Ποιος θα μου απαντήσει;
Πολλά βλέπουμε και ακούμε καθημερινά, όμως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στην μάστιγα του αιώνα!
Επαψε πλέον να είναι απειλή;
Βρέθηκε η θεραπεία, και δεν το πήραμε χαμπάρι, η μήπως όλα τα άλλα θέματα της επικαιρότητας είναι πολύ πιο σοβαρά από το «θανατικό» αυτό;
Για να δούμε κάποια στοιχεία που μάζεψα,, ας κάνουμε ένα μικρό οδοιπορικό, έτσι για να είμαστε πιο προσεκτικοί!
Μια έρευνα που έκανε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗΣ πριν από καιρό, και πραγματικά είναι τρομακτικά τα όσα προκύπτουν απ’ αυτήν.
Ήταν Ιούνιος του 1981, όταν ένας τεχνικός του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ, στο Λος Αντζελες διαπίστωσε μια ασυνήθιστα μεγάλη ζήτηση του φαρμάκου πενθαμιδίνη, το οποίο χορηγείται για την αντιμετώπιση της πνευμονίας από πνευμονοκύστη carinii. Λίγες εβδομάδες αργότερα συνέταξε επιστημονική έκθεση, στην οποία επισήμαινε ότι η σπάνια αυτή μορφή πνευμονίας έπληττε ομοφυλόφιλους άνδρες στην πόλη των Αγγέλων, καθώς και χρήστες σκληρών ναρκωτικών.
Την ίδια χρονιά, αρκετοί ομοφυλόφιλοι στη Νέα Υόρκη εμφάνισαν το σάρκωμα capozi. Θορυβημένη η επιστημονική κοινότητα στις ΗΠΑ άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι βρισκόταν μπροστά σε μια νέα ασθένεια, την οποία προκαλούσε κάποιος άγνωστος παράγοντας, πιθανότατα ένας ιός, ο οποίος μεταδιδόταν μέσω του αίματος. Το 1982, η Wall Street Journal φιλοξένησε άρθρο για τη νέα ασθένεια, που έπληττε γυναίκες και ετεροφυλόφιλους χρήστες ναρκωτικών αχρηστεύοντας κυριολεκτικά το ανοσοποιητικό τους σύστημα και καθιστώντας τους ανυπεράσπιστους σε κάθε νόσο, επιφέροντας τελικώς τον θάνατο. Το σύνδρομο ονομάστηκε AIDS ή σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας.
Σήμερα οι αριθμοί είναι εφιαλτικοί: Περισσότεροι από 36 εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη- μεταξύ των οποίων 1,4 εκατομμύρια παιδιά- είναι φορείς ή ασθενείς του AIDS, ενώ 22 εκατομμύρια πέθαναν από την ασθένεια. Ποσοστό μεγαλύτερο του 70% (25,3 εκατομμύρια άνθρωποι) είναι κάτοικοι της Μαύρης Αφρικής, ενώ άλλα 5,8 εκατομμύρια υπολογίζονται οι φορείς στη Νότιο και νοτιοανατολική Ασία. Εντυπωσιακή είναι, ωστόσο, η δυναμική αύξησης των κρουσμάτων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2000 καταγράφηκαν 700.000 περιπτώσεις στις χώρες αυτές, ενώ μόλις ένα χρόνο πριν, τα κρούσματα ήταν 420.000. Στη Λατινική Αμερική, όπου μέχρι το 1999 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν μολυνθεί από τον ιό, φέτος προστέθηκαν άλλοι 150.000. Σε καλύτερη μοίρα βρίσκονται οι αναπτυγμένες χώρες, οι οποίες από το 1996 -οπότε άρχισε η εφαρμογή της τριπλής αντιρετροϊκής θεραπείας- παρουσιάζουν σημαντική μείωση του ποσοστού θνησιμότητας, χάρις στην παρατεινόμενη επιβίωση των ασθενών. Τα «καλά νέα» σκιάζει το γεγονός ότι ο ρυθμός μόλυνσης δεν έχει μειωθεί. Την περσινή χρονιά, 30.000 άτομα προσβλήθηκαν από τον ιό HIV στη δυτική Ευρώπη και 45.000 στη Βόρειο Αμερική. Μόνον στη διάρκεια του 2000 , 5,3 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη μολύνθηκαν από τον θανατηφόρο ιό (15.000 ημερησίως), με ποσοστό πάνω από 95% των κρουσμάτων να σημειώνεται στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Για το προφίλ του έλληνα φορέα, την τριπλή θεραπεία και την αντιμετώπιση του έλληνα ασθενή, μίλησε στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗ ο παθολόγος - λοιμωξιολόγος Μάριος Λαζανάς, διευθυντής του Τρίτου Παθολογικού Τμήματος και της Μονάδας Λοιμώξεων του Περιφερειακού Γενικού Νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός.
Από την εμπειρία σας στη Μονάδα Λοιμώξεων εκτιμάτε ότι υπάρχει αύξηση κρουσμάτων AIDS τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας;
Υπάρχει αύξηση, αλλά βρισκόμαστε περίπου στο μέσον σε σχέση με τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουμε, ωστόσο, μία μεγαλύτερη αύξηση απ ότι οι υπόλοιπες χώρες μεταξύ των ομοφυλοφίλων. Σαν προσωπική παρατήρηση της μονάδας μας θα έλεγα ότι έχουμε αύξηση και στις γυναίκες. Φαίνεται τελικά ότι το νόσημα έχει περάσει στον γενικό πληθυσμό και δεν πλήττει μόνο τις κατηγορίες ανθρώπων που έχουν ειδικές σεξουαλικές συνήθειες. Γι αυτό θα πρέπει να ενταθούν τα μέτρα πρόληψης και ενημέρωσης.
Η τριπλή θεραπεία έχει μεν επιτυχία αλλά το κόστος της δεν είναι τεράστιο;
Δεν νομίζω ότι κανένας αξιολογεί το κόστος της θεραπείας. Τα φάρμακα χορηγούνται δωρεάν, είτε διότι πληρώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ για τους ανασφάλιστους υπάρχει ρύθμιση που προβλέπει ότι επιβαρύνεται κατευθείαν ο προϋπολογισμός του υπουργείου Υγείας. Περίπου το 30% των ατόμων που παρακολουθούνται στις μονάδες δεν έχουν καμία ασφάλεια. Το κόστος της θεραπείας είναι γύρω στα 3 εκατομμύρια ετησίως. Βέβαια, η ωφελιμότητα της θεραπείας είναι τεράστια, δηλαδή, τα άτομα που λαμβάνουν αυτή τη θεραπεία-η οποία έχει καθιερωθεί από το 1996- έχουν πολύ καλά αποτελέσματα, πολύ καλή ανοσολογική ανταπόκριση, μπορούν να εργάζονται και να ζουν ανάμεσά μας όπως όλος ο κόσμος , χωρίς κανένα πρόβλημα. Επίσης-πολύ σημαντικό- έχουν μειωθεί έως εξαφανισθεί οι ευκαιριακές λοιμώξεις και οι νεοπλασίες, κυρίως το σάρκωμα capozi, δεδομένου ότι τα δύο τελευταία ήταν υπεύθυνα για τους θανάτους των ασθενών.
Από την άλλη μεριά, το συνολικό κόστος περιθάλψεως αυτών των ασθενών έχει μειωθεί γιατί έχουν μειωθεί οι ανάγκες νοσηλείας καθώς και οι ανάγκες σε άλλα φάρμακα που ήταν αναγκαία για την αντιμετώπιση των ευκαιριακών λοιμώξεων.
Εκτιμάτε ότι λείπει κάτι από τη χώρα μας σε ότι αφορά την παροχή ιατρικής βοήθειας;
Είχε γίνει παλαιότερα μία έρευνα, κατά την οποία είχε διαπιστωθεί ότι υπάρχει πολύ υψηλό ποσοστό καλής αντιμετώπισης των ασθενών από τα νοσοκομεία και τις μονάδες. Δηλαδή, η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες στον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενών. Αυτό που εκτιμώ ότι λείπει από την αντιμετώπιση του προβλήματος, είναι η ψυχολογική και κοινωνική στήριξη των ατόμων αυτών. Νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολύ καλοί γιατροί που ασχολούνται με το πρόβλημα, αλλά λείπουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί που θα μπορούσαν να προσφέρουν βοήθεια. Σε ότι αφορά στις Μονάδες Ειδικών Λοιμώξεων εκτιμώ ότι αυτές θα έπρεπε να είναι θεσμοθετημένες από το Υπουργείο Υγείας σε κάθε μεγάλο Νοσοκομείο και να μη χρειάζεται η παρέμβαση του Κέντρου Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων να λύνει τις ανάγκες ή τα προβλήματα.
Το ΕΪΤΖ δεν είναι παιχνίδι, και στη χώρα μας, η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ είναι κάτι που δεν γίνεται στον βαθμό που πρέπει. Πολλά είναι τα περιστατικά με φορείς, τα οποία δεν βγαίνουν στην επικαιρότητα, αλλά συμβαίνουν. Εύχομαι αυτό το άρθρο, να καταφέρει και να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, και να τον κάνει πιο προσεκτικό!
