Οι καναντεράδες.Πτήσεις με γέρικα φτερά, προσγείωση με τσακισμένα νεύρα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι καναντεράδες Πτήσεις με γέρικα φτερά, προσγείωση με τσακισμένα νεύρα ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (boyio@enet.gr) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΜΥΡΤΩ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Ο καφές στην 355 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών είναι καλός.

Το ήξερα από παλιότερο ρεπορτάζ.

Αλλά οι πιλότοι δεν είναι εκεί.

Οχι αυτό το πρωί. Είναι Δευτέρα 24 Αυγούστου.

Ο διάολος για τέταρτη μέρα λυσσομανά στα βορειοανατολικά της Αττικής και τα μοντέρνα έπιπλα κήπου δίπλα στα γραφεία της μονάδας, στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας, είναι άδεια - εκτός από λίγους αξιωματικούς εδάφους που έχουν στήσει μια πρόχειρη σύσκεψη.

Παρά τη φαινομενική τους αταραξία, η ένταση είναι συμπαγής.

Αυτός ο καφές θα είναι βαρύς.

Το προηγούμενο ρεπορτάζ του ΕΨΙΛΟΝ (19.8.2007), πέντε μόλις μέρες πριν από την καταστροφή της Πελοποννήσου, είχε τίτλο «Πτήσεις με 57 βαθμούς Κελσίου».

Αυτό το νούμερο είχε καταγραφεί μέσα στην καμπίνα ενός Canadair!

Επρεπε να φωνάζουν οι πιλότοι και να γίνει τίτλος, για να αποκτήσουν τα γερασμένα CL-215 (τα πρώτα παρελήφθησαν το 1974) ένα κλιματιστικό, που λίγο τους δροσίζει.

«Και τρεις βαθμούς να πέσει η θερμοκρασία, αναπνέεις καλύτερα» μας λέει ένας πιλότος.

Για μας είναι ακόμη πρωί, αλλά οι πιλότοι της πρώτης βάρδιας -που συμπληρώνουν ήδη τις τρεις ώρες πτήσης- αρχίζουν να επιστρέφουν για ανεφοδιασμό.

Είναι το αναγκαστικό (μισάωρο το πολύ) διάλειμμα.

Σήμερα κάθε πιλότος θα είναι οκτώ ώρες στον αέρα, δυόμισι τρίωρα, και τα 13 αεροπλάνα της Μοίρας, αν δεν παρουσιάσουν βλάβη, θα πετάνε συνεχώς μέχρι τη δύση του ήλιου με εναλλασσόμενα πληρώματα.

Οι μηχανικοί πέρασαν άλλη μια νύχτα ξάγρυπνοι, για να είναι όλα έτοιμα το πρωί. «Γιατί κάποιοι έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση;» είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάει ο ιταλός πιλότος Σάντρο Τζιανάρντι.

Μόλις έχει προσγειωθεί, και το αεροπλάνο του ανεφοδιάζεται λίγα μέτρα από εκεί που καθόμαστε. Είναι ένας από τους ξένους που ήρθαν να βοηθήσουν.

Δουλεύει για τη γαλλική εταιρεία SOREM, που κάνει αεροπυρόσβεση για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας. Το ερώτημά του είναι κλειδί για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το συντονισμό.

Πετούσε πάνω από τη Νέα Μάκρη.

Την ώρα που κάποια αεροπλάνα έκαναν τον κύκλο για τη ρίψη του νερού, κάποια άλλα, που είχαν άλλο στόχο εκεί κοντά, έρχονταν με αντίθετη φορά.

Με τον εναέριο συνωστισμό αεροπλάνων και ελικοπτέρων, ο κίνδυνος ήταν μεγάλος.

Οι πιλότοι, ως στρατιωτικοί, δεν μιλάνε επώνυμα για το συντονισμό που γίνεται από το κέντρο επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής.

Αλλά είναι φανερό, από αυτά που περιγράφουν και από τα σχόλια στις συζητήσεις τους, ότι δεν τους αρέσει καθόλου.

«Δεν είναι δυνατόν τα κανάλια να έχουν ζωντανή εικόνα από τον αέρα και στο κέντρο επιχειρήσεων να δουλεύουν βάζοντας σημάδια σε χάρτες» μας λένε.

Μερικοί έχουν κάνει μετεκπαίδευση σε άλλες χώρες και έχουν δει τα «bird dogs» - τα ειδικά αεροσκάφη που εντοπίζουν τις ακριβείς εστίες της φωτιάς, που δίνουν ζωντανή εικόνα, που συντονίζουν από αέρος την πυρόσβεση.

Εδώ τον έλεγχο τον έχει ο επικεφαλής πυροσβέστης.

Οταν είναι στο έδαφος δεν έχει πάντα πλήρη εικόνα της φωτιάς, ειδικά όταν είναι σε δύσβατα μέρη.

Οταν πετάει με ελικόπτερο (συνήθως αρχηγός ή υπαρχηγός της Πυροσβεστικής) του λείπει η τεχνολογία.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.

Έχουν οι άγγελοι φτερά...

(ΑΠΟ http://www.press-gr.blogspot.com/)

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ:

Το Σάββατο, 12/7/2008, πηγαίνοντας για μπάνιο, στη Σκύρο, βρέθηκα μπροστά σε μιά εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη, διαπιστώνοντας οτι το σύννεφο στο βάθος δεν ήταν ακριβώς σύννεφο, αλλά πυκνός καπνός.

Ήταν καπνός από μεγάλη φωτιά στο πευκοδάσος που κάλυπτε το βόρειο κομμάτι του μικρού νησιού.

Και ήταν μεγάλη η φωτιά γιατί λίγα λεπτά αργότερα, μόλις βρέθηκα στην αμμουδιά της Καλαμίτσας, είδα τα πυροσβεστικά Canadair CL-415 να κατεβαίνουν στη θάλασσα γι’ ανεφοδιασμό, κι’ ήταν επτά (από τα 10 που διαθέτουμε!!!).
Αν και είχαν αρχίσει νωρίτερα τις ρίψεις, να μιλήσω μόνο γι’αυτό που είδα:
Με τα μάτια μου, λοιπόν, τα έβλεπα, εξήμισι ώρες, να πηγαινοέρχονται σε κύκλους χτυπώντας το θηρίο που είχε ξυπνήσει απ’ το πρωί και κατάτρωγε το δάσος.

Ορμούσαν μέχρι που νύχτωσε, ξανά και ξανά, χωρίς ανάσα, χωρίς φαί, ακατούρητοι, ακούραστοι, χωρίς φόβο, πολεμώντας με τις μικρές τους υδάτινες λόγχες να γκρεμίσουν το θεόρατο καθεδρικό των πύρινων γλωσσών.

Δεν φοβήθηκαν ούτε όταν, κατά τις δύο το μεσημέρι, το τέρας σηκώθηκε όρθιο και ούρλιαξε τόσο δυνατά που ο καπνός του έφτασε στο Σούνιο.

Από κοντά πολέμαγαν και δυό ελικόπτερα, αυτά που είναι σαν τεράστιες ακρίδες, πολύ μικρά όμως στην άνιση μάχη.

Και δεν έφυγαν, παρά μόνο σαν νύχτωσε και δε βλέπανε άλλο.

Και απ’ τα χαράματα της Κυριακής ξανάρχισε ο πόλεμος.

Μέχρι που τελικά, νικήσανε.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:

Όσες ώρες τα έβλεπα, τα Canadair γύριζαν σε κύκλους των οκτώμισι λεπτών (άντε πες εννέα), δηλαδή έκαναν τουλάχιστον 43 ρίψεις το καθένα.

Με 5,5 τόνους νερό περίπου σε κάθε ρίψη κουβάλησαν και έριξαν στη φωτιά τουλάχιστον 236 τόνους νερού το καθένα.

Και συνολικά ρίξανε, όσο τα έβλεπα εγώ, πάνω από 1655 τόνους νερού.

Οι 43 ρίψεις αντιστοιχούν σε όσες από/προσγειώσεις κάνει ένα πλήρωμα Boeing 747 σε 6 μήνες, αν δεν κάνω λάθος.

Η μέγιστη ταχύτητα των CL-415 είναι 375 km/h (λίγο πιο γρήγορα από Formula 1), ενώ όταν κάνουν ρίψη, πετούν (?) με 195 km/h (πιο αργά από την τελική του οικογενειακού μας αυτοκινήτου).

Το κάθε πλήρωμα αποτελείται από δύο άτομα που ανήκουν στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:

Είναι πιλότοι, αλλά όχι τέτοιοι πιλότοι.

Είναι στην Πολεμική Αεροπορία, αλλά όχι σ’ αυτήν την Πολεμική Αεροπορία.

Εχουν τελική μεγαλύτερη από Formula 1, αλλά δεν οδηγούν Formula 1.

Και δεν έχει βέβαια, καμία σχέση ο μισθός τους με αυτόν των πιλότων της Formula 1!
Δεν πετούν σε ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, πετούν μέσα σε καπνό και φλόγες.

Οι σμαραγδένιες θάλασσες, που κολυμπάμε εμείς που «βλέπουμε» είναι νερό για να σβήσει η φωτιά.

Όταν, όταν και αν, τελειώσουν και γυρίσουν στην Ελευσίνα δεν τους περιμένει κανείς

Δεν απεργούν. Ποτέ!
Δεν επιτρέπεται να είναι ευρύπυγοι, άρα δεν συνδικαλίζονται.
Δεν είναι αρμόδιοι, άρα είναι υπεύθυνοι.
Δεν φορούν φανταχτερές στολές και δεν εμφανίζονται ποτέ σε κανάλια.
Η γειτονιά τους ξέρει μόνο ότι δουλεύουν (!) στην Αεροπορία.
Δεν θα αναφερθεί ποτέ κανείς γι’ αυτούς με το μικρό τους όνομα.
Ούτε με το επίθετο, διότι είναι ανώνυμοι!!!

Νομίζω όμως, ότι θυμάμαι κάποιους αριθμούς:2049, 2044, 2054, 2053, 2050, 2052, 2051

ΑΦΙΕΡΩΣΗ:

Με κατανόηση, στην παγκόσμια κότα, που δήλωσε σε «κανάλι» στην τελευταία φωτιά του Υμηττού «...τ’ αεροπλάνα κάνανε μία ώρα να ρθουν...» !!!

ΕΥΧΗ:

Την έχει κάνει η γιαγιά μου:

«Γεια στα χεράκια σας παλικάριά μου» και «Να σας χαίρεται η μανούλα σας λεβέντες μου». Και η γυναίκα σας και τα παιδιά σας κι εμείς οι κολυμβητές, οι παρατηρητές, οι αμέτοχοι, οι ευγνώμονεςΥ.Γ.

Σαν παρατηρητής, κολυμβητής, αμέτοχος και θλιβερά ανίκανος, έσφιγγα ασυναίσθητα τις γροθιές μου όταν οι πιλότοι πίεζαν (και ίσως με τα ίδια τους τα χέρια τους τραβούσαν) τα CL-415, να σηκωθούν φορτωμένα, βογκώντας από την Καλαμίτσα.

Ο ήχος από τους P&W, που αγωνίζονταν να ισορροπήσουν τα αεροπλανάκια που κλυδωνίζονταν στο δυνατό Βοριά δεν είχε τίποτα το ηρωικό, το φαντασμαγορικό, τέλος πάντων!

- Γιαγιά, οι άγγελοι έχουν φτερά;

- Έχουν, αγόρι μου.

- Γιαγιά, οι άγγελοι έχουν ονόματα;

- Έχουν αγόρι μου.

- Και πώς τους λένε:

- 2049, 2044, 2054, 2053, 2050, 2052, 2051......

για την αντιγραφή captain

ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΗ

Η πιο ακριβή δασοπυρόσβεση στην Ευρώπη κατέρρευσε, όπως όλα τα πανάκριβα συστήματα που αγοράζει η Ελλάδα.

Πολλά αεροπλάνα, περισσότερα από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, ακόμα και από αυτές που είναι μεγαλύτερες από την Ελλάδα.

Πολλά πυροσβεστικά μέσα κάθε είδους.

Ένα Πυροσβεστικό Σώμα με λίγο κόσμο, και πολλούς αξιωματικούς , το οποίο στο παρελθόν μάς έχει κάνει όλους υπερήφανους αλλά και ασφαλείς.

Κι όμως όλα αυτά κατέρρευσαν μέσα σ’ αυτό το καλοκαίρι.

Γιατί;

Αγοράσαμε και αγοράζουμε ή νοικιάζουμε αεροπλάνα που στοιχίζουν δισ. ευρώ, αλλά δεν δίνουμε μερικά εκατομμύρια για την πρόληψη.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα.

Μέτρα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ:

Από το 1993 η Βουλή, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις συζητούν για το πώς θα αντιμετωπισθεί το πρόβλημα.

Το αποτέλεσμα είναι ορατό και καταστροφικό.

Το 1993 με διακομματική συναίνεση αποφασίσθηκε η δημιουργία ενός ενιαίου φορέα δασοπροστασίας.

Τα μέτρα που προτάθηκαν -και τα οποία θα διαβάσετε παρακάτω- δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ.

Το 1998, έπειτα από δύο μεγάλες καταστροφές του ’95 και του ’98, αποφασίσθηκε να δοθεί η δασοπυρόσβεση στην Πυροσβεστική.

Το στρατιωτικού χαρακτήρα Σώμα κρίθηκε το καταλληλότερο να αντιμετωπίσει την κατάσβεση.

Μόνο που δεν υπήρχε το κομμάτι πρόληψη, που ήταν και το σημαντικότερο.

Η Δασική Υπηρεσία βρέθηκε απέναντι και συμπεριφέρθηκε εχθρικά σε αυτό το σχέδιο.

Η Δασική Υπηρεσία ζητούσε 20 δισ. δρχ. το ’97, τα οποία δεν της δόθηκαν.

Μόλις οι πυροσβέστες ανέλαβαν, πήραν ως πρώτη δόση 320 δισ. δρχ. για να μη λυθεί επίσης κανένα πρόβλημα.

Η Πυροσβεστική έφτιαξε νέες υπηρεσίες και διευθύνσεις, έγιναν περισσότεροι οι βαθμοφόροι, κάποια χρήματα δόθηκαν και στην υποδομή.

Τα δάση όμως συνέχισαν να καίγονται.

Κανένας δεν φρόντισε για την πρόληψη περιμένοντας, όταν πιάσει η φωτιά, τους πυροσβέστες.

Δέκα χρόνια μετά την απόφαση του ’98-’99 υπάρχει και πάλι προβληματισμός για:
Το ποιος πρέπει να προλαμβάνει.
Ποιος πρέπει να καταστέλλει.
Γι’ αυτό και ακόμα στην Πυροσβεστική σκέπτονται το ζήτημα.
Η ιστορία της κόντρας Φούρλα - Κόη δεν είναι τίποτα άλλο παρά παρωνυχίδα που προσπαθεί να αποπροσανατολίσει από το βασικό θέμα:

Δεν υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση και συνεργασία όλων των κρίκων, δηλαδή Δασικής Υπηρεσίας, δασαρχείων, δήμων, νομαρχιών, περιφερειών, Πυροσβεστικής.

Το αποτέλεσμα είναι ότι καταφέραμε να καεί ακόμα και η Ολυμπία μαζί φυσικά με τη μισή Πελοπόννησο.
Ζήτω η Ελλάς!

Τελικά, οι πολιτικές «επιλογές» σ’ αυτή τη χώρα, το μόνο που κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια ήταν να αποσυντονισουν τον μηχανισμό, και να τον θέσουν σε πλήρη «ακινησία».

Αποτέλεσμα όλων αυτών των κινήσεων, ήταν οι πολιτικοί εν μέσω καταστροφών από τις τελευταίες πυρκαγιές να επιχειρούν να αποδώσουν τις ΔΙΚΕΣ τους ευθύνες σε εκείνους που δεν έφταιγαν.

Και φυσικά αυτό δεν τόλμησαν να το κάνουν όπως λέμε «στα ίσα», αλλά μέσο παρατρεχάμενων πισώπλατα.

Το καλό (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) της υπόθεσης είναι ότι ο κόσμος πλέον ψάχνει, και δεν βασίζεται στην όποια παραπληροφόρηση.

Έτσι τώρα ξέρουμε ποιοι φταίνε πραγματικά, που διαλύθηκαν όλα.

Ποιοι φταίνε για την ΔΙΑΛΥΣΗ της πυροσβεστικής, που εδώ και χρόνια είναι το «μπαλάκι» στις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες.

Και οι ένοχοι θα τιμωρηθούν.