ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ http://infognomonpolitics.blogspot.com/ Ε, ας γίνουμε μια κι έξω Τουρκική επαρχία πάλι.. του Γιώργου Λ. Ανεστόπουλου Μόλις προ λίγων ημερών η Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας αποκήρυξε την δραστηριότητα των Κούρδων Αυτονομιστών που πολεμούν για Ελεύθερο Κουρδιστάν. Τους χαρακτήρισε τρομοκράτες. Πριν διακόσια χρόνια όμως ζητούσαμε την βοήθεια των Φιλελλήνων Εθελοντών για να ελευθερώσουμε τη δική μας πατρίδα. Και βλέπαμε με ανακούφιση τους Φαβιέρους, τους Μπάιρον, τους Μύλλερ, τους Αλμέιντα και τους Γαριβαλδινούς και τους Σέρβους και τους Ρουμάνους και τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς και τους Ρώσους εθελοντές να πολεμάνε στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών του '21. Παρ' ότι δε πάμφτωχη η Ελλάδα εκείνων των εποχών, όταν ήλθε η ώρα...των επαναστάσεων της Κρήτης, έστω κι αν κινδύνευε τόσο από την ισχυρότερη Τουρκία όσο και από τις «Μεγάλες Δυνάμεις» της Ευρώπης, μονίμως βοηθούσε τους Κρήτες Αγωνιστές. Πότε επίσημα, πότε ανεπίσημα. Και με εφόδια και με στρατιωτικές δυνάμεις. Κι ακόμη κι όταν διπλωματικά πιεζόταν τόσο αφόρητα ώστε αναγκαζόταν να διακόψει την επίσημη βοήθεια, ο Εθνικός Παλμός ήταν τόσο έντονος που πάντοτε υπήρχαν Έλληνες Εθελοντές να σπεύσουν να συνδράμουν τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελληνικής αυτής γωνιάς. Αντίστοιχη ήταν η στάση του Ελληνικού κράτους και των Ελλήνων Εθελοντών και στην απελευθέρωση των υπολοίπων υποδουλωμένων ελληνικών εδαφών. Πόσοι και πόσοι εθελοντές δεν άφησαν τάχα τα κόκκαλά τους στα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης;!! Κι αν αυτές ήταν Ελληνικές περιοχές και υπάρχει «δικαιολογία», ας θυμηθούμε τους Έλληνες εθελοντές που συνέδραμαν τις δυνάμεις του Γκαριμπάλντι στην Ιταλία. Ας θυμηθούμε τους Έλληνες εθελοντές στους Αγώνες για την Ανεξαρτησία των υπολοίπων Βαλκανίων αλλά και την «οικονομική-εξοπλιστική βοήθεια» από μέρους του οικονομικά αδύναμου Ελληνικού Κράτους προς αυτά τα Απελευθερωτικά Κινήματα. Η Ελλάδα σαφώς και κινδύνευε όταν συνέβαιναν αυτά. Σαφώς και υπήρχαν πολιτικοί που εισηγούνταν την «αποχή της Ελλάδας από αυτές τις καταστάσεις». Τότε όμως υπήρχαν και Πολιτικοί εμφορούμενοι από Εθνικό Ένστικτο και συνειδητοποιούσαν ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται. Η Τουρκία έπρεπε να «περικοπεί εδαφικά». Έπρεπε να μειωθεί η Δύναμή της για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος για την Ελλάδα. Και ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί κάτι τέτοιο - ιδίως την στιγμή που οι Μεγάλες Δυνάμεις (πλην της Ρωσίας) στήριζαν με διπλωματία και τηλεβόλα την Τουρκία - ήταν να ανεξαρτητοποιηθούν οι υπόδουλοι λαοί της. Τότε υπήρχε - τουλάχιστον σε αυτό το ζήτημα - Πολιτική Εθνική σωφροσύνη. Αλλά και ο ίδιος ο απλός λαός, πολίτες και στρατιωτικοί, εμφορούνταν από Εθνικό Πάθος, Εθνικό Όραμα και Γενναιότητα. Διαισθάνονταν από μόνοι τους πως η Τουρκία δεν έπαψε ούτε θα πάψει ποτέ να είναι ο Μεγάλος Κίνδυνος για το Έθνος. Συνεπώς θα έπρεπε να πολεμιέται διαρκώς και σε κάθε Μέτωπο. Και αυτό έπρατταν. Την πολεμούσαν σε «Κάθε Μέτωπο». Ο Ατατούρκ το αντιλήφθηκε αυτό και βλέποντας το τι «μέλλει γεννέσθαι» φρόντισε να ξεκαθαρίσει αδίστακτα με αιματηρές Γενοκτονίες την Τουρκία από τις Μεγάλες κι επικίνδυνες Μειονότητες. Τους Έλληνες και τους Αρμένιους. Του διέφυγε όμως μια. Η πιο μεγάλη απ' όλες. Οι Κούρδοι. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.