Παρόλο που το είχα σημειώσει από μέρες στο κονσερβοκούτι που ονομάζω μυαλό, παραλίγο να ξεχάσω την εκδήλωση για την ανακύκλωση στην πλατεία της περιοχής μου.
Κι αφού το θυμήθηκα την τελευταία στιγμή και ετοιμάστηκα σε χρόνο dt για να κατευθυνθώ προς την πλατεία, είδα πως είχα μπροστά μου άλλες 2 ώρες μέχρι να ξεκινήσει η εκδήλωση.
Πήγα νωρίς.
Κυρίως γιατί ήθελα να παρατηρήσω τον κόσμο.
Άρχισε βροχούλα και κάθησα σε ένα από τα καφέ της πλατείας.
Τα σταντ ήταν ήδη στημένα, οι καρέκλες τοποθετημένες και τα μεγάλα ηχεία σκεπασμένα με πλαστικό λόγω της βροχής.
Δε χαλιόμαστε σκέφτηκα, θα περιμένουμε.
Το ψιλόβροχο δεν έλεγε να σταματήσει και ο κόσμος προσπερνούσε αδιάφορα την πλατεία χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στα άδεια σταντ. Ήταν οι περαστικοί που ο δρόμος τους έφερε τυχαία στην πλατεία. 
Φτου σκουληκομυρμυγκότρυπα, ψιθύρισα την ώρα που είδα μια μηχανή να περνάει από μπροστά μου, να διασχίζει τα σταντ στα οποία είχαν μαζευτεί διάφοροι παρατρεχάμενοι του Δήμου και της ανακύκλωσης, να παρκάρει ακριβώς πίσω από τα σταντ, ο οδηγός της να χαιρετάει εγκάρδια τους παρατρεχάμενους και να κάθεται με την άνεση του σε ένα από τα σταντ.
Φτου σκουληκομυρμυγκότρυπα, ψιθύρισα την ώρα που είδα μια μηχανή να περνάει από μπροστά μου, να διασχίζει τα σταντ στα οποία είχαν μαζευτεί διάφοροι παρατρεχάμενοι του Δήμου και της ανακύκλωσης, να παρκάρει ακριβώς πίσω από τα σταντ, ο οδηγός της να χαιρετάει εγκάρδια τους παρατρεχάμενους και να κάθεται με την άνεση του σε ένα από τα σταντ.Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου