Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ
ΠΑΝΤΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΜΙΑΣ ΝΟΣΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ.
Ήδη από τον 19ο αι. ο προικισμένος με προνομιακή παρατήρηση μύκητα Γάλλος νευρολόγος Σαρκώ περιέγραψε το δείγμα των εγκεφαλικών αλλοιώσεων που χαρακτηρίζουν την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Για πολλές δεκαετίες, παρά τις χιλιάδες εργασίες, έρευνες και αναλύσεις, οι μακροσκοπικές περιγραφές του Σαρκώ παρέμειναν σταθερές.
Αξίζει, λοιπόν, όποιος ασχολείται με το θέμα αυτό να ξέρει τα βασικά γνωρίσματα της ασθένειας αυτής.
Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μικρού, μεσαίου ή και μεγάλου μεγέθους απομυελινωτικές εστίες, τις επονομαζόμενες «σκληρές πλάκες».
Αυτές προέρχονται από την απώλεια μίας μεμβράνης που περιβάλει νευρικά κύτταρα σε όλο το νευρικό σύστημα και ονομάζεται μυελίνη.
Η μυελίνη παράγεται από ειδικά νευρικά κύτταρα, τα λεγόμενα ολιγοδενδροκύτταρα, είναι υπόλευκη και εξαπλώνεται σε όλο το κεντρικό νευρικό σύστημα δημιουργώντας την «λευκή ουσία».
Έτσι, λοιπόν, κατά κύριο λόγο, στη σκλήρυνση κατά πλάκας, η λευκή ουσία προσβάλλεται κυρίως γύρω από τις κοιλίες του εγκεφάλου, όπου αντιπροσωπεύεται και πιο πολύ μαζί με μικρά αγγεία, που τη συνοδεύουν ακτινωτά στην περιοχή αυτή.
Στο νωτιαίο μυελό, η προσβολή είναι μεγαλύτερη στην αυχενική μοίρα, πιθανόν λόγω της άμεσης γειτνίασης με τον εγκέφαλο.
Οι εστίες είναι ποικίλου μεγέθους και χρώματος.
Στην αρχή έχουν ένα «ροζ» χρώμα, που αργότερα με αυξανόμενη την εγκεφαλική ατροφία γίνεται «υπόλευκο» και «γκρίζο».
Αυτές είναι οι παρατηρήσεις με γυμνό μάτι.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΥΤΤΟΚΙΝΩΝ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΠΕΠΤΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΚΥΤΤΟΚΙΝΩΝ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΕΧΕΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.
Για να δημιουργηθεί μία λοίμωξη στο κεντρικό νευρικό σύστημα είναι απαραίτητο να αρχίσει μία διαδικασία προσβολής του λεγόμενου αιματικού φραγμού του εγκεφάλου.
Ο φραγμός αυτός δημιουργείται από ένα δίχτυ εγκεφαλικών κυττάρων που αφήνει να περάσουν μόνο ορισμένες κατ’ επιλογήν ουσίες στον εγκέφαλο.
Όταν, λοιπόν, περάσουν κάποιες ουσίες από μία μόλυνση, ενεργοποιούνται τα λεμφοκύτταρα, τα λεγόμενα αυτοαντιδραστικά Τ – λεμφοκύτταρα.
Αυτά τα κύτταρα όταν φθάσουν στον εγκέφαλο του ασθενούς, βρίσκουν ειδικά μόρια που «κολλάνε» μαζί τους και αναδιπλώνονται μέσα σε μία μεμβράνη του αγγείου, που λέγεται ενδοθύλιο.
Τη στιγμή αυτή εκκρίνονται κάποιες ουσίες που λέγονται κυττοκίνες (είναι πολυπεπτίδια), οι οποίες «βοηθούν» όλο αυτό το σύμπλεγμα να περάσει μέσα από τον φραγμό του εγκεφάλου και να «καθίσει» πάνω στα υγιή κύτταρα του εγκεφαλικού ιστού.
Σε αυτό το σημείο δημιουργούνται τοπικές λοιμώξεις που προσκαλούν κάποια άλλα κύτταρα, τα λεγόμενα μακροφάγα, που καταπίνουν και νεκρώνουν όλη την περιοχή της λοίμωξης.Ανάλογα δε το είδος των κυττοκινών, προκαλείται και η κάθε επιμέρους βλάβη στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Έτσι, δημιουργούνται τα διάφορα επιμέρους βλαπτικά στοιχεία στη σκλήρυνση κατά πλάκας, που εκδηλώνονται με διαφορετικές κλινικές εικόνες.
Πάντως, ότι αντιμετωπίζουμε κλινικά και σε ότι ένταση παρουσιάζεται στην σκλήρυνση κατά πλάκας ξεκινάει από το «παιχνίδι» των κυττοκινών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου