Ενημέρωση για τα Νέα της gmss.gr

'Πρόσκληση υποψήφιων εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης'.                                     

Μπορείτε να το δείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Η ΜΙΤΟΞΑΝΔΡΟΝΗ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣΤου Δρ. Δ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

Η ΜΙΤΟΞΑΝΔΡΟΝΗ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΜΟΡΦΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ Η ΜΙΤΟΞΑΝΔΡΟΝΗ. Η μιτοξανδρόνη ανήκει χημικά στις ανθρακυκλίνες. Επηρεάζει καταλυτικά την διαταραχή της σύνθεσης του DNA. Η επιρροή αυτή έγκειται στην μείωση της συχνότητας και υποβάθμιση της ποιότητας στην σύνθεση του DNA. Παράλληλα, με μια απευθείας επιρροή μέσω των μακροφάγων κυττάρων εμποδίζει την ωρίμανση των λεμφοκυττάρων. Κοντολογίς, με τον τρόπο αυτό εμποδίζει την δημιουργία των αντισωμάτων της μυελίνης, που μακροχρόνια αποτελούν τις βλάβες της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Βέβαια, όλες αυτές οι φαρμακευτικές, φαρμακοκινητικές και βιοχημικές διαπιστώσεις δεν αποτελούν κατά κανόνα πανάκεια της δράσης του φαρμάκου. Πάντοτε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, και ιδιαίτερα για την ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας, αυτό που έχει σημασία είναι το τελικό αποτέλεσμα. Σε ότι αφορά αυτό, πράγματι η μιτοξανδρόνη έδειξε έναν ιδιαίτερο φαρμακευτικό χαρακτήρα ισχυρής δράσης, όταν χρησιμοποιήθηκε κάπου στα μέσα του ‘80 σε μεγάλη εμβέλεια στην θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Στις μικρές δόσεις, μέχρι και 1600mg ανά άτομο, δεν παρουσίασε κανενός είδους παρενέργειες και έδειξε μεγάλη σταθερότητα στα θεραπευτικά της αποτελέσματα. Επειδή στο φάρμακο έχουν αποδειχθεί υποψίες για συσωρευτική δράση στο μυοκάρδιο, υπήρχε η σκέψη της τοξικότητας σε μεγάλες δόσεις. Στις δόσεις που αναφέραμε η μιτοξανδρόνη αποδείχθηκε η πιο δραστική και η λιγότερο συνοδευμένη από παρενέργειες ουσία. Στον Γερμανοϊταλικό και Ελληνικό χώρο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις δεκαετίες του ‘80 και ‘90 με άριστα αποτελέσματα. Μετά από αυτό «γνώρισε» η θεραπεία και την αμερικάνικη επιβεβαίωση και πλέον χορηγείται και στην Αμερική και κατ’ επέκταση, σε ολόκληρο τον κόσμο. Κατά την δική μας γνώμη, αυτή την στιγμή αποτελεί την πλέον ουσιαστική και σίγουρη θεραπεία εκλογής της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Η μια και μοναδική δυσκολία που υπάρχει, είναι στο ότι ο θεράπων γιατρός πρέπει να γνωρίζει να χρησιμοποιεί τη μιτοξανδρόνη εξατομικευμένα και με βάση τις ιδιαιτερότητες και τα συμπτώματα του ασθενούς.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ Multiple Sclerosis Talks ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΠΤΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ HLA ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.

Τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση γίνεται μία προσπάθεια να ανοίξει το κουτί με τις γνώσεις – κλειδιά γύρω από τη λειτουργία των γονιδίων στην περίπτωση της νόσου της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Και πράγματι, στο σημείο αυτό υπάρχει μία ευαίσθητη ισορροπία, που επιτυγχάνεται μέσω της διαδικασίας της ανοσορρύθμισης. Η ανοσορρύθμιση αυτή που, όταν διαταράσσεται, δημιουργεί την παθογένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας, έχει τη βάση της σε έναν μηχανισμό του ανοσοποιητικού συστήματος, που έχει καθιερωθεί με την ονομασία σύστημα HLA.Πρόκειται για ένα σύστημα ειδικών κυττάρων που κατευθύνονται από το χρωμόσωμα 6 και καθορίζουν τη ρύθμιση ειδικών πρωτεϊνών για την προετοιμασία της μεμβρανικής συμπεριφοράς των κυττάρων.Για να το πούμε πιο απλά, ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία των κυττάρων. Η μεμβρανική συμπεριφορά των κυττάρων παίζει ένα τεράστιο ρόλο στην αναγνώριση ιδίων ή ξένων σωματιδίων του οργανισμού. Από τον αναγνωριστικό ρόλο αυτό κατευθύνεται και προγραμματίζεται η δράση των Τ-λεμφοκυττάρων, που είναι τα πρώτα όπλα άμυνας του οργανισμού. Η πρόκληση δημιουργίας των Τ-λεμφοκυττάρων δημιουργείται, λοιπόν, κυρίως από δύο ομάδες HLA-αντιγόνων, αυτά που είναι φορείς πρωτεϊνικών τμημάτων DR-2 και αυτά που δεν φέρουν την ομάδα αυτή. Τα HLA-DR2, λοιπόν, θεωρούνται τα «υπεύθυνα» για την παραγωγή ειδικών λοιμωδών ουσιών, των κυττοκινών, που βρίσκονται στη βάση της διαδικασίας της απομυελίνωσης στη σκλήρυνση κατά πλάκας.Βέβαια, το θέμα δεν κλείνει εδώ. Υπάρχουν διαφορές ποιοτικές σε όλες αυτές τις διαδικασίες που πρέπει να εξερευνηθούν για να μάθουμε σε βάθος τις αποκλίσεις στη διάγνωση και εξέλιξη της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Έτσι, θα έχουμε και αποτελεσματικότερες θεραπείες. ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΝΕΥΡΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΕ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΑΥΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας ερευνητικά είναι μία από τις πιο «ψαγμένες» νευρολογικές ασθένειες.

Τα τελευταία δε χρόνια με την εξέλιξη της γενετικής και μοριακής βιολογίας, καθώς επίσης και την ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας, έχει έρθει μια αλματώδης πρόοδος με ένα πλήθος νέων ευρημάτων στον τομέα αυτό.

Πάντως, είναι από χρόνια γνωστή η ύπαρξη μίας οικογενειακής και εθνικής επιρροής στη γενετική δομή της νόσου.

Θεωρείται ότι η νόσος είναι και πολυγονιδιακή και πολυπαραγοντική.

Έτσι, λοιπόν, αναμενόμενα στο στενό και ευρύ οικογενειακό κύκλο υφίστανται πληθώρες «πολυμορφισμών» και «μεταλλάξεων», που μπορεί κατά μόνας να μην έχουν κανένα ειδικό νοσολογικό βάρος, επηρεάζουν, όμως, ουσιαστικά τη γενετική προδιάθεση.

Η γενετική δε προδιάθεση με τη σειρά της, κάτω από την επήρεια περιβαλλοντολογικών παραγόντων αυξάνει τη νοσηρότητα.

Π.χ. μία ίωση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δυνατόν να προκαλέσει την έκρηξη της νόσου.

Ενώ στο γενικό πληθυσμό η πιθανότητα εμφάνισης της νόσου ανέρχεται στο 0,2 έως 0,3%, στους οικογενειακούς κύκλους ανέρχεται στο διπλό.

Πράγματι, σε δικές μας νευροφυσιολογικές έρευνες με τη μέθοδο των προκλητών δυναμικών ο κίνδυνος εμφάνισης στους συγγενείς είναι περίπου τετραπλάσιος. ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ Η ΑΠΟΜΥΕΛΙΝΩΣΗ ΤΑ ΝΕΥΡΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΕΛΙΝΩΣΗΣ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.

Στη σκλήρυνση κατά πλάκας όλη η διαδικασία της καταστροφής αρχίζει με την τοπική απομυελίνωση.

Με την έννοια της απομυελίνωσης περιγράφουμε την εικόνα του «ξεφλουδίσματος» της μεμβράνης (μυελίνη), που περιβάλλει τον άξονα του νευρικού κυττάρου, και παίζει το ρόλο του «αγωγού» της μετάβασης της νευρικής διέγερσης.

Η διεργασία της αποδομής της μυελίνης αρχίζει σημειακά γύρω από ένα μικρό αγγείο, κυρίως φλεβικής παροχής, περιβάλλοντάς το με έναν «αφρό».

Ο πυκνός αυτός «αφρός» περιέχει κυτταρικούς σχηματισμούς με διαλυτικό ρόλο για τη μεμβράνη της μυελίνης (απομυελίνωση).

Τα στοιχεία αυτά είναι μονοκύτταρα, πλασματοκύτταρα, Τ-λεμφοκύτταρα, των οποίων ο αμυντικός ρόλος είναι ταυτόχρονα και καταστροφικός για τη μυελίνη και τα ολιγοδενδροκύτταρα, που την παράγουν.

Μαζί με τη μυελίνη η διαδικασία αυτή καταστρέφει και τους «αγωγούς», δηλαδή, τους νευράξονες.

Με το χρόνο έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα, η δραστηριότητα των μακροφάγων κυττάρων.

Πρόκειται για τα κύτταρα που «τρώνε» και διαλύουν τα πάντα που έχουν ερεθιστεί από τον «αφρό», τον οποίο περιγράψαμε παραπάνω.

Ανάλογα δε με τη δραστηριότητά τους δημιουργούν πρώιμες ή παλιές εστίες απομυελίνωσης, που καταλήγουν σε αδρανή απομυελινωτικά στίγματα, τις λεγόμενες πλάκες.

Μεταξύ δε αυτών και των υγιών εγκεφαλικών ιστών υπάρχει μια «γκρίζα ζώνη», όπου «μάχονται» η περαιτέρω απομυελίνωση με την επαναμυελίνωση. Ο ΙΛΙΓΓΟΣ ΣΑΝ ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΚΑΙ Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΙΛΙΓΓΟΥ ΣΑΝ ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ.

Πρόκειται για ένα σύμπτωμα, τον ίλιγγο, και μία ασθένεια, τη Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, που έχουν ένα κοινό γνώρισμα: είναι και τα δύο δυσδιάγνωστα στο ξεκίνημά τους.

Επίσης, ένα άλλο γνώρισμα είναι ότι πολύ τακτικά το ένα θεωρείται στοιχείο του άλλου, αλλά, σπάνια ο θεράπων ιατρός τα σκέφτεται και τα δύο ταυτόχρονα.

Τακτικότατα, όμως, μπορεί ο απλός ίλιγγος να είναι το πρώτο σύμπτωμα της σκλήρυνσης κατά πλάκας και ο γιατρός να μην «θέλει» να το ψάξει περισσότερο, φοβούμενος τον πανικό ή την αγχωτική αντίδραση του ασθενούς.

Έτσι, λοιπόν, κατά κανόνα, υπάρχει μία τάση μη εντατικής διερεύνησης του ιλίγγου, ακόμη και όταν είναι επαναλαμβανόμενος.

Τιτλοφορείται σαν σωματοποιημένο άγχος και καθυστερείται οποιαδήποτε διαφοροδιάγνωση. Αυτό οδηγείται σε ένα χρόνιο πρόβλημα αντιμετώπισης με προσωρινές λύσεις και κάθε είδους συμπτωματική θεραπεία, που στην ουσία είναι το άλλοθι ασθενή και γιατρού ότι «κάτι γίνεται».

Βέβαια, στο τέλος, η διάγνωση «λάμπει» από μόνη της, όμως, τα συμπτώματα της χρόνιας διαγνωστικής ταλαιπωρίας είναι περισσότερα και από το αληθινό πρόβλημα.

Πάντως, σαν ιστορική αναφορά, πάνω από 6% είναι σαν αποκλειστικό σύμπτωμα ο ίλιγγος στη σκλήρυνση κατά πλάκας και πάνω από 24% σαν κοινή πρώτη συμπτωματολογία με άλλες ενοχλήσεις.

Αν αναλογισθούμε τι σημαίνει θεραπευτική αργοπορία στη σκλήρυνση κατά πλάκας, που αρκετές φορές κρατάει και χρόνια, αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτή την συχνότητα εμφάνισης, το κόστος κάθε διαγνωστικής προσπάθειας είναι δικαιολογημένο. ΚΥΤΤΟΚΙΝΕΣ, ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΚΥΤΤΟΚΙΝΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑΝ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ.

Οι κυττοκίνες είναι μια σειρά από διάφορα πολυπεπτίδια, που έχουν έναν κεντρικό ρόλο στην ωρίμανση και διαφοροποίηση των κυττάρων.

Κυρίως, όμως, μόνες ή σε συνδυασμό έχουν ένα κεντρικό ειδικό βάρος στην άμυνα του οργανισμού, όπου με ειδικό ρόλο κατευθύνουν την ανάπτυξη, διαφοροποίηση και στόχο των διαφόρων κυττάρων της άμυνας του οργανισμού.

Η διαταραχή της ισορροπίας των κυττοκινών δημιουργεί την έξαρση στη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας λόγω της διαταραχής που προκαλεί στο αμυντικό σύστημα (ανοσοποιητικό) του οργανισμού.

Όσο πιο μεγάλη η διαταραχή αυτή, τόσο πιο έντονη είναι και η κλινική εικόνα της νόσου.

Στη γνώση αυτή στηρίχθηκε και στηρίζεται για πολλά χρόνια η θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας.

Τα τελευταία χρόνια βρέθηκε ότι ανάλογος μηχανισμός διαταραχής των κυττοκινών ενοχοποιείται και για τη διέγερση της σχιζοφρενικής συμπτωματολογίας.

Αυτό ήταν ήδη υπό διερεύνηση όταν και τα δύο νοσήματα παρουσιάζονταν μαζί για πρώτη φορά, όμως, μια ομάδα του Γερμανικού Ερευνητικού Ινστιτούτου Μαξ-Πλανκ διαπίστωσε ότι υπάρχει διαταραχή κυττοκινών αυτόνομα και στις σχιζοφρένειες, γεγονός που στηρίζει μια νέα υπόθεση για τον πιθανό αυτοάνοσο χαρακτήρα των ασθενειών αυτών.

Πρόκειται για μία νέα διαγνωστική διάσταση, που ανοίγει και ένα νέο παράθυρο στη θεραπευτική αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ http://aboutsclerosis.blogspot.com/

Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟΌΤΑΝ Η ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΥΝΔΕΟΥΝ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΒΕΛΤΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ. Ένας διάσημος ηθοποιός, ο 72χρονος Κεν Κιρχέβαλ, συζεί εδώ και πολλά χρόνια με μια Ολλανδέζα που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας.

Ο Κεν Κιρχέβαλ είναι παγκόσμια γνωστός από τον ρόλο του σαν επιρρεπής στο αλκοόλ και επιπόλαιος δικηγόρος στην σειρά «Ντάλας».

Η γνωστή σειρά στις αρχές του 1980 ήταν σε εβδομαδιαία παρουσίαση το τηλεοπτικό γεγονός σε όλο τον πλανήτη.

Η μεγάλη φήμη, τα πλούτη και η εφήμερη δόξα, δυστυχώς, για τον διάσημο ηθοποιό ήταν καταστροφικές.

Τον οδήγησαν από την μία περιπέτεια στην άλλη, μέχρι που λίγο πριν το τέλος της καριέρας του, γνώρισε και συνδέθηκε με την Πέτρα, μια δυναμική γυναίκα που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας από την Ολλανδία.

Όπως λέει ο ίδιος, η σχέση αυτή έδωσε άλλη τροπή στην ζωή του και σύντομα θα αφήσει το πολυτάραχο Λος Άντζελες για να ζήσει μαζί της στην χώρα της.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι η αρρώστια ούτε μια στιγμή δεν στάθηκε εμπόδιο σε αυτήν την σχέση.

Κάθε άλλο, έδωσε δύναμη και βελτίωσε και τους δύο.

Η Πέτρα πήρε τόση δύναμη που πια δεν χρησιμοποιεί το καροτσάκι για τις καθημερινές της ανάγκες.

Η 37χρονη Πέτρα έγινε άλλος άνθρωπος με την συνδρομή του διάσημου ηθοποιού, σε σημείο που να είναι τόπος βοήθειας και για αυτόν. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΚΑΙ Η ΗΛΙΚΙΑΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ Ο ΠΑΡΑΓΩΝ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟΣ, ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Σε ορισμένες όμως παθήσεις, όπως π.χ. είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, είναι ουσιαστικός και για την εξέλιξη και την πρόγνωση.

Επειδή η αρρώστια αυτή επηρεάζεται κατά κύριο λόγο από την δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού, με την πρόοδο της ηλικίας, που μειώνεται η ικανότητα του, αυξάνει και η νοσηρότητα και παθογένεια της νόσου.

Εδώ, όμως, υπάρχει και μια ιδιομορφία.

Το ανοσοποιητικό στην προχωρημένη ηλικία έχει πολύ περισσότερες «αμυντικές» πληροφορίες, παρά στα νιάτα του.

Είναι, λοιπόν, δυνατό αν η αρρώστια «το βρει» εξοπλισμένο με τα ανάλογα αντισώματα, να μην μπορεί να το επηρεάσει ιδιαίτερα ή να έχει μόνον μια μικρή και αντιμετωπίσιμη δράση. Το γεγονός αυτό είναι ιατρικά εκμεταλλεύσιμο διότι καθίσταται δυνατή μια προληπτική θεραπεία.

Συνδυαστικά με την ηλικία τρέχει και η ικανότητα επαναμυελίνωσης.

Δηλαδή, όσο προχωράει η ηλικία, τόσο αδυνατεί ο οργανισμός να επαναμυελινώσει προσβεβλημένα κύτταρα στη σκλήρυνση κατά πλάκας.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν η αρρώστια εμφανισθεί με ώσεις και υφέσεις στην νεαρή ηλικία μετά γίνεται χρόνια και προϊούσα η εξέλιξη της.

Αντίθετα, ότι εμφανισθεί σε προχωρημένες ηλικίες εμφανίζεται μεν με ήπια συμπτώματα, αλλά, σχεδόν πάντα σε χρόνια προϊούσα μορφή.

Γενικά, στο όλο θεραπευτικό πλάνο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, όποτε και αν ξεκινάει αυτό, πρέπει γιατρός και ασθενής, έστω και κατά προσέγγιση, να ξέρουν τον χρόνο εφόδου της νόσου.

Γνωρίζοντας, έτσι, την αρχή της νόσου μπορεί κανείς να προβλέψει τον βιορυθμό της και να συντονίσει την θεραπεία ανάλογα. ALEMTUZUMAB: ΕΝΑ ΝΕΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΜΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΟΔΑ. ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΣΚΕΥΑΣΜΑ ΒΑΦΤΙΖΕΤΑΙ ΩΣ «ΝΕΟ ΦΑΡΜΑΚΟ» ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.

Το τελευταίο φάρμακο που «πήρε σειρά» να πρωτοστατήσει στη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι ένα συνθετικό αντίσωμα αγγλικής κατασκευής, που χρησιμοποιείται στην θεραπεία της λευχαιμίας εδώ και 30 χρόνια.

Υποτίθεται ότι το φάρμακο θα μειώσει τις αντιδράσεις του ανοσοποιητικού, περιορίζοντας τις αυξήσεις ειδικών κυττάρων, των οποίων η διέγερση πιθανόν προκαλεί την νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας.

Προϋποθέτουν, δηλαδή, οι παρασκευαστές της ουσίας μια ανάλογη δράση «γενικού τύπου», όπως στις λευχαιμίες, έστω και αν πρόκειται για άλλη νοσολογική οντότητα.

Βέβαια, όπως σε όλες τις ασθένειες, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και οι φαρμακευτικές εταιρείες πρέπει να το στηρίζουν αυτό για να επιζήσουν και οι ίδιες.

Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση πρόκειται για μια «θανάσιμη ακροβασία», διότι το συγκεκριμένο σκεύασμα φεύγει πάρα πολύ εύκολα εκτός ελέγχου και αναστατώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, βάζοντάς το σε ένα «τρελό χορό».

Όταν δε το ανοσοποιητικό αρχίζει να «χορεύει» τρελά, τότε κανενός ιατρικό χέρι δεν μπορεί να το σταθεροποιήσει.

Ο θεράπων ιατρός στην περίπτωση αυτή είναι σαν τον καπετάνιου καϊκιού σε μπουρίνι δώδεκα μποφόρ.

Οι πιο συγκεκριμένες, και μάλιστα αρκετές φορές θανατηφόρες, παρενέργειες έχουν να κάνουν με εγκεφαλικές και θυρεοειδικές επιπλοκές.

Τα δε αποτελέσματα, όπως συνήθως υποστηρίζεται για όλα τα νέα φάρμακα, υποτίθεται ότι περιορίζουν απλά τον αριθμό των ώσεων. ΜΙΚΡΟΦΑΚΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΠΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΛΛΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ.

Μία ομολογουμένως σπάνια και κληρονομούμενη ασθένεια, εν μέρει κατά τον επικρατούντα και εν μέρει κατά τον ελάσσονα χαρακτήρα, είναι ο συνδυασμός της μικροφακίας της κόρης των οφθαλμών και ταυτόχρονα, ο εκτοπισμός τους από το κέντρο της κόρης στην περιφέρεια. Στις δύο εικόνες που δείχνουμε φαίνονται καθαρά αυτά τα δύο στοιχεία, τόσο το μέγεθός τους, όσο και η θέση τους.

Θεωρητικά, πρόκειται για μια γενετική ανωμαλία χωρίς νοσολογικό χαρακτήρα, γιατί τα υπόλοιπα στοιχεία, τόσο της κόρης, όσο και του οφθαλμού, δεν έχουν άλλες παθολογικές προεκτάσεις.

Απλώς, ο επιμήκης άξονας της κόρης, και πολλές φορές του οφθαλμού, είναι ασύμμετρος γεωμετρικά ως προς τον οριζόντιο.

Το γεγονός αυτό φέρνει κάποια δευτερεύουσα μυωπία, κυρίως για τα άτομα που απασχολούν πολύ τους οφθαλμούς με τη μελέτη.

Κατά τ’ άλλα, η προσαρμογή είναι εντελώς φυσιολογική και το εύρημα είναι τυχαίο.

Τα άτομα αυτά, όμως, με μικροφακία και, πολύ περισσότερο, με εκτοπία παρουσιάζουν, πάλι λόγω της κληρονομικής επιβάρυνσης, μυοσκελετικές διαταραχές, κυρίως από άκρα, όπου χαρακτηριστική είναι η λεγόμενη αραχνοδακτυλία, πεσμένους ώμους, «χωνοειδές» στήθος και αδυναμία μυϊκού συστήματος. Μια δεύτερη σειρά συμπτωμάτων είναι, λόγω της κατασκευής τους πλέον, οι διαταραχές του κυκλοφοριακού με μεγάλωμα της καρδιάς, αδυναμία συγκέντρωσης, γενικό αίσθημα κόπωσης και καταβολής.

Αυτές οι γενετικές ανωμαλίες έπαιρναν νοσολογικό χαρακτήρα μόλις άρχιζαν στο σύνολό τους να ενοχλούν την καθημερινότητα του πάσχοντος και να τον οδηγούν στην ιατρική συμβουλή, και πιθανόν, θεραπεία.

Όταν συνέβαινε αυτό, αρχειοθετούνταν στις λεγόμενες ορφανές αρρώστιες, δηλαδή, τις ασθένειες εκείνες που είναι τόσο σπάνιες, ώστε δεν υπάρχει συστηματική φαρμακευτική αγωγή.

Τελευταία με την πρόοδο της γενετικής, οι έλεγχοι είναι πιο επιστάμενοι, όσον αφορά φαινότυπο και γονότυπο, έτσι ώστε να είναι μια ιατρική παρέμβαση πιο έγκαιρης μορφής, όσο γίνεται σε πιο νεαρό στάδιο και να αποφευχθούν επιγονικές περιπλοκές.

Η μικροφακία τακτικά εμφανίζεται και με άλλες ασθένειες γενετικής –κληρονομικής προέλευσης, όπως είναι η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, διάφορες ασθένειες της παρεγκεφαλίδας ή περιπλεγμένης κατάστασης ασυμμετρίας.

Πάντως, καλό είναι όταν παρατηρείται κάτι τέτοιο, να αρχίζει άμεσα ο ιατρικός έλεγχος.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΠΟ http://aboutsclerosis.blogspot.com/

ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΚΑΙ Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ Δύο από τα πλέον γνωστά νευροψυχικά νοσήματα εμφανίζονται όλο και τακτικότερα, υπό συνθήκες έντονου στρες.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας -μια απότις πλέον γνώστες νευρολογικές παθήσεις του βορείου ημισφαιρίου - σε συνδυασμό με την κατάθλιψη.

Έτσι, τα τυπικά συμπτώματα της σκλήρυνσης, (όπως είναι κινητικές διαταραχές σε συνδυασμό με αταξία, βλάβες της όρασης και της αισθητικότητας), συνοδεύονται τακτικά πλέον από αίσθημα απελπισίας, απώλεια χαράς, αϋπνία και συναισθηματικές διαταραχές που αποτελούν στοιχεία της κατάθλιψης.

Το έντονο στρες αποτελεί βασικό παράγοντα στα δύο νοσήματα, δημιουργώντας δυσλειτουργίες στον εγκέφαλο, κυρίως σε άτομα με γονιδιακή προδιάθεση.

Στη μοντέρνα διάγνωση και θεραπεία της κατάθλιψης και της σκλήρυνσης κατά πλάκας, υπάρχουν δύο βασικά όπλα τόσο για την διάγνωση, όσο και για τη ρύθμιση της θεραπείας:

1) Το παραδοσιακό εγκεφαλογράφημα.

Η εξέταση αυτή μετρά τα δυναμικά μεταξύ των διαφόρων περιοχών του εγκεφάλου και μας βοηθά να κατανοήσουμε τη λειτουργική επικοινωνία των διαφόρων εγκεφαλικών κέντρων. Συγκεντρώνοντας αυτές τις εγκεφαλικές καταγραφές έχουμε μία πλήρη χαρτογράφηση του εγκεφάλου, η οποία επιτρέπει τον εντοπισμό τυχόν δυσλειτουργιών, πριν καν εκδηλωθούν.

2) Σπινθηρογραφική αξονική τομογραφία του εγκεφάλου (spect).

H μέθοδος αυτή μετρά την κατά τόπους λειτουργικότητα και αιμάτωση του εγκεφάλου.

Mέσω του spect γίνεται μία ποσοτική εκτίμηση της μεταβολικής ικανότητας των διαφόρων εγκεφαλικών κέντρων, η οποία επιτρέπει την πρόγνωση της έντασης των συμπτωμάτων στην πορεία της ασθένειας.

Ανάλογα με το πώς μεταβολίζουν τα κύτταρα θετικά, βλέπουμε σε χρωματική αναπαράσταση, τη μελλοντική τους εξέλιξη.

Οι δύο αυτές μέθοδοι, σε συνδυασμό πάντοτε με την εμπειρία του νευρολόγου, μπορούν να αποτελέσουν το "δακτυλικό αποτύπωμα" του εγκεφάλου.

Ένα «αποτύπωμα» τόσο ακριβές, ώστε να καθιστά δυνατή και την έρευνα της κληρονομικότητας.

Οι δύο διαγνωστικές αυτές μέθοδοι, με τη χαρακτηριστική ακρίβεια και πληθώρα των στοιχείων που προσφέρουν, δημιουργούν και την προϋπόθεση για ένα μεγάλο θεραπευτικό βήμα.

Tον μαγνητο-ερεθιστή (Διακρανικός μαγνητικός ερεθισμός-TMS).

Πρόκειται για μία ειδική συσκευή, μέσω της οποίας, χωρίς την παραμικρή επαφή, δημιουργούμε μία συνεχή εναλλαγή των έξω-κρανιακών και ενδοκρανιακών μαγνητικών πεδίων (συνεχής μαγνητικός ερεθισμός του εγκεφάλου), με τεράστιο θεραπευτικό όφελος για τα δυσλειτουργικά αυτεγκεφαλικά κέντρα που προκαλούν τις διαταραχές.

Είναι μία εντελώς αναίμακτη, ανώδυνη και ακίνδυνη μέθοδος, που άρχισε πλέον να εφαρμόζεται παγκοσμίως.

Η θεραπεία αυτή κερδίζει συνεχώς οπαδούς, ακριβώς λόγω του γεγονότος ότι είναι ανώδυνη και ακίνδυνη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε νεαρά άτομα, παιδιά, καθώς και σε υπερήλικες. ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ Από μια διάλεξη στο Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο Χανιών, στις 12.11.08. Η ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΤΩΝ ΓΗΡΑΤΕΙΩΝ ΕΝΑΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΦΘΟΡΑ.

Ο Δόκτορας Ντράγκα Ντάμπιτς τα τελευταία χρόνια στο Βελιγράδι χρησιμοποιώντας τεχνικές διαλογισμού σε συνδυασμό με εναλλακτικές θεραπείες, διατροφικές συμβουλές και ψυχοθεραπευτική υποστήριξη είχε αξιόλογα αποτελέσματα σε ασθενείς με σεξουαλικά προβλήματα, κατάθλιψη, διαβήτη, αλλεργικό άσθμα, γυναικολογικές διαταραχές και Σκλήρυνση κατά πλάκας.

Το ιδιαίτερο, όμως, της θεραπείας του πάνω στο αντικείμενο, που είχε και μεγάλη ζήτηση ,ήταν οι αντιγηραντικές θεραπείες.

Και εδώ πάλι με απλές τεχνικές, συνδυασμούς βοτάνων και διαλογισμού και με τεχνικές χρησιμοποίησης της κβαντικής ενέργειας κατάφερε να ανακόψει τον βαθμό της γήρανσης. Αυτό τον είχε κάνει σε ορισμένους κύκλους πολύ δημοφιλή και η φήμη του ανέβαινε συνεχώς με το δεδομένο ότι και οι θεραπείες του κόστιζαν από καθόλου έως ελάχιστα.

Κάποια μέρα έσκασε η βόμβα.

Ο αξιαγάπητος Δόκτορας Ντράγκα Ντάμπιτς, με την χαρακτηριστική προφορά του Βελιγραδίου, αποδείχθηκε ότι είναι ο χρόνια καταζητούμενος ηγέτης, των Σερβοβοσνίων, ο Dr. Ράντοβαν Καρτατζις.

Βέβαια, η πλαστοπροσωπία που παρουσίαζε ο διάσημος καταζητούμενος ήταν μόνο ως προς τα στοιχεία της ταυτότητας.

Τα στοιχεία αυτά ήταν κάποιου άλλου Σερβοβοσνίου, σχεδόν συνομήλικου του Κάρατζις, που είχε χαθεί στον πόλεμο.

Τα υπόλοιπα: ιατρικές σπουδές, επάγγελμα, θεραπεία, εμπνεύσεις και παρουσία ήταν ο παλιός ο Κάρατζις.

Αυτό που ουσιαστικά άλλαξε ήταν μόνο ο τρόπος ζωής του, που διάβαζε περισσότερο, αφιερωνόταν με πάθος στην ιατρική, δεν τον απασχολούσε η πολιτική και η προβολή του. Επίσης, είχε γίνει και χορτοφάγος.

Όλα αυτά λίγο πολύ είναι από τον διεθνή τύπο γνωστά.

Το νέο είναι, όπως ισχυρίζονται πολλοί που τον γνώριζαν από παλιά και τον είδαν να μιλάει μπροστά από το δικαστήριο της Χάγης ως κατηγορούμενος, ότι ήταν με λιγότερα κιλά και με πρόσωπο πιο αδύνατο και πιο νέο από ότι στον πόλεμο.

Όντως εντυπωσιάστηκαν.

Ή έκπληξη ήταν μεγάλη στο ότι έβλεπαν στο πρόσωπο του να επιβεβαιώνονται οι θεωρίες του για την αντιγηραντική θεραπεία.

Ίσως αυτό να είναι και το ουσιαστικότερο έργο και η μεγαλύτερή του προσφορά για την χώρα.

Ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει τα πάντα, αλλά, αν είναι καλός γιατρός παραμένει πάντα ένας καλός γιατρός. ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ (ΣΚΠ)_ Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι ένα νευρολογικό σύνδρομο με πάρα πολύ έντονη συμπτωματολογία.

Το κύριο πρόβλημα των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας είναι σε πρώτο λόγο οι κινητικές διαταραχές και είναι λογικό για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να περπατήσει ή και δεν βλέπει καλά όλα τα άλλα να είναι δευτερεύοντα.

Έτσι, λοιπόν, ασθενείς, γιατροί και θεραπευτές είναι συγκεντρωμένοι κυρίως σε αυτές τις διαταραχές.

Δεν ασχολούνται καθόλου ή ασχολούνται σχεδόν ελάχιστα με τα υπόλοιπα ακραία δύσκολα προβλήματα που συνοδεύουν την αρρώστια αυτή.

Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στις διανοητικές διαταραχές που συνοδεύουν την ασθένεια αυτή.

Κάνοντας μια έρευνα πολλών ετών ,τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύσαμε στο Διεθνές Φαρμακολογικό-Νευροφυσιολογικό συνέδριο στο Μιλάνο της Ιταλίας το 1978, εντοπίσαμε ότι οι διανοητικές διαταραχές σε ένα ποσοστό πάνω από 40% είναι το πρωτεύον πρόβλημα ασθενών στη σκλήρυνση κατά πλάκας.

Πέρα από αυτό, εξετάσαμε και τα αποτελέσματα των θεραπειών με διάφορα φάρμακα, όπως πιρακετάμη και ανοσοσφαιρίνες που έγιναν για τον λόγο αυτό.

Βρέθηκε, λοιπόν, ότι αντιμετωπίζοντας με τις συγκεκριμένες θεραπείες τα προβλήματα των διανοητικών διαταραχών είχαμε και μια ουσιαστική βελτίωση των άλλων νευρολογικών συμπτωμάτων της σκλήρυνσης κατά πλάκας .

Στη πολυπαραγοντική ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αναγκαίο να γίνεται μια γενική αντιμετώπιση όλων των επιμέρους νοσολογικών οντοτήτων που συμβάλλουν σε αυτήν.

Πολλές φορές αντιμετωπίζοντας μόνο το ένα πρόβλημα ουσιαστικά δεν συνεισφέρουμε καθόλου στην βελτίωση της κλινικής εικόνας.

Ο λόγος είναι ότι δεν ξέρουμε με ποια δυναμική αντιπροσωπεύεται το κάθε πρόβλημα στην γενική παθογένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας .

Πάντως οι διανοητικές διαταραχές στην σκλήρυνση κατά πλάκας, που ποσοστιαία αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μεγάλο νούμερο, πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα. Η ΠΡΟ-ΕΜΦΥΤΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ (PROIMPLANTATIONS DIAGNOSTIC –PID). Πρόκειται για μια νέα διαγνωστική και επεμβατική τεχνική που νόμιμα εφαρμόζεται μόνο στην Αγγλία.

Η εφαρμογή της έγκειται στο γεγονός της επέμβασης σε έμβρυα του σωλήνα.

Δηλαδή, από εξελισσόμενο σε σωλήνα έμβρυο λαμβάνεται ένα κύτταρο και εξετάζεται για τυχόν γενετικές ανωμαλίες, παράλληλα δε, επεμβατικά προπονούνται γενετικές διαδικασίες για ιατρικά επιθυμητά αποτελέσματα.

Η μέθοδος αυτή προέκυψε από την φυσιολογική επιθυμία των γονέων να αποφύγουν να μεταδώσουν στα παιδιά τους βαριές κληρονομικές αρρώστιες, φυσικά αναλαμβάνοντας και το κόστος μιας τέτοιας επέμβασης.

Η πρώτη γνωστή επέμβαση με αυτή την τεχνική έγινε το 2002.

Μια γενναία κυρία που έπασχε από μια πιθανή μορφή νεανικού αλτσχάιμερ αποφάσισε να δημιουργήσει γενιά απογόνων απαλλαγμένων από αυτή την γονιδιακή επιβάρυνση.

Στη νεαρή, περίπου 30 ετών, κυρία εφαρμόσθηκε με επιτυχία, όπως ανακοινώθηκε, το PDI έτσι ώστε οι απόγονοι της να μην κινδυνεύουν πια από τη φοβερή νόσο.

Οι επιστήμονες ελπίζουν σε μια επιτυχία, έτσι ώστε να μπορούν να προχωρήσουν, αν βοηθήσει η τύχη, και στη θεραπεία άλλων γονιδιακά επιβαρυμένων ασθενειών, όπως είναι το άσθμα, η σκλήρυνση κατά πλάκας, οι μυϊκές δυστροφίες, οι άνοιες, η σχιζοφρένεια κλπ.

Διαβάστε πολλά περισσότερα εδώ.