Παντού σε όλους τους πολιτισμούς η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες και τα κλαδικά έντυπα (περιοδικά, έντυπα, ιστοσελίδες) εδώ και αρκετά χρόνια έχουν αλλάξει τον προσανατολισμό τους και ασχολούνται με μεγάλη ένταση με τους προσπελάσιμους τρόπους ζωής και γενικότερα με τον τρόπο ζωής κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Όλα τα εξειδικευμένα περιοδικά και οι εξειδικευμένες ιστοσελίδες παρουσιάζουν καθημερινά διαφορετικούς τρόπους ζωής ανθρώπων με διαφορετικές συνθήκες ζωής, νέες και λιγότερο νέες τεχνολογίες που προσαρμόζονται στην καθημερινή ρουτίνα, νέους τρόπους αυτοκίνησης και προσαρμοσμένα αυτοκίνητα υψηλής τεχνολογίας.
Οι προσαρμοσμένες τεχνολογίες και οι εφαρμογές τους στις ζωές των ανθρώπων που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας βρίσκονται στην αιχμή και στη δημοσιότητα.
Στους άλλους πολιτισμούς σε μεγάλο βαθμό η κατανάλωση των ανθρώπων (και των ανθρώπων με αναπηρίες) είναι κατευθυνόμενη και θεωρείται εξ ορισμού. 
Εκ των προτέρων είναι γνωστές οι πηγές χρηματοδότησης και τα συστήματα κατανάλωσης συγκεκριμένων καταναλωτικών υπηρεσιών και προϊόντων που μέσα από εξειδικευμένες πολιτικές γίνονται οικονομικά προσιτά.
Κάπου εδώ είναι όμως που χαθήκαμε γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να γνωστοποιηθεί στην Ελλάδα και στους Έλληνες.
Ακόμη και η πιο συγκρατημένη παρουσίαση μπορεί να αντιστοιχίσει σε κακόγουστη ειρωνεία τη στιγμή που στην Ελλάδα οι άνθρωποι που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας βιώνουν την αναπηρία τους στο απόλυτο κενό και στην ολοκληρωτική ανυπαρξία κοινωνικής και οικονομικής υποδομής.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα ακόμη και τις πιο απλές ανθρώπινες δραστηριότητες και ανάγκες.
Ο κατάλογος των ανεπαρκειών είναι πολύ μακρύς και δεν αξίζει η καταγραφή αυτών των ανεπαρκειών γιατί πολύ απλά οι ανεπάρκειες είναι ολοκληρωτικές και οι επάρκειες είναι τόσο λίγες και τόσο υπερβολικά διαφημισμένες από τους πολιτικούς που μπορεί να μην έχουμε μια οργανωμένη αγορά έχουμε σίγουρα πολύ καλά οργανωμένη πολιτική διαφήμιση αυτών των λιγοστών έως και ανύπαρκτων πολιτικών.
Πώς μπορείς να γράψεις για ένα αυτοκίνητο που μπορεί να οδηγηθεί με το σαγόνι ή για ανασκαφές πάνω από το ύψος του αναπηρικού καθίσματος ή για κάποιο πρακτορείο μοντέλων με αναπηρίες σε κάποιο άλλο πολιτισμό όταν στην Ελλάδα δεν πληρούνται οι τυπικές συνθήκες επιβίωσης και όταν η επιβίωση απειλείται ολοκληρωτικά;
Γιατί ας μην κρυβόμαστε η επιβίωση των ανθρώπων με αναπηρίες απειλείται από την πρώτη στιγμή που αποκτούν την αναπηρία τους εάν δεν έχουν την τύχη και να τους εμποδίσουν να φύγουν το συντομότερο δυνατό με τον οποιονδήποτε τρόπο σε κάποιο άλλο κράτος για να αποκατασταθούν:
- Από τις πρώτες στιγμές της απόκτησης της παράλυσης στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι με αναπηρίες εκτός από παράλυση αποκτούν και όλα τα κακά που συνοδεύουν την παράλυση όταν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις υποστήριξης: οι κατακλίσεις, οι συνέπειες των επιπλοκών και η έλλειψη της στοιχειώδους αποκατάστασης είναι αυτές που απειλούν την επιβίωση των ανθρώπων από τις πρώτες ημέρες της απόκτησης της παράλυσης.
Το χειρότερο είναι πως όλα τα νοσοκομεία αρνούνται πως οι ασθενείς τους έχουν κατακλίσεις…
- Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι υπόδειγμα ανορθολογικής οργάνωσης και βάναυσης αντιμετώπισης των ασφαλισμένων.
Ειδικά μετά την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» η βαναυσότητα της μεταχείρισης των ασφαλισμένων έχει ξεπεράσει κάθε όριο και πλέον τα ασφαλιστικά ταμεία αυτοανατρέπουν τις ίδιες τις παροχές τους με αποτέλεσμα να υποχρεώνουν τους ασφαλισμένους (εφόσον θέλουν να διεκδικήσουν κάποιες παροχές) να αφιερώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο και αμέσως μετά την αναπηρία τους να πρέπει να κάνουν καριέρα ως ασφαλισμένοι…
- Συγκεκριμένες παροχές είναι άγνωστες στην ελληνική κοινωνία.
Μέχρι και σήμερα οι μόνες γνωστές παροχές στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία είναι η συμμετοχή στη δαπάνη για την αγορά αναπηρικών αμαξιδίων και συστημάτων ουροσυλλογής κάτι που πάντα συνοδεύεται από ταλαιπωρία.
Όλα τα υπόλοιπα από συστήματα προσπελασιμότητας, προσαρμοσμένες τεχνολογίες, τροποποιημένα αυτοκίνητα κοκ είναι άγνωστα ως βοηθήματα για την ανεξάρτητη διαβίωση και δεν πρόκειται ποτέ να γνωστοποιηθούν στους γραφειοκράτες των ασφαλιστικών ταμείων.
- Οι κοινόχρηστες υποδομές είναι ανύπαρκτες και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βρεθεί ένα προσπελάσιμο κατάστημα ή ένα προσπελάσιμο κατάλυμα σε βουνό ή σε θάλασσα, στην πόλη ή στο χωριό.
Οι Έλληνες και Ελληνίδες με αναπηρίες οφείλουν να ζήσουν χωρίς τίποτα από τις υποδομές που για τους ικανούς σωματικά Έλληνες είναι αυτονόητες.
- Το οικονομικό είναι αυτό που δεν έχει λυθεί και δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ αφού δεν υπάρχει καμία πολιτιστική, οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη που να επιδιώκει την οικονομική αυτοδυναμία των ανθρώπων με αναπηρίες.
- Σε ό,τι αφορά στην υποστήριξη ακόμη στην Ελλάδα βρισκόμαστε στην βαθιά νύχτα των προγραμμάτων «βοήθεια στο σπίτι».
Όλες οι άλλες εκδοχές για την οργάνωση της εξατομικευμένης υποστήριξης είναι άγνωστες με ελληνική κοινωνία. Και πώς να μην είναι άγνωστες αφού εν έτει 2008 η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να κάνει έστω και ένα ίδρυμα που να παρέχει αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής (όσο αξιοπρεπείς μπορούν να είναι οι συνθήκες ζωής μέσα σε ένα ίδρυμα).
Και κάπου εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα:
Πώς μπορούν τα λιγοστά περιοδικά και οι ελάχιστες ιστοσελίδες που απευθύνονται στους ανθρώπους που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας να παρέχουν ολοκληρωμένη υποστήριξη και ενημέρωση για όλα αυτά που συγκροτούν τους ανεξάρτητους τρόπους ζωής όταν στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις κοινόχρηστες και αυτονόητες υποδομές και πρακτικά δεν λειτουργεί τίποτα;
Πώς μπορούν να αποφύγουν να εξελιχθούν σε «ντουντούκα» διεκδίκησης και να απευθυνθούν στην αναπηρία ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής όταν απουσιάζουν όλες οι υποδομές;
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν επειδή είναι αμφίβολη η συνείδηση της αδικίας.
Γιατί κανείς δεν μπορεί πλέον στην Ελλάδα να δώσει απάντηση στο ερώτημα:
Έχουν συνείδηση οι αδικημένοι της αδικίας που υφίστανται;
Και πώς ορίζουμε την αδικία;
Η ακόμη χειρότερη αλήθεια είναι πως εάν σέβονται τον εαυτό τους θα πρέπει να στραφούν στη διαλεκτική της κρυφής κάμερας, των κρυφών μικροφώνων και της «δημοσιογραφίας» των αποκαλύψεων.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι δύσκολη μια τέτοια μορφή, «δημοσιογραφίας».
Αντιθέτως είναι πάρα πολύ εύκολη δημοσιογραφία γιατί πολύ απλά αυτοί που ευθύνονται και αυτοί που προκαλούν τα προβλήματα και την κακομεταχείριση δεν κρύβονται και είναι εύκολο να ηχογραφηθούν, να μαγνητοσκοπηθούν και να φωτογραφηθούν επί τω έργω…
Στην Ελλάδα κανείς δεν κρύβεται και μάλιστα η διαφθορά έχει φτάσει τόσο βαθιά και έχει εκλογικευθεί τόσο ολοκληρωτικά που κανείς δεν φοβάται, αφού η νομοθεσία που προστατεύει τη διαφάνεια και την ηθική δύσκολα εφαρμόζεται σε ένα κράτος που έχει εκλογικευθεί η διαφθορά και η διαφθορά έχει υπερβεί κατά πολύ τον θύτη και το θύμα…
Δεν είναι καθόλου δύσκολο σε δημοσιογράφους (εφόσον έχουν την καθοδήγηση από έμπειρους συντάκτες) να φωτογραφίσουν, να μαγνητοσκοπήσουν και να ηχογραφήσουν σκηνές και περιστατικά απείρου κάλλους σε νοσοκομεία, σε ιδρύματα, σε δημόσιες υπηρεσίες και σε ασφαλιστικά ταμεία.
Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας δεν είναι καθόλου δύσκολο όλα αυτά να γνωστοποιηθούν ακίνδυνα μέσα από διεθνή εργαλεία όπως είναι τα blogs και το youtube και οι θύτες να γίνουν, «ρόμπα» αρχικά επάνω από το διαδίκτυο και ύστερα να επεκταθεί και σε όλα τα άλλα τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γιατί ας μην κρυβόμαστε, η παντοκρατορία των παραδοσιακών μέσων μαζικής ενημέρωσης, της τηλεόρασης, των εφημερίδων και των ραδιοφώνων σε μεγάλο βαθμό έχει περιοριστεί και τώρα πλέον δεν είναι εφικτή η απόφαση αυτών των μέσων για να χαρακτηρίσουν κάποια αποκαλυπτική είδηση ως δημοσιεύσιμη ή όχι ακόμη δημοσιεύσιμη.
Τα σύγχρονα μέσα δημοσιογραφίας δίνουν τη δυνατότητα και στη δημοσιογραφία που δεν εξυπηρετεί πολιτικά, οικονομικά, συντεχνιακά αλλά και ανόητα συμφέροντα να υφίσταται και να τραβήξει μπροστά την ενημέρωση και να καθοδηγήσει τα άλλα μέσα σε μια νέα πιο αναπηροκεντρική αποκαλυπτική δημοσιογραφία.
Ακόμη και μια κάμερα κινητό τηλέφωνο μπορεί να δημιουργήσει την είδηση και να αποτυπώσει το τεκμήριο της κατάχρησης και της κακοποίησης.
Και είναι τόσο εύκολο για να γίνει αλλά συνάμα τόσο δύσκολο να βρούμε τους θύτες και τα θύματα τα οποία όμως να έχουν συνείδηση της αδικίας που υφίστανται και την πρόθεση να αντισταθούν…
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, Νοέμβριος 2008.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο disabled.gr Μπορείτε να βρείτε ανάλογα κείμενα στην διεύθυνση http://www.disabled.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου