Καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Περπατά με το κεφάλι σκυφτο, εδω και πολυ ωρα, αργα, με εκεινη τη χαρακτηριστικη βραδυπορια που δειχνει ανθρωπο φορτωμενο, προβληματισμενο.
Φέρνει και ξαναφέρνει στροβιλισμένες μεσα στο νού του γνωριμες σκεψεις, ομορφες στιγμες, γνωστα προσωπα- καποτε αγαπημενα, τωρα θαμπα, χαμενα στο συναίσθημα που τον πνιγει...
Ειναι μεγαλη η αποφαση και ειναι επιτακτικη η αναγκη να την παρει, εδω και τωρα, μονος καθως περιδιαβαινει τους δρομους της δικιάς του πόλης, της δικιάς του αγαπημένης “φυλακής...”
Βλεπεις τα μεγαλα, τα σημαδιακα στοιχεια που συνθετουν τη ζωη μας δεν ερχονται με προειδοποιηση αλλά ερχονται αναπαντεχα, σχεδον απο το πουθενα, και μας ξαφνιαζουν ιδιαιτερα οταν μας βρισκουν σε στιγμες πονου, σε ώρες περισυλλογης και ανασυνταξης δυναμεων, σε καιρους που φαινεται να σημαδευουν το πέρασμά μας απο μια φάση σε μια άλλη, απο μια περιοδο σε αλλη.
Και ετσι καθως περιδιαβαινει το δρομο συλλογίζεταιι ότι εχει, ο καθενας και η καθεμιά μας εχει μεσα του, εκεινη τη Θεϊκη φυτρα που αν την βοηθήσουμε να ευδοκιμησει μπορει να μας φτασει στην ποθητη αυτοπραγματωση...
Ειναι αληθεια οτι συχνα, ο καθένας που επιλέγει να πάρει το δρομο της αυτογνωσιας, στην προσπαθεια του να μαθει ποιος ή ποια είναι, αν δεν προσέξει μπορεί να οδηγηθεί σε αδιεξοδα..
Ισως ομως τωρα, ναι αυτη τη στιγμη να ειναι καταλληλος ο χρονος να στρωσει το δυνατο θεμελιο, να ορθωσει μια δυνατη υπαρξιακη βαση.
Αν αρκεστεί για μια ακομη φορα στην γοητεια του "πρωτογνωρου" καθως θα φτασει στην ακρη του γκρεμου που πρεπει, που χρειαζεται να πηδηξει για να βρεθει στην αντιπερα οχθη, θα δει οτι και παλι σταματά, γυρνά σε παληα γνωριμα μονοπατια και λέει σε στυλ αυτοπαρηγοριάς, ...ε, τι να κανω, χρειαζομαι περισσοτερη φορα, δεν περνιεται ευκολα αυτη η άβυσσο!...
Και ομως, χωρις αυτη την τελευταια προσπαθεια, αυτη που μπορει και να ειναι συνεφασμενη με την υπαρξιακη απογνωση ολες οι δοκιμες, οση φορα και αν παιρνει θα αποληγουν ματαιες...
Αυτο που ο καθενας και η καθεμια μας χρειαζεται ειναι να μαθουμε στον εαυτο μας να περπατα σταθερα στο δυσβατο, στο στεναχωρο μονοπατι που ειναι ποτισμενο με δακρυ και αιμα ...
Μην ξεχνας ποτε οτι το ιδιο μας το κεφαλι, το ανθρωπινο μυαλο μας φτιαχνει προβληματα που τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο το συναισθημα και τα εντείνει ην καθημερινοτητα.
Ειναι αδυσωπητη η αληθεια, και μαζι εκεινος ο πόνος ο ανθρωπινος που εξιλεωνει καθως υφαινεται μεσα απο την τιμια προσπαθεια να αλλαζουμε αυτα που μπορούμε και να αφηνουμε αναγγιχτα αυτα που δεν αλλαζουν.
Για να επιβεβαιωσουμε την υπαρξη μας πρεπει να πραγματώσουμε τα χρεη που αθροίζουν οι επιλογές μας...
Για να υπαρχω χρειαζεται να αγωνισθώ με παθος, με υπομονη και ναι, πανω απ΄ολα με ΕΛΠΙΔΑ...
Ο κοσμος μας μοιάζει να ειναι γεματος λαμόγια, ψευτρόνια, αυλοκόλακες και βλακες και όποιος δεν μπορει να το δεχτεί αυτό τοτε καλύτερα να ζησει μονος του αφού πρωτα θα φροντισει να σπασει ολους τους καθρεπτες γυρω του...
Την μεγαλη αποφαση, αυτή που θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι που προδιαγράφει το πρώτο βήμα μας θα την πάρουμε μοναχοί ο καθενας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της πατρίδας μας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες - απρόσωπες πόλεις μας, αυτές τις κακόγουστες, δήθεν ελεύθερες, «φυλακές», κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα...
Για αυτόν η συγκεκριμένη μέρα είναι σήμερα, όπως επιβεβαιώνει ο βηματισμός του.
Ο άλλος, ο μεγάλος, πότε θα την πάρει την απόφαση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου