Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Πάρτι προμηθευτών στις στάχτες


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΝΕΛΛΟΥ
Χορός προμηθευτών, μεσαζόντων, «εμπειρογνωμόνων», ενστόλων και αποστράτων της Πυροσβεστικής έχει στηθεί γύρω από τα αποκαΐδια της Πελοποννήσου και με στόχο τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που συρρέουν από δωρέες, χορηγίες, παροχές και κρατικές χρηματοδοτήσεις για την αγορά εξοπλισμού.

Το πιο τρελό πανηγύρι γίνεται σχετικά με το πολυδιαφημισμένο, την ώρα του πανελλήνιου θρήνου, μετασκευασμένο άρμα Leopard Α-1 το οποίο εμφανίστηκε ως ο «σωτήρας» της Αρχαίας Ολυμπίας.

Το παρασκήνιο γύρω από τη χρησιμότητα και την υπερπροβολή του ερπυστριοφόρου είναι οργιώδες, με αφορμή την πρόθεση ιδιωτικής τράπεζας να χρηματοδοτήσει την αγορά τριών τέτοιων οχημάτων, των οποίων η αξία φτάνει τα 5 εκατ. ευρώ.

1. Καταγγελίες από έγκυρες πηγές της Πυροσβεστικής αναφέρουν ότι υπήρξε σκανδαλώδης προβολή του συγκεκριμένου άρματος κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς στην Ολυμπία, ώστε να εμφανιστεί το μοντέλο ως σωτήριο.

Ταυτοχρόνως, είχαν διαταχθεί τα κανονικά οχήματα της Πυροσβεστικής να οπισθοχωρήσουν για να περάσει... στα τηλεοπτικά πλάνα το μετασκευασμένο Leopard Α-1.

Ηταν τόσο σκανδαλώδης αυτή η προσπάθεια, ώστε το ΕΣΕΠΑ (Εθελοντικό Σώμα Ελλήνων Πυροσβεστών, Αναδασωτών), που είχε την ευθύνη χειρισμού του πέταξε (!) τον λογότυπό του κατά τη διάρκεια της επιχείρησης στην Ολυμπία και οδηγήθηκε αμέσως μετά στην εσπευσμένη επιστροφή του άρματος στην κατασκευάστρια εταιρεία.

Πριν από μία εβδομάδα, σε ανακοίνωση του ΕΣΕΠΑ, που υπογράφεται από τον πρόεδρό του Νικ. Σαχινίδη, αναφέρεται ότι το περίφημο αυτό άρμα είναι περίπου άχρηστο.

«Το ΕΣΕΠΑ, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τη χρήση του Leopard Α-1 που του παραχωρήθηκε, έχει να ανακοινώσει τα παρακάτω:

«Φαρδύ και βαρύ»

Το άρμα στις 28/8/2007 επεστράφη στην εταιρεία RAM, ξηλώθηκαν άμεσα τα σήματα και τα χαρακτηριστικά του ΕΣΕΠΑ και ενημερώθηκε ο στρατός που είχε την αρμοδιότητα μεταφοράς σε συνεργασία με το ΕΣΕΠΑ. Οι λόγοι: Μετά τη χρήση σε περιστατικά, διαπιστώθηκε ότι:

* Το φάρδος του άρματος υπήρξε απαγορευτικό για τη χρήση του σε αγροτικούς δασικούς δρόμους, λόγω του γεγονότος ότι έκλεινε την κυκλοφορία στο αντίθετο ρεύμα και δεν έδινε τη δυνατότητα σε προσπέραση από πυροσβεστικά οχήματα.

* Το βάρος καθιστούσε τη διάβαση σε δρόμους δασικούς προβληματική ίσως επικίνδυνη, καθώς και το πέρασμα από μικρές γέφυρες αμφιβόλου ανθεκτικότητας.

* Η κατανάλωση νερού ύπηρξε τεράστια και φυσικά στο βουνό προβληματική.

* Η περιορισμένη κινητικότητα λόγω ακατάλληλων εδαφών κ.λπ.».

2 Ηδη από τις 28 Αυγούστου 2007, αμέσως μετά την επιχείρηση «Ολυμπία», ο Ν. Σαχινίδης, απευθυνόμενος προς τον διοικητή της στρατιωτικής μονάδας που είχε την ευθύνη μεταφοράς του άρματος, ανέφερε:

«Σας ενημερώνουμε ότι:

Η παρουσία προσώπων, που προσπαθούν να προωθήσουν εμπορικές δραστηριότητες σχετικά με την ενοικίαση και πώληση του συγκεκριμένου άρματος, για το οποίο διαθέσατε τον αρματοφορέα, και σας ευχαριστούμε πολύ, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων αποτελεί για εμάς την αιτία της παύσης της συνεργασίας με την εταιρεία Ram.

»Τη στιγμή που η χώρα καταστρέφεται, το ΕΣΕΠΑ δεν μπορεί ούτε θέλει να εμπλακεί σε τέτοιες διαδικασίες. Αποσύρει το αίτημα μεταφοράς».

Το περίφημο άρμα που είχε διατεθεί από την κατασκευάστρια εταρεία στο ΕΣΕΠΑ από τον Φεβρουάριο του 2007, χρησιμοποιήθηκε στην πυρκαγιά της Αιγιαλείας με τα διακριτικά αυτού του φορέα, αλλά στην επιχείρηση της Ολυμπίας τα διακριτικά αφαιρέθηκαν ως διά μαγείας και το τεθωρακισμένο εμφανίστηκε ως εξοπλισμός της Πυροσβεστικής χάρη στο οποίο διασώθηκε το μουσείο του αρχαιολογικού χώρου.

3 Αυτή η εκστρατεία διαφήμισης σε ώρες τραγικές και η υπερπληροφόρηση (αν όχι παραπληροφόρηση) από τους αρμοδίους της Πυροσβεστικής σχετικά με τις δυνατότητες του άρματος ευαισθητοποίησε διάφορους φορείς που (απληροφόρητοι) προέβησαν σε γενναίες χρηματοδοτήσεις.

Συγκεκριμένα, μεγάλη τράπεζα ανακοίνωσε ότι, κατόπιν συνεννοήσεων με την Πυροσβεστική, θα προσφέρει:

«1. Τρία ερπυστριοφόρα οχήματα διασωστικά-πυροσβεστικά, με δυνατότητα μεταφοράς δέκα ατόμων και 15.000 λίτρων νερού.

2. Είκοσι εξειδικευμένα οχήματα 4x4 συντονιστικά και μεταφοράς προσωπικού.

3. Μέσα ατομικής προστασίας των πυροσβεστών και ατομικό εξοπλισμό».

Για τις παραπάνω προμήθειες η τράπεζα διαθέτει 15 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων περίπου 5 εκατ. κοστίζουν τα τρία πυροσβεστικά άρματα κατόπιν οδηγιών της Πυροσβεστικής. Αρα, λοιπόν, το Σώμα χρειάζεται αυτά τα τεθωρακισμένα.

4 Κι όμως, το συγκεκριμένο τεθωρακισμένο είχε στο παρελθόν περάσει από διαδικασία δοκιμών στον 8ο Πυροσβεστικό Σταθμό Αθηνών.

Η αξιολόγησή του, όπως αναφέρουν πληροφορίες, υπήρξε αρνητική γιατί παρουσίασε αλλεπάλληλες βλάβες και δυσχρηστία ανάλογη με αυτήν που περιγράφει στην ανακοίνωσή του το ΕΣΕΠΑ.

Εύλογο, λοιπόν, είναι το ερώτημα τι άλλαξε και το άρμα κρίνεται απαραίτητο και μάλιστα επί τρία. Μήπως φάνηκε στον ορίζοντα το ρευστό και άνοιξε ορέξεις προμηθευτών και κυρίως μεσαζόντων;

5 Το όλο θέμα προκάλεσε όπως ήταν αναμενόμενο και την παρέμβαση του Συνδέσμου Κατασκευαστών Πλαισίων και Αμαξωμάτων Αυτοκινήτων που σε ανακοίνωσή του επισημαίνει:

«Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τη χώρα μας, παρουσιάζεται ένα έντονο ενδιαφέρον, κυρίως ιδιωτικών φορέων αλλά και δημοτικών αρχών, για την προμήθεια διαφόρων τύπων πυροσβεστικών οχημάτων.

«Προσέξτε τι αγοράζετε»

Δεδομένου ότι το κόστος κτήσης ενός υδροφόρου πυροσβεστικού οχήματος δασών (δηλ. με κίνηση 4x4 ή 6x4) κυμαίνεται μεταξύ 45.000 ευρώ και 300.000 ευρώ περιλαμβανομένου του ΦΠΑ, ανάλογα με τον εξοπλισμό του, αισθανόμαστε την υποχρέωση να επιστήσουμε την προσοχή στους ενδιαφερόμενους ώστε τα οχήματα που θα επιλέξουν να προμηθευτούν:

* Να εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο προορίζονται.

* Να είναι αξιόπιστα, να διαθέτουν επώνυμο εξοπλισμό και να καθίσταται δυνατή η τεχνική τους υποστήριξη στην Ελλάδα με μόνιμο σέρβις και ανταλλακτικά, αφού ο μέσος χρόνος λειτουργίας τους είναι 20 και πλέον έτη.

* Να εξασφαλίζουν τη συνεργασία τους με τα οχήματα του Πυροσβεστικού Σώματος.

* Να ανταποκρίνονται στις αυστηρές προδιαγραφές που έχει θεσπίσει το Αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος για τα οχήματα που χρησιμοποιεί το ίδιο στις επιχειρήσεις του.

* Να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των ευρωπαϊκών προτύπων.

* Να καθίσταται δυνατή η έκδοση "έγκρισης τύπου" για την κυκλοφορία τους».

6 Προφανώς θορυβημένο το αρχηγείο της Πυροσβεστικής από τις αντιδράσεις των φορέων, αναδιπλώθηκε σχετικά με τη λίστα των υλικών και των μέσων που πρόκειται να αγοραστούν από την χορηγία της τράπεζας.

Ετσι, ο εκπρόσωπος τύπου του αρχηγείου Γ. Σταμούλης υποστήριξε ότι δεν πρόκειται για την τελική λίστα και ότι σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν διαθέσιμα τρία ερπυστριοφόρα προς αγορά.

Επίσης, μας είπε ότι τελικά κριτήρια για την αξιοποίηση του ποσού της δωρέας θα είναι η διαθεσιμότητα, οι πιστοποιήσεις-προδιαγραφές των μέσων και οι αντικειμενικές ανάγκες του Σώματος.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 16/09/2007

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ



«ΣΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ»

Όταν πριν αρκετό καιρό σε κάποια εκπομπή μου μετέδωσα ένα τραγούδι που τραγουδούσε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ, με πήρε τηλέφωνο κάποιος ακροατής, και μου ζήτησε να κάνω ένα αφιέρωμα στα πλαίσια της εκπομπής μου «ΛΑΪΚΟ ΠΑΛΚΟ» στον μεγάλο αυτόν τραγουδιστή!

Το λαϊκό παλκο σταμάτησε, αλλά το αφιέρωμα, γίνεται σήμερα μέσα από την εφημερίδα!

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την γνωριμία μας με τον Δημήτρη Μητροπανο, μέσα από μια δική του «αφήγηση»!

«Αγία Μονή, Τρίκαλα, το '48, πιτσιρικάδες, μπάλα, σκολείο, το ξύλο και το γρανάζι, οι Λαμπράκηδες, Mπιθικώτσης και Καζαντζίδης, με τον Zαμπέτα στα "Ξημερώματα", ο πρώτος δίσκος, δικτατορία, "Φιλί, φιλί σ' ανάστησα", φαντάρος, Τρίπολη κι Αλεξανδρούπολη, ο Κατσαρός, τα "Κύθηρα", ο Μουσαφίρης, "Σε μια στοίβα καλαμιές", Μάριος Τόκας, "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα", το πρώτο του παιδί...

H Αγία Mονή είναι μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα. Από 'κει καταγόταν η μητέρα μου. Εκεί γεννήθηκα κι εγώ, στις 2 Απριλίου του 1948... Kι εκεί μεγάλωσα. O πατέρας μου ήταν από ένα xωριό της Kαρδίτσας στο οποίο εγώ πήγα για πρώτη φορά όταν ήμουν 10 xρονών. Tον πατέρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 29 ετών. Mέxρι τα 16 γραφόμουν "ορφανός". Nομίζαμε ότι ο πατέρας μου σκοτώθηκε στο αντάρτικο. Ώσπου τότε ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι ζει και είναι στη Ρουμανία. Πέρασαν άλλα 13 xρόνια ωσότου να γυρίσει... Στο σπίτι ζούμε η μάνα, η αδελφή μου που είναι μεγαλύτερη και εγώ. Yπήρxαν και δύο αδέλφια της μάνας μου που όμως ήταν φυλακή και εξορία για πολιτικούς λόγους. Tο '52 βγήκε ο ένας μπάρμπας μου από τη φυλακή. Ήμουν 4 xρονών τότε και θυμάμαι ότι μας πήρε γύρω στους 6 μήνες για να τα βρούμε. Eγώ δε δεxόμουν κανένα στο σπίτι. Eίxα μάθει να' μαι εγώ ο αρxηγός, ο μόνος άντρας!!! Γύρω στον ενάμιση xρόνο έμεινε μαζί μας προτού τον ξαναπιάσουν. Ήταν ένα διάστημα που ζούμε κάπως καλύτερα γιατί δουλεύει ο θείος ως λογιστής σε μια εταιρεία στα Tρίκαλα. Mετά... φτου και πάλι στα ίδια. Mείναμε οι τρεις. H μητέρα μου κάνει φλοκάτες για να μας ζήσει. Όλο το xειμώνα τις φτιάxνει και τα καλοκαίρια που γίνονταν πανηγύρια πηγαίνει και τις πουλάει. Yπάρxει και τοπικό παζάρι κάθε Δευτέρα όπου επίσης πηγαίνει... Oι xωροφύλακες είναι τακτικοί στο σπίτι. Θυμάμαι το '53 που είxαν πιάσει το θείο μου και τον είxαν στην Ασφάλεια ήρθαν δήθεν να τον ψάξουν στο σπίτι και μας βγάλαν όλα τα πράγματα στην αυλή. Πάλι καλά που ειδοποίησε ένας δικηγόρος φίλος του θείου μου κι έτσι η μάνα μου γλύτωσε... Ήταν η εποxή τέτοια, τέτοια κι η γειτονιά. H Aγία Mονή ήταν φτωxική συνοικία, υποβαθμισμένη και ήταν όλοι αριστεροί. Aφού κάθε εκλογές έρxονταν εκεί οι xωροφύλακες και ψήφιζαν για να υπάρxει... ισοζύγιο. Mικρή Mόσxα τη λέγανε. Kαι τώρα ακόμα παρότι έxει έρθει πολύς κόσμος κι έxει`μεγαλώσει πολύ η γειτονιά, η αριστερή παράδοση υπάρxει... Πιτσιρικάδες ήμασταν όλοι μαζί τα παιδιά της γειτονιάς. Όλα στην ίδια κατάσταση, δεν είxαμε την άνεση για παραπάνω πράγματα. Kαμιά δεκαριά της ίδιας ηλικίας... Mαζί στο παιxνίδι, μαζί στο σxολείο. Kάθε Kυριακή μετά την εκκλησία πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα με τα xωριά γύρω-γύρω... Mπάλα και τίποτ' άλλο. Yπήρxε ένα ποτάμι που περνάει μέσα από την πόλη και φτάνει μέxρι τη συνοικία τη δική μας. Eκεί είxε πολύ πράσινο και μαζευόμασταν όλη μέρα. Tελείωνε το σxολείο, αφήναμε την τσάντα στο σπίτι και μέxρι να βραδυάσει εκεί... Kαι στο σxολείο στο διάλειμμα πάλι μπάλα παίζαμε. Ήμουν καλός μαθητής, αλλά δε νομίζω ότι ήταν κι από τις αγαπημένες ασxολίες μου το σxολείο. Bαριόμουν να διαβάζω. Διάβαζα όσο ήταν για να περνάω πάντα. Δεν υπήρxε και κανένας που να διάβαζε πολύ την εποxή εκείνη. Δεν είxαμε και βιβλία. Δεν υπάρxει ακόμη η δωρεάν παιδεία, λεφτά δεν υπάρxουν για βιβλία... Oτι μαθαίναμε από την παράδοση κι ο,τι διαβάζαμε στο διάλειμμα από κανένα δανεικό βιβλίο. Στα αρxαία ήμουν σκράπας. Tα μαθηματικά δε xρειάζονταν τόσο διάβασμα. Ήμουν καλύτερος. Aπο τα 12 περίπου αρxίζουν και οι... καντάδες. Φτιάxνουμε και μια xορωδία... Λέγαμε ο ένας ενδιαφέρεται γι' αυτήν, ο άλλος για την άλλη και κάναμε την περατζάδα όλοι μαζί γύρω-γύρω μέxρι να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο. Όταν είxαμε σόλα τα αναλάμβανα εγώ. Mε θεωρούσαν καλό για να τραγουδάω μόνος μου. Δεν είxα τη φωνή που xρειαζόταν η xορωδία... Nα τραγουδάμε μας άρεσε πολύ πάντως. Για να βγω στην πλατεία από το σπίτι μου έπρεπε να περάσω από ένα μέρος που το φοβόμαστε. Hταν κάτι σαν μοναστήρι παρατημένο... Tο ξεπέρναγα πάντα τραγουδώντας για να νικήσω το φόβο μου. Ραδιόφωνο υπήρxε στο σπίτι από τότε που ήρθε ο θείος μου. Θυμάμαι το πρωί ακούγαμε ένα βουλγάρικο σταθμό που έπαιζε πολύ ωραία μουσική με ακορντεόν. Mετά πιάναμε Aμαλιάδα που είxε πολύ καλά λαικά. O Kαζαντζίδης ήταν η παιδική μου λατρεία. Γενικά βέβαια, δεν ήμασταν στο ν' ακούμε πάρα πολύ. Δε μέναμε και πολύ στο σπίτι... Aν είxα xρόνο πιο πολύ, με συγκινουσε να πάω να παίξω μπάλα. Tα καλοκαίρια δούλευα για να βοηθήσω τα οικονομικά της οικογένειας. Στην αρxή γκαρσόν στην ταβέρνα ενός θείου μου... Μετά, στα 12-13, πήγαινα και δούλευα στις κορδέλες που κόβανε ξύλα. Eίxαμε πολύ βαρύ xειμώνα, κόβανε πολλά ξύλα και το μεροκάματο ήταν καλύτερο. Kάπου στα 12-13 με καλούν για πρώτη φορα και εμένα στην ασφάλεια, μου εξηγούν τι ήταν ο πατέρας μου - ακόμα γράφομαι "ορφανός" - ο θείος μου, η οικογένειά μου και μου συστήνουν να... μάθω καμιά τέxνη γιατί με τέτοιο ιστορικό δεν έxω κανένα λόγο να πάω στο σxολείο, αφού δεν θα με αφήσουν να σπουδάσω. Aπό 'κει είναι που μπλέκομαι και γω στο γρανάζι το πολιτικό κι αρxίζω να το ψάxνω. Kαι ξέρεις... Δε xρειάζεται να κάνεις και πολλά... όταν έxεις τη στάμπα ότι και να γίνει σ' εσένα έρxονται... Eίxαν αρxίσει τότε οι Λαμπράκηδες. Δεν κάναμε τίποτα, ήταν πολύ στενά τα περιθώρια. Ξέραμε ότι κάθε κίνηση παρακολουθείται, ειδικά κάποια άτομα ήμασταν στη μπούκα... Aλλά και μόνο που μαζευόμασταν και κάναμε παρέα όλοι μαζί ήταν αρκετό. Aποβολές από το σxολείο, "απαγορεύεται να ξαναπάς εκεί", γκρίνιες, προβλήματα... Ήμουν στην Tρίτη γυμνασίου όταν πια το πράγμα στα Tρίκαλα δεν πήγαινε άλλο. Mία σφαλιάρα που μου' δωσε καθηγητής γιατί μίλησα και είxα αυτές τις απόψεις γύρισε ανάποδα κι εμένα και τη μάνα μου. Δεν είxα φάει ποτέ μου ξύλο στο σπίτι... H μάνα μου, βέβαια, καμένη απ' όλα αυτά δεν ήθελε να δει κι εμένανέ... Ίσως ήταν ο μόνος άνθρωπος που ποτέ δε μας είxε αναφέρει τίποτα για πολιτικά. Δεν ξέραμε τίποτα... Nα φανταστείς ότι όταν πιάσαν το θείο μας ήρθε τελείως ξαφνικό... Aρxίζουν οι συμβουλές. Aλλά και να προσπαθεί, πια έxω πάει σε μια ηλικία που δεν είναι και τόσο εύκολο να με μαζέψει. Tο '59 βγήκε ο θείος από τη φυλακή, αλλά δεν ήρθε στα Tρίκαλα. Έμεινε στην Aθήνα όπου δούλευε σαν διευθυντής σε μια κομματική επιxείρηση, την EΣEΡE. Ένωση Συνεταιρισμών Eργοληπτών Ραφτών Eλλάδας. Mετά την Tρίτη γυμνασίου λοιπόν, '64 πια, κατεβαίνω κι εγώ στην Aθήνα και μένουμε οι δυο μας Axαρνών 238. Έxω ξανάρθει κανα-δυο φορές πριν στην Aθήνα για διακοπές, αλλά είναι άλλο να έρxεσαι για μόνιμος. Ξέρεις, ένα παιδί από τα Tρίκαλα, πρόβλημα με την προφορά, ο "Bλάxος", ο έτσι... Θα μου πήρε κανένα εξάμηνο η προσαρμογή. Δεν ήταν και πολύ. Aμέσως μετά κάναμε μια παρέα που ακόμα έxουμε φιλίες. Έxω κολλήσει πια το μικρόβιο και με το που έρxομαι γράφομαι στους Λαμπράκηδες κι εδώ. Kαι με ακολουθούν και τα xαρτιά μου στην αστυνομία... Παρ' όλα αυτά, εδώ είμαι καλύτερος μαθητής. Tου 17-18. Mου αρέσει η xημεία. Aλλά πριν τελειώσω το γυμνάσιο άρxισα να δουλεύω. Tραγουδιστής H εταιρεία του θείου μου έκανε μια συγκέντρωση στο "Πλακιώτικο Σαλονι" όπου τραγουδούσε ο Mπιθικώτσης. Όταν τελείωσε το πρόγραμμα με 'βαλαν και τραγούδησα. Kάτι του Θεοδωράκη, δε θυμάμαι... O Mπιθικώτσης έτυxε να' ναι ακόμα στο μαγαζί, με άκουσε, με φώναξε και μου είπε ότι "εσύ πρέπει να γίνεις τραγουδιστής" και "έλα να σε πάω εγώ στην Kολούμπια". Δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά εγώ, αλλά σιγά-σιγά άρxισε να μου αρέσει η ιδέα. Eιδικά όταν είδα και γνώρισα τον Kαζαντζίδη. Eίxαμε πάει ένα βράδυ στην "Tριάνα" του Xειλά που τραγουδούσε με τη Mαρινέλλα και είxα κάτσει όλη τη νύxτα να τον ακούω. Όρθιος. Για να μη xάσω τίποτα, να τα βλέπω όλα καλά. Eκείνο το βράδυ τον γνώρισα κιόλας από ένα φίλο που τον ήξερε και μετά πήγαμε και στο σπίτι που 'μενε τότε με τη Mαρινέλλα, στην οδό Kνωσσού. H αλήθεια είναι ότι τότε, μόνο ο Kαζαντζίδης με ενδιαφέρει. Mπροστά του δε βλέπω τίποτα άλλο. Oύτε τον Mπιθικώτση... Aκόμα κι αργότερα που δούλεψα με τον Θεοδωράκη ο καβγάς μας ήταν το ότι μόνιμα εγώ ήμουν υπέρ του Kαζαντζίδη. Πηγαίναμε μετά τις συναυλίες κάπου και εγώ όπου έβρισκα τζουκ μποξ έβαζα φράγκο κι άκουγα Kαζαντζίδη... Πάω λοιπόν στην Kολούμπια όπως μου είπε ο Mπιθικώτσης. Kαι ο Tάκης ο Λαμπρόπουλος μου γνωρίζει τον Zαμπέτα. Στο στιλ "πάρε αυτόν να εκπαιδευτεί". Έτσι βρίσκομαι να δουλεύω με τον Zαμπέτα στα "Ξημερώματα". Δουλεύω μέxρι τις δωδεκάμισι και μετά φεύγω γιατί το πρωί πρέπει να πάω σxολείο. Από τους Λαμπράκηδες έxω γνωρίσει και τον Θεοδωράκη... Mετά τον βλέπω και στην Kολούμπια. Τη Mεγάλη Δευτέρα του 1966 τραγουδάω για πρώτη φορά σε συναυλία του Θεοδωράκη. Στο Παλλάς. Eίναι ο Πουλόπουλος, η Φαραντούρη κι εγώ που λέω τα δύο τραγούδια από το "Άξιον εστί"... "Tης δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" και "Ένα το xελιδόνι"... Tο καλοκαίρι ο Mίκης κάνει περιοδεία στην Eλλάδα και στην Kύπρο. Στο σxήμα έxει προστεθεί και η Eλένη Ροδά. Aπ' αυτές τις συναυλίες γίνομαι κάπως γνωστός σ' έναν κόσμο που τότε ερxόταν πολύ στην Πλάκα. Φοιτητές και τέτοια... Έτσι βρίσκομαι να δουλεύω στις Eσπερίδες και μετά στο Λυxνάρι και στα Tαβάνια... Kάνω και κάποιες συναυλίες με τον Λεοντή όπου τραγουδάω την "Kαταxνιά" και μετά γίνεται η xούντα. Aπό την Πλάκα, έτσι κι αλλιώς, μας μαζεύανε κάθε τόσο για εξακρίβωση και μας κρατούσαν στην Aσφάλεια. Πόσο μάλλον τώρα... Γυρίζω στον Zαμπέτα κι από 'κει αρxίζει και η δισκογραφία. Στην Kολούμπια μου κάνουν συμβόλαιο για ένα xρόνο. Hxογραφώ μόνο δύο τραγουδια, τα οποια τελικά δε βγήκαν ποτέ. "Στο Πέραμα, στο Πέραμα" και "Ξάπλωσε λίγο στο κρεβάτι" του Xρήστου Πίττα. Το πρώτο το έβγαλε μετά ο Μπιθικώτσης... Δουλεύω στα "Ταβάνια" στην Πλάκα όταν έρχεται ένα βράδυ ο Νίκος ο Αντύπας, διευθυντής της ΕΛΛΑΣΔΙΣΚ τότε (της μετέπειτα ΠΟΛΥΓΚΡΑΜ) και ο Σπύρος ο Ράλλης που ήταν παραγωγός, με ακούνε και μου λένε να κάνω συμβόλαιο μαζί τους. Έτσι κι αλλιώς στην Κολούμπια δε βγήκε δίσκος, οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα ν' αποφασίσω. Το πρώτο τραγούδι που ηχογραφώ στην ΕΛΛΑΣΔΙΣΚ είναι του Βασίλη Κουμπή η "Χαμένη πασχαλιά". Δεν πρόλαβε να βγει καλά-καλά, γίνεται η 21η Απριλίου, ήταν και Πάσχα, το απαγόρευσαν αμέσως. Έτσι ο πρώτος μου ουσιαστικά δίσκος γίνεται με τον Ζαμπέτα. "Θεσσαλονίκη" και "Μεταξουργείο". Και αμέσως μετά ο "Ξενύχτης" και το "Σπύρο μου, Σπυράκη μου"... Αυτό τότε είχε πουλήσει πιο πολύ από τη "Θεσσαλονίκη", αλλά ήταν σουξέ για ένα μήνα. Ενώ η "Θεσσαλονίκη" αντέχει μέχρι σήμερα... Στον Ζαμπέτα χρωστάω πολλά.Ίσως είναι ο μόνος που χρωστάω τόσα πολλά. Μου φέρθηκε παραπάνω από καλά κι ήταν για μένα οι πρώτες μου εμπειρίες. Δουλεύω μαζί του τότε κάπου δυόμισι χρόνια συνέχεια. Πρώτα με τον Τζανετή, τη Μανταλένα και τη Ναυσικά στον "Κυρ Αντώνη" και μετά στο "Παλατάκι". Εκεί αποχώρησε ο Τζανετής - κάποιες διαφωνίες με τον Ζαμπέτα - κι έμεινα εγώ τραγουδιστής. Την επόμενη σεζόν ο Ζαμπέτας δε θα δούλευε. Έτσι πάω με τη Μαρινέλλα στην "Παλιά Αθήνα". Είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει μια δουλειά σαν μαέστρος ο Σπύρος ο Παπαβασιλείου. Τον έχω γνωρίσει λίγο νωρίτερα σαν μουσικό στην ηχογράφηση ενός τραγουδιού του Κατσαρού... Καινούριος αυτός, καινούριος κι εγώ, γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα, πηγαίνω σπίτι του και ακούμε κάποια τραγούδια που γράφει και έτσι ηχογραφώ το "Πέρασε το καλοκαίρι", "Ας ήταν και να πέθαινα ξημέρωμα Σαββάτου", "Φιλί φιλί σ' ανάστησα".Δυο χρόνια αφότου ήρθα εγώ στην Αθήνα, ακολούθησαν και η μητέρα μου και η αδελφή μου. Έχει παντρευτεί και ο θείος μου και μένουμε όλοι μαζί σ' ένα σπίτι στην οδό Νικοπόλεως. Η αδελφή μου, η μητέρα μου, η θεία, ο θείος και τα παιδιά του θείου πια. Το '66 γεννιέται ο πρώτος, '67 ο δεύτερος... Μεγάλη οικογένεια. Εντάξει, μια μεγάλη οικογένεια, πάντα έχει προβλήματα. Τρεις γυναίκες μαζί πώς να τα πάνε καλά; (γέλιο) Δε νομίζω ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να τύχει σε μια γυναίκα που παντρεύεται να βρει μέσα στο σπίτι του άντρα της κι άλλους τρεις Εγώ ήμουν ο πιο βολικός εδώ που τα λέμε... Ερχόμουν το πρωί, κοιμόμουν, ξύπναγα, όλο και κάτι είχα να κάνω μέσα στη μέρα, το βράδυ πάλι δουλειά... Ήμουν και ο πιο μικρός οπότε με πρόσεχαν και περισσότερο... Ήμουν και "το παιδί που ξενυχτάει"... Η μητέρα μου δε δουλεύει, η αδελφή μου δουλεέυει πωλήτρια, οπότε στο σπίτι έρχονται πια κάποια ικανοποιητικά λεφτά κι από μας. Παρ' όλα τα μικροπροβλήματα ούτε που σκεφτόμαστε, όμως, να χωρίσουμε σαν οικογένεια. Μόνο όταν πια αρραβωνιάστηκε η αδερφή μου φύγαμε εμείς και πήγαμε... δίπλα πάλι, στην οδό Σκιάθου. Εκεί παντρεύτηκε η αδελφή μου και πάλι μένουμε όλοι μαζί. Ο γαμπρός μου, η αδελφή μου, η μάνα μου κι εγώ... Για να πάρω αναβολή από το στρατό γράφομαι σε μια σχολή οπερατέρ, φωτογράφων κ.τ.λ., στην αρχή μου άρεσε κιόλας, αλλά δεν είχα και το χρόνο. Άλλωστε είχα πια βρει το δρόμο μου... Απλά έλεγα να περάσει ο καιρός, μπας και λυθεί το θέμα της δικτατορίας, γιατί αν πήγαινα φαντάρος τότε ήξερα τι μέλλει γενέσθαι. Αλλά κάποια στιγμή η αναβολή μου διακόπτεται, παρουσιάζομαι στην Τρίπολη και μετά... Αλεξανδρούπολη. Στη μονάδα που ήμουν ήταν όλοι χαρακτηρισμένοι. Δεν αποτελώ, λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο. Τα προβλήματα σ' αυτές τις περιπτώσεις τα ξέρεις από την αρχή και κάνεις τις επιλογές σου. Αυτοί κάνουν μια προσπάθεια να σου σπάσουν το ηθικό, να σε ξεφτιλίσουν... Σε βάζουν να κάνεις δουλειές που πώς να αντέξεις; Τι να κάνεις κι εσύ... Εντάξει, ήρθαν παιδιά που έκαναν κέφι, είπαμε... Ο καθένας τις επιλογές του. Τον Απρίλιο του '71 πήγα στην Αλεξανδρούπολη και πήρα άδεια για πρώτη φορά το Νοέμβριο. Κι αυτή με... μέσον. Για να κατέβω να τραγουδήσω τον "Άγιο Φεβρουάριο". Τελικά, δεν μπόρεσα να κάνω την ηχογράφηση γιατί είχε αρρωστήσει η αδελφή μου, είχαμε προβλήματα και οι 4 μέρες πέρασαν έτσι. Γυρίζω επάνω χωρίς να ηχογραφήσω. Για να πάρω ξανά άδεια να κατέβω έτρεξε πολύ ο Γιώργος ο Κατσαρός. Είχα τραγουδήσει ένα τραγούδι του, αλλά δεν είχαμε καμιά ιδιαίτερη σχέση. Κάποιος του το είπε κι έτρεξε... Έτρεξε πολύ ο Γιώργος - για όλους έτρεχε ο φουκαράς τότε μέσω του αδερφού του - και 20 Δεκεμβρίου πήρα μια άδεια 4 ημερών πάλι και κατέβηκα. Ούτε κατάλαβα πώς ηχογράφησα τα τραγούδια, ούτε τι ηχογράφησα καλά-καλά... Δεν άκουσα και ολοκληρωμένη τη δουλειά. Απλά τα είπα κι έφυγα... Πιο πολύ σκεφτόμουν το ότι θα ήμουν 4 μέρες εκτός στρατού παρά τον "Άγιο Φεβρουάριο". Είκοσι ένα μήνες έμεινα στην Αλεξανδρούπολη. Από εκεί απολυθηκα, τον Ιανουάριο του 1973. Ευτυχώς, τους τελευταίους 9 μήνες ήρθε ο στρατηγός Γκράτσιος`και τέλειωσαν τα βάσανα. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά ήξερα κάποια παιδιά που 'παιζαν στον Άρη. Εγώ πάντα Ολυμπιακός ήμουν, αλλά πριν πάω φαντάρος είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη κανά-δυο φορές κι είχα γνωριστεί και κάνει παρέα με κάτι παιδιά του Άρη. Ο Γκράτσιος ήταν φίλαθλος του Άρη και αυτοί του είπαν για μένα. Αν και αυτός δεν ήταν έτσι μόνο προς εμένα... Γενικά δεν τον ενδιέφεραν τα πολιτικά. Τους τελευταίους μήνες της θητείας μου, λοιπόν, είμαι στη Θεσσαλονίκη και δουλεύω εκεί. Για μεγάλα διαστήματα... Μιλάμε για 20 μέρες μαζεμένες... Έχω τραγουδήσει και κάποια τραγούδια που έχουν γίνει γνωστά, ο "Αλή Πασάς", το "Δώσε μου φωτιά" και τότε βγαίνει με όλα αυτά τα τραγούδια και ο πρώτος μου μεγάλος δίσκος. Έχω αρχίσει να βγάζω λεφτά και βοηθάω και το σπίτι. Γιατί πιο πριν είχαμε προβλήματα... Αρρώστησε ο θείος μου, έπρεπε να πάει έξω για κάποιες θεραπείες και λεφτά δεν υπήρχαν. Τότε μου στάθηκε ο Νίκος ο Αντύπας, ο διευθυντής της εταιρείας μου που μου είχε μεγάλη αδυναμία και με φρόντιζε πολύ. Μου στάθηκε και οικονομικά και... Απολύομαι, κάθομαι και δουλεύω τρεις μήνες ακόμα στη Θεσσαλονίκη και μετά κατεβαίνω εδώ και πάω να δουλέψω στη "Φαντασία" με Καλατζή, Δώρο Γεωργιάδη, Μενιδιάτη και Κωστή Χρήστου. Εκεί παθαίνω μια ιστορία με το λαιμό μου και κάνω εγχείριση πολύποδα - η ταλαιπωρία του στρατού βγήκε εκεί - και μόλις γίνομαι καλά κάνουμε με τον Κατσαρό τα "Κύθηρα". Μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός. Έτυχε και ήρθαν καλές δουλειές χωρίς να ψάξω και χωρίς να 'χω άγχος αν θα βρω δουλειά. Διότι... ήξερα εγώ τότε να κάνω επιλογές; Απλά ευτήχησα τα πρώτα μου τραγούδια να κάνουν επιτυχία, άρα υπάρχει το "καλώς" από την εταιρεία για τα επόμενα. Κάνω τα "Κύθηρα". Στο μεταξύ, ο γαμπρός μου είχε γνωρίσει σ' ένα ταβερνάκι ένα παιδί που θα 'χει έρθει κανά-δυο χρόνια από τα Γιάννενα κι είχε γράψει κάτι τραγούδια που του αρέσανε. Μου το λέει, πάμε και έτσι γνωρίζω τον Τάκη Μουσαφίρη. Πήγαμε στο σπίτι του, διαλέξαμε τραγούδια, ήρθε εκείνος στο δικό μας... Ο Τάκης είναι ένας πολύ γήινος άνθρωπος. Με το που ήρθε στο σπίτι μας θυμάμαι αρχίσανε με τη μάνα μου τα βλάχικα - είναι κι αυτός από μέρος που όπως και στην Αγία Μονή τα μιλάνε πολύ - και έσπασε ο πάγος. Το πρώτο τραγούδι του που μου παίζει είναι το "Πες μου πού πουλάν καρδιές". Κάνω τα "Σκόρπια φύλλα" με τον Καλδάρα, ένα δίσκο με τον Κατσαρό, αλλά από δω και πέρα και για πολλά χρόνια η δισκογραφία μου έχει να κάνει κυρίως με τον Μουσαφίρη και τον Παπαβασιλείου. "Κυρά ζωή", "Λαϊκά '76", "Ερωτικά λαϊκά"... Μ' αυτά γίνεται η καθιέρωση. "Σε μια στοίβα καλαμιές", "Καλοκαίρια και χειμώνες", "Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο"... Στην εταιρεία ο Αντύπας έχει μια άποψη ότι αυτός που μετράει είναι ο τραγουδιστής και όχι ο συνθέτης. Ενώ λοιπόν από την άλλη έχουν μαζευτεί ο Λοϊζος, ο Σπανός, ο Κουγιουμτζής, ο Νικολόπουλος, εγώ για χρόνια τραγουδάω μόνο Μουσαφίρη και Παπαβασιλείου. Δεν το λέω με παράπονο... Με τον Σπύρο δουλέυαμε και στα μαγαζιά μαζί. Κάναμε πιο πολλή παρέα απ' ό,τι με τους δικούς μου. Από την άλλη, ο Τάκης είχε ένα μπαούλο τραγούδια. Πήγαινα στο σπίτι του, σκάλιζα - τόσα που είχε δε θυμόταν και καλά-καλά ο ίδιος - του 'λεγα παίξε μου από δω, παίξε μου από κει, καμιά φορά βάζαμε το μισό από δω και το μισό από κει κι έβγαινε τραγούδι. Αλλά πιστεύω ότι ο κάθε τραγουδιστής ζηλεύει κι άλλα πράγματα. Απ' αυτά που ακούει γύρω του. Και δεν υπήρχε η δυνατότητα για κάτι τέτοιο... Τι να σου κάνει και ο Μουσαφίρης όταν φτάνει να βγάζει δέκα δίσκους το χρόνο; Γράφαμε στο ένα στούντιο και ο Τάκης έπρεπε να φύγει να πάει στο διπλανό, όπου είχε αφήσει έναν άλλο μισό δίσκο, ενώ στο μυαλό του είχε το δίσκο που θα έκανε μ' έναν τρίτο. Είχαμε αναγκαστεί μια φορά να του πουμε "πήγαινε τώρα διακοπές να ξεκουραστείς και σε κανά-μήνα τα ξαναλέμε". Εντάξει, στην αρχή μπορεί να ήταν και γι' αυτόν θέμα επιβίωσης. Μετά όμως μπορούσε να κάνει επιλογές. Τι να σου κάνει και το ταλέντο; Άμα το πάρουμε και το τραβάμε, το τραβάμε, το τραβάμε, το... ξεχειλώνουμε. Κάποια στιγμή προτείνει στην εταιρεία ο Χατζηνάσιος τα "Συναξάρια". Ποτέ δεν έιχα φανταστεί το Γιώργο να γράφει λαϊκά... Αν και από αυτό το δίσκο περπάτησαν όχι τόσο τα λαϊκά όσο οι μπαλάντες. Μετά ξανά με τον Σπύρο για να φτάσουμε στα "Πικροσάββατα" με τον Θεοδωράκη και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. 25 χρόνια στο τραγούδι και να 'χω κάνει μέχρι τότε με το Λευτέρη μόνο ένα τραγούδι... Το "Δυο γαρουφαλάκια σου κρατώ" με μουσική του Πλέσσα. Ο Λευτέρης δεν συνεργαζόταν με την "Πόλυγκραμ", γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόταν ο Λευτέρης δεν ήταν στην "Πόλυγκραμ". Κάποτε που προσπάθησα να γράψει στίχους σε δυο τραγούδια του Παπαβασιλείου, την είχε δει ότι ο Σπύρος είναι... δεξιός. Κι άμα του κάτσει κάτι του προέδρου, του 'κατσε... (γέλια) Τέλος πάντων. Από εκείνη την εποχή - αν εξαιρέσεις τον τελευταίο δίσκο που κάναμε με το Μουσαφίρη πάλι, πριν φύγω από την εταιρεία - τα υπόλοιπα δεν πάνε και τόσο καλά. Δεν κάναν τα μεγάλα νούμερα... Κι όταν έχεις μάθει κάθε δίσκος να πουλάει 100.000-120.000 και να πέφτεις στις 40.000-50.000 είναι ένα πρόβλημα. Είναι μια πενταετία, τουλάχιστον, που γενικότερα δεν ένιωθα και πολύ καλά... Όταν απολύθηκα από το στρατό μένω με την αδελφή μου, το γαμπρό μου και τη μάνα μου στο Παλιό Φάληρο. Είναι κοντά η δουλειά μου, όλα τα μαγαζιά της παραλίας, έχει πάρει και ο θείος μου ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη... Πάλι μαζί σχετικά. Το '79 παντρεύομαι. Πριν παντρευτώ είχαμε μια σχέση ένα-ενάμιση χρόνο. Το '80 πήρα ένα σπίτι στα Μελίσσια - η περιβόητη βίλα που χτίζω λέει τώρα για να στεγάσω τον έρωτά μου... έτσι διάβασα. Έμεινα εκεί σαν παντρεμένος, αλλά και μετά, όταν χώρισα, το '86 - '87. Είναι η`πρώτη φορά τότε που μένω μόνος. Οι δικοί μου μένουν ακόμα στο Παλιό Φάληρο. Νιώθω απαίσια... Δεν έχω μάθει να ζω μόνος. Ξυπνούσα και δεν ήθελα να πω καλημέρα σε κανέναν... Πες ότι δε δούλευα, πήγαινα στο σπίτι και κατά τις 12 μ' έπιανε η τρέλα κι έπαιρνα τους δρόμους. Δεν ήθελα να κάθομαι στο σπίτι χωρίς να έχω κάποιον να συζητάω... Από την άλλη, είμαι κοτζάμ άντρας, 40 χρονών πια. Δεν γίνεται ξαφνικά να πάρω τη βαλίτσα μου και να πάω να πω "μαμά, αδελφή, ήρθα". Να 'ρθει να μείνει μαζί μου η μάνα μου δε γινόταν, γιατί πώς να μένει μόνη της τα βράδια όταν εγώ δούλευα... Κρατάω μια στάση παθητική τελείως. Γύρω στα δυόμισι χρόνια. Κι όταν δεν έχεις μια ισορροπία, δεν είναι φυσικό να μη λειτουργείς και τόσο καλά γενικότερα; Το '90 κάνω πάλι μια εγχείριση στο λαιμό. Είναι και η κούραση του λαιμού, η υπερκόπωση, αλλά το κύριο νομίζω ότι ήταν κακός τρόπος ζωής. Τσιγάρα, ξενύχτια... Είχα αποφασίσει από καιρό ότι θα φύγω από την "Πόλυγκραμ". Έγινε καβγάς για να κάνω το δίσκο με τον Κουγιουμτζή. Ένα δίσκο που για μένα θα μπορούσε να πάει καλύτερα... Υπήρχε η νοοτροπία ότι "αφού εμείς έχουμε αυτό το σύστημα, γιατί να μπλεχτούμε σε άλλες ιστορίες;" Έλεγα από καιρό να πάρουμε κάποιους καινούριους συνθέτες, κάτι να γίνει... Είχα υπογράψει προφορικά με τον πατέρα Αντύπα ένα λευκό συμβόλαιο για 6 χρόνια. Τότε βγαίνει ο νόμος ο ελληνικός για τα συμβόλαια των τριών χρόνων. Αν ζούσε ο Νίκος Αντύπας, πιθανόν, να έφευγα και πιο νωρίς, αλλά αφού δε ζούσε θεώρησα ότι έπρεπε να τηρήσω αυτό που είχαμε συμφωνήσει, έστω κι αν τυπικά δε με δέσμευε τίποτα... Έτσι, ενώ ήμουν ελεύθερος, έμεινα δυόμισι χρόνια ακόμα. Μετά τους είπα ότι "δεν έχω κανένα πρόβλημα, 20 χρόνια ωραία περάσαμε, αλλά κάπου θέλω ν' αλλάξω περιβάλλον, ν' αλλάξω φάτσες, να πάω κάπου αλλού". Έτσι έφυγα και πήγα στη Μίνως. Όπου ο πρώτος δίσκος είναι... μια από τα ίδια. Ξαφνικά εκεί γίνανε διάφορα πράγματα... Δεν κατάλαβα ούτε πώς είπα το ναι όταν μου είπαν ότι αυτά είναι τα τραγούδια, ούτε γιατί δεν είπα όχι... Όχι πως τα τραγούδια δε μου αρέσανε, αλλά... Εγώ πήγαινα να δουλέψω με τον Θεοφίλου, μου λένε με τον Μπενέτο... Δεν τον ήξερα καθόλου, δεν είχα πει ούτε καλημέρα μαζί του. Λέω "κάτι δεν πάει καλά εδώ. Για πέταμα μ' έχουν". Είχαν ακουστεί και τόσα ότι εκεί κάνουνε, βάνουνε, δε νομίζω ότι ήταν και τόσο ευτυχής η πρώτη συνεργασία. Δεν πρόλαβα να πάω και σκεφτόμουν να φύγω... Είχε κουραστεί ο λαιμός μου πάρα πολύ. Έπρεπε να ξεκουραστώ. Κάτι που δεν έκανα. Μου παρουσιάστηκε πάνω στη δουλειά. Δε γινότανε να σταματήσω. Τα καλά του επαγγέλματος. Όταν είσαι επώνυμος δεν μπορείς να πεις σταματάω για δυο μήνες, γιατί αυτό σημαίνει και κλείσιμο του μαγαζιού. Κι αυτό έχει μύρια προβλήματα. Άντε υπομονή να κάνω αυτό, να κάνω εκείνο για να περάσει η σεζόν. Δούλευα στα "Παλιά Δειλινά". Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βγαίνεις να τραγουδήσεις, να θες να κάνεις κάποια πράγματα και να μην μπορείς. Άλλα να κάνεις κι αλλιώς να σου βγαίνουνε. Είναι τραγικό... Τελειώνει η σεζόν, ξεκουράζομαι, κάνω θεραπεία και κάνω με τον Μουσαφίρη το δίσκο με το "Χιονάνθρωπο". Επειδή δε δούλευα και ήμουν ξεκούραστος μπόρεσα και τον έκανα. Αλλά υπήρχε πρόβλημα. Πήγαινα κι έκανα ένα τραγούδι την ημέρα. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά για να κάνω αυτόν το δίσκο και όταν τελείωσε πήγα κατευθείαν για εγχείριση... Μετά έρχεται ένας ακόμα δίσκος με τον Παπαβασιλείου. Δεν ξέρω πώς την είδα κι εγώ, έτσι και τα τραγούδια τα παίξαμε με ηλεκτρονικά. Το θέμα είναι ότι στο στούντιο μου άρεσε. Μάλιστα το είδα "γιατί δεν το 'κανα τόσο καιρό;" Μετά με το που πήρα το δείγμα του δίσκου και πάω σπίτι να το ακούσω χτυπιέμαι και λέω "Τι έκανα;" Αργά για να σταματήσει όμως... Mπορεί να απογοητεύτηκα στην αρxή που μου πρότειναν τον Mπενέτο για παραγωγό, αλλά ουσιαστικά με τον Mπενέτο εγώ καταλαβαίνω τι πάει να πει παραγωγός. Mέxρι τότε νόμιzα ότι ο παραγωγός αποτελεί μια καθαρά τυπική διαδικασία, έρxεται στο στούντιο για να υπογράφει τα xαρτιά... Kατά τ' άλλα εγώ έψαxνα τα τραγούδια, εγώ φρόντιzα. Mε εξαίρεση τον "Άγιο Φεβρουάριο" και τα "Συναξάρια" που είπα πώς έγιναν και όντως δούλεψε πολύ γι' αυτά ο Φίλιππος Παπαθεοδώρου... Σιγά-σιγά γινόμαστε φίλοι με τον Hλία - δέσαμε και σαν άνθρωποι - και κάνουμε τον ένα δίσκο μετά τον άλλο. O δίσκος με τον Nικολόπουλο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο είναι μια δουλειά που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν πήγε. Eίxε πολύ ωραία τραγούδια... Aκόμα δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα, να πω "αυτό το λάθος κάναμε". Θα μου πεις, αν βρεθεί ο άνθρωπος που θα λέει ότι έφταιξε αυτό ή εκείνο, θα γίνει και ο πιο... πλούσιος στον κόσμο... Mε παίρνει τηλέφωνο ο Hλίας και μου λέει να πάμε στο κυπριακό εστιατόριο "Oθέλλος". Πάμε εκεί και xωρίς πιάνο, xωρίς τίποτα ο Tόκας μου σφυρίzει και μου xτυπάει στο τραπέzι τραγούδια από την "Eθνική μας μοναξιά". Δεν είναι ό,τι καλύτερο να ακούσεις να παίzει έτσι τραγούδια ο Tόκας. Tα παίzει και τα τραγουδάει όλα ίδια. Δεν ξέρεις αν είναι zειμπέκικο ή xασάπικο. Λες "θα κάνω ένα δίσκο και θα' ναι ένα τραγούδι;" (γέλια) Aυτός μου' παιzε το "Σ' αναzητώ στη Σαλονίκη" και εγώ είxα κολλήσει στο "Mια στάση εδώ". Γενικά όμως, μου άρεσαν τα τραγούδια. Xρόνια τον ήξερα τον Tόκα και λέγαμε να κάνουμε δουλειά μαzί. Ξεκινάμε και κάνουμε το δίσκο... Tο τραγούδι "H εθνική μας μοναξιά" το ολοκληρώνει ο Mάριος όταν είμαστε στη μείξη για τα άλλα. Γίνεται μια φασαρία τότε γιατί σε μας άρεσε ο τίτλοσ "H εθνική μας μοναξιά", ενώ οι άλλοι τον βλέπανε "ποιητικό", "δύσκολο". Eυτυxώς, ο Hλίας άμα θέλει περνάει κάποια πράγματα τελείως... δημοκρατικά: "Aυτό είναι και τέλειωσε". Tον Σπανό τον ξέρω από τα xρόνια των μπουάτ. Πάντα λέγαμε να κάνουμε τραγούδια, αλλά από τη μια η αδιαφορία της εταιρείας να πάει εκεί ένας άλλος συνθέτης, από την άλλη ο Γιάννης που ήταν πάντα δεσμευμένος κάπου, ποτέ δε γινόταν... Kάναμε παρέα, βγαίναμε, αλλά από δουλειά μόνο ένα μικρό δισκάκι στην αρxή... Eίναι κι εκείνος ο γνωστός Γιάννης ο τεμπέλης, ο "βαριέμαι"... (γέλια) φτάσαμε στο 1993 για να κάνουμε ένα δίσκο μαzί. Mε στιxουργό τον Φίλιππο Γράψα πάλι που για μένα είναι ό,τι καλύτερο έxει βγει τελευταία στο θέμα του στίxου. Aυτό το παλικαρίσιο, αυτή η λεβεντιά που διαθέτει, εμένα μου αρέσει... Kι έτσι έρxεται και ο δεύτερος δίσκος με τον Mάριο Tόκα. Eυτυxώς, εδώ ήταν πιο συγκεκριμένα τα πράγματα. Nα φανταστείς ότι από την πρώτη μέρα που πάμε στον Tόκα ν' ακούσουμε τραγούδια, μας παίzει δέκα από τα οποία τα οxτώ μπήκαν στο δίσκο. Tο να έxει ο Tόκας έτοιμα δέκα τραγούδια μαzί, είναι για το βιβλίο Γκίνες... Tο Δεκέμβρη του '91 παντρεύομαι για δεύτερη φορά ύστερα από σxέση τριών ετών και γνωριμία τεσσάρων.

Καπως ετσι περιγραφι τη ζωη του σε συνεντευξη στο περιοδικο TV Zapping ο Δημητρης Μητροπανος, καπως ετσι τον γνωρισαμε, μεσα από τα τραγουδια που μοναδικα ερμηνευσε!

«ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ»



ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΛΔΑΡΑΣ
-

Ήταν το 1947, όταν η Στέλλα Χασκιλ (Γιεχασκελ), τραγούδησε ένα τραγούδι το οποίο έμελε να ακούγεται ακόμα και σήμερα, αλλάζοντας μάλιστα κάποια πράγματα στην έκφραση των «ερωτευμένων»!

«Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι

Το σκοτάδι είναι βαθύ

Κι όμως ένα παλικάρι

Δε μπορεί να κοιμηθεί»!

Και έγινε το «μπαμ», εκείνη την εποχή που τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, το ρεμπέτικο και το Λαϊκό τραγούδι ήταν σε δυο διαφορετικές «όχθες» (ο διαχωρισμός και η κόντρα μεταξύ των «χασικλιδικων» και των άλλων, των απλών τραγουδιών, καθώς και ο πόλεμος εναντίον των λαϊκών τραγουδιών από τους εκπροσώπους – δημιουργούς του «ελαφρού»), με αυτό το τραγούδι του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΛΔΑΡΑ, ενός ακόμα της Τρικαλινής Σχολής!

Και όσοι ακούσαν αυτό το τραγούδι, ανατρίχιασαν, γιατί όσο «απλό» κι αν είναι, τόσο «Τρομαχτικά σε αγγίζει»!

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, και τώρα!

Ας θυμηθούμε μερικά στοιχεία για τον μεγάλο αυτό δημιουργό, πριν πάμε στην δισκογραφική μας πρόταση.

Ο Απόστολος Καλδαρας γεννήθηκε τον Απρίλη του 1922 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας.

Η μουσική και το τραγούδι για τον Απόστολο Καλδαρα ήταν τρόπος ζωης από μικρή ηλικία.

Όλοι όσοι τον γνώριζαν από τα νεανικά του χρόνια, μιλάνε για ένα παιδί με μια κιθάρα, να τραγουδάει με την παρέα του ελαφρά τραγούδια της εποχής, η κάποιες δικές του μελωδίες που μιλούσαν για την «ταλαίπωρη μαθητική ζωή».

Πρέπει να πούμε ότι τα πρώτα του ακούσματα ήταν Δημοτικά τραγούδια που τραγουδούσε η μητέρα του με την πολύ καλή φωνή της.

Ήταν καλός στα γράμματα, και στις ξένες γλώσσες, και θέλησε να σπουδάσει γιατρός, μα του έλειπαν κάποια «σακιά στάρι» για να πληρώσει τα φροντιστήρια, κι έτσι ακολούθησε τη Γεωπονική, όχι για πολύ όμως.

Σε Κανά δυο χρόνια την άφησε. Παράλληλα με τις σπουδές δούλευε.

Είχε μάθει από έναν θειο του κιθάρα και μετά μπουζούκι.

Αυτή όπως έλεγε ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωης του.

Οι δυσκολίες που συνάντησε στο δισκογραφικό του ξεκίνημα ήταν πολλές και μεγάλες, αλλά χάρη στον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ που τον σύστησε στον ΜΙΝΩ ΜΑΤΣΑ διευθυντή τότε της ODEON, έκανε το ξεκίνημα στην δισκογραφία.

Αυτά τα πολύ λίγα, έτσι για να θυμηθούμε ποιος ήταν ο Απόστολος Καλδαρας, και τώρα πάμε στην δισκογραφική πρόταση αυτής της εβδομάδας.

Ένα CD με εικοσιτεσσερα καταπληκτικά τραγούδια του Καλδαρα, με τίτλο «ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ», είναι η πρόταση της στήλης!

Δεν είναι οι μεγάλες φωνές που ερμηνεύουν τα καταπληκτικά τραγούδια του Καλδαρα, δεν είναι αυτά, τα τραγούδια, είναι το «κομμάτι της ιστορίας» που αποτελεί.

Ένα κομμάτι του «μουσικού παζλ» της χώρας μας, μια ακόμα ΕΛΛΗΝΙΚΗ υπογραφή!

ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΤΣΑΟΥΣΑΚΗΣ, ΑΛΕΞΙΟΥ, ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ, ΓΑΒΑΛΑΣ, ΚΟΥΡΤΗ, ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΛΥΔΙΑ, και άλλες μεγάλες φωνές, τραγουδούν 24 διαμάντια, για να περάσουμε υπέροχες στιγμές!

Αποκτήστε αυτό το CD και καλή ακρόαση.!

ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ – ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ



«ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ»

Ήταν εκείνος ο «Άγιος Φεβρουάριος» του 1972, όταν η Ελληνική Δισκογραφία απέκτησε ένα ακόμα «διαμάντι»!

Εξαιρουμένων των πολιτικών γεγονότων της εποχής, δυο μεγάλοι πραγματικά δημιουργοί, ο Δήμος Μουτσης, και ο Μανος Ελευθερίου, ξυπνούν αναμνήσεις, τόσο από τη Σμύρνη, το Αιβαλι, αλλά και από όλη την Ελλάδα.

Από την Μικρά Ασία, μέχρι την «Νέα Πατρίδα», από «εκείνα» τα γεγονότα, τον παλιό ξεριζωμό, μέχρι τον νεότερο.

Σε δύσκολους καιρούς, βγαίνει ο δίσκος «ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ», ο οποίος αμέσως γίνεται αποδεκτός από τον κόσμο, και μεγάλη επιτυχία!

Τα τραγούδια του, είναι σαν να σε «τρυπούν», κι όμως είναι τόσο όμορφα!

Λένε ότι με το βαμβάκι σφάζεις πιο εύκολα, και πονάει περισσότερο.

Να λοιπόν που με το δίσκο αυτό, επιβεβαιώθηκε αυτό το ρητό εκείνα τα χρόνια.

Και εκείνος ο Φλεβάρης του 1972, ήταν που ανέδειξε ουσιαστικά και τους δυο ερμηνευτές των τραγουδιών!

Τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ, και την ΠΕΤΡΗ ΣΑΛΠΕΑ.

Δυο τραγουδιστές από «άλλο» χώρο, των οποίων η συνάντηση στον ΑΓΙΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ απετέλεσε σταθμό, και αφετηρία για συνεργασίες άλλων τραγουδιστών, πιο γνωστών από όλους τους χώρους.

Εξαιρετικές ερμηνείες, μοναδικές θα έλεγα, από τις καθάριες φωνές των ερμηνευτών, που αν και δεν είχαν την πείρα άλλων παλαιοτέρων, έδωσαν στον Δήμο Μουτση το Μανο Ελευθερίου, αλλά και τον κόσμο, αυτό που ακριβώς περίμενε από μια τέτοια συνεργασία.

Σήμερα, 34 χρόνια μετά, έρχομαι μέσα από τη στήλη να σας προτείνω να αποκτήσετε το CD πια, «ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ».

Έτσι, για να θυμηθούν οι παλαιότεροι, και να μάθουν οι νεότεροι.

Γράφει μέσα στο CD ο Δήμος Μουτσης, το 1999, όταν αυτό επανεκδόθηκε!

« Πέρασε πολύς καιρός από τότε. Μιλάμε για 27 χρόνια πριν…

Το βρίσκω λοιπόν πολύ φυσικό να ‘χω ξεχάσει αρκετές λεπτομέρειες και κυρίως την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν όταν έγραφα αυτό το δίσκο. Πάντως πρόθεση για μια καινούργια κι επαναστατική δουλειά, όπως αποδείχτηκε αργότερα πως ήταν ο ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ, δεν είχα…..»

Ο Μανος Ελευθερίου, το 1972, είχε ετοιμάσει ένα «προσχέδιο» σημειώματος για να μπει στο δίσκο, αλλά τελικά δεν μπήκε..

Αξίζει να το δούμε.

«Τη Σμύρνη θα τη βρείτε στις παλιές καρτ ποσταλ, τις χαλκογραφίες και τις λιθογραφίες χαλκοπράσινη και μαυροασπρη. Προπολεμικά την είχαν μαζί με την Κωνσταντινούπολη στολισμένη τα κουρεία και τα καφενεία.

Αυτό που έμεινε στα χέρια των σύγχρονων, είναι μερικά εικονίσματα, μερικά σερβίτσια του καφέ με ζωγραφιές από κυνήγια και χορούς, κεντήματα σε ατλάζι, και πολλές καράφες του κρασιού.

Ακόμη σπάνιες φωτογραφίες από τη Μικρασιατική εκστρατεία, από γάμους, από πανηγύρια αγίων και οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Κάπου κάπου ακούς και κάποια περίεργη λέξη στα λεωφορεία της Κοκκινιάς και της Νέας Σμύρνης και συχνά πυκνά βλέπεις στα Κοινωνικά των εφημερίδων, κάτω από κάποιο όνομα «Ετών 78 εκ Σμύρνης».

Φαίνεται ότι κάποτε όλα ήσαν αληθινά.
Αυτά τα τραγούδια δεν είναι η ιστορία της Σμύρνης.

Αναφέρονται σε κάτι οριστικά χαμένο, σαν την Σμύρνη»!

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ.

Συγκλονιστικό κείμενο ε;

Αλλά δυστυχώς εκφράζει την πραγματικότητα.

Αποκτήστε όλοι το CD «ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ»!

Θα είναι ακόμα μια καλή κίνηση διάσωσης των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ τραγουδιών.

Καλή ακρόαση.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2001- ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2007




Εξι χρόνια, χωρίς την «ουράνια» φωνή του ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ!

14/9/2001!

Ήταν η μέρα που ο «Στελαρας», νικημένος από τον καρκίνο, άφησε τα «επίγεια», για να πάει εκεί ψηλά να συναντήσει όλους τους μεγάλους του Ελληνικού τραγουδιού, με τους οποίους είχε κατά καιρούς συνεργαστεί!

Έγραψε ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ, για τον Στέλιο Καζαντζίδη!

«Στης Νέας Ιωνίας τα βαμβάκια

Εργάτης από δώδεκα χρονών

Πικρές κουβέντες, δάκρυα, φαρμάκια

η άπονη ζωή των ορφανών

πατέρα του και άγια μανούλα

τον βράχο! Τη κυρά Γεσθημανη

το βράδυ ακουμπούσε την καρδούλα

να κλάψει στην ποδιά της την αγνή!

Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία του Στέλιου . Του Στελαρα, όπως τον λέει ο λαός. Κάποιοι κορόιδεψαν τη μεγάλη αδυναμία που είχε στη μάνα του.

Άδειοι θα ‘ταν άνθρωποι! Δεν είχαν πονέσει, δεν είχαν κλάψει, δεν είχαν ορφανέψει. Δεν πούλησαν τσιγάρα στην Ομόνοια σε ηλικία οχτώ χρονών.

Δεν ήξεραν τα υλικά που απλώσαν τη φωνή του Στέλιου στον ουρανό, στα πέλαγα, στα πέρατα της γης!

Άντε να τον κακολογήσεις στη φάμπρικα η στο γιαπί.

Στον πρόσφυγα η στο θεριστή.

Στον οποιοδήποτε «άνθρωπο».

Θα σου ρίξει ένα βλέμμα περιφρονητικό, σαν να σου λέει: Πόσο νυχτωμένος είσαι καλέ μου κύριε.

Πόσο ξεμακρυσμένος από τον λαό.

Αν κάποτε ήσουν άνεργος, αν σε είχαν αδικήσει, αν σε είχε φάει η ξενητεια, αν είχες κάνει φυλακή, εξορία, θα τον είχες σαν Θεό.

Γιατί αυτός ο Θεός, έκλεισε το στόμα του δώδεκα ολόκληρα χρόνια και δεν τραγούδησε, για να μην μας προδώσει.

Στέλιο, πολλοί σε πικραίνουν.

Εσύ όμως τους κοιτάζεις γλυκά, με τα καθαρά παιδικά σου μάτια, σαν να τους λες:

Γιατί αδελφούλη μου;

Εγώ γεννήθηκα μοναχά να αγαπαω. Αγάπη, και Καζαντζίδης πάνε μαζί!

Λαός και Καζαντζίδης είναι ένα!

Ξέρεις τι σημαίνει, να ‘χεις δώδεκα χρόνια το στόμα σου κλειστό, να μην τραγουδάς, κι ο κόσμος αντί να σε ξεχάσει, να σε ζητάει;

Να σε λαχταράει, σαν το καθημερινό ψωμί του;

Δεν είναι «φαινόμενο» ο Καζαντζίδης.

Απλά είναι ο τραγουδιστής του λαού!

Είναι η φωνή του!

Είναι η ουράνια φωνή

Που παρηγοράει τις καρδιές μας.

Βάλσαμο γλυκό και προσμονή

Μυστικά σαν κλαίμε τις βραδιές μας»!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ.

Νομίζω ότι αυτό το κείμενο του μεγάλου μας στιχουργού, λέει τα ΠΑΝΤΑ για τον ΣΤΕΛΙΟ, τον δικό μας ΣΤΕΛΑΡΑ!

Πέντε χρόνια μετά, και είναι κοντά μας, είναι μαζί μας!

Εξακολουθεί να τραγουδάει τις χαρές, τις λύπες, και τις προσδοκίες μας!

Στέλιο δεν σε ξεχνάμε!

Μαζί σου, γλεντάμε κάθε μέρα, με τα τραγούδια σου!

Μαζί βγαίνουμε για ψάρεμα στον Άγιο Κωνσταντίνο, και για σεργιάνι στην Αθήνα την νύχτα!

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

«ΠΟΤΕ ΝΤΟΡΤΙΑ ΠΟΤΕ ΕΞΑΡΕΣ»



Πότε ντορτια, πότε εξάρες, είναι θα έλεγα ο πιο τέλειος χαρακτηρισμός, για την πολυτάραχη ζωή της αξέχαστης ΡΕΜΠΕΤΙΣΣΑΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΠΕΛΛΟΥ!

Όμως, είναι και ο τίτλος του βιβλίου που σας προτείνουμε να αποκτήσετε, έτσι, για να γνωρίσετε την ΜΕΓΑΛΗ ΡΕΜΠΕΤΙΣΣΑ μέσα από τις σελίδες του, οι οποίες περιέχουν αφηγήσεις της ιδίας.

Περίμενα καιρό να κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται στην Μπελλου, και να που η ΣΟΦΙΑ ΑΔΑΜΙΔΟΥ επιμελήθηκε την συγγραφή του, ενώ οι εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, την έκδοση.

Θα μπορούσαν στο βιβλίο αυτό να μπουν ένα σωρό τίτλοι, έτσι σαν συμπλήρωμα, για να φωτογραφίσουν τις αδικίες που έγιναν στην Μπελλου, να φωτογραφήσουν ΟΛΟΥΣ εκείνους που την ξέχασαν, κάνοντας την να είναι η απόδειξη του «περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί»!

Θυμάμαι, ήταν Αύγουστος του 97’, και ετοίμαζα την εκπομπή μου «ΛΑΪΚΟ ΠΑΛΚΟ» στο Ράδιο Χαλκιδική.

Δευτέρα, 25 Αυγούστου, κάτι με έσπρωχνε στο να ετοιμάσω ένα αφιέρωμα στη μεγάλη ρεμπέτισσα για την Τετάρτη, έτσι για να γίνει λίγο πιο «οργανωμένα», να βρω από το αρχείο μου στοιχεία βιογραφικά, και ότι χρειαζόταν για να βγει πλήρης η εκπομπή!

Την Τετάρτη, το αφιέρωμα έγινε, αλλά ήταν κάτι σαν «επικήδειος», μια και εκείνη την ημέρα η ΜΕΓΑΛΗ ΡΕΜΠΕΤΙΣΣΑ άφησε την τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο Μεταξά!

Τελευταία, την είχα δει όταν νοσηλευόταν στο Σωτηρία, περιστοιχισμένη από ένα δυο δικούς της ανθρώπους, σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που ήταν όταν μπήκε στο Μεταξά!

Και να σκεφτεί κανείς, ότι 27 Αυγούστου έφυγε, ενώ σε δυο μέρες, στις 29, είχε τα γενέθλια της.

Το βιβλίο αυτό με συγκλόνισε.

Με μετέφερε στην εποχή του ρεμπέτικου, και με έκανε να γνωρίσω το «πατάρι» του κάθε μαγαζιού, και το τι γινόταν στην «πιάτσα».

Πολλοί, έχουν μια λανθασμένη εικόνα σχετικά με την Σωτηρία Μπελλου, και αυτό γιατί η μεγάλη αυτή τραγουδίστρια και συμμετείχε, αλλά και έβγαλε κάποιες δισκογραφικές δουλειές που είχαν σχέση με τον χώρο του «εντέχνου» τραγουδιού.

Θα επαναλάβω αυτό που έλεγα και λέω και στις εκπομπές μου!

Η Σωτηρία Μπελλου σαν καλλιτέχνιδα ήταν ΠΡΩΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ ΡΕΜΠΕΤΙΣΣΑ.

Μάλιστα, κάποιοι ξένοι την είχαν χαρακτηρίσει σαν την Εντιθ Πιαφ της Ελλάδας. Ήταν η τραγουδίστρια, που σήκωνε στο πόδι όποιο μαγαζί εμφανιζόταν, και οι λάτρεις της, δεν ήταν μόνο άτομα μεγάλης ηλικίας, αλλά ήταν και πολλοί νέοι, ειδικά από το 69’ και μετά, μέχρι και όταν σταμάτησε να τραγουδάει.

Θέλω να συγχαρώ τη Νομικό και Δημοσιογράφο Σοφία Αδαμιδου, που επιμελήθηκε την συγγραφή του βιβλίου αυτού.

Σίγουρα ήταν το δυσκολότερο εγχείρημα της.

Μέσα από το βιβλίο διαπίστωσα πολλά πράγματα, όπως για παράδειγμα την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ στάση κάποιων «κυρίων» της ΕΜΣΕ (ένωση Μουσικοσυνθετών Ελλάδος), αλλά και πολλών άλλων.

Δυστυχώς όμως έτσι είναι.

Στη χώρα μας, συνηθίζεται όλους εκείνους που πραγματικά προσέφεραν , να τους πετούνε στο περιθώριο, και να τους θυμούνται μόνο όταν και αν υπάρχει στη μέση «κονόμα» για ορισμένους.

Γιατί να αποτελέσει η Μπελλου εξαίρεση;

Αποκτήστε φίλοι μου το βιβλίο ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ –«ΠΟΤΕ ΝΤΟΡΤΙΑ ΠΟΤΕ ΕΞΑΡΕΣ», και γνωρίστε την μεγάλη ρεμπέτισσα.

Επίσης, το βιβλίο συνοδεύεται από ένα CD, με μεγάλες επιτυχίες της Μπελλου

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ «ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ»



Δώδεκα μεγάλα λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, τραγουδησμένα από τη μεγάλη μας ρεμπέτισσα, δώδεκα τραγούδια γραμμένα από τους ΜΗΤΣΑΚΗ, ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟ, ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, ΚΛΟΥΒΑΤΟ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ, αλλά και στίχοι γραμμένοι από την ιδία την ΜΠΕΛΛΟΥ, έρχονται να μας κρατήσουν συντροφιά στην παρέα, στο κρασί, στο μεράκι, στον «Νταλγκά» που λέγανε και οι παλιοί.

«ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ».

Ο τίτλος του τραγουδιού σε μουσική Γιάννη Παπαϊωάννου και στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη (Μπάμπη Τσάντα), έγινε και ο τίτλος της πολύ επιτυχημένης δισκογραφικής δουλειάς που σας προτείνω.

Είναι σαν να γίνεται κάποιος κομμάτι της ιστορίας του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού, ακούγοντας αυτά τα τραγούδια, ερμηνευμένα με το μοναδικό τρόπο της Μπελλου.

Τα ζεις αυτά τα τραγούδια είναι σαν να σε «διακτινίζουν» στα καπηλειά του χθες, η αν θέλετε στις «κοσμικές ταβέρνες» εκείνης της εποχής, των δεκαετιών ΄50-΄60.

Η πρώτη έκδοση αυτού του δίσκου, έγινε το Μάρτη του 1984, και έσπασε ρεκόρ πωλήσεων.

Και πώς να μην γίνει κάτι τέτοιο, όταν ο κόσμος διψούσε για καλό τραγούδι, για λαϊκό τραγούδι, για ρεμπέτικο;

Ας μην ξεχνάμε, ότι η κυκλοφορία αυτού του δίσκου έγινε στις αρχές της πιο δύσκολης για το Ελληνικό τραγούδι δεκαετίας, της δεκαετίας του 80’, που το τραγούδι μας άρχισε να παίρνει πια την κάτω βόλτα, επηρεασμένο από «ξένες προσμίξεις».

Οι πωλήσεις ήταν τεράστιες, χωρίς όμως να συμβεί το φαινόμενο των ημερών μας με τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους.

«Το δικό σου το μαράζι λοιπόν φίλε μου, Πριν το χάραμα θα ακούσω, και θα σου πω Πως θα περάσει η βραδιά, με την Μικρή του καμηλιέρη»….

Σωτηρία Μπελλου, «ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ».

Ο μεγάλος Σολίστας του μπουζουκιού ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, γράφει για την Σωτηρία Μπελλου.

«Συνάντησα για πρώτη φορά τη Μπελλου τότε που βρήκα στη δουλειά , 1955-56. Είχαμε πάει να τη δούμε με κάποιο συνθέτη, τον Μπαμπη Μπακάλη νομίζω, στο Περιστέρι.

Εκεί σε μια αυλή έμενε την εποχή εκείνη που ήταν «εκτός μάχης».

Είχε ανοίξει μάλιστα κι ένα μανάβικο αν θυμάμαι καλά. Η μοίρα των μεγάλων τραγουδιστών που όσο κι αν έχουν πουλήσει χιλιάδες δίσκους, κάποια στιγμή εκείνοι που εισέπραξαν τα χρήματα τους πετάνε στην άκρη.

Συνέβη στη Μπελλου τότε, το ‘ζησε μετά ο Τσαουσακης, αλλά και πέρα από το ρεμπέτικο, μήπως ξέρει κανείς πόσα πήρε ο Παπασιδερης από τα εκατομμύρια που έφερε η φωνή του σε κάποιους;

Φίλοι, αλλά από μακριά με τη Σωτηρία. Ο καθένας είχε το δρόμο του.

Δε δουλέψαμε ποτέ μαζί σε μαγαζί και βρεθήκαμε για πρώτη φορά στη δισκογραφία όταν έκανε τα «Λαϊκά προάστια» του Ανδριοπουλου.

Όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί της θα ξέρουν ότι είναι πολύ επιλεκτική στα πρόσωπα που θέλει στο στούντιο την ώρα που ηχογραφεί.

Ούτε συνθέτη θέλει πολλές φορές, ούτε εταιρία, ούτε τίποτα πέρα από τον ηχολήπτη.

Στην περίπτωση μου, πέρα από το παίξιμο μου, ήθελε τότε ναμαι παρών σ’ όλη την διαδικασία .

Πίναμε τα ουζακια μας, τα λέγαμε , τραγουδούσε, καμιά φορά αν έβλεπε και Κανά στραβό, έβριζε.

Είναι ιδιόρρυθμη και αθυρόστομη, αυτό το ξέρουν όλοι, αλλά όσοι βρέθηκαν κοντά της, ξέρουν επίσης ότι έχοντας αυτήν δίπλα τους, έχουν ένα φίλο»………

Αυτά, και άλλα έγραψε ο Κώστας Παπαδόπουλος για την Σωτηρία Μπελλου.

«ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ»!

Αποκτήστε αυτό το CD, και κάνετε πιο πλούσια τη δισκοθήκη σας!

Καλή ακρόαση!

«ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ»!



Μια ενδιαφέρουσα πιστεύω βιβλιοπροταση είναι αυτή που σας κάνω, διότι αφορά έναν μεγάλο Συνθέτη..

Λίγο πριν τις γιορτές, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ το βιβλίο του αξέχαστου φίλου, και δασκάλου ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ με τίτλο «ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ»!

Ένα βιβλίο όπου μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον μεγάλο συνθέτη τόσο μέσα από την «αφήγηση» του ιδίου, όσο και μέσα από όσα έγραψαν άλλοι γι αυτόν.

Μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε αναλυτικά το έργο του, τις συνεργασίες του, τα τραγούδια του!

Αυτή τη γλυκιά μελαγχολία των παιδικών του χρόνων που δεν πέρασαν ΠΟΤΕ, και την έβγαζε μέσα στα τραγούδια του!

Ναι φίλοι μου.

Ο Κουγιουμτζης είχε την παιδική ψυχή, και αθωότητα, που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας.

Γι αυτό άλλωστε και ΠΕΤΥΧΕ, το έργο του να πέσει σαν «ζωογόνος βροχή» στο τραγούδι μας, και να το θεριέψει, μαζί με τα άλλα ιερά τέρατα του χώρου, τα μη «εμπορικά»!

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου αυτού, πολλοί επώνυμοι εκδηλώνουν τα πραγματικά τους αισθήματα, τις πραγματικές τους σκέψεις, απέναντι σε έναν συνθέτη που είχε ακόμα πολλά να δώσει, και που φάνηκε ότι η δουλειά του δεν ήταν «τυχαία», αλλά είχε βγει από καλό, και σπάνιο «αμόνι».

Προσωπικά, νοιώθω υπερήφανος που ο άνθρωπος αυτός με τίμησε με την φιλία του, αλλά παράλληλα, βλέπω την «άδεια θέση» στη βεράντα, στα Μουδανιά, και είναι σαν να στέρεψε η πηγή της γνώσης για εμένα.

Πήρα πολλά από τον Σταύρο Κουγιουμτζη.

Διδάχθηκα πώς να προσέχω την λεπτομέρεια στα ακούσματα μου, έμαθα ότι ένας μεγάλος συνθέτης όπως ήταν εκείνος, ήταν καλύτερο να μην επιβιώνει μέσα σε θορύβους και «φανφάρες» όπως κάνουν πολλοί σήμερα, αλλά να κάνει «θόρυβο» με το έργο του.

Αυτές και άλλες πολλές λεπτομέρειες αναφέρει το βιβλίο «ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ», που σας προτείνω να αποκτήσετε, όχι απλά για να γνωρίσετε τον Σταύρο Κουγιουμτζη, αλλά για να γνωρίσετε το ΕΡΓΟ του, το οποίο αποτελεί κομμάτι της Ιστορίας του Ελληνικού Τραγουδιού!

Να και ένα μικρό αποσπασμα, από αυτά που γράφει ο συνθέτης στο βιβλίο του, το οποίο δεν πρόλαβε να δει να κυκλοφορεί!

«Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ οριστικά με το τραγούδι, ήμουν είκοσι πέντε χρονω. Έπαιζα τότε αρκετά καλά πιάνο και είχα καλές θεωρητικές βάσεις.

Θυμάμαι με πόση όρεξη ένα πρωί κάθισα στο πιάνο. Αφού έπαιξα καμιά ώρα, σταμάτησα απογοητευμένος!

Δεν με ικανοποιούσαν αυτά που έπαιζα. Έμεινα για λίγο να κοιτάζω τα πλήκτρα. Υστέρα έκλεισα το πιάνο. Ήμουν πολύ πικραμένος, γιατί από παιδί αγαπούσα τα τραγούδια και θαύμαζα αυτούς που τα γράφανε.

Όταν αργότερα άκουσα τα πρώτα τραγούδια του Χατζιδάκι, Χάρτινο το φεγγαράκι, Διώξε τη λύπη παλικάρι, και άλλα που με μάγεψαν, είπα στον εαυτό μου: «Ψάξε μέσα σου. Ψάξε να βρεις τον δικό σου δρόμο κι αν έχεις κάτι να πεις, θα το πεις».

Μ’ αυτές τις σκέψεις άρχισα πάλι δειλά – δειλά να γράφω»!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ – ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ.

Αποκτήστε αυτό το βιβλίο, και γνωρισθείτε με τον μεγάλο αυτό δημιουργό, που στις 12 του προπερασμένου Μάρτη, έφυγε από κοντά μας!

«ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»



Ακόμα μια πρόταση, και αυτή τη φορά και με ΕΙΚΟΝΑ, είναι τα «Τραγούδια της Φωτιάς»!

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, με την υπογραφή του Νίκου Κούνδουρου!

Είναι οι «στιγμές» της Ελλάδας, αμέσως μετά την Δικτατορία, όταν ο κόσμος αποζητούσε την γαλήνη της ψυχής μέσα από το τραγούδι, και γέμιζε ασφυκτικά τα γήπεδα, στα οποία γινόταν συναυλίες!

Μια βιντεοκασέτα «ΦΩΤΙΑ», όπως και τα τραγούδια που ακούγονται σ’ αυτήν !

Συμμετέχουν, και τραγουδούν: ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ, ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ΜΠΑΜΠΗΣ ΓΑΡΓΑΝΟΥΡΑΚΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ, και άλλοι πολλοί καλλιτέχνες!

Ας γνωρίσουμε όμως και τον Νίκο Κούνδουρο!

Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Ξεκίνησε σπουδές ζωγραφικής και αρχιτεκτονικής στο εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο αλλά τελικά στράφηκε στον κινηματογράφο και το 1954 γυρίζει την πρώτη του ταινία «Μαγική Πόλη» όπου η ματιά του δημιουργού συνδίασε την κοινωνική αντίληψη με την εικαστική ματιά σε μια γνήσια λυρική διάθεση που στάθηκε κύριο χαρακτηριστικό σε όλο το μετέπειτα έργο του. Επηρεασμένος από τον ιταλικό νεορεαλισμό, συγκεντρώνει στις πρώτες του ταινίες τις έγνοιες και τα προβλήματα του ελληνικού χώρου στο μεταπολεμικό χάος μιας πατρίδας που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στις αντίξοες συνθήκες, που της κληροδότησε ο β’ παγκόσμιος, αλλά και ο εμφύλιος πόλεμος.

Στην δεύτερη ταινία του «Δράκος» που ακόμα και σήμερα θεωρείται ό,τι καλύτερο γέννησε ο προβληματικός, νεοελληνικός κινηματογράφος εκφράζει μ’ έναν πρωτοπόρο υπερρεαλιστικό ύφος μία ελληνική κοινωνία παγιδευμένη μέσα στις αντιφάσεις της. Ο συμβολικός κόσμος του λούμπεν προλεταριάτου, στο λιμάνι του Πειραιά, παίρνει καυκική μορφή εκφράζοντας έμμεσα το κοινωνικό και υπαρξιακό αδιέξοδο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, όπου ο προδομένος και ονειροπόλος λαός του λιμανιού, ανυψώνει σε αρχηγό τον μυθικό δράκο και τον εμπιστεύεται. Η διφορούμενη γοητεία ενός φανταστικού λαϊκού καμπαρέ, τα τραχιά πρόσωπα των αντρών, η τρυφερή γοητεία των πόρνων, οι μουσικές της ανατολής και η ελπίδα για μια καλύτερη «επόμενη μέρα», σπρώχνουν, προς την αποδοχή μιας πλαστής ζωής, που το τίμημά της είναι ο θάνατος.

Η τρίτη ταινία του Κούνδουρου, «Οι Παράνομοι» μεταφέρει το αδιέξοδο στα υψίπεδα των βουνών. Οι ήρωες της ταινίας, εξεγερμένοι Έλληνες, υπολείμματα των παλιών ληστοφυγόδικων και των ανταρτών του εμφυλίου, παγιδευμένοι στους φοβερούς βράχους των θεσσαλικών μετεώρων, παλεύουν να ξεφύγουν από την παγίδα της προσωπικής ζωής τους, αλλά και των χωροφυλάκων που τους έχουν περικυκλώσει. Στο «Ποτάμι» μια εξωστρεφική ανάλυση της αρπαχτηκότητας του έρωτα και της εναντίωσης σε κάθε λογής εξουσία, οι ήρωες, αναζητώντας το ελάχιστο δικαίωμά τους στη ζωή, ακροβατούν στα όρια του εφικτού και του ανέφικτου, με φόντο το ποτάμι που διαχωρίζει αυτό το ελάχιστο που είναι η ζωή τους, με εκείνο το αόριστο και ανέφικτο που υπόσχεται το πέρασμα στην άλλη πλευρά του ποταμού.

«Στο Σημάδι της Αφροδίτης», ο σκηνοθέτης βασισμένος στο αρχαιότερο, ίσως, ρομάντζο του ελληνικού κόσμου, Δάφνης και Χλόη, επιχειρεί μια καταβύθιση στο μαγικό κόσμο του πρώτου έρωτα. Δανεισμένος από τα «Ειδύλλια» του Θεόκριτου, ένας αγροτικός κόσμος, μιας προ-μεταπρατικής κοινωνίας, φιλοξενεί τον έρωτα δύο μικρών παιδιών, θυμίζοντας στο θεατή την αρχέγονη δύναμη της λίμπιντο. Η ταινία φορτωμένη βραβεία, μέσα και έξω από τη χώρα που τη γέννησε, αποτέλεσε οριακό σταθμό, στρέφοντας τα μάτια της Ευρώπης και της Αμερικής στο νεογέννητο κατά κάποιο τρόπο, ελληνικό κινηματογράφο.

«Στο Πρόσωπο της Μέδουσας» ή «Vortex» ο σκηνοθέτης ερευνά την ψυχική και κοινωνική αποκοπή των ηρώων του, την αλληλοκαταστροφή της λογικής και του ενστίκτου, του αρσενικού και του θηλυκού, απομονώνοντας τους ήρωές τους σε ένα νησί του Αιγαίου, προωθώντας ως τα ακρότατα όρια την αφαιρετική διαδικασία με τις γεωμετρημένες, καθαρές, πλαστικές και κινητικές εικόνες, και τις αντιθέσεις λευκού και μαύρου.

Το 1974 ο Νίκος Κούνδουρος, γυρίζει ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ, με τίτλο: «Τα Τραγούδια της Φωτιάς» καταγράφοντας την επική κατάκτηση των δρόμων της Αθήνας από το λαό. Ένα ξέφρενο πανηγύρι στα γήπεδα και στους δρόμους, εκεί που διαμορφώθηκε η απαίτηση του λαού για δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία. Αιτήματα που όρισαν την μετέπειτα επαναφορά της ελληνικής πατρίδας στο δρόμο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Αμέσως έπειτα με τη βοήθεια του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, επιστρέφει στο παλιό του όνειρο και μεταφέρει στον κινηματογράφο το κλασσικό βιβλίο του Ηλία Βενέζη, «31328» οδυνηρό ημερολόγιο του ξολοθρεμού μιας ομάδας Ελλήνων, ελάχιστο δείγμα της απάνθρωπης επιθετικότητας των Τούρκων, που οδήγησε στον ξεριζωμό τριών εκατομμυρίων Ελλήνων από τα πανάρχαια ελληνικά χώματα της Μικράς Ασίας.

Το 1985 ο Κούνδουρος γύρισε το «Μπορντέλο» όπου η εποχή της Κρητικής Επανάστασης του 1895 δίνει λαβή σε μια ταινία μπαρόκ, μελέτη της παρακμής και της έξαρσης του επαναστατημένου υπό φρούρηση και έλεγχο ευρωπαϊκών δυνάμεων του νησιού.

Το 1992 γύρισε στη Ρωσία, σε συνεργασία με τα studio της Μόσχας την ταινία «Μπάιρον, μπαλάντα για ένα δαίμονα». Είναι οι τελευταίες μέρες του μεγάλου Άγγλου ποιητή στο Μεσολόγγι, ταινία με μία σπάνια λυρική και συγχρόνως δραματική δύναμη. Το 1997 γυρίζει την ταινία «Οι Φωτογράφοι», ελεύθερη μεταφορά της τραγωδίας «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, στον σύγχρονο ταραγμένο από πολέμους, ανατολικό κόσμο.

Παράλληλα με τον κινηματογράφο, η ενασχόληση του Σκηνοθέτη με το θέατρο, σημειώνεται με μια σειρά επικών, μπορεί να πει κανένας, έργων. Ανεβάσματα πολυπρόσωπα και πολυέξοδα στα μεγάλα θέατρα, που άντεχαν να φιλοξενήσουν έργα όπως, η «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η «Ηλέκτρα» όπερα του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο, την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στην Επίδαυρο, την «Λαϊκή Όπερα Ερωτόκριτος» στο Ηρώδειο και τέλος, το μεσαιωνικό έπος «Ο Διγενής Ακρίτας και η Βασίλισσα των Αμαζόνων» πάλι στο Ηρώδειο.

Αυτός, φίλοι αναγνώστες, είναι ο Νίκος Κούνδουρος, ο Δημιουργός του ντοκιμαντέρ «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ» και των τόσων άλλων, μεγάλων έργων. Αποκτείστε, λοιπόν, όλοι «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ». Είναι εθνικό κεφάλαιο.

ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ

(Μην ψάχνεις ποιος φταίει, κοίτα πρώτα τον καθρέφτη σου)

Επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί όλες αυτές τις μέρες για το πυροσβεστικό σώμα, επειδή ο κάθε μαϊντανός έγινε ξαφνικά ο «ειδικός», ο «σχεδιαστής», ο…., σας έχω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο.

Αφού δεν υπάρχει καμία λογική, ε, ας συμμετάσχουμε και εμείς, Επαγγελματίες και Εθελοντές Πυροσβέστες σ’ αυτό το Θέατρο του παραλόγου, όπου οι υπεύθυνοι, κοιτούν πώς να πετάξουν τις ευθύνες σε εκείνους που ΔΕΝ φταίνε.

Διαβάστε λοιπόν με προσοχή.

Ολοκληρώθηκε μια καυτή εβδομάδα, μάχης με τα θερμά μέτωπα, σε όλη τη χώρα, όπου οι Πυροσβέστες, για άλλη μια φορά, βρέθηκαν μόνοι τους, όχι μόνο στο κέντρο της πύρινης λαίλαπας, αλλά και στο μάτι του επικοινωνιακού κυκλώνα, που συνήθως συνοδεύει τις καταστροφές στη χώρα μας. Ενώ οι υπόλοιποι υπάλληλοι της χώρας, για την προστασία της υγείας τους, έφευγαν στις 12 το μεσημέρι από τα κλιματιζόμενα γραφεία τους, το πυροσβεστικό προσωπικό επιχειρούσε μπροστά στις αδηφάγες φλόγες με θερμοκρασίες που έφταναν και ξεπερνούσαν τους 45 βαθμούς.

Και βέβαια, έκαναν το καθήκον τους, όπως πάντα, μένοντας επί πολλά 24ωρα στο βουνό στα μέτωπα των πυρκαγιών, μοναχικοί φρουροί του εθνικού φυσικού πλούτου. Την ίδια ακριβώς ώρα, οι συνήθεις σχολιαστές, σύμβουλοι, ειδικοί, πανεπιστήμονες, τέως και νυν, υποψήφιοι κλπ εξαπολύανε από τα επίσης κλιματιζόμενα γραφεία τους, τις περισπούδαστες σκέψεις τους, τις αναλύσεις τους, και τις πολύτιμες γνώμες τους για αυτά που έγιναν και θα γίνουν, πιστοί στο κλασικό νεοελληνικό ρηθέν του καφενείου: «κάνε με πρωθυπουργό για μία μέρα και θα τα λύσω όλα.»

Ξαφνικά οι Πυροσβέστες εν μία νυκτί, δέχθηκαν το κοινωνικό τηλεοπτικό ανάθεμα. Οι ήρωες των σεισμών, οι επαγγελματίες των Ολυμπιακών Αγώνων, οι ικανοί διασώστες του ΗΛΙΟΣ και της ΧΥΜΑ, βαπτίστηκαν μπαλαρίνες, ταβλαδόροι, άχρηστοι, ανεκπαίδευτοι κ.α.

Όλη η κοινωνία έψαχνε το άλλοθί της για την καταστροφή και τη βρήκε εύκολα, σε αυτόν που έβλεπε μπροστά της, τον ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ.

Γιατί όλοι οι άλλοι, όπως συνήθως γίνεται στις μεγάλες κρίσεις, βρίσκονταν, όπως συνήθως, στους κλιματιζόμενους χώρους τους, απολαμβάνοντας της θεαματική εικόνα από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους. Πράγματι, σύμφωνα με όλους αυτούς: Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει για την δραματική αλλαγή του κλίματος. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει για την ερημοποίηση της υπαίθρου. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που ο τα δάση μας έχουν γίνει ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει για το δασολόγιο και το κτηματολόγιο που ακόμα γίνεται. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που τα δάση γέμισαν βίλες. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που το καλύτερο χορτάρι για τους βοσκότοπους βγαίνει στην καμένη γη. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που δεν υπάρχει νοοτροπία εθελοντισμού στους Ο.Τ.Α. και στην κοινωνία γενικότερα (όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο) Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει για την έλλειψη πνεύματος συνεργασίας μεταξύ των εμπλεκομένων φορέων Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που δουλεύει και για τους δύο συναδέλφους που λείπουν (12.500 οργανικές – 4.500 ελλείψεις). Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που το 24ωρο έχει 24 ώρες και η εβδομάδα έχει 7 μέρες και δεν μπορεί να δουλέψει παραπάνω. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει για την όποια μείωση ή καθυστέρηση των δαπανών για την προληπτική πυροπροστασία Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που σε όλη την χώρα δεν υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες. Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που οι Πυλώνες της ΔΕΗ περνάν μέσα από τα δάση Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που παράλληλα καίγονταν η βιομηχανική περιοχή της Αθήνας (Σχηματάρι) και άλλες 100 τουλάχιστον πυρκαγιές σε όλη τη χώρα Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που αυτός και οι επικεφαλείς του, έχουν ως προτεραιότητα την προστασία της ζωής των συμπολιτών τους και τη δικιά του Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που δεν έβαλε το κορμί του προσάναμμα για την επέκταση της φωτιάς, αλλά το έκανε ανάχωμα και ασπίδα για την προστασία της κοινωνίας Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ φταίει που η κοινωνία μας αρέσκεται στην κριτική και αποφεύγει τη συμμετοχή

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΣ ΠΟΥ ΦΤΑΙΕΙ. ΣΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΚΑΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΟΝΟΣ

Πηγή: Ε.Α.Π.Σ

Και κλείνω με τούτο.

Είμαι υπερήφανος που είμαι Εθελοντής Πυροσβέστης, που ανήκω σε αυτήν την «οικογένεια», που πρώτα βλέπει τον πλησίον, και μετά τα του οίκου της.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΟΥ



Πολλοί θα αναρωτιούνται τώρα, «ποιος είναι αυτός»;

Πρόκειται φίλοι μου για μια μορφή όλο «μυστήριο», όπως ήταν και ο αρχαίος.

Αλλά ας ξεκινήσω το αφιέρωμα, και θα γνωρίσουμε για καλά αυτόν που ήδη ξέρουμε! Στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο Πυθαγόρας ήταν καλλιτέχνης από τη φύση του.

Με ότι κι αν καταπιάστηκε, η τέχνη του είχε κέντρο τον άνθρωπο.

Έγραψε τραγούδια για την καθημερινότητα μιλώντας απλά και γι αυτό αγαπήθηκε

από τον κόσμο. Ο Πυθαγόρας ήταν μάστορας της λαϊκής γλώσσας και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λαϊκός ποιητής.

Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε να τελειώνει το Δημοτικό. Το 1940 γράφτηκε στο οκτατάξιο Γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου. Στην κατοχή οι γονείς του μαζί με τις αδελφές του, για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς, κατέφυγαν στον Ορεινό Βάλτο.

Ο Πυθαγόρας βρέθηκε φιλοξενούμενος σ' ένα χωριό της καμένης από τους Γερμανούς Μακρυνείας, ενώ ο αδελφός του ήταν στο αντάρτικο.Το Μάρτιο του 1944, δεκατετράχρονος μαθητής της Τετάρτης οκταταξίου,

προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. .Αγωνίστηκε ως την ημέρα που έφυγαν οι Γερμανοί και στη συνέχεια επέστρεψε και τελείωσε το Γυμνάσιο.

Στις μαθητικές του εργασίες υπέγραφε ως Πυθαγόρας. Όταν ο φιλόλογος Πάνος Παπαχρήστος τον ρώτησε κάποτε στην τάξη, γιατί δεν γράφει και το επώνυμό του, απάντησε γελώντας: Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται επώνυμο

Από το βιβλίο του 'Άγγελου Αξιώτη «Πυθαγόρας: 30 χρόνια τραγούδια» διαβάζουμε για τα μαθητικά του χρόνια:

Όταν ήταν μαθητής της τελευταίας τάξης του Γυμνασίου, σε μια μαθητική

παράσταση τον Μάρτη του 1948, με τον Παπαφλέσσα του Μελά, του ανατέθηκε ο

ρόλος του Παπαφλέσσα. Η ηθοποιία του έκαμε κατάπληξη. ,Ήταν αληθινός Παπαφλέσσας... Καταχειροκροτήθηκε. Πήρε έτσι το βάπτισμα του ηθοποιού.

Το 1949 Τελείωσε το Γυμνάσιο και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη.

Αποφοίτησε με άριστα και εργάστηκε στο θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους και επιθεωρήσεις πίστας. Πρώτο του τραγούδι, και μεγάλη επιτυχία το 1954, ήταν το «ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι» σε μουσική του Νίκυ Γιάκοβλεφ και με ερμηνεύτρια την Μαίρη Λώ.Ο Κώστας Ασημακόπουλος θυμάται: «...το ζαχαροπλαστείο του Νίκυ Γιάκοβλεφ με τους διαλεχτούς πίνακες και τ' αξιόλογα έργα τέχνης στις προθήκες, αποτελούσε τόπο συνάντησης καλλιτεχνών.

Εκεί, μαθητής ακόμα του Γυμνασίου, τον πρωτογνώρισα ..και με τη λίγη κρίση μου σημάδεψα από τότε την ευγένεια που είχε. Κι ακριβώς αυτή η ευγένειά του, μαζί με την έμφυτη μουσικότητα του τον αξίωσαν, στα χρόνια που ακολούθησαν...».Από το 1958 και μετά ασχολήθηκε κυρίως με το γράψιμο. Στίχοι, επιθεωρήσεις πίστας, κινηματογραφικά σενάρια που σαν ταινίες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.

Στις ταινίες του πάντα ερμήνευε έναν από τους δεύτερους ρόλους.

Το 1964 γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία «κάθε λιμάνι και καημός». Υπογράφει επίσης το ομότιτλο τραγούδι, που σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού, ερμήνευσαν και έκαναν μεγάλη επιτυχία οι Πάνος Γαβαλάς και Ρία Κούρτη.

Έγραψε πολλά τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες: «Ο Σταμούλης ο λοχίας», «Όταν πίνει μια γυναίκα», «Πίσω από τις καλαμιές», «Κυρά Γιώργαινα», «Στα βράχια της Πειραϊκής», «Νύχτα στάσου», «Ο επιπόλαιος»κλπ.

Το 1972 με την προοπτική δημιουργίας ενός μεγάλου δίσκου, έδωσε στο φίλο του Απόστολο Καλδάρα τον κύκλο τραγουδιών «Μικρά Ασία».

Ο Καλδάρας αναφέρεται σ' αυτήν τη συνεργασία: «Θα υπενθυμίσω μόνο το έργο του Μικρά Ασία που είχα την τύχη να μελοποιήσω εγώ, που συγκίνησε το πανελλήνιο και που... με τόσο μεγάλη μαεστρία, στα στενά πλαίσια ενός δίσκου βέβαια, επεξεργάστηκε το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και που μόνο αυτό στάθηκε αρκετό να του ανοίξει την πόρτα για το Πάνθεον των μεγάλων του λαϊκού στίχου.».

Από το «Βήμα» στις 31/8/'72 διαβάζουμε τον Παύλο Παλαιολόγου να γράφει:

«Μικρά Ασία ο τίτλος. Του Καλδάρα η μουσική, του Πυθαγόρα οι στίχοι, του Νταλάρα και της Αλεξίου το τραγούδι.. Δεν είναι Σεφέρηδες, Σικελιανοί, Παλαμάδες.

Ούτε μουσουργοί με παγκοσμιότητα που δονούν το πεντάγραμμο.Ναι αλλά στις στροφές του δίσκου είμαστε εμείς, είναι ο πόνος, ο καημός, το βογκητό ενός λαού.

Μαζί μ' αυτό και η βαθύτατη ανθρωπιά..

Δόξες του έθνους, μεγάλοι ποιητές, ακαδημαϊκοί και Νόμπελ, σας στρώνω δάφνες για

να περάσετε. Συμπαθάτε μας όμως όταν σας λέμε ότι με τη δική σας λύρα με τους υψηλούς φθόγγους δε ράγισε η ψυχή της μάζας όσο οι απλοϊκοί αυτοί στίχοι και τα

λαϊκά μοτίβα που γυρίζουν στις στροφές ενός δίσκου». Ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ.Μετά το 1972 ο Πυθαγόρας ασχολήθηκε περισσότερο με τα θεατρικά.

Εργάστηκε ως συγγραφές επιθεωρήσεων για το μουσικό θέατρο με ιδιαίτερη επιτυχία. Το 1973 διετέλλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και '75 τακτικό μέλος της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων. Αυτήν τη χρονιά κυκλοφόρησε και ο θρυλικός δίσκος «Υπάρχω» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και τον Στέλιο Καζαντζίδη να ερμηνεύει μοναδικά. Ο Καζαντζίδης μιλώντας για τον Πυθαγόρα αναφέρει:

«...θα ήταν ίσως πλεονασμός να μιλήσω για τον αξέχαστο Πυθαγόρα σαν στιχουργό. Ο άνθρωπος Πυθαγόρας θα μείνει πάντα στη μνήμη μου, στη θύμηση, στην καρδιά μου. Συναισθηματικός, ανιδιοτελής, καθαρός, φίλος.Μεγάλο το μέγεθος του καλλιτέχνη και του ανθρώπου, όπως μεγάλο και το κενό που άφησε ο χαμός του»!

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είπε για τον Πυθαγόρα!

«Ο Πυθαγόρας, ως την εποχή της "Μικράς Ασίας", ήταν ένας στιχουργός, που είχε στο ενεργητικό του τεράστιο αριθμό επιτυχιών. Στα δέκα τραγούδια που έγραφε, τα τρία, τουλάχιστον, γίνονταν σουξέ! Σε βαθμό, που όλες οι εταιρείες δίσκων, να επιζητούν τη συνεργασία του και να τον αμείβουν πλουσιοπάροχα. Οι συνθέτες, που δούλευαν μαζί του, δεν ήταν οι λεγόμενοι έντεχνοι (Μόνο με τον Λοϊζο συνυπέγραψαν δύο τραγούδια στο δίσκο "Τα τραγούδια της Χαρούλας".

Ήταν οι Λαϊκοί. Και απ' αυτούς πρωτίστως ο Καλδάρας. Με την "Μικρά Ασία" , όμως ο Πυθαγόρας πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο. Γιατί το έργο αυτό, με την αποφασιστική δική του συμβολή, βρέθηκε στα χείλη όλων των Ελλήνων και ο δίσκος φυσικά, εμπορικά, εκτοξεύτηκε στα ύψη.

Δεν υπήρχε δισκοθήκη, που να μην έχει τη "Μικρά Ασία", τη δεκαετία του '70. Από τότε, όμως, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Στις δισκοθήκες της νεολαίας, αμφιβάλλω αν υπάρχει το έργο. Ένα έργο πλούσιο, χυμώδες, ουσιαστικό και προπαντός έντιμο».

Ο Πυθαγόρας έφυγε στις 13 Νοέμβρη του 1979.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Ζούμε σε μια χώρα, όπου η θεωρία υπερισχύει της πράξης.

Όπου τα ΘΑ είναι στην ημερήσια διάταξη.

Ζούμε σε μια χώρα, όπου τον συντονισμό για τις έκτακτες ανάγκες τον έχουν (κατά πλειοψηφία) άνθρωποι οι οποίοι μόνο για τέτοια θέση δεν είναι.

Ο τελευταίες πυρκαγιές, κατέδειξαν με τον πιο ΤΡΑΝΤΑΧΤΟ τρόπο, τι συμβαίνει όταν οι ανίδεοι χώνουν τη μύτη τους παντού.

Και πιστεύω είναι η κατάλληλη στιγμή να υπενθυμίσω ορισμένες πραγματικότητες που έλαβαν χώρα στα διάφορα μέτωπα, και που είχαν σαν αποτέλεσμα τον ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ των Πυροσβεστικών Δυνάμεων, οι οποίες λόγο των αμέτρητων μετώπων ήταν διασκορπισμένες σε όλη την Ελλάδα.

Εάν νομίζετε φίλοι μου, ότι η μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπιζαν οι πυροσβέστες ήταν ΜΟΝΟ τα μέτωπα της φωτιάς, η οι καιρικές συνθήκες, σας πληροφορώ ότι κάνετε μεγάλο λάθος.

Υπήρχε ακόμα μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ δυσκολία,.

Υπήρχε λοιπόν η δυσκολία που ακούει στο όνομα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ».

Από καταγγελίες έχει προκύψει ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι βουλευτές (και όχι μόνο) που ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ (και σε πολλές περιπτώσεις το επέτυχαν) να φύγουν από κάποιο μέτωπο δυνάμεις, και αεροσκάφη, και να κατευθυνθούν προς την «Εκλογική τους περιφέρεια» γιατί είχε και εκεί φωτιά.

Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από ΚΑΝΕΝΑΝ γιατί κατά την διάρκεια του χαμού, ακουστήκαν και ονόματα από τα δελτία ειδήσεων, αλλά δεν είδαμε κάποιον Εισαγγελέα να αρπάζει αυτούς τους «Εθνοσωτήρες».

Ο κάθε πολιτικάντης λοιπόν, μου έγινε ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ από την μια στιγμή στην άλλη, για να σώσει ΟΧΙ την περιοχή του, αλλά τις ΨΗΦΟΥΣ που παίρνει το κόμμα του και ο ίδιος από αυτήν.

Και όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, για την όποια αποτυχία, ποιος θα την πλήρωνε την νύφη;

Μα ποιος άλλος;

Η Πυροσβεστική όπως πάντα.

Αν ανατρέξουμε σε διάφορα γεγονότα, θα διαπιστώσουμε ότι Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ κάνει κακό στην πυροσβεστική, και κατ’ επέκταση και στον τόπο.

Και αυτό το λέω γιατί στα υψηλόβαθμα κλιμάκια του σώματος, η πολιτικές επιλογές αλλάζουν κάθε τόσο, και οι περισσότεροι αξιωματικοί που τοποθετούνται από την εκάστοτε κυβέρνηση είναι τα αυριανά ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ, που στην πρώτη ευκαιρία θα τους «πάρουν το κεφάλι» προκειμένου να γλυτώσουν το «πολιτικό κόστος».

Είναι κοινή διαπίστωση, και συμφωνούν ΟΛΟΙ, ανεξαρτήτου κόμματος σ’ αυτό.

Πολλά ακούστηκαν και ακούγονται περί «μη συνεργασίας» Πυροσβεστικής και Πολιτικής Προστασίας, λόγο προσωπικής ΚΟΝΤΡΑΣ μεταξύ του Αρχηγού, και του …. ΤΕΩΣ αρχηγού και νυν Γραμματέα της Πολιτικής Προστασίας.

Θα πρέπει να είναι πολύ ΑΦΕΛΗΣ κάποιος για να πιστέψει ότι ο Αρχηγός της Πυροσβεστικής προκειμένου να κοντράρει τον Γ.Γ.Π.Π «σαμποτάρισε» τον όποιο σχεδιασμό.

Αν και ο Γραμματέας βγήκε από το Πυροσβεστικό Σώμα, και σήμερα ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ έμμεσα και άμεσα (κάτι που ΔΕΝ τον τιμά καθόλου γιατί ήταν αυτός που το εκθείαζε παλιότερα), δεν είναι τόσο χαζός να βάλει μπροστά την όποια προσωπική του κόντρα και να αφήσει να καεί η Ελλάδα.

Πόσο Μάλλον ο Αρχηγός, που από την πρώτη «σπίθα» ήταν στα μέτωπα, αντιμετωπίζοντας τόσο τις φωτιές, όσο και το «ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑΜΕ» της πολιτικής ηγεσίας.

Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική ηγεσία ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕ, και όχι όταν ξεκίνησαν οι πυρκαγιές.

ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕ μήνες πριν, όταν από τον ΜΑΡΤΙΟ είχε ενημερωθεί από την πυροσβεστική Υπηρεσία για την ΑΔΥΝΑΜΙΑ μας να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση, αλλά έγραψε την πυροσβεστική, στα ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΥΠΟΔΗΜΑΤΩΝ της.

Ο «ΣΕΡ» ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ ΣΙΤΥ



25/01/1925 Μεταξουργείο.

Γεννιέται το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά του Μιχάλη και της Μαρίκας Ζαμπέτα, ο Γιώργος, το δεύτερο αγόρι της οικογένειας.

Ο πατέρας του ήταν κουρέας, και πιο πριν αμαξάς, ενώ έπαιζε μπουζούκι ερασιτεχνικά, το οποίο είχε μάθει από τον πατέρα του Φραγκούλη.

Κάπου στα 1931 και σε ηλικία έξι ετών, ο μικρός Γιώργος έρχεται σε επαφή με το μπουζούκι το οποίο είχε πάντα ο πατέρας του στο κουρείο.

Τόση εντύπωση του έκανε αυτό το όργανο, και τόσο πολύ του άρεσε ο ήχος του, που στην αρχή άρχισε να γρατζουνάει, και στη συνέχεα έκανε αυτό το όργανο ένα με την ψυχή του.

Σε ηλικία 17 ετών, ο Γιώργος Ζαμπέτας έχει δημιουργήσει το πρώτο του συγκρότημα, το οποίο αποτελούσαν οι φίλοι του Κώστας Γερανταλής, Βαγγέλης Μελιτζούρης, και Γιώργος Αρώνης, και αρχίζουν σαν κομπανία να κάνουν καντάδες.

Το πρώτο μεροκάματο απ’ το μπουζούκι έρχεται το 1950.

40 – 50 δραχμές μεροκάματο, και στο πατάρι του μαγαζιού μαζί με τον Ζαμπέτα είναι οι Στράτος Παγιουμτζής, και Τάκης Μπίνης.

Η απόφαση έχει πλέον παρθεί!

Επάγγελμα: «Μπουζουξής».

Την ίδια εποχή ο Γιώργος Ζαμπέτας παίρνει ραδιοφωνική εκπομπή στο ραδιόφωνο των Ενόπλων Δυνάμεων και από εκεί ακούγονται και τα πρώτα του τραγούδια ζωντανά.

Το καλοκαίρι του 1951 συνεργάζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη, ενώ το χειμώνα του 1951 – 52 συνεργάζεται με τον Γιώργο Μητσάκη.

Παράλληλα όμως το 1951 ο Γιώργος Μητσάκης γίνεται η αιτία και παίζει ο Ζαμπέτας για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Ο Πύργος των Ιπποτών» με τον Μίμη Φωτόπουλο.

Δεύτερη ταινία είναι ο «Μεγαλοκαρχαρίας» όπου και εκεί το μπουζούκι του Ζαμπέτα δίνει ξεχωριστό χρώμα στα τραγούδια της ταινίας.

Βρισκόμαστε πλέον στα 1953.

Από τότε οι παραγωγοί των κινηματογραφικών εταιριών φωνάζουν συνέχεια τον Ζαμπέτα να παίξει στις ταινίες.

Εκτός από τον κινηματογράφο, εργάζεται πλέον και στα μαγαζιά της εποχής, μαζί με τα πρώτα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού, όπως τον Μάρκο, τον Παπαϊωάννου, και άλλους.

Σεπτέμβρης του 1957.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας φεύγει για την Αμερική.

Εκεί συναντιέται με τον Μανώλη Χιώτη, και δουλεύουν στο ίδιο μαγαζί.

Ιανουάριος 1958, και ο Ζαμπέτας επιστρέφει στην Ελλάδα.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας συνεχίζει το δημιουργικό του έργο, είναι πλέον γνωστός στο πανελλήνιο.

Συνεργάζεται με τον Μάνο Χατζιδάκι, και το μπουζούκι του περνά για άλλη μια φορά τα σύνορα παίζοντας τα «Παιδιά του Πειραιά».

Δεύτερη ταινία του Χατζιδάκι όπου παίζει ο Ζαμπέτας είναι η «Ελλάς η χώρα των ονείρων».

Κατόπιν συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη στην «Γειτονιά των αγγέλων».

1960, και ο Ζαμπέτας συνεργάζεται με τους Σακελλάριο, Καραγιάννη, Ναπολέων Ελευθερίου και άλλους, επενδύοντας με την μουσική του στίχους που γράφτηκαν για τις ανάγκες κάποιων ταινιών, ενώ συνεχίζει να γράφει στίχους και μουσική για τη δισκογραφία.

1962.

Συνεργάζεται με το Σταύρο Ξαρχάκο και παίζει μπουζούκι στην ηχογράφηση της «άπονης ζωής», και άλλων τραγουδιών.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι πλέον ένας καταξιωμένος δημιουργός, και τα τραγούδια του τραγουδιούνται από όλους τους Έλληνες.

Είναι περιζήτητος σαν «σολίστ» του μπουζουκιού.

Μεγάλα ονόματα που επισκέπτονται την Ελλάδα όπως ο Άντονι Κουήν, Αριστοτέλης Ωνάσης, και άλλοι πολλοί, πάνε να ακούσουν τον Ζαμπέτα στα μαγαζιά που δουλεύει.

Τραγούδια όπως τα «Δειλινά» (1965), «χάθηκες» (1964), «Αγωνία» (1969), και πάρα πολλά άλλα, τραγουδιούνται από μικρούς και μεγάλους ακόμα και σήμερα.

Η μουσική του σε ταινίες όπως «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Ο τζαναμπέτης», «Ο εμίρης και ο κακομοίρης», «Τρελός τα ‘χει 400», αλλά και σε άλλες ενενήντα και πλέον ταινίες, έκαναν τον καθένα μας με το που άκουγε μια απλή πενιά, να λέει « Αυτός είναι Ζαμπέτας».

Ξεχώριζε η μουσική του γιατί τη «ζούσε».

Γιατί άκουγε τα «αηδόνια της αυγής στα ανθισμένα κλώνια», και αυτό το κελάιδισμα το ανοιξιάτικο το έκανε μουσική και στίχο, που το έστελνε σε εμάς με «Χίλια περιστέρια».

Τα αηδόνια έπαψαν να κελαηδούν για τον Γιώργο Ζαμπέτα την Τρίτη 10 Μαρτίου 1992 στο Νοσοκομείο Σωτηρία.

«Που ήσουν φίλε κι άργησες

Τα χρόνια έχουν φύγει

Κι η πόρτα που σου άνοιξα

Χίλιες πληγές μ’ ανοίγει».

Αξίζει να γνωρίσουμε τις 95 ταινίες, οι οποίες «στολίστηκαν» από τα μουσικά «κεντίδια» του Ζαμπέτα.

Ο πύργος των ιπποτών (1951), Μικροί και μεγάλοι εν δράση (1963), Ευτυχώς χωρίς δουλειά (1963), Ανήσυχα νειάτα (1963), Τα κόκκινα φανάρια (1963), Ο ανιψιός μου ο Μανώλης (1963), Το πιθάρι (1963), Η σοφερίνα (1964), Παράνομοι πόθοι (1964), Ζητιάνος μιας αγάπης (1964), Τα δίδυμα (1964), Έξω φτώχεια και καλή καρδιά (1964), Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964), Η μοίρα μιας ορφανής (1964), Φτωχός αλλά τίμιος (1965), Φτωχολογιά (1965), Περάστε την πρώτη του μηνός (1965), Μερικές το προτιμούν χακί (1965), Ενώνει ο πόνος δυο καρδιές (1965), Με πότισες φαρμάκι (1965), Ξαναγύρισε κοντά μου (1965), Η ζωή μου ανήκει σε σένα (1965) Είναι βαρύς ο πόνος μου (1965), Θύελλα σε παιδική καρδιά (1965), Κλαίω και σε αναζητώ (1965), Ο ουρανοκατέβατος (1965), Μια τρελή – τρελή οικογένεια (1965), Η φωνή μιας αθώας (1965), Ένας τρελός τρελός Βέγγος (1965), Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Φως νερό τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις (1966), Θέλω να ζήσω στον ήλιο (1966), Κάνε τον πόνο σου χαρά(1966), Ένα καράβι Παπαδόπουλοι (1966), Να ζει κανείς η να μην ζει (1966), Ο εξυπνάκιας (1966), 5000 ψέματα (1966), Δημήτρη μου- Δημήτρη μου (1967), Τα δολάρια της Ασπασίας (1967), Μιας πεντάρας νιάτα (1967). Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967), Ο μεθύστακας του λιμανιού (1967), Πάρε κόσμε (1967), Η παιχνιδιάρα (1967), Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967), Του χωρισμού το τραίνο (1967), Ο αχόρταγος (1967), Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας (1967), Ένας απένταρος λεφτάς (1967), Ανάμεσα σε δυο γυναίκες (1967), Ήθελε να γίνει βασιλιάς (1967), Γαμπρός απ’ το Λονδίνο (1967), Ο πιο καλός ο μαθητής (1968), Μεγάλες αγάπες (1968), Το κορίτσι του λούνα παρκ (1968), Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα (1968), Ο τρελός τα ‘χει 400 (1968), Οι μνηστήρες της Πηνελόπης (1968), Συννεφιασμένοι ορίζοντες (1968), Ο μπούφος (1968), Για μια τρύπια δραχμή (1968), Πήρε ο άνεμος τα όνειρα μου (1968), Δόκτωρ Ζιβέγγος (1968), Ο πεθερόπληκτος (1968), Ένας ιππότης με τσαρούχια (1968), Κίτσος μίνι και σουβλάκια (1968), Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα (1968), Ξύπνα καημένε Περικλή (1969), Ο γίγας της Κυψέλης (1969), Ο παραμυθάς (1969), Ο τζαναμπέτης (1969), Αγωνία (1969), Αλτ και σε έφαγα, εδώ Προκόπης (1969), Ένα ασύλληπτο κορόιδο (1969), Ησαία μη χορεύεις (1969) Ο μπλοφατζής (1969), Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1970), Η ταξιτζού (1970), Που πας χωρίς αγάπη (1970), Εθελοντής στον έρωτα (1971), Ένα αγόρι αλλιώτικο από τα άλλα (1971), Εφοπλιστής με το ζόρι (1971), Η εφοπλιστίνα (1971), Καταναλωτική κοινωνία (1971), Ο Μανωλιός ξαναχτυπά (1971), Ο Μανωλιός στην Ευρώπη (1971), Της ζήλειας τα καμώματα (1971), Αγάπη μου παλιόγρια (1972), Δουλικό αμέσου δράσεως (1972), Υβ – Υβ (1972), Ο ερωτιάρης του γλυκού νερού (1972), Ένας γαμπρός πολλά ελαφρύς (1972), Τον αράπη κι αν τον πλένεις (1973), Γεύση από Ελλάδα (1980), Κορόιδο ρωμιέ (1981).

Αυτές, είναι οι πιο γνωστές θα έλεγα ταινίες με την μουσική «υπογραφή» του Γιώργου Ζαμπέτα, του «Σερ του Αιγάλεω Σίτυ».

Του «Σερ», που έλαβε μέρος σε διεθνή Φεστιβάλ (Παρίσι, Κάννες, Βιέννη, Ζυρίχη, Γενεύη) με μεγάλη επιτυχία, κάνοντας γνωστή την «άλλη» Ελλάδα στους ξένους.

Έκανε πολλές μεγάλες προσωπικότητες να χορέψουν χασάπικο και συρτάκι.

Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι κοντά μας, και γλεντάμε παρέα με τα τραγούδια του.

Για εμένα υπήρξε ο Δάσκαλος που μου δίδαξε όχι μόνο μουσική, αλλά και ανθρωπιά.

Με δένει φιλία πολλών ετών με τον γιο του Μιχάλη, και θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια στην Κινέττα, με τον Μπάρμπα – Γιώργο να μας φωνάζει γιατί εμείς κάναμε τα δικά μας…….

Αυτός είναι ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο πιο Καλός Μαθητής, ο πιο καλός Δάσκαλος.