Στην μνήμη των φοιτητών...

ΑΠΟ PRESS-GR

Στην μνήμη των φοιτητών... .... που θυσίασαν τη ζωή τους για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Ανοικτή επιστολή στον Γιάννη.. Γράφει η Αναστασία Γεωργίου Μάρη. Γιέ μου, (θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι γιός μου).

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά από την ώρα που γύρισες σπίτι και χτύπησε ανυπόμονα το κουδούνι της πόρτας ο συμφοιτητής σου για να σου πει τα μαντάτα. Η εικόνα της κατάληψης, των στρατιωτών και των φοιτητών που φώναζαν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» έκαναν το βλέμμα σου ν' αλλάξει.

Το πρόσωπο σου κοκκίνισε από το θυμό. «Μη κουνηθείς από το σπίτι μέχρι να γυρίσω» μου είπες με δυνατή φωνή και τράβηξες τον φίλο σου έξω αφήνοντας πίσω την πόρτα ανοιχτή.

Το νερό που μου ζήτησες λίγο πριν, έμεινε στα παγωμένα χέρια μου.

Βλέπεις, η δίψα σου για ζωή ήταν μεγαλύτερη. Άνοιξα το ράδιο για να μάθω τι συμβαίνει.

Έπεσα πάνω στη συχνότητα των φοιτητών.

Η δραματική φωνή των φοιτητών που μίλαγαν έκανε τη καρδιά μου να σπάσει από φόβο. Φόβος για όλα τα παιδιά που βρισκόντουσαν μέσα από τις πύλες του πολυτεχνείου.

Φόβος για την ασφάλεια σας, γιατί όλοι ξέραμε τι σημαίνει να βρεθείς στα κρατητήρια της χούντας.

Φόβος που όσο περνούσε η ώρα γινόταν τρόμος για το ξημέρωμα. Οι ώρες περνούσαν δραματικά, οι εκκλήσεις των φοιτητών προς τους στρατιώτες έκαναν το σφίξιμο στην καρδιά ολοένα και πιο δυνατό «αδέρφια μας, στρατιώτες, είμαστε άοπλοι».

Η δύναμη μου λιγόστευε όλο και περισσότερο, δεν ήξερα που βρίσκεσαι, δεν ήξερα πως είσαι. Οι τελευταίες λέξεις των φοιτητών έκαναν τη ψυχή μου να βουλιάζει στο απόλυτο κενό λες και ήξερα.

Λίγο αργότερα πήρα το δρόμο για το Πολυτεχνείο μηχανικά.

Δεν έβλεπα μπροστά μου.

Δεν άκουγα.

Μόνο σκεφτόμουν ότι έφυγες χωρίς ζακέτα.

Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο του πολυτεχνείου η πεσμένη πόρτα με ξαναέφερε στην πραγματικότητα. Η χούντα λύγισε με την δύναμη των όπλων την βαριά σιδερένια πόρτα και το κορμί σου αλλά δε λύγισε τη ψυχή σου. Τριανταπέντε χρόνια μετά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν σε είχα παρακούσει εκείνο το μοιραίο βράδυ και ερχόμουν να φωνάξω στο πλευρό σου.

Τριανταπέντε χρόνια μετά με κυνηγούν οι τύψεις που σε άφησα μοναχό σου. Από κείνο το μοιραίο βράδυ πήρα την απόφαση να μη σε "ξανακούσω" και να βρίσκομαι στο πλευρό των φοιτητών μας σε κάθε κινητοποίηση που κάνουν για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» με την ευχή να με συγχωρέσεις.