«Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ»!
Ένα βιβλίο που περιέχει πολλά τραγούδια, στα οποία αναφέρεται η Θεσσαλονίκη έστω και «τυχαία», αλλά και με ιστορικά στοιχεία για την πόλη!
Συγγραφέας του βιβλίου αυτού, είναι ο στιχουργός Γιώργος Λεκακης, ο οποίος έψαξε και βρήκε τραγούδια που γράφτηκαν για την πόλη αυτή.
Από το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο, το λαϊκό, μέχρι και το σύγχρονο.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ιστορικά στοιχεία τα οποία διαβάζει ο αναγνώστης στην αρχή του βιβλίου. 
Είναι ένας τρόπος, για να γίνει μια «πρώτη» γνωριμία, με την πόλη, την οποία τραγούδησαν οι μεγάλοι συνθέτες του Ελληνικού τραγουδιού, μια γνωριμία με την ΙΣΤΟΡΙΑ γενικότερα.
Εκτός βέβαια των ιστορικών στοιχείων της πόλης, σε κάθε τραγούδι, υπάρχει ιστορική αναφορά, πότε και από ποιον γράφηκε, και σε ποιον δίσκο υπάρχει.
Αξίζει να δούμε τι γράφει ο συγγραφέας του βιβλίου, αντί προλόγου!
«Θεσσαλονίκη.
Για πολλούς μια ακόμη πόλη χτισμένη πλάι σε κάποιο κύμα. Για μένα, ένας ακόμη σταθμός.
Κάθε φορά που κατέβαινα στο σταθμό της, με το σακάκι ριχτό στον ώμο, η που έφτανα στο Βαρδάρη με τ’ αυτοκίνητο μου, η που πάταγε το αεροπλάνο στη Μικρα, κι έλυνα τη ζώνη, κάτι μ’ έσφιγγε μέσα μου.
Κάτι απροσδιόριστο, μα και τόσο συγκρατημένα συγκεκριμένο.
Η πόλη αυτή είναι η πατρίδα της μάνας μου!
«Πατρίδα», τη λεν και όσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν λίγα χιλιόμετρα πλάι της……
Έπειτα ήταν κι οι Θείοι μου, που όλο ιστορίες για την Νύφη του Θερμαϊκού ήταν.
Κι αυτός ο Θειος μου, ο Λάζαρος Ζουρνατζης, που όποτε έπινε, μου έλεγε το «Πάτερ ημών του Μπεκρή»!
Και συμπλήρωνε:
«Αυτό οι περισσότεροι δεν το ξέρουν. Το έμαθα από κάποιο φίλο μου στο σανατόριο». Κι άρχιζε να το ψέλνει…..
Κι ήταν αυτό το «Πάτερ ημών» του:
Τας κεφαλας ημών
Προ της ρετσίνας κλινομεν…
Ο κυλων και κυπτων και κατρακυλων
Δοξάζοντας τον ποιητην
Με τους γονυκλινείς σ’ αυτήν…
Συ τας αμπέλους επί γης
Κατ’ έτος δημιουργείς
Κι απ’ του καρπού των τον ζωμον
Δίδεις γλυκυτατον χυμον.
Δι’ ο η τύχη μας πικρή
Ειν’ η κοιλία μας μικρή
Και δεν χωρεί απ’ το ποτό
Ούτε οκάδες καν οκτώ!
Κύριε, ευλόγησον αυτήν
Κάμε την πλέον αρκετήν
Να παίρνει από το ποτον
Οκάδες έως εκατόν.
Σαν ναρκωμένος θαμαι
Από το πολύ κρασάκι
Κάθε βρισιά της γυναικός μου
Θα παίρνω για μεζεδάκι….
Προς δόξα και τιμήν
Γένοιτο, γένοιτο αμήν!
Αλληλούια, αλληλούια, αλληλούια…»
Διαβάσαμε τι γράφει αντί προλόγου ο συγγραφέας και στιχουργός του βιβλίου «Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ» Γιώργος Λεκακης (μερικά εξ αυτών), και φυσικά το «Πάτερ ημών» του Μπεκρή (ποιο γνωστό και σαν Απόστολο)!
Αποκτήστε λοιπόν αυτό το βιβλίο, και μάθετε όλα τα τραγούδια που γράφηκαν για την Θεσσαλονίκη, καθώς και την ιστορία της πόλης, και όχι μόνο.
tsougarisgnomi@gmail.com
Μια από αυτές τις μορφές, είναι ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ, και λέω είναι, γιατί δεν έφυγε στιγμή από κοντά μας.
Πάμε να γνωρίσουμε τον βίο του, που αν και «σύντομος», μπήκε στην «αιωνιότητα». Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης .
Επιστρέφουν στ ΄Ανώγεια μετά την απελευθέρωση. 
Την επιτυχία του πρώτου εκείνου τραγουδιού ακολουθούν αρκετές ακόμα ηχογραφήσεις σε μικρά δισκάκια. 
Τον Μάιο του 1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. "Πότε θα κάνει ξαστεριά" ,"Αγρίμια κι αγριμάκια μου"...Ακολουθούν δυο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η "Ιθαγένεια" και ο "Στρατής ο θαλασσινός" αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο ("Διόνυσε καλοκαίρι μας", "Συλλογή"), τον Χριστόδουλο Χάλαρη ("Τροπικός της παρθένου", "Ακολουθία") και τον Χρήστο Λεοντή ("Καπνισμένο τσουκάλι"). 
Αναρωτιέμαι, αν παλιά δεν συμβαίνανε όλα αυτά τα φαινόμενα.
Απ’ όσα θυμάμαι όμως, και παλιά είχαμε μπορες και καταιγίδες, ανεμοθύελλες, χιόνια, παγετό, αλλά δεν συνεβαινε αυτό που συμβαίνει σήμερα, ο «πανικός» που επικρατεί και η όποια κινητοποίηση.
Θα πουν πολλοί, ότι παλιά ήταν διαφορετικά.
Σίγουρα ήταν, αλλά και αυτά τα φυσικά φαινόμενα ήταν τα ίδια, μόνο που δεν προξενούσαν τόσα προβλήματα και καταστροφές, γιατί ακόμα τότε δεν είχε βάλει η «πρόοδος» το χεράκι της.
Και ξέρετε κάτι;
Όποτε ακούω τον όρο αυτό, σκέφτομαι ότι είναι το καλύτερο «άλλοθι» για την όποια ανοργανωσιά και έλλειψη υποδομών σήμερα.
Εκτός του ότι το «ακραίο» τρομοκρατεί τον κόσμο, γλυτώνει από πολλούς μπελάδες τους αρμόδιους «σχεδιαστές» σε περίπτωση καταστροφών.
Τι μας φταίει η έντονη βροχόπτωση αν πλημμυρίζουν ένα σωρό περιοχές, αφού σε ΚΑΜΙΑ από αυτές δεν έχουν γίνει τα αντιπλημμυρικά έργα που πρέπει, και όπως πρέπει;
Γιατί να παραπονιούνται εκείνοι που πλημμύρισαν τα σπίτια τους, όταν τα έχουν χτίσει μέσα σε ρέματα;
Τι μας φταίει η βροχή που κατεβάζει ολόκληρα βουνά λάσπης μέσα σε κατοικημένες περιοχές, όταν έχουμε κάψει τα φυσικά «φράγματα», τα δάση;
Τι μας φταίει η έντονη χιονόπτωση για το ότι κλείνουν και παγώνουν οι δρόμοι, όταν το ίδιο το κράτος δεν λαμβάνει σωστά τα μέτρα που πρέπει για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση; 
Τι μας φταίει η φουρτούνα όταν δεν μας κόβει και βγαίνουμε στα ανοιχτά με μπουρίνι, η όταν τα κύματα καταστρέφουν λιμενικές εγκαταστάσεις οι οποίες έγιναν πρόχειρα;
Τα τελευταία χρόνια, ακούμε πολύ συχνά για ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά δεν κοιτάμε ότι ενώ συμβαίνουν με τα όποια αποτελέσματα, δεν κάνουμε κάτι για να τα αντιμετωπίσουμε, για να τα προλάβουμε.
Και βλέπουμε με μια μπορα πόλεις να μετατρέπονται σε λίμνες.
Ποιος φταίει;
Η μπορα ρε παιδιά.
Δεν φταίει ο δήμος που δεν καθάρισε τα φρεάτια όμβριων, ούτε εμείς που πετάμε τα χαρτιά πάνω στις σχάρες των φρεατίων και τις βουλώνουμε.
Η μπορα φταίει, αυτό το ακραίο καιρικό.
Βλέπουμε δρόμους να κλείνουν από χιόνι και πάγο.
Ποιος φταίει;
Μα το ακραίο καιρικό, το χιόνι.
Δεν φταίει ο δήμος, η Νομαρχία, η το όποιο «συντονιστικό» που δεν έβγαλαν εγκαίρως αλατιέρες στους δρόμους.
