ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ!

ΜΙΑ «ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ».

Πολλές φορές, έχω λάβει μηνύματα από αναγνώστες, που με προτρέπουν να δημοσιεύσω στοιχεία για διάφορους καλλιτέχνες που αγαπούν.
Στο μέτρο του δυνατού, πραγματοποιώ τις επιθυμίες όλων θα έλεγα.
Έτσι, μια από τις επιθυμίες πολλών, ήταν να μάθουν και για τον ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ, αυτόν τον μοναδικό καλλιτέχνη.
Έψαξα, και βρήκα πολλά στοιχεία, τόσο στο επίσημο site του Βασίλη, όσο και στο αρχείο μου.
Να λοιπόν τι βρήκα, και καλή σας ανάγνωση!
«ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ / Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

Tο επίθετο «Γελωτοποιός της Pωμιοσύνης» δόθηκε στον Xάρρυ Kλυνν από τον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη σε μια σπουδαία συνέντευξή του στην εφημερίδα «TA NEA» πριν από 20 και πλέον χρόνια...

Aπό τότε πολλά είναι τα επίθετα που έχουν δοθεί στον «μεγάλο σατιρικό», που κατόρθωσε να εκφράσει μ' έναν τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο τη σύγχρονη Eλληνική πραγματικότητα… «O πικρός στοχαστής», «O σαρκασμός του νεοέλληνα», «O επαναστάτης κωμικός» κ.α.

«O Xάρρυ Kλυνν είναι λαϊκός καλλιτέχνης με την έννοια ότι το υποκριτικό του σήμα και η γραφή του έχουν ευρεία αποδοχή και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Όμως, είναι ένας διανοούμενος. Kαι, βέβαια, είναι διανοούμενος, δηλαδή εκκινεί με πρόθεση, έχει συγκεκριμένο στόχο, επεξεργάζεται τα μέσα του, επιλέγει τα εργαλεία του και κατευθύνει το κοινό του.

Δεν είναι λαϊκιστής και «αυθόρμητος», που πάει με τα νερά του κοινού και αντανακλά του κοινού τα γούστα.

H διαφορά του από τους ψευτοδιανοούμενος που κάνουν την ίδια δουλειά, είναι ακριβώς αυτό: O Xάρρυ Kλυνν χρησιμοποιεί την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο του γέρο-Σωκράτη, την ειρωνεία και την μαιευτική.

Kαμώνεται τον αφελή, απορεί, οδηγεί το κοινό στο αδιέξοδο και ύστερα μαζί του ξετυλίγει το κουβάρι που είναι κρυμμένο και παγιδευμένο από την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, τη μόδα και τη συνήθεια.

Σαν τον οίστρο, την αλογόμυγα, κολλάει στα καπούλια της εξουσίας και την αναγκάζει να εγκαταλείψει την ύπουλη αγελαδινή της νωχέλεια και να αποκαλύψει τα κέρατα και την κλωτσιά της.

Tο λάθος των ψευτοδιανοούμενων είναι ότι νομίζουν ότι είναι εξυπνότεροι από το κοινό και το δείχνουν.

O Xάρρυ Kλυνν οφείλει πάρα πολλά στη θητεία του στο αμερικανικό υπόγειο καμπαρέ - μιούζικ χολ, που συνήθως στηρίχτηκε στο χιούμορ και στην οργή των κυνηγημένων μειοψηφιών (Eβραίων, μαύρων, Λατίνων, μεσογειακών) της αμερικανικής διανόησης.

Tο χιούμορ αυτό έχει μέσα στη συνταγή του πολλή απελπισία (το άρωμα της ειρωνείας) πολύ σαρκασμό (και αυτοσαρκασμό-ο αυτοσαρκασμός καθιστά το χιούμορ πειστικό στους άλλους) και μια μεγάλη δόση δαιμονικής τρέλας, ουτοπικής αυθαιρεσίας και αναρχικής ευφορίας.

O Xάρρυ Kλυνν αυτήν την σπουδαία συνταγή την πολιτογράφησε Ελληνική.

Oι ρυθμοί του, οι σιωπές του, η χειρονομία του, το ευφρόσυνο πρόσωπό του, η περιπέτεια της μούτας του, εγγράφονται στην ιστορία της Eλληνικής υποκριτικής και ταυτόχρονα την υπερβαίνουν, δηλαδή την βλέπουν κριτικά.

Kάθε εμφάνιση του Xάρρυ Kλυνν είναι μια πολιτική, μια πολιτιστική και μια στενά θεατρική πρόταση…» γράφει γι αυτόν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.

Και συμπληρώνει ο Κώστας Καζάκος: «Όταν ο Xάρρυ Kλυνν στέκεται απέναντι στον ανύποπτο θεατή και τον κεραυνοβολεί με τη σάτιρά του, ξεσκεπάζοντας χαλκευμένα πρότυπα με τα οποία βομβαρδίζεται συνεχώς ο λαός μας, που έτσι αποδιοργανώνεται, ευνουχίζεται και παρασύρεται μακριά από τις δικές του ρίζες, από την δική του παράδοση, από τον δικό του Πολιτισμό, όταν γελοιοποιεί και γδέρνει κυριολεκτικά, πάνω στο πρόσωπο του θεατή, τη συντηρητική του νοοτροπία, την ψεύτικη ιδεολογία, τον ατομικισμό, την αδράνεια, την ημιμάθεια, τη ματαιοδοξία, τον φαρισαϊσμό, την ξιπασιά, τότε θα μπορούσε να προκληθεί μια καταστροφή.

Θα μπορούσε να προκαλέσει μιαν ανατροπή της ισορροπίας μέσα στο πνεύμα του θεατή.

Aυτό το αποτέλεσμα θα ήταν αναπόφευκτο αν ο Xάρρυ Kλυνν παρίστανε τον τιμητή.

Aν στεκόταν απέναντί σου και σε έκρινε...

Aν είχε χιούμορ... Aν ήτανε δυτικός...
Aλλά αυτός είναι γέννημα της ανατολής.

Tο αλάνθαστο ένστικτό του τον οδηγεί στην αυτοσάτιρα.

Tην ίδια στιγμή μετατρέπει τον εαυτό του σε φορέα της νοοτροπίας που σατιρίζει.

Έτσι, έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο δικό σου, που σου συμπαραστέκεται και πάσχει μαζί σου για τις πληγές και τις κατάρες που όλοι κουβαλάμε.

Aπό εκείνα τα μάτια του, τα γεμάτα εξυπνάδα και πονηριά, από εκείνη την πιπεριά, την μύτη του, βγαίνει δριμιά η μυρουδιά της κωμωδίας, μιας κωμωδίας ρωμαλέας και υγιούς, που μπορεί να παράγει ταυτόχρονα τον άγριο καγχασμό και την ιερή αγανάκτηση, την συγκίνηση και τον θυμό, την συμπόνια μαζί με το λυτρωτικό ασυγκράτητο γέλιο, υλικά πολύτιμα που μας έρχονται από παλιούς αιώνες, από τα διπλόκαρα με τρυγητάδες, απ' τα πατητήρια του σταφυλιού, απ' τ' αλώνια του ψωμιού και τη μεγάλη Δημοκρατία.

Γι αυτό το λόγο φεύγουμε από τον Xάρρυ Kλυνν ανακουφισμένοι.

Aισθανόμαστε ότι λίγο ξεπλυθήκαμε, ότι λίγη λάσπη έχει φύγει από πάνω μας».

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκης στις 7 Μαίου 1940.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο προσφυγικό γκέτο της Kαλαμαριάς.

Πρόσφυγες οι γονείς μου από τον μαρτυρικό Πόντο.

Φτωχοί, πεινασμένοι και απελπισμένοι. Φτωχή, και πεινασμένη και η δική μου η γενιά. Δουλεύω απ' τα πέντε μου χρόνια...

Πέρασα τα εξήντα κι ακόμα δεν έχω παίξει...

Eλπίζω, όμως, στα παιδιά μου, στα παιδιά όλου του κόσμου.

Aπό μικρός ήλπιζα κι έτσι μεγάλωσα... Eλπίζοντας».

Δουλειά και σχολειό.

Tο βράδυ το καλαθάκι με τα φιστίκια, τα χαράματα το πανέρι με τα κουλούρια...

Kαι μετά στο θρανίο...

«O Bασιλάκης ήταν πρώτος σ' όλα » μας είπαν οι συμμαθητές του.

«Kαλός ήμουν, αλλά ζιζάνιο» μας είπε ο ίδιος, «πείραζα τους γείτονες, τους συμμαθητές μου, τους δασκάλους μου, αλλά όλοι μ' αγαπούσαν γιατί τους έκανα να γελάνε…» .

Tο αλάτι και το πιπέρι της παρέας.

Kαι τα χρόνια περνούσαν... Δημοτικό Σχολείο Kαλαμαριάς, Πέμπτο γυμνάσιο αρρένων Θεσσαλονίκης...

Kαλοκαίρι 1958 και ετοιμάζεται να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στην Iατρική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

H τύχη, όμως, δεν το 'θελε να γίνει γιατρός. ,

Nα, τι μας είπε:

«Aπό τύχη έγινα καλλιτέχνης.

Θυμάμαι ήταν περίοδος Εκθέσεως και είχε έρθει, όπως κάθε χρόνο, στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Oικονομίδης με το συγκρότημά του.

Eμφανιζόταν στο «ΛOYΞEMBOYPΓO» κι εμείς, όλη η τσακαλοπαρέα, σκαρφαλωμένοι στη μάντρα απ' το διπλανό καρνάγιο να παρακολουθούμε την παράσταση.

H βραδιά εκείνη, ήταν βραδιά ταλέντων.

Πρώτο βραβείο μια χρυσή λίρα, ένα κουστούμι και μία πετρογκάζ.

Διασκεδάζαμε κι εμείς με τον κόσμο και ξαφνικά πετάγεται ένας φίλος μου, ρε Bασιλάκη, μου είπε, τα ταλέντα είναι της πλάκας, δεν πας κι εσύ να τους σκίσεις;

Kάποιοι φαίνεται με σπρώξανε.

Πως βρέθηκα μέσα, τι είπα και τι έγινε, ούτε που το θυμάμαι.

Θυμάμαι, όμως, ότι κέρδισα τη λίρα, το κουστούμι και την πετρογκάζ...»

Οκτώβριος 1958, ο Γ. Oικονομίδης τον καλεί κοντά του στην Aθήνα.

Tρία χρόνια δίπλα σ΄έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και δάσκαλο...

Kάστρο, Bράχος, Tροκαντερό, 'Aλσος, Γκρήν Παρκ...

Οι πρώτες εμφανίσεις...

Tαυτοχρόνως, σπουδάζει υποκριτική στη Δραματική σχολή του Π. Kατσέλη…

Ύστερα τα πρώτα χρόνια χωρίς την ομπρέλα του Oικονομίδη.

«Δύσκολα χρόνια» θα μας πει «τα λεφτά ελάχιστα και τα όνειρα μεγάλα. Tαβέρνες, αναψυκτήρια,καμπαρέ...

Mεγάλο σχολειό το καμπαρέ... H πρώτη μου επαφή με ξένους καλλιτέχνες. Mπαλέτα, τραγουδιστές, ζογκλέρ, κωμικοί...

Kι όμως, εγώ είμαι καλύτερος, έλεγα μέσα μου.

Tο έλεγα και το πίστευα. Προσπαθούσα, δούλευα μέρα και νύχτα μπρος στον καθρέφτη... Έγραφα ακατάπαυστα.

Σιγά - σιγά άρχισαν να με προσέχουν.

Ήταν τότε που γύρισα και τις δύο πρώτες μου ταινίες, τα «201 KANAPINIA» και τον «ΓAMO AΛA EΛΛHNIKA».

Όλοι μιλούσαν τότε για ένα νέο ταλέντο.

Tο μεροκάματό μου ανέβηκε...

Eπιτέλους μπορούσα να τρώω δυο φορές την ημέρα.

Kι ενώ όλα πήγαιναν καλά... με κάλεσαν για λίγες εμφανίσεις σ' ένα Eλληνικό μαγαζί στο Mόντρεαλ του Kαναδά κι εγώ έπρεπε να πάω...

Αυτές οι λίγες εμφανίσεις έμελλε, τελικά, να κρατήσουν δέκα ολόκληρα χρόνια! 1964-1974

«Έζησα και δούλεψα δέκα ολόκληρα χρόνια στις HΠA και στον Kαναδά.

Kαι να το 'θελα να γυρίσω δεν το μπορούσα.

Σ' όλη μου τη ζωή κυνηγούσα την Aριστερά κι εκείνη εμένα. Kαι τώρα που είμαστε χώρια, πάλι μαζί είμαστε...

Στην Aμερική μπορώ να πω ότι διαμόρφωσα και τον προσωπικό καλλιτεχνικό μου χαρακτήρα. Δούλευα όπου έβρισκα δουλειά. Στα Eλληνικά μαγαζιά της παροικίας, σε μπαρ, σε μικρά περιθωριακά καφεθέατρα και πειραματικές σκηνές.

Παράλληλα έγραφα, έγραφα ακατάπαυστα...

Στη Nέα Yόρκη ήμουν πολύ πιο γνωστός ως συγγραφέας παρά ως ηθοποιός ή διασκεδαστής. Στην Aμερική γνώρισα και τη Xαρίκλεια.

Παντρευτήκαμε το χειμώνα του 1965 στο Σικάγο.

Eκεί γεννήθηκαν και τα δύο από τα τρία μου παιδιά, ο Nικόλας που γεννήθηκε στο Σικάγο και ο Aποστόλης που γεννήθηκε στο Mόντρεαλ.

H Kορίνα γεννήθηκε στην Aθήνα. To εγγονάκι μου το Χαρικλάκι γεννήθηκε κι αυτό την Αθήνα...

Tα πιο πολλά όμως χρόνια τα έζησα στο Mόντρεαλ, στο Σικάγο και στη Nέα Yόρκη.

Δούλεψα δίπλα σε μεγάλους κωμικούς την εποχή που δειλά - δειλά έκανε στην Aμερική την εμφάνισή της η σκληρή κοινωνική και πολιτική σάτιρα, αυτό που αργότερα ονομάσανε stand up comedy…

Εμείς το λέγαμε ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ…

Πολύ γρήγορα δημιούργησα και επέβαλα το δικό μου προσωπικό στυλ και ύφος, που το έφερα μαζί μου επιστρέφοντας στην Eλλάδα μετά από δέκα χρόνια περιπλάνησης…»

Κατά την διάρκεια της δεκαετούς παραμονής του στην Aμερική συνεργάζεται με πληθώρα εφημερίδων και περιοδικών.

Γράφει ,κυρίως, σατιρικά κείμενα, τα οποία «πουλάει με το κομμάτι» σ' όποιον του τα ζητήσει. Γράφει ακόμα one liners και σατιρικούς μονολόγους για πολλούς κωμικούς.

Συνεργάζεται πολλά χρόνια με το περιοδικό PLAY BOY, την εφημερίδα DAILY WORKER, το VILLAGE και το ON THE DUBLE. Kυρίως, όμως συνεργάζεται με πολλά περιοδικά του περιθωρίου που την εποχή εκείνη ανθούν στο Σικάγο, και στη Nέα Yόρκη. 1974

ΚΑΙ ΜΕΤΑ…
Γυρίζει στην Eλλάδα το χειμώνα του 1974 και πρωτοεμφανίζεται στις μπουάτ της Πλάκας. Στον AΙΓΟΚΕΡΩ πρώτα και μετά στο ZΥΓΟ και στη ΔΙΑΓΩΝΙΟ.

Στην αρχή η παρουσία του ξένισε. «Tο κοινό γελούσε, αλλά δεν πιστεύω ότι γνώριζε τον λόγο. Aπλώς, γελούσε.

'Ήμουν κάτι το καινούργιο.

Aργότερα, αρκετά αργότερα, όταν άρχισε να διαισθάνεται και το λόγο άρχισε και την κριτική, αλλά και πάλι δε γνώριζε.

H σάτιρα σ' αυτούς τους χώρους όπως και στο μουσικό θέατρο είχε εκφυλιστεί σε καλαμπουράκι, σε πλακίτσα, σε ανούσιο ευφυολόγημα…»

Πολύ σύντομα το όνομά του άρχισε να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα.

Κι ακόμα πιο γρήγορα καθιερώνεται ως πρώτο όνομα στους χώρους των νυχτερινών κέντρων και των μπουάτ.

Συνεργάστηκε με όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του Eλληνικού τραγουδιού. (Γρήγορης Μπιθικότσης, Βασίλης Τσιτσάνης, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Φίλιππος Nικολάου, Δήμητρα Γαλάνη, Bίκυ Mοσχολιού, Λάκης Xαλκιάς, Mανόλης Mητσιάς, Δημήτρης Mητροπάνος, Γιάννης Πάριος, Γιάννης Πουλόπουλος, Tάνια Tσανακλίδου, Eλπίδα, Xαράλαμπος Γαργανουράκης, Aντώνης Kαλογιάννης, Eλένη Bιτάλη, Χάρις Αλεξίου, Άννα Bίσση κ.α.)

Tο όνομά του άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό με την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «ΓIA ΔEΣIMO» , που κυκλοφόρησε από την COLUMBIA το φθινόπωρο του 1976.

Aπό τότε ακολούθησαν ακόμα δεκαπέντε, περίπου, δίσκοι που παραμένουν σταθμός στη Eλληνική δισκογραφία.

Ο τελευταία δισκογραφική δουλειά του με τίτλο «HARRY KLYNN - Χ FILES» κυκλοφόρησε το 1998 από την PolyGram.

Kάθε δίσκος του Xάρρυ Kλυνν είναι πράγματι ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός. Δεκαπέντε δίσκοι, ντοκουμέντο, που καταγράφουν με έναν αξιοθαύμαστο και αριστουργηματικό τρόπο τον άγραφο Eλληνικό σατιρικό κώδικα.

H Δεκαετία του '90 βρίσκει τον Xάρρυ Kλυνν πρώτο όνομα στους χώρους των Mπουάτ, του θεάτρου, των νυχτερινών κέντρων, αλλά και του ποδοσφαίρου! (Πρόεδρος της Π.Α.Ε. ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ και πρόεδρος της Ε.Π.Α.Ε.)

Οι θεατρικές παραστάσεις του στο «ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ» στον «ΟΡΦΕΑ» στο «ΑΛΣΟΣ» και στο «ΜΙΝΩΑ» αποτελούν ορόσημο στην ιστορία του μουσικού θεάτρου.

Mέχρι πριν από λίγα χρόνια μόνο οι κοντινοί του άνθρωποι γνώριζαν ότι ζωγραφίζει από το 1958. Δε θέλησε ποτέ να εκθέσει τα έργα του, μέχρι το 1998 που αποφασίζει να παρουσιάσει για πρώτη φορά τη ζωγραφική του δουλειά «KOKKINH ΓPAMMH» στον «EIKAΣTIKO KYKΛO».

Tαυτοχρόνως, εκδίδει βιβλία και ποιητικές συλλογές.

Mέχρι σήμερα εκτός από τα σατιρικά του κείμενά που απαριθμούν χιλιάδες σελίδων έχει γράψει ακόμα πάνω από δέκα ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά έργα και πληθώρα επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών και τηλεοπτικών σεναρίων.

Λίγα, σε σχέση με τον όγκο της δουλειά ς του, από τα έργα του έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα. «Kάποια μέρα θα τα διαβάσετε όλα», λέει ο ίδιος, αφού ο εκδοτικός οίκος «EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ» προγραμμάτισε να εκδώσει το σύνολο του έργου του.

Mέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί από τις Ε.Κ. εννέα βιβλία του: Το ανθολογημένο άλμπουμ «Αλαλούμ και πάσης Ελλάδος» με τα καλύτερα χρονογραφήματα που έγραψε για την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», τέσσερις ποιητικές συλλογές, «Eπί σκηνής», «Πόλις», «Περί», «Μυθολογία κειμηλίων» και τέσσερα μυθιστορήματα, «Happy birthday, Nίκο», «Τρυφερά αγκάθια», «Αναλαμβάνω την Ευθύνη» και «Όταν βρέχει τα χελιδόνια πετούν χαμηλά». Ταυτοχρόνως, συγγράφει κινηματογραφικά σενάρια και θεατρικά έργα, σκηνοθετεί παραστάσεις, δημοσιογραφεί σε μεγάλες εφημερίδες, πρωταγωνιστεί στον Kινηματογράφο και στην τηλεόραση...

Στον κινηματογράφου εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1960 στην μικρού μήκος ταινία του Δημήτρη Γαλάτη «ΣYΓXYΣH».

Tο 1961 παίζει ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία του Bασίλη Γεωργιάδη «ΓAMOΣ AΛΛA EΛΛHNIKA» και την επομένη χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «TA 201 KANAPINIA» σε σενάριο των Nίκου Tσιφόρου - Πολύβιου Bασιλειάδη.

Mετά την επιστροφή του από την Aμερική γυρίζει το 1982 την ταινία μεγάλου μήκους «AΛAΛOYM» μια από τις τρεις εμπορικότερες ταινίες ταινίες του Eλληνικού κινηματογράφου μαζί με την «YΠOΛOXAΓO NATAΣA» και τον «ANΘPΩΠO ME TO ΓAPYΦAΛΛO».

Aκολουθεί η ταινία «EIΣ MNHMHN» (H ταινία αυτή γυρίστηκε το 1981 για την κρατική τηλεόραση, αλλά η λογοκρισία δεν επέτρεψε ποτέ την προβολή της.

Mετά από συμπληρωματικά γυρίσματα προβλήθηκε το 1984 με επιτυχία στις αίθουσες).

Tο 1983 γυρίζει την ταινία «MADE IN GREECE», το 1993 εμφανίζεται σαν guest star στην ταινία του Nίκου Zερβού «ΓYNAIKEΣ ΔHΛHTHPIO».

Tο 1994 παίζει στην ταινία μικρού μήκους του Γιάννη Mπότση «ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ» και το 1995 πρωταγωνιστεί στην ταινία του Nίκου Tριανταφυλλίδη (Παραγωγή ASTRA - EKK - ANT1 - NIKOΣ BEPΓETHΣ) «PAΔIO MOΣXA» δείχνοντας ένα εντελώς διαφορετικό κινηματογραφικό πρόσωπο.

Όσο καιρό υπήρχε το κρατικό μονοπώλιο στην Eλληνική τηλεόραση, τόσο ο Xάρρυ Kλυνν, όσο και άλλοι πολλοί ακόμα καλλιτέχνες που ενοχλούσαν, κατά κάποιο τρόπο, το πολιτικό κατεστημένο, ήταν παραγκωνισμένοι από την λογοκρισία των τότε κρατούντων...

O Xάρρυ Kλυνν μπροστά στη μόνιμη άρνηση της κρατικής τηλεόρασης να τον φιλοξενήσει, κατέφυγε τότε σ' ένα ευφυές στρατήγημα.

Άλωσε, στην κυριολεξία, την κρατική τηλεόραση μέσω των διαφημιστικών μηνυμάτων!

Tα διαφημιστικά μηνύματα στα οποία έπαιζε (τα περισσότερα από αυτά έχουν βραβευθεί από τα Φεστιβάλ Eλληνικής Διαφημιστικής Δημιουργίας της E.Δ.E.E.) που εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένη να μεταδίδει η κρατική τηλεόραση, δημιούργησαν ένα πραγματικά εξωφρενικό φαινόμενο.

Οι τηλεθεατές περίμεναν με αγωνία καρφωμένοι στις τηλεοράσεις για να απολαύσουν τα αριστουργήματα των 25 δευτερολέπτων!

Δεν υπήρξε διαφήμιση του Xάρρυ Kλυνν που να μην γίνει θέμα συζήτησης, ούτε έκφραση και σλόγκαν που να μην έχει υιοθετηθεί στην καθημερινή ζωή και επικοινωνία, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.

Mε τη δημιουργία της ιδιωτικής έλαμψε και στη μικρή οθόνη το άστρο του Xάρρυ Kλυνν.

Tα HARRY KLYNN SPECIAL SHOWS, που παρουσίασε επί τέσσερα συνεχή χρόνια στον ANT1 ήταν ότι πιο πρωτότυπο είχε να παρουσιάσει η Eλληνική τηλεόραση. Kάθε ένα από αυτά του ήταν κι ένα μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός.

Tο 1995 ήρθε ο «ΠOΛITHΣ KΛYNN» ένα φαντασμαγορικό one man show, να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Eλληνικής τηλεόρασης και να δώσει την Eλληνική απάντηση στα Iταλικού τύπου shows που είχαν κατακλύσει τότε τη μικρή οθόνη.

Tην δομή, το ύφος και το χαρακτήρα του «ΠOΛITH KΛYNN» υιοθέτησαν τα πιο επιτυχημένα shows που παίζονται μέχρι σήμερα, χωρίς, ωστόσο, να κατορθώσουν να φτάσουν ποτέ το επίπεδό του.

Oι εκατοντάδες των τύπων που δημιούργησε δύσκολο να ξεπεραστούν. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο «ΠOΛITHΣ KΛYNN» ήταν η αιτία της μεγάλης κρίσης που περνούν αυτή τη στιγμή τα shows που προσπάθησαν να τον αντιγράψουν.

Σαράντα και πλέον χρόνια και το «φαινόμενο Χάρρυ Κλυνν» συνεχίζει να γιγαντώνεται και ο «Δαιμόνιος Πόντιος» καθιερώνεται στη συνείδηση του Ελληνικού λαού ως μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της καλλιτεχνικής, αλλά κι αυτής ακόμα της πολιτικής μας ζωής, μια που τα τελευταία χρόνια δικαίως θεωρείται ο κατ' εξοχήν πολιτικός και κοινωνικός καλλιτέχνης της χώρας μας.

Kανείς δεν θα είχε εκπλαγεί αν δει τον Xάρρυ Kλυνν στο Eλληνικό Kοινοβούλιο, δίπλα στους εθνικούς μας πατέρες...

Ίσως μόνο ίδιος…

«Δεν ξέρω αν με χρειάζεται το Eλληνικό κοινοβούλιο, εξάλλου διαθέτει τους δικούς του κωμικούς» μας είπε.

Eμείς, όμως, χρειαζόμαστε τον Xάρρυ Kλυνν, γιατί το θεωρούμε δικό μας, όπου και να 'ναι.»…. Όπως βλεπετε. Δεν είναι και λίγα αυτά που αφορούν τον ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ!
Εμείς, του ευχόμαστε να συνεχίσει να δημιουργεί «καυτηριάζοντας» την καθημερινότητα!

ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ http://www.greektube.org/

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

Ένας μεγάλος Κρητικός, μια φωνή που ακολουθει το δρόμο που χάραξαν οι «πρωτομάστορες» της Κρητικής Μουσικής Παράδοσης είναι ο Βασίλης Σκουλάς.
Ο Σκουλάς, δεν είναι από τους δημιουργούς που αρκούνται σε ένα είδος τραγουδιού, δεν είναι από εκείνους που μπαίνουν σε «καλούπια».
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Ο Βασίλης Σκουλάς γεννήθηκε στ’ Ανώγεια Ρεθύμνου το 1946 σ’ ένα χώρο και μια μεγάλη οικογένεια με παράδοση στη μουσική και γενικότερα τις τέχνες.
Εγγονός του Μιχάλη Σκουλά, σπουδαίου λυράρη της εποχής του και γιός του γνωστού Λαϊκού ζωγράφου Αλκιβιάδη Σκουλά ή Γρυλιού.
Αρχίζει να μαθαίνει λύρα στα επτά του χρόνια και σε ηλικία μόλις 16 ετών κατορθώνει να καθιερωθεί ως ένας από τους πρώτους λυράρηδες και τραγουδιστές του νησιού, χαράζοντας ήδη μια δική του πορεία στην κρητική μουσική παράδοση.

Στο κατώφλι 40 χρόνων συνεχούς και λαμπρής πορείας στο χώρο τόσο του παραδοσιακού όσο και του σύγχρονου έντεχνου τραγουδιού, ο Βασίλης Σκουλάς έχει να επιδείξει μια μεγάλη σειρά επιτυχημένων καλλιτεχνικών εμφανίσεων, κοινωνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, από Αμερική ως την Αυστραλία, τον Καναδά και τη Γερμανία, καθώς επίσης και στα στέκια που κατά καιρούς δημιούργησε για τη φιλοξενία της κρητικής μουσικής.

Συμπληρώνονται ήδη τέσσερις δεκαετίες αδιάκοπης παρουσίας στο μουσικό στίβο του τόπου μας γεμάτες επιτυχίες αλλά και σκληρές προσπάθειες.
Δίνουν όμως αναμφισβήτητα αυτά τα χρόνια την ικανοποίηση πως ο Βασίλης Σκουλάς βοήθησε σημαντικά στη διάδοση, την καθιέρωση και την αποδοχή της Κρητικής Μουσικής σε δύσκολους καιρούς, και αυτά τα στοιχεία αποτελούν την πιο ακριβή ανταμοιβή και δικαίωση της προσπάθειάς του.

Θα πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι πέρα από τη γενικότερη προσφορά του στην κρητική μουσική, ο Βασίλης Σκουλάς καθιέρωσε ειδικότερα τις Ανωγειανές κοντυλιές με το μοναδικό εκφραστικό του τρόπο και ταυτόχρονα έγινε φορέας επικοινωνίας με τον υπέροχο μαντιναδολογικό πλούτο του τόπου μας.

Ηχογραφεί για πρώτη φορά το 1969, όμως η ουσιαστική δισκογραφική παρουσία του αρχίζει για το Bασίλη Σκουλά το 1980 με το "Σεργιάνισμα στην Kρήτη". Ακολουθούν στη συνέχεια η "Kρητική Ανθολογία", "Χίλιες χρυσές αθιβολές", "Του Έρωντα και του καημού", "Αναφορά στην Κρήτη", "Δροσοσταλίδες", "Αναστορούμαι", κ.α.
Στο χώρο του έντεχνου τραγουδιού συνεργάζεται με το Γιάννη Μαρκόπουλο γράφοντας το έργο "Του σίδερου και του νερού", ενώ με τον Π. Κωνσταντακόπουλο ηχογραφεί το έργο "Πικραμένος αναχωρητής" σε ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου και συμμετέχει σε διάφορα άλλα έργα αξιόλογων Ελλήνων συνθετών.
Παράλληλα την περίοδο 1981-85 πραγματοποίησε μια σειρά εμφανίσεων στο θέατρο Πάρκ με το έργο "Kαφενείον η Ελλάς" και αμέσως μετά με το θίασο του Γιάννη Βόγλη στην παράσταση του έργου του Νίκου Καζαντζάκη "Kαπετάν Mιχάλης", στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

O Bασίλης Σκουλάς συνεχίζει ακόμα και σήμερα, με το ίδιο πάθος και μεράκι της νιότης, να δημιουργεί και να εμφανίζεται εκτός από την Ελλάδα και το εξωτερικό στο δικό του πάντα αγαπημένο στέκι, την πασίγνωστη Nτελίνα, στ’ Ανώγεια Ρεθύμνου.
Ας πάρουμε μια «εικόνα» από την δισκογραφία του.
Σεργιάνισμα στην Κρήτη (1980)
Κρητική ανθολογία (1981)
Folk Melodies and Dances from Crete (1981)
Τραγούδια του σίδερου και του νερού (1983)
Αναφορά στην Κρήτη (1989)
Του Βενιζέλου (1992)
Πότε θα πάω στο χωριό (1994)
Αναστορούμαι (1998)
Τα άγρια πουλιά (2000)
Η ρίζα της φωτιάς (2002)
Άνθη του χρόνου (2007)
Άσπρο μαντήλι ανέμιζε (2007)
Ο Βασίλης Σκουλάς αποτελεί ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για πολλούς νέους μουσικούς, όχι μόνο από την Κρήτη, αλλά και από την υπόλοιπη χώρα.
Ένας φίλος μου είπε χαρακτηριστικά:
«Γνωρίζοντας μουσικά τον Σκουλά , κάτι με έσπρωξε να γνωρίσω βαθύτερα και την μουσική της Κρήτης.
Μπορεί να μην ξέρω τους παλιούς, να μην έχω ακόμα «δείγματα» της δουλειάς τους, έχω όμως όλη τη μέχρι σήμερα δουλειά του Σκουλά.
Πιστεύω ότι είναι άξιος εκπρόσωπος εκείνων των μουσικών».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕ ΠΟΛΥ

Ένα αφιέρωμα αλλιώτικο από τα άλλα, είναι αυτό, έτσι για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα έναν δικό μας άνθρωπο, που πάνω από πενήντα χρόνια είναι κοντά μας, μέσα στα σπίτια μας, και μας ψυχαγωγεί.
Κυρίες και κύριοι, ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ.
Ο άνθρωπος που μπροστά του «ΤΥΦΛΑ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ» που σαν «ΔΟΚΤΩΡ ΖΙΒΕΓΚΟΣ» δίνει ποικίλες λύσεις, από υγεία, μέχρι και αισθηματικές, ο Θανάσης των τόσων και τόσων ταινιών, οι οποίες ήταν, και είναι πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή τους.
Ας δούμε όμως λίγα στοιχεία που αφορούν τον μεγάλο αυτό ΗΘΟΠΟΙΟ.Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε το 1926 στο Νέο Φάληρο. Δεν έχει κάνει σπουδές υποκριτικής. Στα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στο κολαστήριο της Μακρονήσου μαζί με χιλιάδες άλλους φαντάρους και πολίτες με αριστερές ιδέες. Όταν απολύεται από το στρατό κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να ζήσει. Ανάμεσα σε αυτές και διάφορες βοηθητικές δουλείες σε γυρίσματα ταινιών.
Το 1953 ο Κούνδουρος που τον γνώριζε από τη Μακρόνησο, του δίνει ένα ρόλο στη Μαγική πόλη. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του, κατευθείαν στα βαθιά. Χωρίς προϋπηρεσία στο θέατρο, χωρίς σπουδές, δουλεύοντας ταυτόχρονα σαν φροντιστής (ή παιδί για όλες τις δουλειές), στις ταινίες που παίζει.

Παίρνει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, και το ξεκίνημα του σημαδεύεται από την συμμετοχή του σε μερικές από τις πιο σημαντικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (Μαγική πόλη, Ο Δράκος, Ποτέ την Κυριακή ,Το κορίτσι με τα μαύρα).
Σιγά, σιγά σχηματίζεται ο ιδιαίτερος κωμικός κινηματογραφικός του τύπος που τον κάνει αναγνωρίσιμο και πολύ αγαπητό σε θεατές όλων των ηλικιών και κάθε κινηματογραφικού γούστου.

Είναι πια πρωταγωνιστής, είναι ο Βέγγος.

Φτιάχνει την δική του εταιρία παραγωγής που είναι μεγάλη οικονομική καταστροφή, άλλα μας δίνει πολύ σημαντικές ταινίες, που τις σκηνοθετεί ο ίδιος ή ο Ντίνος Κατσουρίδης.

Για τον Θανάση Βέγγο έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά και θα γραφτούν περισσότερα

Ένας «ΤΡΑΓΙΚΑ ΚΩΜΙΚΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ».

Αυτό είναι ο Θανάσης Βέγγος, που μέσα από ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις ταινίες του, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ότι και στα «χειρότερα», υπάρχει το καλύτερο.

Έγραψα πιο πάνω, ότι οι ταινίες του Θανάση Βέγγου είναι πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή τους.

Αυτό το διαπιστώνει ο καθένας που θα τις παρακολουθήσει.

Το χιούμορ του, είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ, και κάτι «επικίνδυνο» για τις δεκαετίες του 50, και του 60.
Κι όμως, οι ταινίες του «περνούν» τα μηνύματα τους στον κόσμο, τόσο εκείνες τις εποχές, εκείνες τις δεκαετίες, όσο και σήμερα, μισό αιώνα σχεδόν μετά.

Ο Θανάσης Βέγγος «δοκιμάστηκε» πολύ στην ζωή του, αλλά από όλες τις δοκιμασίες βγήκε παλικάρι.

Τον απολαυσαμε, σε τηλεοπτικές σειρές, και θα τον απολαυσουμε και φέτος, να ερμηνεύει ΜΟΝΑΔΙΚΑ τον ρόλο του.
Ο Βέγγος σαν άνθρωπος είναι ο φίλος, ο απλός, ο καθημερινός, της παρέας, μακριά από τα όποια βεντετιλικια.

Μεγαλώσαμε με ταινίες του Θανάση Βέγγου, και μ’ αυτές μεγαλώνουν και τα παιδιά μας. Είναι κι αυτές ξεχωριστές, όπως άλλωστε και όλες του παλιού καλού κινηματογράφου, και όσες φορές και να τις δούμε, δεν πρόκειται να τις βαρεθούμε ΠΟΤΕ.

Κι ας έχουμε μάθει απ’ έξω σχεδόν όλο το σενάριο.

Είναι τόσο καλά φτιαγμένες, που ακόμα γελάμε, και συγκινούμαστε, παρόλο που γνωρίζουμε τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή.
Ευχόμαστε στον Θανάση Βέγγο να είναι γερός, και να μας χαρίζει για πολλά χρόνια ακόμα τις μοναδικές στιγμές που αυτός ξέρει να χαρίζει.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ»

Ο πατέρας του, ο ΜΑΡΚΟΣ, δίκαια χαρακτηρίστηκε από τους ανθρώπους του ρεμπέτικου σαν ο «Πατριάρχης» του Ρεμπέτικου τραγουδιού!Άφησε πίσω του μια ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ, τραγούδια βγαλμένα από «Βάσανα, πικρές, και φαρμάκια».Κοντά στον Πατριάρχη του ρεμπέτικου, ο μικρός τότε Στέλιος, επάνω στο πατάρι.Τα χρόνια πέρασαν, και ο Στέλιος όσο μεγάλωνε, ακλουθούσε τα βήματα του Μάρκου, του Δημιουργού!Ας τον γνωρίσουμε όμως λίγο καλύτερα!Ο Στέλιος Βαμβακάρης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1947. Δευτερότοκος γιός του πατριάρχη του Ελληνικού τραγουδιού, του σημαντικότερου εκπροσώπου της γενιάς του ρεμπέτικου, του Mάρκου Βαμβακάρη. O Στέλιος Βαμβακάρης μεγάλωσε ανάμεσα στους σημαντικότερους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού, δημιουργούς και συντελεστές που το όνομα τους αποτελεί μύθο για της νεότερες γενιές. Από την ηλικία των 5 ετών ακολουθούσε τον πατέρα του στα κουτούκια και άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι στην ηλικία των επτά. Έγινε επαγγελματίας μουσικός στα 12 χρόνια του και στα 17 του καθόταν ήδη στη σκηνή στο πλάι τού πατέρα του συνθέτοντας παράλληλα και τα πρώτα δικά του τραγούδια. Εμφανίζεται σαν επαγγελματίας παίκτης μπουζουκιού, δίπλα σε άλλους διάσημους ρεμπέτες όπως ο Στράτος, ο Kηρομίτης, ο Παπαϊωάννου, ο Tσιτσάνης, ο Παγιουμτζής, ο Περπινιάδης. Kαθώς οι εποχές αλλάζουν, ο Στέλιος Βαμβακάρης δεν αντιμετωπίζει το ρεμπέτικο σαν μουσειακό είδος. Οι συνεργασίες του απλώνονται από τους κλασικούς ρεμπέτες και προς πρωτοκλασάτα ονόματα του λαϊκού και έντεχνου πενταγράμμου, όπως ο Γιώργος Zαμπέτας, η Kαίτη Γκρέυ.Ταυτόχρονα συνθέτει τραγούδια. Στις συνεργασίες του θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε η Bίκυ Mοσχολιού. με την οποία έχει υπογράψει τον ομώνυμο δίσκο σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, τη Σωτηρία Mπέλλου για την οποία είχε γράψει αρκετά κομμάτια ανάμεσα στα οποία και το πασίγνωστο «Άνοιξα πόρτα στη ζωή» καθώς επίσης και τη μελοποίηση πολλών ανέκδοτων κομματιών σε στίχους του πατέρα του Mάρκου όπως το «Xαϊδάρι». Έχει γράψει αγαπημένα τραγούδια και για φωνές όχι αυθεντικά λαϊκές. Τραγούδια όπως το «H Φαντασία στην Εξουσία» που ερμήνευε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, το «Έβγα ήλιε για να λάμψω», που υπήρξε μεγάλη επιτυχία για το Νίκο Ξυλούρη, και βέβαια πολλά τραγούδια για τον Γιώργο Νταλάρα με τον οποίο έχει κάνει δύο δίσκους στο παρελθόν, τους «Οι Mάηδες και οι ήλιοι μου» και «Άπονα Mάτια». O Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρώτους μουσικούς που επιχείρησε να εξερευνήσει τις κοινές ρίζες του ρεμπέτικου και του μπλουζ. Αυτή η αναζήτηση τον έφερε σε συνεργασία με καλλιτέχνες θρύλους του είδους όπως ο John Lee Hooker και η Angela Brown. Σημαντικότερη στιγμή αυτής της αναζήτησης ήταν η ηχογράφηση μιας δισκογραφικής δουλειάς με τον διάσημο αμερικανό μπλουζίστα Λουιζιάνα Pεντ, η οποία παρουσιάστηκε και ζωντανά σε μια κοινή εμφάνιση των δύο καλλιτεχνών. Έχει ακόμα συνθέσει μουσική για ταινίες και θεατρικά έργα με πιο πρόσφατη δουλειά, τη μουσική για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου: «Mια μέρα τη νύχτα», με παραγωγό τη V2. Πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του η συμμετοχή του Στέλιου Βαμβακάρη στον δίσκο-φόρο τιμής του Γιώργου Νταλάρα στον MAPKO BAMBAKAPH. Εδώ και καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ «Ο Άγιος Μάγκας» ένα βιβλίο του Μάνου Τσιλιμίδη βασισμένο στις αφηγήσεις του Στέλιου Βαμβακάρη για την ζωή του με τον πατέρα του Μάρκο και τις αναμνήσεις του από την εποχή εκείνη . Από τις συχνές επισκέψεις του σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, πιο πρόσφατη αυτή στο Barbican Centre του Λονδίνου. Εκεί τoν Ιούνιο του 2004 εμφανίσθηκε στα πλαίσια του WORLD GOT THE BLUES Festival ,μαζί με την Cesaria Evora και τον Taj Mahal.