Σύντσελ). Στίχοι: Μάριος Πλωρίτης- Γιώργος Παυριανός. Σκηνοθεσία: Γιώργος Ρεμούνδος Θέατρο "Αλίκη" 1983/84 Αθήνα, Θεσσαλονικη 35. LA CANTATE Α TROIS VOIX (Καντάντα για τρεις φωνές) Συγγραφέας: Πολ Κλοντέλ. Σκηνοθεσία: Henri Ronse Nouveau Theatre de Belgique 1984, 1988 , Βρυξέλλες , 1987 Λωζάνη, Γενεύη, 1989 Λυών. 36. ΕΙΡΗΝΗ Συγγραφέας: Αριστοφάνης. Σκηνοθεσία: Σπύρος Ευαγγελάτος Αμφιθέατρο 1984 Επίδαυρος, Φίλιπποι, 1985 Ηρώδειο, 1987 Βερολίνο, 1988 Αυστραλία 37. WARNA (Βαρνά) Συγγραφέας: Πολ Βιλλέμς. Σκηνοθέτης: Henri Ronse Theatre National de Belgique 1984 , Βρυξέλλες 38. LA SONATE AU CLAIR DE LUNE (Σονάτα του σεληνόφωτος) Συγγραφέας: Γιάννης Ρίτσος. Σκηνοθεσία: Henri Ronse Nouveau Τ heatre de Belgίque 1985, Βρυξέλλες 39. LEONCE ΕΤ LENA (Λεόντιος και Λένα) Συγγραφέας: Γκέοργκ Μπύχνερ. Σκηνοθέτης: Henri Ronse Nouveau Theatre de Belgique 1985, Βρυξέλλες 4Ο. ALEXANDERS (Οι Αλέξανδροι) Συγγραφέας: Ζ. Μορφόγκεν, Αλ. Κοτζιάς. Σκηνοθεσία: Π. Γουέμπ Brown Universίty 1985,Νέα Υόρκη (Workshop) 41. ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ Συγγραφέας: Αριστοφάνης. Σκηνοθέτης: Γ. Μεσσάλας Μοντέρνο Θέατρο 1985 Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα 42. Ο ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΗΣ Συγγραφέας: Μολιέρος. Σκηνοθέτης: Γιάννης Μαργαρίτης Θέατρο της Άνοιξης 1985 Θέατρο Λυκαβηττού , Αθήνα 43. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΕΑΤΕΣ Συγγραφέας: Μπάμπης Τσικληρόπουλος, Βασίλης Καλής. Σκηνοθέτης: Φ. Μεταξόπουλος Θέατρο "Ακροπόλ" 1985, Αθήνα 44. LA ΒΕΤΕ DANS LA JUNGLE (Το κτήνος στη ζούγκλα) Συγγραφέας: Χένρι Τζέιμς (διασκευή Μαργκερίτ Ντιράς). Σκηνοθεσία: Henri Ronse Theatre de Vidy 1986 Λωζάνη, 1987 Ν.Τ.Β Βρυξέλλες 45. LE BOURGEOIS GENTILHOMME (Ο αρχοντοχωριάτης) Συγγραφέας: Μολιέρος. Σκηνοθεσία: Ηenri Ronse 1988, Βερόνα, Λωζάνη, Βρυξέλλες 46. ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ Κείμενα: Ν. Καββαδία. Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας 1988, Πάτρα 47. ΠΡΩΤΕΑΣ Συγγραφέας: Πολ Κλοντέλ. Σκηνοθεσία: Βίκτωρ Αρδίτης Θέατρο της Πάτρας, 1988, Πάτρα 48. ΕΛΛΑΣ ΚΑΤΟΠΙΝ ...ΑΟΡΤΗΣ Συγγραφέας: Λάκης Λαζόπουλος . Σκηνοθεσία: Λάκης Λαζόπουλος Θέατρο Λαμπέτη 1988/89 Αθήνα, 1989 Θεσσαλονίκη 49. Λ0ΥΛ0Υ Συγγραφέας : Φρανκ Βέντεκιτ. Σκηνοθέτης: Γιώργος Μιχαηλίδης Ανοιχτό Θέατρο 1988/89 Αθήνα 50. ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ Συγγραφέας: Γ. Ρίτσος. Σκηνοθεσία: Θ. Μουμουλίδης Θέατρο Διαλόγου 1989, 1990,1991 Αθήνα 51. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ Συγγραφέας: Λάκης Λαζόπουλος. Σκηνοθέτης : Λάκης Λαζόπουλος Θέατρο Λαμπέτη 1989/90 Αθήνα, Θεσσαλονίκη 52. ΚΑΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ Συγγραφέας: Λάκης Λαζόπουλος. Σκηνοθέτης : Λάκης Λαζόπουλος Θέατρο Βεάκη 1991 Αθήνα 53. Η ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ Συγγραφέας: Γιάννης Σκαρίμπας. Δραματουργική επεξεργασία Πλάτων Μαυρομούστακος. Σκηνοθεσία Πέπη Οικονομοπούλου 0ΣΕ-Σιδηροδρομικός Σταθμός Αγ. Διονυσίου, 1991 Πειραιάς 54. LA VITA BREVE (Σύντομη ζωή) Συγγραφέας: Πολ Βιλέμς. Σκηνοθεσία: Ηenri Ronse Φεστιβάλ Σπα 1991 55. LA VITA BREVE (Σύντομη ζωή) Συγγραφέας: Πολ Βιλέμς. Σκηνοθεσία: Suzanne Burgoyne The University of Μίssουrί Department of Theatre 1996 56. ΙΩΝ Συγγραφέας: Ευριπίδης. Σκηνοθεσία: Σπύρος Ευαγγελάτος Αμφιθέατρο 1996, Επίδαυρος 57. Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Κείμενα: Κ. Καβάφη. Σκηνοθεσία: Θεμης Μουμουλίδης ΔΗΠΕΘΕ Βόλου 1996, Βόλος 58. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ Κείμενα, σκηνοθεσία: Λάκης Λαζόπουλος. Θεσσαλονικη 1997, Αθήνα 1998 59. ΒΟΥΤΣΕΚ (νέα μουσική) Συγγραφέας: Γκέργκ Μπύχνερ. Σκηνοθεσία : Γιάννης Μαργαρίτης Θέατρο της Άνοιξης 1997, Αθήνα 6Ο. ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΤΑΥΡΟΙΣ Συγγραφέας: Ευριπίδης. Σκηνοθεσία : Σπύρος Ευαγγελάτος Αμφιθέατρο 1997, Επίδαυρος · Πολλές από τις παραστάσεις έχουν μαγνητοσκοπηθεi και μεταδοθεί από ευρωπαϊκές τηλεοράσεις. · Η μουσική είναι ακριβώς η ίδια στις δύο παραγωγές του έργου “Παραμύθι χωρίς όνομα” · Το ίδιο συμβαίνει και στις δύο παραγωγές του έργου "Vitα Breve" καθώς και στις δύο παραγωγές του έργου " Το έπος του Βασιλιά Υμπύ και ο Υμπύ στη ν Αφρική" · Στις νέες παραγωγές των έργων "Θεσμοφοριαζουσες" και "Αρχοντοχωριάτη" χρησιμοποιήθηκε ένα μέρος της μουσικής που είχε γρaφτεί για τα ίδια έργa παλιότερα · Στις νέες παραγωγές της "Σονάτας του Σεληνόφωτος" 1989 και του "Γέρου της Αλεξάνδρειας" 1996 η μουσική είναι μέρος της μουσικής που γράφτηκε για τα ίδια έργa παλιότερα · Αποσπάσματα από τα έργα " Mινώταυρος Ι" και " Μικρός ερωτικός" χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή "Μινώταυρος" του χοροθεάτρου Ανάλια σε χορογραφία Μαίρης Τσούτη, Αθήνα 1997.

Συνεχίζεται.

Βασίλης Τσούγκαρης

tsougarisgnomi@gmail.com

Βασίλης Λογοθετίδης Ο μέγιστος των κωμικών

Βασίλης Λογοθετίδης

Ο μέγιστος των κωμικών

Μωραΐτης, Μάκης

Εκδότης: Οδός Πανός - Σιγαρέτα

ISBN: 960-8378-66-4

ISBN13: 978-960-8378-66-7

Σελίδες: 134

Ημ/νία Έκδοσης: Μάιος/2008

Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

Μέγεθος: 21χ14

Έκδοση: Αθήνα

Από τα επικήδεια που διάβασα, περισσότερο μου εντυπώθηκαν τούτα τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη: "Όσο οδυνηρή ήταν χτες το βράδυ η είδηση, άλλο τόσο έμοιαζε απίστευτη.

Πώς να φανταστείς τον Βασίλη Λογοθετίδη ασάλευτο, σιωπηλό, ανέκφραστο;

Αυτόν, που ήταν όλος ένας παλμός ζωής, ένας χείμαρρος κεφιού, μια έκφραση χαράς;

Αυτόν που και μόνο η είσοδός του στη σκηνή γαλβάνιζε το κοινό, που με μια κίνηση γκρέμιζε όλα τα τείχη της σοβαροφάνειας, που με μια του μούτα ανέσυρε από μέσα του ατέλειωτα αποθέματα ιλαρότητας;

Ο ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΚΑΣΤΑΛΙΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Μοντιλιάνι

Christian Parisot

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΚΑΣΤΑΛΙΑ

ISBN: 960-7560-11-6, Σελ. 376

Το καθήκον σου είναι να μην αναλωθείς ποτέ μέσα στη θυσία

Το πραγματικό σου καθήκον είναι να σώσεις το όνειρό σου…

Θα ήθελα, αντίθετα να είναι η ζωή μου σαν ποτάμι με πολύ νερό που κυλάει χαρούμενο πάνω στη γη».

Ο Αμεντέο Μοντιλιάνι (1884-1920) είναι προικισμένος με προσωπικότητα αστραφτερή και δημιουργική, που συνενώνει τα άκρα.

Άνθρωπος κοινός, πάμπτωχος, που ζει στο Παρίσι, είναι επίσης ο λαμπρός εκείνος καλλιτέχνης που βρίσκεται σήμερα σ’ ένα επίπεδο πέρα από την πραγματικότητα. Πεντακάθαρο κομμάτι μάρμαρο, κρύσταλλο ανέπαφο μέσα από τις διάφορες περιόδους της ζωής του, ο Μοντιλιάνι δεν είναι μόνο γλύπτης, δεν είναι μόνο ζωγράφος ούτε, πολύ λιγότερο, σχεδιαστής: πέρα από το χρόνο και τις τεχνοτροπίες, παραμένει ένας μάγος της τέχνης.

ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ - ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΚΥΡΑΤώνης Μαρούδας, Ο τροβαδούρος

ΠΕΡΙΕΧΕΙ CD ME ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Παπασπήλιος Κώστας

Κωδικός 42029 Βάρος 0,50 kg ISBN 978-960-422-703-7 Σχήμα 16x23

Εξώφυλλο Μαλακό με αυτιά Σελίδες 208 Πρώτη έκδοση 2009 Τιμή: €16,50

Ο Tώνης Mαρούδας με τη σπάνια βελούδινη και επιβλητική φωνή του υπήρξε τραγουδιστής παγκόσμιας εμβέλειας.

Aπό τα χείλη του έρρεε άπλετος ο ρομαντισμός του ελληνικού τοπίου και η νοσταλγία των ευαίσθητων ανθρώπων.

Mέσα από μια μακρά και δημιουργική πορεία, δίκαια αναγνωρίστηκε τροβαδούρος του Έρωτα και της ζωής.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Άκουγα προχθές ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα από τον Γιάννη Πουλόπουλο, και ένα ευχάριστο συναίσθημα με κατέκλυσε.
Ίσως γιατί το τραγούδι αυτό ερχόταν από μια «άλλη» εποχή, ίσως γιατί ο τραγουδιστής το ΖΟΥΣΕ καθώς το ερμήνευε.
Πολλές φορές ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον τραγουδιστή, να τον γνωρίσουμε όλοι λίγο καλύτερα.
Ας ξεκινήσω λοιπόν.
Τα στοιχεία τα πήρα από το site της δισκογραφιλής εταιρίας LYRA.
Κυρίες και κύριοι, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε στη Μάνη.
Οι γονείς του, Μεσσηνιακής καταγωγής, γρήγορα μετά τη γέννησή του, μετακόμισαν στο Περιστέρι και συγκεκριμένα στην περιοχή του Αγίου Ιερόθεου.Ο Γιάννης Πουλόπουλος από μικρός είχε κλήση στο τραγούδι, αλλά στη συνοικία και στον στενό κύκλο που μεγάλωνε, δεν υπήρχε ο «άνθρωπος» που θα τον προωθούσε. Παρακινημένος όμως από τους φίλους του που τον άκουγαν να τραγουδάει, αλλά και έχοντας ο ίδιος μεγάλη πίστη στην φωνή του, πήγαινε στην εταιρία COLUMBIA που γίνονταν τότε ακροάσεις, ζητώντας να τον ακούσουν, αλλά κανείς δεν του έκλεινε ραντεβού.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος όμως, πείσμων από τότε, δεν το έβαζε κάτω και συνέχιζε να ζητάει ακρόαση σχεδόν καθημερινά, παρ' όλα τα μεροκάματα που έχανε αφού δούλευε τότε σαν ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο.
Κάποια μέρα - μάλλον γιατί βαρέθηκαν να τον βλέπουν καθημερινά μπροστά τους του έκλεισαν αυτό που επιθυμούσε με όλη του τη ψυχή.
Μία ακρόαση! Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν μερικά από τα μεγαθήρια της Ελληνικής μουσικής: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου!
Ο δεκαεννιάχρονος τότε Γιάννης Πουλόπουλος, διάλεξε δύο δύσκολα τραγούδια να πει: «Μάνα μου και Παναγιά» και το «Παράπονο».
Μόλις τελείωσε, τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας:
«Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή». Ο Μίκης Θεοδωράκης διακρίνοντας ένα πολύ μεγάλο ταλέντο, πήρε αμέσως τον Γιάννη Πουλόπουλο υπό την προστασία του.
Του δίνει να πει τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η γειτονιά των Αγγέλων», που εκείνη τη χρονιά (1963) ανεβαίνει στο ΡΕΞ από τον θίασο Τζένης Καρέζη - Νίκου Κούρκουλου.
Τα τραγούδια αυτά ήταν τα «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Δόξα το Θεό», και «Το ψωμί είναι στο τραπέζι».
Αυτά είναι και τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί σε δίσκο ο Πουλόπουλος, τραγούδια που αργότερα στην ίδια εταιρία θα δισκογραφήσει και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Η συνέχεια βρίσκει τον Γιάννη Πουλόπουλο να τραγουδάει σε μπουάτ στην Πλάκα. Λίγο πριν πάει φαντάρος, ηχογραφεί 4-5 δίσκους 45 στροφών στην COLUMBIA, τραγούδια τώρα πια δυσεύρετα, που με την κυκλοφορία τους «θάφτηκαν», μια και ο τραγουδιστής είχε κλείσει ήδη συμφωνία με την ΛΥΡΑ και τον Αλέκο Πατσιφά.
Στη ΛΥΡΑ ξαναηχογραφεί τα τρία τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα δώδεκα του ίδιου συνθέτη όπως τα «Βράχο βράχο τον καημό μου, Βρέχει στη φτωχογειτονιά, Καημός» και αλλα.. Το 1965 τραγουδάει εκπληκτικά τέσσερα τραγούδια του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Μάνου Λοϊζου, ενώ σχεδόν παράλληλα κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», του επίσης καινούργιου εκείνη την εποχή, Σταύρου Κουγιουμτζή. Το 1966 ο Γιάννης Πουλόπουλος μπαίνει για τα καλά στη δισκογραφία.
Τα 45άρια δισκάκια του κυκλοφορούν σωρηδόν και εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κινηματογραφικές ταινίες.
Στους «Στιγματισμένους» με τον Γιώργο Φούντα και τη Μάρω Κοντού, όπου τραγουδάει μαζί με την Ελένη Κλάδη το «Πολύ αργά» και το «Σ' αγαπώ», στον «Τετραπέρατο» με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όπου τραγουδάει το τραγούδι του Γιώργου Κατσαρού «Στον Πειραιά στον Πειραιά» και στο «Εκείνος κι εκείνος» με την Τζένη Καρέζη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, που τραγουδάει τη σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου «Ξεγυμνώστε τα σπαθιά». Είναι όμως η εποχή του «ΝΕΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ».
Ο Γιάννης Πουλόπουλος το ακολουθεί.
Γράφει και συνθέτει δικά του τραγούδια όπως το «Θα 'θελα να 'χα» που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία.
Στη συνέχεια συνεργάζεται με τον Γιάννη Σπανό (συμμετέχει στην Α και Β Ανθολογία ερμηνεύοντας αριστουργηματικά το «Παιδί μου ώρα σου καλή» σε ποίηση Γιώργου Βιζυηνού), με τον Δήμο Μούτση (Το κορίτσι μου στ' άστρα), με τον Κυριάκο Σφέτσα και με τον Νίκο Μαμαγκάκη (Άνθη και Πέτρινα λουλούδια σε στίχους του Βασίλη Βασιλικού). Το 1967 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα. Μια συνεργασία που άφησε εποχή στο χώρο του Ελληνικού τραγουδιού. Αφορμή η ταινία μιούζικαλ «οι θαλασσιές οι χάντρες».
Ακολούθησαν η «Παριζιάνα» και το «Γοργόνες και μάγκες» το 1969. Το 1969 είναι μια σημαδιακή χρονιά.
Ο δίσκος «Ο δρόμος» των Μίμη Πλέσσα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, όπου ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδάει δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, γίνεται αμέσως χρυσός. Είναι ο πρώτος Ελληνικός δίσκος που γίνεται χρυσός, δίσκος που στα χρόνια που θα ακολουθήσουν καταρρίπτει κάθε ρεκόρ πωλήσεων, ρεκόρ που ακόμη και σήμερα δεν έχει φτάσει κανένας άλλος Ελληνικός δίσκος.
Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο δίσκο «Οι ώρες» των Λίνου Κόκοτου - Άκου Δασκαλόπουλου. Μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία του «Δρόμου», άλλες δισκογραφικές εταιρίες προσπαθούν να προσελκύσουν τον χρυσό ερμηνευτή.
Ο Αλέκος Πατσιφάς όμως, βρίσκει τρόπο να τον κρατήσει στη ΛΥΡΑ.
Ξέροντας την επιθυμία του τραγουδιστή να βρίσκεται συνέχεια στο studio, τον βάζει να ηχογραφεί διαρκώς τραγούδια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την περίοδο 1969-71, ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδά σε δέκα μεγάλους δίσκους 33 στροφών και σε αρκετούς μικρούς 45 στροφών.
Σε συνέντευξή του το 1987 ο Γιάννης Πουλόπουλος όταν ρωτήθηκε αν έχει κάνει λάθη στην καριέρα του, θα αναφέρει την έκδοση των δέκα δίσκων που κυκλοφόρησαν μέσα σε δύο χρόνια, υπογραμμίζοντας όμως ότι περιέχουν μερικά από τα «κλασσικά» (όπως τα αποκάλεσε) τραγούδια που έχει πει.
Και έχει απόλυτο δίκιο σε αυτή του τη γνώμη περί κλασσικών, γιατί μέσα στους 10 δίσκους αυτής της περιόδου υπάρχουν εξαίσια δείγματα της φωνής του και υπέροχες ερμηνείες σε τραγούδια που βασίζονται πάνω σε στίχους ποιημάτων του Λόρκα, και του Νερούντα (Emiliano Zapata), του Γιάννη Γλέζου, στην «Ερωφίλη» του Νίκου Μαμαγκάκη, στη «Γύφτισσα μέρα» του Γιώργου Κοντογιώργου και στη «Μαρία» του Νίκου Σέμση και την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί δίσκο με τον επιστήθιο φίλο του τον Γιώργο Ζαμπέτα, το «Μουσικόραμα».
Λίγο πριν την έκδοση αυτού του δίσκου, μόλις πρόλαβε την σύλληψη από τα όργανα της χούντας, μια και το τραγούδι των Γιώργου Κατσαρού - Πυθαγόρα «Πάμε για ύπνο Κατερίνα» θεωρήθηκε αντιστασιακό.
Κατέφυγε τότε σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Βέβαια προϋπήρχε και ο δίσκος «Μίλα μου για τη λευτεριά» των Μίμη Πλέσσα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, που όλα τα τραγούδια - εκτός από ένα - είχαν απαγορευτεί από το καθεστώς της επταετίας. Το 1974 τραγουδάει σε στίχους Κώστα Βίρβου και μουσική Μίμη Πλέσσα στο «Θάλασσα πικροθάλασσα» και το 1975 ερμηνεύει τα «12 ρεμπέτικα», ένα είδος τραγουδιού που αποδεικνύει πια πως ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι ένας τραγουδιστής μοναδικός, που άνετα μπορεί να κινηθεί σε όλα τα είδη του Ελληνικού τραγουδιού.
Αυτός ήταν και ο τελευταίος δίσκος του στη ΛΥΡΑ. Ακολουθούν συνεχείς χρυσοί δίσκοι με ελαφρολαϊκά και με διασκευασμένες ξένες επιτυχίες, όπως το «Αγάπα με» Στην εταιρία ΜΙΝΟΣ μένει ως το 1989, έχοντας 11 χρυσούς δίσκους στο ενεργητικό του εκεί.
Την εποχή εκείνη ο χρυσός αντιστοιχούσε σε 60.000 πωλήσεις και ο πλατινένιος σε 100.000.
Μάλιστα, οι τρεις τελευταίοι δίσκοι έγιναν πλατινένιοι μετά την αποχώρησή του από τη ΜΙΝΟΣ. Όλα αυτά τα χρόνια η ΛΥΡΑ δεν έπαψε να επανεκδίδει τραγούδια που είχε πει, κυρίως τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει σε δίσκους 45 στροφών.
Στο διάστημα 1977-89 συνεργάζεται και πάλι με τον Μίμη Πλέσσα, το Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Κριμιζάκη, ενώ το 1984 σε ένα δίσκο που έγινε χρυσός, τραγούδησε με το δικό του ξεχωριστό τρόπο τραγούδια του «Νέου Κύματος» σε δεύτερη εκτέλεση (πιάνο -επιμέλεια ορχήστρας ο Γιάννης Σπανός). Ακολουθούν δύο δίσκοι και ένας τρίτος με μια συμμετοχή, στην POLYGRAM μεταξύ 1990-92.
Για ένα διάστημα 5 χρόνων μένει οικειοθελώς εκτός δισκογραφίας (φυσικά συνεχίζει τις εμφανίσεις του σε μεγάλα κέντρα). Το 1997 ο Πουλόπουλος αρχίζει μια καινούρια συνεργασία με τη ΛΥΡΑ, με το δίσκο «Του τραγουδιού το βλέμμα», σε μουσική Αντώνη Στεφανίδη. Δίσκος που γνωρίζει αμέσως μεγάλη επιτυχία.
Στο δίσκο αυτό για τους φανατικούς - και είναι πολλοί - ακροατές του, υπάρχει και μια μεγάλη έκπληξη.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος ξέθαψε δύο δικά του τραγούδια από τα τέσσερα συνολικά που είπε σε κινηματογραφικές ταινίες γύρω στα 1972 - 1973 και ήταν άγνωστα, αλλά και δεν είχαν μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει.
Τα τραγούδια αυτά το «Πάλι μεθυσμένος» και το «Αφού μου έφυγες εσύ», ξανατραγουδάει στον καινούργιο του δίσκο.
Εδώ ολοκληρώνεται η γνωριμία μας με τον Γιάννη Πουλόπουλο.

ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΣ

Ο Κώστας Χατζής αναμφίλεκτα θεωρείτε απ τους κορυφαίους και συνάμα πρωτοπόρους δημιουργούς στο κοινωνικό τραγούδι. Είναι αυτός που ουσιαστικά επέβαλε το στυλ «φωνή κιθάρα» και για πρώτη φορά ακούσθηκαν μπαλάντες με κοινωνικά μηνύματα. Διαμόρφωσε με την διαχρονική παρουσία του εδώ και 50 χρόνια σχολή, και γενιές τραγουδοποιών ακολούθησαν τα χνάρια του και μεγαλούργησαν στο μετέπειτα έντεχνο ελληνικό τραγούδι

Ο Κώστας Χατζής γεννήθηκε στη Λιβαδειά. Ο παππούς του υπήρξε μεγάλος λαϊκός κλαρινετίστας αλλά και ο πατέρας του έπαιζε πολύ καλό σαντούρι γι αυτό και ο Κώστας δεν άργησε ν’ ακολουθήσει τα βήματα της οικογένειας του. Στα δεκαέξι του κιόλας χρόνια τον έπαιρνε ο πατέρας του και τραγουδούσε σε γάμους και βαφτίσια και σε κάθε εκδήλωση που ήταν απαραίτητα η δημοτική κυρίως μουσική και μετά από πενταετή περιπλάνηση στην επαρχία έρχεται στην Αθήνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Τότε αρχίζει μια από τις πιο δύσκολες και σκληρές περιόδους της ζωής του
Είναι η εποχή που προσπαθεί να επιβιώσει και να βρει το δρόμο του. Την προσπάθεια του αυτή θα την πληρώσει με τρομερές στερήσεις, πίκρες και απογοητεύσεις και γρήγορα θα καταλάβει πως ο δρόμος που διάλεξε είναι γεμάτος αγκάθια και παγίδες που καιροφυλαχτούν σε κάθε βήμα . Αυτό όμως έχει σαν αποτέλεσμα να αναδειχτεί σε έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες του ελληνικού τραγουδιού. Μετά από 8 χρόνια γεμάτα πίκρες και απογοητεύσεις, εμφανίζετε στη μπουάτ «Τιπούκειτος» και ένα χρόνο αργότερα στη «Ρουλότα». Δυο χρόνια μετά έρχεται ο πρώτος του δίσκος και μαζί με αυτόν η καθιέρωση.


Το ταλέντο του ανακάλυψαν γρήγορα όλοι οι μεγάλοι συνθέτες της εποχής (Θεοδωράκης Χατζηδάκης Ξαρχάκος Πλέσσας, Σπάρτακος Μαρκόπουλος) με τους οποίους συνεργάσθηκε και ερμήνευσε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τα τραγούδια τους , προσθέτοντας έντονα το προσωπικό του στυλ και την ιδιαίτερη ευαισθησία η οποία προσθέτει μελωδία και νόημα στον στοίχο του τραγουδιού…

Αν η δεκαετία του ’60 καθιέρωσε τον Κώστα Χατζή η δεκαετία του ’70 τον ανέδειξε σαν έναν από τους πιο σπουδαίους συνθέτες και εκτελεστές τραγουδοποιούς. Στη δεκαετία αυτή έγραψε το «Πέτρα και Φως», το «Ουαί», το «Γιος της Άνοιξης», το «Δεκατρία τραγούδια» το ανεπανάληπτο «Ρεσιτάλ», το «Ανθρώπινα Συστήματα», το «Κώστας Χατζής 79»,και «Ελπίδα-Δάκης στου Κ.Χατζή». Είχαν προηγηθεί: «Γειτονιές του κόσμου», «Αναγέννησις Αλόννησος», «Κώστας Χατζής τραγουδά Κώστα Χατζή», «Ο Κώστας Χατζής παίζει και τραγουδά μαζί σας».


Στο τέλος της Δεκαετίας αυτής ο Κώστας Χατζής μέσω περιοδείας επισκέπτεται και την Αμερική για συναυλίες στον απόδημο Ελληνισμό. Αξιοσημείωτο είναι πως η φήμη του ως τραγουδιστή της ειρήνης έφτασε μέχρι και τον Λευκό οίκο όπου ο τότε Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ τον προσκάλεσε για να τον γνωρίσει και να τον συγχαρεί για το έργο του. Είναι απ τους μόνους Έλληνες καλλιτέχνες που προσκαλέστηκαν και τους δόθηκαν εύσημα για το ήθος και το έργο τους από Αμερικανό Πρόεδρο.

Η Δεκαετία του ’80 σφραγίζεται με το «Ταμ-Ταμ» και «Συνάντηση» με την Μαρινέλλα, το «Νταουλιέρικα», το «Στίγματα του Καιρού» και την «Ζωντανή Συναυλία στον Ορφέα». Η δεκαετία του ’90 ανοίγει με τον δίσκο «Η Αλεξίου Τραγουδάει Κώστα Χατζή», ακολουθεί το «ΡΟΜ Αγάπη μου», η «Μουσική Ιεροσυλία», το «Εικόνες του Σήμερα» το «Ερωτικά» , «Άπονες εξουσίες», «Τα βράδια που ονειρεύονται οι Τσιγγάνοι», το «Χωρίς εσένα» και το «Σε 4/4». Στην τελευταία πενταετία παρουσιάζει το δίσκο «Κώστας Χατζής Live», συμμετείχε στο «Ιωβηλαίο» με τον Μίμη Πλέσσα, το «Στιγμές Μοναξιάς» και το Live με τον Αντώνη Ρέμο.
Ο Κώστας Χατζής ήταν και είναι ο στοχασμός μιας ανήσυχης νιότης που δεν γερνάει ποτέ…και ποτέ δεν σβήνει…


ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗ

Από το 1956 γράφω αυτό το είδος μπαλάντας και η αιτία ήταν όχι μια η δυο, αλλά πολλές. Η βασική αιτία ήταν ότι άνηκα σε μειονότητα και αυτό το ένοιωσα για πρώτη φορά όταν πήγα σχολείο. Πρόσεξα πως με ξεχώρισαν όχι όμως από μίσος, αλλά από άγνοια και μεγαλώνοντας συνέβησαν γεγονότα, που με έκαναν να θέλω να τα καταγγείλω και να αναφερθώ στα ανθρώπινα δικαιώματα ,αν και τότε δεν γνώριζα αυτό το νόμο που είχε αναφερθεί το 1918 από την κοινωνία των εθνών, αλλά εγώ με τις λίγες γνώσεις, έλεγα πως ο θεός στέλνει τον ήλιο και τη βροχή για δίκαιους και άδικους, άρα είχα κι εγώ μερίδα από τη ζωή ό,τι κι αν ήμουνα μαύρος, άσπρος, γύφτος η….
Έτσι από τότε μέχρι σήμερα καταγγέλλω την πολιτεία που δεν έσκυψε ποτέ πάνω από τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων και τους αφήνει να κάνουν όλες τις μορφές εγκλημάτων και αναφέρομαι με άμεσο η έμμεσο τρόπο στα ανθρώπινα δικαιώματα και καθήκοντα η αυτοσαρκάζομαι και μπορώ πιο εύκολα να προσεγγίζω τα αυτιά ανθρώπων που ίσως να μην γνωρίζουν πως συμβάλλουν στην αδικία η σε κάποια άλλη μορφή πόνου ψυχικού του συνανθρώπου τους.
Τραγούδησα και τραγουδώ τον έρωτα που είναι η επέκταση της αγάπης, τραγούδησα και τραγουδώ τα κοινωνικά θέματα που δημιουργεί το παγκόσμιο αποτυχημένο σύστημα που έχει μεταφέρει τη διάρρηξη της επικοινωνίας των ανθρώπων (εφαρμόζοντας έτσι το διαίρει και βασίλευε), αλλά τραγούδησα και τον δημιουργό, την δημιουργία του την εκτίμηση σ’ αυτά και την ελπίδα για ένα ευτυχισμένο αύριο εδώ στο πρόσωπο της γης.
Ακόμα κι αν χάσω την φωνή μου, μέσα μου θα τραγουδώ τα ίδια πράγματα ώσπου να φύγω απ τη ζωή.
Ευχαριστώ όλους αυτούς που συνέλαβαν και έγραψαν και με τη φωνή μου είπαν αυτά που ήθελαν και αυτοί. Ευχαριστώ όλους αυτούς, που με βοήθησαν να φωνάζω αυτά που είχα στην καρδιά μου και δεν είχα το όπλο της πένας για να τα γράψω εγώ, αλλά είχα τη δική τους αγάπη και συμπαράσταση να δεχτούν να γράψουν και να φωνάξουν μαζί μου και ακόμα επιμένουν.



Ευχαριστώ
Κώστας Χατζής
(Από το http://www.alexandroshatzis.com)

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ

Κυριακή πρωί, και απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου, άνοιξα το ραδιόφωνο, μπας και ακούσω κανένα τραγούδι της προκοπής, ξέρετε, από εκείνα τα ΜΗ «εμπορικά», τραγούδια της εποχής που οι συνθέτες έγραφαν μουσική, και οι στιχουργοί στίχους!Μου λείπουν εκείνες οι Κυριακές, οι παλιές, όταν περίμενες στο ραδιόφωνο να ακούσεις τα καινούργια τραγούδια.
Τα τραγούδια της ΜΙΝΟΣ, της ΛΥΡΑ, και όλων γενικά των δισκογραφικών εταιριών, οι οποίες τότε ανταγωνιζόταν με ποιότητα, και όχι με σκουπίδια. Άνοιξα λοιπόν το ραδιόφωνο, το είχα αφήσει από βραδύς στην συχνότητα του δεύτερου προγράμματος, και η φωνή του Μανόλη Μητσια, ήρθε να μου κρατήσει συντροφιά, με ένα υπέροχο τραγούδι, σε στίχους (ποίηση θα έλεγα) του ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ, και μουσική του ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ ΚΗΛΑΙΔΟΝΗ!

«Ω! Ήρθατε σαν κύματα θύμισες παλιές

πάνω από συντρίμματα κι άδειες αγκαλιές.

Ξεκληρισμένα και πικραμένα

Μείνανε πάντα της γενιάς μας τα παιδιά

Κάντε κουράγιο κι απ’ το ναυάγιο

Κάπου θα βρούμε της χαράς την αμμουδιά»…..

Μαγεία!Η μουσική, ο στίχος η ερμηνεία, όλα!
Για κοίτα, που εγώ έμεινα τελευταία στον Λουκιανό τον «φτωχό και μόνο καου μπου»! Τον σύγχρονο επαναστάτη, τον ψαγμένο μέσα στην μουσική, τον….. , και ξέχασα τον «άλλον Λουκιανό», τον μεγάλο δημιουργό, που μέσα από την απλότητα της μουσικής του, έγραψε πραγματικά δύσκολα έργα. Αυτά τα «απλά» ακόρντα, να ξέρατε πόσο δύσκολα είναι. Ας τον γνωρίσουμε όμως λίγο καλύτερα!

Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ εμφανίζεται στον μουσικό χώρο στα τέλη της δεκαετίας του 60’, και τα τραγούδια του του ανοίγουν το δρόμο της επιτυχίας. Το 1972, κυκλοφόρησε την συλλογή τραγουδιών με τίτλο «Κόκκινη Κλωστή» σε ποίηση Νίκου Γκάτσου (του ερημίτη της Κυψέλης), δείχνοντας ότι και αυτός βαδίζει το δρόμο των μεγάλων μας συνθετών!
Το 1973, ο Λουκιανός συνεργάζεται με τον ΓΙΑΝΝΗ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ, και κυκλοφορούν το άλμπουμ με τίτλο «ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ». Αυτή τη χρονιά, ανοίγει και η δεύτερη περίοδος του τραγουδοποιού Κηλαιδονη, και μάλιστα με δύσκολο τρόπο, μιας και τα «Μικροαστικά» περιέχουν «καυτά» μηνύματα, με τα οποία οι δημιουργοί ανοίγουν πολιτική κόντρα με τους «κυβερνώντες».
«Κολίγα γιος του παππού μου ο παππούς

κολίγα γιος του παππού μου ο πατέρας

και ο παππούς μου κολίγας κι αυτός»……

Τραγούδια και μουσική που σατιρίζουν, σαρκάζουν, τα ήθη των μικροαστών, αλλά και του καθεστώτος( οικονομία κάνε….. φασούλι το φασούλι….). Από το 1974 και μετά, μετά την μεταπολίτευση, το μουσικό «τοπίο» του Λουκιανού Κηλαιδονη ξεκαθαρίζει, παρόλο που και η επόμενη δουλειά μετά τα «Μικροαστικά» έχει τίτλο «Απλά Μαθήματα Πολιτικής οικονομίας». Ο τίτλος τα λέει όλα, παρόλα αυτά όμως ο Λουκιανός έχει ήδη δώσει δείγματα ερωτικής, και νοσταλγικής μουσικής.

Ταυτόχρονα, σκόπιμα συνθέτει σε ήχους του «χολυγουντ», ενώ το 1978, δίνει ένα ιδιαίτερο στίγμα με το άλμπουμ «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καου μπου». Μέσα σε αυτό το άλμπουμ είναι και το υπέροχο τραγούδι «Θερινά Σινεμά». Το 1979, ο Λουκιανός συστήνει «Ψυχραιμία Παιδιά», (τίτλος του νέου του άλμπουμ), με ποιο έντονα σατυρικό ύφος.
Τα τραγούδια του Λουκιανού, έχουν σαν θέμα την καθημερινότητα μας, εκείνη του χθες αλλά και αυτή του σήμερα. Πάντα σε ύφος αμερικανοχολυγουντιανο, κάντρυ, προσαρμοσμένα όλα στην Ελληνική πραγματικότητα. Μεταξύ των άλλων, κυκλοφορεί το «ΠΑΡΤΥ ΣΤΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ», και το επαναστατικό πραγματικά «ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΡΑΓΚΟΣ»

Πριν σας αφήσω για να βυθιστώ και πάλι στις αναμνήσεις από τον Λουκιανό, πρέπει να επισημάνω ότι τα Πάρτι στην Βουλιαγμένη, παρέα με πολλούς καλούς φίλους και εχθρούς, άφησαν εποχή. Ήταν κάτι μοναδικό. Φίλε Λουκιανέ, έχουμε καιρό να τα πούμε από κοντά, και θέλω να σε ακούσω, να σε ακούσουμε να μας τραγουδάς τα «Θερινά Σινεμά», και τη «Ρίτα», μαζί με όλα σου τα όμορφα τραγούδια!

ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ»

Ο πατέρας του, ο ΜΑΡΚΟΣ, δίκαια χαρακτηρίστηκε από τους ανθρώπους του ρεμπέτικου σαν ο «Πατριάρχης» του Ρεμπέτικου τραγουδιού!Άφησε πίσω του μια ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ, τραγούδια βγαλμένα από «Βάσανα, πικρές, και φαρμάκια».Κοντά στον Πατριάρχη του ρεμπέτικου, ο μικρός τότε Στέλιος, επάνω στο πατάρι.Τα χρόνια πέρασαν, και ο Στέλιος όσο μεγάλωνε, ακλουθούσε τα βήματα του Μάρκου, του Δημιουργού!Ας τον γνωρίσουμε όμως λίγο καλύτερα!Ο Στέλιος Βαμβακάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Δευτερότοκος γιός του πατριάρχη του Ελληνικού τραγουδιού, του σημαντικότερου εκπροσώπου της γενιάς του ρεμπέτικου, του Mάρκου Βαμβακάρη. O Στέλιος Βαμβακάρης μεγάλωσε ανάμεσα στους σημαντικότερους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού, δημιουργούς και συντελεστές που το όνομα τους αποτελεί μύθο για της νεότερες γενιές. Από την ηλικία των 5 ετών ακολουθούσε τον πατέρα του στα κουτούκια και άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι στην ηλικία των επτά. Έγινε επαγγελματίας μουσικός στα 12 χρόνια του και στα 17 του καθόταν ήδη στη σκηνή στο πλάι τού πατέρα του συνθέτοντας παράλληλα και τα πρώτα δικά του τραγούδια. Εμφανίζεται σαν επαγγελματίας παίκτης μπουζουκιού, δίπλα σε άλλους διάσημους ρεμπέτες όπως ο Στράτος, ο Kηρομίτης, ο Παπαϊωάννου, ο Tσιτσάνης, ο Παγιουμτζής, ο Περπινιάδης. Kαθώς οι εποχές αλλάζουν, ο Στέλιος Βαμβακάρης δεν αντιμετωπίζει το ρεμπέτικο σαν μουσειακό είδος. Οι συνεργασίες του απλώνονται από τους κλασικούς ρεμπέτες και προς πρωτοκλασάτα ονόματα του λαϊκού και έντεχνου πενταγράμμου, όπως ο Γιώργος Zαμπέτας, η Kαίτη Γκρέυ.Ταυτόχρονα συνθέτει τραγούδια. Στις συνεργασίες του θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε η Bίκυ Mοσχολιού. με την οποία έχει υπογράψει τον ομώνυμο δίσκο σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, τη Σωτηρία Mπέλλου για την οποία είχε γράψει αρκετά κομμάτια ανάμεσα στα οποία και το πασίγνωστο «Άνοιξα πόρτα στη ζωή» καθώς επίσης και τη μελοποίηση πολλών ανέκδοτων κομματιών σε στίχους του πατέρα του Mάρκου όπως το «Xαϊδάρι». Έχει γράψει αγαπημένα τραγούδια και για φωνές όχι αυθεντικά λαϊκές. Τραγούδια όπως το «H Φαντασία στην Εξουσία» που ερμήνευε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, το «Έβγα ήλιε για να λάμψω», που υπήρξε μεγάλη επιτυχία για το Νίκο Ξυλούρη, και βέβαια πολλά τραγούδια για τον Γιώργο Νταλάρα με τον οποίο έχει κάνει δύο δίσκους στο παρελθόν, τους «Οι Mάηδες και οι ήλιοι μου» και «Άπονα Mάτια». O Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρώτους μουσικούς που επιχείρησε να εξερευνήσει τις κοινές ρίζες του ρεμπέτικου και του μπλουζ. Αυτή η αναζήτηση τον έφερε σε συνεργασία με καλλιτέχνες θρύλους του είδους όπως ο John Lee Hooker και η Angela Brown. Σημαντικότερη στιγμή αυτής της αναζήτησης ήταν η ηχογράφηση μιας δισκογραφικής δουλειάς με τον διάσημο αμερικανό μπλουζίστα Λουιζιάνα Pεντ, η οποία παρουσιάστηκε και ζωντανά σε μια κοινή εμφάνιση των δύο καλλιτεχνών. Έχει ακόμα συνθέσει μουσική για ταινίες και θεατρικά έργα με πιο πρόσφατη δουλειά, τη μουσική για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου: «Mια μέρα τη νύχτα», με παραγωγό τη V2. Πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του η συμμετοχή του Στέλιου Βαμβακάρη στον δίσκο-φόρο τιμής του Γιώργου Νταλάρα στον MAPKO BAMBAKAPH. Εδώ και καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ «Ο Άγιος Μάγκας» ένα βιβλίο του Μάνου Τσιλιμίδη βασισμένο στις αφηγήσεις του Στέλιου Βαμβακάρη για την ζωή του με τον πατέρα του Μάρκο και τις αναμνήσεις του από την εποχή εκείνη . Από τις συχνές επισκέψεις του σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, πιο πρόσφατη αυτή στο Barbican Centre του Λονδίνου. Εκεί τoν Ιούνιο του 2004 εμφανίσθηκε στα πλαίσια του WORLD GOT THE BLUES Festival ,μαζί με την Cesaria Evora και τον Taj Mahal.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ

Μην απελπίζεσαι και δε θα αργήσει

Κοντά σου θαρθει μια χαραυγή

Καινούργια αγάπη θα σου ζητήσει

Κάνε λιγάκι υπομονή.

Όλη η λαϊκή ποίηση είναι συσσωρευμένη σ’ τούτες τις αράδες που υπογράφει ο μεγάλος ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ. Ήταν 18 Γενάρη 1915!
Στο σπίτι του τσαρουχά Τσιτσάνη, η κυρά του σπιτιού, χαρίζει στον άντρα της έναν ακόμα γιο!
Το όνομα αυτού;
ΒΑΣΙΛΗΣ.

Η οικογένεια του φτωχή, Θεοσεβούμενη, έχει άλλα τρία παιδιά (τέσσερα μαζί με τον Βασίλη), μιας και τα υπόλοιπα δέκα που ήρθαν στον κόσμο, πέθαναν.
Αυτός, ο Βασίλης, έμελε να κάνει ξακουστό το όνομα του σε όλο τον κόσμο.
Πρωτάκουσε μουσική σπίτι του, μιας και ο πατέρας του είχε ένα παλιό μαντολίνο, και έπαιζε μ' αυτό Δημοτικά τραγούδια.
Ο πατέρας του, είχε απαγορεύσει στα παιδιά να πιάνουν στα χέρια τους το όργανο.
Δεν ήθελε να έρθει η στιγμή που αυτά θα ασχοληθούν με την μουσική.
Κάποια στιγμή ο πατέρας του Βασίλη έδωσε το μαντολίνο σε έναν οργανοποιό ο οποίος το μετασκεύασε σε μπουζούκι.

Λίγο μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Βασίλης σε ηλικία 12 ετών πιάνει το μπουζούκι του πατέρα του στα χέρια του.
Αυτή η πρώτη επαφή, τον γοήτευσε.
Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να εξασκείται καθημερινά μόνος του, ενώ παράλληλα αγοράζει ένα βιολί (μαθητής πια γυμνασίου), και σε λίγο καιρό (όπως είπε και ο ίδιος), το έκανε να "πετάει" στα δάκτυλα του.
Το 1936, ο Τσιτσάνης πηγαίνει στην Αθήνα, όχι για να γίνει καλλιτέχνης, αλλά για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο.
Η μοίρα όμως είχε διαφορετική γνώμη, μιας και γραφτό του ήταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, που πάντα τον γοήτευε.

Με το που έφτασε στην Αθήνα, άρχισε έναν σκληρό αγώνα επιβίωσης, γιατί τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα.
Πρωτοδούλεψε σαν μουσικός, για να βγάζει τα έξοδα των σπουδών του, σε ένα μαγαζί τα "ΜΠΙΖΕΛΙΑ", και μετά στο "ΚΟΥΚΛΑΚΙ".
Εδω πρέπει να πω, ότι σε ηλικία 14 χρονών, ο Τσιτσάνης είχε ήδη συνθέσει γύρω στα 40 τραγούδια.
Τα πρώτα ρεμπέτικα που άκουσε, ήταν του ΜΑΡΚΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, αλλά το "στυλ" του ήταν διαφορετικό.
Μεγάλη εντύπωση του έκαναν τα τραγούδια του ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, ενός της "Σμυρναϊκής Σχολής", τα οποία τα είχε μάθει, και τα έπαιζε στο μπουζούκι του!

Στην Αθήνα, ο Τσιτσάνης γνωρίστηκε με τον ΜΗΤΣΟ ΠΕΡΔΙΚΟΠΟΥΛΟ, ο οποίος τον πήγε στην "ΟΝΤΕΟΝ, για να κάνει δίσκο.
Υπεύθυνος μαέστρος για τις ηχογραφήσεις ήταν ένας άλλος μεγάλος του ρεμπέτικου, ο ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ!
Το ξεκίνημα έγινε, και γύρω στα 1937, ο Τσιτσάνης κάνει την πρώτη του δισκογραφική παρουσία, με το ζεϊμπέκικο "Σ' ένα τεκέ μπουκάρανε".
Ταυτόχρονα, γνωρίστηκε και με ένα σημαντικό στέλεχος της "ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ", τον ΜΙΣΑΗΛΙΔΗ, ο οποίος τον κάλεσε για ακρόαση, στην οποία ο Τσιτσάνης τραγούδησε δοκιμαστικά πάνω από 40 τραγούδια.

Μετά από ένα χρόνο "απραξίας", ο Τσιτσάνης αρχίζει να "ξαναφωνογραφεί", αυτή τη φορά όμως στην "ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ"!
Ο χείμαρρος των επιτυχιών, είχε ήδη ξεκινήσει, για να πλημμυρίσει την Ελλάδα, αλλά και να ταξιδέψει σ' όλο τον κόσμο!
Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια, ο Τσιτσάνης εργάζεται στο "ΧΑΡΑΜΑ", στην Καισαριανή.
Το 1983, η υγεία του Τσιτσάνη κλονίζεται!
Είναι μια χρονιά με χαρές, αλλά και στενοχώριες.
Με πρωτοβουλία του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, τιμούν τον Τσιτσάνη τέσσερις δήμοι στο "ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ".
Τον Δεκέμβρη του 83, στις 21 του μήνα, ο Τσιτσάνης ανεβαίνει για τελευταία φορά στο πάλκο!

Τα Χριστούγεννα βρίσκουν τον Τσιτσάνη στο Λονδίνο, όπου μπαίνει στο χειρουργείο.
Επτά μέρες μετά την επέμβαση (του αφαιρέθηκε ένα κομμάτι από τον πνεύμονα),ο Τσιτσάνης αφήνει την τελευταία του πνοή στο εγγλέζικο νοσοκομείο!
Η Ελλάδα βουτήχτηκε στο πένθος!
Δυο χρόνια μετά το θάνατο του, τον Μόρτη του 85, το έργο του Τσιτσάνη βραβεύεται στο "ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΙΣΚΟΥ", στην Γαλλία, παρουσία του Γάλλου υπουργού πολιτισμού ΖΑΚ ΛΑΓΚ!
Οι Γαλλικές εφημερίδες σε άρθρα τους καταλήγουν!
"ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ, Ο ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΚΙ ΑΠΟ ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ! ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!

1996-2007 ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΛΥΤΗ!

Γεια σας φίλοι αναγνώστες.

Από καιρό ήθελα να κάνω ένα αφιέρωμα στο μεγάλο μας ποιητή και να που επιτέλους βρήκα το κενό.

«Ιδού Εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου Ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών ο ηλιοπότης...»

Δευτέρα, 18 Μαρτίου 1996: ο Οδυσσέας Ελύτης, 85 ετών, πεθαίνει από καρδιακή ανακοπή στο σπίτι του στην Αθήνα. Έσβησε ήρεμα, καθώς ξεκουραζόταν ντυμένος στο κρεβάτι του. Έτσι τον βρήκε η σύντροφος των τελευταίων 13 χρόνων της ζωής του, η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Οδυσσέας Αλεπουδέλης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν το έκτο και τελευταίο παιδί του Παναγιώτη και της Μαρίας Αλεπουδέλη, οι οποίοι καταγόταν και οι δύο από τη Μυτιλήνη. Ευκατάστατη και γνωστή η οικογένεια (ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίου σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας), θεωρείται ένας από τους λόγους για την μετέπειτα απόφαση του ποιητή να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο. Από το 1914, η οικογένεια μεταφέρει τις επιχειρήσεις της στον Πειραιά και εγκαθίσταται στην Αθήνα, πραγματοποιώντας συχνά ταξίδια και πολύμηνες διαμονές σε ελληνικά νησιά όπως οι Σπέτσες, η Αίγινα, η Τήνος και φυσικά η Λέσβος, καθώς και στο εξωτερικό. Παρ’ όλες τις πιέσεις των δικών του να σπουδάσει χημεία, ο νεαρός Αλεπουδέλης επιλέγει τη νομική σχολή όπου γράφεται κατόπιν εξετάσεων το 1930. Δεν θα ολοκληρώσει όμως ποτέ τις σπουδές του, μιας και σειρά γεγονότων και γνωριμιών στις αρχές της δεκαετίας του 30 θα σφραγίσουν τη μεταμόρφωσή του σε Οδυσσέα Ελύτη.

Η πρώτη ουσιαστική συνάντησή του με την Ποίηση θα συντελεστεί, όταν, φοιτητής, διαβάζει ένα βιβλίο του υπερρεαλιστή ποιητή Paul Eluard. Μέχρι τότε, όπως ομολογεί και ο ίδιος στα «Ανοιχτά Χαρτιά» (1974), θεωρούσε την ποίηση σαν «... ένα φλύαρο και ανιαρό ρυθμοκόπημα [...]. Τα ποιήματα χρησίμευαν για να μιλάνε για τα βουνά ή τα ποτάμια και να λεν κοινοτοπίες.». Με τον Eluard έρχεται η ανακάλυψη μιας καινούργιας γλώσσας και έκφρασης των πραγμάτων, μιας νέας ματιάς στον κόσμο, συνεπώς μιας νέας αντίληψης για το περιεχόμενο και την ουσία της ποίησης.

Η καινούργια αυτή αφύπνιση συνδυάζεται με τη διείσδυσή του σε λογοτεχνικούς κύκλους. Σημαντική είναι η συνάντησή του, το 1930-35, με τους Σεφέρη, Θεοτοκά, Κατσίμπαλη και Καραντώνη. Είναι η λογοτεχνική συντροφιά που εκδίδει το πρωτοποριακό περιοδικό Νέα Γράμματα, όπου ο ποιητής θα δημοσιεύσει, κατόπιν παρότρυνσής τους, τα πρώτα του ποιήματα το 1935. Μα κυρίως, σταθμό αποτελεί η γνωριμία του την ίδια χρονιά με τον Ανδρέα Εμπειρίκο. Θα συνδεθούν φιλικά και μαζί θα ταξιδεύσουν στην Ελλάδα, ανακαλύπτοντας καλά κρυμμένες πλευρές της χώρας και της παράδοσής της. Ο «Πατέρας του Υπερρεαλισμού στην Ελλάδα» τον μυεί στο κίνημα. Η «Υψικάμινός» του η οποία δημοσιεύεται το 1935, καθώς και η περίφημη διάλεξή του περί υπερρεαλισμού, επίσης την ίδια αυτή πλούσια σε γεγονότα χρονιά, επηρεάζουν βαθιά τον Ελύτη, ενισχύουν την πρώτη έντονη επίδραση της ποίησης του Eluard, και του ανοίγουν καινούργιους ορίζοντες. Θα πειραματιστεί αρχικά μεταφράζοντας ποιήματα του γάλλου ποιητή τα οποία θα δημοσιεύσει στα Νέα Γράμματα, θα μελετήσει τα θεωρητικά κείμενα ξένων υπερρεαλιστών, θα δοκιμάσει και την τεχνική της αυτόματης γραφής. Χωρίς ποτέ να υποταχτεί πραγματικά στις προδιαγραφές της σχολής του υπερρεαλισμού, θα καταλήξει να αντλήσει στοιχεία και εργαλεία τα οποία θα του χρησιμεύσουν ως βάση στο ποιητικό του έργο, θα τα αναμορφώσει και θα τα προσαρμόσει στο δικό του προσωπικό όραμα. Πάνω απ’ όλα, ο υπερρεαλισμός τον απελευθέρωσε όσον αφορά την χρήση της γλώσσας, η οποία τελικά είναι και η πρώτη ύλη της ποιητικής δημιουργίας. Οι προσταγές του υπερρεαλισμού όπως η ανακάλυψη του υποσυνείδητου και η αυτογνωσία, η συνειρμική έκφραση και εξωτερίκευση των πιο βαθιών συναισθημάτων και σκέψεων, η μετάφραση του υλικού κόσμου σε πνευματική απεικόνιση με αφετηρία εξωτερικά φυσικά ερεθίσματα, η δυνατότητα συνδυασμού και αντιπαράθεσης διαφορετικών και συχνά αντίθετων εικόνων, αρχετύπων και συμβόλων, διαμόρφωσαν και δημιούργησαν το ξεχωριστό, προσωπικό ύφος του Ελύτη.

Γέννημα-θρέμμα του Αιγαίου, του ήλιου και της θάλασσας, με το υποσυνείδητο να ξεχειλίζει από τα χρώματα και τα αρώματα της αλμύρας και της νησιώτικής φύσης που αποτυπώθηκαν στη μνήμη κατά την διάρκεια τόσο των παιδικών οικογενειακών ταξιδιών όσο και των μεταγενέστερων συχνών οδοιπορικών του, η επιλογή του Αιγαίου ως κυρίαρχο ποιητικό θέμα φαντάζει σήμερα προκαθορισμένη και αναπόφευκτη. Στο ποιητικό αυτό πλαίσιο του νησιωτισμού προσθέτονται στοιχεία από την μυθολογία, την αρχαία ελληνική παράδοση (ως γνωστό, ο Ελύτης θαύμαζε την ποίηση της εξαδέλφης του Σαπφώς, και οι μετέπειτα μεταφράσεις του των έργων της θεωρούνται πραγματικά διαμάντια), αλλά και την νεοελληνική παράδοση και ποίηση. Έτσι, ήδη από τα πρώτα του έργα εδραιώνονται η παγανιστική σχεδόν διάθεση, η λατρεία της φύσης, και η γλωσσική ιδιαιτερότητα ενός ύφους με έντονη υπερρεαλιστική χροιά.

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος

κι η πρώρα των αφρών του

και οι γλάροι των ονείρων του.

Στο πιο ψηλό κατάρτι του

ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

Προσανατολισμοί

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει, σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια! Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα, έτσι καθώς αστράψανε οι χελιδοουρές, σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές, σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια Οδυσσέας Ελύτης κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν, Αιγαίο (1974) κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια! (...) Σήκω μικρή, μικρή πορτοκαλένια! Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει. Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός, που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!

Ήλιος ο Πρώτος

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ- ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑ

«Απαλλάξτε την κοινωνία από τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του...»

Ακόμη αντηχούν σαν φριχτοί πυροβολισμοί τα λόγια του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Βασίλη Καπερνάρου στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας.
Λίγους μήνες αργότερα η «ζωή του όλη» έγινε «κέρασμα στο Χάρο» αλλά τα "παρωχημένα" τραγούδια του παρέμειναν σημαίες πολιτισμού στις πίστες και τα θέατρα της χώρας...
Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;
Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».
Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης ήταν μερικές απ΄τις περιοχές που εμφανίσατηκε ως μουσικός μέχρι το 1958, οπότε και αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη νύχτα. Ήταν η ώρα του Συνθέτη.
Δισκογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Τα χρόνια που ακολούθησαν δε χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του, μέχρι να φτάσουμε στο 1967, έτος κυκλοφορίας του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Χαρούλα Λαμπράκη. Εκεί αισθάνθηκε και τον πέλεκυ της ανοησίας των Λογοκριτών· μόλις 15 μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η «φτώχια» και η «μιζέρια» που προσπαθεί να αποποιηθεί ο ήρωας του τραγουδιού αντικαθίστανται από κάτι «λευκά περιστέρια» και η Βίκυ Μοσχολιού αναλαμβάνει το 1970 να ερμηνεύσει το τραγούδι με τους πολιτικά ορθούς στίχους. Η πλέον δημιουργική δεκαετία του Άκη Πάνου έχει ξεκινήσει. «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Και τι δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν κλαίω για τώρα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Ο τρελός», «Πυρετός». Ακολούθησαν το «Θέλω να τα πω», «Ο δρόμος είναι δρόμος», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά»..

Το 1974 κάνει την πρώτη καλλιτεχνική υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και συγκρούεται μαζί του. Εκεί που προηγουμένως είχαν ευλαβικά πειθαρχήσει ο Γ. Μπιθικώτσης και ο Στράτος Διονυσίου, ο Καζαντζίδης αντέδρασε: Δε δέχτηκε τον απόλυτο έλεγχο που ήθελε ο συνθέτης στην ηχογράφηση. Έτσι προέκυψαν μόνο 6 τραγούδια και ο δίσκος συμπληρώθηκε με παλαιότερες επιτυχίες του τραγουδιστή. Ωστόσο μέσα από το αγαπημένο του ενεάσημο μέτρο, που κυριαρχεί και σ΄ αυτόν τον δίσκο, παρουσιάζει στίχους που υπερβαίνουν την μόδα της εποχής «φύγε - μη φύγεις», «Σ' αγαπώ - μ' αγαπάς» και απογειώνει τις ερμηνευτικές επιδόσεις του απόλυτου Έλληνα ερμηνευτή. για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, «Η ζωή μου όλη», ο Καζαντζίδης είπε: «Είναι το καλύτερό μου κουστούμι, και αυτό που με εκφράζει περισσότερο.»
Το 1977 με σημαία ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη συνεργασία του με τον Καζαντζίδη και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ηχογραφεί το «Παρώνν!» Τραγούδια-σπονδές για τα πιο άγρια όνειρα των λαϊκών ανθρώπων, που θα επισκιάσει ο θρυλικός «Τρελός», ανεπανάληπτο σουξέ και καλλιτεχνική μονογραφή του Μ. Μητσιά!
Αν όμως οι δύο αυτοί δίσκοι ήταν η καλλιτεχνική του απογείωση, το 1982 έρχεται ο εμπορικότερος του δίσκος. «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», τα σκωπτικά «Άνοιξε Πέτρο» και «αδιόρθω αναρχί», ξεσηκώνουν την Ελλάδα που έχει μόλις μπει σε μια νέα πολιτικοκοινωνική εποχή.
Την αμέσως επόμενη χρονιά οι Αδελφοί Φαληρέα εκτοξεύουν στο ... διάστημα τον δισκογραφικό πύραυλο «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Για το "καύσιμο", δηλαδή για το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» ο Άκης Πάνου γκρίνιαζε πως πήρε πενταροδεκάρες.

Η επόμενη Δεκαετία τον βρίσκει να σιωπά καλλιτεχνικά και να φλερτάρει με την επικαιρότητα, μέσω επιστολών και άρθρων. Αποφάσισε να ξανανέβει στο πάλκο για δύο μόνο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί είχε στήσει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές και δεν είχε αφήσει χώρο για πίστα.
Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία. Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μετανόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα. Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς.

Ήταν εκείνα τα σαββατοκύριακα που έκανα τη διαδρομή μέχρι την Κομοτηνή για να τον δω, να του μιλήσω….

Τον άνθρωπο που είχε τα δικά του πιστεύω για τα θέματα «τιμής», τον δημιουργό που ούτε και η φυλακή τον σταμάτησε να δημιουργεί.

Είχε ετοιμάσει τραγούδια μέσα στη φυλακή, αλλά δεν ακούστηκαν ποτέ.

Παρόλα τα προβλήματα υγείας, δημιουργούσε.
Τον τραγούδησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Δισκογράφησε 200 περίπου τραγούδια, ενώ πολλά έμειναν στο συρτάρι του. Αξιοσημείωτη είναι η έντονη φήμη που αναπτύχθηκε λίγο πριν πεθάνει, πως είχε δρομολογηθεί η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος ήταν ο μόνος καλλιτέχνης πρώτης γραμμής που τον επισκέφθηκε στη φυλακή.
Στις 2 Φεβρουαρίου 2000 εισήχθη στο Ευγενίδειο θεραπευτήριο, όπου και κατέληξε την Παρασκευή 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν 67 ετών..

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΖΙΣΤΟΥΔΗΣ-Ο ΣΟΛΙΣΤΑΣ

Δεν πρόκειται για μια απλή γνωριμία με έναν ΜΕΓΑΛΟ καλλιτέχνη αυτή η παρουσίαση. Δεν είναι καν μια απλή δισκοπαρουσίαση- δισκοπρόταση. Είναι ένα ΧΡΕΟΣ απέναντι σε έναν ΕΛΛΗΝΑ, έναν άνθρωπο που σε κάθε του στιγμή ενισχύει το φως της Ελλάδας στο εξωτερικό, της Ελλάδας που κατά την άποψη μου τον έχει και αυτόν στο περιθώριο, εκεί που έχει πολλές ακόμα μεγάλες μορφές, του χθες και του σήμερα.

Δεν είναι υπερβολή αυτό που γράφω, γιατί ο Γρηγόρης Τζιστούδης, ο «Σαλονικιός», είναι πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο, αλλά είναι σχεδόν άγνωστος στην πατρίδα του, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε εκείνος που έβγαλε το «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της».

Και πως είναι δυνατόν να μην συμφωνώ με αυτό, όταν η Κρατική Τηλεόραση της Βουλγαρίας του κάνει το πορτραίτο, ενώ η δική μας τηλεόραση, αλλά και οι λοιποί φορείς δεν δίνουν σημασία; Μόνο μια παρουσίαση του έγινε, και αυτό στην ιδιωτική τηλεόραση, στο αφιέρωμα που έκανε ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος στον Πασχάλη Τερζή. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα τον Γρηγόρη Τζιστούδη, πριν σας παρουσιάσω, και σας προτείνω την δισκογραφία του, η οποία είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Ο Γρηγόρης Τζιστούδης γεννήθηκε το 1950στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Σε ηλικία έξι χρονών, τον «χτύπησε» η Πολιομυελίτιδα, στερώντας του ορισμένα πράγματα που όλοι οι υπόλοιποι τα θεωρούμε φυσικά.

Λόγο του προβλήματος αυτού, ο Γρηγόρης αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες στο να πηγαίνει στο σχολείο , κλπ, που όμως τις ξεπέρασε χάρη στην βοήθεια της μητέρας του που στην κυριολεξία τον κουβαλούσε στους ώμους, όσο και στην τεράστια ψυχική του δύναμη. Οι δυσκολίες μεγάλες, αφού χρειαζόταν να μπαινοβγαίνει κάθε λίγο στα νοσοκομεία, όμως η ΨΥΧΗ και η ΘΕΛΗΣΗ η δική του αλλά και της μητέρας του, ήταν η αιτία να ξεπεραστούν .

Κάποια στιγμή, και ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, ζήτησε από την μητέρα του να του αγοράσει ένα μπουζούκι. Αν και στην αρχή η μητέρα του το αρνήθηκε, τελικά με δανεικά χρήματα του αγόρασε το μπουζούκι. Αυτό ήταν! Ο Γρηγόρης απέκτησε ότι του έλειπε με το όργανο αυτό, το οποίο θα λέγαμε από τότε αποτελεί «προέκταση του εαυτού του». Σε λίγο χρόνο, έχει γίνει από τους πιο γνωστούς, και αγαπητούς μουσικούς.

Σε ηλικία 15 χρονών, τον καλούν οι Τσιτσάνης και Παπαϊωάννου για να τους συνοδεύει στο «ΛΟΥΞ» στην Θεσσαλονίκη. Έπαιξε μαζί με τους Μπιθικώτση, Μητροπάνο, και άλλους μεγάλους του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, και Γιάννη Ζουγανέλη στη Ρόδο. Συνοδεύει στα «πρώτα βήματα» τους Πασχάλη Τερζή, και Δημήτρη Κοντολάζο, γείτονες του από την Πυλαία.

Πέραν των προσωπικών του δίσκων, από τους οποίους δυο είναι χρυσοί (και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει χρυσός δίσκος στο εξωτερικό), πλούσια είναι η συμμετοχή του σε δίσκους Ελλήνων και Ξένων καλλιτεχνών. Έχει δώσει πάρα πολλές συναυλίες σε Ασία, ΗΠΑ, Σκανδιναβία, και αλλού, ενώ έχει συνοδεύσει σαν Σολίστ, τόσο τον Μίκη Θεοδωράκη, όσο και πολλούς μεγάλους ξένους μουσουργούς.

Το 1977 αναδείχτηκε ως ο πιο δημοφιλής καλλιτέχνης στην Σουηδία, έπειτα από σχετικό διαγωνισμό της μεγαλύτερης εφημερίδας της χώρας. Το βραβείο του το απένειμε ο ίδιος ο Βασιλιάς της Σουηδίας. Αυτός ήταν και ο λόγος, που στην κηδεία του δολοφονημένου Όλαφ Πάλμε η Λίσμπεθ Πάλμε τον επέλεξε να αποδώσει με τον τρόπο του το αγαπημένο τραγούδι του δολοφονηθέντα Πρωθυπουργού, το «Ένα τραγούδι για την Ελευθερία», το γνωστό μας «Ο καημός» του Μίκη Θεοδωράκη.

Ο Γρηγόρης Τζιστούδης έχει πάρει μέρος σε πολλά φεστιβάλ Ειρήνης, και έχει γράψει μουσική για Θέατρο, Κινηματογράφο, Τηλεόραση, κλπ. Το πιστεύω του για το μπουζούκι και τη μουσική γενικότερα είναι μια μουσική συνομιλία και κραυγή ενσωματωμένη στους άλλους της σημερινής εποχής και σύγχρονης διάθεσης.

Μια προσπάθεια δηλαδή να μιλήσουν τα όργανα και να παραπονεθούν - αν θέλετε - για την κατάσταση της κοινωνικής αποσύνθεσης ή και να τραγουδήσουν τη χαρά της ζωής και τον Ήλιο της Ανατολής προσπάθεια αυτή λοιπόν έχει σαν στόχο την σωστή επικοινωνία της τέχνης, με το κοινό, όχι δογματικά αλλά με αγάπη και αληθινή ανταπόκριση στο καινούργιο που θέλει να ακούσει, ή που έχει ανάγκη ν' ακούσει.

Κάποιοι νέοι τρόποι αντιμετώπισης π.χ. του μπουζουκιού πέρα (όχι με την έννοια του ξεπεράσματος βέβαια) από τις λαϊκές φόρμες που συνηθίζονται, χωρίς αν είναι δυνατόν να χαθεί η δροσιά και η μοναδική μαγεία του ήχου του .Στον πέμπτο δίσκο "TRAVELLING" π.χ. η προσπάθεια αυτή είναι φανερή. Μουσικολογικά είναι το πάντρεμα της ελληνικής λαϊκής μουσικής, της ροκ της τζαζ, και η ταύτιση της ανατολικής και δυτικής τεχνοτροπίας. Συχνά, επίσης, αρχαίες κλίμακες που υπάρχουν επίσης στο Γρηγοριανό τραγούδι, όπως ο Φρύγιος ή ο δούρειος τρόπος ΔΕΝ βλέπονται με την τρέχουσα λαϊκή ματιά.

Ο Γρηγόρης Τζιστούδης, ζει και εργάζεται στο Μόναχο της Γερμανίας, αλλά παράλληλα γυρίζει όλο τον κόσμο δίνοντας συναυλίες, και μεταφέροντας τους ήχους της Ελλάδας παντού. Η καινούργια δισκογραφική δουλειά του έχει τίτλο «ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ» (the light of flame), σε μουσική Γιάννη Ζουγανέλη, και περιέχει τη μουσική που έπαιξε στο φινάλε των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα ΟΛΗ τη δισκογραφία του Γρηγόρη Τζιστούδη.

Είναι μια ΜΟΝΑΔΙΚΗ εμπειρία, μια κατάθεση ψυχής. Το μπουζούκι, ΜΙΛΑΕΙ. Ο Γρηγόρης ΔΕΝ παίζει με τα χέρια, αλλά με την ψυχή! Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι κάτι το καταπληκτικό. Ο Γρηγόρης έχει ιστοσελίδα στο διαδίκτυο στη διεύθυνση www.gregoris.de,

ΑΝΤΙ ΕΚΛΟΓΩΝ, ΑΦΙΕΡΩΜΑ.

Σήμερα θα κάνω ένα αφιέρωμα σε μια μεγάλη μορφή, η οποία πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας.

Ένα αφιέρωμα στον μεγάλο ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΠΑΒΑΡΟΤΙ.

Με χιλιάδες συναυλίες και παρουσιάσεις, ο Παβαρότι κέρδισε τη φήμη με μια μοναδική του εμφάνιση στο Κόβεν Γκάρντεν το 1963.

Η τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Παβαρότι μπροστά σε κοινό ήταν το 2006, όταν συμμετείχε στην έναρξη των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο.

Θεωρείτο ως ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του, ο οποίος με τον πληθωρικό χαρακτήρα του και τα φωνητικά του προσόντα έφερε την όπερα κοντά στο ευρύτερο κοινό.

Γνωστός και ως ο “βασιλιάς των ψηλών ντο” ­έχει αναμφίβολα σφραγίσει ανεξίτηλα την τέχνη που υπηρέτησε για περισσότερα από 40 χρόνια.

Ο Παβαρότι γεννήθηκε στη Μόντενα στις 12 Οκτωβρίου 1935.

Ο μικρός Λουτσιάνο τραγούδησε για πρώτη φορά σε μία χορωδία, μαζί με τον πατέρα του Φερνάντο που ήταν λάτρης της όπερας και ερασιτέχνης τραγουδιστής ο ίδιος.

Η απόφαση του να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά ήρθε έπειτα από μία διεθνή διάκριση της χορωδίας Χορωδίας Ροσίνι της Μόντενα.

Το επαγγελματικό ντεμπούτο του Παβαρότι ήταν στις 29 Απριλίου 1961 σε ένα από τους σπουδαίους ρόλους για τενόρο, εκείνο του Ροντόλφο στην όπερα του Πουτσίνι La Boheme.

Την ίδια χρονιά κέρδισε στο διεθνή μουσικό διαγωνισμό “Achille Peri”.

Σύντομα ο χαρισματικός καλλιτέχνης έγινε διάσημος στην Ιταλία.

Ακολούθησαν εμφανίσεις του στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές σκηνές, στο Αμστερνταμ, τη Βιέννη, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο.

Η αναγνώρισή του έγινε πανευρωπαϊκή.

Το 1965 ο Παβαρότι έκανε το πρώτο άνοιγμά του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού όπου έκανε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του.

Tιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Γκράμι.

Ο Παβαρότι βοήθησε να ενδιαφερθεί το ευρύ κοινό για την όπερα και εμφανίστηκε σε μερικά από τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες θεατές.

Το 1992 έγινε για πρώτη φορά η καθιερωμένη ετήσια συναυλία Pavarotti and Friends, στη λογική της σύμπραξης του περίφημου τενόρου με διάσημους ερμηνευτές της ποπ και ροκ σκηνής, όπως ο Sting και ο Bono των U2, στοχεύοντας στη συγκέντρωση χρημάτων για ανθρωπιστικούς λόγους.

Ο Παβαρότι έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό από τη συμμετοχή του στους “Τρεις Τενόρους”, από κοινού με τους Χοσέ Καρέρας και Πλάθιντο Ντομίνγκο.

Ας δούμε τώρα και τις «αντιδράσεις» για το θάνατο του μεγάλου τενόρου.

(πηγή e-go.gr)

Με το θάνατο του Λουτσιάνο Παβαρότι σιώπησε μια "μεγάλη φωνή της μουσικής και της Ιταλίας", δήλωσε ο ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι για τον ιταλό τενόρο, ο οποίος πέθανε στη γενέτειρά του τη Μόντενα, στη βόρεια Ιταλία.
"Μια πολύ μεγάλη φωνή της μουσικής και της Ιταλίας χάνεται με τον μετρ Λουτσιάνο Παβαρότι", γράφει ο Πρόντι σε συλλυπητήριο μήνυμά του στην οικογένεια του τενόρου.

Ο Παβαρότι "μετέφερε σε ολόκληρο τον κόσμο την πιο αυθεντική καλλιτεχνική εικόνα της χώρας μας, γεννώντας συναισθήματα και αποκαλύπτοντας πάθη", προσθέτει ο ιταλός πρωθυπουργός.
"Ο Λουτσιάνο Παβαρότι ήταν ένας γίγαντας του 20ου αιώνα.

Σήμερα αφήνει πίσω του ένα ανεκπλήρωτο κενό για όλους τους φλογερούς οπαδούς της μεγάλης ιταλικής μουσικής", δήλωσε ο ιταλός υπουργός Πολιτισμού Φραντσέσκο Ρουτέλι.

"Ο Παβαρότι ήταν ο πρεσβευτής της μουσικής μας, του πολιτισμού μας και των παραδόσεών μας", δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Σε ένδειξη πένθους για την απώλεια του μεγάλου τενόρου, η Όπερα της Βιένης ύψωσε το πρωί της Πέμπτης μια μαύρη σημαία, ενώ ο διευθυντής της Όπερας Γιόαν Χόλεντερ εξέφρασε τη βαθύτατη οδύνη του για την απώλεια "της πιο ωραίας φωνής τενόρου της εποχής μας και ενός ανθρώπου που είχε την ικανότητα με την τέχνη του να αγγίζει με έναν ασυνήθιστο τρόπο τους ανθρώπους και να προσφέρει πάρα πολλά στο κοινό του".
"Υπήρχαν τενόροι και υπήρχε ο Παβαρότι", δήλωσε ο ιταλός σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι αποτίοντας φόρο τιμής στον διάσημο τενόρο...

"Λάτρευε τη μουσική, θεωρώντας την απόλυτη γιορτή.

Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν ότι αντιλήφθηκε την οικουμενικότητα της μουσικής, από την καντσονέτα στην όπερα, περνώντας από την οπερέτα", είπε χαρακτηριστικά ο Τζεφιρέλι, που έχει σκηνοθετήσει πολλές όπερες.

"Χάρη στον Παβαρότι η όπερα άγγιξε τις νέες γενιές", πρόσθεσε ο διάσημος ιταλός σκηνοθέτης που είχε συνεργαστεί πολλές φορές με τον Παβαρότι.
"Έχασα έναν καλό φίλο", δήλωσε η ιταλίδα σοπράνο Μιρέλα Φρένι, που τραγούδησε μαζί του την όπερα Μποέμ του Πουτσίνι. "Χάσαμε ένα μεγάλο τενόρο, ένα μεγάλο τραγουδιστή, αλλά εγώ προσωπικά έχασα έναν καλό φίλο", τόνισε η ίδια, που κατάγεται από τη Μόντενα, όπως και ο Παβαρότι.

Η Φρένι πρόσθεσε ότι επισκέφτηκε τον Παβαρότι στο νοσοκομείο στις 13 Αυγούστου. ¨

Ήταν μια σκληρή και θλιβερή στιγμή", είπε χαρακτηριστικά.
"Πάντα θαύμαζα τη θεϊκή φωνή του και λάτρευα το χιούμορ του", δήλωσε ο τενόρος Πλάσιντο Ντομίνγκο, που συνεργάστηκε στενά με τον Παβαρότι σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
"Η ποιότητα της φωνής του ήταν τόσο διαφορετική.

Καταλάβαινες αμέσως πως ήταν ο Λουτσιάνο", είπε από την πλευρά της η βρετανίδα μεσόφωνος Τζόαν Σάδερλαντ, που βοήθησε τον Παβαρότι στα πρώτα του βήματα.
"Έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές της εποχής μας", χαρακτηρίζει τον Παβαρότι σε ανακοίνωσή της η Όπερα του Λονδίνου.

"Ήταν ένας από τους σπάνιους καλλιτέχνες που άγγιξαν τη ζωή των ανθρώπων παντού.

Με τις εμφανίσεις, τα κονσέρτα και τις ηχογραφήσεις του αποκάλυψε την ιδιαίτερη δύναμη της όπερας σε ανθρώπους που ίσως δεν θα είχαν ποτέ πρόσβαση σε αυτή και το κλασικό τραγούδι", επισημαίνεται στην ανακοίνωση.

"Αυτή είναι η κληρονομιά που άφησε πίσω του", καταλήγει η ανακοίνωση.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί απέτισε φόρο τιμής στον Λουτσιάνο Παβαρότι που πέθανε τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα σε ηλικία 71 ετών, χαρακτηρίζοντάς τον ως "την καλύτερη ενσάρκωση του μεγάλου λαϊκού τενόρου μετά τον Ενρίκο Καρούζο".
"Τα καλλιτεχνικά του προσόντα όπως ο ζήλος του και το χάρισμά του γοήτευσαν ολόκληρο τον κόσμο", υπογράμμισε ο αρχηγός του γαλλικού κράτους σε ανακοίνωσή του επιθυμώντας "να αποδοθεί (στον εκλιπόντα) μια τελευταία τιμή από τη γαλλική προεδρία".
Ο Σαρκοζί αποχαιρέτησε τον διάσημο ιταλό τενόρο αναφερόμενος "στους μεγάλους ρόλους του Παβαρότι σε έργα του Βέρντι, στις περιοδείες του σε ανοικτούς χώρους και σε στάδια μαζί με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο και τον Χοσέ Καρέρας και σε ερμηνείες του στις οποίες τον είχαν συνοδεύσει οι Ελτον Τζον, Στινγκ, Μπόνο".

ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πολλοί είναι εκείνοι που σε συζητησεις μας με ρωτουσαν για τον συγγραφεα Ηλία Πετρόπουλο.

Σε άλλους, «έτυχε» να πέσει στα χέρια τους κάποιο από τα βιβλία του, άλλοι, γνώριζαν το έργο του, αλλά δεν ήξεραν κάποια βιογραφικά στοιχεία γι αυτόν.

Έψαξα λοιπόν, και βρήκα στοιχεία, τα οποία σας τα μεταφέρω για μια καλύτερη γνωριμία μ’ αυτή τη «μορφή»!

Πηγή epohi.gr

«O Hλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου 1928 στην Αθήνα, το 1934 εγκαθίστανται οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1943 οργανώνεται στη E.Π.O.N και σχετίζεται με τους Πάνο Θασίτη, Αλέκο Mαρκέτο, Mανόλη Αναγνωστάκη, παίρνοντας μέρος στους παράνομους μηχανισμούς της Αριστεράς.

Tον Οκτώβριο του 49 πρωτεύει στις εξετάσεις για τη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης, ενώ την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, σχέση μοιραία και καθοριστική.

Mε τη νίκη της EΔA στις δημοτικές του 1957 στο δήμο Θεσσαλονίκης τοποθετείται Γραμματέας της Eκπολιτιστικής Επιτροπής του Δημοτικού Συμβουλίου. Το 1958 συμμετέχει στη συντακτική ομάδα, ως υπεύθυνος των εικαστικών και των οικονομικών του περιοδικού του Ντίνου Χριστιανόπουλου, «Διαγώνιος».

Tην ίδια χρονιά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Nίκος Γαβριήλ Πεντζίκης». Tην περίοδο της δολοφονίας του Λαμπράκη (1963) κάνει το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη».

Tο 1965 δημοσιεύει στο περιοδικό «Zυγός» εκτενή αποσπάσματα από τη μελέτη του «Eλύτης Mόραλης Τσαρούχης».

Εγκαθίσταται στην Αθήνα και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μεσημβρινή» και στο περιοδικό «Εικόνες».

Το 1968 εκδίδει τα «Ρεμπέτικα Τραγούδια» που του επιφέρουν καταδίκη 18 μηνών στις φυλακές του Γεντί Kουλέ.

Απολύεται τον Φεβρουάριο του 1971. Mε την αποφυλάκισή του εκδίδει τα «Kαλιαρντά»: Ερασιτεχνική γλωσσολογική έρευνα του Hλία Πετρόπουλου.

Για τα «Kαλιαρντά» έγινε μία και μοναδική δίκη στις 8.5.1972, που είχε ως συνέπεια τον εγκλεισμό του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Στις 15.6.1972 ήδη κρατούμενος, καταδικάζεται από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο σε 7 μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 5.000 μεταλλικών δρχ. για τη λέξη «αιδοίον» που περιεχόταν σε διήγημά του στο περιοδικό «Τραμ» (Φλεβάρης 1972, τεύχος 3-4).

Το 1975, μετά και τη γνωριμία του με τη Μαίρη Κουκουλέ, εγκαθίσταται στο Παρίσι (1975), σπουδάζει επί τρία χρόνια τουρκολογία στην Ιcole Pratique, ενώ εκκρεμούν νέες καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος του για το «Eγχειρίδιον του καλού κλέφτη».
Ο ζωγράφος Κώστας Τσόκλης δημοσιεύει επιστολή στα Νέα (12.12.1979), όπου μεταξύ άλλων σημειώνει:

«Από τους πολλούς Έλληνες που γνωρίζω ελάχιστοι αξίζουν τον τίτλο και οπωσδήποτε λίγοι θα μπορούσαν να τον διεκδικήσουν με το έργο τους.

Ένας απ αυτούς είναι αναμφισβήτητα ο Ηλίας Πετρόπουλος που έχει όλο μου τον θαυμασμό για το μέγεθος και την αξία του έργου του.

Αυτός ο θαυμάσιος Έλληνας δεν μπορεί να γυρίσει στην Ελλάδα, γιατί κινδυνεύει να τον βάλουν φυλακή.

Κι αυτό γιατί έχει τη στοιχειώδη τιμιότητα να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και την ατυχία να απευθύνεται σε ανθρώπους ήδη ξεφτισμένους που φοβούνται τις λέξεις.

Πώς μπορούν Έλληνες διανοούμενοι να ανέχονται μια τέτοια αδικία;

Πώς μπορούν οι Τσαρούχης-Ελύτης-Μόραλης;».

Για 6η φορά ο Ηλίας Πετρόπουλος και ο Γιάννης Δουβίτσας (εκδότης) προσάγονται σε δίκη, (για το Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη), στο Α Τριμελές Εφετείο (22.5.1981), όπου ο Γ. Α. Μαγκάκης δηλώνει: «δεν υπάρχουν άσεμνες λέξεις, υπάρχει μόνον άσεμνη χρήση των λέξεων».
Την περίοδο 1983-84 ο Η.Π. έζησε στη Γερμανία, μετά από πρόσκληση της Γερουσίας του Βερολίνου.

Tο 1985 επέστρεψε στο Παρίσι συνεχίζοντας την ερευνητική και συγγραφική δραστηριότητά του συστηματικά μέχρι το θάνατό του, την Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2003.

«Έτσι ελεύθερος στην κατάκτηση του ιδιωτικού μου καρκίνου», όπως προφητικά έγραφε δέκα χρόνια πριν.

Τελευταίο έργο του που φρόντισε και επιμελήθηκε ο ίδιος ―όπως άλλωστε όλα τα βιβλία του―, τα «Ελλάδος κοιμητήρια».

Ένας-ένας οι φίλοι πεθαίνουν και βλέπω να αδειάζουν τα χαρακώματα.

H γενιά μου φεύγει, σβήνει, χάνεται. Γράφω τον σύντομο επίλογο...

H αποτέφρωση του H. Π. έγινε στο κρεματόριο του νεκροταφείου Pθre Lachaise το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2003, σύμφωνα με διαθήκη του που είχε καταθέσει στο ελληνικό Προξενείο του Παρισιού ακριβώς δέκα χρόνια πριν (6. 9.1993).
Κείμενά του δημοσίευε στην Εποχή τη διετία 1996-97, παράλληλα συνεργάστηκε με την Ελευθεροτυπία και τα περιοδικά Σχολιαστής, Ιχνευτής, Εντευκτήριο, Μανδραγόρας (αφιέρωμα στο έργο του στο τεύχος 18-19, Οκτώβριος-Απρίλιος 1997).

Από χρόνια είχε προσφέρει το σύνολο του αρχείου του στη Γεννάδειο Bιβλιοθήκη, όπου την Πρωταπριλιά του 1998 πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του εκδήλωση ― η μόνη εν Eλλάδι όσο βρισκόταν εν ζωή ―, από το περιοδικό Μανδραγόρας

Αντί να γράφω επιστημονικά βιβλία λέω ότι είμαι ημιεπιστήμων, ότι γράφω ημιεπιστημονικά βιβλία σαρκάζοντας φυσικά και τους επιστήμονες και τον εαυτό μου.

Γιατί αυτά που γράφω δεν είναι αντικειμενικές αλήθειες.

Είναι επιστημονικές και στιγμιαίες. Θα έρθει ―με το καλό― ένας άλλος επιστήμονας ν αποδείξει ότι έλεγα ηλιθιότητες.

Τα λάθη, όχι μόνο μου δίνουνε τροφή, αλλά με κάνουνε πιο πολύ βέβαιο για ορισμένες προσεγγίσεις.
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα θυμούνται (αν θυμούνται) οι άνθρωποι όταν πεθάνω. Πάντως θα ήθελα να θυμούνται το πάθος μου για την αλήθεια.

Ένα πάθος που αντίκειται στις προκατασκευασμένες διδασκαλίες
Tα δυο αυτά αποσπάσματα νομίζω ότι αποτυπώνουν συμπερασματικά την πορεία και τις επιλογές μιας δυναμικής, τρυφερής, αμφιλεγόμενης τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο ντόμπρας, προκλητικής, ανασφαλούς στα όρια της παιδιάστικης σκανταλιάς, ευφυούς, ξεροκέφαλης, εργατικής, άκρως διεισδυτικής προσωπικότητας του ελληνολάτρη και ελληνοκεντριστή ασφαλώς όχι με όρους εθνικισμού Hλία Πετρόπουλου.

Ένα ολόκληρο έργο που δε θα μπορούσε να γίνει από κανέναν άλλον, τόσο ως προς το εύρος, όσο και ως προς τη θεματική του πολυμορφία, την ποιότητά του, αλλά και την τελική του μορφή. Βιβλία που πέρα από τις (υπαρκτές) προθέσεις του συγγραφέα, σκανδάλισαν και επικρίθηκαν περισσότερο από όσο τους αναλογούσε.

Kι αν ο Πετρόπουλος δεν είχε την τύχη να βρεθεί μέσα στο γόνιμο, αντισυμβατικό και ουσία (έστω και δίχως συνέχεια) προοδευτικό κλίμα της Μεταπολίτευσης, είναι βέβαιο πως τα έργα του δε θα είχαν την υποδοχή και τη μακροημέρευση που τους έπρεπε.

Γιατί στη δεκαετία του 70 παρά τον επταετή βανδαλισμό μας κορυφώθηκε η ελπιδοφόρα δημοκρατική χειραφέτηση που ξεκίνησε ήδη από το 1960, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα της κοινωνικής εγρήγορσης και ανατροφοδότησης δημιουργού και αναγνώστη, μετατρέποντας τον τελευταίο σε αποφασιστική συνιστώσα και πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη-διανοητή.

