"Το θηλυκό μυαλό" ISBN: 978-960-14-1876-6
Αρ. σελίδων: 434
Τι είναι αυτό που κάνει τη γυναίκα το «Πρώτο Φύλο»;
Η συναισθηματική της νοημοσύνη, το ανεπτυγμένο της ένστικτο, το διορατικό της βλέμμα, η τεράστια αγκαλιά της, ο υπέροχος αυθορμητισμός της, η γλυκιά της μελαγχολία...
Το να είσαι γυναίκα είναι σαν να έχεις δύο τεράστιες, αόρατες κεραίες που αφουγκράζονται διαρκώς τον κόσμο όλο, τα συναισθήματα και τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω σου.
Μία γυναίκα χρησιμοποιεί καθημερινά περίπου 20.000 λέξεις, ενώ ένας άντρας περίπου 7.000.
Μία γυναίκα θυμάται καβγάδες που ένας άντρας επιμένει πως δεν έγιναν ποτέ.
Μία γυναίκα καταλαβαίνει τι αισθάνονται οι άλλοι, ενώ ένας άντρας, για να αντιληφθεί το συναίσθημα κάποιου, θα πρέπει εκείνος να βάλει τα κλάματα ή να φτάσει στο σημείο να τον απειλήσει.
Όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζει μια γυναίκα για... Το Θηλυκό Μυαλό.
"Η κόκκινη βαλίτσα του έρωτα"
ISBN: 978-960-14-1857-5
Αρ. σελίδων: 256
Ο άνδρας είναι η μυστικιστική δύναμη, είπε.
Πόσο δίκιο είχε!
Έτσι τον ένιωθα μέσα μου, σαν αόρατη ώθηση που με παρέσυρε πέρα από τα όρια ασφαλείας που χρόνια ύψωνα για να προστατέψω τον εαυτό μου.
Τελικά τον προστάτευα ή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον πολτοποιούσα, τον συνέθλιβα; Τι είπε πως είναι ωρίμανση;
Καρπός που σαπίζει;
Προς τα εκεί οδεύω;
Και τι είναι αυτό που θα αποσυντεθεί;
Ποιο το περιεχόμενό του;
Ένα συνονθύλευμα από φοβίες, άγχη, απαρνήσεις και καταπιέσεις;
Με ποιο όφελος; Την αξιοπρέπεια. Ποιος μου τη ζήτησε; Ποιος την επέβαλε;
Αλίμονο!
Εγώ η ίδια σε βάρος του εαυτού μου και της αλήθειας.
Μια ζωή που στηρίζεται πάνω σ’ ένα ψέμα.
Σ’ ένα λάθος που νόμισα πως θα καλύψω, επειδή κατάφερα να το κρύψω από τους άλλους! Ποιο το όφελος, αφού το κουβαλάω στου νου μου τις άκρες; Στρείδι που όζει. Αυτό είμαι. Και το μαργαριτάρι; Ζει ή ψόφησε μέσα στα φύκια που νόμιζα για μεταξωτές κορδέλες;Θεέ μου, τι έκανα! Προλαβαίνω ν’ ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και ν’ ανασυνθέσω τη ζωή μου, ή σαν σύκο θα παραδοθώ στην αγκαλιά της γης, έτοιμη για ανακύκλωση;
«Τι κάνεις;
Πάλι θα πέσεις στην παγίδα της φιλαρέσκειάς σου;»
«Δεν είναι φιλαρέσκεια.
Η ταραχή µου είναι εσωτερική.
Ανεξήγητη. Δεν το νιώθεις και συ;»
«Κουταµάρες! Κάθε γυναίκα αρέσκεται να τη θαυµάζουν.
Τονώνεται το ηθικό της, νιώθει πως ολοκληρώνει τον προορισµό της».«Τον προορισµό της; Τι εννοείς;»«Να έλκει. Να διεγείρει. Να συναρπάζει!»«Δεν είναι αυτός ο προορισµός της γυναίκας. Δεν είναι εµπόρευµα προς πώληση».«Μην εξάπτεσαι. Δύσκολα κανείς ξεφεύγει από τη φυσική νοµοτέλεια. Δες τις πεταλούδες, τα τριαντάφυλλα: Με τα χρώµατα και την ευωδιά τους αυτό προσπαθούν. Να ελκύσουν.
Με έµµεσο ή άµεσο τρόπο να βοηθήσουν στη διαιώνιση των ειδών».«Δεν είµαι ζώο. Άνθρωπος είµαι».«Επειδή στέκεσαι όρθια και διαθέτεις λογική και κριτική σκέψη, νοµίζεις πως αυτό και µόνο σε καθιστά κάτι ανώτερο; Ταλαίπωρη! Δυνατότητα να γίνεις έχεις. Μόνο δυνατότητα».«Λίγο το έχεις αυτό;»«Ποιο το όφελος, αν σκορπάς τις δυνάµεις και την ενέργειά σου µόνο για επιβίωση;
Σκέψου το».
"Η γη της ελπίδας"
Ποια είναι η σχέση της νεαρής Ελληνοαυστραλέζας με τον Νίκο, το φοιτητή από τη Ρώμη;
Την Ελπίδα, τη μητέρα ενός μικρού αγοριού, τι θα τη δέσει με τον Στέφανο, το γείτονα του διπλανού αγροκτήματος;
Τι φοβούνται;
Ποια περασμένα φαντάσματα τους κυνηγούν;
Πόσους διέλυσε ο Λάμπης στο παρελθόν, τρέχοντας πάνω στ’ άλογό του;
Ένα πέπλο μυστηρίου, σαν ομίχλη, σκεπάζει τον κάμπο και την Ελένη...
Γιατί;
Έρωτας, λάμψη και περιπέτεια σήμερα, άγρια πάθη χτες για τους μεγαλοτσιφλικάδες του κάμπου.
Ποια κρίματα τους καταδυναστεύουν;
Ιστορικές στιγμές, συγκίνηση, μυστήριο και έρωτας δυνατός, που διαφεντεύει, μα και δικαιώνει.
Ο κάμπος, όμως, και η γη έχουν ανάσα, έχουν ψυχή ― κρύβουν και συγχωρούν...
Προχωρούσε με το άλογο και αισθανόταν το κορμί της να πάλλεται.
Το φεγγάρι τούς συντρόφευε σ’ αυτή τη νυχτερινή διαδρομή.
– Είσαι μαζί μου; τη ρώτησε.
Δίπλα μου;
Στα λάθη και τις επιτυχίες;
– Δε μου ζητάς και λίγα, φώναξε η Μυρτώ, με τα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια της.
Ήταν γεννημένος αρχηγός ο Νίκος και εκείνη έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα, αρκεί να την αγαπούσε!...
Πού ήσαστε το πρωί μεταξύ δέκα με μία;
Βρήκαν κάτω στην Ποταμιά τον Εξάρχου νεκρό…
– Κατάλαβα! έκανε ειρωνικά ο Λάμπης, θέλεις τον έρωτα με «περιτύλιγμα», θέλεις να σε παρακαλέσουν…
Χάσιμο χρόνου!
Κρίμα, νόμιζα πως ήσουν πιο ειλικρινής και ντόμπρα! Θα δείξει λοιπόν ποιος θα παρακαλέσει ποιον…
– Εσύ χρειάζεσαι γυναίκα δίπλα σου που να δίνει…
Κι εγώ δεν έχω πια…
Μου σώθηκε…
Δεν έσπασε η φωνή της, δεν ταράχτηκε σαν αντίκρισε τα μάτια του βουρκωμένα.
Ήρθαν αργά τα δάκρυά του, αφού τα δικά της είχαν πια σωθεί…
Ψηλά, μέσα στ’ αστέρια, ένα τρεμόπαιξε και έλαμψε.
Ο αέρας που κατέβαινε από την πλαγιά δρόσισε τη γη, πήρε τα λόγια που αντιλάλησαν και τα ταξίδεψε…
