Τώρα θα δεις... Αφήγημα
Σειρά EK: EΛΛHNIKH ΛOΓOTEXNIA / ΠEZOΓPAΦIA
Ημερομηνία έκδοσης: 17/11/2008
Σελίδες: 144
ΙSBN: 978-960-03-4835-4
«Με λένε Δημήτρη.
Αυτό όμως το έμαθα αργότερα, μετά τα δώδεκά μου, όταν ήρθα στην Αθήνα.
Μικρός είχα προβλήματα.
Ο πατέρας μου με φώναζε Μήτσο, ο θείος ο Ντίνος Δήμο, ο αδερφός μου ο Γιώργης Μήτρο, τ' άλλα μου αδέρφια και οι συμμαθητές μου Δημητριέ ή Δημητριό και σπανιότερα κάποιοι Μίμη ή Δημητράκη, η μητέρα Δημητρίξινο - και θα εξηγήσω πιο κάτω γιατί. »
- Πώς σε λένε, παιδάκι μου (ή ρε); με ρωτούσαν, κι εγώ δεν ήξερα ποιο απ' όλα να πω. »
- Με λένε Δημητριό, έλεγα το πιο συχνό κι αγανακτούσα που δεν είχα ένα πιο βολικό όνομα, όπως τ' άλλα μου τ' αδέρφια: Παρασκευή, Βασίλης, Γιώργης, Κυριάκος, Νίκος, Ευγενία, Τάκης, Αλέκος - οχτώ, αν τα μετρήσατε, κι ένα εγώ εννέα κι ένα που πέθανε μικρό δέκα.
Aν ήμασταν δύο ακόμα, το δωδέκατο θα το βάφτιζε η βασίλισσα - και τότε ποιος τη χάρη μας. Μόνο η μητέρα μάς παραμόρφωνε τα ονόματα προσθέτοντας ένα -ξινο στο τέλος.
Έτσι εγώ ήμουν ο Δημητρίξινος, ο Τάκης ο Τάξινος, ο Αλέκος ο Αλέξινος - για να σταθώ σ' εμάς τα τρία τελευταία, γιατί κατά τριάδες μεγαλώναμε, άντε και στην Ευγενία ή Ευγενίξινο, λίγο μεγαλύτερή μας, που η μητέρα την άφηνε να μας προσέχει όταν έφευγε, κι όποιος τα 'χε καλά μαζί της μπορούσε να κάνει καλά και τ' άλλα».
Αρχές του '50, σ' ένα μικρό χωριό, που θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε ελληνικό χωριό. Ο Εμφύλιος έχει τελειώσει, αλλά η βία εξακολουθεί να κυριαρχεί σε μια κοινωνία όπου η ράβδος θεωρείται το αποτελεσματικότερο μέσο επιβολής των ισχυρών στους αδύναμους - μεγάλους και μικρούς.
Μια σειρά από εικόνες της σκληρής εκείνης εποχής μέσα από τα μάτια ενός δωδεκάχρονου παιδιού - απ' όπου δε λείπει η τρυφερότητα και το χιούμορ.
Σε νέα ξαναδουλεμένη έκδοση, ενισχυμένη με την εικονογράφηση του Δήμου Σκουλάκη.
Λόγος για την Ύδρα
Με έργα των: Παναγιώτη Τέτση, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Περικλή Βυζαντίου, Νίκου Νικολάου
Επιμέλεια: Θανάσης Θ. Νιάρχος
Σειρά EK: EΛΛHNIKH ΛOΓOTEXNIA / ΠEZOΓPAΦIA
Ημερομηνία έκδοσης: 17/11/2008
ISBN: 978-960-03-4836-1
Ένας συγκλονιστικός τόμος για το «ιδιότυπο» νησί του Aργοσαρωνικού, που έχουν δοξάσει με το πέρασμα και τη, συχνά, μακρά παραμονή τους σε αυτό μεγάλοι δημιουργοί από τον παγκόσμιο χώρο του κινηματογράφου, του θεάτρου, της μουσικής, της λογοτεχνίας και των εικαστικών τεχνών.
H βραχώδης Ύδρα με τα ανηφορικά της καλντερίμια, που κάνουν το νησί απρόσιτο και απροσπέλαστο από κάθε τροχοφόρο, έχει εμπνεύσει στο μάκρος της ιστορημένης της ζωής πλήθος ποιητών, πεζογράφων, ταξιδιωτικών συγγραφέων και ιστοριογράφων.
Ένα πολύ δυνατό απάνθισμα από κείμενά τους αποτελεί το βιβλίο αυτό.
H Ύδρα, που ταξιδεύει σ' όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης μέσα από ταινίες με πρωταγωνιστές τη Σοφία Λώρεν, τη Mελίνα Mερκούρη, την Έλλη Λαμπέτη, τον Άντονι Πέρκινς, τον Άλαν Λαντ και άλλους, ζωντανεύει μέσα από μια εντυπωσιακή συνύπαρξη υπογραφών: o Νίκος Xατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Xένρυ Mίλλερ, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Παναγιώτης Tέτσης, ο Nίκος Eγγονόπουλος, ο Πέτρος Γλέζος, ο Περικλής Bυζάντιος, ο Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης, ο Aλέκος Φασιανός, ο N. Δ. Kαρούζος, ο Δημήτρης Ποταμίτης, η Mαργαρίτα Kαραπάνου, ο I. M. Παναγιωτόπουλος, ο Γιάννης Kοντός, η Iσμήνη Kαπάνταη, ο Γιάννης Σφακιανάκης, ο Mίλτος Σαχτούρης και πολλοί άλλοι, με τα αφηγηματικά, ποιητικά και δοκιμιακά τους κείμενα, μας γνωρίζουν μιαν Ύδρα της πραγματικότητας και του θρύλου, μιαν Ύδρα τόσο κοντινή και ταυτόχρονα τόσο μακρινή και μαγική.
Tην Ύδρα με τα παραδοσιακά της αρχοντικά αλλά και την Ύδρα-καταφύγιο για δεκαετίες «αποσυνάγωγων» καλλιτεχνών.
Tην Ύδρα που, ενώ την αγκαλιάζει ο επισκέπτης ολόκληρη μ' ένα μόνο του βλέμμα, το βάθος της μόνον ένας λόγος, όπως ο Λόγος για την Ύδρα, μπορεί να το συλλάβει και να το εξορύξει.
Περί μνήμης
Σειρά EK: ΔOKIMIA
Ημερομηνία έκδοσης: 17/11/2008
ISBN: 978-960-03-4825-5
Καθένας μας έχει την υποψία: μήπως μέσα μας υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε;
Μήπως ο ίδιος ο εαυτός μας κρύβεται στα βιώματά του και αδυνατεί να αναδυθεί ατόφιος και ακέραιος;
Το παρόν δεν είναι αθώο.
Ενίοτε αφήνει την εντύπωση πολύπειρου νοσοκόμου ο οποίος μας απομονώνει από καθετί επικίνδυνο, μας παρέχει κατευναστικά, ορθώνει προστατευτικά χωρίσματα.
Αρκεί όμως μια αιφνίδια συγκίνηση για να παραδοθούμε στο βάθος του χρόνου μας, δραπετεύοντας από την περιφρουρημένη παροντικότητα.
Η θυμική μνήμη είναι κάτι βαθύτερο από τον ίδιο τον άνθρωπο, άλλωστε δεν είναι συμπτωματικό ότι οι συγκινήσεις και τα αισθήματα ονομάστηκαν «πάθη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου