«ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

Ακόμα μια πρόταση, και αυτή τη φορά και με ΕΙΚΟΝΑ, είναι τα «Τραγούδια της Φωτιάς»!

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, με την υπογραφή του Νίκου Κούνδουρου!

Είναι οι «στιγμές» της Ελλάδας, αμέσως μετά την Δικτατορία, όταν ο κόσμος αποζητούσε την γαλήνη της ψυχής μέσα από το τραγούδι, και γέμιζε ασφυκτικά τα γήπεδα, στα οποία γινόταν συναυλίες!

Μια βιντεοκασέτα «ΦΩΤΙΑ», όπως και τα τραγούδια που ακούγονται σ’ αυτήν !

Συμμετέχουν, και τραγουδούν: ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ, ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ΜΠΑΜΠΗΣ ΓΑΡΓΑΝΟΥΡΑΚΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ, και άλλοι πολλοί καλλιτέχνες!

Ας γνωρίσουμε όμως και τον Νίκο Κούνδουρο!

Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Ξεκίνησε σπουδές ζωγραφικής και αρχιτεκτονικής στο εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο αλλά τελικά στράφηκε στον κινηματογράφο και το 1954 γυρίζει την πρώτη του ταινία «Μαγική Πόλη» όπου η ματιά του δημιουργού συνδίασε την κοινωνική αντίληψη με την εικαστική ματιά σε μια γνήσια λυρική διάθεση που στάθηκε κύριο χαρακτηριστικό σε όλο το μετέπειτα έργο του. Επηρεασμένος από τον ιταλικό νεορεαλισμό, συγκεντρώνει στις πρώτες του ταινίες τις έγνοιες και τα προβλήματα του ελληνικού χώρου στο μεταπολεμικό χάος μιας πατρίδας που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στις αντίξοες συνθήκες, που της κληροδότησε ο β’ παγκόσμιος, αλλά και ο εμφύλιος πόλεμος.

Στην δεύτερη ταινία του «Δράκος» που ακόμα και σήμερα θεωρείται ό,τι καλύτερο γέννησε ο προβληματικός, νεοελληνικός κινηματογράφος εκφράζει μ’ έναν πρωτοπόρο υπερρεαλιστικό ύφος μία ελληνική κοινωνία παγιδευμένη μέσα στις αντιφάσεις της. Ο συμβολικός κόσμος του λούμπεν προλεταριάτου, στο λιμάνι του Πειραιά, παίρνει καυκική μορφή εκφράζοντας έμμεσα το κοινωνικό και υπαρξιακό αδιέξοδο της μετεμφυλιακής Ελλάδας, όπου ο προδομένος και ονειροπόλος λαός του λιμανιού, ανυψώνει σε αρχηγό τον μυθικό δράκο και τον εμπιστεύεται. Η διφορούμενη γοητεία ενός φανταστικού λαϊκού καμπαρέ, τα τραχιά πρόσωπα των αντρών, η τρυφερή γοητεία των πόρνων, οι μουσικές της ανατολής και η ελπίδα για μια καλύτερη «επόμενη μέρα», σπρώχνουν, προς την αποδοχή μιας πλαστής ζωής, που το τίμημά της είναι ο θάνατος.

Η τρίτη ταινία του Κούνδουρου, «Οι Παράνομοι» μεταφέρει το αδιέξοδο στα υψίπεδα των βουνών. Οι ήρωες της ταινίας, εξεγερμένοι Έλληνες, υπολείμματα των παλιών ληστοφυγόδικων και των ανταρτών του εμφυλίου, παγιδευμένοι στους φοβερούς βράχους των θεσσαλικών μετεώρων, παλεύουν να ξεφύγουν από την παγίδα της προσωπικής ζωής τους, αλλά και των χωροφυλάκων που τους έχουν περικυκλώσει. Στο «Ποτάμι» μια εξωστρεφική ανάλυση της αρπαχτηκότητας του έρωτα και της εναντίωσης σε κάθε λογής εξουσία, οι ήρωες, αναζητώντας το ελάχιστο δικαίωμά τους στη ζωή, ακροβατούν στα όρια του εφικτού και του ανέφικτου, με φόντο το ποτάμι που διαχωρίζει αυτό το ελάχιστο που είναι η ζωή τους, με εκείνο το αόριστο και ανέφικτο που υπόσχεται το πέρασμα στην άλλη πλευρά του ποταμού.

«Στο Σημάδι της Αφροδίτης», ο σκηνοθέτης βασισμένος στο αρχαιότερο, ίσως, ρομάντζο του ελληνικού κόσμου, Δάφνης και Χλόη, επιχειρεί μια καταβύθιση στο μαγικό κόσμο του πρώτου έρωτα. Δανεισμένος από τα «Ειδύλλια» του Θεόκριτου, ένας αγροτικός κόσμος, μιας προ-μεταπρατικής κοινωνίας, φιλοξενεί τον έρωτα δύο μικρών παιδιών, θυμίζοντας στο θεατή την αρχέγονη δύναμη της λίμπιντο. Η ταινία φορτωμένη βραβεία, μέσα και έξω από τη χώρα που τη γέννησε, αποτέλεσε οριακό σταθμό, στρέφοντας τα μάτια της Ευρώπης και της Αμερικής στο νεογέννητο κατά κάποιο τρόπο, ελληνικό κινηματογράφο.

«Στο Πρόσωπο της Μέδουσας» ή «Vortex» ο σκηνοθέτης ερευνά την ψυχική και κοινωνική αποκοπή των ηρώων του, την αλληλοκαταστροφή της λογικής και του ενστίκτου, του αρσενικού και του θηλυκού, απομονώνοντας τους ήρωές τους σε ένα νησί του Αιγαίου, προωθώντας ως τα ακρότατα όρια την αφαιρετική διαδικασία με τις γεωμετρημένες, καθαρές, πλαστικές και κινητικές εικόνες, και τις αντιθέσεις λευκού και μαύρου.

Το 1974 ο Νίκος Κούνδουρος, γυρίζει ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ, με τίτλο: «Τα Τραγούδια της Φωτιάς» καταγράφοντας την επική κατάκτηση των δρόμων της Αθήνας από το λαό. Ένα ξέφρενο πανηγύρι στα γήπεδα και στους δρόμους, εκεί που διαμορφώθηκε η απαίτηση του λαού για δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία. Αιτήματα που όρισαν την μετέπειτα επαναφορά της ελληνικής πατρίδας στο δρόμο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Αμέσως έπειτα με τη βοήθεια του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, επιστρέφει στο παλιό του όνειρο και μεταφέρει στον κινηματογράφο το κλασσικό βιβλίο του Ηλία Βενέζη, «31328» οδυνηρό ημερολόγιο του ξολοθρεμού μιας ομάδας Ελλήνων, ελάχιστο δείγμα της απάνθρωπης επιθετικότητας των Τούρκων, που οδήγησε στον ξεριζωμό τριών εκατομμυρίων Ελλήνων από τα πανάρχαια ελληνικά χώματα της Μικράς Ασίας.

Το 1985 ο Κούνδουρος γύρισε το «Μπορντέλο» όπου η εποχή της Κρητικής Επανάστασης του 1895 δίνει λαβή σε μια ταινία μπαρόκ, μελέτη της παρακμής και της έξαρσης του επαναστατημένου υπό φρούρηση και έλεγχο ευρωπαϊκών δυνάμεων του νησιού.

Το 1992 γύρισε στη Ρωσία, σε συνεργασία με τα studio της Μόσχας την ταινία «Μπάιρον, μπαλάντα για ένα δαίμονα». Είναι οι τελευταίες μέρες του μεγάλου Άγγλου ποιητή στο Μεσολόγγι, ταινία με μία σπάνια λυρική και συγχρόνως δραματική δύναμη. Το 1997 γυρίζει την ταινία «Οι Φωτογράφοι», ελεύθερη μεταφορά της τραγωδίας «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, στον σύγχρονο ταραγμένο από πολέμους, ανατολικό κόσμο.

Παράλληλα με τον κινηματογράφο, η ενασχόληση του Σκηνοθέτη με το θέατρο, σημειώνεται με μια σειρά επικών, μπορεί να πει κανένας, έργων. Ανεβάσματα πολυπρόσωπα και πολυέξοδα στα μεγάλα θέατρα, που άντεχαν να φιλοξενήσουν έργα όπως, η «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η «Ηλέκτρα» όπερα του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο, την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στην Επίδαυρο, την «Λαϊκή Όπερα Ερωτόκριτος» στο Ηρώδειο και τέλος, το μεσαιωνικό έπος «Ο Διγενής Ακρίτας και η Βασίλισσα των Αμαζόνων» πάλι στο Ηρώδειο.

Αυτός, φίλοι αναγνώστες, είναι ο Νίκος Κούνδουρος, ο Δημιουργός του ντοκιμαντέρ «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ» και των τόσων άλλων, μεγάλων έργων. Αποκτείστε, λοιπόν, όλοι «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ». Είναι εθνικό κεφάλαιο.