Να γράψω πολλά;
Είναι εύκολο.
Να μπορέσω όμως να περιγράψω αυτήν την παρεξηγημένη ιδιοφυία μέσα από αυτό, η από χίλια ακόμα κείμενα, πιστέψτε με, είναι ολόκληρος «Γολγοθάς»!
Πάμε λοιπόν να δούμε ένα δυο πραγματάκια, για τον αξέχαστο ΠΑΥΛΟ!
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος o σημαντικότερος εκπρόσωπος της Ελληνικής ροκ, ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανηψιός της Έλλης Αλεξίου.
Σε αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σε αυτόν του rocker και του σκεπτικιστή.
Ο Π.Σ. γεννήθηκε στις 20/7/1948 (ή 28/7/1948, οι πηγές μου διαφωνούν) στην Αθήνα και ως τα επτά του χρόνια έζησε στην Θεσσαλονίκη.
Ο πατέρας του είχε έρθει από τον Πόντο και κατέληξε στην Αθήνα όπου άνοιξε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού για φωτογραφίες.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε πάει για σπουδές στο Μαθηματικό.
Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δελληγιαννίδη (κιθαρίστα των Olympians) και φτιάχνουν το ντουέτο "Δάμων και Φιντίας". Κυκλοφορούν το 7" "Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους" και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο "Ζωντανοί στο Κύτταρο".
Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα "Μπουρμπούλια" που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα "Μπουρμπούλια" και το νέο σχήμα (Π.Σ., φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης,κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το "Ο Ντάμης ο ληστής" λογοκριμένο σε "Ο Ντάμης ο σκληρός".
Μαζί είναι από το 1972 εώς το 1974.
Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την Ελληνική μουσική.
Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει χαρακτηριστικά στο σημείωμα του δίσκου "Τα μπλουζ του πρίγκιπα": "όμως αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα βρούμε τον Παύλο μαζί με τα "Μπουρμπούλια" να δουλεύουν πάνω σε ένα ROCK με εθνικά στοιχεία.
Τζαμαρίσματα - με την πλήρη έννοια του όρου - που έπαιρναν την μορφή μιας πολύ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Ηταν τότε που ο Νίκος στα τύμπανα και ο Βασίλης στο μπάσο κράταγαν ένα τέμπο που όμοιό του δεν ακούστηκε ποτέ ξανά από Ελληνική μπάντα... 
Ηταν τότε που στην κιθάρα ήταν ο Παντελής...
Ηταν τότε που η φωνή του Παύλου ροκάριζε πάνω στις μουσικές μνήμες της Θράκης, της Ηπείρου και της Σμύρνης...
Ηταν τότε που ο Παύλος άρχιζε να φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του για την Ελληνική μουσική αλλά και την ΑΠΟΨΗ του.
Μια άποψη σοβαρή που ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει - όπως αυτός οραματιζόταν - στο κοινό του."
Κάτω από αντίξοες συνθήκες (οι αρχές της δικτατορίας τους χαρακτηρίζουν επικίνδυνους και απόβλητους) το σχήμα διαλύεται και τα "Μπουρμπούλια" ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής, στα έργα του "Οροπέδιο" και "Θεσσαλικός κύκλος".
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρούπ "Σπυριδούλα".
Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το "Φλού".
Αξίζει πιστεύω να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Π.Σ. δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα "χαρτί" που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο.
Η "Σπυριδούλα" υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4% . Το σχήμα διαλύεται αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο rock ήχο και μια σειρά συναυλιών. 
Το 1979 μαζί με Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (παλιά μέλη Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα "Εταιρία Καλλιτεχνών" με αγγλικό στίχο.
Το 1979 μαζί με Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (παλιά μέλη Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα "Εταιρία Καλλιτεχνών" με αγγλικό στίχο. Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ενα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο "Zorba the freak" πρόκειται για το τραγούδι "Clown".
Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου "Ο Ασυμβίβαστος" όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack.
Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο "Αλδεβαράν" και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη "Οικογένεια Ζαρντή" που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980 όπου ο Π.Σ. καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους "ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ".
Μαζί ηχογραφούν μιά σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακρυά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς.
Το 1982 κυκλοφορούν το "Εν λευκώ" με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (γιά άλλη μιά φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας.
Με τα τραγούδια "Η" και "Ανταργκράουντ με στράς" για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και "Υστατη στιγμή" για προσβολή της δημοσίας αιδούς).
Το 1985 κυκλοφορούν το "Zorba the freak" ένα δίσκο μπολιασμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει την παραγωγή.
Το 1989 κυκλοφορεί το "Χωρίς μακιγιάζ" που είναι ένας δίσκος ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό.
Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις ( κυρίως στο club "Αν" στα Εξάρχεια μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων ).
Τον δίσκο αυτό χαρακτηρίζουν τα blues κομμάτια που πάνω στις στενές του φόρμες ο Π.Σ. εκφράζεται με τον δικό του τρόπο.
Το καλοκαίρι του 1990 ξαφνικά άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι.
Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε.
Αυτή η ιστορία τον έκανε ψυχολογικό ράκος.
Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν.
Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο.
Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια (τα οποία σταδιακά παρουσίαζαν στο κοινό των συναυλιών) και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις (το συγκρότημα πειραματιζόταν με funk στοιχεία στον ήχο του) άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο.
Όμως το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από χρήση ηρωίνης στο πατρικό του σπίτι.
Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.
Είναι σαν να γίνεται κάποιος κομμάτι της ιστορίας του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού, ακούγοντας αυτά τα τραγούδια, ερμηνευμένα με το μοναδικό τρόπο της Μπελλου.
Τα ζεις αυτά τα τραγούδια είναι σαν να σε «διακτινίζουν» στα καπηλειά του χθες, η αν θέλετε στις «κοσμικές ταβέρνες» εκείνης της εποχής, των δεκαετιών ΄50-΄60.
Η πρώτη έκδοση αυτού του δίσκου, έγινε το Μάρτη του 1984, και έσπασε ρεκόρ πωλήσεων.
Και πώς να μην γίνει κάτι τέτοιο, όταν ο κόσμος διψούσε για καλό τραγούδι, για λαϊκό τραγούδι, για ρεμπέτικο;
Ας μην ξεχνάμε, ότι η κυκλοφορία αυτού του δίσκου έγινε στις αρχές της πιο δύσκολης για το Ελληνικό τραγούδι δεκαετίας, της δεκαετίας του 80’, που το τραγούδι μας άρχισε να παίρνει πια την κάτω βόλτα, επηρεασμένο από «ξένες προσμίξεις».
Οι πωλήσεις ήταν τεράστιες, χωρίς όμως να συμβεί το φαινόμενο των ημερών μας με τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους.
«Το δικό σου το μαράζι λοιπόν φίλε μου, Πριν το χάραμα θα ακούσω, και θα σου πω Πως θα περάσει η βραδιά, με την Μικρή του καμηλιέρη»….
Σωτηρία Μπελλου, «ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ».
Ο μεγάλος Σολίστας του μπουζουκιού 
Η μοίρα των μεγάλων τραγουδιστών που όσο κι αν έχουν πουλήσει χιλιάδες δίσκους, κάποια στιγμή εκείνοι που εισέπραξαν τα χρήματα τους πετάνε στην άκρη.
Συνέβη στη Μπελλου τότε, το ‘ζησε μετά ο Τσαουσακης, αλλά και πέρα από το ρεμπέτικο, μήπως ξέρει κανείς πόσα πήρε ο Παπασιδερης από τα εκατομμύρια που έφερε η φωνή του σε κάποιους;
Φίλοι, αλλά από μακριά με τη Σωτηρία. 
Είναι ένας τρόπος, για να γίνει μια «πρώτη» γνωριμία, με την πόλη, την οποία τραγούδησαν οι μεγάλοι συνθέτες του Ελληνικού τραγουδιού, μια γνωριμία με την ΙΣΤΟΡΙΑ γενικότερα.
Εκτός βέβαια των ιστορικών στοιχείων της πόλης, σε κάθε τραγούδι, υπάρχει ιστορική αναφορά, πότε και από ποιον γράφηκε, και σε ποιον δίσκο υπάρχει.
Αξίζει να δούμε τι γράφει ο συγγραφέας του βιβλίου, αντί προλόγου!
«Θεσσαλονίκη.
Για πολλούς μια ακόμη πόλη χτισμένη πλάι σε κάποιο κύμα. Για μένα, ένας ακόμη σταθμός.
Κάθε φορά που κατέβαινα στο σταθμό της, με το σακάκι ριχτό στον ώμο, η που έφτανα στο Βαρδάρη με τ’ αυτοκίνητο μου, η που πάταγε το αεροπλάνο στη Μικρα, κι έλυνα τη ζώνη, κάτι μ’ έσφιγγε μέσα μου.
Κάτι απροσδιόριστο, μα και τόσο συγκρατημένα συγκεκριμένο.
Η πόλη αυτή είναι η πατρίδα της μάνας μου!
«Πατρίδα», τη λεν και όσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν λίγα χιλιόμετρα πλάι της……
Έπειτα ήταν κι οι Θείοι μου, που όλο ιστορίες για την Νύφη του Θερμαϊκού ήταν.
Κι αυτός ο Θειος μου, ο Λάζαρος Ζουρνατζης, που όποτε έπινε, μου έλεγε το 
Μια από αυτές τις μορφές, είναι ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ, και λέω είναι, γιατί δεν έφυγε στιγμή από κοντά μας.
Πάμε να γνωρίσουμε τον βίο του, που αν και «σύντομος», μπήκε στην «αιωνιότητα». Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης .
Επιστρέφουν στ ΄Ανώγεια μετά την απελευθέρωση. 
Την επιτυχία του πρώτου εκείνου τραγουδιού ακολουθούν αρκετές ακόμα ηχογραφήσεις σε μικρά δισκάκια. 
Τον Μάιο του 1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ "Λήδρα" στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. "Πότε θα κάνει ξαστεριά" ,"Αγρίμια κι αγριμάκια μου"...Ακολουθούν δυο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η "Ιθαγένεια" και ο "Στρατής ο θαλασσινός" αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο ("Διόνυσε καλοκαίρι μας", "Συλλογή"), τον Χριστόδουλο Χάλαρη ("Τροπικός της παρθένου", "Ακολουθία") και τον Χρήστο Λεοντή ("Καπνισμένο τσουκάλι"). 
Αναρωτιέμαι, αν παλιά δεν συμβαίνανε όλα αυτά τα φαινόμενα.
Απ’ όσα θυμάμαι όμως, και παλιά είχαμε μπορες και καταιγίδες, ανεμοθύελλες, χιόνια, παγετό, αλλά δεν συνεβαινε αυτό που συμβαίνει σήμερα, ο «πανικός» που επικρατεί και η όποια κινητοποίηση.
Θα πουν πολλοί, ότι παλιά ήταν διαφορετικά.
Σίγουρα ήταν, αλλά και αυτά τα φυσικά φαινόμενα ήταν τα ίδια, μόνο που δεν προξενούσαν τόσα προβλήματα και καταστροφές, γιατί ακόμα τότε δεν είχε βάλει η «πρόοδος» το χεράκι της.
Και ξέρετε κάτι;
Όποτε ακούω τον όρο αυτό, σκέφτομαι ότι είναι το καλύτερο «άλλοθι» για την όποια ανοργανωσιά και έλλειψη υποδομών σήμερα.
Εκτός του ότι το «ακραίο» τρομοκρατεί τον κόσμο, γλυτώνει από πολλούς μπελάδες τους αρμόδιους «σχεδιαστές» σε περίπτωση καταστροφών.
Τι μας φταίει η έντονη βροχόπτωση αν πλημμυρίζουν ένα σωρό περιοχές, αφού σε ΚΑΜΙΑ από αυτές δεν έχουν γίνει τα αντιπλημμυρικά έργα που πρέπει, και όπως πρέπει;
Γιατί να παραπονιούνται εκείνοι που πλημμύρισαν τα σπίτια τους, όταν τα έχουν χτίσει μέσα σε ρέματα;
Τι μας φταίει η βροχή που κατεβάζει ολόκληρα βουνά λάσπης μέσα σε κατοικημένες περιοχές, όταν έχουμε κάψει τα φυσικά «φράγματα», τα δάση;
Τι μας φταίει η έντονη χιονόπτωση για το ότι κλείνουν και παγώνουν οι δρόμοι, όταν το ίδιο το κράτος δεν λαμβάνει σωστά τα μέτρα που πρέπει για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση; 
Τι μας φταίει η φουρτούνα όταν δεν μας κόβει και βγαίνουμε στα ανοιχτά με μπουρίνι, η όταν τα κύματα καταστρέφουν λιμενικές εγκαταστάσεις οι οποίες έγιναν πρόχειρα;
Τα τελευταία χρόνια, ακούμε πολύ συχνά για ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά δεν κοιτάμε ότι ενώ συμβαίνουν με τα όποια αποτελέσματα, δεν κάνουμε κάτι για να τα αντιμετωπίσουμε, για να τα προλάβουμε.
Και βλέπουμε με μια μπορα πόλεις να μετατρέπονται σε λίμνες.
Ποιος φταίει;
Η μπορα ρε παιδιά.
Δεν φταίει ο δήμος που δεν καθάρισε τα φρεάτια όμβριων, ούτε εμείς που πετάμε τα χαρτιά πάνω στις σχάρες των φρεατίων και τις βουλώνουμε.
Η μπορα φταίει, αυτό το ακραίο καιρικό.
Βλέπουμε δρόμους να κλείνουν από χιόνι και πάγο.
Ποιος φταίει;
Μα το ακραίο καιρικό, το χιόνι.
Δεν φταίει ο δήμος, η Νομαρχία, η το όποιο «συντονιστικό» που δεν έβγαλαν εγκαίρως αλατιέρες στους δρόμους.
Δεν φταίει κανείς απ’ αυτούς αν δεν υπάρχουν εκχιονιστικά γιατί δεν χιονίζει συχνά, με αποτέλεσμα όταν χιονίσει να γίνει μπάχαλο.
Δεν φταίνε οι οδηγοί που χωρίς αλυσίδες πάνε να περάσουν από το χιόνι και τον πάγο, κλείνοντας έτσι το δρόμο στα εκχιονιστικά.
Κανείς από όλους αυτούς δεν φταίει.
Μόνο τα «Ακραία Καιρικά Φαινόμενα» φταίνε.
Ωραίο άλλοθι, πολύ βολικό, και φοριέται πολύ τα τελευταία χρόνια.
Και αφού εισπράξουμε τα αποτελέσματα των «ακραίων» φαινόμενων τα οποία δεν είναι και τα καλύτερα τις περισσότερες φορές γιατί είμαστε του «θεραπεύειν» και όχι του «προλαμβάνειν» βγαίνουν οι «ειδικοί» να κάνουν δηλώσεις και σχόλια του τύπου «Οι υπηρεσίες μας κινητοποιήθηκαν άμεσα και αντιμετώπισαν τα προβλήματα που προέκυψαν».
Αποφεύγουν βέβαια να πουν ότι ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δεν θα προέκυπτε αν εργαζόταν σωστά στην πρόληψη, και όχι μόνο στην αντιμετώπιση η οποία τις πιο πολλές φορές γίνεται και λάθος γιατί είπαμε….
Τα φαινόμενα ήταν …. «ακραία».
Όπως πολύ σωστά λέει ο Αντώνης Πρεκας, βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους, τους θαυμάζουμε, αλλά δεν ξέρουμε πολλές φορές το όνομα τους, πόσο μάλλον την ιστορία, αλλά και την πορεία τους στην τέχνη!
Είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο, το οποίο πρωτοκυκλοφορησε το 2003, και μέσα στην ίδια χρονιά είχε δυο επανεκδόσεις.
Διαβάζοντας το, νοιώθεις μια «ζεστασιά», νοιώθεις να έρχονται κοντά σου, πλάι σου, οι άνθρωποι αυτοί που μεγάλωσες μαζί τους, που γέλασες, η συγκινήθηκες, παρακολουθώντας τους να παίζουν στο «πανί», η στην μικρή οθόνη.
Ας γνωρίσουμε και τον συγγραφέα του βιβλίου «ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ», τον άνθρωπο που φέρνει κοντά μας τον Ελληνικό Κινηματογράφο, και τους ανθρώπους του.
Ο Αντώνης Πρεκας, γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1960.
Είναι παντρεμένος με την Δημοσιογράφο Ελσα Συμεωνισου, και έχουν δυο παιδιά.
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην ΑΣΠΕ και υποκριτική στις Δραματικές Σχολές Εθνικού Ωδείου, και Ωδείου Αθηνών.
Από το 1979 εργάζεται ως δημοσιογράφος κυρίως σε μεγάλες Αθηναϊκές εφημερίδες, αλλά και σε περιοδικά, και κατά καιρούς στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.
Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 10 ταινίες, και σε δυο σήριαλ στην τηλεόραση.
«Αρραβωνιάσματα» (ΕΤ 1-1983),και «Άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ» (Mega 1994).
Σκηνοθέτησε περισσότερες από 20 θεατρικές παραστάσεις, και έγραψε και επιμελήθηκε ποιητικές βραδιές σε μορφή πολυθεαματος μεταξύ άλλων για τους : Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καβάφη, για το Δημοτικό τραγούδι, και άλλα.
Έγραψε επίσης θεατρικά έργα, και διασκεύασε για το θέατρο τα διηγήματα του Αντώνη Σαμαράκη «Οδός Ταχυδρομείου», και «Γραφείο ιδεών».
Έχει γράψει και αρκετά βιβλία!
1977: «Όπως τα βλέπω», ποιήματα.
1981: «Σημάδια του καιρού», ποιήματα.
1988: «Συμφωνίες και δωδεκαλογοι», ποιήματα.
1996: «Σπονδές ασπόνδυλων», ποιήματα (εκδόσεις Πατάκη).
Το 2000, ήταν ο διευθυντής έκδοσης CD ROM με την ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης, το οποίο κυκλοφόρησε από το «TV ΕΘΝΟΣ», με επιμέλεια κειμένων της Ρένας Θεολογιδου.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για τον Αντώνη Πρεκα, για τις εφημερίδες στις οποίες εργάστηκε, και άλλα πολλά, αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται.
Αποκτήστε ΟΛΟΙ τον ΠΡΩΤΟ τόμο του βιβλίου 
