14/9/2001!
Ήταν η μέρα που ο «Στελαρας», νικημένος από τον καρκίνο, άφησε τα «επίγεια», για να πάει εκεί ψηλά να συναντήσει όλους τους μεγάλους του Ελληνικού τραγουδιού, με τους οποίους είχε κατά καιρούς συνεργαστεί!
Έγραψε ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ, για τον Στέλιο Καζαντζίδη!
«Στης Νέας Ιωνίας τα βαμβάκια
Εργάτης από δώδεκα χρονών
Πικρές κουβέντες, δάκρυα, φαρμάκια
η άπονη ζωή των ορφανών
πατέρα του και άγια μανούλα
τον βράχο! Τη κυρά Γεσθημανη
το βράδυ ακουμπούσε την καρδούλα
να κλάψει στην ποδιά της την αγνή!
Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία του Στέλιου . Του Στελαρα, όπως τον λέει ο λαός. Κάποιοι κορόιδεψαν τη μεγάλη αδυναμία που είχε στη μάνα του.
Άδειοι θα ‘ταν άνθρωποι! Δεν είχαν πονέσει, δεν είχαν κλάψει, δεν είχαν ορφανέψει. Δεν πούλησαν τσιγάρα στην Ομόνοια σε ηλικία οχτώ χρονών.
Δεν ήξεραν τα υλικά που απλώσαν τη φωνή του Στέλιου στον ουρανό, στα πέλαγα, στα πέρατα της γης!
Άντε να τον κακολογήσεις στη φάμπρικα η στο γιαπί.
Στον πρόσφυγα η στο θεριστή.
Στον οποιοδήποτε «άνθρωπο».
Θα σου ρίξει ένα βλέμμα περιφρονητικό, σαν να σου λέει: Πόσο νυχτωμένος είσαι καλέ μου κύριε.
Πόσο ξεμακρυσμένος από τον λαό.
Αν κάποτε ήσουν άνεργος, αν σε είχαν αδικήσει, αν σε είχε φάει η ξενητεια, αν είχες κάνει φυλακή, εξορία, θα τον είχες σαν Θεό.
Γιατί αυτός ο Θεός, έκλεισε το στόμα του δώδεκα ολόκληρα χρόνια και δεν τραγούδησε, για να μην μας προδώσει.
Στέλιο, πολλοί σε πικραίνουν.
Εσύ όμως τους κοιτάζεις γλυκά, με τα καθαρά παιδικά σου μάτια, σαν να τους λες:
Γιατί αδελφούλη μου;
Εγώ γεννήθηκα μοναχά να αγαπαω. Αγάπη, και Καζαντζίδης πάνε μαζί!
Λαός και Καζαντζίδης είναι ένα!
Ξέρεις τι σημαίνει, να ‘χεις δώδεκα χρόνια το στόμα σου κλειστό, να μην τραγουδάς, κι ο κόσμος αντί να σε ξεχάσει, να σε ζητάει;
Να σε λαχταράει, σαν το καθημερινό ψωμί του;
Δεν είναι «φαινόμενο» ο Καζαντζίδης.
Απλά είναι ο τραγουδιστής του λαού!
Είναι η φωνή του!
Είναι η ουράνια φωνή
Που παρηγοράει τις καρδιές μας.
Βάλσαμο γλυκό και προσμονή
Μυστικά σαν κλαίμε τις βραδιές μας»!
ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ.
Νομίζω ότι αυτό το κείμενο του μεγάλου μας στιχουργού, λέει τα ΠΑΝΤΑ για τον ΣΤΕΛΙΟ, τον δικό μας ΣΤΕΛΑΡΑ!
Πέντε χρόνια μετά, και είναι κοντά μας, είναι μαζί μας!
Εξακολουθεί να τραγουδάει τις χαρές, τις λύπες, και τις προσδοκίες μας!
Στέλιο δεν σε ξεχνάμε!
Μαζί σου, γλεντάμε κάθε μέρα, με τα τραγούδια σου!
Μαζί βγαίνουμε για ψάρεμα στον Άγιο Κωνσταντίνο, και για σεργιάνι στην Αθήνα την νύχτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου