Παγκόσμια υπερθέρμανση

Παγκόσμια υπερθέρμανση: Γεγονότα και…αληθοφανή γεγονότα. ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΠΟ http://www.press-bank.gr/ Άντε πάλι! Μετά από το IPCC, τον Sir Nicholas Stern, τον Αλ Γκόρ και την πληθώρα των πράσινων Μή Κρατικών Οργανώσεων που δίνουν τροφή στην 'οικολογική καταστροφή', είναι τώρα και οι G-8 που βγαίνοντας από την περιβαλλοντική συνεδρίαση του Kobe στην Ιαπωνία, παίζουν την τρομπέτα της υπερθέρμανσης του πλανήτη ώς την πλανητική έκτακτη ανάγκη που υποθετικά θα δικαιολογούσε κάθε δραστικό μέτρο, για να συγκρατήσει την χρήση ορυκτών καυσίμων παγκοσμίως. Η αποτυχία να μειωθεί στο μισό η ανθρωπογενής εκπομπή άνθρακα μέχρι το 2050, έτσι λένε, θα έφερνε την περιβαλλοντική αποκάλυψη. (1) Λοιπόν, ευτυχώς για την ανθρωπότητα, δέν θα τη φέρει. Κατ' αρχάς, για εκείνους που ενδιαφέρονται σοβαρά για τις επιχειρήσεις γύρω από τις παγκόσμιες έκτακτες ανάγκες, αυτές δέν έχουν τέλος. Παραθέτω μερικές που δέν υπάρχουν μόνο στα προγράμματα των υπολογιστών και είναι πραγματικές απειλές που απαιτούν επείγουσες δράσεις, σε νέο επίπεδο διεθνούς συνεργασίας και συντονισμού, με οδηγό το 'δόγμα για το κοινό καλό' και όχι από το 'επιχείρηση όπως συνήθως' των ηγεμονικών συμφερόντων επιχειρήσεων και μεγάλων δυνάμεων: Τα πιό σοβαρά παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, είναι αυτά που έχουν σχέση με την έλλειψη υποδομής νερού και υγιεινής, όπως η ρύπανση του νερού και οι αναπτυσσόμενες ασθένειες από το νερό, που σκοτώνουν ένα παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα παγκοσμίως σύμφωνα με τη UNICEF. Στη Βραζιλία, μόνο το 6% των πόλεων έχουν συστήματα επεξεργασίας λυμάτων και το 2004 τα δύο τρίτα της εκπαίδευσης ή πρακτικής στο σύστημα δημόσιας υγείας, ασχολούταν με τις ασθένειες που προέρχονται από το νερό. Μια ψηφοφορία που έγινε πέρυσι από την British Medical Journal με παθολόγους από όλο τον κόσμο, έδωσε ώς αποτέλεσμα για την μέγιστη ιατρική πρόοδο των τελευταίων 150 χρόνων, την υποδομή φρέσκου νερού και υγιεινής - προνόμιο που δεν είναι ακόμη διαθέσιμο για πάνω από το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού (για λόγους που θα γίνουν αντιληπτοί αργότερα, ο Αλ Γκόρ και οι πιό μεγάλες περιβαλλοντικές Μή Κρατικές Οργανώσεις δεν έχουν κάνει ποτέ καμία εκστρατεία). (2) -Η πείνα και οι συνέπειές της σκοτώνουν ένα παιδί κάθε έξι δευτερόλεπτα, σύμφωνα με το FAO. Περίπου 850 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πάσχουν από χρόνια πείνα, ένα σενάριο που θα επιδεινωθεί σίγουρα λόγω της παγκόσμιας κρίσης στα τρόφιμα. Εκτός από την έλλειψη παραγωγικών ανθρώπων, το ετήσιο οικονομικό κόστος από μία τέτοια τραγωδία στην παραγωγικότητα, στα εισοδήματα, στις επενδύσεις και στις απώλειες κατανάλωσης, είναι περίπου 500 δισεκατομμύρια έως 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. - Η έλλειψη πρόσβασης ενός μεγάλου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού σε σύγχρονες πηγές ενέργειας. Τα καυσόξυλα, η πιό πρωτόγονη πηγή ενέργειας που είναι γνωστή στον άνθρωπο, είναι ακόμη ο βασικός πόρος για τις καθημερινές ανάγκες 90% των Αφρικανών (εκτός του οτι είναι από τους κυριότερους λόγους καταστροφής των δασών). Αν και σε μικρότερο ποσοστό, το ίδιο πράγμα συμβαίνει σε μεγάλο μέρος της Ασίας, της λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Επίσης, από την στιγμή που το 80% της παγκόσμιας ατροποποίητης (χωρίς μετατροπή σε άλλη μορφή της) κατανάλωσης ενέργειας προέρχεται από τον άνθρακα, δεν είναι δύσκολο να εκτιμηθούν οι πιθανές συνέπειες του περιορισμού της χρήσης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που προτείνονται από τους οικολόγους, τους πολιτικούς, τους εμπόρους άνθρακα και όλων των ανθρώπων που τρομοκρατούνται από τα σενάρια εκφοβισμού. Εκτός αυτού, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, χρησιμοποιούνται για να παράγουν περίπου τα δύο τρίτα της παγκόσμιας ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο αυτής, προέρχεται σχεδόν όλο από υδροηλεκτρικά έργα και πυρηνικά εργοστάσια (και οι δύο αυτές πηγές είναι επίσης στο στόχαστρο από τους οικολόγους). - Ένα δυσλειτουργικό διεθνές οικονομικό σύστημα που έχει ανάγκη επείγουσας τροποποίησης, προκειμένου να τεθεί πάλι στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας, και όχι το ανάποδο όπως είναι το πεπατημένο των τελευταίων δεκαετιών της οικονομικής 'παγκοσμιοποίησης'. Την 21η Μαΐου 2008, η γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε ένα ανοιχτό γράμμα που υπογράφηκε από εφτά πρώην ευρωπαϊκούς πρωθυπουργούς, πέντε πρώην υπουργούς οικονομικών και δύο πρώην προέδρους της ευρωπαϊκής επιτροπής, με το σημαντικό τίτλο: 'η τρελή χρηματοδότηση δέν πρέπει να μας κυβερνά'. Η προειδοποίησή τους: 'Η αυξανόμενη ανισότητα εισοδήματος προέκυψε παράλληλα με τη συνεχή αύξηση του οικονομικού τομέα… Το οικονομικό κεφάλαιο είναι τώρα δεκαπέντε φορές το συνολικό ΑΕΠ όλων των χωρών… Ο κόσμος της χρηματοδότησης έχει συσσωρεύσει μια τεράστια μάζα εικονικού κεφαλαίου αλλά αυτή έχει κάνει ελάχιστα για τις ανθρώπινες συνθήκες ζωής και την προστασία του περιβάλλοντος'. Ζητούν: '(…)να ετοιμάσουν μια παγκόσμια οικονομική διάσκεψη που θα ξανασκεφτεί τους κανόνες της διεθνής χρηματοδότησης και διακυβέρνησης στα παγκόσμια οικονομικά ζητήματα'. (3) - Οι πολιτικές ατζέντες και οι φιλοδοξίες έχουν ένα αυξανόμενο χάσμα με τις πραγματικές ανάγκες των περισσοτέρων ανθρώπων στις περισσότερες χώρες που εύκολα αποδεικνύεται μέσω της παρατήρησης των γεγονότων της καθημερινότητας παντού. Σε μία πρόσφατη δημοσκόπηση που έγινε από πρόγραμμα του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ για τις διεθνείς πολιτικές θέσεις, ανάμεσα σε περισσότερους από 17.000 ενηλίκους σε 19 χώρες (που αντιπροσωπεύουν το 59% του παγκόσμιου πληθυσμού), σχεδόν τα δύο τρίτα είπαν πως τις χώρες τους τις 'κυβερνούν λίγα μεγάλα συμφέροντα που κοιτάζουν τον εαυτό τους' παρά 'κυβερνούν προς όφελος όλων των ανθρώπων'. (4)Η λίστα με τα πραγματικά προβλήματα είναι πολύ μεγαλύτερη ,αλλά αυτά τα λίγα παραδείγματα είναι αρκετά για να παρουσιάσουν τις διαστρεβλώσεις της ατζέντας των παγκόσμιων συζητήσεων αυτών που διαμορφώνουν την πολιτική και αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη γενικώς (που στην περίπτωση θεμάτων του κλίματος αντανακλούν μία διαδεδομένη ανεπάρκεια της επιστημονικής εκπαίδευσης στα εκπαιδευμένα κοινωνικά στρώματα).Έτσι και αλλιώς, μην ξεγελιέστε. Αν δέν συμβεί καμία απροσδόκητη τεχνολογική επανάσταση, δέ θα υπάρξουν μεγάλης κλίμακας εναλλακτικές λύσεις για τα ορυκτά καύσιμα μέχρι το 2050 τουλάχιστον. Οι τεράστιες αστικές, εθνικές και διεθνείς επενδύσεις στα αποδοτικά και με ευρεία γκάμα μεταφορικών μέσων δίκτυα, μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν στην μείωση της χρήσης αυτοκινήτων και φορτηγών, ιδιαίτερα στις μεγάλες κορεσμένες πόλεις. Για την ηλεκτρική παραγωγή, οι καλύτερες επιλογές είναι η εκμετάλλευση της υπάρχουσας υδροηλεκτρικής παραγωγής, η ανάπτυξη μιας νέας γενιάς ασφαλέστατων πυρηνικών αντιδραστήρων διάσπασης (συμπεριλαμβανομένων μερικών με ικανότητα ανακύκλωσης πυρηνικών αποβλήτων), η έρευνα για την πυρηνική τήξη με κοινές προσπάθειες όπως του διεθνούς θερμοπυρηνικού πειραματικού αντιδραστήρα (ITER) και η διασύνδεση των ηπειρωτικών δικτύων ρεύματος προκειμένου να ενισχυθεί η ενεργειακή αποδοτικότητα και η ασφάλεια όλων των χωρών που θα συμμετέχουν. Εντούτοις, ο άνθρακας, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα συνεχίσουν να είναι πηγές ανάπτυξης για πολύ καιρό ακόμη.Η επιστήμη δεν οδηγείται από 'ομοφωνία' Το δεύτερο σημείο που θίγω, είναι ότι παρόλα όσα το IPCC, ο Αλ Γκορ, οι φίλοι του από το Hollywood και τα προκατειλημμένα ΜΜΕ λένε, δέν υπάρχει ούτε μία επιστημονική ένδειξη (που σημαίνει σκληρά στοιχεία, όχι αληθοφανή ή μία κατασκευασμένη 'συναίνεση') που να συνδέει την ανθρωπογενή εκπομπή CO2 με τις ατμοσφαιρικές θερμοκρασίες. Το 2007, ένας απρόβλεπτος συνδυασμός αδύναμης ηλιακής δραστηριότητας και του φαινόμενου La Nina (μια ψύξη των επιφανειακών νερών του ανατολικού Ειρηνικού ωκεανού) προκάλεσε μια ξαφνική πτώση της παγκόσμιας μέσης θερμοκρασίας τουλάχιστον κατά 0.7 βαθμούς C, 'ακυρώνοντας' ντε φάκτο σε ένα χρόνο όλη τη θέρμανση που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς καταχωρήθηκε από 1870 - την πρόφαση για όλη αυτή την αναστάτωση για την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου. (5)Προφανώς, τα ιδιαίτερα σύνθετα πλανητικά βιοφυσικά φαινόμενα όπως οι αλλαγές κλίματος δεν μπορούν να αναλυθούν σωστά στο πολύ περιορισμένο χρονικό πλαίσιο που προτείνει το IPCC και οι εκφοβιστές δηλ. τα τελευταία 150 χρόνια. Αν κάποιος πάρει σωστά ένα γεωλογικό χρονικό διάστημα ως σημείο αναφοράς είναι εύκολο να παρατηρηθεί ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων 600 εκατομμυρίων χρόνων οι θερμοκρασίες και συγκεντρώσεις CO2 ανεβοκατέβαιναν αρκετά περισσότερο από σήμερα, στην περίπτωση των θερμοκρασιών, πολύ χαμηλότερων από τις σημερινές, αλλά τον περισσότερο χρόνο δεν υπήρξε μια σαφής εναρμόνιση στις καμπύλες τους, όπως παρουσιάζεται από μια μεγάλη σειρά έμμεσων στοιχείων (αποκαλούμενων 'proxies'). Όταν εναρμονίζονται, όπως στις πιό πρόσφατες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, είναι η τάση θερμοκρασίας που προηγείται της τάσης του CO2, όχι το αντίθετο.Είναι γεγονός, οτι τις περισσότερες φορές οι ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις του CO2 είναι πολύ υψηλότερες από σήμερα. Στο τέλος της περιόδου Ordovician (440 εκατομμύριο χρόνια πριν) ήταν 16 φορές υψηλότερα, ενώ οι μέσες θερμοκρασίες κοντά στην ισημερινή ζώνη ήταν περίπου οι ίδιες με σήμερα και ένας απέραντος παγετώνας κάλυπτε τα υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη της σούπερ ηπείρου Gondwana. Με την ευκαιρία εξαιρώντας τους γεωλογικής περιόδου Permian-λιθανθρακοφόρους παγετώνες (250-300 εκατομμύρια χρόνια πριν), οι ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις του CO2 δεν είναι ποτέ τόσο χαμηλές όπως κατά τη διάρκεια της τρέχουσας γεωλογικής περιόδου, την Quaternary (τελευταία 2 εκατομμύριο έτη). (6)Όσον αφορά στις θερμότερες περιόδους, που συνηθίζονταν να τις αποκαλούν 'climatic optima' προτού η κλιματολογία να γίνει μια 'πολιτική' επιστήμη τις τελευταίες δεκαετίες. Μία από αυτές ήταν η μεσαιωνική περίοδος θέρμανσης μεταξύ του 11ου και 13ου αιώνα, όταν ήταν οι μέσες θερμοκρασίες στο βόρειο ημισφαίριο ήταν μέχρι και 2 βαθμούς C υψηλότεροι από σήμερα. Ο όρος προέρχεται από το επαληθεύσιμο γεγονός οτι όχι μόνο η βιόσφαιρα αλλά και η ανθρωπότητα έχουν προσαρμοστεί πιό άνετα στις θερμότερες περιόδους απ'ό, τι στις πιό κρύες όπως τις οκτώ εποχές των παγετώνων των τελευταίων 800.000 χρόνων. Αυτές οι εποχές των παγετώνων έχουν διαρκέσει περίπου 90,000 χρόνια η κάθε μία και τις χώριζαν ενδιάμεσοι περίοδοι που κρατούσαν ανάμεσα από 10.000 και 10.500 χρόνια μέσο όρο. Η πολιτισμένη ανθρωπότητα έχει υπάρξει εξ ολοκλήρου στα 10.700 έτη του μεσοπαγετωνικής περιόδου που λέγεται Holocene.Ως εκ τούτου, αντί να φοβούνται μέχρι θανάτου για τη θέρμανση, οι άνθρωποι που ανησυχούν για το κλίμα πρέπει μάλλον να το ξανασκεφτούν. Χωρίς να πατώ το κουμπί του πανικού, δέν χρειάζεται καμία εποχή των παγετώνων, μία μείωση 1-2 βαθμούς C μέσο όρο (πολλοί επιστήμονες που μελετούν την κοσμικο-ηλιακή επιρροή στο κλίμα αναμένουν μια ψύξη για τις επόμενες δεκαετίες) θα έδινε πολλά προβλήματα για την παγκόσμια γεωργία, π.χ. μια αύξηση φονικών παγετών και ξηρασιών. (7) Αυτό θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο για ένα WTO-κόσμο όπου η εθνική ασφάλεια τροφίμων ονομάζεται 'διαστρεβλώσεις αγοράς' και έχει γίνει πολύ εξαρτώμενη από μερικές μεγάλες χώρες εξαγωγών τροφίμων που είναι γεωγραφικά τρωτές όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Αυστραλία.Λίγη αναφορά έχει γίνει επίσης στο γεγονός ότι οι περισσότερες από τις γήινες επίγειες καλλιέργειες θα ωφελούνταν από τις υψηλότερες συγκεντρώσεις του CO2 – τελικά αυτό το αέριο είναι μια από τις κύριες θρεπτικές ουσίες τους. Ανησυχείτε για τη στάθμη της θάλασσας; Είκοσι χιλιάδες χρόνια πριν, στο ύψος του τελευταίου παγετώνα, ήταν 120 μέτρα χαμηλότερη από σήμερα. Έξι χιλιάδες χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του Holocene Climatic Optimum, όταν οι θερμοκρασίες ήταν αρκετά υψηλότερες από σήμερα (μέχρι 4-6 βαθμούς C σε μερικές περιοχές), η ακτή ήταν μέχρι 3 μέτρα υψηλότερη από σήμερα σε πολλές περιοχές (η πιό προηγμένη 'βιομηχανία' έπειτα που υπήρχε ήταν η κεραμική στην κοιλάδα του ποταμού Αμαζονίου). (8)Συνοπτικά, για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια το παγκόσμιο κλίμα έχει οδηγηθεί από μια εξαιρετικά σύνθετη αλληλεπίδραση φυσικών παραγόντων - κοσμική ακτινοβολία, ηλιακή δραστηριότητα, αέρια θερμοκηπίων, θαλάσσια ρεύματα, ηφαιστειακή δραστηριότητα, διανομή των ωκεάνιων και μαζών εδάφους και άλλα - που η επιστήμη είναι ακόμα μακριά από να τα κατανοήσει πλήρως, πόσο μάλλον να είναι σε θέση να τα μιμηθεί στα μοντέλα υπολογιστή, όσο περίπλοκα και άν είναι. (τέτοια πρότυπα είναι χρήσιμα επιστημονικά εργαλεία αλλά με κανένα τρόπο δέν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να καθοδηγήσουν δημόσιες και διεθνείς πολιτικές).Και όσο αφορά την αποκαλούμενη «επιστημονική ομοφωνία» στο θέμα; Λοιπόν για να αρχίσω με αυτό, η επιστήμη δεν οδηγείται από οποιοδήποτε είδος 'συναίνεσης', αλλά από μια μόνιμη δέσμευση για την αναζήτηση της αλήθειας - και, όπως δείχνει η ιστορία, πολλές επιστημονικές σημαντικές ανακαλύψεις έχουν γίνει ενάντια στην επικρατούσα «συναίνεση.» Παρά τους χιλιάδες κορυφαίους επιστήμονες με την πείρα τους υψηλούς ακαδημαϊκούς βαθμούς σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους σχετικά με τις μελέτες κλίματος, συμπεριλαμβανομένων πολλών με δεσμούς στο ίδιο το IPCC, έχουν έντονα αρνηθεί την ύπαρξη από κάτι τέτοιο. Ένα καλό παράδειγμα είναι μία αίτηση για την υπερθέρμανση του πλανήτη του ιδρύματος Όρεγκον επιστήμης και ιατρικής, που μάζεψε υπογραφές σε μία έκκληση από περισσότερους από 31,000 Αμερικανούς επιστήμονες, (9.000 με διδακτορικό) από πολλούς επιστημονικούς κλάδους. Το κείμενο είναι σίγουρα μια από τις πιό συνοπτικές και ακριβείς περιγραφές του προβλήματος:'Τα προτεινόμενα όρια στα αέρια θερμοκηπίων θα έβλαπταν το περιβάλλον, θα εμπόδιζαν την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, και θα έβλαπταν την υγεία και την ευημερία της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει καμία πειστική επιστημονική ένδειξη ότι η ανθρώπινη απελευθέρωση του διοξειδίου του άνθρακα, του μεθανίου, ή άλλων αερίων θερμοκηπίων προκαλεί ή, στο εγγύς μέλλον, θα προκαλέσει την καταστροφική θέρμανση της ατμόσφαιρας και της ανατροπής του γήινου κλίματος. Επιπλέον, υπάρχει ουσιαστική επιστημονική ένδειξη πως το αυξανόμενο CO2 έχει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα στο φυτικό και ζωικό περιβάλλον της γης.» (9)Όσο αφορά το IPCC, η αντιπροσωπεία του ΟΗΕ που υποθετικά ενσωματώνει την υποτιθέμενη «ομοφωνία» έχοντας ένα μεγάλο αριθμό επιστημόνων, πολλοί από τους οποίους είναι μέλη της, έχει επικρίνει δημόσια την προκατειλημμένη προσέγγισή της στο θέμα και ιδιαίτερα τις κινδυνολογικές συνοπτικές εκθέσεις της για τους 'σχεδιαστές πολιτικής'. Στην πραγματικότητα, το IPCC ήταν οργάνωση το 1989 από το πρόγραμμα περιβάλλοντος των Η.Ε με προκαθορισμένο στόχο την 'απόδειξη' και όχι την εξέταση της ανθρώπινης επιρροής στο παγκόσμιο κλίμα. Έτσι, η επιχείρησή της δεν είναι επιστήμη αλλά πολιτική - και, όπως θα δούμε σύντομα επιχείρηση. Κυνηγώντας την μολυσμένη ατζέντα του, το IPCC δεν διστάζει ακόμη και να προσφύγει στην οφθαλμοφανή απάτη. Αυτό συνέβη στην έκθεσή του το 2001, όπου η μεγάλη προπαγάνδα προσπάθησε να δείξει με ένα γράφημα που έγινε από τον παλαιοκλιματολόγο τον Δρ Michael Mann (την κακόφημη 'γραφική παράσταση του ραβδιού του χόκεϋ'), ότι η θέρμανση του 20ού αιώνα θα ήταν το προϊόν της ανθρωπογενούς εκπομπής άνθρακα, απλά με το να 'εξαφανίσει' τη γνωστή μεσαιωνική περίοδο θέρμανσης (που περιλαμβάνεται ακόμη και στην πρώτη έκθεση του IPCC το 1990). Όπως παρουσιάστηκε αργότερα από σοβαρούς ερευνητές, ο Δρ. Mann και η ομάδα του απλά χρησιμοποίησαν ένα 'στημένο' αλγόριθμο που έδινε το ίδιο αποτέλεσμα ανεξαρτήτως των δεδομένων που δέχονταν. Απτόητο το IPCC περιορίστηκε στην απόσυρση της γραφικής παράστασης από την έκθεση του 2007, αλλά άφησε το συμπέρασμά της, όπως μπορεί ο κανείς να διαβάσει στη σελίδα 2 της 'περίληψης για τους διαμορφωτές της πολιτικής':'Οι μέσες θερμοκρασίες βόρειου ημισφαιρίου κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα είχαν περισσότερο από 90% πιθανότητες να είναι πιό υψηλές από οποιοδήποτε άλλη πενηντάχρονη περίοδο τα τελευταία 500 χρόνια και περισσότερο από 66% υψηλότερες από τα προηγούμενα 1300 χρόνια (προστέθηκε έμφαση με italics)'.(11)Αυτό «παραπάει» για την τόσο εκθειασμένη 'επιστημονική αξιοπιστία του'. Το μοντέλο της διεθνούς επιστημονικής συνεργασίας που χρειάζεται ο κόσμος δέν είναι το IPCC, αλλά η διεθνής γεωφυσική χρονιά του 1957-58 (IGY), η αξιοθαύμαστη προσπάθεια που ένωσε δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες από 66 χώρες την εποχή του ψυχρού πολέμου προκειμένου να προωθηθεί η συστημική και περιεκτική γνώση της γήινης δυναμικής και των αλληλεπιδράσεών της με τον ήλιο και τον σύμπαν. Είναι πράγματι θλιβερό ότι η 50ή επέτειος εκείνης της μεγάλης προσπάθειας έχει περάσει ουσιαστικά απαρατήρητη από τα διεθνή ΜΜΕ, εξαιτίας της επιστημολογικής προσέγγισης, τις κοινές ερευνητικές μεθόδους, τα πρότυπα και τις διαδικασίες που αναπτύχθηκαν, για την τεράστια μάζα των συγκεντρωμένων στοιχείων και την ποιότητα των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν ήταν μια τεράστια πρόοδος για την επιστήμη που έφερε πραγματικά οφέλη για όλη την ανθρωπότητα - ένας άθλος διαμετρικά αντίθετος με το αποτέλεσμα του IPCC.Προς τί αυτή η αναστάτωση;Ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: πίσω από τη εξαπάτηση της παγκόσμιας υπερθέρμανσης υπάρχουν διεθνή ισχυρά ηγεμονικά ενδιαφέροντα που προσανατολίζονται από ένα Μαλθουσιανό/κοινωνικά δαρβινιστικό όραμα της ανθρωπότητας. Αυτοί οι άνθρωποι, με τις ισχυρές ρίζες στο κατεστημένο του βορείου ημισφαιρίου, ελέγχουν την διεθνή περιβαλλοντική μηχανή πρωτίστως με τις γενναιόδωρες επιχορηγήσεις στις στρατευμένες ΜΚΟ τους. Για αυτούς, η περιβαλλοντική 'καταστροφή' είναι απλά ένα όργανο που βοηθά μία πολιτική ατζέντα που στοχεύει κυρίως στον περιορισμό της παγκόσμιας ανάπτυξης και τον έλενχο ενός μεγάλου κομματιού των φυσικών πόρων του πλανήτη. Όλα αυτά την στιγμή που κατευθύνουν μερικώς την επιστημονική έρευνα με τις επιλεγμένες επιχορηγήσεις και, φυσικά, κάνοντας μία πολύ μεγάλη επιχείρηση με "smoke futures" που λέγονται πιστώσεις άνθρακα (όπως συμβαίνει με το παράδειγμα ηθικής τελειότητας, επιστημονικής αξιοπιστίας και της ηγεσίας της πολιτικής τον Αλ Γκορ).Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, σωστά; Ακούστε δύο ειδικευμένους και σεβαστούς ερευνητές που ερεύνησαν το θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ο πρώτος είναι κοινωνιολόγος του πανεπιστημίου Πίτσμπουργκ ο Δρ Donald Gibson, που στο δημιουργικό του Battling Wall Street: The Kennedy Presidency αναφέρει: 'Προς το τέλος της δεκαετίας του 50 και 60, μια μακρόχρονη κλίση μεταξύ μερικών μελών της ανώτερης κοινωνικής τάξης ήταν έτοιμη να γίνει μια εθνική υπόθεση. Αυτή η κλίση επρόκειτο να επαναπροσδιορίσει τα επιτεύγματα στην επιστήμη και την τεχνολογία είτε ώς κακές ενέργειες που απειλούν τη φύση είτε ώς ανώφελες προσπάθειες να μειωθούν τα βάσανα των ανθρώπων που ειπώθηκε πως είναι το αποτέλεσμα του υπερπληθυσμού. Αυτή η τάση, που μερικώς διατυπώνεται ως παγκόσμια άποψη στις γραφές του Thomas Malthus, παίρνει αυτό που θα μπορούσε να είναι λογικές ανησυχίες σχετικά με τα ζητήματα όπως ο αέρας και η ποιότητα νερού και τις ενσωματώνει σε μια ιδεολογία βαθιά εχθρική απέναντι στην οικονομική πρόοδο και την πλειοψηφία των ανθρώπων… Η γενική ώθηση ήταν ακόμα σαφής: Οι ΗΠΑ και ο κόσμος πρέπει να κινηθούν στην κατεύθυνση του τελειώματος της πληθυσμιακής αύξησης, και στην προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να δοθεί μια σημασία ίση ή μεγαλύτερη από αυτήν της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου… Η οικονομική ανάπτυξη και η τεχνολογία προβλήθηκαν ως προβλήματα…' (12) Η δεύτερη είναι μία βραβευμένη καναδή ερευνήτρια δημοσιογράφος, η Elaine Dewar, συντάκτης του Cloak of Green: The Links Between Key Environmental Groups, Governments and Big Business (1995) (επένδυση πράσινου: Οι συνδέσεις μεταξύ των βασικών περιβαλλοντικών ομάδων, κυβερνήσεων και της μεγάλης επιχείρησης), ίσως η καλύτερη που έχει γίνει ποτέ σε αυτούς που κουνούν και τραντάζουν το παγκόσμιο περιβαλλοντολογικό κίνημα. Μερικές λέξεις της: 'Μέχρι το τέλος του 1991… είχα πιστέψει ότι η διασυνοριακή ρύπανση χρησιμοποιούταν ώς τρόπος μάρκετινγκ για να πείσει – πουλήσει την ανάγκη για περιφερειακό και διεθνές επίπεδο της διακυβέρνησης… Οι πολίτες πειθόταν να δεχτούν την έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος με κανόνες αγοράς: οι νόμοι θα παίρνουν τη θέση των κανονισμών επιτρέποντας τις εμπορικές συναλλαγές των χρεώσεων και των πιστώσεων ρύπανσης. Άν οι συνέταιροι του (Maurice) Strong μπορούσαν να πιστώνουν και να χρεώνουν τους ρύπους, σύντομα θα κυκλοφορούσαν στο εμπόριο ακριβώς όπως και οι κοιλιές από χοιρινό και τα οικονομικά παράγωγα. Μέχρι το έτος 2000 θα είχαν αφεθεί λίγες ανεξάρτητες εθνικές οντότητες ικανές να υπερασπίσουν τις τοπικές κοινότητες από τους διεθνείς λεβιάθαν. Οι τοπικές κοινότητες θα ανταγωνίζονταν η μια την άλλη για τις εύνοιες μεγάλων συμφερόντων. Εκείνοι από μας που ζούμε στα βάναυσα περιθώρια αυτών των νέων παγκόσμιων δυνάμεων θα βρεθούμε ευγνώμονες αν κάνουμε εμπόριο με οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε τιμή.' (13) Ο ίδιος ο Strong έγραψε για το ρόλο του στην καθιέρωση της ατζέντας της υπερθέρμανσης σε μία στήλη γνώμης του περιοδικού Globe and Mail στις 7 Μαρτίου 2007 που δημοσιεύθηκε στο Τορόντο, όπου πρότεινε τη δημιουργία μιας 'υπέρ υπηρεσίας' προκειμένου να επιβληθούν οι πολιτικές περιορισμού CO2 παγκοσμίως. Μερικές λέξεις του: 'Όπως κάποιος που γίνεται στόχος κριτικών για τον ρόλο του στην ένταξη της κλιματικής αλλαγής στην δημόσια ατζέντα, σπεύδω να τον ομολογήσω. Ως επικεφαλής του προγράμματος περιβάλλοντος των Η.Ε, συγκάλεσα μια συνεδρίαση εμπειρογνωμόνων της κλιματικής αλλαγής περισσότερο από 30 έτη πριν. Το 1992, ήμουν επικεφαλής της συνάντησης κορυφής για την προστασία της γης που απέφερε την συνθήκη αλλαγής κλίματος, και συμμετείχα στο Κιότο όταν συμφωνήθηκε το εριστικό πρωτόκολλο σχετικά με τους στόχους… Προτείνω ένα νέο είδος επιτροπής, μία παγκόσμια επιτροπή κλίματος... Η επιτροπή θα εξουσιοδοτούταν από τα Ηνωμένα Έθνη και θα ήταν αυτόνομη στις διαδικασίες της… Θα έλεγχε όλες τις δραστηριότητες σχετικά με την αλλαγή κλίματος και θα αναφέρονταν στις κυβερνήσεις και στα Η.Ε, αξιολογώντας την πρόοδο και την απόδοση όλων των εμπλεκομένων, που θα προβαίνει σε συγκεκριμένες συστάσεις που αναμενόμενα θα έχουν μια σημαντική επιρροή στην κοινή γνώμη και στις ενέργειες της κυβέρνησης, της βιομηχανίας κλπ.» (14)Με λίγα λόγια, ένα αυτόκλητο σώμα, επανδρωμένο από τους μη εκλεγμένους υπέρ γραφειοκράτες υπόλογο μόνο στα πολυπλεκόμενα συμφέροντα που είναι κρυμμένο πίσω από την μηχανή του φόβου της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Εξαιτίας αυτών, οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει η ανθρωπογενής εκπομπή CO2 o 'μπαμπούλας' της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, είναι απλοϊκή, παραπλανητική και σχεδόν στο σημείο της ανοησίας ή της κακής πίστης. Και η επιμονή για 'την αφαίρεση του CO2', κάνει τη παγκόσμια οικονομία ενάντια σε όλα τα στοιχεία, να χαρακτηρίζεται αυτοκαταστροφική ή απλά εγκληματική. Έτσι, είναι ο κατάλληλος χρόνος να επιστραφεί η συζήτηση εκεί από όπου δέ θα έπρεπε να είχε φύγει ποτέ όσο αφορά την αλλαγή κλίματος: αυτή της καλής επιστήμης, της κοινής λογικής και του κοινού καλού. Εντούτοις, αυτός ο στόχος δεν μπορεί να αφεθεί μόνο στους επιστήμονες και τους πολιτικούς. Πρέπει να αρχίσει με εμάς, τους κοινούς πολίτες από όλο τον κόσμο, με την απόρριψη μιας τέτοιας εφιαλτικής ατζέντας για το μέλλον μας. Ο συντάκτης του κειμένου Geraldo Luís Lino είναι Γεωλόγος και Διευθυντής του Ιβηρο-Αμερικανικού Κινήματος Αλληλεγγύης στο Rio De Janeiro. Πηγή: www.globalresearch.ca Αλίκη Στεφάνου ------------------------------------------------

ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ-ΤΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΑ

Αν πριν 55-60 χρόνια (ίσως και λιγότερα), έλεγες σε κάποιον ότι σου αρέσουν, η απλά ακούς ρεμπέτικα τραγούδια, εκείνος θα σε κοίταζε με....περιφρόνηση. Αυτό συνέβαινε γιατί ο Όρος "ρεμπέτικο", ήταν τότε συνώνυμος του "Υποκόσμου, του Τεκέ, του χασισιού, των φόνων ,κλπ".
Λέω "ΤΟΤΕ", αλλά και σήμερα ακόμα, υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να ακούσουν για ρεμπέτικα τραγούδια. Από τότε λοιπόν, μέχρι και σήμερα, τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι μονίμως "παρεξηγημένα", και θα δούμε γιατί παρακάτω. Κατ' αρχήν, ο Όρος "παρεξηγημένα", πηγάζει, η αν θέλετε αφορά τους δημιουργούς τους. Οι αιτίες της "παρεξήγησης"; Πολλές.
Μερικές από αυτές, έχουν να κάνουν με αρθρογράφους-μουσικοκριτικούς της εποχής εκείνης (1930-1950). Κανένας δεν αμφισβητεί, ότι υπήρχαν τραγούδια του Υποκόσμου μέσα στα ρεμπέτικα. Υπήρξαν όμως και τραγούδια "διαμάντια", τα οποία τα τραγουδάμε ακόμα και σήμερα. Άλλωστε, πολλοί ιστορικοί και μελετητές του ρεμπέτικου, ίσως για να λυθεί η "παρεξήγηση" που στιγμάτισε τα ρεμπέτικα τραγούδια, τα χώρισαν σε ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ, βάσει της θεματολογίας τους.

Έχουμε λοιπόν τραγούδια του "ΤΕΚΕ", της "ΤΑΒΕΡΝΑΣ", "ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ", "ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ", "ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ", "ΤΗΣ ΜΑΓΚΙΑΣ", κ.α. Σύμφωνα με τις ποιο πάνω κατηγορίες, διακρίνουμε κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στα ρεμπέτικα, και τα δημοτικά τραγούδια, και θα 'λεγα ότι είναι κάτι φυσιολογικό αυτό, μιας και το ρεμπέτικο τραγούδι δέχτηκε "επήρειες" από το δημοτικό τραγούδι.
Τα ρεμπέτικα, όπως και τα δημοτικά, βασιστήκαν κατά 90% σε πραγματικά-καθημερινά γεγονότα. Η μουσική του ρεμπέτικου, είναι ίσως η δυσκολότερη, μιας και βασίζεται σε μουσικούς "δρόμους" τόσο του Βυζαντίου, όσο και της ανατολής. Πολλοί μουσικολόγοι επιχείρησαν να "εξηγήσουν" αυτούς τους δρόμους, επιχείρησαν να τους αναλύσουν, αλλά απέτυχαν παταγωδώς.
Οι περισσότεροι δημιουργοί του ρεμπέτικου, δεν είχαν "μουσική παιδεία", δεν είχαν πάει σε κάποιο ωδείο η άλλη μουσική σχολή. Παρόλα αυτά, αυτοί οι "αμόρφωτοι" άνθρωποι, ήταν εκείνοι που έγραψαν ένα μεγάλο κεφάλαιο στην "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ"!
Το πλεονέκτημα τους αυτό, της "αμορφωσιάς", αλλά και της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ίσως είναι ο λόγος που έκανε τους ...."μορφωμένους" να μην τους δέχονται στο χώρο!Αυτό βέβαια δεν είχε καμία σημασία, γιατί ο λαός όχι μόνο δέχτηκε, αλλά αγάπησε τα ρεμπέτικα "παρεξηγημένα" τραγούδια.
Ο στίχος τους, απλός, αληθινός, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ, εξέφραζε αλλά και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να εκφράζει τις καθημερινές μας στιγμές. Η μουσική; Είτε σε δρόμο "ραστ", είτε σε "νιαβέντ", είτε σε "κιουρδί", κλπ, μάγευε, και μαγεύει. Τα ρεμπέτικα τραγούδια, και οι δημιουργοί τους αδικήθηκαν πολύ, και μάλιστα ΣΚΟΠΙΜΑ!
Μέσα στα τραγούδια του σήμερα, τις "επιτυχίες", τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι εκείνα που μπορούν να βοηθήσουν τον κόσμο να καταλάβει ότι οι "ευκαιριακοί" σύγχρονοι δημιουργοί, τον κοροϊδεύουν. Τον μειώνουν!
Ας δούμε πότε έχουμε την πρώτη ηχογράφηση ρεμπέτικων τραγουδιών! Τα πρώτα ρεμπέτικα τραγούδια, "φωνογραφήθηκαν" το 1910 στην Αμερική! Εκεί έγινε το ξεκίνημα, και τα τραγούδια που "πρωτοφωνογραφήθηκαν" ήταν τραγούδια "αγνώστων" Ελλήνων δημιουργών, τα οποία τα έφεραν μαζί τους οι μετανάστες στην "νέα Πατρίδα".

Βάσει της μελέτης της Μαρίας Κωνσταντινίδου με τίτλο "ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ", η μετανάστευση ξεκίνησε το 1890, και έφτασε στο απόγειο της στις αρχές του εικοστού αιώνα. Οι μετανάστες λοιπόν προερχόταν απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά ήταν κυρίως Αγρότες, και άνθρωποι που στην Ελλάδα ασχολούνταν με διάφορες μη μόνιμες δουλειές. Πήραν όπως προανέφερα τα τραγούδια από τις πατρίδες τους στην "νέα" πατρίδα. Η μουσική Κληρονομιά ήταν για τους μετανάστες ένας τρόπος διεξόδου, ήταν επικοινωνία, ήταν τρόπος ύπαρξης.
Πρέπει σ' αυτό το σημείο να διευκρινίσω, ότι τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά το 1910, "δημιουργήθηκαν" όπως προκύπτει από έρευνες γύρω στο 1800, ίσως και παλιότερα, και ήταν τραγούδια που περνούσαν από γενιά σε γενιά. Επίσης πρέπει να πω, ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσε η εξής νοοτροπία. Για να ηχογραφηθεί ένα τραγούδι, έπρεπε πρώτα να "ακουστεί" από τον κόσμο, να γίνει αποδεκτό, να αγαπηθεί. Παρατηρούμε δηλαδή μια "διαφορετική" αντιμετώπιση των τραγουδιών, ανεξαρτήτου είδους, απ' αυτή τη σημερινή, που λέει ότι "δήλωσες τραγουδιστής, βγάζεις δίσκο".
Ας γνωρίσουμε τώρα τις "Φωνογραφικές" εταιρίες εκείνης της εποχής: CBS, COLUMBIA, VICTOR, R.C.A VICTOR, OKEH, ORTHOFONIC,METROPOLITAN, BALCAN, GRECOFON, NINA, LIBERTY, ELECTROFIN, KALIFON, και η πρώτη δισκογραφική εταιρία στην Αμερική, που δημιουργήθηκε από την συνεργασία Ελλήνων Μουσικών, η PANHELLENION RECORDS.

Παρόλο που από το 1910 πέρασαν 97 χρόνια, παρόλο που υπήρξε τεράστια εξέλιξη σε πολλούς τομείς, άρα και στην Δισκογραφία, δεν μπόρεσε ΚΑΝΕΝΑΣ, να βγάλει έναν "ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΛΟΓΟ" τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν στις Η.Π.Α κατά την περίοδο 1910-1935. Η έλλειψη αυτού του καταλόγου, καθιστά τρομερά δύσκολο να βρεθεί ο ακριβής αριθμός των τραγουδιών της Αμερικής. Από τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία, προκύπτει ότι όλα κι όλα μόνο 2000 ρεμπέτικα τραγούδια ηχογραφήθηκαν στην Αμερική.
Τα στοιχεία όμως αυτά ανατράπηκαν από μαρτυρίες και κατάθεση πολλών ντοκουμέντων κατά την δεκαετία του 70' από ρεμπέτες, οι οποίοι αναφέρουν ότι πάνω από 6000 ρεμπέτικα, "μικρά και μεγάλα" ηχογραφήθηκαν στην Αμερική. Ο αριθμός αυτός, αφορά ΜΟΝΟ τα ρεμπέτικα, και κάνω αυτή την διευκρίνηση γιατί σε αρκετές μελέτες διάβασα ότι ο αριθμός 2000 αφορά το ΣΥΝΟΛΟ των τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν τότε, δηλαδή και Δημοτικά, και Σμυρναίικα, και Ρεμπέτικα, και ..... "Ελαφρά"!
Θα επικαλεστώ λοιπόν τις μαρτυρίες των Μεγάλων του Ρεμπέτικου, γιατί από έρευνες προκύπτει ότι ΟΛΑ τα Ελληνόφωνα τραγούδια που προανέφερα, ξεπερνούν τις 12000, από τις οποίες τα μισά και παραπάνω ήταν Ρεμπέτικα. (Στην δισκοθήκη μου διαθέτω γύρω στις 2600 ηχογραφήσεις της Αμερικής, μόνο σε ρεμπέτικα, και άλλα τόσα Δημοτικά και Σμυρναίικα)!
Παρατηρούμε ότι από τις περισσότερες ηχογραφήσεις της Αμερικής οι "Μήτρες" έχουν χαθεί, κατά μυστηριώδη τρόπο, και έτσι χάνουμε την ευκαιρία απόκτησης "Ιστορικών Ντοκουμέντων", μιας και οι πρώτοι εκείνοι δίσκοι έδειχναν καθαρά τις "Μουσικές Ρίζες" του Ρεμπέτικου. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ένας Μικρός αριθμός ρεμπέτικων της Αμερικής, αλλά είναι τραγούδια που Φωνογραφήθηκαν την περίοδο 1935-1939 (Τεκμηριωμένα Στοιχεία από συγγενείς των δημιουργών, και παρουσία χειρόγραφων με ημερομηνίες).
Είναι τραγούδια λοιπόν της "Δεύτερης περιόδου" (να την χαρακτηρίσω έτσι) ενώ λείπουν εκείνα της πρώτης, 1910-1935. Και τώρα θα γνωρίσουμε τους "ΔΡΟΜΟΥΣ" του ρεμπέτικου, δηλαδή τις μουσικές "φόρμες" πάνω στις οποίες γραφόταν η ρεμπέτικη μουσική. Πολλοί μουσικοί, αλλά και μουσικολόγοι, ερευνητές, προσπάθησαν να αναλύσουν και να ερμηνεύσουν θεωρητικά τους δρόμους της ρεμπέτικης μελωδίας, αλλά απέτυχαν. Ο λόγος αυτής της αποτυχίας είναι ότι οι μουσικοί "δρόμοι", δεν αντιπροσωπεύουν όρους καθαρά τεχνικούς, αλλά είναι συνδεδεμένοι με τον τρόπο εκτέλεσης κάθε τραγουδιού, η κάθε μουσικού αυτοσχεδιασμού – ταξιμιού.
Για τους ρεμπέτες έχουμε λοιπόν τον όρο "δρόμος", για τους "Βυζαντινούς" τον όρο "Ήχος', για τους άραβες τον όρο "Μακάμ", για τους Πέρσες τον όρο "Περντέ", και για τους Ινδούς τον όρο "Ράγλας". Κατά μαρτυρίες παλιών μουσικών, οι δρόμοι του ρεμπέτικου είναι πάνω από σαράντα κύριοι, και κάπου τριάντα δευτερεύοντες, περίπου εβδομήντα δηλαδή στο σύνολο τους. Απ' όλους αυτούς, στην ρεμπέτικη μουσική, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως δώδεκα σαν βασικοί.. Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν: HICAZ, ή χιτζάζ: Η ονομασία προέρχεται από μια περιοχή στα παράλια της ερυθράς θάλασσας, που ήταν υπό τούρκικη κατοχή. KURDI, ή Κιουρντί : Που προέρχεται από τη γη των Κούρδων. NIHAVENT, NISABYREK, NIKRIZ: Νιαβέντ, και λοιπές ονομασίες από διάφορες ακτές! IRAK : Που προέρχεται από το Ιράκ. ISPAHAN: Που προέρχεται από το όνομα της Αρχαίας Περσικής Πρωτεύουσας! SABAH - σαμπάχ: Που σημαίνει πρωινό! USSAK- ουσάκ: Που σημαίνει Εραστές! HISAR- χισάρ: Που σημαίνει φρούριο-κάστρο! HUSEYNI- Χουσεϊνί : Που σημαίνει ωραίος νέος! RAST- ραστ: Που σημαίνει σωστός-δίκαιος! NIYAZ- νιγιάζ η νεγιάζ! Που σημαίνει Ικεσία-παράκληση! BEYATI-BAYATI: Που προέρχεται από την γη των Bayat (μπαγιάτ).
Αυτοί είναι οι δώδεκα βασικοί μουσικοί δρόμοι του ρεμπέτικου τραγουδιού. Οι δύσκολοι και ακατανόητοι από τους Ειδικούς. Γνωρίσαμε τους δρόμους της μουσικής του ρεμπέτικου. Ας γνωρίσουμε και τα όργανα. Ας ξεκινήσουμε από το ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ!
Το μπουζούκι ανήκει στην οικογένεια των λαούτων με μακρύ μανίκι, και η παρουσία του ξεκινά απ' την Αρχαία Ελλάδα, επεκτείνεται στο Βυζάντιο, και φτάνει στις μέρες μας. Στο βιβλίο "ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΝ ΜΕΓΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ", το οποίο έγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Δυρραχίου ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ, συναντάμε το μπουζούκι με τις ονομασίες "Πανδουρίς", "Φάνδουρος", "Ταμπουράς". Η ονομασία μπουζούκι, προέρχεται από το Τούρκικο "Μπουζούκ".

Το μπουζούκι στην αρχική του μορφή (την μη εξελιγμένη), έχει μακρύ μανίκι, γύρω στους εβδομήντα πόντους, και είναι "τρίχορδο", δηλαδή έχει τρία ζευγάρια χορδές! Χρησιμοποιήθηκε σαν όργανο συνοδείας σε Δημοτικά Τραγούδια της Βυζαντινής εποχής, αλλά και της Τουρκοκρατίας. Άρχισε να αλλάζει μορφή στις αρχές του 1900, και να συναντιέται σαν "Τζουράς", "Γόνατο", "Σάζι",κλπ.
Το Σάζι είναι όργανο Περσικής καταγωγής, το οποίο όμως χρησιμοποιείται συχνά αντί του μπουζουκιού. Και εδώ να κάνω μια διευκρίνιση: Αναφέρθηκα ποιο πάνω στην "Εξελιγμένη μορφή" του μπουζουκιού. Εννοώ το "Τετράχορδο' μπουζούκι, αυτό των "σαλονιών", το οποίο διέφερε (και διαφέρει) κατασκευαστικά και ηχητικά. Είναι το "Λαϊκό" μπουζούκι, αυτό που "πρωτολανσάρισε" ο Μανώλης Χιώτης, και το παράδειγμα του το ακλούθησαν πολλοί. Το μπουζούκι, ήταν το βασικό όργανο των ρεμπέτικων τραγουδιών, και αργότερα των Λαϊκών.