"Έχω ένα μυστικό"
«Έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα όσα η ίδια, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, πολλά βράδια μου αφηγούνταν για τη ζωή της ή μου διάβαζε από διάφορες σημειώσεις που κρατούσε. Ναι, η Αλίκη για τους ξένους ήταν η “απλησίαστη” σταρ, για μένα όμως, το γιο της, ήταν η πιο γλυκιά και συμπονετική μάνα. Και η ζωή της έμοιαζε από τη μία με αρχαίο δράμα, αλλά από την άλλη είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν παραμύθι.
Όπως το παραμύθι της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων...
"Το νησί των άπειρων ερώτων"
Η επική ιστορία μιας οικογένειας, που ξετυλίγεται σε τρεις ηπείρους και καταλήγει στη ζεστή και λικνιστική μαγεία της Αβάνας του 20ού αιώνα – ένα έπος αφιερωμένο στην ιστορία τριών οικογενειών που, σαν ποτάμια που κυλούν, εκβάλλουν στο μαγικό ωκεανό του νησιού που θα στοιχειώσει τις ζωές των ηρώων…
Για να ξεφύγει από τη μοναξιά στο Μαϊάμι, η Σεσίλια καταφεύγει σε ένα μπαρ, όπου γνωρίζει μια μυστηριώδη ηλικιωμένη γυναίκα.
Θα επιστρέφει εκεί κάθε βράδυ, για να ακούσει από τα χείλη της γυναίκας τρεις διαφορετικές ιστορίες με αφετηρία παραπάνω από έναν αιώνα πίσω, σε τρία διαφορετικά μέρη του κόσμου: η αυτοκτονία μιας γυναίκας στην Κίνα, που προκαλεί μια αλυσίδα γεγονότων στη ζωή της οικογένειάς της? μια παράξενη κατάρα που ακολουθεί κάποιες γυναίκες σε ένα χωριό της Ισπανίας? μια νεαρή μαύρη που αρπάζεται από τον τόπο της σε μια ακτή της Αφρικής, για να μεταφερθεί σε κόσμο άγνωστο.
Οι περιπέτειες των προσώπων αυτών θα τις οδηγήσουν σε ένα δρόμο κοινό στο πέρασμα του χρόνου, από μια Κούβα υπό ισπανική κυριαρχία μέχρι σήμερα.
Έρωτες καθορισμένοι από το πεπρωμένο και πυροδοτημένοι από ένα παρελθόν κοινό θα ξαναζωντανέψουν μέσω της Σεσίλια, που είναι αιχμάλωτη συναισθηματικά στην ιδέα της γενέθλιας πόλης και στην εμμονή της σε ένα αίνιγμα που πασχίζει να λύσει.
Ο έρωτας και το επέκεινα αποτελούν το μίτο που καθοδηγεί το μυθιστόρημα, στο οποίο τα συναισθήματα μπορούν να επιβιώνουν ακόμα και πέρα από το θάνατο.
«Φιλιά αραχνοΰφαντα, σαν τα φτερά της πεταλούδας. Στο μισοσκόταδο, η Σεσίλια βεβαιώθηκε ότι η Αμάλια είχε φύγει.
Δεν ήξερε γιατί, μα δυσκολευόταν να φύγει από εκείνο το μέρος.
Προχώρησε αργά, σκοντάφτοντας ανάμεσα στα τραπέζια, με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη: ένα ζευγάρι από άλλη εποχή χόρευε μια μελωδία που η γενιά της είχε πια ξεχάσει. Τελικά βγήκε στη ζέστη της νύχτας.»
»Οι εικόνες που είχαν βγει από τη διήγηση της Αμάλια και η θύμηση μιας Αβάνας γεμάτης μουσικές θεότητες της είχαν δημιουργήσει μια αλλόκοτη αίσθηση.
Ένιωσε σαν τους αγίους που μπορούν να βρίσκονται σε δύο μέρη την ίδια στιγμή.»
“Τώρα είμαι εδώ”, σκέφτηκε».
"7 πέτρες για τη μοιχαλίδα"
Σε ένα χωριό στην άκρη της ερήμου, η Νουρ περιμένει την τιμωρία της: ένοχη μοιχείας και καταδικασμένη από ένα φετφά, πρέπει να λιθοβοληθεί.
Στην πλατεία, οι πέτρες είναι ήδη έτοιμες.
Η Νουρ δε φαντάζεται ότι μπορεί να αποφύγει την απονομή δικαιοσύνης και τις προγονικές παραδόσεις· πρέπει να πληρώσει για το λάθος της.
Αλλά λογαριάζει χωρίς την παρέμβαση της ξένης, μιας Γαλλίδας στην υπηρεσία ανθρωπιστικής οργάνωσης, η οποία, προκειμένου να τη σώσει, θα επιστρατεύσει όλη της την ενέργεια και τη θέληση...
Με λόγο ζωντανό, γεμάτο δύναμη, η συγγραφέας φιλοτεχνεί πορτρέτα γυναικών με μοίρα τραγική, που ταλαντεύονται ανάμεσα στο σεβασμό για την παράδοση, τον πόθο για την ελευθερία και το δικαίωμα στον έρωτα και την απόλαυση...
«Η Νουρ νιώθει στεγνή όσο και τα μαραμένα φύλλα που κολλάνε στις πατούσες της, όσο και το στερεμένο πηγάδι της.
Τρώει όσο λιγότερο γίνεται, δεν ανάβει πια φωτιά για να διώξει το κρύο που συσσωρεύεται κάτω από το δέρμα της, φροντίζει να μην αλλάξει τίποτα γύρω της, να μην κάνει την καρέκλα να τρίξει όταν τη μετακινεί και να χαράξει στο μυαλό της τη θέση του μικρού χαλιού προσευχής, για να αισθάνεται συντροφευμένη ενόσω θα οδηγείται στην πλατεία, την ώρα που ο ήλιος, καταβροχθισμένος από το βουνό, γίνεται μικρός σαν καρύδι.
Θα έρθουν συνοδευμένοι από παιδιά και ψωριάρικα σκυλιά, που θα ριχτούν στην κατσίκα της, χρήσιμη για το προβλεπόμενο παραδοσιακό γεύμα.
Θα φάνε αφού θα έχουν ρίξει τις εφτά πρώτες πέτρες, τις λεγόμενες σωτήριες.
Εφτά, επαναλαμβάνει με τη βοήθεια των δαχτύλων της.
Εφτά, όσες οι μέρες της βδομάδας, όσες οι πέτρες που συγκρατούν τη στέγη της αποθήκης. Εφτά πέτρες για να ανοίξουν το κεφάλι της σαν ρόδι γινωμένο στον ήλιο του καλοκαιριού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου