ΟΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Στους Αναλφάβητους του Έρωτα καθετί ωραίο είναι ζωή.
Στους Παραχαράκτες της Ευτυχίας, η ευτυχία είναι πολύ διαφορετική απ ό,τι πιστεύουν οι πολλοί.
Στους Κομπάρσους της Ηδονής δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις αλλά μόνο κάποιες σωστές ερωτήσεις.
Αλλοι τον εξυμνούν κι άλλοι τον περιφρονούν, ενώ η επιστήμη μέχρι πρόσφατα τον αγνοούσε. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο ήρωας αυτού του βιβλίου, λέει πως ο έρωτας είναι σαν το Θεό:
ο καθένας τον αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο.
Κι αν κανείς δεν μπορεί να πει πού τελικά οδηγεί ένας πολύτιμος και μοναδικός πόθος ζωής, είναι βέβαιο ότι όλοι, κάποια στιγμή, τον συναντούν.
Όμως μόνο εκείνοι που έχουν υπομονή κι επιμονή, που αισθάνονται και πίστη και φόβο, που είναι ελεύθεροι και δέσμιοι μαζί, παίρνουν την απόφαση κι ακολουθούν το δρόμο του:
το δρόμο της καρδιάς.
Έρωτα που σαι ανίκητος στη μάχη,
Έρωτα που σκλαβώνεις και χτυπάς,
που ξενυχτάς στα μάγουλα της κόρης
τα τρυφερά, που πάντα διαγυρνάς
σε θάλασσες και σε στεριές* εσένα
δε μπόρεσε κανείς, μήτε θεός,
μήτ άνθρωπος ποτέ να σε ξεφύγει
κι αυτός που σ έχει καταντά τρελός...
Αντιγόνη, Σοφοκλής
Διαβάστε απόσπασμα από το βιβλίο:
~Ζερμαίν~Δεν ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής του , όμως ήξερε καλά πως θα 'ναι ο τελευταίος.
Ήταν ανυποψίαστος όταν τη γνώρισε.
Δεν είχε φανταστεί, δεν πρόλαβε να προετοιμαστεί, συνελήφθη εξαπίνης, αιφνιδίως.
Δεν ήταν μόνο η εξωτερική εμφάνισή της που τον μάγεψε, ήταν κι η εσωτερική της λάμψη που τον θάμπωσε.
Ο τρόπος που του άπλωσε το χέρι για να συστηθούνκαι το χαμόγελό της, το γεμάτο απροσποίητη αυτοπεποίθηση.
Τη λένε Ζερμαίν Ζιλό κι είναι κόρη του μεγαλύτερου βιομήχανου της Γαλλίας.
Εκείνον τον λένε Δημήτρη Παπαϊωάννου κι είναι γιος δύο γιατρών.
Η Ζερμαίν γεννήθηκε και μεγάλωσε στην καρδιά του Παρισιού και είναι είκοσι πέντε χρονών. Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μικρή πόλη της Κομοτηνής και είναι τριάντα δύο.
Η συνάντησή τους ήταν ένα απ τα καπρίτσια της μοίρας.
Πριν ο Δημήτρης τελειώσει το σχολείο, οι γονείς του είχαν ήδη αποφασίσει να τον στείλουν για σπουδές στην Αγγλία.
Έτσι, όταν αποφοίτησε απ το λύκειο...
ΕΥΑ ΟΜΗΡΟΛΗ
Η αγαπημένη συγγραφέας του κοινού επιστρέφει με ένα νέο συγκλονιστικό μυθιστόρημα...
"Ομηρόλη Εύα"
Η Εύα Ομηρόλη έγραψε το πρώτο της βιβλίο όταν ήταν δεκαοχτώ χρονών ― ένα μυθιστόρημα που, προσπαθώντας να πει πάρα πολλά, δεν κατάφερε να πει τίποτα και δεν εκδόθηκε ποτέ. Στα είκοσί της είχε ολοκληρώσει τους Αναλφάβητους του Έρωτα και ως τα είκοσι πέντε της είχε γράψει δύο ακόμα βιβλία, Οι Παραχαράκτες της Ευτυχίας και Οι Κομπάρσοι της Ηδονής, ολοκληρώνοντας έτσι μια τριλογία, η οποία ήταν για καιρό μέσα στα δέκα πρώτα σε πωλήσεις βιβλία στη χώρα.
Αφού έγραψε και τη Σεισάχθεια, επέστρεψε στα θρανία, έλαβε μέρος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις και πέτυχε στην Αγγλική Φιλολογία, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τη Σεισάχθεια ακολούθησαν η Μοιράιδα και η Διοτίμα, κλείνοντας άλλον έναν κύκλο.
Το Άμα τη Εμφανίσει είναι η πρώτη της προσπάθεια στο θεατρικό διάλογο, το Αμέσως Τώρα Πια είναι το πιο αγαπημένο απ’ τα βιβλία της και Η Αρχή του Ταυτόσημου είναι το πιο τολμηρό πείραμά της.
Οι Οδοιπόροι της Καρδιάς είναι το δυσκολότερο ως σήμερα εγχείρημά της, εξαιτίας του εξαντλημένου-ανεξάντλητου θέματός του.
Ο κύριος Μαρκογιαννάκης λοιπόν με την «τεράστια εμπειρία» που διαθέτει σε θέματα πυρόσβεσης αλλά και «μετεωρολογίας» έκρινε ότι δεν χρειάζονται ρε παιδιά τα ελικόπτερα γιατί θα βρέξει, αλλά και αν δεν βρέξει θα βοηθήσουμε όλοι εμείς χορεύοντας τον χορό της βροχής για να μην καούν τα πάντα.
Εάν υπήρχε μια σταλιά φιλότιμο κάποιοι θα έπρεπε να παραιτηθούν και να πάνε σπίτια τους.
Μόνο που στην Ελλάδα το φιλότιμο για πολλούς δεν υπάρχει ούτε στα λεξικά.
Αυτή είναι η ξεφτιλα μας.
Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα.
Κάθε χρόνο απαξιώνεται όλο και πιο πολύ η πυροσβεστική.
Οι όποιες προμήθειες γίνονται σε υλικά, ανταλλακτικά, εξοπλισμό, είναι το λιγότερο ακατάλληλες. 
Καθημερινά το προσωπικό διαμαρτύρεται και οι καταγγελίες διαδέχονται η μια την άλλη.
Διαβάζω σε άλλο ρεπορτάζ:
«Ο Νίκος Χανιας, μέλος της ομοσπονδίας αξιωματικών, καταγγέλλει ότι «υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και με τα ελαστικά που έχουν παραγγελθεί για τα πυροσβεστικά οχήματα.
Δύο μήνες ύστερα από την τοποθέτησή τους αρκετοί πυροσβέστες διαμαρτύρονται για την ποιότητά τους και αναφέρουν πως τα οχήματα δεν είναι σε θέση να επιχειρούν στα βουνά».
Και να ηταν μόνο τα λάστιχα!
Είναι πολλά!
Να πιάσουμε από τον ατομικό εξοπλισμό των πυροσβεστών μονίμων εθελοντών, συμβασιούχων, να πάμε στην έλλειψη ανταλλακτικών, στην ακαταλληλότητα – επικινδυνότητα πολλών αυτοκινήτων….
Με τι να ασχοληθούμε χωρίς να ξεχάσουμε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό;
Με το ότι πολλοί πυροσβέστες αγοράζουν με προσωπική δαπάνη Μέσα Ατομικής Προστασίας γιατί αυτά που έχει «προμηθευτεί» η υπηρεσία αν και πληρούν τις «προδιαγραφές», είναι….. ακατάλληλα, η δεν φτάνουν για να πάρουν όλοι;
Να ασχοληθούμε με την ΖΗΤΙΑΝΕΙΑ στην οποία καταφεύγουν οι πυροσβέστες προκειμένου να αποκτήσουν από «δωρεές» αυτά που το ανύπαρκτο κράτος είναι υποχρεωμένο χωρίς παζάρια και περικοπές να τους δίνει;
Να ασχοληθούμε με την ΑΓΝΟΙΑ που δέρνει τους «σχεδιαστές» της αντιπυρικής προστασίας για την πραγματική εικόνα κάθε περιοχής;
Βλέπετε φίλοι μου, οι σχεδιασμοί ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΓΡΑΦΕΙΑ.
Αν δεν πάνε να «περπατήσουν» οι σχεδιαστές στην κάθε περιοχή, από το χάρτη δεν έχουν επίγνωση των πραγματικών συνθηκών (χιλιομετρικές αποστάσεις, χρόνο άφιξης, ανάγλυφο εδάφους κλπ).
Να πιάσει Θεέ μου μια βροχή, μπας και ξεπλύνει όλη την ασχετοσύνη των υποτιθέμενων αρμοδίων αυτής της χώρας.
Ελάτε, πάμε όλοι μαζί αυτό το τραγούδι, αλλά και αν δούμε ότι δε φτάνει, πιαστείτε αδέλφια στο «χορό της βροχής», και εσείς φίλοι πυροσβέστες, υπογράψτε κάποια «σύμβαση» με τον Παντοδύναμο μπας και σε κάθε εκδήλωση πυρκαγιάς πλακώνει καμιά καταιγίδα και τη σβήνει.
Ξέρετε πόσο θα χαρούν οι «αρμόδιοι»;
Η μουσικός & συγγραφέας Μαρία Αργυρίου υποδέχεται μικρούς και μεγάλους στην Γιορτή της Μουσικής στο Public με πολύ παιχνίδι και μουσικές δραστηριότητες. 
Η διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη πολύ τακτικά μπορεί να εμφανισθεί στην παιδική ηλικία ύστερα από λοίμωξη, σηπτική ή ανοσολογική διαταραχή.