Ουσιαστικά το έργο του ζυμώθηκε στις δυο δεκαετίες που προαναφέραμε, ίσως τη δημοκρατικότερη και δημιουργικότερη εικοσαετία για τη χώρα μας και ασφαλώς δεν εννοώ σε συλλογικό επίπεδο «δήμου» (όπου τα όρια μιας αστικής διακυβέρνησης βασιλευομένης ή μη δημοκρατίας είναι πάντα πεπερασμένα), αλλά στο ατομικό πεδίο διαμόρφωσης συνειδητών και ενεργών πολιτών.

Eδώ ακριβώς οφείλεται και η προσήλωση του Π. στην Ελλάδα, έτσι δικαιολογείται η «στράτευσή του», αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν καθαρά κομματικό όρο για κάποιον που απεχθανόταν το πεπερασμένο των εντάξεων, μολονότι παρέμενε βαθύτατα πολιτικό ον και σαφέστατα ταγμένος σε αυτό που ονομάζουμε ευρύτερη Αριστερά.

Γι αυτό και αρθρογραφούσε κατά καιρούς στην «Εποχή», στην «Αυγή», ή στο «Πριν», ενώ στις εκλογές του 2000 φρόντιζε να δηλώσει την προτίμησή του στο ΚΚΕ.
Μέσα από τη μεγάλη γκάμα των θεματικών ενοτήτων που πραγματεύτηκε, αγγίζοντας ευρύτερες (και ευαίσθητες) πτυχές της ελληνικής κοινωνίας, από τα καλιαρντά και τους ομοφυλόφιλους, μέχρι τους κλέφτες, τις πουτάνες, τα μπουρδέλα, τις φυλακές και τα ρεμπέτικα, (έργα τύποις λαογραφικά, λεξικογραφικά και εθνογραφικά στην πλειοψηφία τους ―μη παραλείψουμε τα δοκίμια αισθητικής―), θέλησε να συμβάλει στη δημοκρατική χειραφέτηση και στην παιδεία του τόπου του. Γι αυτό και υποστηρίζω πως ο H. Π. δεν είχε ως στόχο τόσο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, όσο την κοινωνική αφύπνιση, τις ανακατατάξεις απέναντι σε παραδοχές και θέσφατα, τη δημιουργία και συντήρηση ρήξεων, την αμφισβήτηση, την εγρήγορση, την πρόκληση, όχι ως μεθόδευση φτηνού σόου, αλλά ως πολιτική (άρα δημοκρατική) πράξη.

Kοντολογίς στον Πετρόπουλο το δίλημμα «H Τέχνη για την τέχνη» ή «η τέχνη για τη ζωή», έχει εξ αρχής απαντηθεί τελεσίδικα: «η Τέχνη για μια άλλη Zωή και η ζωή για μια διαφορετική τέχνη».

Άλλωστε για έναν εκ πεποιθήσεως άθεο, που δεν βαυκαλίζεται με μεταθανάτιες εναγώνιες αυταπάτες, το εν ζωή έργο, αποτελεί κυρίαρχο στόχο.
Προτρέχοντας στα συμπεράσματα θα λέγαμε πως το έργο του Hλία Πετρόπουλου διακρίνεται για την απόλυτη ελευθερία στην επιλογή των θεμάτων, στη δομή, στην ανάπτυξη, δίχως περιορισμούς και αυστηρούς όρους κατάταξης, αλλά με ανάλυση πολυπρισματική και πολυεπίπεδη, όπου προέχει η συγγραφική ματιά περισσότερο και όχι η διεξοδική, με όρους επιστημονικούς, ανάλυση του θέματος. (O Σκαρίμπας μας έμαθε ότι η επιστήμη μπορεί να πηγάζει και από την καρδιά).

Γι αυτό και ο Πετρόπουλος συνήθιζε να συγγράφει με το θυμικό, ανεμπόδιστα, σχεδόν από μνήμης, ανα-πλάθοντας το ασυνεχές υλικό του, που τις περισσότερες φορές επιτελούσε έργο προσχήματος, διανθίζοντας όσα ο ίδιος, με χιούμορ, ποιητικότητα, τολμηρή φαντασία, και ζωντάνια, είχε προεπιλέξει να εκθέσει. (Τα βιβλία μου δεν έχουν καμιά συνέχεια κι έτσι συνεχίζω έως σήμερα: εννοώ δηλαδή ότι π.χ. το «Eλύτης Mόραλης Τσαρούχης», δεν έχει κάποια σχέση με το πρώτο μου βιβλίο «Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης», ή η «Ιστορία της Kαπότας» με την «Τραγιάσκα»).
O Π. έφτιαχνε έναν πειστικό μύθο, πρώτα για τον εαυτό του (πρόσφατο παράδειγμα οι απόψεις του για «την αποτελεσματική αντιμετώπιση του καρκίνου του προστάτη από τους Γάλλους γιατρούς»), και στη συνέχεια σέρβιρε τον μύθο του στο αναγνωστικό του κοινό, από το οποίο απαιτούσε όχι αποδοχή, αλλά θέση.

Γι αυτό και προτιμούσε την τεκμηριωμένη καταδίκη, από την παθητική υποδοχή. Κοντολογίς στον Π. δεν ταιριάζουν οι ξενέρωτοι αναγνώστες και οι παθητικοί θεατές-ακροατές.
Σε αυτή τη δυναμική σχέση οφείλεται και η εμμονή του να σχεδιάζει λεπτομερώς και να επιμελείται μέχρι τέλους ο ίδιος τα βιβλία του, γνωρίζοντας καλά πως το κείμενο δεν αρκεί για να αποτυπώσει την ψυχή του συγγραφέα.

Γι αυτό τα βιβλία του Πετρόπουλου εκτείνονται πέραν του σώματος, σ όλο το μήκος και το πλάτος της έκδοσης: ξεκινούν από το εξώφυλλο, το έσω οπισθόφυλλο, τον ψευδότιτλο και φθάνουν μέχρι τον κολοφώνα, τις βινιέτες, τις λευκές σελίδες, τους ψευδότιτλους, το είδος και το μέγεθος των γραμμάτων.

Όλα μιλούν, τα πάντα ανασαίνουν, όλα διαβάζονται, διδάσκουν, θυμώνουν, οργίζονται, χλευάζουν.

Mην παραλείπετε λοιπόν να αφουγκράζεστε τα έργα του, να τους διατυπώνετε τις κρίσεις και τις επιφυλάξεις σας, τις διαφωνίες, αλλά και την αποδοχή σας.

Γιατί τα βιβλία του, όπως άλλωστε συμβαίνει και με την πλειοψηφία των πραγματικών βιβλίων, αισθάνονται και ζουν, όπως οι άνθρωποι: Όλα μου τα βιβλία τα πετάγανε οι εκδότες. Kανείς δεν ήθελε ν ακούσει για δικό μου βιβλίο.

Έτσι κι εγώ έκανα αυτοεκδόσεις.

Δηλαδή πλήρωνα τη στοιχειοθεσία, την εκτύπωση και το χαρτί προκειμένου να δω το βιβλίο μου τυπωμένο.

Τα δεχτήκανε μόνο όταν είδαν ότι η πρώτη αυτοέκδοση είχε τεράστια επιτυχία, όπως συνέβη π.χ. με τα «Ρεμπέτικα Τραγούδια».
Ο Η. Π. δεν ήταν σκανδαλοθήρας: Ναι τα θέματα των βιβλίων μου είναι προκλητικά. προσωπικώς δεν είμαι προκλητικός.

Bρίσκω προκλητικά τα βιβλία που αφυπνίζουν συνειδήσεις, λόγου χάρη τα βιβλία του Kαστοριάδη και του Bιντάλ-Nακέ.
Συνεπής μέχρι τέλους επέλεγε να συνεργάζεται με έντυπα μικρής κυκλοφορίας, ενώ αρνιόταν επίμονα αμοιβή για άρθρα του σε γνωστές ημερήσιες εφημερίδες, προκειμένου να διατηρεί την απόλυτη ελευθερία του, χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, όπου μετά από χρόνια δε δίστασε να διακόψει τη συνεργασία του.

Τακτικός στην αλληλογραφία του και στις επαφές του, που φρόντιζε ο ίδιος με πάθος να συντηρεί, σύντομος και ουσιαστικός στα τηλεφωνήματά του, δοσμένος σε ότι σχετίζεται με την Ελλάδα, ο H. Π. σχεδίασε την τελευταία του επιθυμία και πάλι με γνώμονα την πατρίδα του.

Αρκεί να προσεγγίσουμε την ιδιόχειρη διαθήκη του με το ίδιο πρίσμα που οφείλουμε να μελετήσουμε το έργο του.

Θάναι χρήσιμο για τη δουλειά του και για μας, να τη χαρούμε αβίαστα και χωρίς τις αγκυλώσεις των εμμονών μας, όπου και αν υπάρχουν. (Σχόλιο του Κώστα Κρεμμύδα)»

Εργογραφία:
Έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό με το βιβλίο του '' Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη'' που εκδόθηκε στην Αθήνα από τον εκδοτικό οίκο Νεφέλη. Άλλα έργα του: Καλιαρντά (Αθήνα 1971), Kiosque grec, la Voiture grecque, Cages d'oiseaux, Moments en Grece (το ελληνικό περίπτερο, αυτοκίνητο, κλουβιά πουλιών και Στιγμές στην Ελλάδα) εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1976, Θεσσαλονίκη η μνήμη μιας πόλης (Παρίσι 1982). Επίσης,
• Μικρά κείμενα 1949-1979
• Ρεμπέτικα τραγούδια (1979)
• Δώδεκα τραγουδάκια από την Παλατινή Ανθολογία (1980), Εκδ. Νεφέλη
• Της φυλακής (1980), Εκδ. Νεφέλη
• Θεσσαλονίκη: Η πυρκαγιά του’17 (1980)
• Ρεμπετολογία (1990)
• Τα μικρά ρεμπέτικα (1990), Εκδ. Νεφέλη
• Πτώματα, πτώματα, πτώματα... (1990), Εκδ. Νεφέλη
• Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι (1990), Εκδ. Νεφέλη
• Ο μύσταξ (1990), Εκδ. Νεφέλη
• Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη (1990), Εκδ. Νεφέλη
• Το άγιο χασισάκι (1991), Εκδ. Νεφέλη
• Ψειρολογία (1991), Εκδ. Νεφέλη
• Το μπουρδέλο (1991), Εκδ. Νεφέλη
• Topor – τέσσερις εποχές (1991), Εκδ. Νεφέλη
• Η μυθολογία του Βερολίνου (1991), Εκδ. Νεφέλη
• Ιωάννου Αποκάλυψις (1991), Εκδ. Νεφέλη
• Αρετίνου, ακόλαστα σονέτα (1992), Εκδ. Νεφέλη
• Ποιήματα 1968-1974 & 1982-1991 (1993), Εκδ. Νεφέλη
• Ποτέ και τίποτα (1993), Εκδ. Νεφέλη
• Η εθνική φασουλάδα (1993), Εκδ. Νεφέλη
• Η φουστανέλα (1993), Εκδ. Νεφέλη
• Καλιαρντά (1993), Εκδ. Νεφέλη
• Τα σίδερα – Η λάσπη – Τα μπαστούνια (1994), Εκδ. Νεφέλη
• Το ταντούρι και το μαγκάλι (1994), Εκδ. Νεφέλη
• Κυρίως αυτό (κολάζ) (1994), Εκδ. Νεφέλη
• Η ονοματοθεσία οδών και πλατειών (1995), Εκδ. Πατάκης
• Καρέκλες και σκαμνιά (1995), Εκδ. Νεφέλη
• Υπόκοσμος και καραγκιόζης (1996), Εκδ. Νεφέλη
• Το παράθυρο στην Ελλάδα (άλμπουμ) (1996), Εκδ. Νεφέλη
• Άρθρα στην Ελευθεροτυπία (1996), Εκδ. Πατάκης
• Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1998), Εκδ. Πατάκης
• Τέσσερις ζωγράφοι (1999), Εκδ. Νεφέλη
• Η ιστορία της καπότας (1999), Εκδ. Νεφέλη
• Περίπτερα, αυτοκίνητα, κλουβιά
• Η τραγιάσκα (2000), Εκδ. Πατάκης
• Καπανταήδες και μαχαιροβγάλτες (2001), Εκδ. Νεφέλη
• Παροιμίες του υποκόσμου (2002)
• Ο Κουραδοκόφτης (2003), Εκδ. Νεφέλη
• Τσόκλης Παλιά Σαλονίκη
• Ελληνικές σιδεριές
• Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης, Εκδ. Πατάκης
• Επιστολαί προς μνηστήν

Ο Ηλίας Πετρόπουλος έχει γράψει και ποίηση, η τελευταία έκδοση είχε τον τίτλο ''Ποτέ και τίποτα'' και εκδόθηκε στην Αθήνα το 1993.

Καταδικάστηκε 4 φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό χαρακτήρα των γραπτών του, εκ των οποίων τις 3 κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.