Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008
ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ!
Τι συμβαίνει;
Μα πολύ απλά, υπάρχει «κρίση».
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αναφέρομαι στα όσα συμβαίνουν στο Πυροσβεστικό Σώμα, και που δυστυχώς θα έχουν άσχημο αντίκτυπο σε όλους τους πολίτες.
Έχω γράψει πολλά άρθρα που αφορούν την οικογένεια που ονομάζεται πυροσβεστική, μέλος της οποίας είμαι και εγώ με την ιδιότητα του Εθελοντή Πυροσβέστη.
Για όλους εμάς που αγαπάμε αυτή την οικογένεια, είναι ότι χειρότερο να βλέπουμε να «μαραζώνει» εξαιτίας των πολιτικών επιλογών.
Ακόμα η Πυροσβεστική λοιπόν ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!
Περιμένει εξοπλισμό, οχήματα, μα το κυριότερο;
Περιμένει ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ προκειμένου να καλύψει τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ελλείψεις της.
Και εκεί που συμβαίνουν όλα αυτά, σε λίγο ξεκινά η Νέα Αντιπυρική που θα βρει την Πυροσβεστική με τις ΙΔΙΕΣ και περισσότερες ελλείψεις.
Το πανηγύρι με τις πυρκαγιές άρχισε ήδη αν δεν το καταλάβατε.
Έλαβα μια επιστολή από την Ε.Α.Π.Σ (Ένωση Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος) η οποία εσταλη στον Υπουργό Εσωτερικών.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε για ΠΙΑ πράγματα ουσιαστικά ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ τον Υπουργό οι Αξιωματικοί, και κατ’ επέκταση όλοι οι Πυροσβέστες.
Να τί αναφέρει η επιστολή!
"Κύριε Υπουργέ
Με αφορμή την έναρξη των δασικών πυρκαγιών πριν καν τελειώσει ο χειμώνας, θα θέλαμε για άλλη μια φορά να σας εκφράσουμε την έντονη ανησυχία μας όσον αφορά την ετοιμότητα του Πυροσβεστικού Σώματος να αντιμετωπίσει τη νέα θερινή αντιπυρική περίοδο.
Σας είναι γνωστό ότι οι περσινές προσλήψεις των 540 Πυροσβεστών, μόλις που καλύπτουν τα κενά από τις αποστρατείες του τελευταίου χρόνου, οι δε φετινές των 1260 που είναι σε εξέλιξη, δεν θα έχουν ολοκληρωθεί με την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου και οι νέοι Πυροσβέστες θα έχουν τελειώσει την εκπαίδευση τους στην λήξη της.
Καλούμαστε λοιπόν και πάλι να αντιμετωπίσουμε μια δύσκολη αντιπυρική περίοδο με πάνω από 4000 κενά σε προσωπικό.
Λόγω της μεταβολής του κλίματος, το μεγαλύτερο τμήμα της δασικής μας έκτασης σε συνδυασμό με την ελλειπή πρόληψη (αποψίλωση, καθαρισμοί δασικών δρόμων, αντιπυρικών ζωνών, κ.λ.π.) προβλέπεται να δώσει μεγαπυρκαγιές, όπως συνέβη πέρσι στην Πελοπόννησο.
Αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις με βάρδιες 3-4 Πυροσβεστών στις περισσότερες Πυροσβεστικές Υπηρεσίες , με καθυστερήσεις στην ανανέωση του πυροσβεστικού μηχανολογικού και λοιπού εξοπλισμού και με συμβασιούχους Πυροσβέστες που αισθάνονται προδομένοι από την μη υλοποίηση των υποσχέσεων της κυβέρνησης.
Κύριε Υπουργέ
Προτού δούμε και πάλι το ίδιο έργο με αυτό του 2007, με χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης καμένα και απώλειες ανθρωπίνων ζωών, προχωρήστε τώρα, άμεσα, στις αναγκαίες πολιτικές αποφάσεις:
· για την εξασφάλιση των απαιτούμενων κονδυλίων για την κάλυψη άμεσα των κενών οργανικών θέσεων του Πυροσβεστικού Σώματος,
· για τον εκσυγχρονισμό του μηχανολογικού και λοιπού πυροσβεστικού εξοπλισμού,
· για την υλοποίηση όσων είναι απαραίτητα για μια αποτελεσματική προληπτική δασοπροστασία.
Κύριε Υπουργέ
Έγκαιρα σας απευθύνουμε την φωνή της αγωνίας μας.
Μαζί και τη διαβεβαίωση, ότι οι Πυροσβέστες θα συνεχίζουν να πράττουν το καθήκον τους.
Με αυταπάρνηση, προσήλωση στο καθήκον και επαγγελματισμό.
Ο βαθμός της αποτελεσματικότητάς τους, όμως εξαρτάται από το αν η Πολιτεία κάνει το δικό της καθήκον, εξοπλίσει, θωρακίσει και εξασφαλίσει τα απαραίτητα στο Πυροσβεστικό Σώμα.
Για να μη γίνει δεχτεί πάλι ο Πυροσβέστης , το ανάθεμα και το κοινωνικό γρονθοκόπημα, για την αμέλεια και την απραξία των πραγματικά υπευθύνων".
http://firewriting.blogspot.com
http://fireservicenews.blogspot.com
Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ».
(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, υπηρεσίες, υπουργεία, και οργανισμούς, ΔΕΝ είναι τυχαία).Ήρθε η ώρα να σας πω ένα παραμύθι, μόνο που αυτό καλοί μου φίλοι ΔΕΝ τελειώνει με το γνωστό «και ζησαν αυτοί καλά»…, και θα καταλάβετε το γιατί.
Ας ξεκινήσω λοιπόν το παραμύθι, όπως συνήθιζαν οι παλιοί «παραμυθάδες» τους οποίους φρόντισαν και αντέγραψαν οι Έλληνες Πολιτικοί, και όχι μόνο τους αντέγραψαν, αλλά και τους ξεπέρασαν.
Μια φορά και ένα καιρό, κάπου πάνω στον πλανήτη που λέγεται γη, υπήρχε μια χώρα, τόση δα, που την έλεγαν Ελλάδα!
Σ’ αυτή τη χώρα, την Ελλάδα, συνέβαιναν πολλά και διάφορα, τα οποία πολλές φορές ξέφευγαν από κάθε λογική.
Η Ελλάδα λοιπόν ήταν μια πολύ όμορφη χώρα, με πολλά δάση, με μαγευτικά τοπία, με κατοίκους οι οποίοι ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ σε όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη!
Στην χώρα αυτή άνθισαν τα γράμματα και οι τέχνες, και ήταν η πρώτη που ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Όλα αυτά συνέβησαν τα πολύ παλιά χρόνια, και σήμερα, οι κάτοικοι της Ελλάδας διαβάζουν για όλα αυτά τα επιτεύγματα μέσα από διάφορα βιβλία ιστορίας αλλά δεν πολυδίνουν σημασία στο χθες.
Δεν δίνουν σημασία στο χθες, γιατί τους απασχολεί το σήμερα.
Βλέπετε, σήμερα η Ελλάδα έπαψε να είναι τόσο όμορφη όσο ήταν παλιά!
Από τα δάση της έμεινε μόνο το 1/10 (!).
Σήμερα τα δάση της Ελλάδας είναι υποψήφια «οικόπεδα» για να χτιστούν εξοχικά, βίλες, επαύλεις, «αναψυκτήρια»…..
Μέσα σε αυτή τη χώρα, στα νεότερα χρόνια άρχισαν να λειτουργούν διάφορες υπηρεσίες, «οργανισμοί», κάποιες ειδικές υπηρεσίες μάλιστα τις ονόμασαν «υπουργεία».
Αυτά τα υπουργεία, αποφάσιζαν για το τι θα γινόταν στη χώρα.
Μάλιστα οι κυβερνήσεις της Ελλάδας ανέθεσαν σε κάθε υπουργείο και από ξεχωριστές «ευθύνες».
Για την προστασία της χώρας, από την αρχαιότητα ήταν ο στρατός ο οποίος τα νεότερα χρόνια εξοπλίστηκε με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά εκτός από το στρατό ήταν και η αστυνομία για την τήρηση της τάξης, και η πυροσβεστική για να προστατεύει και να βοηθά τον κόσμο στις φωτιές και τις άλλες φυσικές καταστροφές.
Φαίνεται όμως, ότι την πυροσβεστική ειδικά, δεν της έδιναν και ιδιαίτερη σημασία οι κυβερνήσεις της χώρας, γιατί ενώ κινδύνευε η χώρα να καεί από άκρη σε άκρη, είχαν αφήσει την πυροσβεστική με πολλές ελλείψεις σε προσωπικό, αλλά και σε ΜΕΣΑ με τα οποία θα αντιμετώπιζε τις φωτιές, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, και άλλα καταστροφικά φαινόμενα.
Κάποια στιγμή αποφάσισαν να ενισχύσουν την πυροσβεστική προσλαμβάνοντας συμβασιούχους για μερικούς μήνες.
Στα πλαίσια της ενίσχυσης αυτής, και αφού η χώρα είχε παράδοση από την αρχαιότητα σε «θεσμούς», αποφάσισαν να δημιουργήσουν και το θεσμό των «Εθελοντών της Πυροσβεστικής», οι οποίοι και αυτοί θα βοηθούσαν την πυροσβεστική τόσο στα συμβάντα, όσο και στην καθημερινότητα.
Ψήφισαν λοιπόν ΝΟΜΟ (έτσι γινόταν λένε και στα παλιά χρόνια) και έκαναν πραγματικότητα τους Εθελοντές Πυροσβέστες.
Και ενώ ήταν υποχρεωμένοι να τους ΝΤΥΣΟΥΝ, να τους ΕΞΟΠΛΙΣΟΥΝ και αυτούς, αλλά και τους Συμβασιούχους, τους άφησαν χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά, να επιχειρούν πραγματικά ΓΥΜΝΟΙ χωρίς ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Οι κυβερνήσεις μάλιστα κάθε φορά που οι Εθελοντές και οι Συμβασιούχοι ζητούσαν όλα τα ΜΕΣΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, άρχιζαν να λένε παραμύθια, να τάζουν λαγούς με πετραχήλια κοροϊδεύοντας τους ανθρώπους αυτούς.
Ξαφνικά, ήρθε μια μεγάλη πυρκαγιά, και καήκαν κάτοικοι της Ελλάδας, καήκαν Πυροσβέστες Μόνιμοι, Εποχιακοί, Εθελοντές…..
Καήκαν οι τελευταίοι γιατί δεν είχαν ΤΙΠΟΤΑ από αυτά ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΧΕΙ.
Και βγήκαν ΜΕΤΑ τις πυρκαγιές και άρχισαν τα μεγάλα λόγια πάλι!
Ποιοι;
Μα σας το είπα πιο πάνω!
Και ξαφνικά, μέσα στο χειμώνα, και πάλι άρχισαν πυρκαγιές, αλλά….
Οι Συμβασιούχοι, και οι Εθελοντές Πυροσβέστες είναι ΑΚΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ, και θα πάνε πάλι στις φωτιές έτσι γιατί έχουν κάτι που δυστυχώς οι άλλοι, οι «μεγάλοι παραμυθάδες» δεν έχουν.
Έχουν ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Αλλά αυτό φίλοι μου δεν αρκεί.
Πως θα μπεις ΜΟΝΟ με το φιλότιμο στο δάσος που καίγεται, χωρίς Τα κατάλληλα ρούχα, την κατάλληλη μάσκα, τα κατάλληλα υποδήματα, τους κατάλληλους επενδύτες, και άλλα πολλά;
Και η πυροσβεστική, πως θα αντιμετωπίσει τις καταστροφές όταν δεν έχει προσωπικό, και τα περισσότερα οχήματα της είναι πλέον ακατάλληλα;
Στην Ελλάδα, σ’ αυτή χώρα, κάθε χρόνο έχει πολλές φωτιές.
Το 2008 τον Μάρτη, δυσκόλεψαν τόσο πολύ τα πράγματα που ένα νησί κηρύχτηκε σε ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ.
Κι όμως, δεν μίλησε τότε κανείς στην Ελλάδα για το τι θα γίνει με τους ανθρώπους εκείνους, που η χώρα τους έχει για να την προστατεύουν από τις καταστροφές.
Το παραμύθι μας τελειώνει κάπου εδώ!
Ξέχασα να σας πω, ότι όλα αυτά που ζητούν οι εθελοντές και οι συμβασιούχοι, είναι ακόμα στην διαδικασία των διαγωνισμών.
Λοιπόν, Δεν έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Το παραμύθι αυτό είναι ένα είδος «μεταφοράς» ενός εφιάλτη σε όλους εσάς.
Σκόπιμα παρέλειψα κάποιες λεπτομέρειες, γιατί ακόμα μετράω τα πολλά ΘΑ που ακούσαμε και ακούμε.
Άλλο κακό να μη μας βρει!
Κυριακή 23 Μαρτίου 2008
Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Πραγματικά με πιάνει πανικός όταν σκέπτομαι τι μας περιμένει φέτος το καλοκαίρι, στην τόσο «καλά σχεδιασμένη» ΑΝΤΙΠΥΡΙΚΗ.Πάμε να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση των όσων έχουν συμβεί μέχρι τώρα, και δεν θα είναι δύσκολο να συμπεράνουμε το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα!
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Πέρσι το καλοκαίρι, κάηκε σχεδόν όλη η Ελλάδα, και θρηνήσαμε και ανθρώπινα θύματα.
Τα γεγονότα εξελισσόταν το ένα μετά το άλλο, και έβγαιναν στο φως πραγματικά ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ στοιχεία ανθρωπίνων ευθυνών όπως ο μη ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ, συμβασιούχων και Εθελοντών.
Εδώ θα σταθώ λίγο γιατί ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ αγαπητοί μου φίλοι, ο εξοπλισμός των ανθρώπων που θα παλέψουν με τις φωτιές, είναι ακόμα στα «χαρτιά και τους διαγωνισμούς».
Με λίγα λόγια, θα σταλούν στις φωτιές ΚΑΙ ΠΑΛΙ άνθρωποι που δεν θα έχουν την δυνατότητα να προστατεύσουν τους εαυτούς τους γιατί δεν θα διαθέτουν τον κατάλληλο ιματισμό, υπόδηση, και Μέσα Ατομικής Προστασίας.
Και η φετινή περίοδος αναμένεται ιδιαίτερα «καυτή» αφού οι πυρκαγιές ξεκίνησαν ΗΔΗ αν και ακόμα ΔΕΝ ΕΛΙΩΣΑΝ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ.
Συνεχίζω με την μικρή «ανασκόπηση».
Καήκαν δάση, περιουσίες, άνθρωποι, και μετά την φωτιά, η κυβέρνηση μάζεψε δασεργάτες να κατασκευάσουν φράγματα στις πληγείσες περιοχές, για να μη «κατέβουν τα βουνά» από τις βροχές και η λάσπη τους καταστρέψει ότι απέμεινε.
Πήγαν οι δασεργάτες, δούλεψαν ΜΕΡΟΝΥΧΤΑ ολόκληρα αναπνέοντας ΣΤΑΧΤΗ, τέλειωσαν τα φράγματα, και οι άνθρωποι αυτοί από τότε είναι ακόμα απλήρωτοι!
Ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ από τις κινητοποιήσεις των δασεργατών είναι αυτό που πήρα από το http://www.halkidikinews.gr/ του συνεργάτη μου ΘΟΔΩΡΗ ΔΟΥΚΑ.
Διαβάστε το, και αναλογιστείτε (σε συνδυασμό με τα πιο πάνω και την επικαιρότητα) τι μας περιμένει φέτος.
«Σε συμβολικό αποκλεισμό για μία ώρα και των δύο ρευμάτων της Εγνατίας Οδού, στον κόμβο Ασπροβάλτας- Βρασνών, προχώρησαν το μεσημέρι της Παρασκευής δασεργάτες από δύο Δασικούς Συνεταιρισμούς του Σταυρού Θεσσαλονίκης και πέντε της Χαλκιδικής, οι οποίοι- όπως υποστηρίζουν- τέσσερις μήνες αφότου παρέδωσαν τα αντιπλημμυρικά και αντιδιαβρωτικά έργα, που είχαν αναλάβει να κατασκευάσουν στις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας, παραμένουν ακόμη απλήρωτοι.Πρόκειται για περίπου 300 άτομα, από τους Δασικούς Συνεταιρισμούς «Ένωση» και «Πρόοδος» του Σταυρού και του Άνω Σταυρού Θεσσαλονίκης και Μ. Παναγιάς, Βαρβάρας, Παλαιοχωρίου, Νεοχωρίου και Ιερισσού Χαλκιδικής, που για ενενήντα ημέρες- από τις αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου- χώρισαν τις καμένες πλαγιές των βουνών της Ηλείας σε ζώνες στρεμμάτων και με εργαλεία κλαδιά και κορμούς κατασκεύασαν πλέγματα ενίσχυσης του εδάφους, ώστε αυτό να συγκρατήσει τα όμβρια ύδατα και το χώμα.
Οι δασεργάτες βάσει των συμβάσεων που υπέγραψαν και με βάση το έργο που παρέδωσαν στα κατά τόπους αρμόδια δασαρχεία, υπολογίζουν ότι τα δεδουλευμένα αντιστοιχούν στο ποσό των 3,5 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχει καταβάλει μέχρι σήμερα περίπου 380.000 ευρώ.
Η δουλειά του δασεργάτη ή αλλιώς υλοτόμου είναι σκληρή, επικίνδυνη και κοπιαστική, πολύ περισσότερο όταν πρέπει να δουλέψεις πάνω στην καμένη γη όπου δεν μπορείς να υπολογίσεις αν πατάς σταθερά, εξηγεί ο πρόεδρος του Δασικού Συνεταιρισμού Σταυρού «Η Ένωση», Γιώργος Καρακίτσιος , σημειώνοντας ότι «στην κατασκευή των αντιπλημμυρικών έργων στη Ζαχάρω, είχαμε έξι ατυχήματα, με τα αλυσοπρίονα, ένα από τα οποία ήταν αρκετά σοβαρό».
Οι δασεργάτες δουλεύουν εννέα μήνες το χρόνο και ασχολούνται συνήθως με άλλες δραστηριότητες, όπως κτηνοτροφία, κατά τους μήνες Δεκέμβριο, Ιανουάριο και Φεβρουάριο.
Οι εργασίες που έχουν να φέρουν εις πέρας οι δασικοί συνεταιρισμοί και την ευθύνη για τις οποίες έχουν τα δασαρχεία, περιλαμβάνουν τη συγκομιδή προϊόντων, δηλαδή τις υλοτομικές και μετατοπιστικές εργασίες, αλλά και την εκτέλεση το φθινόπωρο, μετά από τις πυρκαγιές των καλοκαιριών, αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων. Η περίοδος της υλοτόμησης ξεκινάει την 1 Μαρτίου και ολοκληρώνεται τέλη Οκτωβρίου.
Οι κατά τόπους Δασικοί Συνεταιρισμοί προμηθεύουν με ξύλα τους κατοίκους της περιοχής τους, ενώ όσον αφορά στα αντιπλημμυρικά έργα αναλαμβάνουν δουλειές σε όλη την Ελλάδα.
«Πηγαίνουμε παντού, όπου υπάρχει δουλειά, πρόσφατα χρειάστηκε να πάμε στην Κάρπαθο», λέει ο κ.Καρακίτσιος.Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον κ.Καρακίτσιο εργάζονται μέσω των 100 περίπου συνεταιρισμών, περισσότεροι από 5.000 δασεργάτες.»
Αυτά με τους δασεργάτες.
Πάμε τώρα στους Συμβασιούχους, και στους Εθελοντές Πυροσβέστες.
Όπως πολλοί γνωρίζουν, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ.
Και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής!
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;
ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ;
ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ΘΑ ΜΠΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΩΡΕΕΣ ΓΙΑ ΤΟ Π.Σ;
Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ
Η μικρή αυτή αναφορά, έρχεται με μια μικρή καθυστέρηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξέχασα τον ΜΑΝΟ.Δεν ξεχνιούνται τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιοι μεγάλοι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ, που σημάδεψαν με το μουσικό τους «ύφος» το Ελληνικό πεντάγραμμο, ένα πεντάγραμμο που βάλλεται καθημερινά από ένα σωρό ξενόφερτα «διασκευασμένα ηλεκτρονικά σκουπίδια»!
Ναι, έτσι κατάντησε η μουσική μας.
Ο Λοιζος, με τις «ανησυχίες» του, σηματοδότησε ένα διαφορετικό μουσικό άκουσμα.
Όταν πρωτοακουσα το 77 (αν θυμάμαι καλά) τα «Τραγούδια του Δρόμου» (δουλειά του 1974), συγκλονίστηκα από την απλή, αλλά πολύ ΔΥΣΚΟΛΗ μελωδία που υπέγραφε ο Μάνος Λοιζος!
Ήμουν σε μια ηλικία που ίσως ήταν νωρίς για να καταλάβω το «στρατευμένο» (κατά πολλούς) τραγούδι, ήταν όμως η πλέον κατάλληλη για να διαμορφώσω τις δικές μου μουσικές «ευαισθησίες»!
Ο Μάνος, έδινε ΨΥΧΗ στην μουσική του, και με την δική του ψυχή, αγκιζε, και αγκιζει τις δικές μας.
Ας δούμε τι είχαν πει για τον Λοιζο, σημαντικές μορφές των γραμμάτων, και των τεχνών της χώρας μας.
«Ο Μάνος Λοιζος είναι απ’ τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού. Η μουσική του, οικεία, φιλική, μας κερδίζει απ’ το πρώτο της άκουσμα, σύμφωνα με ένα πλατυτατο κοινωνικό συναίσθημα που περιλαμβάνει και το δικό μας. Δεν επιζητεί ποτέ να εκπλήξει. ……..
Το 1972, όταν γύρισα από απ’ την εξορία ήρθε δυο φορές σπίτι μου με την κιθάρα του. Έπαιξε και τραγούδησε πολλά τραγούδια του απ’ τις μεταφράσεις μου των ποιημάτων του ΧΙΚΜΕΤ……..
Ένας Μάνος Λοιζος, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ…….»
Αυτά, και άλλα πολλά είπε για τον Μάνο Λοιζο ο μεγάλος μας ποιητής, ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ!
«Είχα την ευτυχία και τη χαρά να συναντήσω τον Μάνο Λοιζο από τα πρώτα του βήματα. Τον θυμάμαι στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, να κάθεται απέναντι μου ώρες αμέτρητες καθώς οι συζητήσεις μας δεν είχαν τελειωμό……..
Τα πρώτα του τραγούδια είχαν κιόλας τη σφραγίδα της αγνότητας, του αληθινού, του πηγαίου, της γένεσης.
Ο Λοιζος δεν κατασκεύαζε. Και αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε.
Γεννούσε.
Κι αυτό γιατί έτσι το ένιωθε…..
Τρυφερός και καλός γινόταν ακόμα πιο τρυφερός και πιο καλός μέσα στην προσπάθεια, τις δοκιμασίες στον αγώνα.
Τρυφερός και καλός γινόταν ακόμα πιο τρυφερός και πιο καλός μέσα στην προσπάθεια, τις δοκιμασίες στον αγώνα.
Κι αυτή η ευγένεια της ψυχής, μπορεί να γίνει τραγούδι τρυφερό, καλό ευγενικό.
Δεν ήταν πλατάνι η βαλανιδιά.
Δεν ήταν πλατάνι η βαλανιδιά.
Ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος:
Η καρδιά του ανθρώπου»!
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ.
«Ερωτικός, ανατολίτης, τρυφερός, ευαίσθητος, γαλήνιος, ονειροπόλος και μαζί, μαχητικός και πεισματάρης. Έτσι ήταν ο Μάνος. Με την ψυχή δεμένη στο ταξίδι. Και με το τραγούδι, αίμα στις φλέβες του.
Του άρεσαν οι όμορφες γυναίκες, το καλό κρασί, οι νόστιμοι μεζέδες. Σπάνια θύμωνε. Συνήθως χαμογελούσε. «Είμαι απελπισμένος», έλεγε. Κι έτρεχε να κρυφτεί στο καταφύγιο του: το χιούμορ.
Έπαιζε τάβλι, έπαιζε πόκα. Έπαιζε και με τη ζωή του. Έζησε μόνο 45 χρόνια, που είναι περισσότερα από 90, για πολλούς από μας. Γέρος και σοφός και πολύπειρος και συγχρόνως παιδί, έτοιμο να μαγευτεί από τα χρώματα μιας πεταλούδας»!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτά τα λίγα, μα τόσο πολλά φίλοι μου, σαν μια μικρή αναφορά μνήμης για τον ΜΑΝΟ!
«Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί!
Σε πήρε κάποτε η δύση
Σε ξαναφέρνει η ανατολή»!
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ.
«Ερωτικός, ανατολίτης, τρυφερός, ευαίσθητος, γαλήνιος, ονειροπόλος και μαζί, μαχητικός και πεισματάρης. Έτσι ήταν ο Μάνος. Με την ψυχή δεμένη στο ταξίδι. Και με το τραγούδι, αίμα στις φλέβες του.
Του άρεσαν οι όμορφες γυναίκες, το καλό κρασί, οι νόστιμοι μεζέδες. Σπάνια θύμωνε. Συνήθως χαμογελούσε. «Είμαι απελπισμένος», έλεγε. Κι έτρεχε να κρυφτεί στο καταφύγιο του: το χιούμορ.
Έπαιζε τάβλι, έπαιζε πόκα. Έπαιζε και με τη ζωή του. Έζησε μόνο 45 χρόνια, που είναι περισσότερα από 90, για πολλούς από μας. Γέρος και σοφός και πολύπειρος και συγχρόνως παιδί, έτοιμο να μαγευτεί από τα χρώματα μιας πεταλούδας»!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτά τα λίγα, μα τόσο πολλά φίλοι μου, σαν μια μικρή αναφορά μνήμης για τον ΜΑΝΟ!
«Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί!
Σε πήρε κάποτε η δύση
Σε ξαναφέρνει η ανατολή»!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ
Αλήτη μ' είπες μια βραδιά χωρίς καμιά αιτία μα του αλήτη η καρδιά δε σου κρατάει κακία!
Είναι καημός, είναι σαράκι, είναι παράπονο, ένα μεγάλο παράπονο, ένα μεγάλο τραγούδι!
Ο ρυθμός του, τα 9/8, η μελωδία, έδεσαν με το στίχο τόσο όμορφα, όσο μόνο ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ μπορούσε να πετύχει!
Ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του ρεμπέτικου, μια ξεχωριστή παρουσία στο χώρο αυτών των "παρεξηγημένων" τραγουδιών!
Ο Χατζηχρήστος, γεννήθηκε στο Κοκάριαλι της Σμύρνης το 1901.
Στην Ελλάδα ήρθε το 1922, μετά από πολλές περιπέτειες που πέρασε (δραπέτευσε από τους Τούρκους την ώρα που τον πήγαιναν για εκτέλεση)!
Στην Ελλάδα ήρθε το 1922, μετά από πολλές περιπέτειες που πέρασε (δραπέτευσε από τους Τούρκους την ώρα που τον πήγαιναν για εκτέλεση)!
Δεξιοτέχνης μουσικός, έπαιζε μπουζούκι, κιθάρα, πιάνο, και ακορντεόν.
Ο Απόστολος Χατζηχρήστος, πριν ασχοληθεί με το τραγούδι, έκανε το επάγγελμα του οξυγονοκολλητή! Πήρε το δρόμο του επαγγελματία μουσικού στα μέσα του 1933, αφήνοντας την άλλη δουλειά!
Από το ξεκίνημα του, φάνηκε η αξία του σαν μουσικός, πράγμα που τον έκανε απ' την αρχή της καριέρας του να παίζει στα καλύτερα λαικορεμπέτικα συγκροτήματα!
Από το ξεκίνημα του, φάνηκε η αξία του σαν μουσικός, πράγμα που τον έκανε απ' την αρχή της καριέρας του να παίζει στα καλύτερα λαικορεμπέτικα συγκροτήματα!
Δούλεψε στα μεγαλύτερα κέντρα της εποχής (Δερέμπεη, Πικίνου, Κατελάνου, στο Δάσος του Βλάχου, στου Μάριου, και αλλού), μαζί με τα μεγαθήρια του τραγουδιού!
Η μουσική του Χατζηχρήστου, είναι έντονα επηρεασμένη από τους "Μικρασιάτικους Ήχους"! Το "ηχόχρωμα" του, έχει κάτι διαφορετικό από των άλλων δημιουργών του ρεμπέτικου!
Έχει μια "γλύκα" η μουσική του, που συνδυάζει τη Σμυρναϊκή, και Πειραιώτικη μουσική σχολή, προσεγγίζοντας τες κάπως διαφορετικά από τον Τούντα, και άλλους!
Έχει μια "γλύκα" η μουσική του, που συνδυάζει τη Σμυρναϊκή, και Πειραιώτικη μουσική σχολή, προσεγγίζοντας τες κάπως διαφορετικά από τον Τούντα, και άλλους!
Χαρακτηριστικό των τραγουδιών του, είναι ο καημός, το παράπονο των ξεριζωμένων της προσφυγιάς, των αδικημένων, το παράπονο για τα βάσανα της ζωής! Εκτός από καταπληκτική μουσική, ο Χατζηχρήστος έγραφε και πολύ καλούς στίχους, ενώ συνεργάστηκε με τον Γιάννη Λελάκη, βάζοντας μουσική σε δικά του τραγούδια!
Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, είχε πει για τον Χατζηχρήστο! "Ο Αποστόλης ήταν πολύ τίμιος. Μπεσαλής, ωραίος συνεργάτης, και κορυφή συνθέτης! Ότι έγραφε, το 'βγαζε απ' το κεφάλι του.
Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, είχε πει για τον Χατζηχρήστο! "Ο Αποστόλης ήταν πολύ τίμιος. Μπεσαλής, ωραίος συνεργάτης, και κορυφή συνθέτης! Ότι έγραφε, το 'βγαζε απ' το κεφάλι του.
Ταλαιπωρημένος και παραπονιάρης. Αμ, τι ήθελες μετά τόσα βάσανα;
Να χοροπηδά; Ο Αποστόλης με τον Παπαϊωάννου είχαν μαγαζί στη Δραπετσώνα. Δούλεψα μαζί τους!
Ήταν εκεί και ο "Μπιρ Αλλάχ". Μέχρι το 1960 που σταμάτησα, δούλεψα πολλές φορές ακόμα με τον Αποστόλη.
Στου Βλάχου αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, ο Στράτος, η Νανά.... Στο "Φοίνικας", στον Πειραιά, που 'ταν πίσω από το θέατρο "Ολυμπία", αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, κι ο Μήτσος ο Κινέζος που τον λέγαμε, ο Χρυσίνης, ο Μαρινάκης....
Στου Βλάχου αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, ο Στράτος, η Νανά.... Στο "Φοίνικας", στον Πειραιά, που 'ταν πίσω από το θέατρο "Ολυμπία", αυτός, εγώ, ο Μπιρ Αλλάχ, κι ο Μήτσος ο Κινέζος που τον λέγαμε, ο Χρυσίνης, ο Μαρινάκης....
Ο κινέζος είχε μια γλύκα ο μπαγάσας, ήταν ζόρικος κιθαρίστας. Με δυο κουβέντες, ο Αποστόλης ήταν σ' όλα του κύριος! Το ξέρω, γιατί τον έζησα από κοντά"!
Ο Απόστολος Χατζηχρήστος πέθανε στις 5 Ιουνίου του 1959, σε ηλικία 58 χρόνων! Στα 26 χρόνια παρουσίας του στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, άφησε σε εμάς σαν κληρονομιά τραγούδια "διαμάντια"!
Ο Απόστολος Χατζηχρήστος πέθανε στις 5 Ιουνίου του 1959, σε ηλικία 58 χρόνων! Στα 26 χρόνια παρουσίας του στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, άφησε σε εμάς σαν κληρονομιά τραγούδια "διαμάντια"!
Κλείνοντας το αφιέρωμα στον Χατζηχρήστο, βάζω μερικές γραμμές από ένα πανέμορφο τραγούδι του!
"Σιγά - σιγά φίλε μου τ' αμάξι.
Έφτασε η πεντάμορφη τις καρδιές να κάψει"....
ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ (ΝΤΑΛΓΚΑΣ)
Κωνσταντινούπολη, κάπου στα 1910, ένας μεγάλος τραγουδιστής μαγεύει τον κόσμο.Με αφορμή τα όμορφα "τσακίσματα", και τους "κυματισμούς" που είχε στη φωνή, τον φώναζαν...... ΝΤΑΛΓΚΑ!
Ποιον; Τον ΑΝΤΩΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ! Γεννήθηκε στην πόλη το 1892, και πέθανε στην Αθήνα το 1945, Από τα 16 του χρόνια, ασχολήθηκε με το ούτι! Από το 1908, μέχρι το 1917, έπαιρνε μέρος σε γιορτές και πανηγύρια! Από το 1917, μέχρι το 1922, ο Διαμαντίδης εργαζόταν σαν τραγουδιστής στην "πόλη".
Το διάστημα αυτό, τραγουδούσε Μικρασιάτικα, Ευρωπαϊκά, Δημοτικά, Λαϊκά, και Ρεμπέτικα τραγούδια! Το 1922, ήρθε στην Ελλάδα, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1923, και για επτά χρόνια , συνεργάστηκε με Σμυρναϊκά , λαϊκά, και ρεμπέτικα συγκροτήματα σαν τραγουδιστής, αλλά και σαν μουσικός!
Το διάστημα αυτό, τραγουδούσε Μικρασιάτικα, Ευρωπαϊκά, Δημοτικά, Λαϊκά, και Ρεμπέτικα τραγούδια! Το 1922, ήρθε στην Ελλάδα, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1923, και για επτά χρόνια , συνεργάστηκε με Σμυρναϊκά , λαϊκά, και ρεμπέτικα συγκροτήματα σαν τραγουδιστής, αλλά και σαν μουσικός!
Την ίδια εποχή, ο "Νταλγκάς" αρχίζει και γράφει δικά του τραγούδια, ενώ από το 1930, μέχρι και το θάνατο του, είχε αντικαταστήσει το ούτι με κιθάρα, ενώ εργαζόταν σε διάφορα κέντρα , ερμηνεύοντας καντάδες, τραγούδια του αξέχαστου "ΑΤΤΙΚ" (Κλέων Τριανταφύλλου), και ρεμπέτικα!
Ο ΝΤΑΛΓΚΑΣ σαν τραγουδιστής άφησε εποχή! Μαζί με τους ΡΟΥΚΟΥΝΑ, ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗ, ΚΑΡΙΠΗ, ΝΟΥΡΟ, ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗ, αποτελούν την "χρυσή επτάδα" των λαϊκών ερμηνευτών της περιόδου 1922-1940.
Ο ΝΤΑΛΓΚΑΣ σαν τραγουδιστής άφησε εποχή! Μαζί με τους ΡΟΥΚΟΥΝΑ, ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗ, ΚΑΡΙΠΗ, ΝΟΥΡΟ, ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗ, αποτελούν την "χρυσή επτάδα" των λαϊκών ερμηνευτών της περιόδου 1922-1940.
Ο Αντώνης Διαμαντίδης, εκτός από κορυφαίος ερμηνευτής, υπήρξε και ένας αξιόλογος δημιουργός!
Τα περισσότερα όμως από τα τραγούδια που έγραψε, "λεηλατήθηκαν" από διάφορους, οι οποίοι τα κυκλοφόρησαν με το όνομα τους.
Πρωτοάκουσα τον ΝΤΑΛΓΚΑ, από έναν δίσκο γραμμοφώνου, να ερμηνεύει τον "Μανέ Καληνυχτιάς", και μαγεύτηκα!
Ήταν στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου, όπου υπήρχε το γραμμόφωνο του παππού, και κάποιες "πλάκες"!
Ήταν στο σπίτι ενός οικογενειακού μας φίλου, όπου υπήρχε το γραμμόφωνο του παππού, και κάποιες "πλάκες"!
Μια "αρμόνικα", και μια κιθάρα, τα όργανα, και μια ΦΩΝΗ που σε καθήλωνε! Ήμουν μικρός τότε, αλλά το τραγούδι αυτό "μου ΄μεινε" χαραγμένο στη μνήμη.
Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την έρευνα για το Ελληνικό τραγούδι, λίγα χρόνια μετά, θέλοντας και μη, έγινα "συλλέκτης" δίσκων, και μέσα σε αυτούς, "ξανασυναντήθηκα" με τον Νταλγκά!
Ας γνωρίσουμε όμως μερικά από τα τραγούδια που έγραψε!
"ΕΧΩ ΜΕΡΑΚΙ ΕΧΩ ΝΤΑΛΓΚΑ-1928, Η ΑΠΟΝΗ ΤΟΥΡΚΑΛΑ- 1928, ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-1928, ΝΤΕΡΜΠΕΝΤΕΡΙΣΑ ΤΟΥ ΨΥΡΗ-1928, ΕΛΑ ΣΤ' ΑΝΑΠΛΙ-1929, ΣΥΡΙΑΝΗ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΗ-1929, ΜΑΝΕΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΑΣ-1930, ΣΤΟΥΣ ΠΟΔΑΡΑΔΕΣ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ-1931, και άλλα πολλά.
"ΕΧΩ ΜΕΡΑΚΙ ΕΧΩ ΝΤΑΛΓΚΑ-1928, Η ΑΠΟΝΗ ΤΟΥΡΚΑΛΑ- 1928, ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ-1928, ΝΤΕΡΜΠΕΝΤΕΡΙΣΑ ΤΟΥ ΨΥΡΗ-1928, ΕΛΑ ΣΤ' ΑΝΑΠΛΙ-1929, ΣΥΡΙΑΝΗ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΗ-1929, ΜΑΝΕΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΑΣ-1930, ΣΤΟΥΣ ΠΟΔΑΡΑΔΕΣ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ-1931, και άλλα πολλά.
Ο Αντώνης Διαμαντίδης, ο επιλεγόμενος και Νταλγκάς, εκτός από τα δικά του τραγούδια, ερμήνευσε με τον ίδιο, μοναδικό τρόπο, σε δίσκους της Αμερικής, και τραγούδια των ΚΟΥΚΟΥΔΑΚΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, και άλλων, ενώ το 1933, ηχογραφείται στην Αμερική το "ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΛΑΤΕΡΝΑ", ένα υπέροχο χασάπικο, μια σύνθεση του Νταλγκά, το οποίο αργότερα επανακυκλοφόρησε με τίτλο, "ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ",και φυσικά, σε άλλου το όνομα, ο οποίος το "διασκεύασε"(κατακρεούργησε), για να το περάσει για δικό του!
ΓΙΑ ΤΟΝ «ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΧΟΡΩΝ»!
Πιστεύω ότι πρέπει να κάνω μια αναφορά για τον ζεϊμπέκικο, τον «χορό των χορών» όπως δίκαια χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς.Είχα κάνει και παλαιότερα αναφορά μέσα από τα έντυπα που γράφω, αλλά και τις Ραδιοφωνικές εκπομπές μου, στα πλαίσια του αφιερώματός μου στα ρεμπέτικα τραγούδια, τα «παρεξηγημένα», αλλά καλό είναι να επαναλάβω την αναφορά, για να μάθουν και κάποιοι νέοι αναγνώστες φίλοι(καλώς ήρθατε) ορισμένες λεπτομέρειες.
Ο ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ λοιπόν, προέρχεται από μια φυλή της Μικρας Ασίας, τους ΖΕΪΜΠΕΚΗΔΕΣ.
Οι Ζεϊμπέκηδες ήταν επαγγελματίες πολεμιστές, και σε πολλές περιπτώσεις ήταν ένα «αγκάθι» στα πλευρά του Σουλτάνου, ο οποίος προκειμένου να απαλλαχθεί απ’ την ενοχλητική και επικίνδυνη παρουσία τους, άλλοτε τους «εκτόπιζε» ομαδικά, και άλλοτε (ανάλογα με την περίσταση) τους «χάιδευε» δίνοντας τους διάφορα αξιώματα.
Οι ζεϊμπέκηδες φορούσαν μια εξαιρετικά όμορφη ενδυμασία (Φώτο από το βιβλίο του Ηλία Πετροπουλου), που έκανε το χορό τους ιδιαίτερα θεαματικό!
Ο ζεϊμπέκικος, ο χορός των χορών, δεν έχει βήματα!
Μόνο «φιγούρες»!
Είναι χορός «μοναχικός», και ΜΟΝΟ για άντρες.
Ο κάθε ρεμπέτης, είχε τις δικές του φιγούρες, με τις οποίες εκφραζόταν.
Επίσης, ο κάθε ρεμπέτης χόρευε ΜΟΝΟ ΕΝΑ συγκεκριμένο τραγούδι!
Βάσει λοιπόν του «εθιμοτυπικού», ο ζεϊμπέκικος δεν είναι χορός για «χόρταση», και ο ρεμπέτης όταν χόρευε, χόρευε ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
Εκείνος που θα τολμούσε να διακόψει έναν ρεμπέτη που χόρευε ζεϊμπέκικο, «έπαιζε με το θάνατο».
Για αυτό το λόγο, έγινε γύρω στα 1940 ο θεσμός της «ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑΣ».
Βάσει της παραγγελιάς, οι μουσικοί προαναγγελναν το όνομα του «ιδιοκτήτη» του χορού.
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να βάλουμε και κάποια πράγματα στη θέση τους!
Ακουμε όλοι, πολλές φορές τον όρο «ΒΑΡΥ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ».
Προς κάθε ενδιαφερόμενο, άσχετο, αφελή, και όποιος τέλος πάντων χρησιμοποιεί αυτό τον όρο, πρέπει να πω ότι το ΒΑΡΥ, είναι ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΦΕΔΕΣ, και όχι για τον χορό των χορών!
Δεν υπάρχει «βαρύ» και «ελαφρύ» ζεϊμπέκικο.
Αντίθετα, υπάρχει το ΑΡΓΟ, και το ΓΡΗΓΟΡΟ, ανάλογα με το πως είναι διαμορφωμένος ο ρυθμός των 9/8!
Ο ζεϊμπέκικος είναι ένας «λαβύρινθος», μέσα στον οποίο δεν χανόταν ποτέ ο ρεμπέτης.
Περίτεχνοι αυτοσχέδιοι βηματισμοί (όχι βήματα), στολισμένοι με προσωπικές φιγούρες, μέχρι και με «ακροβατικά»!
Π.χ, ο ρεμπέτης, χόρευε έχοντας στο κεφάλι το ποτήρι του γεμάτο κρασί, χόρευε σηκώνοντας με τα δόντια ένα τραπέζι, χόρευε πηδώντας πάνω από καρέκλες, χόρευε κραδαίνοντας μαχαίρια (έθιμο που υιοθέτησαν οι ρεμπέτες από τους ζεϊμπέκηδες).
Όταν ο ρεμπέτης τελείωνε τον χορό του, η καλύτερα την «επίδειξη», τελείωνε με μια «αναλια», δηλαδή μια λέξη της τούρκικης «αργκό»!
Η ανάλυα αποτελούσε μια τελετουργία, σύμφωνα με την οποία ο ερωτευμένος «καπάνταης» στεκότανε στο δρόμο κάτω από το «καφασωτό» παράθυρο της σκληρόκαρδης, και άρχιζε να σχίζει τα μπράτσα του με μαχαίρι!
Οι ζεϊμπέκηδες έπαιρναν τις «ανάλυες» τους ενώ χόρευαν.
Το έθιμο αυτό, πέρασε και στην Ελλάδα, όπου ο κάθε βαρυμαγκας κάρφωνε την «καμα» του στην φτέρνα του, και συνέχιζε τον χορό!
Δυστυχώς, σήμερα ο ζεϊμπέκικος χάλασε από όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν την ιστορία του, η σκόπιμα την αγνοούν!
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Ένα αφιέρωμα στον ΛΑΙΚΟ ΠΟΙΗΤΗ Φώτη Αγγουλέ, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω σαν έναν «φόρο τιμής» απέναντι στον ΑΓΩΝΙΣΤΗ, απέναντι στον ΑΝΘΡΩΠΟ!Τα στοιχεία τα πήρα από το βιβλίο της Έλλης Παπαδημητρίου «Φώτης Αγγουλές», Κέδρος 1975, το οποίο μάλιστα σας προτείνω να το αγοράσετε!
«Γεννήθηκε το 1911 στον Τσεσμέ –αρχαία Κρήνη- στα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι ακριβώς στη Χιο.
Ο πατέρας του λέγονταν Σιδερής Χονδρουδάκης κι ήτανε ψαρομανάβης.
Το «Αγγουλές» το πήρε από παρατσούκλι.
Η μάνα του λέγονταν Γαρουφαλλιά. Είχε τρεις αδερφές κι ο Φώτης ήταν το στερνοπαίδι.
Στον πρώτο πόλεμο 1914-18 πού έγινε κι ο πρώτος διωγμός των χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο πατέρας του φόρτωσε μια νύχτα την οικογένεια του σε καΐκι και την πέρασε απέναντι στη Χίο, για να τη σώσει απ' τη σφαγή.
Τον πρώτο καιρό τούς στεγάσανε σε σχολεία, σε αποθήκες, σε χαλάσματα.
Τελικά τους εγκατέστησαν στο παλιό Κάστρο.
Στο σχολείο πήγε μέχρι τη δεύτερη τάξη του Δημοτικού, χωρίς κι αυτή να την τελειώσει.
Τα γράμματα τάπαιρνε, ήτανε όμως πολύ ζωηρός και μια μέρα πήδηξε απ' το παράθυρο της τάξης του και πια δεν ξαναγύρισε.
Στα 14 του χρόνια διάβασε για πρώτη φορά ένα ποίημα κι ενθουσιάστηκε.
Από τότε σκάλιζε χαρτιά και παιδευόταν να ταιριάζει στίχους.
Στα 15 πήγε μαθητευόμενος παραγιός σε τυπογραφείο που τυπωνόταν η τοπική εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Σε λίγα χρόνια έμαθε την τέχνη, γνωρίστηκε και με νέους διανοούμενους κι έβγαλαν το εβδομαδιαίο περιοδικό «ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ» αλλά σε λίγο καιρό τόκλεισαν.
Παλικαράκι πια δημοσίευσε στην εφημερίδα «ΑΛΗΘΕΙΑ» μια τσουχτερή σάτιρα για τον Μουσολίνι.
Τον τραβάνε στα δικαστήρια, τελικά αθωώνεται, αλλά από τότε χαρακτηρίζεται σαν αριστερός.
Μη μπορώντας ν' αντέξει την κατοχή φεύγει για την Μ. Ανατολή.
Περνά μια νύχτα τον Αύγουστο του 1941 με μια βάρκα απέναντι στον Τσεσμέ κι από κει στη Σμύρνη και στοιβαγμένοι με πολλούς άλλους πάνω σε βαγόνια φτάνουνε στο Χαλέπι της Συρίας μετά Χάιφα-Παλαιστίνη.
Ό Αγγουλές κατατάχτηκε στον Ελληνικό στρατό της Μ. Ανατολής κι απέκτησε — όπως λέγαν — την ειδικότητα του στρατιώτη ποιητή.
Αρχές του 1942 αποσπάστηκε στην Ιερουσαλήμ στο τυπογραφείο του Πατριαρχείου πού τύπωναν το στρατιωτικό περιοδικό «ΕΛΛΑΣ».
Στα 1942 μετατέθηκε στο Κάιρο και κει γνωρίστηκε με τον Σεφέρη που ήταν προϊστάμενος στο κυβερνητικό γραφείο τύπου.
Εκεί παντρεύτηκε μια Αιγυπτιώτισσα ελληνίδα και δημοκράτισσα δασκάλα των Γαλλικών πού λέγονταν Έλλη Κυριαζή κι ήταν απ' το Πήλιο η καταγωγή της. Διατηρούσε μπαρ πού σύχναζαν πολλοί έλληνες.
Ζήσανε μαζί 4-5 μήνες.
Τον Αύγουστο του 1944 οι Άγγλοι τον πήγαν εξορία στην Ασμάρα, μετά φυλακή και απομόνωση στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο κι αργότερα στο Ντεκαμερέ. Εκεί αρρώστησε και τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο του Μαϊχαμπάρ από κει σαν άρρωστος απολύθηκε.
Μετά από διαδρομή άνω Αίγυπτο-Αλεξάνδρεια έφτασε στην Αθήνα και σε λίγες μέρες έφτασε στη Χίο.
Και στη Χίο άμα γύρισε ο Φώτης είχε αρχίσει ο ύπουλος, έπειτα επίσημος διωγμός των αριστερών.
Στη θέση της η χωροφυλακή ορκισμένη απ' τον καιρό της κατοχής, στα πόστα τους μοναρχικοί, μεταξικοί, ως και συνεργάτες των Γερμανών, τώρα συνεργάτες των Άγγλων.
Έπειτα δεν άργησε, την είδαμε πώς φούντωσε σ' όλη την Ελλάδα η δεξιά τρομοκρατία, πώς συγκροτήθηκε πάλι αντίσταση στα βουνά, παλιοί και νέοι καπεταναίοι και αντάρτες — εμφύλιος πόλεμος.
Και στις πολιτείες σκληρός ο παράνομος αγώνας συλλήψεις, δίκες, εκτελέσεις, εξορίες, οι φυλακές δε χωρούνε, ανοίξανε κι άλλες, ανοίξανε στρατόπεδα για ξεφτελισμό και βασανισμό κομμουνιστών και πατριωτών Γιούρα, Μακρόνησο.
Οι Άγγλοι σύμβουλοι επιστατούνε και διδάσκουνε.
Η μνήμη πληγώνεται όποτε αναπολεί τη φριχτή εποχή, αναζητά την καθαρή σειρά της προδοσίας του Ελληνικού λαού μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, πώς πλήρωσε το πρώτο μεταπολεμικό αντικομουνιστικό πείραμα των Άγγλων και Αμερικάνων, συνεχίζεται ακόμη.
Τα 2 μεγάλα νησιά Σάμο, Μυτιλήνη με το προζύμι του πρώτου βγάλανε και δεύτερο αντάρτικο, το πληρώσανε ακριβά.
Κι η άβγαλτη Χίος πλήρωσε ακριβά τους ογδόντα πρωτόπειρους πρωτοπόρους της.
Το 1948 μέσα στις καθημερινές αγωνίες, συλλήψεις και καταδίκες μάθαμε πως είχε πιαστεί ο Φώτης, ήτανε κλεισμένοι μ' έναν φίλο του, Μιχάλη Βατάκη, σε μια στέρνα, φουντάνα, στο χωριό Βροντάδο και τυπώνανε παράνομη εφημερίδα.
Τους είχε σωθεί το παξιμάδι κι οι ελιές τους, ένα καλαθάκι, καθώς και τ' οξυγόνο δεν άναβε πια το φαναράκι τους — έπεσε άραγε ρουφιανιά, άραγε ξετρυπώσανε καμιά νύχτα σα μαμούνια να πάρουν αέρα και τους είδε κανένα μάτι, δεν μάθαμε ποτές. Τους κατεβάσανε στη Χώρα και τους πομπέψανε δεμένους, ο κόσμος περίφοβος αλλά και κανένας δεν τους πρόσβαλε.
Τους σηκώσανε ύστερα όλους μαζί απ' τη Χίο, είπανε πώς τους πήγανε στα Γιούρα και κείνος πως βρίσκεται στη Σύρα στο Νοσοκομείο.
Τότε για μας κάθε μετακίνηση ήταν πολύ δύσκολη, όμως πήγε στη Σύρα μια ηλικιωμένη και ψυχωμένη αλληλεγγίτισσα, η κυρά Αντωνία, του συνοικισμού Ζωγράφου.
Της είχε πεθάνει μια μοναχοκόρη αντάρτισσα, ο μοναχογιός της στη Μακρόνησο, αλλά η καρδιά της βουνό, πήγε τον είδε και μας έφερε νέα του.
Έπειτα μάθαμε πως η δίκη θα γίνει στην Αθήνα, πως κινδυνεύει να δικαστεί σε θάνατο.
Τρέξαμε όπου είχαμε γνωριμίες, ελπίδες, τα γνωστά.
Είχαν ενδιαφερθεί και αρκετοί Χιώτες, είχε πολλές συμπάθειες.
Δικάστηκε 12 χρόνια ειρκτή.
Δε θυμάμαι χρονολογικά τις μεταγωγές του από φυλακή σε φυλακή, τις πέρασε όλες. Στο Ναύπλιο συζητήθηκε η αναθεώρηση του αλλά δεν πήγε ο δικηγόρος και φίλος του.
Στα Βούρλα τον είδα επισκεπτήριο πρώτη φορά, έπειτα στην Κόρινθο, πιο ήμερη φυλακή μας φάνηκε.
Με τους σεισμούς του '53 βρέθηκε στην Κεφαλονιά. Πολλοί φύλακες πετάξανε τα κλειδιά, τρέχανε, βγάζανε τους κρατούμενους λοιπόν σε μια πλατεία, οι πολιτικοί αναλάβανε, ορίσανε υπεύθυνους για φρούρηση, σχηματίσανε τετράγωνο.
Έλεγε ο Φώτης πως ή γης βούιζε κάθε τόσο και τάραζε σα θάλασσα, κάτι περίψηλα πεύκα τα πετούσε όξω, φαίνουνταν οι ρίζες τους, οι κορφές τους ακουμπούσαν χάμω και πάλι ορθοποδίζανε.
Οι άνθρωποι πέφτανε, βαστιούντανε χέρι-χέρι, μερικοί ξερνούσανε, η σκόνη τύφλωνε.
Διαδόθηκε τότε με τη θεομηνία ότι κάποιο μέτρο θ' ακουστεί ευεργετικό, ελπίζαμε αλλά τίποτα δεν έγινε, τους μεταφέρανε στην Κρήτη, στην Αλικαρνασσό.
Το '54 τον φέρανε στον Άγιο Παύλο για εγχείρηση του στομαχιού, δεν μπορούσε πια να φάει καθόλου.
Μιλήσαμε από κοντά-κοντά στο κρεβάτι του, η διάθεση του καλή κι εδώ «...θα φάω πάλι χταπόδι...» και κουνούσε το λεπτό, λεπτό του χέρι με τεντωμένα τα μαυριδερά του δάκτυλα σα να το παράγγελνε.
Αποφυλακίστηκε το '56, απ' την Κέρκυρα, είχε συμπληρώσει τα 2/3 της ποινής του. Έμεινε πάλι στην Αθήνα μερικές μέρες και πήγε στη Χίο.
Πάλι εκεί τον παρακολουθούσε η Ασφάλεια, τον καλούσαν κάθε μέρα, τον φοβέριζαν, φοβέριζαν τους συγγενείς του και όποιον τον πλησίαζε.
Για να υπογράψει δήλωση.
Αυτός κάθε μέρα μπροστά τους ατάραχος, το στόμα του κλειστό χωρίς καθόλου να το σφίξει, άφωνος.
Μάλιστα όταν θόλωσε ο νους του, φέρανε στην Κλινική να υπογράψει ένα χαρτί του ΙΚΑ, τόσο είχε συνήθειο τη βουβή άρνηση, ούτε άπλωσε το χέρι να το διαβάσει, μας κοίταζε και χαμογελούσε κάπως πονηρά, δηλαδή «δε θα με ξεγελάσετε ούτε σεις...», χρειάστηκε μεγάλη διαδικασία για να το υπογράψει μια αδελφή του.
Πολύ τον στενοχωρούσε πως ταλαιπωρούσε κι άλλους άθελα, ίσα-ίσα καλημέριζε τη γειτονιά και τραβούσε.
Είχε στέκι στο λιμάνι, σε κάτι πολύ φτωχικά ταβερνάκια, τα περιφρονούσαν κι οι χαφιέδες.
'Εκεί περιζήτητος, τον κερνούσανε, του δίνανε καμιά φορά ψάρι «να το μεταπουλήσει», για χαρτζιλίκι και πάλι το χαρτζιλίκι τούτο έπεφτε στο ρεφενέ για ρακί.
Του άρεσε πάντα το πιοτό, τελικά δεν είχε άλλη απόλαυση.
Μερικοί παλιοί φίλοι τον υποστηρίξανε, τον πήρε στο τυπογραφείο του ο εκδότης της εφημερίδας «Χιακός λαός» έτσι και βρέθηκε με περίθαλψη του ΙΚΑ όταν αρρώστησε.
Τύπωσε σιγά-σιγά εκεί με τα χέρια του τη συλλογή «Πορεία στη νύχτα», δική του επιλογή από παλιά ποιήματα και νέα.
Καλοκαίρι του '63 τον φέρανε σε κλινική στα Μελίσσια, είχε πάθει μολυβδίαση, την ασθένεια των τυπογράφων.
Αλλά και το μυαλό του είχε πάθει.
Δεν έβγαλε μιλιά όταν με είδε, αν γνώριζε αν δε γνώριζε δεν κατάλαβα, το μάτι του όμως μας παρακολουθούσε, θαρρείς μας έκρινε. Μια στιγμή σηκώθηκε, πήγε ως το παράθυρο, ίδια ή περπατησιά του πηδηχτή σαν έτοιμος για χορό. το κεφάλι του τώρα κάτασπρο.
Με τη φροντίδα της ΕΔΑ μπήκε σ' άλλη κλινική ψυχιατρική στο Ελληνικό, εκεί τον περιποιηθήκανε πολύ γιατροί και νοσοκόμοι, μετά 4 μήνες έτρωγε, μιλούσε ομαλά.
Όσον καιρό ήτανε άρρωστος καθισμένη δίπλα του μια αδελφή του, αφήνανε τα σπίτια τους, σύμφωνοι κι οι άντρες και τα παιδιά τους, χάρη του Φώτη, άμετρη, ασυζήτητη αφοσίωση, ανατολίτικη.
Έλεγε κάποτε ο ίδιος πως αν ο ένας του σπιτιού δεν είχε ύπνο κι οι άλλοι αγρυπνούσανε «για συντροφιά...».
Δεν του 'λειψε στην πατρίδα, στην προσφυγιά ποτές δα η γυναικεία παρουσία, κοπέλες πρόθυμες, απλές και γραμματιζούμενες λαχταρούσανε την παρουσία του, τον φροντίζανε, τον καμαρώνανε, ζηλεύανε, καρδιοχτυπούσανε, χωρίς και πολλές ελπίδες.
Από μέρους του η ανταπόκριση εγκάρδια και άστατη.
Ούτε και της γυναίκας του δε δώσανε άδεια να έρθει απ' την Αίγυπτο, σε κανένα χρόνο πήραν διαζύγιο.
Λοιπόν στο θάλαμο, γύρω απ' το κρεβάτι του όπως στη σκηνή του, στο κελί, πάντα μεγάλη σύναξη και συζήτηση, άδικα μαλώνουν οι γιατροί πώς του χρειάζεται ησυχία. Πάνω στο συνήθειο αυτό μια φορά του ξέφυγε «... σε τρώνε ζωντανό... φαίνεται είμαστε για φάωμα...».
Ήρθε μετά 5-6 μήνες πάλι στην κλινική για παρακολούθηση, του βγάλανε και τη σύνταξη απ’ το σωματείο των τυπογράφων.
Του προσκολλήθηκε τότε μιαν άρρωστη και τάχα γιατρεμένη, τάχα γιατρεμένος κι αυτός, της έδωσε λόγο πως θα την πάρει στη Χίο και θα την παντρευτεί.
Όμως ανάμεσα κωμωδία και μαρτύριο, μπήκε στη μέση ο θάνατος.
Για να την παραλάβει λένε πως έκανε το τελευταίο του ταξίδι.
Μας τηλεφωνήσανε ένα πρωί ότι βρέθηκε νεκρός στο «Κολοκοτρώνη» με το δρομολόγιο από Χίο προς Πειραιά, τη νύχτα 26 προς 27 Μαρτίου 1964, στο διάδρομο της τουριστικής.
Η νεκροψία έδειξε πνευμονικό οίδημα.
Συμφωνήσαμε πώς έπρεπε να ταφεί στη Χίο, αυτό θα ήθελε και κείνος. Ταριχεύτηκε λοιπόν με φροντίδα της ΕΔΑ και στις 30 Μαρτίου τον συνοδέψαμε απ' το Νεκροταφείο στο πλοίο.
Το φέρετρό του στ' αμπάρι καταστολισμένο — πάλι αμπάρι σού έμελλε — τον χειροκροτήσανε οι φίλοι στην προβλήτα όπως είναι το έθιμο και τον συνοδέψανε τέσσερις αποσταλμένοι.
Στη Χίο φτάσαμε χαράματα, οι 3 αδελφές του περιμένανε μαυροντυμένες, κι άλλοι δικοί του, τοποθετήθηκε το φέρετρο στη Μητρόπολη, όλο το δρόμο μια θρηνωδία σιγανή.
Ως το μεσημέρι περνούσε ό κόσμος αδιάκοπα, μερικοί απλοί φίλοι του σκύβουνε και του μιλούνε δακρυσμένα «... ήσουνα καλά πού ήφυες...», «...οχ να μη βρεθεί κανείς μας εκεί...».
Η κηδεία επίσημη, μ' έξοδα του Δήμου και μουσική.
Μερικοί παραπονέθηκαν — γιατί να μην κάνουνε αυτοί τα έξοδα, λέγανε «... είμαστε φίλοι...», χτυπούσαν το στήθος τους, δείχναν την καρδιά τους, θλίψη αντρίκια ομηρική.
Άλλοι λέγανε πώς αν είχε ο Φώτης τα μισά λεφτά που πήγανε στο ξόδι του θα περνούσε πλούσια ένα χρόνο.
Στο τέλος μερικοί κοντινοί αρπάξανε το φέρετρο στα χέρια και τον κατεβάσανε στον τάφο.
Η άνοιξη κι ο ήλιος της λάμπρυνε τα σωριασμένα στέφανα και τα σκυμμένα κεφάλια εκεινών που μείνανε πίσω δε φεύγανε.
Μην καρτεράτε
Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή,μήδ' όσο στην κακοκαιριά λυγά το κυπαρίσσι.Έχουμε τη ζωή πολύπάρα πολύ αγαπήσει.
ΜΠΙΡ ΧΑΚΙΜ - Αγγουλές
Αντιφασίστες Έλληνες, το προσκλητήριο να γενεί
χωρίς κανένα σάλπισμα, με σιγανή φωνή.
Τα ελληνικά σαλπίσματα, αντιφασίστες σαλπιχτές,
για τους νεκρούς του Μπιρ Χακίμ γνώριμα τόσο που ’ναι,
μέσα σ' αυτή την έρημο δεν πρέπει ν' ακουστούνε·
μη σηκωθούνε κι οι νεκροί συντρόφοι μας και τρέξουνε,
γιατί δεν πρέπει ο βωμός της άγιας τους θυσίας
τόπος της εξορίας πως έγινε να δούνε.
Αντιφασίστες Έλληνες το προσκλητήριο να γενεί
χωρίς κανένα σάλπισμα με σιγανή φωνή·
μην τύχει και ξυπνήσουμε, μέσα στην άναστρη βραδιά,
τους Έλληνες συντρόφους μας, που γαληνά κοιμούνται
αγκαλιασμένοι αδελφικά με τους φρουρούς του Μπιρ Χακίμ,
του ήρωα γαλλικού λαού αθάνατα παιδιά.
Αντιφασίστες Έλληνες, το προσκλητήριο να γενεί
χωρίς κανένα σάλπισμα, με σιγανή φωνή.
Μεγάλη Σαρακοστή: Πορεία προς το Πάσχα
Πέρα από τα ήθη και έθιμα του λαού μας, όσα εξ αυτών διασώζονται βέβαια, ας μάθουμε για την Σαρακοστή μέσα από το βιβλίο του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ «Μεγάλη Σαρακοστή».«Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει.
Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη».Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας. Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε;
Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύχτα «τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο», που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.Αλλά τι είναι αυτή η χαρά;
Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»;
Με ποια έννοια «εορτάζομεν» - καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε – «θανάτου την νέκρωσιν, ιδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...»;Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό.
Μας δόθηκε τη μέρα που βαπτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος: «...συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4).Μήπως όμως δε χάνουμε πολύ συχνά και δεν προδίνουμε αυτή τη «νέα ζωή» που λάβαμε σαν δώρο, και στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός;
Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, και ζούμε σταθερά με «πίστη ελπίδα και αγάπη» στο επίπεδο εκείνο που μάς ανέβασε ο Χριστός όταν είπε:
«Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού».
Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε.
Μέσα σ’ αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανά «παλαιά», ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα.
Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μάς έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος.
Μπορεί κατά καιρούς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες «αμαρτίες» μας και να τιςεξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ’εκείνη τη νέα ζωή που ο Χριστός αποκάλυψε και μάς έδωσε.
Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος.
Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία, η αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ’ όνομα χριστιανών.Αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι το Πάσχα και γιατί χρειάζεται και προϋποθέτει τη Μεγάλη Σαρακοστή.Γιατί τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι η λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας και όλος ο κύκλος των ακολουθιών της υπάρχουν, πρώτα απ’ όλα, για να μάς βοηθήσουν να ξαναβρούμε το όραμα και την γεύση αυτής της νέας ζωής, που τόσο εύκολα χάνουμε και προδίνουμε, και ύστερα να μπορέσουμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην Εκκλησία.
Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε και να επιθυμούμε κάτι που δεν το ξέρουμε;Πώς μπορούμε να βάλουμε πάνω από καθετί άλλο στη ζωή μας κάτι που ποτέ δεν έχουμε δει και δεν έχουμε χαρεί;
Με άλλα λόγια: πώς μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε μια Βασιλεία για την οποία δεν έχουμε ιδέα; Η λατρεία της Εκκλησίας ήταν από την αρχή καιείναι ακόμα και τώρα η είσοδος και η επικοινωνία μας με τη νέα ζωή της Βασιλείας. Και στο κέντρο της λειτουργικής ζωής, σαν καρδιά της και μεσουράνημά της – σαν ήλιος που οι ακτίνες του διαπερνούν καθετί - είναι το Πάσχα.
Το Πάσχα είναι η πόρτα, ανοιχτή κάθε χρόνο, που οδηγεί στην υπέρλαμπρη Βασιλεία του Χριστού, είναι η πρόγευση της αιώνιας χαράς που μάς περιμένει, είναι η δόξα της νίκης η οποία από τώρα, αν και αόρατη, πλημμυρίζει όλη την κτίση: «νικήθηκε οθάνατος».Ολόκληρη η λατρεία της Εκκλησίας είναι οργανωμένη γύρω από το Πάσχα, γι’ αυτό και ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή των εποχών και των εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στο Πάσχα, που είναι το Τέλος και που ταυτόχρονα είναι η Αρχή.
Είναι το τέλος όλων αυτών που αποτελούν τα «παλαιά» και η αρχή της «νέας ζωής», μια συνεχής «διάβαση» από τον «κόσμο τούτο» στην Βασιλεία που έχει αποκαλυφτεί «εν Χριστώ».Παρ’ όλα αυτά η «παλαιά» ζωή, η ζωή της αμαρτίας και της μικρότητας, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί και ν’ αλλάξει. Το Ευαγγέλιο περιμένει και ζητάει από τον άνθρωπο να κάνει μια προσπάθεια η οποία, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα ο άνθρωπος, είναι ουσιαστικά απραγματοποίητη.
Αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Το όραμα, ο στόχος, ο τρόπος της νέας ζωής είναι για μάς μια πρόκληση που βρίσκεται τόσο πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας!Γι’ αυτό, ακόμα και οι Απόστολοι, όταν άκουσαν τη διδασκαλία του Κυρίου Τον ρώτησαν απελπισμένα: «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ.19,26).
Στ’ αλήθεια δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ απαρνηθείς ένα ασήμαντο ιδανικό ζωής καμωμένο με τις καθημερινές φροντίδες, με την αναζήτηση των υλικών αγαθών, με την ασφάλεια και την απόλαυση και να δεχτείς ένα άλλο ιδανικό ζωής το οποίο βέβαια δεν στερείται καθόλου τελειότητας στο σκοπό του:
«Γίνεσθε τέλειοι ως ο Πατήρ ημών εν ουρανοίς τέλειος εστίν».
Αυτός ο κόσμος με όλα του τα «μέσα» μας λέει: να είσαι χαρούμενος, μην ανησυχείς, ακολούθα τον «ευρύ» δρόμο. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει: διάλεξε το στενό δρόμο, αγωνίσου και υπόφερε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος για τη μόνη (genuine) αληθινήευτυχία.
Και αν η Εκκλησία δεν βοηθήσει πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη φοβερή εκλογή;
Πώς μπορούμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην υπέροχη υπόσχεση που μας δίνεται κάθε χρόνο το Πάσχα;
Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που εμφανίζεται η Μεγάλη Σαρακοστή. Αυτή είναι η «χείρα βοηθείας» που απλώνει σε μάς η Εκκλησία.
Είναι το σχολείο της μετάνοιας που θα μάς δώσει δύναμη να δεχτούμε το Πάσχα όχι σαν μια απλή ευκαιρία να φάμε, να πιούμε, ν’ αναπαυτούμε, αλλά, βασικά, σαν το τέλος των «παλαιών» που είναι μέσα μας και σαν είσοδό μας στο «νέο».Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι «Κατηχούμενοι», δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνο τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας.
Αλλά ακόμα και τώρα που η Εκκλησία δεν βαφτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαφτισμένοι, εκείνο πουσυνεχώς χάνουμε και προδίνουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο Βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μάς είναι η επιστροφή, που κάθε χρόνο κάνουμε, στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτή την επιστροφή – η αργή αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας «διάβαση», το «Πάσχα» μας στη νέα εν Χριστώ ζωή.
Το ότι, καθώς θα δούμε, οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται «αρχαιολογικά» απομεινάρια, αλλά είναι κάτι ζωντανό και ουσιαστικό για μας.
Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μια ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον «δια βαπτίσματος» μας θάνατο και την ανάσταση.Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα!
Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε – μακριά, πολύ μακριά - τον προορισμό.
Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας.
Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, Φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη».
Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στο ορίζοντα.
«Μη καταισχύνης ημάς από της προσδοκίας ημών, Φιλάνθρωπε!»Από το Βιβλίο«Μεγάλη Σαρακοστή»Αλέξανδρου ΣμέμανΕκδ. Ακρίτας
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ.
Για πρώτη φορά δεν ξέρω τι να γράψω, πώς να εκφράσω τα συναισθήματα μου για την απώλεια ενός πολύ καλού φίλου.Από την ώρα που το έμαθα, μόνο εικόνες περνούν από μπροστά μου.
Εικόνες από την Κινέττα, το σπίτι στο Αιγάλεω, τις συναντήσεις μας για κανένα ουζάκι, τα ατέλειωτα καλαμπούρια…
Ένας πολύ καλός φίλος, ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ έφυγε.
Μόρτης ήταν που έφυγε και ο πατέρας του, ο μεγάλος ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ.
Μόρτης του 1992.
10 του Μάρτη, μετά από 16 χρόνια, την ίδια μέρα, από την ίδια αρρώστια φεύγει και ο Μιχάλης.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτόν τον μήνα, αλλά μοιάζει να ΄ναι καταραμένος.
Τι να πρωτοθυμηθώ για τον Μιχάλη;
Δεν είναι και λίγα τα όσα περάσαμε παρέα.
Καλά και άσχημα.
Ο Μιχάλης από μικρό παιδί ήταν στο «πατάρι» μαζί με τον πατέρα του.
Γνώριζε και έπαιζε όλα τα έγχορδα.
Όταν ο «μπαρμπαγιώργος» έφυγε, ο Μιχάλης ήταν ο συνεχιστής της ιστορίας του.
Τον συναντούμε σαν ερμηνευτή στη δισκογραφική έκδοση του Γιώργου Ζαμπέτα με τίτλο «Χίλια Περιστέρια» (1991).
Το 2000 κυκλοφόρησε το CD του «Ο Μπάρμπας μου ο Παναής» σε μουσική Γιώργου Στεφανάκη και στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Το 2004 κυκλοφορεί «Τα Γαϊδουράκια» σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα και Γιώργου Στεφανάκη.
Το 2001 συμμετείχε στο CD «Ανωτάτη Ζαμπετική».
Τον Μιχάλη τον έζησα θα έλεγα αρκετά, και μας συνέδεε μεγάλη φιλία.
Μπορεί να μην ζούσαμε στον ίδιο τόπο, να μας χώριζαν αρκετά χιλιόμετρα, αλλά μιλούσαμε καθημερινά τόσο από το τηλέφωνο, όσο και μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων.
Κάθε φορά που πήγαινα στην Αθήνα, θα συναντιόμασταν για να τα πούμε.
Ο Μιχάλης θα μπορούσε να είναι στην «επικαιρότητα» εάν επέλεγε να ασχοληθεί με σημερινά «σουξέ».
Δεν το έκανε.
Έμεινε έξω από αυτά τα παιχνίδια, και ασχολήθηκε με το έργο του πατέρα του, αλλά και με κάποιες παράγωγες (όπως ο Μπάρμπας μου ο Παναής, Τα γαϊδουράκια, κλπ) πηγαίνοντας κόντρα στο «ρεύμα».
Τα τελευταία χρόνια έμενε στην Κινέττα, εκεί που παλιά ήταν το «εξοχικό» της οικογένειας, και δούλευε στο στούντιο που είχε φτιάξει με καλούς φίλους.
Πάει καιρός που είχαμε πει να έρθει στην Χαλκιδική με το τρεχαντήρι, για διακοπές, και για πάμε και για κανένα ψάρεμα.
Του Μιχάλη του άρεσε να ασχολείται με τα κοινά, έτσι τον βρήκαμε κάποια στιγμή να είναι δημοτικός σύμβουλος στο Αιγάλεω.
Σαν άνθρωπος, ήταν αυτό που λέμε «έξω καρδιά», ο ιδανικός για παρέα, γλέντι, χαβαλέ, αφήνοντας πίσω τα δικά του προβλήματα.
Ήθελε όλοι να περνούν καλά, άσχετα αν εκείνος πονούσε.
Δεν το έδειχνε.
Η συνέχεια θα είναι δύσκολη από εδώ και πέρα τόσο για τους γιους του, όσο και για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε, τον αγαπήσαμε.
Καλό ταξίδι φίλε…..
Κυριακή 2 Μαρτίου 2008
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΣΑ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟ,ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕ ΝΕΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ.
Από το /www.greektube.org
ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Μια γνωριμία πέρα από τίτλους «πριγκίπων» θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μέσα από αυτό το αφιέρωμα.Θα γνωρίσουμε όσο γίνεται πιο ΑΠΛΑ τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον ΑΝΘΡΩΠΟ που άφησε ανεξίτηλα χαραγμένα τα σημάδια του στον χώρο της Ελληνικής Ποπ και Ροκ μουσικής σκηνής.
Τον Παύλο, τον γνωρίζουν οι περισσότεροι σαν έναν απλό ερμηνευτή που ερμήνευσε το τραγούδι «να μ’ αγαπάς», και κάποια ακόμα,
Ο Σιδηρόπουλος όμως ήταν ο τραγουδοποιός, που μετά τον θάνατο του πολλοί μουσικοί και συγκροτήματα «βάδισαν» πάνω στα «μουσικά μονοπάτια» που εκείνος χάραξε, και αντέγραψαν κατά κάποιο τρόπο το ύφος του.
Αθήνα, Μάρτης του 1948.
Γεννιέται ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και μαζί μ’ αυτόν μια νέα «μουσική σελίδα».
Οι «ρίζες» του ανατρέχουν σε έναν μύθο, στον Αλέξη Ζορμπά, και έχει συγγένεια με την ποιήτρια Έλλη Αλεξίου!
Αυτόν τον συνδυασμό, αυτή τη «συγγένεια» σχολιάζοντας τον πολλά χρόνια μετά σε συνέντευξη του, λέει χαρακτηριστικά ότι «μέσα του συνυπάρχει ο αλήτης –επαναστάτης με τον διανοούμενο».
Στη μουσική ο Παύλος Σιδηρόπουλος μπαίνει στα τέλη του 60¨, όταν σαν φοιτητής βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη.
Φυσικά μιλώ για την είσοδο του στην ΠΟΠ και ΡΟΚ μουσική.
Αρχικά ξεκινά σαν στιχουργός με το ψευδώνυμο «Παύλος Αστέρης», αλλά σε μια συναυλία γνωρίζεται με τον εξαίρετο κιθαρίστα Παντελή Δεληγιαννίδη ο οποίος έπαιζε στους Ολύμπιανς.
Η γνωριμία αυτή κάνει τον Σιδηρόπουλο να αποφασίσει να ενταχθεί «ενεργά» στην μουσική σκηνή.
Έτσι προκύπτει το «ντουέτο» ΔΑΜΩΝ και ΦΙΝΤΙΑΣ , το οποίο στις αρχές πλέον του 70¨παει στην Αθήνα, και το 1972 συγχωνεύονται με ένα Ιστορικό μουσικό σχήμα τα «Μπουρμπούλια» που συνόδευαν πριν τον Διονύση Σαββόπουλο!
Έτσι σαν «κουαρτέτο» ηχογραφούν ένα σαρανταπεντάρι, τον «Ντάμη ο σκληρός».
Στις αρχές του 1974, η μπάντα διαλύεται!
Ο λόγος ; Οι αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελληνική Ροκ σκηνή.
Οι συνθήκες αυτές οδήγησαν τον Σιδηρόπουλο στα χρόνια της μεταπολίτευσης να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, κάτι που όμως εξελίχθητε σε μια «άγονη μεταβατική κατάσταση» για τον ίδιο (έτσι χαρακτήρισε αργότερα σε συνέντευξη του αυτή τη συνεργασία).
Το 1978, είναι μια σημαντική χρονιά για τον Σιδηρόπουλο ο οποίος δέχεται πρόταση από τους «Σπυριδούλα» να προσχωρήσει στο γκρουπ σαν συνθέτης και τραγουδιστής.
Η συνεργασία Σιδηρόπουλου και Σπυριδούλα «επιστεγάζεται» με την κυκλοφορία ενός LP το οποίο φέρει τον τίτλο «ΦΛΟΥ» και χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς σαν ΚΟΡΥΦΑΙΑ δουλειά όλων των εποχών για το Ελληνικό Ροκ!
Λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του 70 ο Σιδηρόπουλος αποχωρεί από το γκρουπ, και πρωταγωνιστεί σε ένα κοινωνικό φιλμ του Ανδρέα Θωμόπουλου, τον «Ασυμβίβαστο», το οποίο παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το ίδιο διάστημα, ιδρύει μαζί με τον κιθαρίστα Θόδωρο Παπαντίνα ένα νέο γκρουπ, την «Εταιρία Καλλιτεχνών» αλλά το γκρουπ λόγο διαφωνιών σύντομα διαλύεται.
Στις αρχές του 1981 δημιουργεί ένα νέο γκρουπ, το οποίο το βαφτίζει «Απροσάρμοστοι», και το οποίο γκρουπ θα τον συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το LP «ΕΝ ΛΕΥΚΩ» που ηχογράφησε με τους Απροσάρμοστους θεωρήθηκε ως η Αυθεντικότερη Προσωπική Μαρτυρία του γύρω από τη μάστιγα των ναρκωτικών!
Το 1985 αλλάζει «ρότα» με το LP «ZORBA THE FREAK», ένα LP όπου κυριαρχεί ο ΡΟΚ ήχος, αλλά και η σάτιρα!
Το «λάιβ» άλμπουμ με τίτλο «ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ» δεν τα πήγε καθόλου καλά αν και όλοι πίστευαν το αντίθετο!
Με την είσοδο των 90, και ενώ ετοίμαζε ένα νέο κύκλο συνθέσεων, μια «υπερβολική δόση» στις 6 Δεκεμβρίου θα τον οδηγήσει στον θάνατο.
Αυτό ξένισε πολλούς οι οποίοι θυμόταν τον Σιδηρόπουλο λίγους μήνες πριν τον θάνατο του να έχει αποκηρύξει δημόσια σε γνωστό περιοδικό την ηρωίνη λέγοντας ότι «η ηρωίνη είναι ένας μύθος, μια μπούρδα».
Τα αίτια της επιστροφής του Σιδηροπουλου στην ηρωίνη παραμένουν άγνωστα.
Μετά την απώλεια του Σιδηρόπουλου, οι «Απροσάρμοστοι» καλούν ορισμένους καλούς φίλους μουσικούς όπως οι αδελφοί Κατσιμίχα, ο Γιάννης Αγγέλακας, και ο Γιάννης Γιοκαρίνης, και ολοκληρώνουν το LP «ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΑΓΚΕΣ» που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατο του.
Από το 1993 και μετά, και ενώ έχει ξεκινήσει μια ασυνήθιστη κίνηση γύρω από το έργο του, κυκλοφορούν κατά σειρά τα LP «ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ, ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ, Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ», τα οποία με το υλικό που περιείχαν φανέρωσαν έναν άλλο Σιδηρόπουλο, πολλές άγνωστες πτυχές του, όπως και την αγάπη του για το ρεμπέτικο!
(Το βίντεο είναι από το www.greektube.org)
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
Η ΑΝ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ
Έγραψα πολλές φορές ότι το Πυροσβεστικό Σώμα εξαιτίας λάθος επιλογών τόσο της φυσικής, όσο και της πολιτικής του ηγεσίας (αυτά τα δυο πάνε μαζί άλλωστε) κατάντησε τα τελευταία χρόνια ο «ΣΑΚΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΞ», το «πειραματόζωο» σε επικίνδυνα πειράματα.Για άλλη μια φορά το «νυστέρι» των «επιστημόνων» δούλεψε πάνω στο πειραματόζωο αυτό.
Μετά από τα χτυπήματα των κρίσεων ήρθε τώρα το ΜΕΓΑ κυβερνητικό πείραμα στα πλαίσια των Ασφαλιστικών Μεταρρυθμίσεων (τα επόμενα χτυπήματα θα έρθουν αργότερα μέσα στη νέα αντιπυρική όπως γίνεται συνήθως).
Να τι αναφέρει σε ανακοίνωση της η ΕΝΩΣΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. για την ενοποίηση των Πυροσβεστικών Ταμείων.
«Αρ. Πρωτ. : 1530 Αθήνα : 29-2-2008
ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΜΑΣ
Η δίνη τη θρυλούμενης «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», δυστυχώς, ξεκίνησε από το Πυροσβεστικό Σώμα.
Αιφνιδιαστικά, χωρίς κανένα διάλογο, ούτε με υπηρεσιακούς παράγοντες, αλλά ούτε με τους εκπρόσωπους των εργαζομένων, περιήλθε σε γνώση μας σχετικό νομοσχέδιο που περιλαμβάνει, ρύθμιση-έκτρωμα, τουλάχιστο όσο μας αφορά, που ισοπεδώνει κάθε έννοια δικαίου, βάζοντας ταφόπλακα στην αυτοτέλεια, αυτονομία και αυτοδιαχείριση των υγειών ταμείων των Πυροσβεστών ΤΑΥΠΣ και ΕΤΥΠΣ.
Παρά τη δημόσια, σαφή και κατηγορηματική διαβεβαίωση του Υπουργού Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλου (11-11-2007) για την διασφάλιση της αυτονομίας των Ταμείων μας, ,η κυβέρνηση με το θρυλούμενο σχέδιο για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ενοποιεί τα Ταμεία μας με αυτά της ΕΛ.ΑΣ. σε ένα με την επωνυμία ΤΑΜΕΙΟ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ (ΤΕΑΠΑΣΑ).
Η προχειρότητα της συγκεκριμένης ρύθμισης, φαίνεται ξεκάθαρα, από το γεγονός, ότι δεν εξετάσθηκε καθόλου η οικονομική και οργανωτική ανομοιογένεια του ΤΑΥΠΣ με τα υπόλοιπα προς ενοποίηση Ταμεία, ενώ το τραγικότερο είναι η ενοποίηση του ΕΤΥΠΣ, ταμείου με πόρους μόνο και αποκλειστικά από τον ιδρώτα των Πυροσβεστών, με άλλα Ταμεία που παρέχουν κύρια ασφάλιση (ΤΑΑΣ)..
Καλούμε τον κ. Αρχηγό του Πυροσβεστικού Σώματος, να προστατέψει τα χρήματα των συναδέλφων, διαμορφώνοντας κατάλληλη και ξεκάθαρη υπηρεσιακή άποψη, προασπίζοντας την ανεξαρτησία των ταμείων μας..
Καλούμε τον κ. Υπουργό Εσωτερικών να τιμήσει τη δέσμευσή του και να αποσύρει τη συγκεκριμένη ρύθμιση του νομοσχεδίου..
Καλούμε τα πολιτικά κόμματα να υποστηρίξουν τις θέσεις μας και να εναντιωθούν στην κατεδαφιστική πολιτική ενάντια στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα..
Καλούμε τους Συναδέλφους σε αγωνιστική επαγρύπνηση και μαζική συμμετοχή στις δράσεις μας, για σταματήσουμε με κάθε πρόσφορο τρόπο το γκρέμισμα των Ταμείων μας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ- ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ, Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ- ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Είμαι πολύ περίεργος να δω πότε επιτέλους θα σοβαρευτούν οι «αρμόδιοι» σ’ αυτή τη χώρα, και πότε θα γίνουμε χώρα, και όχι ξέφραγο αμπέλι σε πολιτικά παιχνίδια που είμαστε τώρα
Όταν φωνάζουμε μέσα από τα ΜΜΕ για απαξίωση του Πυροσβεστικού Σώματος, σπεύδουν να μας βγάλουν τρελούς, και να δώσουν μια εικόνα ότι ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δεν υπάρχει πουθενά.
Να όμως που τελικά ΥΠΑΡΧΕΙ πρόβλημα, και δεν είναι μόνο ένα.
Είναι εύκολο να διαλύσει κάποιος τα πάντα με το άλλοθι των μεταρρυθμίσεων.
Και αυτό συμβαίνει τώρα.
Το Πυροσβεστικό Σώμα, από πειράματα και χτυπήματα πολλών ετών έχει διαλυθεί, και αυτή τη διάλυση δυστυχώς ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΟΥΝ οι «φωτισμένοι» ηγέτες μας.
Κύριοι της κυβέρνησης, την φωτιά που ανάψατε, αναρωτηθήκατε ΠΟΙΟΣ θα την σβήσει;
Όταν φωνάζουμε μέσα από τα ΜΜΕ για απαξίωση του Πυροσβεστικού Σώματος, σπεύδουν να μας βγάλουν τρελούς, και να δώσουν μια εικόνα ότι ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δεν υπάρχει πουθενά.
Να όμως που τελικά ΥΠΑΡΧΕΙ πρόβλημα, και δεν είναι μόνο ένα.
Είναι εύκολο να διαλύσει κάποιος τα πάντα με το άλλοθι των μεταρρυθμίσεων.
Και αυτό συμβαίνει τώρα.
Το Πυροσβεστικό Σώμα, από πειράματα και χτυπήματα πολλών ετών έχει διαλυθεί, και αυτή τη διάλυση δυστυχώς ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΟΥΝ οι «φωτισμένοι» ηγέτες μας.
Κύριοι της κυβέρνησης, την φωτιά που ανάψατε, αναρωτηθήκατε ΠΟΙΟΣ θα την σβήσει;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ
(Το βίντεο είναι από το www.greektube.org/)Πολλοί είναι εκείνοι που επιχείρησαν να «αναλύσουν» τον Νικόλα Ασιμο, άλλοι τόσοι είναι εκείνοι που «έγραψαν την βιογραφία» του, και «άγνωστα» στοιχεία γι αυτόν.
Κυκλοφορούν λοιπόν πολλές ΜΠΟΥΡΔΕΣ από άτομα τα οποία έτσι και ζούσε σήμερα ο Νικόλας θα τα έπαιρνε με τις πέτρες, η ακόμα χειρότερα θα τα «έκραζε» μέσα από τραγούδια του.
Τον Ασιμο, εξακολούθησαν πολλοί να τον εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά τον θάνατο του με πολλούς τρόπους.
Ας είναι.
Εμείς τον αγαπούσαμε, τον αγαπούμε, και θα τον αγαπούμε γιατί μέσα από τον «επαναστατικό ρομαντισμό» των στίχων του, είπε πολλά που αν και θα θέλαμε, δεν τολμήσαμε όλοι εμείς να πούμε.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος, αυτή η παρεξηγημένη ΙΔΙΟΦΥΙΑ, υπήρξε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ.
Δεν ήταν απλά ένας «ροκάς τραγουδοποιός» (εικόνα που εσφαλμενα πέρασε τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι ακούν), ήταν Η ΦΩΝΗ που καυτηρίαζε.
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα μέσα από ένα μικρό αφιέρωμα.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος ήταν σχεδόν ΜΟΝΙΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΑ ΕΜΠΟΡΙΚΑ, και μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι έστω και μετά θάνατο δεν αναγνωρίστηκε μόνο σαν ένας από τους πιο ΙΔΙΟΦΥΕΙΣ μουσικούς, αλλά παράλληλα χαρακτηρίστηκε και σαν μια από τις πιο «αιρετικές» και ασυμβίβαστες μορφές που πέρασαν από την μουσική σκηνή της χώρας.
Ο ΝΙΚΟΣ ΑΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ όπως ήταν το πραγματικό του επίθετο, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1949, αλλά μεγάλωσε στην Κοζάνη μέχρι και τα 18 του χρόνια.
Στην ηλικία αυτή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη .
Έτσι, τον βρίσκουμε στην Φιλοσοφική κατά τη διάρκεια της Χούντας, όπου για πρώτη φορά θα κυνηγηθεί από τις αρχές για το περιεχόμενο των στίχων του, που τραγουδούσε σε μια μπουάτ με την κιθάρα του.
Με την μεταπολίτευση πήγε στην Αθήνα, και εκεί πιάνει δουλειά σε στέκι της Πλάκας μαζί με διάφορους άλλους γνωστούς μουσικούς, ενώ συγχρόνως εντάσσεται σε μια θεατρική ομάδα.
Με το θέατρο ασχολήθηκε όσο ήταν στην Θεσσαλονίκη έχοντας τελειώσει μια ιδιωτική δραματική σχολή.
Δυο χρόνια μετά, γράφει το πρώτο του «σαρανταπεντάρι», τον «ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ», αλλά στην συνέχεια αρνείται να ακολουθήσει την τακτική των εταιριών και την κάθε είδους «κονσερβοποιημένη» καριέρα πουλώντας πλέον ο ίδιος τις ηχογραφήσεις του σε κασέτες έξω από το Πολυτεχνείο.
Η περίεργη αυτή στάση του θα ενοχλήσει το «σύστημα», και έτσι τον Οκτωβρη του 77 ο ¨Ασιμος θα οδηγηθεί στην φυλακή με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για δήθεν «υποκίνηση σε ανατρεπτικές εκδηλώσεις», ενώ και την επόμενη χρονιά θα προφυλακιστεί εκ νέου για τους ίδιους λόγους.
Το 1982, πολλοί φίλοι του μουσικοί τον πιέζουν και καταφέρνουν να τον κάνουν να επιστρέψει στη δισκογραφία.
Έτσι, ο ¨Άσιμος βγάζει το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «ΞΑΝΑΠΕΣ Ο».
Μια δουλειά στην οποία όλη η ιδιοφυΐα του δημιουργού περνά μηνύματα σκληρά, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από κάποιους «κριτικούς» σαν «σχιζοφρενής».
Ταυτόχρονα ο ¨Ασιμος ανοίγει ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια που το ονομάζει «χώρο προετοιμασίας».
Ο χώρος αυτός θα γίνει το ορμητήριο του στο οποίο γράφει αλλά και διακινεί τις κασέτες του, αλλά και το βιβλίο του το ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», ένα βιβλίο με τα στοιχεία της «βιοθεωρίας» του.
Για το βιβλίο αυτό μάλιστα ένας «αναλυτής είπε ότι «Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΑΝΕΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟ.
Το 1987, δίνει μερικές συνθέσεις του στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου για τις ανάγκες του LP «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ».
Από αυτές τις συνθέσεις ξεχωρίζει ιδιαίτερα μια με τίτλο «ΚΑΤΑΡΡΕΩ» για την πικρή και καυστική σάτιρα του περιεχομένου της.
Είναι όμως αυτή η σύνθεση που αποτελεί και τον «προάγγελο» του ΤΕΛΟΥΣ του με τον πιο τραγικό τρόπο.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος τον Μάρτη του 1988 αυτοκτονεί στο μαγαζί του στα Εξάρχεια.
«Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει –αναμφιβόλως
Δεν με χωραει ο τόπος βρε παιδιά»….
Κυκλοφορούν λοιπόν πολλές ΜΠΟΥΡΔΕΣ από άτομα τα οποία έτσι και ζούσε σήμερα ο Νικόλας θα τα έπαιρνε με τις πέτρες, η ακόμα χειρότερα θα τα «έκραζε» μέσα από τραγούδια του.
Τον Ασιμο, εξακολούθησαν πολλοί να τον εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά τον θάνατο του με πολλούς τρόπους.
Ας είναι.
Εμείς τον αγαπούσαμε, τον αγαπούμε, και θα τον αγαπούμε γιατί μέσα από τον «επαναστατικό ρομαντισμό» των στίχων του, είπε πολλά που αν και θα θέλαμε, δεν τολμήσαμε όλοι εμείς να πούμε.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος, αυτή η παρεξηγημένη ΙΔΙΟΦΥΙΑ, υπήρξε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ.
Δεν ήταν απλά ένας «ροκάς τραγουδοποιός» (εικόνα που εσφαλμενα πέρασε τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι ακούν), ήταν Η ΦΩΝΗ που καυτηρίαζε.
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα μέσα από ένα μικρό αφιέρωμα.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος ήταν σχεδόν ΜΟΝΙΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΑ ΕΜΠΟΡΙΚΑ, και μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι έστω και μετά θάνατο δεν αναγνωρίστηκε μόνο σαν ένας από τους πιο ΙΔΙΟΦΥΕΙΣ μουσικούς, αλλά παράλληλα χαρακτηρίστηκε και σαν μια από τις πιο «αιρετικές» και ασυμβίβαστες μορφές που πέρασαν από την μουσική σκηνή της χώρας.
Ο ΝΙΚΟΣ ΑΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ όπως ήταν το πραγματικό του επίθετο, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1949, αλλά μεγάλωσε στην Κοζάνη μέχρι και τα 18 του χρόνια.
Στην ηλικία αυτή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη .
Έτσι, τον βρίσκουμε στην Φιλοσοφική κατά τη διάρκεια της Χούντας, όπου για πρώτη φορά θα κυνηγηθεί από τις αρχές για το περιεχόμενο των στίχων του, που τραγουδούσε σε μια μπουάτ με την κιθάρα του.
Με την μεταπολίτευση πήγε στην Αθήνα, και εκεί πιάνει δουλειά σε στέκι της Πλάκας μαζί με διάφορους άλλους γνωστούς μουσικούς, ενώ συγχρόνως εντάσσεται σε μια θεατρική ομάδα.
Με το θέατρο ασχολήθηκε όσο ήταν στην Θεσσαλονίκη έχοντας τελειώσει μια ιδιωτική δραματική σχολή.
Δυο χρόνια μετά, γράφει το πρώτο του «σαρανταπεντάρι», τον «ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ», αλλά στην συνέχεια αρνείται να ακολουθήσει την τακτική των εταιριών και την κάθε είδους «κονσερβοποιημένη» καριέρα πουλώντας πλέον ο ίδιος τις ηχογραφήσεις του σε κασέτες έξω από το Πολυτεχνείο.
Η περίεργη αυτή στάση του θα ενοχλήσει το «σύστημα», και έτσι τον Οκτωβρη του 77 ο ¨Ασιμος θα οδηγηθεί στην φυλακή με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για δήθεν «υποκίνηση σε ανατρεπτικές εκδηλώσεις», ενώ και την επόμενη χρονιά θα προφυλακιστεί εκ νέου για τους ίδιους λόγους.
Το 1982, πολλοί φίλοι του μουσικοί τον πιέζουν και καταφέρνουν να τον κάνουν να επιστρέψει στη δισκογραφία.
Έτσι, ο ¨Άσιμος βγάζει το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «ΞΑΝΑΠΕΣ Ο».
Μια δουλειά στην οποία όλη η ιδιοφυΐα του δημιουργού περνά μηνύματα σκληρά, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από κάποιους «κριτικούς» σαν «σχιζοφρενής».
Ταυτόχρονα ο ¨Ασιμος ανοίγει ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια που το ονομάζει «χώρο προετοιμασίας».
Ο χώρος αυτός θα γίνει το ορμητήριο του στο οποίο γράφει αλλά και διακινεί τις κασέτες του, αλλά και το βιβλίο του το ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», ένα βιβλίο με τα στοιχεία της «βιοθεωρίας» του.
Για το βιβλίο αυτό μάλιστα ένας «αναλυτής είπε ότι «Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΑΝΕΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟ.
Το 1987, δίνει μερικές συνθέσεις του στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου για τις ανάγκες του LP «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ».
Από αυτές τις συνθέσεις ξεχωρίζει ιδιαίτερα μια με τίτλο «ΚΑΤΑΡΡΕΩ» για την πικρή και καυστική σάτιρα του περιεχομένου της.
Είναι όμως αυτή η σύνθεση που αποτελεί και τον «προάγγελο» του ΤΕΛΟΥΣ του με τον πιο τραγικό τρόπο.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος τον Μάρτη του 1988 αυτοκτονεί στο μαγαζί του στα Εξάρχεια.
«Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει –αναμφιβόλως
Δεν με χωραει ο τόπος βρε παιδιά»….
Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008
Η "Μεγάλη Αλβανία" ξεκίνησε
Αναδημοσίευση απο το http://greece-salonika.blogspot.com/
Του κ.Γιώργου Δελαστίκ
Του κ.Γιώργου Δελαστίκ"H προώθηση από τις ΗΠΑ της πολιτικής «όποια μειονότητα θέλει και μπορεί, παίρνει τα εδάφη της και αποσχίζεται από τη χώρα όπου ζει» ενθαρρύνει τους αλβανικούς πληθυσμούς που ζουν σε κάποιους θυλάκους της νότιας Σερβίας και του Μαυροβουνίου να αναπτύσσουν παρόμοια αιτήματα αυτονομίας και ανεξαρτητοποίησης.
«Παράπλευρη απώλεια» για την Ελλάδα αυτής της κατάστασης είναι η κλιμάκωση και μεγαλύτερη προβολή του αλβανικού αιτήματος διευρυνόμενων κύκλων για επέκταση της Αλβανίας και στην Τσαμουριά - δηλαδή ελληνικά εδάφη της Ηπείρου.
Πρόκειται περί του απόλυτου πολιτικού παραλογισμού:
Αντί, βάσει της αρχής που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ στο Κόσοβο, να απαιτεί η Ελλάδα την προσάρτηση των εδαφών που κατοικεί η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία και να θέτει εκ νέου το Βορειοηπειρωτικό στο νέο διεθνές πλαίσιο του 21ου αιώνα, φτάσαμε στο σημείο να διεκδικεί η Αλβανία εδάφη που πριν από εβδομήντα χρόνια κατοικούσαν μειονοτικοί Αλβανοί που εξεδιώχθησαν επειδή συνεργάστηκαν με τους ναζί!
Εκεί οδηγούν τα Βαλκάνια οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι με την πολιτική τους...
Καθώς όμως οι Αλβανοί αποτελούν τον πιο φιλοαμερικανικό λαό των Βαλκανίων, πράγμα που αποτελεί εγγύηση ότι η Αλβανία συνιστά στρατηγικ
ό σύμμαχο των ΗΠΑ όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το ορατό μέλλον, η Ουάσιγκτον έχει κάθε λόγο να στηρίζει όλες τις επεκτατικές βλέψεις των Τιράνων. Οσο μεγαλύτερη είναι η «Μεγάλη Αλβανία» τόσο καλύτερα για την πολιτική των ΗΠΑ! Οπως είναι ευνόητο, αυτή η στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ καθιστά τα Τίρανα άκρως επιθετικά στην επιδίωξη του στόχου της «Μεγάλης Αλβανίας».
ό σύμμαχο των ΗΠΑ όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το ορατό μέλλον, η Ουάσιγκτον έχει κάθε λόγο να στηρίζει όλες τις επεκτατικές βλέψεις των Τιράνων. Οσο μεγαλύτερη είναι η «Μεγάλη Αλβανία» τόσο καλύτερα για την πολιτική των ΗΠΑ! Οπως είναι ευνόητο, αυτή η στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ καθιστά τα Τίρανα άκρως επιθετικά στην επιδίωξη του στόχου της «Μεγάλης Αλβανίας».Τον Μάιο του 2001, ενώ μαίνονταν οι συγκρούσεις Αλβανών - Σλάβων στην ΠΓΔΜ, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης της Αλβανίας Αρμπέν Ιμάμη, ο οποίος ήταν και προσωπικός φίλος του Κώστα Μητσοτάκη, δήλωσε ότι το κόμμα του «από εδώ και στο εξής θα αφοσιωθεί στην προσπάθεια να προχωρήσει η αναπόφευκτη και ειρηνική ένωση του Κοσόβου με την Αλβανία».
Με πιο διπλωματικό τρόπο επανέφερε τη συζήτηση περί Μεγάλης Αλβανίας το 2006 και ο υπουργός Εξωτερικών των Τιράνων Μπεσνίκ Μουσταφά.
«Αν το Κόσοβο διαιρεθεί, εμείς δεν εγγυόμαστε πλέον την ακεραιότητα των συνόρων του με την Αλβανία, ούτε τα σύνορα με το αλβανικό τμήμα της Μακεδονίας» είχε δηλώσει, προκαλώντας άρθρο της γαλλικής «Μοντ Ντιπλοματίκ» με τίτλο «Επικίνδυνα όνειρα μιας "Μεγάλης Αλβανίας"».
Τα Σκόπια, τα οποία αντιμετωπίζουν υπαρξιακό πρόβλημα και κινδυνεύουν άμεσα με διαμελισμό από τις εξελίξεις αυτές, διαμαρτύρονται εντονότατα με κάθε ευκαιρία.
Η διεθνής κοινότητα «επέτρεψε στους τρομοκράτες να αναλάβουν δράση στο Κόσοβο, στη Νότια Σερβία και στη Μακεδονία, με μοναδικό στόχο τη δημιουργία μιας Μεγάλης Αλβανίας», κατήγγειλε έξω φρενών τον Αύγουστο του 2001 ο τότε πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι, καθώς η χώρα του είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού λόγω των συγκρούσεων Σλάβων και Αλβανών που είχαν προκαλέσει εκατοντάδες νεκρούς.
Η σημερινή ηγεσία των Σκοπίων, τα αποκαλούμενα «Σλαβοαμερικανάκια», μπορεί να παριστάνει την αδιάλλακτη απέναντι στην Ελλάδα για το όνομα, αλλά σίγουρα η χώρα αισθάνεται αποπνικτική την αλβανική απειλή.
Η ενσωμάτωση του Κοσόβου αποτελεί τεράστιο βήμα για την υλοποίηση του σχεδίου της Μεγάλης Αλβανίας.
Η έκταση της Αλβανίας είναι 28.748 τ. χλμ. και ο πληθυσμός της γύρω στα 3.500.000 άτομα. Το Κόσοβο έχει έκταση 10.887 τ. χλμ. -δηλαδή το 40% του εδάφους της Αλβανίας- και πληθυσμό 1.800.000 Αλβανών.
Οι αριθμοί αυτοί σημαίνουν ότι μια απορρόφηση του Κοσόβου θα σημάνει την αύξηση του πληθυσμού της Αλβανίας κατά 50% και της έκτασής της κατά 40%!
Αν σε αυτούς προστεθούν και άλλες 500.000 Αλβανοί που ζουν στην ΠΓΔΜ, τότε οι Αλβανοί θα είναι ίσοι σχεδόν με τους Βούλγαρους και κάτι λιγότεροι από τους Σέρβους, περισσότεροι από τους Κροάτες και πάει λέγοντας!"
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
"Τριγυριστής της Ινδικής στα νιάτα του ο Κοσμάς
πίστεψε στα γεράματα πως θα καλογερέψει.
πίστεψε στα γεράματα πως θα καλογερέψει.
Κυρά θαλασσοθάνατη, στα χέρια του έχεις ρέψει,
που στα στερνά τα μάρανε το αλέτρι κι ο κασμάς.
¨Οπου έφτασες, κάθε χρονιά θερίζουν τρείς φορές.
Την Ταπροβάνη εδιάλεξες κι είχες καιρό ποδίσει.
Τώρα μασάς αμύγδαλα και προσφορές ξερές,
και το λιβάνι οσμίζεσαι που μοιάζει με χασίσι"!
(Απόσπασμα από το "ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΙΝΔΙΚΟΠΛΕΥΣΤΗ" από το "ΤΡΑΒΕΡΣΟ")
Τι μπορεί να πεί κανείς για τον Νίκο Καββαδία, και μάλιστα τι μπορεί να πεί ένας ασυρματιστής, για έναν άλλον;
Πριν ταξιδέψω και γνωρίσω άλλες χώρες, άλλες θάλασσες, τις είχα ήδη γνωρίσει μέσα από την ποίηση του Καββαδία.
Ηταν σαν να τις είχα ταξιδέψει εκατοντάδες φορές, κι ας πήγαινα για πρώτη φορά.
Ο Ποιητής (όχι στιχουργός) Νίκος Καββαδίας, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μας δίνει γραπτά τα τοπία, και στις στιγμές του από τα ταξίδια που έκανε, κι όμως δεν τα χόρτασε.
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
"Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 σε μια μικρή πόλη της Μαντζουρίας κοντά στο Χαρμπίν, από γονείς Έλληνες Κεφαλονίτες.
Όταν ήτανε πολύ μικρός, η οικογένεια γύρισε στην Ελλάδα.
Μερικά χρόνια μείνανε στην Κεφαλονιά και από το 1921 ως το 1932 στον Πειραιά, όπου ο Νίκος Καββαδίας τελείωσε το Δημοτικό και μετά το Γυμνάσιο.
Μαθητής του Δημοτικού, έγραψε τα πρώτα του ποιήματα.
Το 1929 πήγε υπάλληλος σε ναυτικό γραφείο και λίγους μήνες αργότερα μπαρκάρισε ναύτης σε φορτηγό.
Για μερικά χρόνια, συνέχισε να φεύγει με τα φορτηγά, να γυρίζει πίσω ταλαιπωρημένος και αδέκαρος, για να ξαναφύγει σε λίγο.
Ώσπου αποφάσισε να πάρει το δίπλωμα του ασυρματιστή.
Αρχικά ήθελε να γίνει καπετάνιος, μα είχε ήδη χάσει αρκετά χρόνια στις περιπλανήσεις του και το δίπλωμα του ασυρματιστή ήταν η πιο σύντομη λύση.
Το πήρε το 1939, έγινε όμως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και πήγε στρατιώτης στην Αλβανία, κι έμεινε ξέμπαρκος στην Αθήνα στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Ξαναμπαρκάρησε το 1944 και ταξίδεψε αδιάκοπα, ως ασυρματιστής, σε όλο τον κόσμο, ως τον Νοέμβρη του 1974.
Πέθανε τρεις μήνες αργότερα από εγκεφαλικό επεισόδιο, τις 10 του Φλεβάρη 1975. Η Βάρδια, το μοναδικό του μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1954.
Η ποιητική του συλλογή Μαραμπού το 1933, το Πούσι το 1947 και Τραβέρσο το 1975. Τα μικρά πεζά Λι, Του πολέμου, και Στο άλογό μου εκδόθηκαν το 1987.
ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
"Η ακινησία του αέρα
κάτω απ της ηχώς τον κλάρο.
Η ακινησία του νερού
κάτω απ των αστεριών τα φύλλα.
Η ακινησία του στόματός σου
κάτω από μια λόχμη από φιλιά"!
Μια μεγάλη ΜΟΡΦΗ, ένας ποιητής μια πένα σταλμένη από τον ουρανό.
Αυτό ήταν ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, αλλά και είναι ακόμα και στις σκληρές μέρες μας, στο απάνθρωπο σήμερα.
Εχουν γραφτεί πολλά από καταξιωμένους λογοτέχνες για τον Λόρκα, που οποιοδήποτε σχόλιό μου θα αποτελούσε απλά έναν "ψίθυρο".
Σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής σας μεταφέρω το γραπτό της Σινέιντ Κένεντι!
" Ο Λόρκα θεωρείται ως ο καλύτερος συγγραφέας της Ισπανίας. Τον δολοφόνησε μια φασιστική συμμορία και τον πέταξε σε έναν ανώνυμο τάφο.
Δεν είναι περίεργο που ο Λόρκα πέθανε στα χέρια των υποστηρικτών του στρατηγού Φράνκο.
Δεν είναι περίεργο που ο Λόρκα πέθανε στα χέρια των υποστηρικτών του στρατηγού Φράνκο.
Ηταν αντίθετος με ότι αντιπροσώπευε ο φασίστας δικτάτορας της Ισπανίας.
Ο Λόρκα ήταν ομοφυλόφιλος.
Ο Λόρκα ήταν ομοφυλόφιλος.
Ηταν ένας διάσημος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, καθώς και ένας διακεκριμένος καλλιτέχνης, πιανίστας και συνθέτης.
Χρησιμοποιούσε τις καλλιτεχνικές του ικανότητες για να εξερευνήσει το νεοτερισμό, τι σήμαινε να είσαι άνθρωπος και να έχεις επιθυμίες και οργιζόταν με τις αδικίες που επιβάλλονταν στους καθημερινούς ανθρώπους από τους πλούσιους και την εξουσία.
Γεννήθηκε στην νότια επαρχία της Γρανάδα το 1898.
Γεννήθηκε στην νότια επαρχία της Γρανάδα το 1898.
Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Γρανάδα και της Μαδρίτης όπου εντάχθηκε στους κύκλους της ισπανικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Το 1929-30 έζησε στην Νέα Υόρκη.
Το ταξίδι του στις ΗΠΑ ήταν μια προσπάθεια να ξεφύγει από την κατάθλιψή του που συνεχώς μεγάλωνε -και που γινόταν χειρότερη από τη διαρκή αποτυχημένη του προσπάθεια να κρύψει την ομοφυλοφιλία του από την οικογένεια και τους φίλους του.
Οσο πιο διάσημος γινόταν ως συγγραφέας, τόσο πιο οδυνηρή γινόταν η αντίφαση της ζωής του -ένας διάσημος επιτυχημένος συγγραφέας και ένα βασανισμένο άτομο που μπορούσε να αποκαλυφθεί μόνο στην ιδιωτική του ζωή.
Η σειρά των ποιημάτων αυτής της περιόδου που δημοσιεύτηκαν σε μια ποιητική συλλογή της Νέας Υόρκης, είναι τα πιο δυνατά και πολιτικά της καριέρας του. Περιέγραφε τη ζωή του στη Νέα Υόρκη σαν "μία από τις πιο χρήσιμες εμπειρίες" της ζωής του.
Οσο πιο διάσημος γινόταν ως συγγραφέας, τόσο πιο οδυνηρή γινόταν η αντίφαση της ζωής του -ένας διάσημος επιτυχημένος συγγραφέας και ένα βασανισμένο άτομο που μπορούσε να αποκαλυφθεί μόνο στην ιδιωτική του ζωή.
Η σειρά των ποιημάτων αυτής της περιόδου που δημοσιεύτηκαν σε μια ποιητική συλλογή της Νέας Υόρκης, είναι τα πιο δυνατά και πολιτικά της καριέρας του. Περιέγραφε τη ζωή του στη Νέα Υόρκη σαν "μία από τις πιο χρήσιμες εμπειρίες" της ζωής του.
Εκεί άλλαξε η οπτική του για τον εαυτό του, το έργο του και τον ίδιο το κόσμο.
Ο Λόρκα είδε καθαρά τι πήγαινε στραβά στη Νέα Υόρκη.
Ο Λόρκα είδε καθαρά τι πήγαινε στραβά στη Νέα Υόρκη.
Καταδίκαζε το λευκό, αστικό πολιτισμό γιατί αντιπροσώπευε την πιο άμεση και ισχυρή εικόνα της πνευματικής φτώχειας του 20ου αιώνα.
Η "πόλη που δε κοιμάται ποτέ" με τα λαμπερά φώτα έγινε ο τόπος της αναζήτησης του μοντέρνου ανθρώπου μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο δυστυχία.
Με την ποιητική συλλογή της Νέας Υόρκης, η μοναδική φωνή του Λόρκα άρχισε να διακρίνεται.
Με την ποιητική συλλογή της Νέας Υόρκης, η μοναδική φωνή του Λόρκα άρχισε να διακρίνεται.
Ηταν ένας συγγραφέας που παρατηρούσε πίσω από τα φαινόμενα.
Εβλεπε πέρα από τις περιστάσεις στο χείλος του αγνώστου, αναζητώντας μια εξήγηση, με το φόβο πως η δυστυχία γύρω του δεν φαινόταν να έχει καμιά κοινωνική ή ηθική εξήγηση.
Στο ποίημα Τυφλό Πανόραμα της Νέας Υόρκης έγραφε:
Ο αυθεντικός πόνος που κρατά τα πάντα ξύπνια
είναι μια μικροσκοπική, απέραντη φωτιά
στα αθώα μάτια άλλων συστημάτων.
Η μοναδική ηθική εξήγηση που είχε νόημα για τον ίδιο, ήταν η αδιαφορία των ανθρώπων για το "διαφορετικό" και όλο του το έργο χαρακτηρίζεται από την άρνησή του να αγνοήσει το "διαφορετικό".
Ο Λόρκα καταδίκαζε τη καπιταλιστική κοινωνία και όλα όσα είχε σαν συνέπειες -την αδιαφορία για τη δυστυχία, την αποξένωση, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Απεχθανόταν ιδιαίτερα το τρόπο που ο υλιστικός καπιταλισμός διαφθείρει όλα όσα είναι πολύτιμα και ανθρώπινα.
Στο ποίημα Τυφλό Πανόραμα της Νέας Υόρκης έγραφε:
Ο αυθεντικός πόνος που κρατά τα πάντα ξύπνια
είναι μια μικροσκοπική, απέραντη φωτιά
στα αθώα μάτια άλλων συστημάτων.
Η μοναδική ηθική εξήγηση που είχε νόημα για τον ίδιο, ήταν η αδιαφορία των ανθρώπων για το "διαφορετικό" και όλο του το έργο χαρακτηρίζεται από την άρνησή του να αγνοήσει το "διαφορετικό".
Ο Λόρκα καταδίκαζε τη καπιταλιστική κοινωνία και όλα όσα είχε σαν συνέπειες -την αδιαφορία για τη δυστυχία, την αποξένωση, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Απεχθανόταν ιδιαίτερα το τρόπο που ο υλιστικός καπιταλισμός διαφθείρει όλα όσα είναι πολύτιμα και ανθρώπινα.
Εξοργιζόταν με τον εξευτελισμό των Μαύρων Αμερικανών στη Νέα Υόρκη -και έγραψε ποιήματα για να διαμαρτυρηθεί.
Αργότερα έγραψε ότι ήθελε να γράψει μια μαύρη τραγωδία, αλλά ότι δεν μπορούσε μέχρι να καταλάβει πλήρως "έναν κόσμο χωρίς ντροπή και αρκετά σκληρό για να χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα".
Αίμα
Ανακατεύοντας το ιδιωτικό με το δημόσιο προειδοποιούσε στον "Βασιλιά του Χάρλεμ" ότι το αίμα που βράζει κάτω από το δέρμα των μαύρων "θα κυλήσει/στις σκεπές παντού/και θα κάψει τη χλωροφύλλη των ξανθών γυναικών/και θα βογκύξει στα πόδια των κρεβατιών κοντά στην αϋπνία του νιπτύρα/και θα εκραγεί μέσα σε μια αυγή από κίτρινο καπνό".
Η επιστροφή του Λόρκα στην Ισπανία το 1930 συνέπεσε με την πτώση της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα και την εγκαθίδρυση της Ισπανικής Δημοκρατίας από τις αριστερές δυνάμεις.
Αργότερα έγραψε ότι ήθελε να γράψει μια μαύρη τραγωδία, αλλά ότι δεν μπορούσε μέχρι να καταλάβει πλήρως "έναν κόσμο χωρίς ντροπή και αρκετά σκληρό για να χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα".
Αίμα
Ανακατεύοντας το ιδιωτικό με το δημόσιο προειδοποιούσε στον "Βασιλιά του Χάρλεμ" ότι το αίμα που βράζει κάτω από το δέρμα των μαύρων "θα κυλήσει/στις σκεπές παντού/και θα κάψει τη χλωροφύλλη των ξανθών γυναικών/και θα βογκύξει στα πόδια των κρεβατιών κοντά στην αϋπνία του νιπτύρα/και θα εκραγεί μέσα σε μια αυγή από κίτρινο καπνό".
Η επιστροφή του Λόρκα στην Ισπανία το 1930 συνέπεσε με την πτώση της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα και την εγκαθίδρυση της Ισπανικής Δημοκρατίας από τις αριστερές δυνάμεις.
Το 1931 διορίστηκε διευθυντής της θεατρικής εταιρίας του Πανεπιστημίου γνωστή ως "Η Παράγκα".
Η ομάδα χρηματοδοτούνταν από το υπουργείο Παιδείας και είχε την ευθύνη να εξαπλώσει το θέατρο στις πιο απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές της Ισπανίας.
Αυτή την περίοδο, ο Λόρκα άρχισε να γράφει μερικά από τα πιο σπουδαία θεατρικά του έργα όπως ήταν "η αγροτική τριλογία" -ο Ματωμένος Γάμος, Γιέρμα και Το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα.
Οταν ήταν στην Νέα Υόρκη είχε καταφέρει να μπει στο κόσμο του θεάτρου της πόλης.
Αυτή την περίοδο, ο Λόρκα άρχισε να γράφει μερικά από τα πιο σπουδαία θεατρικά του έργα όπως ήταν "η αγροτική τριλογία" -ο Ματωμένος Γάμος, Γιέρμα και Το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα.
Οταν ήταν στην Νέα Υόρκη είχε καταφέρει να μπει στο κόσμο του θεάτρου της πόλης.
Εβλεπε την Νέα Υόρκη σαν την ευκαιρία να απομακρυνθεί ψυχολογικά από το ισπανικό θέατρο της εποχής του.
"Κάποιος πρέπει να σκεφτεί για το θέατρο του μέλλοντος" έγραφε στην οικογένειά του, "Ο,τι υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ισπανία είναι νεκρό.
Είτε το θέατρο θα αλλάξει ριζικά, είτε θα πεθάνει. Δεν υπάρχει άλλη λύση".
Στην Νέα Υόρκη ο Λόρκα ανακάλυψε στο θέατρο ένα ισχυρό μέσο να συνδέεται με το κοινό και να το προκαλεί.
Στην Νέα Υόρκη ο Λόρκα ανακάλυψε στο θέατρο ένα ισχυρό μέσο να συνδέεται με το κοινό και να το προκαλεί.
Το θέατρο, έγραφε, "είναι ποίηση που σηκώνεται από το βιβλίο και γίνεται ανθρώπινη.
Κι όσο γίνεται ανθρώπινη, μιλάει και φωνάζει, κλαίει και απελπίζεται.
Οι θεατρικοί χαρακτήρες πρέπει να εμφανίζονται στη σκηνή με μια ποιητική στολή αλλά τα κόκκαλα και το αίμα τους πρέπει να φαίνονται από μέσα".
Τα θεατρικά του Λόρκα, όπως τα ποιήματά του, αναζητούσαν το ιδανικό, το "ψίθυρο της απόλυτης ομορφιάς".
Τα θεατρικά του Λόρκα, όπως τα ποιήματά του, αναζητούσαν το ιδανικό, το "ψίθυρο της απόλυτης ομορφιάς".
Το έργο του υμνεί όχι την αγάπη αλλά την επιθυμία, μία επιθυμία που είναι περισσότερο απούσα παρά παρούσα.
Για παράδειγμα στο θεατρικό Γιέρμα οι χαρακτήρες λαχταρούν ο ένας τον άλλο, αλλά γίνονται θύματα της δικής τους ανικανότητας να εκφραστούν συναισθηματικά -παγιδευμένοι από τις προσδοκίες της οικογένειας και της κοινωνίας.
Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε το 1936 και λίγο μετά ο Λόρκα γύρισε στη Γρανάδα.
Για παράδειγμα στο θεατρικό Γιέρμα οι χαρακτήρες λαχταρούν ο ένας τον άλλο, αλλά γίνονται θύματα της δικής τους ανικανότητας να εκφραστούν συναισθηματικά -παγιδευμένοι από τις προσδοκίες της οικογένειας και της κοινωνίας.
Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε το 1936 και λίγο μετά ο Λόρκα γύρισε στη Γρανάδα.
Πρέπει να καταλάβαινε ότι βάδιζε προς το σίγουρο θάνατο.
Παρόλο που ποτέ δεν εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι κοινωνικές και πολιτικές του σχέσεις ήταν πάντοτε εμφανής, και για τον Φράνκο και τους υποστηρικτές του δεν είχε καμιά διαφορά με έναν Κομμουνιστή.
Θα μπορούσε εύκολα να φύγει από τη Γρανάδα όταν η περιοχή έπεσε στις δυνάμεις του Φράνκο αλλά επέλεξε να μείνει κοντά στην αδελφή του και το γαμπρό του, τον σοσιαλιστή δήμαρχο της Γρανάδα.
Θα μπορούσε εύκολα να φύγει από τη Γρανάδα όταν η περιοχή έπεσε στις δυνάμεις του Φράνκο αλλά επέλεξε να μείνει κοντά στην αδελφή του και το γαμπρό του, τον σοσιαλιστή δήμαρχο της Γρανάδα.
Τον συνέλαβαν και δύο μέρες μετά τον σκότωσαν.
Εγινε ένας από τους 20.000-30.000 Ισπανούς που εκτελέστηκαν στην περιοχή της Γρανάδα γιατί θεωρήθηκαν υποστηρικτές της δημοκρατίας ή της αριστεράς, μέλη των συνδικάτων, δάσκαλοι ή δημοσιογράφοι, ή συγγραφείς σαν τον Λόρκα.
Το έργο του Λόρκα απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1953, όταν ξαναεμφανίστηκε λογοκριμένο.
Εγινε ένας από τους 20.000-30.000 Ισπανούς που εκτελέστηκαν στην περιοχή της Γρανάδα γιατί θεωρήθηκαν υποστηρικτές της δημοκρατίας ή της αριστεράς, μέλη των συνδικάτων, δάσκαλοι ή δημοσιογράφοι, ή συγγραφείς σαν τον Λόρκα.
Το έργο του Λόρκα απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1953, όταν ξαναεμφανίστηκε λογοκριμένο.
Μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, έγινε δυνατό να συζητηθεί δημόσια το έργο και ο θάνατός του.
Σήμερα ο Λόρκα τιμάται με ένα άγαλμα στην πλατεία της Σάντα Ανα στην Μαδρίτη, όπου θυμίζει τις αντικρουόμενες απόψεις της ιστορίας της Ισπανίας.
Σήμερα ο Λόρκα τιμάται με ένα άγαλμα στην πλατεία της Σάντα Ανα στην Μαδρίτη, όπου θυμίζει τις αντικρουόμενες απόψεις της ιστορίας της Ισπανίας.
Ο φιλόσοφος Ντέηβιντ Κρόκερ έχει γράψει πως κάθε μέρα οι αριστεροί τοποθετούν ένα κόκκινο μαντήλι στο λαιμό του αγάλματος και λίγο αργότερα κάποιος δεξιός εμφανίζεται για να το ξεκρεμάσει.
Σινέιντ Κένεντι,
καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου
Σινέιντ Κένεντι,
καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΘΑΣ
"Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια...."Κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία και τους ήρωές της, αναρωτιέμαι για την "έμπνευση" που είχαν σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια οι συγγραφείς όπως ο Δημήτρης Ψαθάς.
Μέσα σε δύσκολα χρόνια, τραβώντας και οι ίδιοι τα μύρια όσα, χάρισαν απλόχερα το γέλιο και τον προβληματισμό.
Ας γνωρίσουμε όμως τον Δημήτρη Ψαθά.
Ο δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς γεννήθηκε το 1907 στην Τραπεζούντα του Πόντου.
Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.
Από το 1925 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά («Ελεύθερο Βήμα», «Αθηναϊκά Νέα», «Ελευθεροτυπία», «Ταχυδρόμος»), και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους του χρονογραφήματος.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1937, με την έκδοση της συλλογής ευθυμογραφημάτων «Η Θέμις έχει κέφια».
Ακολούθησαν πολλά ανάλογα έργα, όλα στο χώρο της σατιρικής ευθυμογραφίας, με κορυφαία τη «Μαντάμ Σουσού» του 1940.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1940 με την κωμωδία «Το στραβόξυλο», που ανέβηκε από το θίασο του Βασίλη Αργυρόπουλου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Από το 1925 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά («Ελεύθερο Βήμα», «Αθηναϊκά Νέα», «Ελευθεροτυπία», «Ταχυδρόμος»), και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους του χρονογραφήματος.
Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1937, με την έκδοση της συλλογής ευθυμογραφημάτων «Η Θέμις έχει κέφια».
Ακολούθησαν πολλά ανάλογα έργα, όλα στο χώρο της σατιρικής ευθυμογραφίας, με κορυφαία τη «Μαντάμ Σουσού» του 1940.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1940 με την κωμωδία «Το στραβόξυλο», που ανέβηκε από το θίασο του Βασίλη Αργυρόπουλου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Ακολούθησαν έργα όπως: «Φον Δημητράκης», «Μικροί φαρισαίοι», «Ένας βλάκας και μισός», «Η Χαρτοπαίχτρα», «Ξύπνα Βασίλη», που γνώρισαν επιτυχία στη σκηνή και πολλά μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο με ανάλογη επιτυχία.
Τη δραματική περίοδο της ιταλογερμανικής κατοχής, ο Δημήτρης Ψαθάς περιέγραψε με το δικό του τρόπο στα βιβλία του «Χειμώνας του 41» (1945), «Αντίσταση» (1945) και «Χιούμορ μιας εποχής» (1946).
Ταξίδεψε σε Γαλλία, Αγγλία, Αμερική, Τουρκία, Αίγυπτο και περιέλαβε τις εντυπώσεις του στα βιβλία «Κάτω από τους Ουρανοξύστες» (1950), «Στη χώρα των μυλόρδων» (1951) και «Παρίσι, Σταμπούλ κι άλλα εύθυμα ταξίδια» (1951), που συνδυάζουν δημοσιογραφικά και ευθυμογραφικά στοιχεία με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια.
Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου του 1979.
Τη δραματική περίοδο της ιταλογερμανικής κατοχής, ο Δημήτρης Ψαθάς περιέγραψε με το δικό του τρόπο στα βιβλία του «Χειμώνας του 41» (1945), «Αντίσταση» (1945) και «Χιούμορ μιας εποχής» (1946).
Ταξίδεψε σε Γαλλία, Αγγλία, Αμερική, Τουρκία, Αίγυπτο και περιέλαβε τις εντυπώσεις του στα βιβλία «Κάτω από τους Ουρανοξύστες» (1950), «Στη χώρα των μυλόρδων» (1951) και «Παρίσι, Σταμπούλ κι άλλα εύθυμα ταξίδια» (1951), που συνδυάζουν δημοσιογραφικά και ευθυμογραφικά στοιχεία με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια.
Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου του 1979.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Γεννήθηκε στην ανατολική Θράκη το 1906 και ακολουθεί τη μοίρα όλων των ξεριζωμένων Ελλήνων με τη μικρασιατική καταστροφή.Κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει και ταυτόχρονα αυτομορφώνεται με το να διαβάζει ότι βιβλίο πέσει στα χέρια του.
Στην Έδεσσα , στη Θεσσαλονίκη και έπειτα στην Αθήνα .
Κάνει την εμφάνιση του στα γράμματα με τη συλλογή διηγημάτων "Τα πλοία δεν άραξαν" και κερδίζει το κρατικό βραβείο το 1938.
Κάνει την εμφάνιση του στα γράμματα με τη συλλογή διηγημάτων "Τα πλοία δεν άραξαν" και κερδίζει το κρατικό βραβείο το 1938.
Στη διάρκεια της κατοχής παίρνει μέρος στην Εθνική αντίσταση, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου συλλαμβάνεται και εξορίζεται στην Μακρόνησο και στον Αη Στράτη.
Μέχρι το 1958 που εκπατρίζεται στην Ρουμανία υφίσταται, εξορίες, βασανισμούς, διώξεις, καταδίκες, απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του.Το 1962 του αφαιρούν την ελληνική υπηκοότητα.
Ο Λ
ουντέμης είναι πολύ ξεχωριστή περίπτωση λογοτέχνη.
Ο Λ
ουντέμης είναι πολύ ξεχωριστή περίπτωση λογοτέχνη. Πολυγραφότατος έχει ασχοληθεί με όλα τα είδη του λόγου.
Η προσφορά του στα Ελληνικά γράμματα είναι τεράστια, η γλώσσα του είναι κατά την άποψη μου η πιο στρωτή δημοτική
Το 1976 του δόθηκε ξανά η υπηκοότητα και επαναπατρίσθηκε αλλά δυστυχώς την ίδια χρονιά πέθανε.
Η Ελλάδα έχασε έναν από τους μεγάλους της, που δυστυχώς τον πίκρανε και τόσο πολύ.
Ο Λουντέμης είναι από τους πιο πολυδιαβασμένους Έλληνες συγγραφείς και ας είναι από τους πιο αγνοημένους από τις επίσημες ιστορίες της λογοτεχνίας και ας λείπει το έργο του από τη διδασκαλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ο Μέλιος θα εξακολουθεί να μετράει τ'άστρα και να συναντά τον Μπίθρο!
ΕΡΓΑ ΤΟΥ
Τα πλοία δεν άραξαν
Περιμένοντας το ουράνιο τόξο
Εκσταση
Γλυκοχάραμα
Ο Μεγάλος Δεκέμβρης
Αυτοί που φέρανε την καταχνιά
Καληνύχτα ζωή
Συννεφιάζει
Βουρκωμένες μέρες
Ενα παιδί μετράει τ'άστρα
Οι κερασιές θ'ανθίσουν φέτος
Κραυγή στα πέρατα
Τραγουδώ για την Κύπρο
Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους
Το τραγούδι των διψασμένων
Οι κεραυνοί ξεσπούν
Οδός αβύσσου αριθμός 0
Το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα
Θυμωμένα στάχυα
Αγέλαστη Ανοιξη
Το κρασί των Δειλών
Τρόπαια Α (Μαραθώνας)
Τρόπαια Β (Σαλαμίνα)
Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας
Η φυλακή του κάτω κόσμου
Ο λυράρης,
Μιλτιάδης Μαλακάσης Ο εξάγγελος,
Αγγελος Σικελιανός Ο κονταρομάχος,
Κώστας Βάρναλης Της γης οι αντρειωμένοι
Οι αρχιτέκτονες του τρόμου
Μπάτ-Τάϊ
Δαίδαλος
Ο Ηρακλής
Ο Ικαρος
Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008
ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ – «Ο ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ»
Όταν για πρώτη φορά διάβασα έργο του Νίκου Τσιφόρου, πραγματικά «αιφνιδιάστηκα» από το «ύφος» του.Ήταν το βιβλίο «ΤΑ ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΑ Τα’ ΑΤΙΘΑΣΑ».
Αν επιχειρήσω σήμερα να περιγράψω τις «εικόνες» που ξεπηδούσαν μπροστά μου μέσα από κάθε σελίδα του βιβλίου τότε, πολύ φοβάμαι ότι θα αποτύχω παταγωδώς.
Ένα βιβλίο «εικονογραφημένο», ΟΧΙ με την εικονογράφηση κάποιου σκιτσογράφου αλλά με την αφήγηση του συγγραφέα.Δεν έχασα καιρό, και έσπευσα να αγοράσω ΟΛΑ τα βιβλία του Τσιφόρου, του ανθρώπου που περιέγραφε την καθημερινότητα μας με τον δικό του τρόπο, τον μοναδικό, τον απλό, τον λαϊκό χαρίζοντας μας μέσα από τις «γραπτές περιγραφές» του άφθονο γέλιο.
Αργότερα, ψάχνοντας στην δισκοθήκη μου, έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι του, στο οποίο μουσική έβαλε ο αξέχαστος Μιχάλης Σουγιούλ!
Τίτλος «ΑΛΛΑ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ», και το ερμήνευε η Μπέμπα Κυριακίδου.
Έχει άγαρμπο σουλούπιΚι ούτε χάρη ούτε μπόι.
Βγήκε από στραβό καλούπι
Παρασταίνει και τον γόη
Κι ούτε τα τρώειΟύτε χαλάει
Κι ούτε είναι σόιΚαι μου κολλάει
Δεν έχει μπράτσα δεν έχει μέση
Αλλά μ’ αρέσει, αλλά μ’ αρέσει
Αρχινάει να παχαίνειΑραιώνουν τα μαλλιά του
Μήτε που τα πιάνει χτένι
Και στρογγύλεψε η κοιλιά του
Κι η μιλιά του λίγο ρεζίλιΚαι τα φιλιά του σαν χαμομήλι
Δεν έχει πλάτες δεν έχει μέση
Αλλά μ’ αρέσει, αλλά μ’ αρέσει
Ας γνωρίσουμε όμως τον μεγάλο αυτόν συγγραφέα.
O Νίκος Τσιφόρος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1911, από Έλληνες γονείς.
Ο πατέρας του Αιγύπτιος επιχειρηματίας προήρχετο από παλιά ιστορική οικογένεια της Λίμνης, με ιδιόκτητη τη μητρόπολη Αγία Άννα, Παναγιά.
Διέμενε στην Αθήνα, έγινε διπλωματούχος της νομικής και έξω από πολιτική όπως ισχυριζόταν, βρέθηκε το 1937 φακελωμένος επί Μεταξά.
Με μεγάλο θεατρικό, συγγραφικό και κινηματογραφικό έργο, χαρακτηρίζεται από χιούμορ, με ανελέητο σαρκασμό και ειρωνεία ενάντια στην αυταρχικότητα και στο δεσποτισμό.
Από την άλλη υπερασπιστής του Λούμπεν προλεταριάτου και αναδεικνύει από τα παιδιά της πιάτσας ότι το περιθώριο της εποχής έχει πολύ μεγαλύτερο πλούτο συναισθημάτων από τους νεόπλουτους μικροαστούς τους οποίους καταστηλιτεύει.
Συχνά επισκεπτόταν την Λίμνη όπου στο καφενείο του Γρίσπου έδινε σκακιστικές μάχες για την συνοχή.
Πέθανε κατά τη διάρκεια της χούντας το 1970 και από τον Οκτώβρη του 1995 τα οστά του μεταφέρθηκαν στο οικογενειακό του εκκλησάκι στη Λίμνη.
Θεωρείται λησμονημένος και παραμελημένος νεοέλληνας λογοτέχνης, σε σχέση με την μεγάλη του προσφορά στα γράμματα του τόπου.
ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ
Ελληνική μυθολογία
Μίλων Φιρίκης
Σταυροφορίες
Εμείς και οι Φράγκοι
Τα ρεμάλια ήρωες
Τα παιδιά της πιάτσας
Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα
Η πινακοθήκη των ηλιθίων
Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα
Άνθρωποι και ανθρωπάκια
Ελληνική κρουαζέρια
Η Αθήνα σήμερα - Κρουαζιέρες μέσα στην ιστορία
Χρονογραφήματα
Ιστορία της Αγγλίας
Ιστορία της Γαλλίας
Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
Η Ιστορία της Αθήνας
Βιβλικά χαμόγελα
Όμορφη Θεσσαλονίκη
Στηβ το χαρούμενο κάθαρμα
Μυστικές εταιρείες
Ο Γκιούλιβερ στη χώρα των Γιγάντων - Ο Γκιούλιβερ στη χώρα των Νάνων
Η γυναίκα κουρσάρος
Διηγήματα
Το τυχερό μου αστέρι
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1945 ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1948 100.000 ΛΙΡΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1948 ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟ
1948 ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1949 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1950 ΕΛΑ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1951 ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1952 Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1954 Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
1954 ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΑΚΙ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1954 Η ΩΡΑΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1955 ΓΛΕΝΤΙ ΛΕΦΤΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1956 ΑΣΣΟΙ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
1956 ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΟ ΑΙΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1957 Ο ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1957 ΤΡΕΙΣ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
1958 Ο ΛΕΦΤΑΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1958 Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΡΜΥΓΚΑΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1959 ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΕ ΦΟΥΝΤΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1959 Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1960 ΤΡΕΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ ΚΙ ΕΓΩ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1961 Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1961 Ο ΚΛΕΑΡΧΟΣ Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΣΕΝΑΡΙΟ
1962 Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΣΕΝΑΡΙΟ
1962 ΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1962 Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟ
1962 Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
1962 ΚΟΡΟΪΔΟ ΓΑΜΠΡΕ ΣΕΝΑΡΙΟ
1962 Η ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟ
1963 ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΨΕΜΜΑΤΑ ΣΕΝΑΡΙΟ
1963 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΙΜΙΟΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1964 201 ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ ΣΕΝΑΡΙΟ
1964 ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
1964 ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ ΣΕΝΑΡΙΟ
1964 Ο ΚΑΤΑΦΕΡΤΖΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1965 ΕΝΑ ΕΞΥΠΝΟ ΕΞΥΠΝΟ ΜΟΥΤΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
1965 ΚΑΝΕ ΜΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
1965 ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ ΤΡΕΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΕΝΑΡΙΟ
1965 ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΡΜΙΝΞ ΣΕΝΑΡΙΟ
1966 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΤΡΕΛΛΑΘΗΚΕ ΣΕΝΑΡΙΟ
1966 ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΙ ΣΕΝΑΡΙΟ
1966 Ο ΕΞΥΠΝΑΚΙΑΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1967 ΑΧ! ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟ
1967 ΒΟΗΘΕΙΑ Ο ΒΕΓΓΟΣ ΦΑΝΕΡΟΣ ΠΡΑΚΤΩΡ 000 ΣΕΝΑΡΙΟ
1967 ΚΟΚΟΒΙΟΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΟΣ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1967 ΣΗΚΩ ΧΟΡΕΨΕ ΣΥΡΤΑΚΙ ΣΕΝΑΡΙΟ
1968 ΔΟΚΤΩΡ ΖΙ ΒΕΓΓΟΣ ΣΕΝΑΡΙΟ
1968 Ο ΜΑΧΑΡΑΓΙΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)