Έχασα τη δουλειά μου έπειτα από 22 χρόνια. Χρωστάμε ακόμα το δάνειο για το σπίτι. Και τα παιδιά; Θα τελειώσουν το λύκειο. Πώς θα συνεχίσουν στο πανεπιστήμιο;
Ο χρόνος σταμάτησε όταν έκλεισε το εργοστάσιο
Τον Αύγουστο απολύθηκε η γυναίκα μου και τον Σεπτέμβριο εγώ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ , ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΣΙΟΣ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ , ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΣΙΟΣ Τις προάλλες ο γιος μου είχε χορό στο λύκειο, αλλά δεν πήγε.
Δεν μου ζήτησε χρήματα για το εισιτήριο επειδή βλέπει αυτά που περνάμε και δεν ήθελε να με στεναχωρήσει περισσότερο.
Το έμαθα και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.
Με λένε Γιώργο Οικονόμου.
Είμαι 48 χρόνων και εδώ και ενάμιση μήνα είμαι άνεργος.
Απολύθηκα από το εργοστάσιο της ΒΙΑΜΥΛ έπειτα από 22 χρόνια δουλειάς.
Η ζωή μου άλλαξε μέσα σε δύο μήνες: και η δική μου και της γυναίκας μου και των τριών παιδιών μου.
Κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι εφιάλτης και όταν ξυπνήσω θα περάσουν όλα. Κάποιες άλλες στιγμές νιώθω ότι δεν υπάρχω.
Φεύγω από το σπίτι και παίρνω τους δρόμους επειδή δεν θέλω να σκέφτομαι.
Γεννήθηκα στη Σκοτίνα Πιερίας και σε ηλικία 14 ετών εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων και τον Ιανουάριο του 1987 άρχισα να απασχολούμαι στο εργοστάσιο άλεσης δημητριακών ΒΙΑΜΥΛ.
Πολύ καλός μισθός και έξτρα χρήματα από υπερωρίες.
Παρά το γεγονός ότι απασχολήθηκα στον τομέα παραγωγής και όχι στο τεχνικό- ηλεκτρολογικό τμήμα που ήταν το αντικείμενό μου, επέλεξα αυτή τη δουλειά που μου έδωσε πολλές χαρές, αλλά και μεγάλη θλίψη από τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Τα πιο δημιουργικά και καλύτερα χρόνια της ζωής μου, η γνωριμία με τη σύζυγό μου, ο γάμος, οι γεννήσεις των τριών παιδιών μου, έχουν συνδεθεί με αυτό το εργοστάσιο.
Η δουλειά μου ήταν πολύ καλή.
Γεννήθηκαν και τα παιδιά και αποφασίσαμε να φύγουμε από τα ενοίκια και να αγοράσουμε ένα σπίτι στην Περαία με δάνειο.
Η δόση στην τράπεζα κάθε μήνα είναι 600 ευρώ και απομένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να το ξεπληρώσουμε.
Δεν ξέρω όμως αν θα τα καταφέρουμε.
Μαζί μας ζει και η πεθερά μου και τώρα είμαστε κάπως στριμωγμένοι στο διαμέρισμα, αλλά λέμε ότι τουλάχιστον έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.
Μαζί με τη δουλειά χάνω και τους πιο καλούς μου φίλους.
Βλέπεις, το εργοστάσιο ήταν το σπίτι μου.
Εκεί μέσα πέρασα χαρές, λύπες, 22 χρόνια δεν μπορούν να σβήσουν έτσι ξαφνικά.
Ξυπνάω το πρωί και δεν ξέρω τι να κάνω.
Ψάχνω για δουλειά παντού.
Και όσο περνούν οι μέρες σφίγγεται περισσότερο η ψυχή μου.
Το ίδιο αισθάνονται και συνάδελφοί μου που απολύθηκαν μαζί μου.
Για μας ο χρόνος σταμάτησε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2008 όταν έκλεισε οριστικά η πύλη του εργοστασίου της ΒΙΑΜΥΛ.
Σχεδόν κάθε μέρα πηγαίνω έξω από το εργοστάσιο.
Στήσαμε ορισμένα αντίσκηνα έξω από τις εγκαταστάσεις της βιομηχανίας και κρεμάσαμε στην περίφραξη μαύρες σημαίες και πανό.
Πηγαίνω κι εγώ εκεί για να διαμαρτυρηθώ μαζί με τους συναδέλφους.
Όμως, βρίσκω και την ευκαιρία για να τους συναντήσω.
Να μιλήσω μαζί τους.
Να μάθω νέα τους.
Στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα, μόνον αυτοί μπορούν να με καταλάβουν.
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου