Το έπος ενός θλιμμένου χθες.

Το έπος ενός θλιμμένου χθες.

Η Ελλάδα το τσιφλίκι,

τους πληρώνουμε και νοίκι,

πέντε-έξι μασκαράδες

τρώνε με χρυσές κουτάλες.

χάψες,μάσες, αραλίκι,

στης Ελλάδας το τσιφλίκι.

#

Μίτσι κότσι η μαρμίτα,

του Λαού όλη η πίτα,

να προγούλια από τη μάσα,

θα πλαντάξεις ρε μπαγάσα.

#

Θα μας φάει η μαρμάγκα,

θα τη βγάλουμε στη πάντα,

μας τη πέσανε οι λύκοι

στης Ελλάδας το τσιφλίκι.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΛΗΣ

Το οδηπορικό μιας κοινής πορείας.

Πάρε το δρόμο το παλιό. (ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ) Πάρε το δρόμο το παλιό εκείνο του πατέρα, κι άμα σου πουν τί θες εδώ, καν΄τους αμέσως πέρα. & Αυτοί δεν ξέρουν ν΄αγαπούν, δεν ξέρουν να πονάνε, έμαθαν μόνο να μισούν και βολεμένοι να ΄ναι. & Πάρε το δρόμο το παλιό, μαζί σου κι άλλους δύο, σήμερα να ΄μαστε οχτώ κι αύριο χίλιοι-δύο. & Μύρια δίκια να υψωθούν, σημαίες να γενούνε, κι άμα τα κότσια τους βαστούν να΄ρθουν να μετρηθούμε. & Πάρε το δρόμο το παλιό και μη φοβάσαι αγέρα, εμείς βαστάμε στο βοριά, βαστάμε και στη ξέρα. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΛΗΣ

ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΒΑΛΑΝ ΥΠΟΘΗΚΗ.

Την Πατρίδα μου την βάλαν υποθήκη,

θα ΄λθει μέρα που στους ξένους θα ανήκει,

μετανάστης στην δική μου την Πατρίδα,

με πασπόρτ, με υπογραφή και με σφραγίδα.

&

Με υποθήκευσαν κι εμένα και εσένα,

δεν θα βρεις ανυποθήκευτο κανένα,

πάρτυ κάνουν ανενόχλητοι οι λύκοι,

στης Πατρίδας μου τ΄απέραντο τσιφλίκι.

&

Κάποια μέρα,κάποια νύχτα μεσ΄ τη νύστα

θα μου πούνε οι αφέντες καληνύχτα,

θα φορτώσω την κατάντια μου στον ώμο,

κι άι στο διάολο θα μου πούνε,πάρε δρόμο...

&

Η πατρίδα μου σε έκτακτη ανάγκη,

με πουλήσανε κρυφά οι σαλτιμπάγκοι,

μετανάστης στην δική μου την Πατρίδα,

με πασπόρτ, με υπογραφή και με σφραγίδα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΛΗΣ

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ

ΑΠΟ MARINEROΓια ακόμα μία φορά, ο καλός μου φίλος MARINERO μας ταξιδεύει μέσα από μικρές πραγματικότητες του χθές και του σήμερα και μας δίνει "εικόνες" μιας άλλης εποχής μπλεγμένης με το σήμερα.

Απολαύστε τις εικόνες αυτές και ταξιδέψτε με το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ. ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ Κάποιο βραδάκι σ’ ένα τεκέ στη Σαλονίκη

μαζεύτηκαν κάτι τύποι απ’ την Κρήτη

Κι όπως γουργούριζε στην μέση ο ναργιλές

Πιάσανε τις φούμες τις τρελές

Έτσι σιγά – σιγά φτιάχνανε κεφάλι

Γουστάρανε μουσική τον πόνο να τους γιάνει

Φώναξαν τον Απόλλωνα να παίξει λύρα

Και τον τυφλό τον ποιητή απ’ την Μικρά Ασία

Τον Βαμβακάρη καλέσανε και τον Τσιτσάνη

Τον Στράτο την φωνή του για να βάλει

Η Μπέλλου και η Νίνου φτιάνουν παρακάτω

Γλυκό να πάνε τα ζαφείρια κάτω

Κουρδίζει το μπουζούκι ο Ζαμπέτας και φουμάρει

Και κάνει πάσα το μαρκούτσι στον Τσιτσάνη

Κι όπως προχωράει το βραδάκι

Η φαντασία κάνει ταξιδάκι

Ήρθαν παρέα όλοι οι παλιοί ρεμπέτες

Την κοπανίσανε του χάρου οι σερέτες

Και γίνεται αδερφέ μου πατιρντί

Κι οι απ έξω ρωτούσανε γιατί

Ανοίγουν οι ουρανοί και βρέχουν άστρα

Κι όλα τα μαύρα ντύνονται στα άσπρα

Κάπου εκεί κοντά κι η Ευτυχία

Στίχους πλέκει για την παλιοκοινωνία

Κι ο Μπαρμπαγιάννης εκεί με τον τζουρά του

Ταξίμι νταλκαδιάρικο βαράει του θανάτου

Να τον μερακλώσει να χορέψει

Άλλες ψυχούλες ζωντανών να μη κλαδέψει

Προχώραγε η νύχτα και ημέρωνε

Οι πετεινοί λαλήσανε ξημέρωνε

Οι μάγκες απ’ την Κρήτη φτιάξανε κεφάλι

Κι οι πόνοι ξεχαστήκανε απ’ την ζάλη

Έ ρε εικόνες που σκαρώνει το ντουμάνι

Αν είναι προυσαλίδικο χαρμάνι`

εικόνες που αφήνουνε τον πόνο έξω

και κάνουν την παλιοζωή να αντέξω

ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΡΕΜΠΕΤΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

Είναι η πιο κατάλληλη στιγμή, να δούμε κάποια «σκόρπια» ρεμπέτικα στιχάκια, τα οποία αποτελούν τους «αντιπροσώπους» των διαφόρων κατηγοριών στις οποίες κατατάσσονται τα ρεμπέτικα τραγούδια. Θα δούμε αποσπάσματα από τραγούδια της φυλακής, της αγάπης, του τεκέ, της ταβέρνας, της ξενιτιάς, της μαγκιάς, κλπ. Τραγούδια «άγνωστων» και μη δημιουργών, που τα τραγουδάμε ακόμα και σήμερα, μόνο που πολλές από τις σημερινές αποδώσεις από καλλιτέχνες είναι κακές διασκευές. Όπως τα δημοτικά τραγούδια, έτσι και πολλά ρεμπέτικα κυκλοφορούσαν παλιά σε διάφορες «παραλλαγές». Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ΣΑΚΑΦΛΙΑ, όχι του Βασίλη Τσιτσάνη, αλλά το παλιό «μουρμούρικο» Στα Τρίκαλα μες τη στενή Βαρέσαν ένα μπελαλή. Βαρέσανε το Σακαφλιά Πούχε ντερβίσικη καρδιά. Στην Προύσα ήταν ξακουστός Στην Μενεμένη διαλεχτός Ήταν στο τάγμα Τουμπεκί Στη Μεραρχία Μελανθή. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, ο Τσιτσάνης έδωσε ένα άλλο χρώμα, μια ξεχωριστή ομορφιά, αφαιρώντας (εν μέρει) τα «σκληρά» στοιχεία του, χωρίς όμως να χάσει το τραγούδι το νόημα του. Τέτοιο ντερβίσικο παιδί Το κλαίμε όλοι μας μαζί…… Δεν τον ξεχνάμε βρε παιδιά, Τον φίλο μας τον Σακαφλιά, κλπ…. Εδώ να πω, ότι τραγούδια με θέμα τους τον Σακαφλιά (η Σακαβλιά), κυκλοφορούν πάνω από δέκα, με διαφορετικό στίχο. Ένα άλλο ρεμπέτικο που κυκλοφορεί σε αρκετές παραλλαγές, είναι «Οι Λαχανάδες» (κάτω στα λεμονάδικα) του Βαγγέλη Παπάζογλου (Αγγούρη). Ο Παπάζογλου, εμπνευσμένος από το παλιό «μουρμούρικο» έγραψε! Κάτω στα λεμονάδικα, έγινε φασαρία Δυο λαχανάδες πιασανε, που ‘κάναν τη κυρία! Το παλιό μουρμούρικο ξεκινάει διαφορετικά, έχοντας όμως μέσα στους στίχους και αυτόν του Παπάζογλου. Κάτω στα Λεμονάδικα έγινε φασαρία Στα χέρια πιάστηκ’ ο Θωμάς, μαζί με τον Ηλία. Βρε ‘συ Θωμά, μη κάνεις φασαρίες Γιατί θα μπλέξεις άσχημα, και θα ‘χεις ιστορίες, κλπ. Το συγκεκριμένο μουρμούρικο με την αρχική του μορφή, είχα την τύχη να το ακούσω πριν από είκοσι χρόνια σε μια ταβέρνα στο Βόλο, τραγουδισμένο από τους Μιλάνους. Από ένα άλλο μουρμούρικο τραγούδι, ο Γιώργος Μουφλουζέλης άντλησε στοιχεία για να γράψει το «Που ‘σουν μάγκα το χειμώνα». Πούσουν μάγκα το χειμώνα, και το καλοκαίρι ακόμα Ημουνα ψηλά στα αυλάκια, στις δροσιές και στα ρουμάνια Τρεις ελιές και μια βαμμένη Αγαπώ μια παντρεμένη. Ο Μουφλουζέλης έγραψε. Πούσουν μάγκα το χειμώνα, που την είχες την κρυψώνα Ήμουνα στη γη βελόνι, που πατάς και σε αγκυλώνει κλπ. Το ρεμπέτικο τραγούδι, έχει πραγματικούς θησαυρούς, αλλά δυστυχώς αγνοήθηκαν, και αγνοούνται ακόμα και σήμερα. Συνεχίζοντας, πάμε στα τραγούδια που τα έχουν κατατάξει στην κατηγορία της «Ανατολής». Εδώ, ανακαλύπτουμε ρεμπέτικα που μας κάνουν να ονειρευόμαστε, και να ταξιδεύουμε, τραγούδια «απλά», αλλά και ΜΕΓΑΛΑ, που μιλούν στην ψυχή του καθενός! Τραγούδια που μας βοηθούν μέσα από το «ταξίδι» στο όποιο μας πηγαίνουν, να βρούμε την «γιατρειά» στον πόνο, στον καημό! Ένα υπέροχο τραγούδι είναι η «Μάγισσα της Αραπιάς», του Βασίλη Τσιτσάνη. Θα πάω εκεί στην Αραπιά, γιατί μ’ έχουν μιλήσει Για μια μεγάλη μάγισσα, τα μάγια να μου λύσει. Πόσοι αλήθεια, ακόμα και σήμερα, στην εποχή της «προόδου» δεν ταξιδεύουν εκεί, στην Αραπιά, ψάχνοντας τη δική τους μάγισσα, που θα τους λύσει τα μάγια; Άλλωστε, τα «μάγια» λύνονται εύκολα όταν νοιώθουμε ότι το τραγούδι που ακούμε μιλά για αυτό που βιώνουμε. Ένα άλλο τραγούδι του Τσιτσανη, μας ταξιδεύει στην Παραγουάη, και μάλιστα στα «φίνα ακρογιάλια» της χώρας αυτής! Μες την Παραγουάη, σε φίνο ακρογιάλι Θα στήσουμε τσαντίρι ζηλευτό Θα πίνουμε σαμπάνια, πριν πάμε για τα μπάνια Με μπουζουκάκι έξυπνο τρελό. Το ρεμπέτικο μας ταξιδεύει, ονειρεύεται μαζί μας, και βάζει «ακρογιάλια» ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν. Μας παρασύρει σε Νύχτες Μαγικές Ονειρεμένες, και μας θυμίζει τις τρέλες που νοσταλγούμε, που επιθυμούμε. Σας μιλάω με καημό, με σπαραγμό Για τόσες τρέλες που νοσταλγώ Αραπίνες λάγνες ερωτιάρες Με ουίσκι με γλυκές κιθάρες γλέντι και πιοτό Αραπίνες μάτια φλογισμένα Και κορμιά φιδίσια καμωμένα, σαν εξωτικά. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αν τα τραγούδια αυτά έχουν γραφτεί το 1920, το 1930, η το 1950. Σημασία έχει ότι μιλούν για στιγμές από την ζωή μας. Για μικρούς και μεγάλους καημούς, για χαρές, όνειρα και λύπες! Από τα «σκόρπια στιχάκια» λοιπόν, στην καθημερινότητα μας.