ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Πάνε χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, και γενικά όλες τις σπουδές.

Ήταν άλλα χρόνια, διαφορετικά!

Δύσκολα, αλλά και πιο απλά, πιο ανθρώπινα, με «άγνωστη» τότε την σημερινή τεχνολογία.

Πέρασαν τα χρόνια, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, και βλέπουμε τα παιδιά μας να πηγαίνουν σχολείο και το καμαρώνουμε.

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει ότι «θα ήθελα να είμαι στη θέση αυτών των παιδιών», των πιτσιρικάδων, που όπως και να το κάνουμε έχουν πλεονεκτήματα (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) τα οποία δεν τα είχαμε εμείς στην ηλικία τους.

Εκτός από εμένα, και πολλοί φίλοι και γνωστοί έκαναν τις ίδιες σκέψεις, είπαν το ίδιο «θα ήθελα», όμως παράλληλα έχουν το ίδιο προβληματισμό με εμένα, με όλους εσάς.

Βλέποντας τα παιδιά μας από το δημοτικό ακόμα να έχουν μπει σε μια διαδικασία εξουθενωτική, αναρωτιούνται για τα αποτελέσματα «αύριο».

Όταν βλέπει κάποιος το μικρό παιδί, σε καθημερινή βάση να είναι φορτωμένο με μια τεράστια και πολύ βαριά τσάντα, η οποία θα κούραζε ακόμα και έναν μεγάλο, όταν βλέπει τα παιδιά να είναι εγκλωβισμένα σε έναν μεγάλο αριθμό υποχρεώσεων (και μιλάμε πάντα για παιδιά του δημοτικού), σε ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, και ένα σωρό άλλα χωρίς να υπάρχει ΧΡΟΝΟΣ για να παίξει το παιδί, να ξεδώσει, δίκαια αναρωτιέται για το τι σόι εκπαίδευση είναι αυτή.

Βαλθηκαμε από το δημοτικό ακόμα να κάνουμε επιστήμονες τα παιδιά;

Μήπως τελικά κάνουμε κάποιο τραγικό λάθος, το οποίο θα έχει άσχημα αποτελέσματα αύριο για το παιδί μας;

Πολλοί λένε ότι «καταντάμε τα παιδιά μας φυτά» με όλη αυτή τη διαδικασία και ίσως να έχουν δίκιο.

Όταν από τα οκτώ στέλνει κάποιος το παιδί του για ξένη γλώσσα, για πληροφορική, και αρχίζει από το δημοτικό ακόμα να μπαίνει στην διαδικασία των φροντιστηρίων, μοιραία το βάζει σε μια διαδικασία, ένα λουκι, ίσως πέρα από τις δυνατότητες του.

Παιδοψυχολόγοι μίλησαν για «άγχος» στα σημερινά παιδιά.

Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά δεν είναι δύσκολο να καταλάβω, να καταλάβουμε όλοι μας ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι λογικό να αγχώσει το κάθε παιδί.

Από πού όμως ξεκινάνε όλα αυτά τα αρνητικά αν θέλετε που επηρεάζουν κι αγχώνουν τα παιδιά μας;

Σε πολλές παρέες, έχω ακούσει γονείς να λένε το δικό τους ΘΕΛΩ, για το παιδί τους.

ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΑ ΕΓΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΕΙ.

ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ…..

Πόσο σίγουροι είμαστε όμως, ότι το ΔΙΚΟ ΜΑΣ θέλω, είναι το ίδιο με του παιδιού μας;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας είναι τα ίδια με του παιδιού μας;

Ότι το εκφράζουν;

Έχουμε το δικαίωμα να υποχρεώσουμε άμεσα η έμμεσα το παιδί μας να γίνει αυτό που θέλουμε εμείς;

Πολλοί από εμάς κάναμε αυτό που ήθελαν οι γονείς μας, μόνο που τώρα σκεφτόμαστε ότι θα ήταν καλύτερο να κάνουμε κάτι διαφορετικό, που να το θέλαμε πραγματικά.

Με ποιο δικαίωμα λοιπόν επιβάλλουμε τα δικά μας θέλω στα παιδιά μας;

Με ποιο δικαίωμα σχεδιάζουμε με τα δικά μας παλιά δεδομένα το δικό τους ΜΕΛΛΟΝ, τη στιγμή που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε καλά-καλά το νέο σήμερα, το τόσο διαφορετικό για εμάς;

Δεν λέω να αφήσουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα.

Πολλοί θα γυρίσουν να μου πουν ότι κάτι τέτοιες θέσεις είναι που κακομαθαίνουν τα παιδιά, και βλέπουμε να μην κάνουν τίποτα στη ζωή τους.

Όχι φίλοι μου. Άλλα πράγματα κακομαθαίνουν τα παιδιά, άλλα πράγματα τα κάνουν να μην θέλουν να σπουδάσουν να μορφωθούν, να εργαστούν.

ΕΜΕΙΣ είμαστε εκείνοι, που στα πλαίσια των «ονείρων» μας για τα παιδιά μας δεν τα μαθαίνουμε εκείνα που πρέπει.

Γιατί φίλοι μου, όταν από μικρά τα παιδιά τα έχουν ΟΛΑ, κινητά τηλέφωνα, μεγάλο χαρτζιλίκι, δεν τους χαλάμε χατίρι, δεν τα μαθαίνουμε να βγάζουν το μεροκάματο να εργαστούν προκειμένου να γίνουν αυτό που ΕΜΕΙΣ θέλουμε, τότε κακομαθαίνουν τα παιδιά.

Γιατί όταν τα έχουν ΟΛΑ, δεν ενδιαφέρονται να κοπιάσουν για το μέλλον τους.

Εμείς τους το εξασφαλίζουμε, άσχετα αν αύριο μεθαύριο θα που το κλασσικό «α ρε μάνα, α ρε πατέρα δεν με αφήσατε»…