ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Εκθεση Ζωγραφικής 09/9/2009 έως 30/9/2009

Χώρος Εκδήλωσης: Δημοτική Πινακοθήκη Είδος Εκδήλωσης: Εικαστικά Λεωφορεία: 5,6,33

Σαράντης Καραβούζης - Έκθεση ζωγραφικής O Σαράντης Καραβούζης γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα και πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Γιώργο Μανουσάκη. Αργότερα φοίτησε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, σπουδάζοντας ζωγραφική στο Εργαστήριο του Γ. Μόραλη, ενώ παρακολουθούσε επιπλέον μαθήματα νωπογραφίας και φορητής εικόνας, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του το 1963. Ως απόφοιτος, δημιούργησε σκηνικά για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. ταξίδεψε και μελέτησε διάφορες μορφές τέχνης σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Το 1967 με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts του Παρισιού, στην Ecole Pratique des Hautes Etudes και στην Ecole du Louvre, ειδικευόμενος εκτός της ζωγραφικής και σε όλες τις μεθόδους και τεχνικές της χαρακτικής. Το 1984 του απονεμήθηκε το βραβείο Drouant - Cartier στην Γαλλία για το σύνολο του έργου του, ενώ το 1998 το Πανεπιστήμιο της Bourgogne του απένειμε το Βραβείο Γλυπτικής, για τα γλυπτά έργα του, που είχε στο μεσοδιάστημα φιλοτεχνήσει. Θεωρείται ως ο κυριότερος εκπρόσωπος της Μεταφυσικής ζωγραφικής στην Ελλάδα, έχοντας αποσπάσει ευμενέστατα σχόλια (εκτός των άλλων) και από τον ίδιο τον Giorgio de Chirico. Στα έργα του, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την παραστατικότητα, για να υποβάλλει μέσα από την λακωνικότητά της, την αινιγματικότητα και την ομιλητική σιωπή των παριστανομένων, τον λανθάνοντα πνευματικό τους χαρακτήρα. Μέσα από σύμβολα και αλληγορίες, τα έργα του ανοίγουν έναν διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, στην απόδραση και στην απαντοχή της ανθρώπινης παρουσίας, στα κατάλοιπα της διέλευσής της από την ζωή και στις εξαλλαγές που επιφέρει ο χρόνος με βάση τα ερωτήματα, που αυτός διεγείρει και τα εξερευνά το φως. Πρόκειται για το φως της συνείδησης και συναίσθησης μιας πολυεπίπεδης και παράδοξης πραγματικότητας, η οποία συνενώνει την «προϊστορία» με την «μεταϊστορία» των όψεων της συλλογικής μνήμης που τροφοδοτεί την καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα, που διαρκώς αποδομείται και ανασυγκροτείται, με λογισμό και με όνειρο, μέσα από «εικόνες» που δραστηριοποιούν την φαντασία και την στοχαστικότητα του θεατή.