Στην Ελλάδα της κρίσης, των μυρίων όσων προβλημάτων, στην Ελλάδα που ΠΑΝΤΑ και με διαφορετικούς τρόπους, πρωτότυπους, της το αναγνωρίζω, τρώει τα παΐδια της, έχουμε την ατυχία; να υπάρχουν μεταξύ μας άτομα τα οποία σαν σκοπό ύπαρξης τους έχουν την καταστροφή των συνανθρώπων τους, την «διαπόμπευση» τους έτσι, είτε γιατί είναι βαλτά από κάποιους με ύποπτα συμφέροντα, είτε γιατί απλά, τους ευχαριστεί αυτό που κάνουν, τους αναζωογονεί η όποιας μορφής δυστυχία των άλλων.
Όπλα τους η ανωνυμία και η λάσπη.
Εδώ και μέρες, «θύμα» αυτών των ανθρώπων είναι μια καταξιωμένη συγγραφέας, η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ, η οποία εντελώς ξαφνικά βρέθηκε στο επίκεντρο μιας βρώμικης προσωπικής επίθεσης.
Το «έγκλημα» που διέπραξε, γράφοντας στην προσωπική της σελίδα στο FACEBOOK κάποιες απόψεις της σχετικά με το αν πρέπει η όχι τα διάφορα συγγράμματα να μπαίνουν σε δανειστικές βιβλιοθήκες ΠΡΙΝ ολοκληρώσουν τον εμπορικό τους κύκλο, και για το ότι οι συγγραφείς, πρέπει να αμείβονται για τα βιβλία που γράφουν.
Αυτές οι απόψεις λοιπόν, μπήκαν στην προσωπική της σελίδα για συζήτηση….
Έκανε αυτό το «έγκλημα», και έπεσαν τα προαναφερόμενα άτομα να την φάνε ζωντανή.
Σχόλια με ότι βρισιά μπορεί κανείς να φανταστεί, ΑΝΩΝΥΜΑ από τα επιλεγόμενα TROLL.
Ναι, το δημοφιλές facebook «μπάζει» δυστυχώς από παντού.
Και σαν να μη φτάνει αυτό, μέχρι και αναφορές για «ρατσιστικό» περιεχόμενο της έκαναν, και ένα σωρό άλλα.
Ο τίτλος του άρθρου , είναι ο τίτλος άρθρου που έγραψε η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ, και σας το παραθέτω αμέσως.
Φίλοι μου, όσοι είστε φίλοι εδώ μέσα, αναγκάστηκα να παγώσω τον τοίχο μου όπως και την ανοιχτή σελίδα μου ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ, γι αυτό μη την ψάχνετε άδικα. Ο λόγος είναι ότι την Τρίτη 23 /10/2012, δέχτηκα μαζική επίθεση από τα λεγόμενα troll, δηλαδή άτομα με ψεύτικο προφίλ και ονόματα στο fb, που απώτερος σκοπός τους είναι η διαπόμπευση κάποιου ατόμου, κυρίως όταν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό.
Όταν λοιπόν πέσει σύρμα στα troll, η έκφραση «σήμερα έχουμε παρτυ» με τον τάδε, τότε αμέσως ενεργοποιούνται κάνοντας μαζική επίθεση και αναρτώντας στα blog τους, στο twitter, fb και σ όλο τον διαδικτυακό χώρο, αισχρολογίες, τις περισσότερες φορές χωρίς να γνωρίζουν καν το άτομο ή τον λόγο που γίνεται η επίθεση. Έτσι διασκεδάζουν, τρεφόμενοι από την γελοιοποίηση του άλλου. O λόγος έναρξης αυτού του πάρτυ που έγινε στην σελίδα μου ήταν ότι τόλμησα να αναρτήσω στον τοίχο μου ένα κείμενο που έλεγε ότι τα βιβλία δεν πρέπει να πηγαίνουν σε δανειστικές βιβλιοθήκες πριν κάνουν τον λεγόμενο εμπορικό τους κύκλο και πως ο συγγραφέας πρέπει να αμείβεται για την δουλειά του.
Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτώ καταιγιστικά πυρά από εκατοντάδες troll και τα αισχρόλογα που εκτόξευσαν ήταν όχι επιπέδου πεζοδρομίου, αλλά κάτι χειρότερο. Εγώ προσωπικά γνωρίζω ποιος υποκίνησε την όλη επίθεση, γιατί βλέπετε μπορεί να έχω εχθρούς, έχω όμως και φίλους. Επίσης γνωρίζω ότι παρακολουθεί όλες τις αναρτήσεις μου. Ο συγκεκριμένος εκτός από troll, είναι blogger, δημοσιογράφος και «συγγραφέας», που προσπαθεί μάταια να γίνει γνωστός και φυσικά δεν θα τον κάνω εγώ λέγοντας το όνομά του. Όμως θα του πω δύο πράγματα.
Για να είσαι συγγραφέας ή να δημοσιογραφείς πρέπει πάνω από όλα να έχεις ήθος. Παράλληλα πρέπει να είσαι ακριβοδίκαιος και αντικειμενικός. Το να έχεις ευχέρεια λόγου ή να γνωρίζεις καλό συντακτικό, δεν σημαίνει πως έχεις και κρίση. Και για να έχεις κρίση, πρέπει να έχεις γνώσεις και εμπειρίες. Κάποτε η λέξη δημοσιογράφος σήμαινε πάνω από όλα πληροφορώ και ενημερώνω το κοινό. Σήμερα ελάχιστοι το κάνουν αυτό και αυτοί ναι, είναι δημοσιογράφοι. Οι υπόλοιποι κόβουν και ράβουν κατά βούληση. Η νεότερες γενιές των δημοσιογράφων, ειδικά των δημοσιογράφων- bloggers, νομίζουν πως τα κατέχουν όλα, πως είναι οι μοναδικοί που σκέφτονται σωστά και έχουν δίκαιο, πως όλοι είναι στραβοί εκτός από τους ίδιους . Και μετά παίρνουν ένα μολύβι και αρχίζουν να γράφουν στηριζόμενοι στο υπερφίαλο Εγώ τους, που είναι σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι. Όμως τα παραφουσκωμένα μπαλόνια είναι εύκολο να σκάσουν και να διαλυθούν στο πουθενά και από υπέροχες ιπτάμενες μπάλες να καταλήξουν λαστιχένια απομεινάρια. Η λέξη σεβασμός είναι απούσα και επομένως κατακρεουργούν ευχαρίστως κάθε υποψήφιο θύμα που είχε την ατυχία να πέσει στα δόντια τους. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι bloggers που προσφέρουν σωστή ενημέρωση και κοινωνικό έργο μέσα απο τις αναρτήσεις τους και τους θαυμάζω απεριόριστα.
Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω μετά λύπης μου πως η εκτόξευση λάσπης στο διαδίκτυο έχει γίνει αγαπημένο σπορ κάποιων σε τέτοιο σημείο, που να καταντούν λιαν επικίνδυνοι. Και είναι επικίνδυνοι επειδή δεν αντιλαμβάνονται ούτε τι λένε, ούτε τι γράφουν. Όταν ο εγκέφαλος φθάνει μέχρι ενός σημείου μη δυνάμενος να δεί περισσότερο από τα δικά του προορισμένα όρια, τότε κάνει λάθη. Και μάλιστα τραγικά. Έχω έρθει αντιμέτωπη πολλές φορές με τέτοιες «διάνοιες» και εκείνο που συμπέρανα ήταν η άρρωστη νοοτροπία τους που κυριολεκτικά με αηδίασε και που φυσικά οφειλόταν στην αποτυχία τους να γίνουν αυτό που ονειρευτήκαν. Αφού λοιπόν κόβουν και ράβουν σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα ρούχο για κάποιον, που φυσικά ούτε του εφαρμόζει, ούτε του πηγαίνει, απαιτούν να το φορέσει και μάλιστα να πει και ευχαριστώ. Κι αν τολμήσει να εναντιωθεί η επίθεση θα είναι ανελέητη. Το να τα βάζεις με κάποιον που είναι περιορισμένης αντίληψης και απεριόριστης κακεχέντριας είναι πράγματι δύσκολο, διότι άλλα λες εσύ και άλλα αντιλαμβάνεται εκείνος και μάλιστα ασκεί και βάρβαρη κριτική εις βάρος σου με κορδωμένο ύφος του τύπου είμαι ο φωστήρας του κόσμου, προσκύνησέ με.
Βέβαια τα παρασκηνιακά των εκδοτικών δεν τα γνωρίζει το πλατύ κοινό. Ας το αφήσουμε αυτό και ας πάμε στο κυρίως θέμα. Ο συγγραφέας αποτελεί τον συνδετικό και πιο ισχυρό κρίκο μιας τεράστιας οικονομικής αλυσίδας που δίνει θέσεις εργασίας σε χιλιάδες άτομα. Αν αύριο όλοι συγγραφείς ανέβαζαν δωρεάν τα βιβλία τους στο ιντερνέτ, αυτόματα θα έχαναν την δουλειά τους πολλοί ειδικευμένοι επαγγελματίες, όπως επιμελητές βιβλίων, γραφίστες , κειμενογράφοι, μεταφραστές, επιμελητές εξωφύλλων, γραμματείς, δημοσιοσχεσίτες, ιδιοκτήτες και υπάλληλοι χονδρικής βιβλίων, χονδρικές πρώτων γραφικών υλικών, πωλητές, διαφημιστές, οδηγοί μεταφορών βιβλίων, κούριερ, πλαστικοποιητές, εικονογράφοι, βιβλιοδέτες, κλπ κλπ . Κατ επέκταση εκδοτικοί οίκοι, βιβλιοπώλες και υπάλληλοι βιβλιοπωλείων, υπαίθριες αγορές βιβλίων. Επίσης θα άδειαζαν και οι δανειστικές βιβλιοθήκες . Και τέλος ας μη αγνοούμε και την εφορία που παίρνει το 50% των κερδών και από αυτά πληρώνει τα έξοδα του κράτους…
Η αγορά του βιβλίου όπως ανέφερα δίνει χιλιάδες θέσεις εργασίας και είναι μεγάλη κινητήριος δύναμη στην παγκόσμια οικονομία. Για να συμβεί όμως αυτό, το βιβλίο πρέπει να αγοράζεται. Και εκείνος που είναι ο πρωτεργάτης όλης αυτής οικονομικής δύναμης, είναι ο συγγραφέας τον οποίο δυστυχώς δεν σέβεται κανείς. Αν συγγραφείς κατέβαζαν τα μολύβια της, οι επιπτώσεις θα ήταν ανυπολόγιστες, τόσο που ούτε καν μπορείτε να φανταστείτε.
Προσωπικά μετά από αυτό που συνέβη προχθές, κατάλαβα δύο πράγματα
1. Ότι εξ αιτίας της κρίσης κάποιοι έχουν μετατραπεί σε αγέλες πεινασμένων λύκων που κατασπαράζουν χωρίς ενδοιασμό όποιον τους μπαίνει στο μάτι και κυρίως όταν είναι επιτυχημένος.
2. Ότι το βιβλίο που γράφει ένας συγγραφέας δεν πρέπει να πωλείται, αλλά να διανέμεται δωρεάν…
Χρυσηίδα Δημουλίδου
ΥΓ. Ως εκ τούτου μετά τα τελευταία γεγονότα, δεν θα αποδεχτώ άλλες προσκλήσεις φιλίας για ευνόητους λόγους και αποσύρω το υπό έκδοση βιβλίο μου Το σπίτι των Σκιών. Επίσης εξ αιτίας των troll που έκαναν μαζικές αναφορές στο fb ότι αναρτώ ρατσιστικά σχόλια με βίαιο περιεχόμενο και σεξουαλικά υπονοούμενα , το fb μπλοκάρισε τις σελίδες μου και δεν μπορώ να απαντώ ή να σχολιάζω.
Τα σχόλια φίλοι μου δικά σας.
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com
