Γεια σας,
Το πρώτο πρωινό του 2009, αντί για τις συνηθισμένες ευχές αυτών των ημερών θεωρήσαμε, καλύτερα από τη μια αλλά και υποχρέωσή μας από την άλλη, να σας πούμε τι ζήσαμε μια από αυτές τις γιορτινές ημέρες.
Βρισκόμασταν στο Λαύριο, σε ένα κατάστημα, όταν εμφανίστηκαν δυο κοπελιές και δυο αγόρια, μαθητές και μαθήτριες του λυκείου, όπως μας είπαν.
Μας καλημέρισαν, και μας ρώτησαν αν θέλαμε να μας πούνε τα κάλαντα Δωρεάν!
Στην θετική απάντησή μας άρχισαν να τα λένε.
Όταν τελείωσαν δέχτηκαν να πάρουν μόνο καραμέλες και στην ερώτησή μας γιατί το κάνουν, απάντησαν:
«με όλα αυτά που γίνονται, και επειδή και ο κόσμος δεν έχει λεφτά, αποφασίσαμε να βγούμε να πούμε τα κάλαντα δωρεάν, έτσι για να δώσουμε λίγη χαρά».
Στις φωτιές του καλοκαιριού του 2007 ήταν ένας σπόρος που φύτρωσε στα καμένα, και μας έκανε να πούμε στην εισαγωγή μας, ότι «Η φύση μας συγχωρεί ακόμα αλλά μέχρι πότε;»
Εκεί στο Λαύριο, αυτά τα παιδιά, αφού πέρασε η συγκίνηση που νιώσαμε, μας έκαναν να μονολογήσουμε πως αν ψάχνουμε να βρούμε ελπίδα, ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά.
Μόνον σε αυτά υπάρχει ακόμα.
Ας μην την σκοτώσουμε και αυτήν με τη συμπεριφορά μας.
Να είσαστε καλά
Η συντακτική ομάδα
Γαβρίλη Αγγέλα
Δημοπούλου Αφροδίτη
Ζήση Ευμορφία
Ξένος Στέφανος
Πιπερόπουλος Γιώργος
Ρεπαπή Τούλα
Σβορώνου Ελένη
Χρίστη Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου