ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

« ΨΑΛΤΗΡΙ»

Παραδοσιακά μουσικά όργανα

Εμ. Μπενάκη 101 ΤΚ 10681 Αθήνα Τηλ. 210 3304198 Αγαπητοί φίλοι του σaντουριού , Αφορμή γι’ αυτήν την επικοινωνία μαζί σας είναι η ολοκλήρωση ενός πρότυπου σαντουριού που κατασκεύaσα , του “ΑΦ-ΑΙΡΕΣΙΣ».

Η δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια είναι βασισμένη στη γενιά των μαστόρων που δεν υπάρχουν πια και ιδιαίτερα του Ι. Ζαφειρόπουλου.

Είναι γνωστή και η συνεχής αναζήτησή μου για καλύτερα υλικά και τεχνικές που θα καλύψουν τις ανάγκες του σύγχρονου μουσικού.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο φτιάχτηκε το “ΑΦ-ΑΙΡΕΣΙΣ», το οποίο είναι αφαιρετικό, καθώς έχει φύγει καθετί «περιττό», αλλά και «αιρετικό» μιας και έχουν χρησιμοποιηθεί ανθρακονήματα (carbon fiber), καθώς και άλλα σύγχρονα υλικά. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά τόσο στον ήχο όσο και στη χρηστικότητα μιας και το “ΑΦ-ΑΙΡΕΣΙΣ» ζυγίζει κάτι λιγότερο από επτά (7) κιλά, δηλαδή είναι 30% ελαφρύτερο από ένα μέσο σαντούρι , παρόλο που έχει τις διαστάσεις κανονικού σαντουριού. Ελάτε να το δείτε και να το ακούσετε στο εργαστήρι, αφού πρώτα κλείσουμε ένα ραντεβού τηλεφωνικώς . Με εκτίμηση, Σπύρος Μαμάης Επισκεφθείτε την ανανεωμένη ιστοσελίδα http://www.santouri.gr/

«Εν πολύχορδον όργανον εκ Πόντου, Κεμανές»

(ΑΠΟ http://epontos.blogspot.com/)

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου συναυλία – παρουσίαση του νέου μουσικού έργου του Γιώργου Πουλαντσακλή με τίτλο:

«Εν πολύχορδον όργανον εκ Πόντου, Κεμανές», με τη συμμετοχή όλων των καλλιτεχνών του έργου στην αίθουσα του Συλλόγου Ποντίων «ΑΡΓΟΝΑΥΤΑΙ – ΚΟΜΝΗΝΟΙ».

Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Εκδοτικός Οίκος των Αδελφών Κυριακίδη, το «Ψωμιάδειον» Πολιτιστικό Κέντρο Ποντιακού Ελληνισμού και ο Σύλλογος Ποντίων «ΑΡΓΟΝΑΥΤΑΙ – ΚΟΜΝΗΝΟΙ».

Πρόγραμμα

Ενότητα 1 - Βυζαντινός Κεμανές ανακατασκευή από τοιχογραφία της μονής Ιβήρων, 12ος αιώνας

α. Ποντιακά Κάλαντα των Φώτων (Οινόης) καλημέρισμα που τραγουδούν των παραμονή των φώτων

δισκογραφία: "Αντίφωνα" "Τραγούδια Μ. Ασίας"

β. Σκοπός του Λυγέρη οργανικό της Καπαδοκίας & Δυτικού Πόντου δισκογραφία:

"Καράβ' ση μαύρην θάλασσαν"γ.

Σκοπός Καρσιλαμάς οργανικό Δυτικού Πόντου & Βιθυνίας δισκογραφία:

"Ασην Κεπέκ-κλισα σα παράλια της Κριμαίας

"Ενότητα 2 - Βιολί σε τεχνοτροπία των μεταλλείων του Πόντου

α. Ούτσαϊοργανικό της περιοχής Πάφρας δισκογραφία: "Χοροί του Πόντου"

β. Τικοργανικό της περιοχής των μεταλλείων του Πόντου

Ενότητα 3 - Λύρα πρίμο

α. Ξαν Βαΐωνεπιτραπέζιο περιοχής Γαρς δισκογραφία: "Μνήμης Εγκόλπιον"

β. Τ' όνομα μ' Ηλίαν επιτραπέζιο περιοχής Αλισόφι Καρς δισκογραφία: "Χρύσανθος 1964"

γ. Ποίον ρασίν επιτραπέζιο Κρώμνης δισκογραφία: "Μνήμης Εγκόλπιον"

δ. Συντέξα ματσου κάτσα επιτραπέζιο περιοχής Ματσούκας δισκογραφία: "Παράδοση 1961"

ε. Τικοργανικός σκοπός με τεχνοτροπία του ασκού (τουλούμ) & αυτοσχεδιασμός (Γώγου Πετρίδη)

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

(ΑΠΟ http://epontos.blogspot.com/) Έν πολύχορδον όργανον εκ Πόντου: Κεμανές

Η τρίτη μουσική δουλειά του Γιώργου Πουλαντζακλή που φέρει τον τίτλο "Έν πολύχορδον όργανον εκ Πόντου: Κεμανές" έρχεται να καλύψει δύο κενά από τα πολλά που υπάρχουν στην παράδοσή μας η οποία παρουσιάστηκε και παρουσιάζεται αρκετά μονόπλευρα εν μέρει για λόγους τυχαίους, αλλά και μοιραίους.

Αναδεικνύει για ακόμη μία φορά το όργανο κεμανή ή κεμανέ και από την άλλη τα μουσικά είδη που λέγονται αμανές και καρσιλαμάς.

Τα δύο αυτά είδη της μουσικής αποτελούν τα γεφύρια τα οποία συνδέουν τους Πόντιους της περιοχής με τον υπόλοιπο κορμό του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και ειδικά αυτού της Καππαδοκίας.

Καλύπτει λοιπόν ένα πολιτιστικό κενό αυτή ηχογράφηση.

Προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο και προσθέτει ένα ακόμη πετράδι στην μουσική τέχνη των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής και την κάνει πλουσιότερη. Το πάντρεμα αυτό θα ονόμαζα ποντιομικρασιάτικο.

Κοινή η μουσική, εν μέρει και χοροί, η ιωνική διάλεκτος, τα ήθη και έθιμα όπως και η μοίρα των Ποντίων και των Ελλήνων της Καππαδοκίας. Θεωρώντας τον εαυτό μου μόνο έναν ερασιτέχνη ερευνητή της ελληνοποντιακής μουσικής, αναρωτιέμαι που βρίσκει αυτό το άγνωστο μέχρι σήμερα υλικό ο Γιώργος Πουλαντζακλής.

Στη δεύτερη γενιά των Εκδοτών Αδελφών Κυριακίδη εύχομαι να εξακολουθήσει να δημιουργεί προς όφελος του πολιτισμού και του ελληνισμού όπως έπραξε και η πρώτη, τόσο στον τομέα του βιβλίου όσο και της μουσικής.

Είναι μία συλλεκτική δουλειά που δεν μπορεί να λείπει από τους συλλέκτες της ποντιακής και γενικότερα της δημοτικής μας μουσικής.

Οι ρυθμοί της ηχογράφησης είναι ο αμανές και ο Καρσιλαμάς.

Ο Αμανές είναι είδος τραγουδιού ανατολικής προέλευσης.

Η λέξη προέρχεται σύμφωνα με τον εγκυρότερο Έλληνα μουσικολόγο Σίμωνα Καρά, από την κατάληξη της εκκλησιαστική μας μουσικής αμήν.

Η λέξη αμάν όπως εξελίχθηκε αποδίδει μία παράκληση μέσω της οποίας επιζητείται οίκτος ή να δοθεί έλεος.

Η καταλληλότερη ελληνική λέξη για το αμάν θα ήταν οικτιρμός.

Οι αμανέδες είναι τετράστιχα η δίστιχα τραγούδια που καταλήγουν στην μακρόσυρτη επιφώνηση αμάν απ’ όπου έλκουν και το όνομά τους.

Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας έχοντας από την αρχαιότητα σχέσεις με τους Άραβες, Πέρσες, Εβραίους και άλλους λαούς της Ανατολής παρέλαβαν αυτό το είδος και το αφομοίωσαν με τον τρόπο τους και τους τραγουδούν όχι μόνο ως αργόσυρτα επιτραπέζια, μεταξύ άλλων οι Πόντιοι του Καρς αλλά και σε πωγωνίσια ηπειρώτικα, νησιώτικους συρτούς όπως πχ. ο ταμπαχανιώτικος αμανές, ή σε μπάλλους ή και χασάπικους όπως είναι ο αμανές της νύχτας κλπ.

Οι πρόσφυγες της Πόλης και της Σμύρνης έκαναν τον αμανέ γνωστό στην Ελλάδα μετά το 1922. Ο πιο ξακουστός ερμηνευτής του αμανέ στις αρχές του αιώνα στην Πόλη και στην Αθήνα ήταν ο Αντώνης Χ΄διαμαντίδης ή Νταλκάς, κοντά βέβαια σε μια πλειάδα άλλων. Ο Καρσιλαμάς είναι ένας από τους πλέον διαδεδομένους ελληνικούς ζευγαρωτούς χορούς, ιδιαίτερα όμως της Βόρειας Ελλάδας και της Μικράς Ασίας όπου φέρει το όνομα καρσιλαμάς, που σημαίνει αντικριστός.

Η λέξη καρσιλαμάς προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό επίρρημα εγκαρσίως που σημαίνει απέναντι και αποτελεί τώρα πλέον αντιδάνειο από την τουρκική.

Ο ρυθμός του Αντικρυστού είναι εννεάσημος.

Μία από τις πλέον γνωστές μελωδίες της Μακεδονίας είναι το "έντεκα" της Κοζάνης που συνοδεύεται από το τραγούδι "Τι ήθελα και σ'αγαπούσα".

Στην Ήπειρο γνωστή μελωδία είναι το <φυσούνι> ενώ επίσης χορεύεται και στην Θράκη ως χορός του γάμου.

Στην Βόρεια Ελλάδα το βήμα του είναι πηδηχτό και χαρούμενο και συχνά συνοδεύει συχνά τους νεόνυμφους προς και από την εκκλησία.

Στην Μικρά Ασία η γνωστότερη μελωδία είναι το τραγούδι "Αραμπάς Περνά".

Κλασσικό παράδειγμα ποντιακού χορού στον ρυθμό του καρσιλαμά είναι ο ευρύτατα διαδεδομένος χορός Πατούλα ή Πιπιλομάταινα, παραλλαγή του οποίου ακούμε σ’ αυτή την ηχογράφηση.

Ο χορός σε ορισμένες του παραλλαγές της Μικράς Ασίας πλησιάζει τόσο πολύ στον ζεϊμπέκικο που συχνά δυσκολεύεται κανείς να τους ξεχωρίσει.

Οι καρσιλαμάδες αυτής της ηχογράφησης είναι πολύ αργοί σχεδόν τελετουργικοί και μερικές φορές αντί εννεάσημοι, δίσημοι.

Ο κεμανές όπως και η ποντιακή λύρα (κεμεντζέ) αποτελούν όργανα που έλκουν την καταγωγή τους από τα νυκτά έγχορδα της αρχαίας Ελλάδος, δηλαδή τις λύρες, και δανείστηκαν το τοξάρι από όργανα που προέρχονται από την Αραβία, πιθανόν μέσω Περσίας.

Ο κεμανές, όργανο κυρίως των Ελλήνων Χριστιανών της Καππαδοκίας οι οποίοι συνέδεσαν πολλά στοιχεία του πολιτισμού τους με την λατρεία του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος βέβαια γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και αποτελεί τη θρησκευτική γέφυρα των δύο αυτών περιοχών.

Ο κεμανές παράγει ηδυπαθέστερο και πιο απαλό ήχο, ενώ η λύρα του Πόντου έχει περισσότερο διαπεραστικό και έντονο.

Ο κεμανές έχει τέσσερις χορδές, οι οποίες χορδίζονται σε διαστήματα τετάρτης, ενώ η τέταρτη χορδίζεται μία οκτάβα πιο κάτω για να δημιουργεί πολυφωνία. Η δεύτερη στρώση χορδών, οι λεγόμενες συμπαθητικές, χορδίζονται όπως και οι πάνω χορδές και δονούνται από αυτές χωρίς να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.

Η ιδιαιτερότητα της τεχνοτροπίας του αμανέ έγκειται στο ότι το τοξάρι ακουμπά ταυτόχρονα στις τρεις ή και στις τέσσερις χορδές.

Σε μια συνέντευξη που πήρα από τον Σάββα Χ΄παπαδόπουλο την ημέρα του Αγίου Δημητρίου 1997 στο Κρυονέρι Θεσσαλονίκης, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Τσιαρτσιοχαράν της περιοχής Μεσουτιάς, που βρίσκεται περίπου στο μέσον της απόστασης Νικόπολης και Νεοκαισάρειας, μου είπε ότι στον δυτικό Πόντο το κυριότερο όργανο των Ελλήνων ήταν ο κεμανές.

Ο Γιώργος Πουλαντζακλής γεννήθηκε στην Ακρινή Κοζάνης.

Οι πρόγονοί κατάγονταν από την Νικομήδεια του Πόντου (Ατάπαζαρ) προερχόμενοι από την Πουλαντζάκη του Πόντου.

Πόντιος τρίτης γενιάς.

Ο Γιώργος Πουλαντζακλής σπούδασε με μεγάλο μεράκι κοντά στον παππού του Στάθη Τσανακτσίδη και στον θείο του Λάζαρο Θωμαϊδη τον κεμανέ και συνεχίζει την παράδοση του υπό εξαφάνιση αυτού οργάνου.

Πετυχαίνει να παράγει ήχο αρμονικότατο, στοιχεία που χαρακτηρίζουν ελάχιστους ώριμους μουσικούς. Η μουσική είναι έκφραση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου.

Ο ήρεμος, σοβαρός χαρακτήρας του Γιώργου Πουλαντζακλή εξωτερικεύεται μέσα από το παίξιμο του κεμανέ και ασκεί επάνω χαλαρωτική επίδραση.

Αυτό κατάφερε να μεταδώσει και στους συνεργάτες του, ώστε οργανικός ήχος και ανθρώπινες φωνές να δημιουργήσουν μια καθ’ όλα αρμονική ενότητα.

Είναι μία συλλεκτική δουλειά που δεν μπορεί να λείπει από τους συλλέκτες της ποντιακής και γενικότερα της δημοτικής μας μουσικής. Για περισσότερες πληροφορίες:

Πουλαντσακλής Γεώργιος

http://www.kemanes.gr/

info@kemanes.gr

Τηλ. Επικοινωνίας 6946050042

Τουμπερλέκι

Το τουμπερλέκι, γνωστό και ως ταραμπούκα ή στάμνα (λόγω του σχήματός του που μοιάζει με στάμνα) είναι ένα ρυθμικό όργανο που το βρίσκουμε στη βόρεια Ελλάδα – τη Μακεδονία, τη Θράκη – αλλά και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Μυτιλήνη, Χίο).

Είναι φτιαγμένο από ένα πήλινο σκελετό (σαν σταμνί χωρίς χέρια) που το απάνω μέρος του είναι ανοικτό και αυτό σκεπάζεται από ένα τεντωμένο δέρμα που το κολλάνε ή το δένουν πάνω στο ηχείο. Φτιάχνεται σε διάφορα μεγέθη και πιο παλιά αυτό το πήλινο ηχείο ήταν ζωγραφισμένο με διάφορα σχέδια ή του κρεμούσαν γύρω – γύρω καθρεφτάκια και στρογγυλά κουδουνάκια.

Το μικρό τουμπελέκι πολλά παιδιά το χρησιμοποιούν για να γυρίζουν τα Χριστούγεννα στις γειτονιές και να συνοδεύει τα καλαντά τους.

Το τουμπερλέκι παίζεται με τα δύο χέρια και συνήθως είναι κρεμασμένο από τον αριστερό ώμο του παίκτη κάτω από τη μασχάλη του ή μπορεί ο παίκτης να κάθεται και να το στηρίζει ανάμεσα στα πόδια του.

Με το δεξί του χέρι κτυπάει τους δυνατούς ήχους και με το αριστερό τους αδύνατους.

Οι δυνατοί ήχοι έρχονται από το κέντρο του οργάνου και είναι λιγότερο οξείς και μεστοί ενώ οι άλλοι που έρχονται από τα γύρω σημεία του οργάνου είναι πιο οξείς και πιο στεγνοί.

Το τουμπερλέκι δίνει θαυμάσιους ήχους όταν παίζεται από έμπειρο εκτελεστή, γιατί έχει στη διάθεση του διαφόρους τρόπους για να δώσει ποικιλία στους δυνατούς ή και στους αδύνατους ακόμα ήχους του οργάνου.

Μπορεί ανάμεσα στις δύο τονικές αποχρώσεις να προσθέσει ρυθμικά χτυπήματα στο κέντρο ή στην περιφέρεια του οργάνου.

Επίσης να κτυπήσει το δέρμα με συνεχή ρυθμικά κτυπήματα και με τα δύο χέρια ή να κάνει μια γρήγορη κίνηση που θα δώσει έναν ήχο σαν τρέμολο ή ακόμα να σταματήσει – τοποθετώντας πάνω στο όργανο τον αγκώνα του – την παλμική κίνηση.

Αν στο τουμπερλέκι υπάρχουν κουδουνάκια – που αυτά είναι πάντα σε διαφορετικά μεγέθη – εύκολα μπορεί κανένας να διακρίνει τους ποικίλους ήχους με τις διαφορετικές οξύτητες.

Το τουμπερλέκι παίζεται συνήθως μαζί με ένα άλλο μελωδικό όργανο που, πολλές φορές, είναι η γκάιντα.

Το βρίσκουμε όμως και σε άλλους συνδυασμούς, με λίρα, με κλαρίνο, με φλογέρα. Καμιά φορά παίζεται και μόνο του συνοδεύοντας, όπως αναφέραμε, τα κάλαντα ή το τραγούδι και το χορό σ’ ένα γλέντι όταν δεν υπάρχουν άλλα μουσικά όργανα.

Όπως και πολλά άλλα λαϊκά όργανα έτσι και το τουμπερλέκι παλαιότερα ακολουθούσε στον πόλεμο το... αφεντικό του. Σ’ ένα γράμμα του ήρωα της επανάστασης Οδυσσέα Ανδρούτσου αναφέρεται πως σε μια μάχη το 1822 ανάμεσα στα λάφυρα που πήρανε ήταν και τουμπελέκια

.Στη Μυτιλήνη, στη Χίο, στη Μακεδονία και στη Θράκη μπορεί κανένας να δει και να ακούσει αυτό το συμπαθητικό λαϊκό όργανο, αν βέβαια είναι τυχερός και βρεθεί εκεί τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά και ακόμα καλύτερα αν βρεθεί σ’ ένα γλέντι γάμου!

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ

Ας δούμε μερικά από τα μουσικά όργανα του Δημοτικού μας τραγουδιού, αυτά με τα οποία γλεντούσαν οι Μωραίτες, οι Κρητικοί, οι Ρουμελιώτες, οι Νησιώτες, και άλλοι. Πάμε να «ακούσουμε», και γνωρίσουμε τη Φλογέρα, τη Κρητική λύρα, τη Τσαμπούνα, το Κλαρίνο, και το Λαγούτο (παρόλο που τα δυο τελευταία είναι ξενόφερτα, μέσα από τους αιώνες, έγιναν και αυτά σαν δικά μας). Μ’ αυτά τα όργανα ζυμώθηκε για αιώνες η μουσική του λαού μας, με αυτά αναστήθηκε το τραγούδι μας. Μαζί τους ακόμα ζει και τραγουδιέται στο Μωρηά, στη Ρούμελη, στην Ήπειρο, και στα Νησιά. Όλη η ζωή του λαού μας είναι δεμένη με αυτά τα όργανα που βαστάνε από τα παλιά χρόνια και κανένας δεν μπόρεσε να τα χαλάσει. Κανένα καινούργιο μουσικό όργανο δε μπήκε σαν κι αυτά μέσα στην ψυχή του λαού μας όπως μπήκε η φλογέρα στα Κλέφτικα και Βοσκίτικα, η Λύρα στις μαντινάδες, η Τζαμπούνα στα Νησιώτικα και τα κλαρίνα και τα Μωραίτικα Λαγούτα στα καλαματιανά και τσάμικα. Το Λαγούτο έχει σαν συντροφιά του το κλαρίνο και το βιολί. Ένα όργανο αγαπημένο του λαού μας, είναι η Φλογέρα η καλαμένια, η οποία έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Από καλάμι είχε κάνει το «Σουραύλι» του ο τραγοπόδαρος Θεός Πάνας, και καθισμένος κάτω από τα «σύσκια» των δρυών της Αρκαδίας, το έπαιζε βοσκώντας γίδια και πρόβατα, και παρακάτω, που το ποτάμι έτρεχε τα γάργαρα νερά του, λουζόταν και χόρευαν νεράιδες και Νύφες (μελέτη του Άγγελου Λαύρα-περιοδικό Ελληνική Δημιουργία τεύχος 48 της 1/2/1948). Μαζί με τη φλογέρα, ένα άλλο πνευστό, η Τζαμπούνα, η πίπιζα, η Γκάιντα, κυριαρχεί κι αυτή για αιώνες στη μουσική ζωή του λαού μας. Τη συναντάμε στη στεριανή Ελλάδα, μα πιο πολύ στα νησιά. Όμορφες και ξακουστές, είναι οι «Θερμιώτικες και Μυκονιάτικες» Τζαμπούνες, χορευτικά κομμάτια με το συγκεκριμένο όργανο. Η Τζαμπούνα φτιάχνεται από γιδοτόμαρο η αρνοτόμαρο μικρό, ραμμένο, και στη θέση ενός ποδιού η του αφαλού περνάνε τη «Μπιμπικομάνα», που είναι φτιαγμένη από σκαλισμένο κέρατο βοδιού, και έχουν περάσει ανάμεσα του δυο καλάμια με φτιάξη σαν της φλογέρας, και στο ένα πόδι του λαιμού βάζουν ένα μικρό καλάμι για επιστόμιο. Η Τζαμπούνα είναι ο παλιός Ασκός του Διονύσου. Συνοδεύεται από «ντουμπάκι» (τύμπανο). Ξεχωριστή ομορφιά και γλυκάδα για το τραγούδι έχει κρητική Λύρα. Το φτιάξιμο της είναι τέχνη παλιά, που την έμαθαν οι Κρητικοί από πάππο προς πάππο. Ο τεχνίτης που θα την φτιάξη πρέπει να ‘ναι μερακλής και πολύξερος. Το ξύλο της το παίρνει είτε από αγριελιά, είτε από οξυα, είτε από δάφνη, είτε από μουριά. Αφού λοιπόν ο τεχνίτης βρει το ξύλο που έχει επιλέξει για να κατασκευάσει λύρα, το κόβει το αφήνει να ξεραθεί, ύστερα το «κουφώνει», και αρχίζει να το σκαλίζει με μεράκι. Οι Κρητικοί μαστόροι λένε, ότι δε φτάνει το δέντρο που θα κόψεις το «λυρόξυλο» να ‘ναι καλό, και να μη «χαραμαδιάζεται». Θα πρέπει να βλέπει στη θάλασσα, και να ακούει την καμπάνα. Μ’ αυτό θέλουν να πουν πως η λύρα κλείνει μέσα της την «απλωσιά» της θάλασσας, και τον ήχο της καμπάνας . Αυτά είναι μερικά από τα βασικά όργανα της δημοτικής μας μουσικής, με Ελληνικές Ρίζες. Πάμε να γνωρίσουμε όμως όλα όργανα που χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή μας μουσική, και την ιστορία τους.

ΔΗΜΟΤΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ-ΕΡΕΥΝΑ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Σ’ αυτή τη νέα ενότητα , σκοπός μας είναι να θυμηθούν οι παλιοί, και να μάθουν οι νεότεροι τόσο τα είδη Δημοτικών τραγουδιών, όσο και τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν μ’ αυτό, συνθέτες, στιχουργούς, ερμηνευτές, παλιούς, και νέους. Έχουμε δεκαπέντε κατηγορίες δημοτικών τραγουδιών, ανάλογα με το αντικείμενο αναφοράς τους, την θεματολογία.1) ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - Πρόκειται για τραγούδια που πηγάζουν άμεσα από ιστορικά γεγονότα η περιστάσεις, 2) ΚΛΕΦΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – Η τα τραγούδια των «πολεμιστών», των Κλεφτών και Αρματολών, με ποικίλα θέματα που αναφέρονται στη ζωή και τους αγώνες των Ελλήνων ανταρτών της Τουρκοκρατίας, 3) ΑΚΡΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - Είναι τα τραγούδια που αναφέρονται στους άθλους του Διγενή και τους αγώνες του. Μέσα απ’ αυτά τα τραγούδια βλέπουμε τον Ελληνισμό να στηρίζει τους πόθους και τα ιδεώδη του στον Διγενή Ακρίτα, 4) ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ - Είναι τα τραγούδια εκείνα που συνδυάζουν την πραγματικότητα με την φαντασία , το μέτρο, με την υπερβολή, 5) ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, 6) ΝΥΦΙΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – Είναι εκείνα που εξιστορούν τις γαμήλιες συνήθειες και τον σκοπό τους, 7) ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑ, 8) ΚΑΛΑΝΤΑ, 9) ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ, 10) ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ, 11) ΓΝΩΜΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – Πρόκειται για τραγούδια «δίδαγμα», παροιμίες, 12) ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΗΤΙΑΣ, 13) ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ- Είναι τα τραγούδια που τραγουδούσαν οι εργάτες κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Τραγουδώντας τα έδιναν ρυθμό στη δουλειά τους, και κανόνιζαν την ενέργεια τους έτσι που να μην σπαταλούν δύναμη, 14) ΠΕΡΙΓΕΛΑΣΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – Είναι τραγούδια σατυρικά, με θέμα τις περισσότερες φορές την άσχημη γυναίκα, την ακαμάτρα, και την επιθυμία του ατυχούς συζύγου για μια πιο όμορφη νύφη, 15) ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥΣ – Πρόκειται για τραγούδια τα οποία αναφέρονται σε διάφορα καθημερινά θέματα συνδυάζοντας αναφορά σε ταξίδια σε έρωτες, σε μάχες. Επίσης πρόκειται για τραγούδια γραμμένα και τραγουδισμένα στις τοπικές διαλέκτους, Θρακιώτικα, Κρητικά, κλπ.