ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, αναρωτιόμουν για ΠΟΙΟ απ’ όλα θα κατέβαινε στους δρόμους ο κόσμος για να πρωτοαπεργήσει.
Για την φτώχεια;
Την ανεργία;
Την έλλειψη δωρεάν υγείας, και μόρφωσης;
Την ακρίβεια;
Για την Ελλάδα των πολλών φτωχών, και τον λίγων πλουσίων;
Για ποιο απ’ όλα αυτά και ένα σωρό άλλα θα κατέβαινε ο κόσμος στους δρόμους;
ΚΑΙ ΕΝΩ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, έβλεπα από την άλλη τους Νεοέλληνες να σουβλίζουν τον οβελία σε ένα ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΣΧΑ, και να αφιερώνουν αυτή την ημέρα ΟΧΙ στον ΑΓΩΝΑ για ένα καλύτερο αύριο, για μια διαμαρτυρία, αλλά για περισσότερη μάσα, και αποχή από την εργασία. Ξεχάστηκε το γνωστό, ότι η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ.
Ξεχαστήκαν οι αγώνες του χθες όλων εκείνων που πάλεψαν για το δίκιο του εργάτη.
Σήμερα όλα εκείνα που με αγώνες και αίμα είχαν αποκτηθεί παλιά, έχουν εξαφανιστεί, έχουν ποδοπατηθεί από τα διάφορα πολιτικά παιχνίδια των τελευταίων χρόνων.
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.
Φαίνεται πως έχει ξεθωριάσει το χρώμα της ημέρας, φαίνεται πως έχει «πέσει» η ζέστη της φλόγας των αγώνων, η ακόμα χειρότερα, η φλόγα έσβησε!
Είχα στα χέρια μου τις ανακοινώσεις από τα εργατικά κέντρα, από τις ομοσπονδίες, που καλούσαν σε πορεία διαμαρτυρίας ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους, αλλά….
Ποιοι εργαζόμενοι αλήθεια, στα τόσα χρόνια πετυχαν κάτι θετικό;
Με εξαίρεση τους εργαζόμενους στο δημόσιο.
Στον ιδιωτικό τομέα άλλαξε κάτι;
Ανεβήκαν οι μισθοί;
Οι συντάξεις;
Το ΜΟΝΟ που ανεβαίνει καθημερινά είναι η ακρίβεια.
Πάρα πολλοί είναι εκείνοι που λένε χαρακτηριστικά ότι « το 2008 δουλεύουμε με μισθούς του 1970».
Και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους «εργατοπατέρες».
Μόνο που όπως φαίνεται, τις εναποθέτουν σε ΛΑΘΟΣ χέρια.
Οι εργατοπατέρες τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως κάνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τις εκαστοτε κυβερνήσεις, συμφωνίες που μόνο για το καλό των εργαζομένων ΔΕΝ είναι. Οι δε παλιοί αγωνιστές, βολεύτηκαν στην σιγουριά κάποιας «πολυθρόνας», και κοιτούν μόνο τον εαυτούλη τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα του σήμερα.
Μια πραγματικότητα που κάνει τα κόκαλα εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο να τρίζουν.
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ που πρόδωσαν, και προδίδουν καθημερινά εκείνους τους νεκρούς;
Δεν έχουν όνομα;
Και όνομα έχουν, και κυκλοφορούν ανάμεσα μας, και τους ξέρουμε, όπως και ξέρουμε και για την προδοσία που διαπράττουν καθημερινά σε βάρος μας, αλλά… ΕΜΕΙΣ είμαστε εκείνοι που τους ορίζουμε να μας εκπροσωπήσουν.
Βρε τι γίνεται σ’ αυτή τη χώρα.
ΜΙΑ ΖΩΗ, βάζουμε στο τιμόνι της εκείνους που είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι θα την ρίξουν σε κάποια «στροφή» στον γκρεμό!
Σκέφτομαι κάποια παλιά άρθρα για την σημερινή μέρα, που ξεκινούσαν κάπως έτσι:
Η παραποίηση και η συγκάλυψη των γεγονότων, καθώς και το αληθινό περιεχόμενο της εργατικής εξέγερσης της 1ης Μάη 1886 στο Σικάγο, καθώς και η μετατροπή της σε επίσημη από το κράτος αργία αλλά και ακόμα χειρότερα για τους περισσότερους να θεωρείται η γιορτή της άνοιξης, μας οδηγούν κι εμάς να αναφερθούμε σ' αυτά τα ιστορικά γεγονότα με την πίστη ότι έτσι συμβάλλουμε στην αποκατάσταση της αλήθειας.
Οι κινήσεις για μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1860 στην Αμερική.
Αυτό που επιτεύχθηκε ήταν η θέσπιση πολλών Ομοσπονδιακών και Πολιτειακών νόμων χωρίς όμως ουσιαστικά αποτελέσματα.
Τελικά το 1884 έγινε ένα συνέδριο στο Σικάγο, από τη μη σοσιαλιστική Ομοσπονδία Οργανωμένων Συνδικάτων και Εργατικών Ενώσεων και ψηφίστηκε η πρόταση για καθιέρωση του οκταώρου από την 1η Μαΐου 1886
Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη.
Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων.
Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια.
Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός.
Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης.
Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες.
Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη.
Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες.
Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε:
"Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το Μάη του 1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης.
Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαΐου.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα.
Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου.
Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο.
Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968.
Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας".
Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη.
Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του.
Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη.
Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.
(πηγη Βικιπαίδεια).
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, έχουμε μετατρέψει την Πρωτομαγιά, σε ένα δεύτερο Πάσχα, με εξορμήσεις, με σούβλες, και με αργία, μόνο που η Πρωτομαγιά φίλοι μου επαναλαμβάνω, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ.
Με τα γλέντια, και τα άλλα, κινδυνεύουν να πάνε στράφι όλοι οι αγώνες.
Το οκτάωρο έχει προ πολλού καταργηθεί, και σιγά σιγά, και ύπουλα, όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων χάνονται.
Ίσως γιατί ο Έλληνας αρκείται στη σούβλα που θα βάλει αυτή την ημέρα μνήμης, ίσως ακόμα, γιατί οι παλιοί «αγωνιστές» ταμπουρωθήκαν πίσω από τις θέσεις τους και ξέχασαν τους αγώνες.
Καλό μήνα.

Ο «ΣΕΡ» ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ ΣΙΤΥ

25/01/1925 Μεταξουργείο.
Γεννιέται το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά του Μιχάλη και της Μαρίκας Ζαμπέτα, ο Γιώργος, το δεύτερο αγόρι της οικογένειας.
Ο πατέρας του ήταν κουρέας, και πιο πριν αμαξάς, ενώ έπαιζε μπουζούκι ερασιτεχνικά, το οποίο είχε μάθει από τον πατέρα του Φραγκούλη.
Κάπου στα 1931 και σε ηλικία έξι ετών, ο μικρός Γιώργος έρχεται σε επαφή με το μπουζούκι το οποίο είχε πάντα ο πατέρας του στο κουρείο.
Τόση εντύπωση του έκανε αυτό το όργανο, και τόσο πολύ του άρεσε ο ήχος του, που στην αρχή άρχισε να γρατζουνάει, και στη συνέχεα έκανε αυτό το όργανο ένα με την ψυχή του.
Σε ηλικία 17 ετών, ο Γιώργος Ζαμπέτας έχει δημιουργήσει το πρώτο του συγκρότημα, το οποίο αποτελούσαν οι φίλοι του Κώστας Γερανταλής, Βαγγέλης Μελιτζούρης, και Γιώργος Αρώνης, και αρχίζουν σαν κομπανία να κάνουν καντάδες.
Το πρώτο μεροκάματο απ’ το μπουζούκι έρχεται το 1950.
40 – 50 δραχμές μεροκάματο, και στο πατάρι του μαγαζιού μαζί με τον Ζαμπέτα είναι οι Στράτος Παγιουμτζής, και Τάκης Μπίνης.
Η απόφαση έχει πλέον παρθεί!
Επάγγελμα: «Μπουζουξής».
Την ίδια εποχή ο Γιώργος Ζαμπέτας παίρνει ραδιοφωνική εκπομπή στο ραδιόφωνο των Ενόπλων Δυνάμεων και από εκεί ακούγονται και τα πρώτα του τραγούδια ζωντανά.
Το καλοκαίρι του 1951 συνεργάζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη, ενώ το χειμώνα του 1951 – 52 συνεργάζεται με τον Γιώργο Μητσάκη.
Παράλληλα όμως το 1951 ο Γιώργος Μητσάκης γίνεται η αιτία και παίζει ο Ζαμπέτας για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Ο Πύργος των Ιπποτών» με τον Μίμη Φωτόπουλο.
Δεύτερη ταινία είναι ο «Μεγαλοκαρχαρίας» όπου και εκεί το μπουζούκι του Ζαμπέτα δίνει ξεχωριστό χρώμα στα τραγούδια της ταινίας.
Βρισκόμαστε πλέον στα 1953.
Από τότε οι παραγωγοί των κινηματογραφικών εταιριών φωνάζουν συνέχεια τον Ζαμπέτα να παίξει στις ταινίες.
Εκτός από τον κινηματογράφο, εργάζεται πλέον και στα μαγαζιά της εποχής, μαζί με τα πρώτα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού, όπως τον Μάρκο, τον Παπαϊωάννου, και άλλους.
Σεπτέμβρης του 1957.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας φεύγει για την Αμερική.
Εκεί συναντιέται με τον Μανώλη Χιώτη, και δουλεύουν στο ίδιο μαγαζί.
Ιανουάριος 1958, και ο Ζαμπέτας επιστρέφει στην Ελλάδα.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας συνεχίζει το δημιουργικό του έργο, είναι πλέον γνωστός στο πανελλήνιο. Συνεργάζεται με τον Μάνο Χατζιδάκι, και το μπουζούκι του περνά για άλλη μια φορά τα σύνορα παίζοντας τα «Παιδιά του Πειραιά».
Δεύτερη ταινία του Χατζιδάκι όπου παίζει ο Ζαμπέτας είναι η «Ελλάς η χώρα των ονείρων».
Κατόπιν συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη στην «Γειτονιά των αγγέλων».
1960, και ο Ζαμπέτας συνεργάζεται με τους Σακελλάριο, Καραγιάννη, Ναπολέων Ελευθερίου και άλλους, επενδύοντας με την μουσική του στίχους που γράφτηκαν για τις ανάγκες κάποιων ταινιών, ενώ συνεχίζει να γράφει στίχους και μουσική για τη δισκογραφία.
1962.
Συνεργάζεται με το Σταύρο Ξαρχάκο και παίζει μπουζούκι στην ηχογράφηση της «άπονης ζωής», και άλλων τραγουδιών.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι πλέον ένας καταξιωμένος δημιουργός, και τα τραγούδια του τραγουδιούνται από όλους τους Έλληνες.
Είναι περιζήτητος σαν «σολίστ» του μπουζουκιού.
Μεγάλα ονόματα που επισκέπτονται την Ελλάδα όπως ο Άντονι Κουήν, Αριστοτέλης Ωνάσης, και άλλοι πολλοί, πάνε να ακούσουν τον Ζαμπέτα στα μαγαζιά που δουλεύει.
Τραγούδια όπως τα «Δειλινά» (1965), «χάθηκες» (1964), «Αγωνία» (1969), και πάρα πολλά άλλα, τραγουδιούνται από μικρούς και μεγάλους ακόμα και σήμερα.
Η μουσική του σε ταινίες όπως «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Ο τζαναμπέτης», «Ο εμίρης και ο κακομοίρης», «Τρελός τα ‘χει 400», αλλά και σε άλλες ενενήντα και πλέον ταινίες, έκαναν τον καθένα μας με το που άκουγε μια απλή πενιά, να λέει « Αυτός είναι Ζαμπέτας».
Ξεχώριζε η μουσική του γιατί τη «ζούσε».
Γιατί άκουγε τα «αηδόνια της αυγής στα ανθισμένα κλώνια», και αυτό το κελάιδισμα το ανοιξιάτικο το έκανε μουσική και στίχο, που το έστελνε σε εμάς με «Χίλια περιστέρια».
Τα αηδόνια έπαψαν να κελαηδούν για τον Γιώργο Ζαμπέτα την Τρίτη 10 Μαρτίου 1992 στο Νοσοκομείο Σωτηρία.
«Που ήσουν φίλε κι άργησες
Τα χρόνια έχουν φύγει
Κι η πόρτα που σου άνοιξα
Χίλιες πληγές μ’ ανοίγει».
Αξίζει να γνωρίσουμε τις 95 ταινίες, οι οποίες «στολίστηκαν» από τα μουσικά «κεντίδια» του Ζαμπέτα.
Ο πύργος των ιπποτών (1951), Μικροί και μεγάλοι εν δράση (1963), Ευτυχώς χωρίς δουλειά (1963), Ανήσυχα νειάτα (1963), Τα κόκκινα φανάρια (1963), Ο ανιψιός μου ο Μανώλης (1963), Το πιθάρι (1963), Η σοφερίνα (1964), Παράνομοι πόθοι (1964), Ζητιάνος μιας αγάπης (1964), Τα δίδυμα (1964), Έξω φτώχεια και καλή καρδιά (1964), Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964), Η μοίρα μιας ορφανής (1964), Φτωχός αλλά τίμιος (1965), Φτωχολογιά (1965), Περάστε την πρώτη του μηνός (1965), Μερικές το προτιμούν χακί (1965), Ενώνει ο πόνος δυο καρδιές (1965), Με πότισες φαρμάκι (1965), Ξαναγύρισε κοντά μου (1965), Η ζωή μου ανήκει σε σένα (1965) Είναι βαρύς ο πόνος μου (1965), Θύελλα σε παιδική καρδιά (1965), Κλαίω και σε αναζητώ (1965), Ο ουρανοκατέβατος (1965), Μια τρελή – τρελή οικογένεια (1965), Η φωνή μιας αθώας (1965), Ένας τρελός τρελός Βέγγος (1965), Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Φως νερό τηλέφωνο, οικόπεδα με δόσεις (1966), Θέλω να ζήσω στον ήλιο (1966), Κάνε τον πόνο σου χαρά(1966), Ένα καράβι Παπαδόπουλοι (1966), Να ζει κανείς η να μην ζει (1966), Ο εξυπνάκιας (1966), 5000 ψέματα (1966), Δημήτρη μου- Δημήτρη μου (1967), Τα δολάρια της Ασπασίας (1967), Μιας πεντάρας νιάτα (1967). Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967), Ο μεθύστακας του λιμανιού (1967), Πάρε κόσμε (1967), Η παιχνιδιάρα (1967), Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967), Του χωρισμού το τραίνο (1967), Ο αχόρταγος (1967), Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας (1967), Ένας απένταρος λεφτάς (1967), Ανάμεσα σε δυο γυναίκες (1967), Ήθελε να γίνει βασιλιάς (1967), Γαμπρός απ’ το Λονδίνο (1967), Ο πιο καλός ο μαθητής (1968), Μεγάλες αγάπες (1968), Το κορίτσι του λούνα παρκ (1968), Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα (1968), Ο τρελός τα ‘χει 400 (1968), Οι μνηστήρες της Πηνελόπης (1968), Συννεφιασμένοι ορίζοντες (1968), Ο μπούφος (1968), Για μια τρύπια δραχμή (1968), Πήρε ο άνεμος τα όνειρα μου (1968), Δόκτωρ Ζιβέγγος (1968), Ο πεθερόπληκτος (1968), Ένας ιππότης με τσαρούχια (1968), Κίτσος μίνι και σουβλάκια (1968), Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα (1968), Ξύπνα καημένε Περικλή (1969), Ο γίγας της Κυψέλης (1969), Ο παραμυθάς (1969), Ο τζαναμπέτης (1969), Αγωνία (1969), Αλτ και σε έφαγα, εδώ Προκόπης (1969), Ένα ασύλληπτο κορόιδο (1969), Ησαία μη χορεύεις (1969) Ο μπλοφατζής (1969), Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1970), Η ταξιτζού (1970), Που πας χωρίς αγάπη (1970), Εθελοντής στον έρωτα (1971), Ένα αγόρι αλλιώτικο από τα άλλα (1971), Εφοπλιστής με το ζόρι (1971), Η εφοπλιστίνα (1971), Καταναλωτική κοινωνία (1971), Ο Μανωλιός ξαναχτυπά (1971), Ο Μανωλιός στην Ευρώπη (1971), Της ζήλειας τα καμώματα (1971), Αγάπη μου παλιόγρια (1972), Δουλικό αμέσου δράσεως (1972), Υβ – Υβ (1972), Ο ερωτιάρης του γλυκού νερού (1972), Ένας γαμπρός πολλά ελαφρύς (1972), Τον αράπη κι αν τον πλένεις (1973), Γεύση από Ελλάδα (1980), Κορόιδο ρωμιέ (1981).
Αυτές, είναι οι πιο γνωστές θα έλεγα ταινίες με την μουσική «υπογραφή» του Γιώργου Ζαμπέτα, του «Σερ του Αιγάλεω Σίτυ».
Του «Σερ», που έλαβε μέρος σε διεθνή Φεστιβάλ (Παρίσι, Κάννες, Βιέννη, Ζυρίχη, Γενεύη) με μεγάλη επιτυχία, κάνοντας γνωστή την «άλλη» Ελλάδα στους ξένους.
Έκανε πολλές μεγάλες προσωπικότητες να χορέψουν χασάπικο και συρτάκι.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι κοντά μας, και γλεντάμε παρέα με τα τραγούδια του.
Για εμένα υπήρξε ο Δάσκαλος που μου δίδαξε όχι μόνο μουσική, αλλά και ανθρωπιά.
Με έδενε φιλία πολλών ετών με τον γιο του Μιχάλη που «έφυγε» και αυτός φέτος, και θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια στην Κινέττα, με τον Μπάρμπα – Γιώργο να μας φωνάζει γιατί εμείς κάναμε τα δικά μας…….
Αυτός είναι ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο πιο Καλός Μαθητής, ο πιο καλός Δάσκαλος.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΙΩΤΗΣ

Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε έναν δημιουργό, για τον οποίο έχουν ειπωθεί διάφορα!
Άλλοι, τον αποκάλεσαν «Μπετόβεν», ενώ άλλοι, τον επέκριναν για την εξέλιξη που έφερε στο μπουζούκι!
ΟΛΟΙ όμως, συμφωνούσαν, και συμφωνούν μέχρι και σήμερα, ότι μπουζουξής και συνθέτης σαν τον ΧΙΩΤΗ, δεν θα ξαναπεράσει από τον τόπο!
Ο Μανώλης Χιώτης, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920, όπου είχε πάει προσωρινά η οικογένεια του!
Οι δικοί του ήταν από το Ναύπλιο!
Από πολύ μικρός, πήρε μαθήματα κιθάρας, μπουζουκιού, και ουτιού, από έναν κορυφαίο Θεσσαλονικιό δάσκαλο της μουσικής, τον ΓΙΩΡΓΟ ΛΩΛΟ!
Πριν συνεχίσω, θα πρέπει να κάνω και μια διόρθωση σ' αυτό το σημείο!
Ο Χιώτης, όπως θα δούμε και παρακάτω, ξεκίνησε να δουλεύει σαν επαγγελματίας μουσικός σε μικρή ηλικία.
Για αρκετά χρόνια δούλευε σαν κιθαρίστας.
Ο Τάσος Σχορέλης, στο βιβλίο του «Ρεμπέτικη Ανθολογία» Τόμος Δ", εμφανίζει τον Χιώτη σαν μπουζουξή, τέλη του 1936, διπλά στον μεγάλο ΣΤΡΑΤΟ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗ!
Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά μερικά ιερά τέρατα του ρεμπέτικου( Μιχάλη Γενίτσαρη, Τάκη Μπίνη, Σωτηρία Μπέλλλου), και από τα λεγόμενα τους, προκύπτει ότι τις πρώτες του εμφανίσεις, και συνθέσεις, ο ΧΙΩΤΗΣ τις έκανε σαν κιθαρίστας (που ήταν άλλωστε εξαιρετικός)!
Κλείνω εδω αυτή τη μικρή παρένθεση-διόρθωση, λέγοντας ότι διατηρώ ορισμένες επιφυλάξεις, γιατί όσα συγγράμματα διάβασα, όλα τα γράφουν διαφορετικά!
Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η έρευνα για τα ρεμπέτικα, κρύβει πολλές παγίδες, και αντιφάσεις, μέσα σε λίγα στοιχεία!
Συνεχίζω.
Γύρω στο 1934-35, ο Χιώτης και η οικογένεια του επιστρέφουν στο Ναύπλιο, όπου ο Μανώλης αρχίζει να εργάζεται σαν μουσικός.
Το 1936, τον βρίσκουμε στην Αθήνα, να δουλεύει περιστασιακά σε διάφορα μαγαζιά, μέχρι το 1937, που τον συναντάμε «μόνιμο» πια, στο «Δάσος», μαζί με τον Στράτο, ο οποίος τον πήγε μια μέρα στην «Κολούμπια»!
Εκεί, ο νεαρός Μανώλης, υπέγραψε συμβόλαιο, σαν «Διευθύνων Πρίμο Όργανο»!
Την ίδια εποχή, φωνογράφησε και το πρώτο του τραγούδι, «Το Χρήμα Δεν Το Λογαριάζω», ενώ για πολλά χρόνια, ήταν ο βασικός εκτελεστής της εταιρίας.
Ο Χιώτης, είναι ο δημιουργός του «Τετράχορδου» μπουζουκιού, είναι εκείνος που «δίδαξε» το ταχύτατο παίξιμο , είναι ο μουσικός, ο «Βιρτουόζος», που έκανε το μπουζούκι να ακούγεται σαν «κιθαρομπούζουκο», αξιοποιώντας με έναν μοναδικό τρόπο τις «Συχνότητες» των χορδών!
Ο ανθρωπος που έπαιξε όμως ρόλο στην μουσική πρακτική μόρφωση του Χιώτη, ήταν ο «ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ ο ΣΠΙΤΑΜΠΕΛΟΣ», τον οποίο άλλωστε ο Χιώτης τον αποκαλούσε ΔΑΣΚΑΛΟ!
Ο Χιώτης έπαιζε μπουζούκι, κιθάρα, ούτι, και βιολί!
Ο «Σαμιώτης», λέει!
«Ο Μανώλης, και στα τέσσερα όργανα που έπαιζε, ήταν άσσος!
Όταν έπιανε στα χέρια του την κιθάρα, εγώ πάγωνα.
Ήταν η καλύτερη κιθάρα.
Το ίδιο και στο βιολί! Όταν έπαιζε σε καθήλωνε, σε έκανε να χάνεις τα λογικά σου»!
Ο Χιώτης, πέθανε το 1970,αλλα άφησε πίσω του έναν πολύ μεγάλο αριθμό τραγουδιών, τα οποία ακούγονται και σήμερα παντού!
Με τον θάνατο του, το «ΚΕΝΟ» στο τραγούδι μας έγινε ακόμα μεγαλύτερο.
Έκανε τρεις γάμους!
Με την Ζωή Νάχη, τη Μαίρη Λίντα, και την Μπέμπα Κυριακίδου.

Ο ΜΑΗΣ ΣΤΗΝ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Όπως λέει και ένα παλιό τραγουδάκι, «Ο Μάιος μας έφτασε», και εμείς με «ταχύ βήμα», ας πάμε να γνωρίσουμε αυτόν τον μήνα μέσα από την λαογραφία μας, τα ήθη και τα έθιμα της χώρας μας. Πάμε να γνωρίσουμε λίγο «διαφορετικά» τον Μάη με τα Λουλούδια, τον ανοιξιάτικο. Ο Μάης είναι ένας μήνας «διπρόσωπος», καλός και κακός μαζί. Ο Μάης είναι «καλομηνας», είναι «λουλουδος – πράσινος, τριανταφυλλας», αλλά είναι συγχρόνως και καταραμένος. «Του Μάη η ώρα να σ’ ευρει», λένε για να καταραστούν, η απεύχονται λέγοντας «να μην σ’ ευρει η κακια ώρα του Μάη». Στην Ελληνική παράδοση το Μάη γιορτάζουμε τα «ΡΟΥΣΑΛΙΑ» που είναι γιορτή των νεκρών. Το Σάββατο της πεντηκοστής, το οποίο είναι το Μεγα Ψυχοσάββατο, λέγεται «του Ρουσαλιου το Σάββατο». Είναι μέρα αποφράδα, και δεν κάνει να αρχίσεις τίποτα εκείνη την ημέρα, ούτε να δουλέψεις – ιδίως οι γυναίκες δεν πρέπει να ράψουν, γιατί πιστεύουν πως αν ράψουν, τρυπούν με το βελόνι τις ψυχές των νεκρών. Είναι πανελλήνια πίστη, ότι του Ρουσαλιου το Σάββατο «κλειουνται» όπως λένε οι ψυχές , και πηγαίνει καθεμιά στον τόπο της, γιατί από την Ανάσταση ως την Πεντηκοστή, είναι ελεύθερες να τριγυρνούν στον πάνω κόσμο. Στην Αίγινα, τη χάρη αυτή την απέκτησαν οι ψυχές με την μεσιτεία της Παναγίας, η οποία όταν πέθανε, έκανε ένα ταξίδι στην κόλαση, είδε τα βάσανα που τραβούν οι κολασμένοι, και τόσο πολύ λυπήθηκε, ώστε παρακάλεσε το γιο της να χαρίσει στις κολασμένες ψυχές πενήντα μέρες το χρόνο από την Ανάσταση ως την Πεντηκοστή, και να τις αφήσει να ανεβαίνουν τότε στη γη, ανάμεσα στους ζωντανούς. Ο Φόβος των νεκρών είναι το Μάη ένα έντονο συναίσθημα , που έχει δημιουργήσει και μια σειρά από απαγορεύσεις. Πρώτη και κύρια απαγόρευση, είναι να γίνονται γάμοι το Μάη. Ο Μάης είναι ολόκληρος αφιερωμένος στους νεκρούς, γι αυτό και στη διάρκεια του δεν πρέπει τίποτα να αρχίζει, και μάλιστα ο έγγαμος βίος. Το Μάη δε φυτεύουμε, ούτε στεφανωνόμαστε λένε στην Κέρκυρα, το ‘χουμε για κακό. Το λέει και το τραγούδι. «Ο Κωνσταντίνος ο μικρός, κι ο μικροπαντρεμένος, Το Μάη φυτειαν εφυτευε, το Μάη γυναίκα πήρε….». Και το τι τράβηξε, το λέει το ίδιο το τραγούδι. Οι τρεις πρώτες μέρες του Μάη λέγονται σε πολλά μέρη «δρίμες», μέρες δηλαδή με περιεχόμενο δριμύ, οξύ. Τις μέρες αυτές δεν αρχίζουν καμιά δουλειά, ούτε οι γυναίκες μπουγαδιάζουν, αλλά ούτε και οι άντρες «αυλακιάζουν» κήπους. Η τρίτη Μαΐου, είναι η μέρα που συγκεντρώνει την κακή δύναμη του Μάη. Είναι της ΑΓΙΑΣ ΜΑΥΡΑΣ, όπου για διάφορους λόγους δεν κάνουν δουλειές. Στην Κύπρο δεν κάνουν δουλειές της Αγίας Μαυρας, για να μη γεμίσει το σπίτι μαύρες (κατσαρίδες). Στην παλιά Αθήνα, αυτήν την γιορτή οι γυναίκες δεν έπιαναν βελόνα, για να μην βγάλουν σπυριά, που επίσης τα έλεγαν μαύρες, ενώ στη Ήπειρο, της Αγίας Μαυρας δεν κάνουν χωράφι, γιατί θα πάθουν ζημιά. Ένας, λένε, που έκανε χωράφι της Αγίας Μαυρας, με δυο μαύρα βόδια (όλα μαύρα) έμεινε με τη βουκέντρα στο χέρι, γιατί του ψόφησαν και τα δυο. Μια ακόμα αποφράδα μέρα του Μάη, είναι η όγδοη, που είναι και η μνήμη του Αγίου Ιωαννη του Θεολόγου, ο οποίος σε πολλά μέρη ονομάζεται «Αι Γιάννης Χαλαζας, η Βροχαρης». Εδώ έχουμε φανερή την κακια δύναμη του Μάη, τον κίνδυνο που απειλεί τα σπαρτά, τα οποία είναι σχεδόν ώριμα για θερισμό. Η κακιά δύναμη, είναι η βροχή, και το χαλάζι. Μια παροιμία λέει. «Στων αμαρτωλών τη χώρα, το Μάη μήνα βρέχει», η «Στο κακορίζικο χωριό, το Μαν το βρέχει το νερό». Την πρωτομαγιά ο κίνδυνος που παραμονεύει, προέρχεται από τα μάγια. Μάης – μάγια- μαγεύω-μάγισσες, λέξεις που συνδέονται μαζί τους. Γιατί άραγε το Μάη, όπως λέει ο λαός μας πιάνουν τα μάγια; Στην ανατολική Θράκη, στο Σαμακοβι, υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες για τα «μάγια» του Μάη. Μια από αυτές λέει ότι κάποιος έβγαινε ολοτσιτσιδος από το σπίτι του, και πλάγιαζε έτσι μέσα στο χωράφι μέσα σπαρτά. Εκεί που πλάγιαζε, όλο το γέννημα έπεφτε, έλεγε λόγια μαγικά, και πλάγιαζε όλο το χωράφι, σαν να ‘χε πέσει χαλάζι. Μόνο τρία στάχια μένανε όρθια, και αυτά τα έπαιρνε, και τα πήγαινε στο δικό του χωράφι, στο οποίο το στάρι γινόταν πολύ. Έτσι, ο «μάγος» η η «μάγισσα», έκλεβε όλο το ξένο «μπερκέτι», δηλαδή όλο τον πλούτο, την αφθονία. Και ας δούμε και τις καλές ιδιότητες, η αν θέλετε, το «καλό πρόσωπο» του Μάη, μια και είδαμε μερικές από τις κακές. Είναι η δύναμη της βλάστησης, της γονιμότητας, της αναπαραγωγής. Αυτή τη δύναμη, οι άνθρωποι θέλουν να την μοιραστούν με την φύση, και να την προκαλέσουν στον εαυτό τους. Φορείς της γονιμότητας, είναι οι γυναίκες, γι αυτό και η πρωτομαγιά είναι στα περισσότερα μέρη γυναικεία γιορτή. «Γυναικιτ’κη γιορτή η πρωτομαγιά» λένε στη Θράκη. Το σύμβολο της δύναμης της φύσης κατά την παράδοση μας, είναι το Μαγιάτικο στεφάνι. Κρεμώντας το στην πόρτα του σπιτιού μας, μεταδίδουμε με μαγικό τρόπο και στον εαυτό μας τη δύναμη της φύσης. Είχε παλιά σημασία ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο κατασκευαζόταν το στεφάνι σε διάφορα ελληνικά μέρη. Στη Σμύρνη για παράδειγμα, την παραμονή της πρωτομαγιάς οι γυναίκες πήγαιναν στην εξοχή, και έκοβαν απ’ όλα τα πράγματα που ‘χουν καρπό: σιτάρι, κριθάρι, συκιά με σύκα, σκόρδο, κρομμύδι, αμυγδαλιά με τα’ αμύγδαλα, ροδιά με το ρόδι, και τα κρεμούσαν στην πόρτα του σπιτιού από πάνω. Αυτός ήταν ο Μαης, και τον είχαν κρεμασμένο μέχρι και του Αϊ Γιάννη του Θεριστή. Τότε τον έβγαζαν, και τον έριχναν στην «φουναρα» (φωτιά του Αϊ Γιάννη). Στο Αιβαλι (όπως πριν είκοσι χρόνια μου είχε πει μια γιαγιά) σε κάθε στεφάνι έβαζαν κι ένα σκόρδο, για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό, κι ένα στάχυ για την καλοχρονιά. Αυτά φίλοι μου είναι μερικά στοιχεία, που αφορούν τον Μάη, αλλά και κάποιες από τις «δοξασίες» και συνήθειες του λαού μας. Πολλά από αυτά έχουν χαθεί, μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έφυγαν από κοντά μας,

ΑΠΡΙΛΗΣ 1985 – ΑΠΡΙΛΗΣ 2008

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε μια «ΜΑΥΡΗ» επέτειο, εκείνη του φοβερού «ατυχήματος» στον Πυρηνικό Αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ.
Πέρασαν εικοσιτρια χρόνια από τότε, και παρόλο που «η ζωή συνεχίζεται», δεν αναρωτιόμαστε ΠΩΣ!
Το Πυρηνικό αυτό «ατύχημα», είχε άσχημα αποτελέσματα όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες.
«Η πυρηνική καταστροφή στο Τσερνομπίλ στις 26 Απριλίου 1986, έχει δημιουργήσει την μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων στον κόσμο, που έχουν πληγεί από τον καρκίνο λόγω πυρηνικού ατυχήματος, σύμφωνα με επιστήμονες της Βρετανίας και των ΗΠΑ, που συναντήθηκαν στο συνέδριο, ECCO 11 - European Cancer Conference, που διεξήχθη στη Λισσαβόνα από 21 έως 25 Οκτωβρίου 2001».
Τρομακτική όμως είναι και η Ελληνική Πραγματικότητα όπως περιγράφεται σε άρθρο της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» απόσπασμα του οποίου θα θυμίσω σε πολλούς.
Είναι από την στήλη «Ο ΙΟΣ»(http://www.iospress.gr/ios2006/ios20060416.htm) και το δημοσίευμα είναι του 2006!
Τίτλος:
Το ελληνικό Τσερνομπίλ
Ας θυμηθούμε λοιπόν την εφιαλτική πραγματικότητα της χώρας μας.«Και καλά οι σοβιετικοί, που καθυστέρησαν τρεις μέρες να ενημερώσουν την ανθρωπότητα ότι κάτι συνέβη.
Ποιος θα το περίμενε όμως ότι, στην Ελλάδα του 1986, η "επικοινωνιακή διαχείριση" του Τσερνομπίλ από πολιτικούς και επιστήμονες θα υπαγορευόταν αποκλειστικά και μόνο από μικροπολιτικές ή συντεχνιακές σκοπιμότητες;
Σε λίγες μέρες κλείνουν είκοσι χρόνια από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ (25.4.1986), το σημαντικότερο του είδους. Όπως έγινε και σε προηγούμενες επετείους, τα σχετικά αφιερώματα κατά πάσα πιθανότητα θ' ασχοληθούν κυρίως με τις επιπτώσεις του ατυχήματος στον τόπο της καταστροφής (Ουκρανία και Λευκορωσία) και την τύχη των χιλιάδων «εθελοντών» οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν τότε για την κατάσβεση της ραδιενεργού πυρκαγιάς.Κάποια άλλα δημοσιεύματα θ' ασχοληθούν ενδεχομένως με τις επιπτώσεις του συμβάντος στη χώρα μας. *Η αρχή έγινε με άρθρο των «Νέων» (1.4.2006), βασισμένο στις μετρήσεις του καθηγητή του ΕΜΠ Σίμου Σιμόπουλου για την παρουσία ραδιενεργού καισίου στη Βόρεια και την Κεντρική Ελλάδα. «Από το Καρπενήσι έως την Καρδίτσα, την Κατερίνη, το Κιλκίς, από τη Θεσσαλονίκη έως τη Χαλκιδική και τη Φλώρινα οι συγκεντρώσεις του -ραδιενεργού- καισίου φτάνουν ακόμα τα 65 κιλομπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο, όταν το όριο επικινδυνότητας, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν ξεπερνά τα 5 κιλομπεκερέλ», διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο συγκεκριμένο αφιέρωμα. Σε παρόμοια συμπεράσματα καταλήγουν και έρευνες άλλων ελλήνων επιστημόνων, δημοσιευμένες κυρίως σε ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού.Αυτό που μάλλον λίγοι θα θυμηθούν, ωστόσο, είναι η υποδοχή του ατυχήματος από τους διαμορφωτές της εγχώριας κοινής γνώμης (ΜΜΕ, επιστήμονες, κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα κι αρμόδιες υπηρεσίες) τις μακρινές εκείνες μέρες του έτους 1986. Συνήθως στα επετειακά ρεπορτάζ καταγράφεται απαξιωτικά ο πανικός των ημερών - όταν οι τρομοκρατημένοι πολίτες όρμησαν στα σουπερμάρκετ, αδειάζοντας σε χρόνο μηδέν τα ράφια από το (κατά τεκμήριο μη ραδιενεργό) συμπυκνωμένο γάλα, μια και το φρέσκο θεωρούνταν ύποπτο. Αποσιωπάται, αντίθετα, η στάση των υπεύθυνων φορέων που, τις ώρες της πρωτόγνωρης κρίσης, επιχείρησαν είτε να πείσουν τον κόσμο για το ακίνδυνο της ραδιενέργειας, είτε (στην περίπτωση της δεξιάς) να αξιοποιήσουν τον τρόμο του προς όφελος μιας μικροπολιτικής, ψυχροπολεμικής καμπάνιας.Το ατύχημα συνέβη στις 25 Απριλίου κι ανακοινώθηκε από τους Σοβιετικούς στις 28, όταν το ραδιενεργό νέφος πέρασε τα σύνορα και δεν μπορούσε να συγκαλυφθεί. «Αυτοσυγκράτηση» διά ροπάλου*Τρεις μέρες αργότερα έχουμε την πρώτη επίσημη τοποθέτηση των ελληνικών αρχών: «Η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας παρακολουθεί και ελέγχει την κατάσταση με συνεχείς μετρήσεις στον ελληνικό χώρο», καθησυχάζει τα ΜΜΕ (και μέσω αυτών τους πολίτες) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ακόμη πιο καθησυχαστικός, ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Κ. Παπαθανασόπουλος «διαβεβαίωσε ότι δεν δικαιολογείται ανησυχία» («Ε» 2.5.86). Τα ίδια και από την ΕΕΑΕ την επομένη. Το ανακοινωθέν της δεν περιορίζεται στη διαπίστωση ότι «δεν έχει παρατηρηθεί οιαδήποτε αύξηση ραδιενέργειας στους σταθμούς ελέγχου», αλλά προχωρεί και σε κατηγορηματικές προβλέψεις για την απουσία μελλοντικού κινδύνου: «Ακόμη και σε περίπτωση που οι μετεωρολογικές συνθήκες ευνοήσουν τη μεταφορά υπολειμμάτων ραδιενεργού νέφους προς τη χώρα μας», διαβάζουμε, «δεν αναμένεται να σημειωθεί σημαντική αύξηση του επιπέδου ραδιενέργειας, δεδομένης της σημαντικής εξασθένησης του νέφους λόγω του μεσολαβήσαντος χρονικού διαστήματος» («Ε» 3.5.86). Την ίδια μέρα, Ιταλία και Ρουμανία προχωρούν στη λήψη μέτρων. Στην Ελλάδα τα πρώτα μέτρα θα παρθούν (με τη μορφή «συστάσεων» αποφυγής του φρέσκου γάλακτος και καλού πλυσίματος των φρούτων και των λαχανικών) στις 5 Μαΐου. Η προσπάθεια να κρατηθούν τα πνεύματα σε χαμηλούς τόνους θα διατηρηθεί, ωστόσο, μέχρι τέλους. *Ενώ εγκύκλιοι του υπ. Παιδείας συνιστούν λ.χ. την «αποφυγή εκδρομών στο ύπαιθρο» και, «αν τα παιδιά βραχούν από βροχή ή λασπόνερα ή κυλιστούν σε βρεγμένο χορτάρι», να κάνουν αμέσως «λουτρό ή καταιονισμό με άφθονο νερό, κατά προτίμηση φυσικής θερμοκρασίας (όχι ζεστό)», ο υπουργός Υγείας Γιώργος Γεννηματάς αποφαίνεται δημόσια πως «η υγεία του ελληνικού λαού δεν κινδυνεύει βιολογικά μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ αλλά ψυχικά» και μεταφέρει «διαβεβαίωση» της αρμόδιας Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων της ΕΟΚ ότι «δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία για το καίσιο και το στρόντιο» (14.5.86).»
Ένα απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» του 2006, που ουσιαστικά φωτογραφίζει ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ, αυτό που ακλούθησε ΜΕΤΑ μέχρι και σήμερα.
Μέχρι ΠΟΤΕ θα είμαστε τα θύματα που θα ζουν στα διάφορα Τσερνομπίλ και θα πεθαίνουμε από την εγκληματική αδιαφορία των όποιων συμφερόντων;
Θα μου πει κανείς;
Θα υπάρξει ποτέ στιγμή, που ΔΕΝ θα κινδυνεύουμε από ένα νέο Τσερνομπίλ;
Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας;

ΟΙ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ

Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει, και το θανατικό χτυπά ανελέητα το χώρο της μουσικής.
Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν στον αιώνα των «ανακαλύψεων», να μην μπορούν οι επιστήμονες να βρουν το γιατρικό για την καταραμένη αρρώστια, τον καρκίνο.
Πριν ένα μήνα έφυγε ο φίλος μου , ο Μιχάλης Ζαμπέτας και ανήμερα του Πάσχα έφυγε και ένας άλλος καλός φίλος, ο Συνθέτης ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ.
Δεν υπάρχει χειρότερο από το να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σε πληροφορούν ότι ένας δικός σου άνθρωπος «έφυγε».
Ο Μάριος Τόκας εκτός από πραγματικά μεγάλος συνθέτης, υπήρξε και μια μεγάλη «καρδία», που χωρούσε ΟΛΟΥΣ μέσα.
Γνωστούς και αγνώστους, εχθρούς και φίλους.
Εχθρούς;
Όχι.
Ο Μάριος ΔΕΝ είχε εχθρούς.
Είχε μόνο φίλους, στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κύπρο, στην Ελλάδα, αλλά και στο Εξωτερικό.
Οι Δημιουργίες του είχαν κάτι το «ιδιαίτερο» που αμέσως τον έκαναν «αποδεκτό» ακόμα και από τους πιο απαιτητικούς, τους πιο «δύστροπους».
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, κρατιόταν πάντα μακριά από τα «φώτα» της δημοσιότητας.
Δημιουργούσε, και έκανε «θόρυβο» με το ΕΡΓΟ του, και όχι με ανούσιες συνεντεύξεις και τηλεοπτικές παρουσίες.
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα μέσα από ένα σύντομο βιογραφικό.
Ο Μάριος Τόκας γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του ’54 στη Λεμεσό. Σε μικρή ηλικία έρχεται σε επαφή με την μουσική όταν παρακολούθησε μία συναυλία στη Λεμεσό το ’67 με τους Θεοδωράκη, Φαραντούρη, Μητροπάνο, Πουλόπουλο και Ελένη Ροδά.
Τότε ήταν 13 χρόνων και «συγκλονίστηκε», όπως είχε δηλώσει!
Έζησε από την πρώτη γραμμή -ως φαντάρος- τις δύο φάσεις της τουρκικής εισβολής.
Έφυγε από την Κύπρο με το όνειρο να κάνει καριέρα στο πεντάγραμμο και με το πρώτο του πιάνο (δώρο του πατέρα του σε μικρή ηλικία, σε δύσκολους καιρούς) να τον έχει βοηθήσει να ελπίζει σε αυτό.
Έφθασε στην Αθήνα το 1975 να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή και παράλληλα σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο.
Στα τέλη του ’78 έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο με «Τα τραγούδια της παρέας».
Επιλέγοντας ως ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά καθιερώθηκε μεμιάς στη συνείδηση του ψαγμένου μουσικόφιλου κοινού.
Με τα «Λαδάδικα» σε στίχους του Φίλιππου Γράψα που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος έγραψε τη δική του, χρυσή σελίδα στο πεντάγραμμο.
Τον Μάνο Λοΐζο τον θεωρούσε άνθρωπο που τον βοήθησε πολύ στα πρώτα του βήματα.
Ιδιαίτερες ήταν οι συνεργασίες του με τους Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη και Μανώλη Μητσιά, στους οποίους "χάρισε" μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες τους.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
2.1 1979 - ΤΑ ΒΟΡΙΑΔΑΚΙΑ - Νίκος Νομικός, Θέμης Αδαμαντίδης, Γιάννα Νομικού 2.2 1982 - ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Διονύσης Θεοδόσης, Δήμητρα Γαλάνη 2.3 1984 - ΜΙΚΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - Αντώνης Καλογιάννης 2.4 1989 - ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΟ ΦΟΡΤΗΓΟ - Γιάννης Πάριος 2.5 1992 - Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑ - Δημήτρης Μητροπάνος 2.6 1993 - ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ - Γιάννης Πάριος 2.7 1994 - ΠΑΡΕΑ Μ' ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ - Δημήτρης Μητροπάνος 2.8 1995 - ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΦΟΡΜΗ - Κατερίνα Κούκα 2.9 1997 - ΜΕ ΟΝΟΜΑ ΒΑΡΥ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ - Στέλιος Διονυσίου 2.10 1998 - ΒΙΟΣ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΣ - Μανώλης Μητσιάς 2.11 1998 - ΘΕΟΓΕΝΝΗΤΩΡ ΜΑΡΙΑ - Μ. Μητσιάς, Κ. Χατζηχριστοδούλου 2.12 1999 - ΕΝΤΕΛΒΑΪΣ - Δημήτρης Μητροπάνος 2.13 2001 - ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ - Πασχάλης Τερζής 2.14 2002 - ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ – Διάφοροι, καθως και άλλες αξιόλογες δουλειές.
Δεν επαψε ποτέ να βοηθά και να συμβουλεύει τους νεότερους λέγοντας χαρακτηριστικά να κάνουν τα πάντα με την «ψυχούλα» τους.
«Το έργο τους να προηγείται τον ονομάτων τους».
Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ- «Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ»

Μια εξαιρετική δουλειά, η οποία ταιριάζει και στις Άγιες αυτές ημέρες, είναι η νέα κυκλοφορία της Δισκογραφικής Εταιρίας «ΣΕΙΣΤΡΟΝ».
Οι Μουσικές Εκδόσεις ΣΕΙΣΤΡΟΝ παρουσιάζουν το δισκογραφικό έργο εκκλησιαστικής μουσικής κατάνυξης «Η Ζωή εν τάφω». Ο Επιτάφιος Θρήνος της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής εν χορδαίς και οργάνοις του ερμηνευτή, πρωτοψάλτη, καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής και θεολόγου ΣΩΤΗΡΗ ΔΟΓΑΝΗ.Ο διακεκριμένος και με ιδιαίτερες ευαισθησίες καλλιτέχνης ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ μας μεταφέρει φέτος, με έντονη συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί ρίγος και μυσταγωγικό δέος, στην κοινωνία του Επιτάφιου Θρήνου της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής με το μουσικό του έργο: «Η Ζωή εν τάφω…» ως φυσική συνέχεια του πρώτου του δισκογραφικού πονήματος με τον τίτλο: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…» Υμνωδία και υμνολογία της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας εν χορδαίς και οργάνοις – που επίσης κυκλοφορεί από τις Μουσικές Εκδόσεις ΣΕΙΣΤΡΟΝ.
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ ως ιεροψάλτης, συγγραφέας και ενορχηστρωτής στα πλαίσια του έργου του: «Η Ζωή εν τάφω…» αποδίδει με τρόπο προσωπικό μα συγκλονιστικό, την υμνολογία και την υμνωδία των Εγκωμίων του Επιταφίου της Μ. Παρασκευής, δίνοντας «φωνή» στο ανεπιτήδευτο μοιρολόι της Δημιουργίας, της άλογης φύσεως και του ανθρώπου ενώπιον του κηδευόμενου Χριστού. Της Δημιουργίας που καλείται να κηδεύσει τον Θεό και ταυτόχρονα προσδοκά τη βέβαιη Ανάστασή Του. Με ευλάβεια και σεβασμό απέναντι στο βυζαντινό πατριαρχικό ερμηνευτικό ύφος, ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ ψάλλει με μοναδικό τρόπο το μέλος του Επιτάφιου Θρήνου σε μια ατμόσφαιρα ντυμένη από ανάσες και μυρωδιές αγγελικές, κατορθώνοντας να σαρκώσει μέσα από μια εξαίσια οργανική συνοδεία αλλά και διακριτικές απαγγελίες στην ανάγκη έκφρασης του πενθούντα Ανθρώπου, το απόλυτο της συντριβής ολόκληρης της Φύσεως για τον θάνατο του Πλάστη της.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Δομή έργου, καλλιτεχνική επιμέλεια, συγγραφή κειμένων και ενορχήστρωση:ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣΕρμηνεία και αφήγηση:Ο ιεροψάλτης, καθ. βυζαντινής μουσικής, θεολόγος και ερμηνευτής:ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ
Ποίηση - Απαγγελία:Με το ποίημα "Να τη θυμάστε τούτη τη νύχτα" η ποιήτρια και συγγραφέαςΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ
Συμμετέχουν οι μουσικοί με αλφαβητική σειρά οι:Γιώργος Αλεβίζος (ούτι, μπεντίρ, κρόταλα, ρεκ)Γιάννης Δριμάλας (κανονάκι)Μάριος Ζάρκος (midi τσέλο)Σταύρος Ντάλας (σάζι, ταμπούρ)Ηλίας Παλιουδάκης (βιολί)Πέτρος Σαριδάκης (κρητική λύρα, λυράκι)Κώστας Τσίντζας (κόντρα μπάσο)Χρήστος Χαρχαλάκης (βιολί)
Το ποίημα " Να τη θυμάστε τούτη τη νύχτα" συνέγραψε και απαγγέλλει η ποιήτρια και συγγραφέας Άννα Μπιθικώτση η οποία και συμμετέχει δι' απαγγελιών στα μέρη 4, 15 και 17
Η εικονογραφική παράσταση του εξωφύλλου προέρχεται από την ιερά Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους
Δημιουργικό: Αργυρώ Σύριγγα - ΧρωμοδιάστασηΌλες οι ηχογραφήσεις, ο προγραμματισμός και το ρεμίξ έγιναν από τον Μάριο Ζάρκο.Παραγωγή:ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΕΙΣΤΡΟΝ.
Είναι κατι τετοιες παραγωγες, που μεσα στην καθημερινοτητα μας ερχονται να ανατρεψουν το αγχος, και το διαρκες «τρεξιμο».
Είναι μια δουλεια που μας φερνει σε επαφη με το Θειο, και μας γαληνευει.
Τι ποιο καλο, και πρεπον από την επικοινωνια (εστω και μ΄αυτό τον τροπο) με τον Δημιουργο;
Αποκτηστε αυτή τη δουλεια, όχι μονο επειδη είναι Μεγαλη Εβδομαδα, αλλα επειδη Δεν πρεπει να λειπει από κανεναν.

ΟΤΑΝ ΟΙ «ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ» ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΣΙΑ!

Έχει γίνει της «μόδας» να γίνονται συσκέψεις για κάθε τι.
Εγώ θα αφήσω στην άκρη τις άλλες, και θα ασχοληθώ με τις συσκέψεις που γίνονται στα πλαίσια της προετοιμασίας για την «Αντιπυρική Περίοδο».
Εδώ είμαστε, περάστε κόσμε!
Αυτού του είδους οι συσκέψεις έχουν καταντήσει «γραφικές» αφού από αυτές δεν προκύπτει κάτι ΑΞΙΟΛΟΓΟ.
Μαζεύονται οι φορείς, και ο καθένας λέει τον «πόνο» του!
Ο καθένας ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ, λέει τι «μέτρα» έχει πάρει, και διαβεβαιώνει ότι είναι «ΠΑΝΕΤΟΙΜΟΣ» για την αντιμετώπιση της όποιας καταστροφής, δηλώνει πανέτοιμος για να πλήξει την πύρινη λαίλαπα, ΑΛΛΑ…….
Όλα αυτά θα ήταν τέλεια, ΑΝ ήταν αληθινά, η έστω αν πλησίαζαν την πραγματικότητα.
Καλός ο σχεδιασμός, και είναι ακόμα καλύτερος όταν ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.
Στη χώρα μας όμως, στο βασίλειο της «χαρτουρας», τα σχέδια γίνονται για να αυξάνεται ο όγκος του χαρτιού.
Κανείς δεν εξετάζει αν τα σχέδια αυτά που παρουσιάζονται στις συσκέψεις είναι εφικτό να εφαρμοστούν στην πραγματικότητα, και όχι σε «φανταστικά σενάρια».
Πάμε λοιπόν σε κάποιες λεπτομέρειες, έτσι, για να δούμε τι γίνεται σε μια σύσκεψη τις περισσότερες φορές!
Μιλούν οι αρμόδιοι της Πολιτικής Προστασίας που είναι ο διοργανωτής των συσκέψεων αυτών, κατόπιν το λόγο παίρνουν οι «γραμματείς» των περιφερειών, μετά οι εκπρόσωποι των Νομαρχιακών και Τοπικών Αυτοδιοικήσεων, τα Δασαρχεία, η ΔΕΣΕ, η ΕΛ.ΑΣ, τα Λιμεναρχεία, η Πυροσβεστική, η ΕΟΔ, και ένα σωρό άλλοι φορείς που με την παρουσία τους και τα λεγόμενα τους (α, και τα σχέδια τους τα επιχειρησιακά) καθησυχάζουν τους παρευρισκόμενους και τους κάνουν να νοιώθουν ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι ΔΕΝ θα καούν.
Η τέλεια εικόνα!
Η ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Παρακολουθώντας μια τέτοια σύσκεψη, και ακούγοντας τις περιγραφές για τον ΤΕΛΕΙΟ σχεδιασμό και την ΠΛΗΡΗ ετοιμότητα, πολλά ερωτήματα άρχισαν να με βασανίζουν.
Πως είναι όλα έτοιμα, όταν στα δάση μας οι ΠΥΡΟΖΩΝΕΣ δεν έχουν καθαριστεί;
Πως είναι όλα εντάξει, όταν η χώρα είναι ΓΕΜΑΤΗ από σκουπιδότοπους ακόμα και μέσα στα δάση, βόμβες έτοιμες να εκραγούν;
Πως είναι όλα εντάξει, όταν οι περισσότεροι δασικοί δρόμοι, είναι κατεστραμμένοι από «νεροφαγιές», και δεν υπάρχει τρόπος να πλησιάσουν πυροσβεστικά;
Πως είναι όλα εντάξει με το 60% των Πυροσβεστικών οχημάτων γερασμένων;
Πως είναι όλα εντάξει όταν και φέτος θα αναζητήσουμε λύσεις της τελευταίας στιγμής, όταν θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος;
Πως είναι όλα εντάξει όταν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα είναι γερασμένα;
Πως είναι όλα εντάξει με το προσωπικό της πυροσβεστικής ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ και ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ χωρίς ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ;
Πως είναι όλα εντάξει με το 80% των περιοχών Υψηλής Επικινδυνότητας να μην έχουν καθαριστεί από τους αρμοδίους (αποψίλωση οικοπέδων δίπλα σε δάση κλπ);
Πως είναι όλα εντάξει όταν το κράτος αντί να αναβαθμίσει την Πυροσβεστική την υποβαθμίζει με έμμεσους τρόπους;
Πως είναι όλα εντάξει όταν ο ΠΟΛΙΤΗΣ δεν έχει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ για να διαφυλάξει ο ίδιος την φύση, την ζωή του;
Πως είναι όλα εντάξει, όταν ακούω τις δικαιολογίες τους στο ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ αυτά που ΕΠΡΕΠΕ να κάνουν, όταν τους ακούω να λένε ότι ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΧΡΗΜΑΤΑ γι αυτό ΔΕΝ καθάρισαν τις πυροζωνες, γι αυτό ΔΕΝ ΕΞΟΠΛΙΣΑΝ το προσωπικό, ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, για αυτό ΚΑΗΚΑΝ ΠΕΡΣΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΟΥΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ.
Γιατί ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, όλα είναι ΕΤΟΙΜΑ, ΟΛΑ……
Πώς να είναι όλα εντάξει, οταν το κράτος δεν δίνει χρήματα για όλα αυτά και άλλα τόσα, όταν το κράτος τα χρήματα τα δίνει ΟΧΙ στην ασφάλεια, αλλά σε υποτιθέμενες «πολιτιστικές εκδηλώσεις- επιχορηγήσεις».
Πώς να είναι όλα εντάξει, μου λέτε;

ΑΔΙΑΒΛΗΤΟ; ΠΟΙΟ ΑΔΙΑΒΛΗΤΟ;

Πάει πολύς καιρός που ήθελα να γράψω αυτό το άρθρο, πάει πολύς καιρός που ήθελα να βγάλω στη φόρα τη «διαφάνεια» που μας πολυδιαφημίζουν κάποιοι και τα παιχνίδια που παίζονται στα «πλαίσια» της διαφάνειας αυτής.
Κάτι με έκανε να το αναβάλω συνέχεια, και να περιμένω κάποια επιπλέον στοιχεία, κάποιος να ανοίξει επιτέλους το στόμα του και να μιλήσει, να πει τι συμβαίνει, να πει δημόσια ότι «ΚΑΤΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΕΔΩ».
Για να μην σας μπερδέψω πρέπει να πω ότι μιλώ για τις εισαγωγικές «εξετάσεις» στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, η καλύτερα, για τις κομματικές» εξετάσεις.
Έτυχε ο φίλος και συνάδελφος Εθελοντής Πυροσβέστης και Πρόεδρος της Ένωσης Εθελοντών Πυροσβεστών Αττικής να είναι φέτος ένας από τους υποψήφιους, από όλους εκείνους που έγραψαν για να εισαχθουν στο Πυροσβεστικό Σώμα.
Μίλησα με τον Δημήτρη, τα είπαμε, μου είπε τις εντυπώσεις του από την όλη διαδικασία, και τις έγραψε ο ίδιος, για να σας τις μεταφέρω σαν μια «Έκθεση» η οποία θα κάνει πολλούς να ΝΤΡΑΠΟΥΝ, και τον κοσμάκη να σταυροκοπηθεί για ακόμα μια φορά.

«Συμμετέχοντας στις γραπτές εξετάσεις»
Δεν συνηθίζω να μιλάω πριν διαπιστώσω και εγώ ο ίδιος αυτά που κάποιοι λένε εδώ και καιρό. Πρόσφατα έγιναν οι γραπτές εξετάσεις για τον διαγωνισμό του Πυροσβεστικού Σώματος.
Από πέρυσι που εφαρμόστηκε αυτή η διαδικασία υπήρξαν αρκετοί που υποστήριξαν ότι δεν ήταν τόσο «καθαρές» όσο φαινόντουσαν, προβάλλοντας κάποια επιχειρήματα που έδειχναν να είχαν κάποια βάση.
Προσωπικά διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου για τα όσα ακουγόντουσαν γιατί δεν είχα λάβει μέρος και όσο να είναι μπορεί να μην ισχύουν πάντα όσα σου μεταφέρουν. Φέτος μετείχα στην διαδικασία περισσότερο σαν εμπειρία παρά σαν πραγματικός διαγωνιζόμενος και μπορώ να συμφωνήσω και εγώ με αυτές της «φωνές».
Ναι. Η διαδικασία που ακολουθείται στην γραπτή εξέταση δεν εξασφαλίζει το αδιάβλητο.
Όλα είναι στο φύλλο απαντήσεων που μπορεί να φαίνεται καλοφτιαγμένο αλλά μερικές φορές τα φαινόμενα απατούν.
Α. Στο φύλλο που παραλαμβάνεις, τα στοιχεία σου είναι ήδη συμπληρωμένα από τον εκτυπωτή.
Δεν τα συμπληρώνεις ο ίδιος για να διασφαλιστεί η μοναδικότητά του, ότι δηλαδή εκ των υστερών δεν θα ξανατυπωθεί και ξανασυμπληρωθεί από κάποιον άλλον θετικά ή αρνητικά. Το μόνο «ξένο» που έχει πάνω είναι η μονογραφή του επικεφαλή επιτήρησης πράγμα που αντιγράφετε εύκολα.
Β. Το όνομα στο φύλλο φαίνεται και ας καλύπτεται μπροστά με μαύρο αυτοκόλλητο. Διακρίνεται εύκολα εάν γυρίσεις το φύλλο από την πίσω πλευρά.
Οπότε μπορεί ο οποιοσδήποτε να επέμβει στο γραπτό αφού ξέρει ποιος είσαι. Αρκούν μερικά «Χ».
Γ. Δεν αναφέρω το γεγονός το αυτοκόλλητο να αφαιρείται πριν αυτό διορθωθεί.
Δ. Αλήθεια γιατί ζητούσαν πίσω το Ερωτηματολόγιο;
Μήπως για να μην θυμάσαι τι ακριβώς απάντησες;
Ε. Το «μυστικό» της βαθμολόγησης.Πιθανόν όσοι είχατε πάρει μέρος και πέρυσι μπορεί να καταλάβατε τον τρόπο βαθμολόγησης παρόλα αυτά θα κάνω μια μικρή ανάλυση για όσους δεν διάβασαν προσεκτικά την προκήρυξη.
Το καλύτερο είναι να τις απαντήσεις όλες και αυτό γιατί:Ή απαντάς μόνο σωστά 30 ερωτήσεις, όποτε 30 σωστές x 2 βαθμούς x 30 συντελεστή =1800
Ή εφόσον δεν είσαι απόλυτα σίγουρος για τις 30 τότε τις απαντάς όλες με στόχο 31 τουλάχιστον σωστές! 31 σωστές x 2 βαθμούς x 30 συντελεστή=1860 – 19 οι λάθος = 1841.
Συγχαρητήρια πέρασες!
Τότε προς τι το «αν δεν ξέρεις κάποια ερώτηση καλύτερα άφησε κενό για να αποφύγεις την αρνητική βαθμολογία»;
Μήπως είναι «παραθυράκι» για να μένουν κενές και να συμπληρώνονται εκ των υστέρων;
Ποιος είναι βέβαιος ότι οι πρώτες 30 που απάντησε είναι ολόσωστες;
Σίγουρα ελάχιστοι.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διασφαλίσεις την διαδικασία αρκεί να το θέλεις. Ας το σκεφτούν οι υπεύθυνοι
Οι σκέψεις δικές μου, τα συμπεράσματα δικά σας…
Μέχρι να ξεκινήσει η εξέταση δημιουργήθηκαν τα γνωστά πηγαδάκια και το καλύτερο που έχεις να κάνεις για να μαθαίνεις πράγματα όταν δεν σε ξέρουν, είναι να κάνεις τον ανήξερο.Ακούς πράγματα που δεν φαντάζεσαι… η μάλλον φαντάζεσαι αλλά κανείς δεν τα ομολογεί. Ξέρεις τι είναι να συμφωνούν ότι το σύστημα «μυρίζει»;
Ξέρεις τι είναι να σε ρωτάνε εάν πέρασες να αφήσεις το όνομα σου από συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα;
Ξέρεις τι είναι εποχιακοί και εθελοντές με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη να επιμένουν για πολλοστή φορά με την ελπίδα ότι φέτος θα τα καταφέρουν και παράλληλα να προσπαθούν να καταλάβουν γιατί η εισαγωγή τους να εξαρτάτε από το Α Β Γ Δ και όχι από την αξιολόγηση του έργου τους όλα αυτά τα χρόνια;
Εδώ και χρόνια συνδικαλιστές ζητάνε την πρόσληψη δοκίμων πυροσβεστών μέσω των πανελληνίων εξετάσεων.
Προσωπικά πιστεύω ότι αποτελεί ομολογία ότι δεν μπορεί το ίδιο το Πυροσβεστικό Σώμα να εφαρμόσει ένα αξιοκρατικό σύστημα διαγωνισμού. Και όταν κάτι δεν μπορείς να το διαχειριστείς σωστά τότε καλύτερα να το διώχνεις από πάνω σου.
Αλλά ούτε οι πανελλήνιες είναι λύση για μένα.
Πλέον είναι πολύ λίγοι οι νέοι που ξέρουν τι πραγματικά θέλουν. Είναι κάποια επαγγέλματα που χρειάζονται υπερβάλλοντα ζήλο και αγάπη και να ξέρεις τι σημαίνει «καθήκον».
Ποιος 18χρονος το ξέρει;
Ελάχιστοι.
Αυτό που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους είναι η εξασφάλιση και τίποτα άλλο. Αυτό που θέλει το Π.Σ. είναι ποιότητα και όχι ποσότητα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση…
Κάποιοι θα συμφωνήσετε, κάποιοι θα διαφωνήσετε και κάποιοι θα αδιαφορήσετε για τα όσα είπα ελπίζοντας ότι οι δυο κουβέντες που είπατε κάπου, πιάσουν.
Και για να προλάβω μερικούς που μπορεί να πουν ότι στεναχωρήθηκα και νευρίασα που κόπηκα και γι αυτό τα λέω αυτά, αναφέρω τα παρακάτω.
Πρώτον, κόπηκα με την αξία μου. Δεύτερον όσοι με ξέρουν γνωρίζουν την πορεία μου στον εθελοντισμό.
Και τρίτον, εργάζομαι στον ευρύ δημόσιο τομέα ως μόνιμος και έχω προσληφθεί με τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ!
Δεν έχω κανένα παράπονο από την δουλειά μου και δεν χρειάστηκε ούτε να «προσκυνήσω» κανέναν, ούτε να φέρω κανένα τενεκέ λάδι από το χωριό για μπω στο δημόσιο.
Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι θα βρεθούν πάλι κάποιοι όπως και πέρυσι με περίσσιο θράσος («μαγκιά» το βλέπουν οι ίδιοι) να σου πουν κατάμουτρα ότι πέρασαν με μέσον, θεωρώντας όλους τους άλλους κορόιδα που δεν τα κατάφεραν. Αυτοί που από την επομένη θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο και να σώσουν έναν συνάνθρωπο μας.
Καλή επιτυχία και συνέχεια στους πραγματικά Πυροσβέστες.
Δημήτρης Ζέρβας

Πρόεδρος ΕΕΠΑ»
Φίλες και φίλοι, τα σχόλια δικά σας.
Πιστεύω ότι ο Δημήτρης τα είπε ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ.

ΠΕΡΙ «ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ»ΚΑΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ.

Σήμερα θα σας «μπερδέψω» λίγο με το θέμα που επέλεξα να ασχοληθώ, αλλά ταυτόχρονα θα σας προβληματίσω. Είναι κάτι σαν «κουίζ» το θέμα μας, και μπορείτε να βγάλετε ότι συμπέρασμα θέλετε, είτε αυτό θα είναι μέσα στα πλαίσια της «λογικής», είτε στα πλαίσια (και εκτός) του παραλόγου. Άλλωστε, πολλοί λένε ότι εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει η Ελλάδα (το ίδιο λένε και για τον στρατό). Ας δούμε κατ αρχήν τι σημαίνει ο Όρος «προδιαγραφή»! «Το σύνολο των χαρακτηριστικών και ιδιοτήτων ενός προϊόντος, που καθορίζονται από πριν, με σκοπό την σταθερή ποιότητα και την τυποποίηση της παραγωγής» (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλος – Φυτράκης). Αυτό λοιπόν σημαίνει «προδιαγραφή- προδιαγραφές» και δη Τεχνικές, και το συναντάμε τακτικά όταν μάλιστα πρόκειται να γίνει κάποιος διαγωνισμός στο Δημόσιο για προμήθειες τεχνικού εξοπλισμού, μηχανολογικού, ένδυσης, και γενικά ότι έχει να κάνει με προϊόντα που θα αγοραστούν με δημόσιο χρήμα. Δυστυχώς στην καθημερινότητα μας, σε όλα όσα προμηθευόμαστε δεν ψάχνουμε τις προδιαγραφές των προϊόντων που παίρνουμε πράγμα που θα ηταν προς όφελος μας, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις «άλλες προδιαγραφές και προμήθειες», αυτές που είναι για το δημόσιο. Δεν θα αναφέρω επίσης το ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ καθορίζει τις προδιαγραφές (δε χρειάζεται για την ώρα). Γίνεται λοιπόν ένας «διαγωνισμός» για προμήθεια ας πούμε οχημάτων για κάποια δημόσια υπηρεσία – οργανισμό, και ζητούν τα εν λόγο οχήματα να πληρούν τις παρακάτω προδιαγραφές. Να είναι 4χ4, να είναι υβριδικά, να φέρουν από το εργοστάσιο ειδικό εξοπλισμό, αερόσακους οδηγού – συνοδηγού και πλευρικούς, κλπ. Αυτές είναι οι προδιαγραφές των οχημάτων, βάσει των οποίων οι εταιρίες αυτοκινήτων των οποίων τα οχήματα τις πληρούν, μπορούν να συμμετάσχουν στον «διαγωνισμό». Ένα πολύ γενικό παράδειγμα. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε αντί για αυτοκίνητα για ρούχα, για υποδήματα, για σωστικά μέσα, για οτιδήποτε θα εξασφαλίσει πρώτα απ’ όλα και την ΑΣΦΑΛΕΙΑ στη χρήση των ειδών που θα προμηθευτεί το δημόσιο, αλλά και τις πιο συμφέρουσες γι αυτό τιμές αγοράς. Όπως βλέπουμε όλοι, στις προδιαγραφές αναφέρονται καθαρά και ΜΟΝΟ ΤΑ ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ. Δεν αναφέρεται (και θα ηταν ΠΑΡΑΝΟΜΟ αν γινόταν αυτό) συγκεκριμένη ΜΑΡΚΑ – ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ κατασκευής. Έτσι γίνεται στην Ευρώπη και γενικότερα σε όλες τις χώρες που οι «ΜΙΖΕΣ» καταλήγουν στην φυλακή. Στη χώρα μας τι συμβαίνει; Οι προδιαγραφές, δεν έχουν να κάνουν με τα όποια χαρακτηριστικά των προϊόντων, αλλά με τον κατασκευαστή αυτών, και ακόμα χειρότερα, με τον ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ αυτού. Έτσι, αυτό που το κράτος θα το προμηθευόταν με 20, το προμηθεύεται με 100 (!), γιατί είναι της συγκεκριμένης μάρκας την οποία έχει ο «κολλητός» που «ταΐζει». Αποκλείονται οι πολλοί υποψήφιοι οι οποίοι θα έδιναν την ευκαιρία στο κράτος να εξετάσει περισσότερες και πιο συμφέρουσες προσφορές, και την δουλειά την παίρνουν συνέχεια οι ίδιοι δυο τρεις! Όσο για τις προδιαγραφές; Ελάτε μωρέ τώρα. Ποιος δίνει σημασία αφού γίνει ο «διαγωνισμός» και μετά! Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι ορισμένοι να βάζουν στις τσέπες τους χρήματα τα οποία βγαίνουν από τις τσέπες μας προκειμένου να εξασφαλίσουμε τις όποιες υπηρεσίες πρέπει να μας προσφέρει το δημόσιο. Με αυτή την τακτική μάλιστα, δε φτάνει που πληρώνουμε δυο και τρεις φορές επάνω από την κανονική του τιμή ένα προϊόν, αυτόματα (προκειμένου να «φάνε») μειώνεται και ο αριθμός που βάσει μελέτης θα έπρεπε να προμηθευτούμε, γιατί βλέπετε τα χρήματα αντί να πάνε στα ταμεία των προμηθευτών, πάνε σε τσέπες επιτηδείων. Αυτή ηταν μια μικρή αναφορά στο θέμα των ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ, για να πάρετε μια «γεύση» των παιχνιδιών που παίζονται. Σύντομα θα συνδέσω την αναφορά αυτή με προμηθευτές και προμήθειες, και θα μάθετε μερικά ονόματα που για πολλά χρόνια και με την βοήθεια των πολιτικών φίλων τους απέκλειαν ακόμα και από τις συμμετοχές στους διαγωνισμούς τις ανταγωνίστριες εταιρίες, και έγιναν η αιτία να χρυσοπληρώνει το κράτος προϊόντα τους 40-60% πάνω από την πραγματική τους αξία στην ΛΙΑΝΙΚΗ. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα της οποίας τα στοιχεία θα πάνε στην Ε.Ε (η οποία χρηματοδοτεί) και στον εισαγγελέα. Σύντομα θα ακουστούν τα κανόνια να βροντούν.

ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ!

Τι συμβαίνει; Μα πολύ απλά, υπάρχει «κρίση». Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αναφέρομαι στα όσα συμβαίνουν στο Πυροσβεστικό Σώμα, και που δυστυχώς θα έχουν άσχημο αντίκτυπο σε όλους τους πολίτες. Έχω γράψει πολλά άρθρα που αφορούν την οικογένεια που ονομάζεται πυροσβεστική, μέλος της οποίας είμαι και εγώ με την ιδιότητα του Εθελοντή Πυροσβέστη. Για όλους εμάς που αγαπάμε αυτή την οικογένεια, είναι ότι χειρότερο να βλέπουμε να «μαραζώνει» εξαιτίας των πολιτικών επιλογών. Ακόμα η Πυροσβεστική λοιπόν ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ! Περιμένει εξοπλισμό, οχήματα, μα το κυριότερο; Περιμένει ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ προκειμένου να καλύψει τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ελλείψεις της. Και εκεί που συμβαίνουν όλα αυτά, σε λίγο ξεκινά η Νέα Αντιπυρική που θα βρει την Πυροσβεστική με τις ΙΔΙΕΣ και περισσότερες ελλείψεις. Το πανηγύρι με τις πυρκαγιές άρχισε ήδη αν δεν το καταλάβατε. Έλαβα μια επιστολή από την Ε.Α.Π.Σ (Ένωση Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος) η οποία εσταλη στον Υπουργό Εσωτερικών. Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε για ΠΙΑ πράγματα ουσιαστικά ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ τον Υπουργό οι Αξιωματικοί, και κατ’ επέκταση όλοι οι Πυροσβέστες. Να τί αναφέρει η επιστολή! "Κύριε Υπουργέ Με αφορμή την έναρξη των δασικών πυρκαγιών πριν καν τελειώσει ο χειμώνας, θα θέλαμε για άλλη μια φορά να σας εκφράσουμε την έντονη ανησυχία μας όσον αφορά την ετοιμότητα του Πυροσβεστικού Σώματος να αντιμετωπίσει τη νέα θερινή αντιπυρική περίοδο. Σας είναι γνωστό ότι οι περσινές προσλήψεις των 540 Πυροσβεστών, μόλις που καλύπτουν τα κενά από τις αποστρατείες του τελευταίου χρόνου, οι δε φετινές των 1260 που είναι σε εξέλιξη, δεν θα έχουν ολοκληρωθεί με την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου και οι νέοι Πυροσβέστες θα έχουν τελειώσει την εκπαίδευση τους στην λήξη της. Καλούμαστε λοιπόν και πάλι να αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη αντιπυρική περίοδο με πάνω από 4000 κενά σε προσωπικό. Λόγω της μεταβολής του κλίματος, το μεγαλύτερο τμήμα της δασικής μας έκτασης σε συνδυασμό με την ελλειπή πρόληψη (αποψίλωση, καθαρισμοί δασικών δρόμων, αντιπυρικών ζωνών, κ.λ.π.) προβλέπεται να δώσει μεγαπυρκαγιές, όπως συνέβη πέρσι στην Πελοπόννησο. Αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις με βάρδιες 3-4 Πυροσβεστών στις περισσότερες Πυροσβεστικές Υπηρεσίες , με καθυστερήσεις στην ανανέωση του πυροσβεστικού μηχανολογικού και λοιπού εξοπλισμού και με συμβασιούχους Πυροσβέστες που αισθάνονται προδομένοι από την μη υλοποίηση των υποσχέσεων της κυβέρνησης. Κύριε Υπουργέ Προτού δούμε και πάλι το ίδιο έργο με αυτό του 2007, με χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης καμένα και απώλειες ανθρωπίνων ζωών, προχωρήστε τώρα, άμεσα, στις αναγκαίες πολιτικές αποφάσεις: · για την εξασφάλιση των απαιτούμενων κονδυλίων για την κάλυψη άμεσα των κενών οργανικών θέσεων του Πυροσβεστικού Σώματος, · για τον εκσυγχρονισμό του μηχανολογικού και λοιπού πυροσβεστικού εξοπλισμού, · για την υλοποίηση όσων είναι απαραίτητα για μια αποτελεσματική προληπτική δασοπροστασία. Κύριε Υπουργέ Έγκαιρα σας απευθύνουμε την φωνή της αγωνίας μας. Μαζί και τη διαβεβαίωση, ότι οι Πυροσβέστες θα συνεχίζουν να πράττουν το καθήκον τους. Με αυταπάρνηση, προσήλωση στο καθήκον και επαγγελματισμό. Ο βαθμός της αποτελεσματικότητάς τους, όμως εξαρτάται από το αν η Πολιτεία κάνει το δικό της καθήκον, εξοπλίσει, θωρακίσει και εξασφαλίσει τα απαραίτητα στο Πυροσβεστικό Σώμα. Για να μη γίνει δεχτεί πάλι ο Πυροσβέστης , το ανάθεμα και το κοινωνικό γρονθοκόπημα, για την αμέλεια και την απραξία των πραγματικά υπευθύνων". http://firewriting.blogspot.com http://fireservicenews.blogspot.com

ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ».

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, υπηρεσίες, υπουργεία, και οργανισμούς, ΔΕΝ είναι τυχαία).
Ήρθε η ώρα να σας πω ένα παραμύθι, μόνο που αυτό καλοί μου φίλοι ΔΕΝ τελειώνει με το γνωστό «και ζησαν αυτοί καλά»…, και θα καταλάβετε το γιατί.
Ας ξεκινήσω λοιπόν το παραμύθι, όπως συνήθιζαν οι παλιοί «παραμυθάδες» τους οποίους φρόντισαν και αντέγραψαν οι Έλληνες Πολιτικοί, και όχι μόνο τους αντέγραψαν, αλλά και τους ξεπέρασαν.

Μια φορά και ένα καιρό, κάπου πάνω στον πλανήτη που λέγεται γη, υπήρχε μια χώρα, τόση δα, που την έλεγαν Ελλάδα!
Σ’ αυτή τη χώρα, την Ελλάδα, συνέβαιναν πολλά και διάφορα, τα οποία πολλές φορές ξέφευγαν από κάθε λογική.
Η Ελλάδα λοιπόν ήταν μια πολύ όμορφη χώρα, με πολλά δάση, με μαγευτικά τοπία, με κατοίκους οι οποίοι ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ σε όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη!
Στην χώρα αυτή άνθισαν τα γράμματα και οι τέχνες, και ήταν η πρώτη που ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Όλα αυτά συνέβησαν τα πολύ παλιά χρόνια, και σήμερα, οι κάτοικοι της Ελλάδας διαβάζουν για όλα αυτά τα επιτεύγματα μέσα από διάφορα βιβλία ιστορίας αλλά δεν πολυδίνουν σημασία στο χθες.
Δεν δίνουν σημασία στο χθες, γιατί τους απασχολεί το σήμερα.
Βλέπετε, σήμερα η Ελλάδα έπαψε να είναι τόσο όμορφη όσο ήταν παλιά!
Από τα δάση της έμεινε μόνο το 1/10 (!).
Σήμερα τα δάση της Ελλάδας είναι υποψήφια «οικόπεδα» για να χτιστούν εξοχικά, βίλες, επαύλεις, «αναψυκτήρια»…..
Μέσα σε αυτή τη χώρα, στα νεότερα χρόνια άρχισαν να λειτουργούν διάφορες υπηρεσίες, «οργανισμοί», κάποιες ειδικές υπηρεσίες μάλιστα τις ονόμασαν «υπουργεία».
Αυτά τα υπουργεία, αποφάσιζαν για το τι θα γινόταν στη χώρα.
Μάλιστα οι κυβερνήσεις της Ελλάδας ανέθεσαν σε κάθε υπουργείο και από ξεχωριστές «ευθύνες».
Για την προστασία της χώρας, από την αρχαιότητα ήταν ο στρατός ο οποίος τα νεότερα χρόνια εξοπλίστηκε με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά εκτός από το στρατό ήταν και η αστυνομία για την τήρηση της τάξης, και η πυροσβεστική για να προστατεύει και να βοηθά τον κόσμο στις φωτιές και τις άλλες φυσικές καταστροφές.
Φαίνεται όμως, ότι την πυροσβεστική ειδικά, δεν της έδιναν και ιδιαίτερη σημασία οι κυβερνήσεις της χώρας, γιατί ενώ κινδύνευε η χώρα να καεί από άκρη σε άκρη, είχαν αφήσει την πυροσβεστική με πολλές ελλείψεις σε προσωπικό, αλλά και σε ΜΕΣΑ με τα οποία θα αντιμετώπιζε τις φωτιές, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, και άλλα καταστροφικά φαινόμενα.
Κάποια στιγμή αποφάσισαν να ενισχύσουν την πυροσβεστική προσλαμβάνοντας συμβασιούχους για μερικούς μήνες.
Στα πλαίσια της ενίσχυσης αυτής, και αφού η χώρα είχε παράδοση από την αρχαιότητα σε «θεσμούς», αποφάσισαν να δημιουργήσουν και το θεσμό των «Εθελοντών της Πυροσβεστικής», οι οποίοι και αυτοί θα βοηθούσαν την πυροσβεστική τόσο στα συμβάντα, όσο και στην καθημερινότητα.
Ψήφισαν λοιπόν ΝΟΜΟ (έτσι γινόταν λένε και στα παλιά χρόνια) και έκαναν πραγματικότητα τους Εθελοντές Πυροσβέστες.
Και ενώ ήταν υποχρεωμένοι να τους ΝΤΥΣΟΥΝ, να τους ΕΞΟΠΛΙΣΟΥΝ και αυτούς, αλλά και τους Συμβασιούχους, τους άφησαν χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά, να επιχειρούν πραγματικά ΓΥΜΝΟΙ χωρίς ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Οι κυβερνήσεις μάλιστα κάθε φορά που οι Εθελοντές και οι Συμβασιούχοι ζητούσαν όλα τα ΜΕΣΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, άρχιζαν να λένε παραμύθια, να τάζουν λαγούς με πετραχήλια κοροϊδεύοντας τους ανθρώπους αυτούς.
Ξαφνικά, ήρθε μια μεγάλη πυρκαγιά, και καήκαν κάτοικοι της Ελλάδας, καήκαν Πυροσβέστες Μόνιμοι, Εποχιακοί, Εθελοντές…..
Καήκαν οι τελευταίοι γιατί δεν είχαν ΤΙΠΟΤΑ από αυτά ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΕΙ.
Και βγήκαν ΜΕΤΑ τις πυρκαγιές και άρχισαν τα μεγάλα λόγια πάλι!
Ποιοι;
Μα σας το είπα πιο πάνω!
Και ξαφνικά, μέσα στο χειμώνα, και πάλι άρχισαν πυρκαγιές, αλλά….
Οι Συμβασιούχοι, και οι Εθελοντές Πυροσβέστες είναι ΑΚΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ, και θα πάνε πάλι στις φωτιές έτσι γιατί έχουν κάτι που δυστυχώς οι άλλοι, οι «μεγάλοι παραμυθάδες» δεν έχουν.
Έχουν ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Αλλά αυτό φίλοι μου δεν αρκεί.
Πως θα μπεις ΜΟΝΟ με το φιλότιμο στο δάσος που καίγεται, χωρίς Τα κατάλληλα ρούχα, την κατάλληλη μάσκα, τα κατάλληλα υποδήματα, τους κατάλληλους επενδύτες, και άλλα πολλά;
Και η πυροσβεστική, πως θα αντιμετωπίσει τις καταστροφές όταν δεν έχει προσωπικό, και τα περισσότερα οχήματα της είναι πλέον ακατάλληλα;
Στην Ελλάδα, σ’ αυτή χώρα, κάθε χρόνο έχει πολλές φωτιές.
Το 2008 τον Μάρτη, δυσκόλεψαν τόσο πολύ τα πράγματα που ένα νησί κηρύχτηκε σε ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ.
Κι όμως, δεν μίλησε τότε κανείς στην Ελλάδα για το τι θα γίνει με τους ανθρώπους εκείνους, που η χώρα τους έχει για να την προστατεύουν από τις καταστροφές.
Το παραμύθι μας τελειώνει κάπου εδώ!
Ξέχασα να σας πω, ότι όλα αυτά που ζητούν οι εθελοντές και οι συμβασιούχοι, είναι ακόμα στην διαδικασία των διαγωνισμών.
Λοιπόν, Δεν έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Το παραμύθι αυτό είναι ένα είδος «μεταφοράς» ενός εφιάλτη σε όλους εσάς.
Σκόπιμα παρέλειψα κάποιες λεπτομέρειες, γιατί ακόμα μετράω τα πολλά ΘΑ που ακούσαμε και ακούμε.
Άλλο κακό να μη μας βρει!

Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Πραγματικά με πιάνει πανικός όταν σκέπτομαι τι μας περιμένει φέτος το καλοκαίρι, στην τόσο «καλά σχεδιασμένη» ΑΝΤΙΠΥΡΙΚΗ.
Πάμε να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση των όσων έχουν συμβεί μέχρι τώρα, και δεν θα είναι δύσκολο να συμπεράνουμε το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα!
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Πέρσι το καλοκαίρι, κάηκε σχεδόν όλη η Ελλάδα, και θρηνήσαμε και ανθρώπινα θύματα.
Τα γεγονότα εξελισσόταν το ένα μετά το άλλο, και έβγαιναν στο φως πραγματικά ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ στοιχεία ανθρωπίνων ευθυνών όπως ο μη ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ, συμβασιούχων και Εθελοντών.
Εδώ θα σταθώ λίγο γιατί ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ αγαπητοί μου φίλοι, ο εξοπλισμός των ανθρώπων που θα παλέψουν με τις φωτιές, είναι ακόμα στα «χαρτιά και τους διαγωνισμούς».
Με λίγα λόγια, θα σταλούν στις φωτιές ΚΑΙ ΠΑΛΙ άνθρωποι που δεν θα έχουν την δυνατότητα να προστατεύσουν τους εαυτούς τους γιατί δεν θα διαθέτουν τον κατάλληλο ιματισμό, υπόδηση, και Μέσα Ατομικής Προστασίας.
Και η φετινή περίοδος αναμένεται ιδιαίτερα «καυτή» αφού οι πυρκαγιές ξεκίνησαν ΗΔΗ αν και ακόμα ΔΕΝ ΕΛΙΩΣΑΝ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ.
Συνεχίζω με την μικρή «ανασκόπηση».
Καήκαν δάση, περιουσίες, άνθρωποι, και μετά την φωτιά, η κυβέρνηση μάζεψε δασεργάτες να κατασκευάσουν φράγματα στις πληγείσες περιοχές, για να μη «κατέβουν τα βουνά» από τις βροχές και η λάσπη τους καταστρέψει ότι απέμεινε.
Πήγαν οι δασεργάτες, δούλεψαν ΜΕΡΟΝΥΧΤΑ ολόκληρα αναπνέοντας ΣΤΑΧΤΗ, τέλειωσαν τα φράγματα, και οι άνθρωποι αυτοί από τότε είναι ακόμα απλήρωτοι!
Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ από τις κινητοποιήσεις των δασεργατών είναι αυτό που πήρα από το http://www.halkidikinews.gr/ του συνεργάτη μου ΘΟΔΩΡΗ ΔΟΥΚΑ.
Διαβάστε το, και αναλογιστείτε (σε συνδυασμό με τα πιο πάνω και την επικαιρότητα) τι μας περιμένει φέτος.
«Σε συμβολικό αποκλεισμό για μία ώρα και των δύο ρευμάτων της Εγνατίας Οδού, στον κόμβο Ασπροβάλτας- Βρασνών, προχώρησαν το μεσημέρι της Παρασκευής δασεργάτες από δύο Δασικούς Συνεταιρισμούς του Σταυρού Θεσσαλονίκης και πέντε της Χαλκιδικής, οι οποίοι- όπως υποστηρίζουν- τέσσερις μήνες αφότου παρέδωσαν τα αντιπλημμυρικά και αντιδιαβρωτικά έργα, που είχαν αναλάβει να κατασκευάσουν στις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας, παραμένουν ακόμη απλήρωτοι.Πρόκειται για περίπου 300 άτομα, από τους Δασικούς Συνεταιρισμούς «Ένωση» και «Πρόοδος» του Σταυρού και του Άνω Σταυρού Θεσσαλονίκης και Μ. Παναγιάς, Βαρβάρας, Παλαιοχωρίου, Νεοχωρίου και Ιερισσού Χαλκιδικής, που για ενενήντα ημέρες- από τις αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου- χώρισαν τις καμένες πλαγιές των βουνών της Ηλείας σε ζώνες στρεμμάτων και με εργαλεία κλαδιά και κορμούς κατασκεύασαν πλέγματα ενίσχυσης του εδάφους, ώστε αυτό να συγκρατήσει τα όμβρια ύδατα και το χώμα.
Οι δασεργάτες βάσει των συμβάσεων που υπέγραψαν και με βάση το έργο που παρέδωσαν στα κατά τόπους αρμόδια δασαρχεία, υπολογίζουν ότι τα δεδουλευμένα αντιστοιχούν στο ποσό των 3,5 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχει καταβάλει μέχρι σήμερα περίπου 380.000 ευρώ.
Η δουλειά του δασεργάτη ή αλλιώς υλοτόμου είναι σκληρή, επικίνδυνη και κοπιαστική, πολύ περισσότερο όταν πρέπει να δουλέψεις πάνω στην καμένη γη όπου δεν μπορείς να υπολογίσεις αν πατάς σταθερά, εξηγεί ο πρόεδρος του Δασικού Συνεταιρισμού Σταυρού «Η Ένωση», Γιώργος Καρακίτσιος , σημειώνοντας ότι «στην κατασκευή των αντιπλημμυρικών έργων στη Ζαχάρω, είχαμε έξι ατυχήματα, με τα αλυσοπρίονα, ένα από τα οποία ήταν αρκετά σοβαρό».
Οι δασεργάτες δουλεύουν εννέα μήνες το χρόνο και ασχολούνται συνήθως με άλλες δραστηριότητες, όπως κτηνοτροφία, κατά τους μήνες Δεκέμβριο, Ιανουάριο και Φεβρουάριο.
Οι εργασίες που έχουν να φέρουν εις πέρας οι δασικοί συνεταιρισμοί και την ευθύνη για τις οποίες έχουν τα δασαρχεία, περιλαμβάνουν τη συγκομιδή προϊόντων, δηλαδή τις υλοτομικές και μετατοπιστικές εργασίες, αλλά και την εκτέλεση το φθινόπωρο, μετά από τις πυρκαγιές των καλοκαιριών, αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων. Η περίοδος της υλοτόμησης ξεκινάει την 1 Μαρτίου και ολοκληρώνεται τέλη Οκτωβρίου.
Οι κατά τόπους Δασικοί Συνεταιρισμοί προμηθεύουν με ξύλα τους κατοίκους της περιοχής τους, ενώ όσον αφορά στα αντιπλημμυρικά έργα αναλαμβάνουν δουλειές σε όλη την Ελλάδα.
«Πηγαίνουμε παντού, όπου υπάρχει δουλειά, πρόσφατα χρειάστηκε να πάμε στην Κάρπαθο», λέει ο κ.Καρακίτσιος.Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον κ.Καρακίτσιο εργάζονται μέσω των 100 περίπου συνεταιρισμών, περισσότεροι από 5.000 δασεργάτες.»
Αυτά με τους δασεργάτες.
Πάμε τώρα στους Συμβασιούχους, και στους Εθελοντές Πυροσβέστες.
Όπως πολλοί γνωρίζουν, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ.
Και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής!
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;
ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ;
ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ΘΑ ΜΠΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΩΡΕΕΣ ΓΙΑ ΤΟ Π.Σ;

ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ

Η μικρή αυτή αναφορά, έρχεται με μια μικρή καθυστέρηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέχασα τον ΜΑΝΟ.
Δεν ξεχνιούνται τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιοι μεγάλοι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ, που σημάδεψαν με το μουσικό τους «ύφος» το Ελληνικό πεντάγραμμο, ένα πεντάγραμμο που βάλλεται καθημερινά από ένα σωρό ξενόφερτα «διασκευασμένα ηλεκτρονικά σκουπίδια»!
Ναι, έτσι κατάντησε η μουσική μας.
Ο Λοιζος, με τις «ανησυχίες» του, σηματοδότησε ένα διαφορετικό μουσικό άκουσμα.
Όταν πρωτοακουσα το 77 (αν θυμάμαι καλά) τα «Τραγούδια του Δρόμου» (δουλειά του 1974), συγκλονίστηκα από την απλή, αλλά πολύ ΔΥΣΚΟΛΗ μελωδία που υπέγραφε ο Μάνος Λοιζος!
Ήμουν σε μια ηλικία που ίσως ήταν νωρίς για να καταλάβω το «στρατευμένο» (κατά πολλούς) τραγούδι, ήταν όμως η πλέον κατάλληλη για να διαμορφώσω τις δικές μου μουσικές «ευαισθησίες»!
Ο Μάνος, έδινε ΨΥΧΗ στην μουσική του, και με την δική του ψυχή, αγκιζε, και αγκιζει τις δικές μας.
Ας δούμε τι είχαν πει για τον Λοιζο, σημαντικές μορφές των γραμμάτων, και των τεχνών της χώρας μας.

«Ο Μάνος Λοιζος είναι απ’ τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού. Η μουσική του, οικεία, φιλική, μας κερδίζει απ’ το πρώτο της άκουσμα, σύμφωνα με ένα πλατυτατο κοινωνικό συναίσθημα που περιλαμβάνει και το δικό μας. Δεν επιζητεί ποτέ να εκπλήξει. ……..
Το 1972, όταν γύρισα από απ’ την εξορία ήρθε δυο φορές σπίτι μου με την κιθάρα του. Έπαιξε και τραγούδησε πολλά τραγούδια του απ’ τις μεταφράσεις μου των ποιημάτων του ΧΙΚΜΕΤ……..
Ένας Μάνος Λοιζος, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ…….»
Αυτά, και άλλα πολλά είπε για τον Μάνο Λοιζο ο μεγάλος μας ποιητής, ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ!
«Είχα την ευτυχία και τη χαρά να συναντήσω τον Μάνο Λοιζο από τα πρώτα του βήματα. Τον θυμάμαι στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, να κάθεται απέναντι μου ώρες αμέτρητες καθώς οι συζητήσεις μας δεν είχαν τελειωμό……..
Τα πρώτα του τραγούδια είχαν κιόλας τη σφραγίδα της αγνότητας, του αληθινού, του πηγαίου, της γένεσης.

Ο Λοιζος δεν κατασκεύαζε. Και αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε.

Γεννούσε.

Κι αυτό γιατί έτσι το ένιωθε…..
Τρυφερός και καλός γινόταν ακόμα πιο τρυφερός και πιο καλός μέσα στην προσπάθεια, τις δοκιμασίες στον αγώνα.

Κι αυτή η ευγένεια της ψυχής, μπορεί να γίνει τραγούδι τρυφερό, καλό ευγενικό.
Δεν ήταν πλατάνι η βαλανιδιά.

Ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος:

Η καρδιά του ανθρώπου»!
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ.
«Ερωτικός, ανατολίτης, τρυφερός, ευαίσθητος, γαλήνιος, ονειροπόλος και μαζί, μαχητικός και πεισματάρης. Έτσι ήταν ο Μάνος. Με την ψυχή δεμένη στο ταξίδι. Και με το τραγούδι, αίμα στις φλέβες του.
Του άρεσαν οι όμορφες γυναίκες, το καλό κρασί, οι νόστιμοι μεζέδες. Σπάνια θύμωνε. Συνήθως χαμογελούσε. «Είμαι απελπισμένος», έλεγε. Κι έτρεχε να κρυφτεί στο καταφύγιο του: το χιούμορ.
Έπαιζε τάβλι, έπαιζε πόκα. Έπαιζε και με τη ζωή του. Έζησε μόνο 45 χρόνια, που είναι περισσότερα από 90, για πολλούς από μας. Γέρος και σοφός και πολύπειρος και συγχρόνως παιδί, έτοιμο να μαγευτεί από τα χρώματα μιας πεταλούδας»!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτά τα λίγα, μα τόσο πολλά φίλοι μου, σαν μια μικρή αναφορά μνήμης για τον ΜΑΝΟ!
«Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί!
Σε πήρε κάποτε η δύση
Σε ξαναφέρνει η ανατολή»!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ

Αλήτη μ' είπες μια βραδιά χωρίς καμιά αιτία

μα του αλήτη η καρδιά δε σου κρατάει κακία!

Είναι καημός, είναι σαράκι, είναι παράπονο, ένα μεγάλο παράπονο, ένα μεγάλο τραγούδι!

Ο ρυθμός του, τα 9/8, η μελωδία, έδεσαν με το στίχο τόσο όμορφα, όσο μόνο ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ μπορούσε να πετύχει!

Ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του ρεμπέτικου, μια ξεχωριστή παρουσία στο χώρο αυτών των "παρεξηγημένων" τραγουδιών!

Ο Χατζηχρήστος, γεννήθηκε στο Κοκάριαλι της Σμύρνης το 1901.
Στην Ελλάδα ήρθε το 1922, μετά από πολλές περιπέτειες που πέρασε (δραπέτευσε από τους Τούρκους την ώρα που τον πήγαιναν για εκτέλεση)!

Δεξιοτέχνης μουσικός, έπαιζε μπουζούκι, κιθάρα, πιάνο, και ακορντεόν.

Ο Απόστολος Χατζηχρήστος, πριν ασχοληθεί με το τραγούδι, έκανε το επάγγελμα του οξυγονοκολλητή! Πήρε το δρόμο του επαγγελματία μουσικού στα μέσα του 1933, αφήνοντας την άλλη δουλειά!
Από το ξεκίνημα του, φάνηκε η αξία του σαν μουσικός, πράγμα που τον έκανε απ' την αρχή της καριέρας του να παίζει στα καλύτερα λαικορεμπέτικα συγκροτήματα!

Δούλεψε στα μεγαλύτερα κέντρα της εποχής (Δερέμπεη, Πικίνου, Κατελάνου, στο Δάσος του Βλάχου, στου Μάριου, και αλλού), μαζί με τα μεγαθήρια του τραγουδιού!

Η μουσική του Χατζηχρήστου, είναι έντονα επηρεασμένη από τους "Μικρασιάτικους Ήχους"! Το "ηχόχρωμα" του, έχει κάτι διαφορετικό από των άλλων δημιουργών του ρεμπέτικου!
Έχει μια "γλύκα" η μουσική του, που συνδυάζει τη Σμυρναϊκή, και Πειραιώτικη μουσική σχολή, προσεγγίζοντας τες κάπως διαφορετικά από τον Τούντα, και άλλους!

Χαρακτηριστικό των τραγουδιών του, είναι ο καημός, το παράπονο των ξεριζωμένων της προσφυγιάς, των αδικημένων, το παράπονο για τα βάσανα της ζωής! Εκτός από καταπληκτική μουσική, ο Χατζηχρήστος έγραφε και πολύ καλούς στίχους, ενώ συνεργάστηκε με τον Γιάννη Λελάκη, βάζοντας μουσική σε δικά του τραγούδια!
Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, είχε πει για τον Χατζηχρήστο! "Ο Αποστόλης ήταν πολύ τίμιος. Μπεσαλής, ωραίος συνεργάτης, και κορυφή συνθέτης! Ότι έγραφε, το 'βγαζε απ' το κεφάλι του.

Ταλαιπωρημένος και παραπονιάρης. Αμ, τι ήθελες μετά τόσα βάσανα;

Να χοροπηδά; Ο Αποστόλης με τον Παπαϊωάννου είχαν μαγαζί στη Δραπετσώνα. Δούλεψα μαζί τους!

Ήταν εκεί και ο "Μπιρ Αλλάχ". Μέχρι το 1960 που σταμάτησα, δούλεψα πολλές φορές ακόμα με τον Αποστόλη.
Στου Βλάχου αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, ο Στράτος, η Νανά.... Στο "Φοίνικας", στον Πειραιά, που 'ταν πίσω από το θέατρο "Ολυμπία", αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, κι ο Μήτσος ο Κινέζος που τον λέγαμε, ο Χρυσίνης, ο Μαρινάκης....

Ο κινέζος είχε μια γλύκα ο μπαγάσας, ήταν ζόρικος κιθαρίστας. Με δυο κουβέντες, ο Αποστόλης ήταν σ' όλα του κύριος! Το ξέρω, γιατί τον έζησα από κοντά"!
Ο Απόστολος Χατζηχρήστος πέθανε στις 5 Ιουνίου του 1959, σε ηλικία 58 χρόνων! Στα 26 χρόνια παρουσίας του στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, άφησε σε εμάς σαν κληρονομιά τραγούδια "διαμάντια"!

Κλείνοντας το αφιέρωμα στον Χατζηχρήστο, βάζω μερικές γραμμές από ένα πανέμορφο τραγούδι του!

"Σιγά - σιγά φίλε μου τ' αμάξι.

Έφτασε η πεντάμορφη τις καρδιές να κάψει"....

ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ (ΝΤΑΛΓΚΑΣ)

Κωνσταντινούπολη, κάπου στα 1910, ένας μεγάλος τραγουδιστής μαγεύει τον κόσμο.
Με αφορμή τα όμορφα "τσακίσματα", και τους "κυματισμούς" που είχε στη φωνή, τον φώναζαν...... ΝΤΑΛΓΚΑ!

Ποιον; Τον ΑΝΤΩΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ! Γεννήθηκε στην πόλη το 1892, και πέθανε στην Αθήνα το 1945, Από τα 16 του χρόνια, ασχολήθηκε με το ούτι! Από το 1908, μέχρι το 1917, έπαιρνε μέρος σε γιορτές και πανηγύρια! Από το 1917, μέχρι το 1922, ο Διαμαντίδης εργαζόταν σαν τραγουδιστής στην "πόλη".
Το διάστημα αυτό, τραγουδούσε Μικρασιάτικα, Ευρωπαϊκά, Δημοτικά, Λαϊκά, και Ρεμπέτικα τραγούδια! Το 1922, ήρθε στην Ελλάδα, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1923, και για επτά χρόνια , συνεργάστηκε με Σμυρναϊκά , λαϊκά, και ρεμπέτικα συγκροτήματα σαν τραγουδιστής, αλλά και σαν μουσικός!

Την ίδια εποχή, ο "Νταλγκάς" αρχίζει και γράφει δικά του τραγούδια, ενώ από το 1930, μέχρι και το θάνατο του, είχε αντικαταστήσει το ούτι με κιθάρα, ενώ εργαζόταν σε διάφορα κέντρα , ερμηνεύοντας καντάδες, τραγούδια του αξέχαστου "ΑΤΤΙΚ" (Κλέων Τριανταφύλλου), και ρεμπέτικα!
Ο ΝΤΑΛΓΚΑΣ σαν τραγουδιστής άφησε εποχή! Μαζί με τους ΡΟΥΚΟΥΝΑ, ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗ, ΚΑΡΙΠΗ, ΝΟΥΡΟ, ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗ, αποτελούν την "χρυσή επτάδα" των λαϊκών ερμηνευτών της περιόδου 1922-1940.

Ο Αντώνης Διαμαντίδης, εκτός από κορυφαίος ερμηνευτής, υπήρξε και ένας αξιόλογος δημιουργός!

Τα περισσότερα όμως από τα τραγούδια που έγραψε, "λεηλατήθηκαν" από διάφορους, οι οποίοι τα κυκλοφόρησαν με το όνομα τους.

Πρωτοάκουσα τον ΝΤΑΛΓΚΑ, από έναν δίσκο γραμμοφώνου, να ερμηνεύει τον "Μανέ Καληνυχτιάς", και μαγεύτηκα!
Ήταν στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου, όπου υπήρχε το γραμμόφωνο του παππού, και κάποιες "πλάκες"!

Μια "αρμόνικα", και μια κιθάρα, τα όργανα, και μια ΦΩΝΗ που σε καθήλωνε! Ήμουν μικρός τότε, αλλά το τραγούδι αυτό "μου ΄μεινε" χαραγμένο στη μνήμη.

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την έρευνα για το Ελληνικό τραγούδι, λίγα χρόνια μετά, θέλοντας και μη, έγινα "συλλέκτης" δίσκων, και μέσα σε αυτούς, "ξανασυναντήθηκα" με τον Νταλγκά!

Ας γνωρίσουμε όμως μερικά από τα τραγούδια που έγραψε!
"ΕΧΩ ΜΕΡΑΚΙ ΕΧΩ ΝΤΑΛΓΚΑ-1928, Η ΑΠΟΝΗ ΤΟΥΡΚΑΛΑ- 1928, ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-1928, ΝΤΕΡΜΠΕΝΤΕΡΙΣΑ ΤΟΥ ΨΥΡΗ-1928, ΕΛΑ ΣΤ' ΑΝΑΠΛΙ-1929, ΣΥΡΙΑΝΗ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΗ-1929, ΜΑΝΕΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΑΣ-1930, ΣΤΟΥΣ ΠΟΔΑΡΑΔΕΣ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ-1931, και άλλα πολλά.

Ο Αντώνης Διαμαντίδης, ο επιλεγόμενος και Νταλγκάς, εκτός από τα δικά του τραγούδια, ερμήνευσε με τον ίδιο, μοναδικό τρόπο, σε δίσκους της Αμερικής, και τραγούδια των ΚΟΥΚΟΥΔΑΚΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, και άλλων, ενώ το 1933, ηχογραφείται στην Αμερική το "ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΛΑΤΕΡΝΑ", ένα υπέροχο χασάπικο, μια σύνθεση του Νταλγκά, το οποίο αργότερα επανακυκλοφόρησε με τίτλο, "ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ",και φυσικά, σε άλλου το όνομα, ο οποίος το "διασκεύασε"(κατακρεούργησε), για να το περάσει για δικό του!

ΓΙΑ ΤΟΝ «ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΧΟΡΩΝ»!

Πιστεύω ότι πρέπει να κάνω μια αναφορά για τον ζεϊμπέκικο, τον «χορό των χορών» όπως δίκαια χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς.
Είχα κάνει και παλαιότερα αναφορά μέσα από τα έντυπα που γράφω, αλλά και τις Ραδιοφωνικές εκπομπές μου, στα πλαίσια του αφιερώματός μου στα ρεμπέτικα τραγούδια, τα «παρεξηγημένα», αλλά καλό είναι να επαναλάβω την αναφορά, για να μάθουν και κάποιοι νέοι αναγνώστες φίλοι(καλώς ήρθατε) ορισμένες λεπτομέρειες.
Ο ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ λοιπόν, προέρχεται από μια φυλή της Μικρας Ασίας, τους ΖΕΪΜΠΕΚΗΔΕΣ.
Οι Ζεϊμπέκηδες ήταν επαγγελματίες πολεμιστές, και σε πολλές περιπτώσεις ήταν ένα «αγκάθι» στα πλευρά του Σουλτάνου, ο οποίος προκειμένου να απαλλαχθεί απ’ την ενοχλητική και επικίνδυνη παρουσία τους, άλλοτε τους «εκτόπιζε» ομαδικά, και άλλοτε (ανάλογα με την περίσταση) τους «χάιδευε» δίνοντας τους διάφορα αξιώματα.
Οι ζεϊμπέκηδες φορούσαν μια εξαιρετικά όμορφη ενδυμασία (Φώτο από το βιβλίο του Ηλία Πετροπουλου), που έκανε το χορό τους ιδιαίτερα θεαματικό!
Ο ζεϊμπέκικος, ο χορός των χορών, δεν έχει βήματα!
Μόνο «φιγούρες»!
Είναι χορός «μοναχικός», και ΜΟΝΟ για άντρες.
Ο κάθε ρεμπέτης, είχε τις δικές του φιγούρες, με τις οποίες εκφραζόταν.
Επίσης, ο κάθε ρεμπέτης χόρευε ΜΟΝΟ ΕΝΑ συγκεκριμένο τραγούδι!
Βάσει λοιπόν του «εθιμοτυπικού», ο ζεϊμπέκικος δεν είναι χορός για «χόρταση», και ο ρεμπέτης όταν χόρευε, χόρευε ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
Εκείνος που θα τολμούσε να διακόψει έναν ρεμπέτη που χόρευε ζεϊμπέκικο, «έπαιζε με το θάνατο».
Για αυτό το λόγο, έγινε γύρω στα 1940 ο θεσμός της «ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑΣ».
Βάσει της παραγγελιάς, οι μουσικοί προαναγγελναν το όνομα του «ιδιοκτήτη» του χορού.
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να βάλουμε και κάποια πράγματα στη θέση τους!
Ακουμε όλοι, πολλές φορές τον όρο «ΒΑΡΥ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ».
Προς κάθε ενδιαφερόμενο, άσχετο, αφελή, και όποιος τέλος πάντων χρησιμοποιεί αυτό τον όρο, πρέπει να πω ότι το ΒΑΡΥ, είναι ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΦΕΔΕΣ, και όχι για τον χορό των χορών!
Δεν υπάρχει «βαρύ» και «ελαφρύ» ζεϊμπέκικο.
Αντίθετα, υπάρχει το ΑΡΓΟ, και το ΓΡΗΓΟΡΟ, ανάλογα με το πως είναι διαμορφωμένος ο ρυθμός των 9/8!
Ο ζεϊμπέκικος είναι ένας «λαβύρινθος», μέσα στον οποίο δεν χανόταν ποτέ ο ρεμπέτης.
Περίτεχνοι αυτοσχέδιοι βηματισμοί (όχι βήματα), στολισμένοι με προσωπικές φιγούρες, μέχρι και με «ακροβατικά»!
Π.χ, ο ρεμπέτης, χόρευε έχοντας στο κεφάλι το ποτήρι του γεμάτο κρασί, χόρευε σηκώνοντας με τα δόντια ένα τραπέζι, χόρευε πηδώντας πάνω από καρέκλες, χόρευε κραδαίνοντας μαχαίρια (έθιμο που υιοθέτησαν οι ρεμπέτες από τους ζεϊμπέκηδες).
Όταν ο ρεμπέτης τελείωνε τον χορό του, η καλύτερα την «επίδειξη», τελείωνε με μια «αναλια», δηλαδή μια λέξη της τούρκικης «αργκό»!
Η ανάλυα αποτελούσε μια τελετουργία, σύμφωνα με την οποία ο ερωτευμένος «καπάνταης» στεκότανε στο δρόμο κάτω από το «καφασωτό» παράθυρο της σκληρόκαρδης, και άρχιζε να σχίζει τα μπράτσα του με μαχαίρι!
Οι ζεϊμπέκηδες έπαιρναν τις «ανάλυες» τους ενώ χόρευαν.
Το έθιμο αυτό, πέρασε και στην Ελλάδα, όπου ο κάθε βαρυμαγκας κάρφωνε την «καμα» του στην φτέρνα του, και συνέχιζε τον χορό!
Δυστυχώς, σήμερα ο ζεϊμπέκικος χάλασε από όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν την ιστορία του, η σκόπιμα την αγνοούν!

ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ένα αφιέρωμα στον ΛΑΙΚΟ ΠΟΙΗΤΗ Φώτη Αγγουλέ, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω σαν έναν «φόρο τιμής» απέναντι στον ΑΓΩΝΙΣΤΗ, απέναντι στον ΑΝΘΡΩΠΟ!
Τα στοιχεία τα πήρα από το βιβλίο της Έλλης Παπαδημητρίου «Φώτης Αγγουλές», Κέδρος 1975, το οποίο μάλιστα σας προτείνω να το αγοράσετε!
«Γεννήθηκε το 1911 στον Τσεσμέ –αρχαία Κρήνη- στα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι ακριβώς στη Χιο.
Ο πατέρας του λέγονταν Σιδερής Χονδρουδάκης κι ήτανε ψαρομανάβης.
Το «Αγγουλές» το πήρε από παρατσούκλι.
Η μάνα του λέγονταν Γαρουφαλλιά. Είχε τρεις αδερφές κι ο Φώτης ήταν το στερνοπαίδι.
Στον πρώτο πόλεμο 1914-18 πού έγινε κι ο πρώτος διωγμός των χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο πατέρας του φόρτωσε μια νύχτα την οικογένεια του σε καΐκι και την πέρασε απέναντι στη Χίο, για να τη σώσει απ' τη σφαγή.
Τον πρώτο καιρό τούς στεγάσανε σε σχολεία, σε αποθήκες, σε χαλάσματα.
Τελικά τους εγκατέστησαν στο παλιό Κάστρο.
Στο σχολείο πήγε μέχρι τη δεύτερη τάξη του Δημοτικού, χωρίς κι αυτή να την τελειώσει.
Τα γράμματα τάπαιρνε, ήτανε όμως πολύ ζωηρός και μια μέρα πήδηξε απ' το παράθυρο της τάξης του και πια δεν ξαναγύρισε.
Στα 14 του χρόνια διάβασε για πρώτη φορά ένα ποίημα κι ενθουσιάστηκε.
Από τότε σκάλιζε χαρτιά και παιδευόταν να ταιριάζει στίχους.
Στα 15 πήγε μαθητευόμενος παραγιός σε τυπογραφείο που τυπωνόταν η τοπική εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Σε λίγα χρόνια έμαθε την τέχνη, γνωρίστηκε και με νέους διανοούμενους κι έβγαλαν το εβδομαδιαίο περιοδικό «ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ» αλλά σε λίγο καιρό τόκλεισαν.
Παλικαράκι πια δημοσίευσε στην εφημερίδα «ΑΛΗΘΕΙΑ» μια τσουχτερή σάτιρα για τον Μουσολίνι.
Τον τραβάνε στα δικαστήρια, τελικά αθωώνεται, αλλά από τότε χαρακτηρίζεται σαν αριστερός.
Μη μπορώντας ν' αντέξει την κατοχή φεύγει για την Μ. Ανατολή.
Περνά μια νύχτα τον Αύγουστο του 1941 με μια βάρκα απέναντι στον Τσεσμέ κι από κει στη Σμύρνη και στοιβαγμένοι με πολλούς άλλους πάνω σε βαγόνια φτάνουνε στο Χαλέπι της Συρίας μετά Χάιφα-Παλαιστίνη.
Ό Αγγουλές κατατάχτηκε στον Ελληνικό στρατό της Μ. Ανατολής κι απέκτησε — όπως λέγαν — την ειδικότητα του στρατιώτη ποιητή.
Αρχές του 1942 αποσπάστηκε στην Ιερουσαλήμ στο τυπογραφείο του Πατριαρχείου πού τύπωναν το στρατιωτικό περιοδικό «ΕΛΛΑΣ».
Στα 1942 μετατέθηκε στο Κάιρο και κει γνωρίστηκε με τον Σεφέρη που ήταν προϊστάμενος στο κυβερνητικό γραφείο τύπου.
Εκεί παντρεύτηκε μια Αιγυπτιώτισσα ελληνίδα και δημοκράτισσα δασκάλα των Γαλλικών πού λέγονταν Έλλη Κυριαζή κι ήταν απ' το Πήλιο η καταγωγή της. Διατηρούσε μπαρ πού σύχναζαν πολλοί έλληνες.
Ζήσανε μαζί 4-5 μήνες.
Τον Αύγουστο του 1944 οι Άγγλοι τον πήγαν εξορία στην Ασμάρα, μετά φυλακή και απομόνωση στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο κι αργότερα στο Ντεκαμερέ. Εκεί αρρώστησε και τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο του Μαϊχαμπάρ από κει σαν άρρωστος απολύθηκε.
Μετά από διαδρομή άνω Αίγυπτο-Αλεξάνδρεια έφτασε στην Αθήνα και σε λίγες μέρες έφτασε στη Χίο.
Και στη Χίο άμα γύρισε ο Φώτης είχε αρχίσει ο ύπουλος, έπειτα επίσημος διωγμός των αριστερών.
Στη θέση της η χωροφυλακή ορκισμένη απ' τον καιρό της κατοχής, στα πόστα τους μοναρχικοί, μεταξικοί, ως και συνεργάτες των Γερμανών, τώρα συνεργάτες των Άγγλων.
Έπειτα δεν άργησε, την είδαμε πώς φούντωσε σ' όλη την Ελλάδα η δεξιά τρομοκρατία, πώς συγκροτήθηκε πάλι αντίσταση στα βουνά, παλιοί και νέοι καπεταναίοι και αντάρτες — εμφύλιος πόλεμος.
Και στις πολιτείες σκληρός ο παράνομος αγώνας συλλήψεις, δίκες, εκτελέσεις, εξορίες, οι φυλακές δε χωρούνε, ανοίξανε κι άλλες, ανοίξανε στρατόπεδα για ξεφτελισμό και βασανισμό κομμουνιστών και πατριωτών Γιούρα, Μακρόνησο.
Οι Άγγλοι σύμβουλοι επιστατούνε και διδάσκουνε.
Η μνήμη πληγώνεται όποτε αναπολεί τη φριχτή εποχή, αναζητά την καθαρή σειρά της προδοσίας του Ελληνικού λαού μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, πώς πλήρωσε το πρώτο μεταπολεμικό αντικομουνιστικό πείραμα των Άγγλων και Αμε­ρικάνων, συνεχίζεται ακόμη.
Τα 2 μεγάλα νησιά Σάμο, Μυτιλήνη με το προζύμι του πρώτου βγάλανε και δεύτερο αντάρτικο, το πληρώσανε ακριβά.
Κι η άβγαλτη Χίος πλήρωσε ακριβά τους ογδόντα πρωτόπειρους πρωτοπόρους της.
Το 1948 μέσα στις καθημερινές αγωνίες, συλλήψεις και καταδίκες μάθαμε πως είχε πιαστεί ο Φώτης, ήτανε κλεισμένοι μ' έναν φίλο του, Μιχάλη Βατάκη, σε μια στέρνα, φουντάνα, στο χωριό Βροντάδο και τυπώνανε παράνομη εφημερίδα.
Τους είχε σωθεί το παξιμάδι κι οι ελιές τους, ένα καλαθάκι, καθώς και τ' οξυγόνο δεν άναβε πια το φαναράκι τους — έπεσε άραγε ρουφιανιά, άραγε ξετρυπώσανε καμιά νύχτα σα μαμούνια να πάρουν αέρα και τους είδε κανένα μάτι, δεν μάθαμε ποτές. Τους κατεβάσανε στη Χώρα και τους πομπέψανε δεμένους, ο κόσμος περίφοβος αλλά και κανένας δεν τους πρόσβαλε.
Τους σηκώσανε ύστερα όλους μαζί απ' τη Χίο, είπανε πώς τους πήγανε στα Γιούρα και κείνος πως βρίσκεται στη Σύρα στο Νοσοκομείο.
Τότε για μας κάθε μετακίνηση ήταν πολύ δύσκολη, όμως πήγε στη Σύρα μια ηλικιωμένη και ψυχωμένη αλληλεγγίτισσα, η κυρά Αντωνία, του συνοικισμού Ζωγράφου.
Της είχε πεθάνει μια μοναχοκόρη αντάρτισσα, ο μοναχογιός της στη Μακρόνησο, αλλά η καρδιά της βουνό, πήγε τον είδε και μας έφερε νέα του.
Έπειτα μάθαμε πως η δίκη θα γίνει στην Αθήνα, πως κινδυνεύει να δικαστεί σε θάνατο.
Τρέξαμε όπου είχαμε γνωριμίες, ελπίδες, τα γνωστά.
Είχαν ενδιαφερθεί και αρκετοί Χιώτες, είχε πολλές συμπάθειες.
Δικάστηκε 12 χρόνια ειρκτή.
Δε θυμάμαι χρονολογικά τις μεταγωγές του από φυλακή σε φυλακή, τις πέρασε όλες. Στο Ναύπλιο συζητήθηκε η αναθεώρηση του αλλά δεν πήγε ο δικηγόρος και φίλος του.
Στα Βούρλα τον είδα επισκεπτήριο πρώτη φορά, έπειτα στην Κόρινθο, πιο ήμερη φυλακή μας φάνηκε.
Με τους σεισμούς του '53 βρέθηκε στην Κεφαλονιά. Πολλοί φύλακες πετάξανε τα κλειδιά, τρέχανε, βγάζανε τους κρατούμενους λοιπόν σε μια πλατεία, οι πολιτικοί αναλάβανε, ορίσανε υπεύθυνους για φρούρηση, σχηματίσανε τετράγωνο.
Έλεγε ο Φώτης πως ή γης βούιζε κάθε τόσο και τάραζε σα θάλασσα, κάτι περίψηλα πεύκα τα πετούσε όξω, φαίνουνταν οι ρίζες τους, οι κορφές τους ακουμπούσαν χάμω και πάλι ορθοποδίζανε.
Οι άνθρωποι πέφτανε, βαστιούντανε χέρι-χέρι, μερικοί ξερνούσανε, η σκόνη τύφλωνε.
Διαδόθηκε τότε με τη θεομηνία ότι κάποιο μέτρο θ' ακουστεί ευεργετικό, ελπίζαμε αλλά τίποτα δεν έγινε, τους μεταφέρανε στην Κρήτη, στην Αλικαρνασσό.
Το '54 τον φέρανε στον Άγιο Παύλο για εγχείρηση του στομαχιού, δεν μπορούσε πια να φάει καθόλου.
Μιλήσαμε από κοντά-κοντά στο κρεβάτι του, η διάθεση του καλή κι εδώ «...θα φάω πάλι χταπόδι...» και κουνούσε το λεπτό, λεπτό του χέρι με τεντωμένα τα μαυριδερά του δάκτυλα σα να το παράγγελνε.
Αποφυλακίστηκε το '56, απ' την Κέρκυρα, είχε συμπληρώσει τα 2/3 της ποινής του. Έμεινε πάλι στην Αθήνα μερικές μέρες και πήγε στη Χίο.
Πάλι εκεί τον παρακολουθούσε η Ασφάλεια, τον καλούσαν κάθε μέρα, τον φοβέριζαν, φοβέριζαν τους συγγενείς του και όποιον τον πλησίαζε.
Για να υπογράψει δήλωση.
Αυτός κάθε μέρα μπροστά τους ατάραχος, το στόμα του κλειστό χωρίς καθόλου να το σφίξει, άφωνος.
Μάλιστα όταν θόλωσε ο νους του, φέρανε στην Κλινική να υπογράψει ένα χαρτί του ΙΚΑ, τόσο είχε συνήθειο τη βουβή άρνηση, ούτε άπλωσε το χέρι να το διαβάσει, μας κοίταζε και χαμογελούσε κάπως πονηρά, δηλαδή «δε θα με ξεγελάσετε ούτε σεις...», χρειάστηκε μεγάλη διαδικασία για να το υπογράψει μια αδελφή του.
Πολύ τον στενοχωρούσε πως ταλαιπωρούσε κι άλλους άθελα, ίσα-ίσα καλημέριζε τη γειτονιά και τραβούσε.
Είχε στέκι στο λιμάνι, σε κάτι πολύ φτωχικά ταβερνάκια, τα περιφρονούσαν κι οι χαφιέδες.
'Εκεί περιζήτητος, τον κερνούσανε, του δίνανε καμιά φορά ψάρι «να το μεταπουλήσει», για χαρτζιλίκι και πάλι το χαρτζιλίκι τούτο έπεφτε στο ρεφενέ για ρακί.
Του άρεσε πάντα το πιοτό, τελικά δεν είχε άλλη απόλαυση.
Μερικοί παλιοί φίλοι τον υποστηρίξανε, τον πήρε στο τυπογραφείο του ο εκδότης της εφημερίδας «Χιακός λαός» έτσι και βρέθηκε με περίθαλψη του ΙΚΑ όταν αρρώστησε.
Τύπωσε σιγά-σιγά εκεί με τα χέρια του τη συλλογή «Πορεία στη νύχτα», δική του επιλογή από παλιά ποιήματα και νέα.
Καλοκαίρι του '63 τον φέρανε σε κλινική στα Μελίσσια, είχε πάθει μολυβδίαση, την ασθένεια των τυπογράφων.
Αλλά και το μυαλό του είχε πάθει.
Δεν έβγαλε μιλιά όταν με είδε, αν γνώριζε αν δε γνώριζε δεν κατάλαβα, το μάτι του όμως μας παρακολουθούσε, θαρρείς μας έκρινε. Μια στιγμή σηκώθηκε, πήγε ως το παράθυρο, ίδια ή περπατησιά του πηδηχτή σαν έτοιμος για χορό. το κεφάλι του τώρα κάτασπρο.
Με τη φροντίδα της ΕΔΑ μπήκε σ' άλλη κλινική ψυχιατρική στο Ελληνικό, εκεί τον περιποιηθήκανε πολύ γιατροί και νοσοκόμοι, μετά 4 μήνες έτρωγε, μιλούσε ομαλά.
Όσον καιρό ήτανε άρρωστος καθισμένη δίπλα του μια αδελφή του, αφήνανε τα σπίτια τους, σύμφωνοι κι οι άντρες και τα παιδιά τους, χάρη του Φώτη, άμετρη, ασυζήτητη αφοσίωση, ανατολίτικη.
Έλεγε κάποτε ο ίδιος πως αν ο ένας του σπιτιού δεν είχε ύπνο κι οι άλλοι αγρυπνούσανε «για συντροφιά...».
Δεν του 'λειψε στην πατρίδα, στην προσφυγιά ποτές δα η γυναικεία παρουσία, κοπέλες πρόθυμες, απλές και γραμματιζούμενες λαχταρούσανε την παρουσία του, τον φροντίζανε, τον καμαρώνανε, ζηλεύανε, καρδιοχτυπούσανε, χωρίς και πολλές ελπίδες.
Από μέρους του η ανταπόκριση εγκάρδια και άστατη.
Ούτε και της γυναίκας του δε δώσανε άδεια να έρθει απ' την Αίγυπτο, σε κανένα χρόνο πήραν διαζύγιο.
Λοιπόν στο θάλαμο, γύρω απ' το κρεβάτι του όπως στη σκηνή του, στο κελί, πάντα μεγάλη σύναξη και συζήτηση, άδικα μαλώνουν οι γιατροί πώς του χρειάζεται ησυχία. Πάνω στο συνήθειο αυτό μια φορά του ξέφυγε «... σε τρώνε ζωντανό... φαίνεται είμαστε για φάωμα...».
Ήρθε μετά 5-6 μήνες πάλι στην κλινική για παρακολούθηση, του βγάλανε και τη σύνταξη απ’ το σωματείο των τυπογράφων.
Του προσκολλήθηκε τότε μιαν άρρωστη και τάχα γιατρεμένη, τάχα γιατρεμένος κι αυτός, της έδωσε λόγο πως θα την πάρει στη Χίο και θα την παντρευτεί.
Όμως ανάμεσα κωμωδία και μαρτύριο, μπήκε στη μέση ο θάνατος.
Για να την παραλάβει λένε πως έκανε το τελευταίο του ταξίδι.
Μας τηλεφωνήσανε ένα πρωί ότι βρέθηκε νεκρός στο «Κολοκοτρώνη» με το δρομολόγιο από Χίο προς Πειραιά, τη νύχτα 26 προς 27 Μαρτίου 1964, στο διάδρομο της τουριστικής.
Η νεκροψία έδειξε πνευμονικό οίδημα.
Συμφωνήσαμε πώς έπρεπε να ταφεί στη Χίο, αυτό θα ήθελε και κείνος. Ταριχεύτηκε λοιπόν με φροντίδα της ΕΔΑ και στις 30 Μαρτίου τον συνοδέψαμε απ' το Νεκροταφείο στο πλοίο.
Το φέρετρό του στ' αμπάρι καταστολισμένο — πάλι αμπάρι σού έμελλε — τον χειροκροτήσανε οι φίλοι στην προβλήτα όπως είναι το έθιμο και τον συνοδέψανε τέσσερις αποσταλμένοι.
Στη Χίο φτάσαμε χαράματα, οι 3 αδελφές του περιμένανε μαυροντυμένες, κι άλλοι δικοί του, τοποθετήθηκε το φέρετρο στη Μητρόπολη, όλο το δρόμο μια θρηνωδία σιγανή.
Ως το μεσημέρι περνούσε ό κόσμος αδιάκοπα, μερικοί απλοί φίλοι του σκύβουνε και του μιλούνε δακρυσμένα «... ήσουνα καλά πού ήφυες...», «...οχ να μη βρεθεί κανείς μας εκεί...».
Η κηδεία επίσημη, μ' έξοδα του Δήμου και μουσική.
Μερικοί παραπονέθηκαν — γιατί να μην κάνουνε αυτοί τα έξοδα, λέγανε «... είμαστε φίλοι...», χτυπούσαν το στήθος τους, δείχναν την καρδιά τους, θλίψη αντρίκια ομηρική.
Άλλοι λέγανε πώς αν είχε ο Φώτης τα μισά λεφτά που πήγανε στο ξόδι του θα περνούσε πλούσια ένα χρόνο.
Στο τέλος μερικοί κοντινοί αρπάξανε το φέρετρο στα χέρια και τον κατεβάσανε στον τάφο.
Η άνοιξη κι ο ήλιος της λάμπρυνε τα σωριασμένα στέφανα και τα σκυμμένα κεφάλια εκεινών που μείνανε πίσω δε φεύγανε.

Μην καρτεράτε

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή,μήδ' όσο στην κακοκαιριά λυγά το κυπαρίσσι.Έχουμε τη ζωή πολύπάρα πολύ αγαπήσει.

ΜΠΙΡ ΧΑΚΙΜ - Αγγουλές
Αντιφασίστες Έλληνες, το προσκλητήριο να γενεί
χωρίς κανένα σάλπισμα, με σιγανή φωνή.

Τα ελληνικά σαλπίσματα, αντιφασίστες σαλπιχτές,
για τους νεκρούς του Μπιρ Χακίμ γνώριμα τόσο που ’ναι,
μέσα σ' αυτή την έρημο δεν πρέπει ν' ακουστούνε·
μη σηκωθούνε κι οι νεκροί συντρόφοι μας και τρέξουνε,
γιατί δεν πρέπει ο βωμός της άγιας τους θυσίας
τόπος της εξορίας πως έγινε να δούνε.

Αντιφασίστες Έλληνες το προσκλητήριο να γενεί
χωρίς κανένα σάλπισμα με σιγανή φωνή·
μην τύχει και ξυπνήσουμε, μέσα στην άναστρη βραδιά,
τους Έλληνες συντρόφους μας, που γαληνά κοιμούνται
αγκαλιασμένοι αδελφικά με τους φρουρούς του Μπιρ Χακίμ,
του ήρωα γαλλικού λαού αθάνατα παιδιά.

Αντιφασίστες Έλληνες, το προσκλητήριο να γενεί
χωρίς κανένα σάλπισμα, με σιγανή φωνή.