Δεν φταίει κανείς απ’ αυτούς αν δεν υπάρχουν εκχιονιστικά γιατί δεν χιονίζει συχνά, με αποτέλεσμα όταν χιονίσει να γίνει μπάχαλο.
Δεν φταίνε οι οδηγοί που χωρίς αλυσίδες πάνε να περάσουν από το χιόνι και τον πάγο, κλείνοντας έτσι το δρόμο στα εκχιονιστικά.
Κανείς από όλους αυτούς δεν φταίει.
Μόνο τα «Ακραία Καιρικά Φαινόμενα» φταίνε.
Ωραίο άλλοθι, πολύ βολικό, και φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια.
Και αφού εισπράξουμε τα αποτελέσματα των «ακραίων» φαινόμενων τα οποία δεν είναι και τα καλύτερα τις περισσότερες φορές γιατί είμαστε του «θεραπεύειν» και όχι του «προλαμβάνειν» βγαίνουν οι «ειδικοί» να κάνουν δηλώσεις και σχόλια του τύπου «Οι υπηρεσίες μας κινητοποιήθηκαν άμεσα και αντιμετώπισαν τα προβλήματα που προέκυψαν».
Αποφεύγουν βέβαια να πουν ότι ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δεν θα προέκυπτε αν εργαζόταν σωστά στην πρόληψη, και όχι μόνο στην αντιμετώπιση η οποία τις πιο πολλές φορές γίνεται και λάθος γιατί είπαμε….
Τα φαινόμενα ήταν …. «ακραία».
Όπως πολύ σωστά λέει ο Αντώνης Πρεκας, βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους, τους θαυμάζουμε, αλλά δεν ξέρουμε πολλές φορές το όνομα τους, πόσο μάλλον την ιστορία, αλλά και την πορεία τους στην τέχνη!
Είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο, το οποίο πρωτοκυκλοφορησε το 2003, και μέσα στην ίδια χρονιά είχε δυο επανεκδόσεις.
Διαβάζοντας το, νοιώθεις μια «ζεστασιά», νοιώθεις να έρχονται κοντά σου, πλάι σου, οι άνθρωποι αυτοί που μεγάλωσες μαζί τους, που γέλασες, η συγκινήθηκες, παρακολουθώντας τους να παίζουν στο «πανί», η στην μικρή οθόνη.
Ας γνωρίσουμε και τον συγγραφέα του βιβλίου «ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ», τον άνθρωπο που φέρνει κοντά μας τον Ελληνικό Κινηματογράφο, και τους ανθρώπους του.
Ο Αντώνης Πρεκας, γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1960.
Είναι παντρεμένος με την Δημοσιογράφο Ελσα Συμεωνισου, και έχουν δυο παιδιά.
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην ΑΣΠΕ και υποκριτική στις Δραματικές Σχολές Εθνικού Ωδείου, και Ωδείου Αθηνών.
Από το 1979 εργάζεται ως δημοσιογράφος κυρίως σε μεγάλες Αθηναϊκές εφημερίδες, αλλά και σε περιοδικά, και κατά καιρούς στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.
Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 10 ταινίες, και σε δυο σήριαλ στην τηλεόραση.
«Αρραβωνιάσματα» (ΕΤ 1-1983),και «Άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ» (Mega 1994).
Σκηνοθέτησε περισσότερες από 20 θεατρικές παραστάσεις, και έγραψε και επιμελήθηκε ποιητικές βραδιές σε μορφή πολυθεαματος μεταξύ άλλων για τους : Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καβάφη, για το Δημοτικό τραγούδι, και άλλα.
Έγραψε επίσης θεατρικά έργα, και διασκεύασε για το θέατρο τα διηγήματα του Αντώνη Σαμαράκη «Οδός Ταχυδρομείου», και «Γραφείο ιδεών».
Έχει γράψει και αρκετά βιβλία!
1977: «Όπως τα βλέπω», ποιήματα.
1981: «Σημάδια του καιρού», ποιήματα.
1988: «Συμφωνίες και δωδεκαλογοι», ποιήματα.
1996: «Σπονδές ασπόνδυλων», ποιήματα (εκδόσεις Πατάκη).
Το 2000, ήταν ο διευθυντής έκδοσης CD ROM με την ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης, το οποίο κυκλοφόρησε από το «TV ΕΘΝΟΣ», με επιμέλεια κειμένων της Ρένας Θεολογιδου.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για τον Αντώνη Πρεκα, για τις εφημερίδες στις οποίες εργάστηκε, και άλλα πολλά, αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται.
Αποκτήστε ΟΛΟΙ τον ΠΡΩΤΟ τόμο του βιβλίου 
