Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης θέλοντας να συμβάλει στην προσπάθεια ανακούφισης των πληγέντων στις πυρόπληκτες περιοχές της Πελοποννήσου θα παρουσιάσει τη μουσικοθεατρική παράσταση «Εαρινά».
Δημοτικά τραγούδια σε σκηνική μορφή συνθέτουν μία θεατρική παράσταση που είναι αποτέλεσμα μίας ερευνητικής και μουσικοπαιδαγωγικής προσπάθειας του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Α.Π.Θ. την οποία θα αποδώσουν οι φοιτητές του Α.Π.Θ. που συνθέτουν την ομάδα «Μουσικό Πολύτροπο».
Όσοι παρακολουθήσουν την παράσταση θα βιώσουν, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, το δημοτικό τραγούδι.Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Το πρόγραμμα των παραστάσεων είναι το εξής:
8/7/2008 Ζαχάρω
9/7/2008 Φιγαλεία
11/7/2008 Ανδρίτσαινα
12/7/2008 Ολυμπία, θέατρο «Δρούβα»
17/7/2008 Άστρος Κυνουρίας
19/7/2008 Βαλτέτσι, Τρίπολη
Να σημειωθεί ότι η δεύτερη σκηνή της παράστασης βασίζεται σε ένα ανοιξιάτικο έθιμο της Λευκοπηγής του νομού Κοζάνης.
Τα τραγούδια της παράστασης προέρχονται από την Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Θράκη.
ΕΑΡΙΝΑΤΡΑΓΟΥΔΙΑ -ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
Τα "Εαρινά" είναι ένας ύμνος στη ζωή.
Είναι μια μουσικοθεατρική παρουσίαση δημοτικών τραγουδιών που αναφέρονται στο γύρισμα του χρόνου από το Χειμώνα στην Άνοιξη, από τη χειμερία νάρκη στη γονιμότητα, από το σκοτάδι στο φως. Στα "Εαρινά" προβάλλει η αλήθεια της ζωής, μια αλήθεια που δεν είναι μόνο ανοιξιάτικη ή χαρούμενη, αλλά εμπεριέχει κάθε εποχή και κάθε κατάσταση.
Τα τραγούδια και τα δρώμενα που τα συνοδεύουν, επιβίωσαν ως τις μέρες μας και μας αφήνουν έντονη τη γεύση του παλιού, του αρχαίου.
Η αρχή τους χάνεται στο παρελθόν, σε παλιές εποχές της ιστορίας και του μύθου.
H Πρώτη σκηνή είναι μια αναφορά στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Παιχνίδια και παιδικά τραγούδια αποτελούν το μουσικό υλικό της.
Η Παντού η κούνια, είναι το τραγούδι των κοριτσιών στο έθιμο της κούνιας.
Το ανοιξιάτικο αυτό έθιμο το γιόρταζαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στην εορτή της Εώρας, προς τιμήν της Ηριγόνης, της ερωμένης του Διονύσου, για να θυμούνται τη λύτρωσή τους από την κατάρα της, που οδηγούσε τις παρθένες της Αττικής να κρεμαστούν, όπως κρεμάστηκε κι αυτή μετά το θάνατο του γιου της Στάφυλου.
Η λύτρωση δόθηκε από το μαντείο, με χρησμό που καθιέρωσε το έθιμο της αιώρας.
Δεύτερη Σκηνή:
Η μελαγχολία της ξενιτιάς, της χαμένης αγάπης, της μοναξιάς και της απώλειας, οδηγεί στην παγωνιά του Κάτω Κόσμου.
Το μοιρολόι κυριαρχεί στην ενότητα αυτή.
Ωστόσο, το τραγούδι των Τριών ανδρειωμένων έρχεται να μας θυμίσει από το βάθος του χρόνου και του μύθου ότι υπάρχει και η αντίστροφη πορεία, αυτή της Περσεφόνης, και ότι η φύση και ο κόσμος θα αναζωογονούνται διαρκώς με νέες εμφανίσεις και νέες μορφές.
Η δύναμη του φωτός είναι η κινητήρια ενέργεια που οδηγεί από το σκοτάδι στη ζωή, κάτι που υποδηλώνεται πολύ καθαρά σε ένα ανοιξιάτικο έθιμο στη Λευκοπηγή Κοζάνης.
Οι γυναίκες «πιάνουν» την πρώτη δροσιά των λουλουδιών της άνοιξης, τις πολύ πρωινές ώρες της Πρωτομαγιάς, με το φως των κεριών.
Mε τον Ζαφείρη, ένα παράξενο τραγούδι από την Ήπειρο, γίνεται πρόσκληση στα εσώτερα πάθη και τους πόθους των ανθρώπων να ζωντανέψουν και να αρχίσουν το ερωτικό κυνήγι της ζωής που θα οδηγήσει στη γονιμότητα.
Πρόκειται για ένα μαγικό-τελετουργικό δρώμενο, με ρίζες στην αρχαιότητα την ελληνική (μύθος του Άδωνι), αλλά και πολλών άλλων λαών.
Είναι η συμβολική μιμική αναπαράσταση του θανάτου και της ανάστασης της φύσης, με το οποίο τα «Εαρινά» φθάνουν στην κορύφωση τους, με μία διονυσιακή τελετουργία.
Εδώ συμβολίζεται και το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα.
Τέλος, η Τρίτη Σκηνή είναι ο ύμνος της ζωής, του έρωτα και της άνοιξης.
Ολοκληρώνεται με τον αποχαιρετισμό της Άνοιξης, την υπενθύμιση του κυκλικού χρόνου και του γυρίσματος των εποχών, τη συνειδητοποίηση του φθαρτού και φευγαλέου χαρακτήρα της ζωής και τη πρόσκληση για μια ανέμελη συμμετοχή όλων μας στη ζωή και στις χαρές της.
Τα τραγούδια της παράστασης προέρχονται από τον χώρο της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης.
Βαθιά από την καρδιά μας ευχαριστούμε τις κυρίες της Λευκοπηγής Κοζάνης με τις οποίες συντραγουδήσαμε στο χωριό και από τις οποίες διδαχθήκαμε μερικά από τα τραγούδια της παράστασης.
