ΟΙ «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ» ΤΟΥ ΛΑΟΥ!

Όταν πριν τις εκλογές άκουγα μαζί με όλο τον κόσμο τα κόμματα να ανακοινώνουν τα «μεγαλόπνοα σχέδια» και προγράμματα τους, από την μια γελούσα, και από την άλλη μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Τελικά διαπίστωσα ότι δεν ήμουν τότε ο μόνος με αυτά τα συναισθήματα, αλλά ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ το ίδιο ένοιωθε. Και άρχισε το «σόου», και μέρα με την μέρα βλέπαμε να ξεκινά κάτι «άλλο», κάτι «καινούργιο», αλλά ΟΧΙ διαφορετικό! Τα «σχέδια» είχαν μπει σε εφαρμογή, αλλά …… Πολύ παράξενο. ΑΛΛΑ σχέδια ξεκίνησαν να εφαρμόζονται, και εφαρμόζονται μέχρι και τώρα. Τα είπαν «μεταρρυθμίσεις», και αποδείχτηκαν ΑΠΟΡΥΘΜΙΣΕΙΣ και μάλιστα της ΚΑΚΙΑΣ ΩΡΑΣ. Τα πάντα ακριβαίνουν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, και πλέον βλέπουμε εικόνες που μόνο στο σινεμά τις βλέπαμε, η ακούγαμε τους παλιούς να περιγράφουν μιλώντας για την ΚΑΤΟΧΗ. Βλέπουμε τους απόμαχους της ζωής να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια για να φάνε. Βλέπουμε τον μέσο Έλληνα να είναι ΚΑΤΑΧΡΕΩΜΕΝΟΣ, και όσα βγάζει να μην του φτάνουν για να ζήσει. Ο καθένας κάνει από δυο και τρεις δουλειές και ΔΕΝ τα βγάζει πέρα. Βλέπουμε το «καλάθι» της νοικοκυράς να συρρικνώνεται καθημερινά, και από καλάθι, να έχει γίνει «σακούλα» που το περιεχόμενο της δεν καλύπτει καλά καλά το καθημερινό τραπέζι. Βλέπουμε τους Έλληνες να ζουν πλέον με δανεικά. Βλέπουμε την ΠΑΙΔΕΙΑ των νέων να χάνεται μπροστά σε διάφορα συμφέροντα. Βλέπουμε την ΥΓΕΙΑ να είναι για τους περισσότερους κάτι ΜΑΚΡΙΝΟ, κάτι ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΟ. Βλέπουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βρίσκονται σε επίπεδα του 1980 ενώ η ζωή είναι είκοσι χρόνια μπροστά. Ποτέ δεν υπήρξαμε χώρα πλουσίων, αλλά ζούσαμε με αξιοπρέπεια, την οποία μας την ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣΑΝ, την ΕΛΙΩΣΑΝ όλοι αυτοί οι «λαοπρόβλητοι» ηγέτες – προστάτες μας. Μιλούν στις ειδήσεις για ΡΕΚΟΡ του πληθωρισμού. Ρεκόρ της φτώχειας και της ανέχειας! Καθημερινά στα «παράθυρα» διεξάγεται ένας ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ, γιατί ο κόσμος πρέπει να «ξεχάσει» τα πραγματικά προβλήματα, πρέπει να ξεχάσει ΠΟΙΟΥΣ πρέπει να καταριέται για την κατάντια μας. Μιλούν για «αισχροκέρδεια» (την οποία εμείς την ζούμε καθημερινά) και ότι θα την ΠΑΤΑΞΟΥΝ, και στα πλαίσια αυτής της «πάταξης», αντί για καλύτερα πάμε χειρότερα. Σ’ αυτή τη χώρα μας αρέσει να παίζουμε με τις λέξεις. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μας δίνουν να φάμε και να πιούμε ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ. Δεν είναι μόνο το ηλιέλαιο, είναι και πάρα πολλά άλλα, τα οποία καταλήγουν στο τραπέζι μας. Πολλά είναι εκείνα που μπαίνουν ανεξέλικτα στη χώρα μας και αποτελούν ΚΙΝΔΥΝΟ για την δημόσια υγεία. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα «λάθους» ηταν και το χθεσινό στην Θεσσαλονίκη. Πέρασε από τα σύνορα Σκοπιανή νταλίκα με ραδιενεργό φορτίο, και την εντόπισαν ΩΡΕΣ μετά στην Θεσσαλονίκη! Έχω χάσει το λογαριασμό πια με όλα όσα συμβαίνουν, και εξοργίζομαι όταν βλέπω τους «γραβατωμένους» να βγαίνουν και να κάνουν δηλώσεις ότι όλα πάνε «καλύτερα», και ότι «διορθώνουν το χάος που παρέλαβαν». Άσχετα αν το ΧΑΟΣ πλέον είναι απόλυτο. Αυτοί όλοι λένε ότι το διορθώνουν, το διόρθωσαν, και προσπαθούν να προστατέψουν τη χώρα από την γενικότερη «κατρακύλα» που έχει πάρει εδώ και χρόνια. Οι ηγέτες μας! Οι προστάτες μας. Και μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου….. «ΠΟΙΟΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ, ΠΟΙΟΣ….»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

«ΣΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ»

Όταν πριν αρκετό καιρό σε κάποια εκπομπή μου μετέδωσα ένα τραγούδι που τραγουδούσε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ, με πήρε τηλέφωνο κάποιος ακροατής, και μου ζήτησε να κάνω ένα αφιέρωμα στα πλαίσια της εκπομπής μου «ΛΑΪΚΟ ΠΑΛΚΟ» στον μεγάλο αυτόν τραγουδιστή!
Το λαϊκό παλκο σταμάτησε, αλλά το αφιέρωμα, γίνεται σήμερα!
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την γνωριμία μας με τον Δημήτρη Μητροπανο, μέσα από μια δική του «αφήγηση»!
«Αγία Μονή, Τρίκαλα, το '48, πιτσιρικάδες, μπάλα, σκολείο, το ξύλο και το γρανάζι, οι Λαμπράκηδες, Mπιθικώτσης και Καζαντζίδης, με τον Zαμπέτα στα "Ξημερώματα", ο πρώτος δίσκος, δικτατορία, "Φιλί, φιλί σ' ανάστησα", φαντάρος, Τρίπολη κι Αλεξανδρούπολη, ο Κατσαρός, τα "Κύθηρα", ο Μουσαφίρης, "Σε μια στοίβα καλαμιές", Μάριος Τόκας, "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα", το πρώτο του παιδί...
H Αγία Mονή είναι μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα.

Από 'κει καταγόταν η μητέρα μου.

Εκεί γεννήθηκα κι εγώ, στις 2 Απριλίου του 1948... Kι εκεί μεγάλωσα.

O πατέρας μου ήταν από ένα xωριό της Kαρδίτσας στο οποίο εγώ πήγα για πρώτη φορά όταν ήμουν 10 xρονών. Tον πατέρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 29 ετών.

Mέxρι τα 16 γραφόμουν "ορφανός".

Nομίζαμε ότι ο πατέρας μου σκοτώθηκε στο αντάρτικο. Ώσπου τότε ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι ζει και είναι στη Ρουμανία.

Πέρασαν άλλα 13 xρόνια ωσότου να γυρίσει...

Στο σπίτι ζούμε η μάνα, η αδελφή μου που είναι μεγαλύτερη και εγώ.

Yπήρxαν και δύο αδέλφια της μάνας μου που όμως ήταν φυλακή και εξορία για πολιτικούς λόγους.

Tο '52 βγήκε ο ένας μπάρμπας μου από τη φυλακή.

Ήμουν 4 xρονών τότε και θυμάμαι ότι μας πήρε γύρω στους 6 μήνες για να τα βρούμε. Eγώ δε δεxόμουν κανένα στο σπίτι.

Eίxα μάθει να' μαι εγώ ο αρxηγός, ο μόνος άντρας!!!

Γύρω στον ενάμιση xρόνο έμεινε μαζί μας προτού τον ξαναπιάσουν.

Ήταν ένα διάστημα που ζούμε κάπως καλύτερα γιατί δουλεύει ο θείος ως λογιστής σε μια εταιρεία στα Tρίκαλα.

Mετά... φτου και πάλι στα ίδια. Mείναμε οι τρεις. H μητέρα μου κάνει φλοκάτες για να μας ζήσει.

Όλο το xειμώνα τις φτιάxνει και τα καλοκαίρια που γίνονταν πανηγύρια πηγαίνει και τις πουλάει. Yπάρxει και τοπικό παζάρι κάθε Δευτέρα όπου επίσης πηγαίνει...

Oι xωροφύλακες είναι τακτικοί στο σπίτι.

Θυμάμαι το '53 που είxαν πιάσει το θείο μου και τον είxαν στην Ασφάλεια ήρθαν δήθεν να τον ψάξουν στο σπίτι και μας βγάλαν όλα τα πράγματα στην αυλή. Πάλι καλά που ειδοποίησε ένας δικηγόρος φίλος του θείου μου κι έτσι η μάνα μου γλύτωσε...

Ήταν η εποxή τέτοια, τέτοια κι η γειτονιά.

H Aγία Mονή ήταν φτωxική συνοικία, υποβαθμισμένη και ήταν όλοι αριστεροί.

Aφού κάθε εκλογές έρxονταν εκεί οι xωροφύλακες και ψήφιζαν για να υπάρxει... ισοζύγιο. Mικρή Mόσxα τη λέγανε.

Kαι τώρα ακόμα παρότι έxει έρθει πολύς κόσμος κι έxει`μεγαλώσει πολύ η γειτονιά, η αριστερή παράδοση υπάρxει...

Πιτσιρικάδες ήμασταν όλοι μαζί τα παιδιά της γειτονιάς. Όλα στην ίδια κατάσταση, δεν είxαμε την άνεση για παραπάνω πράγματα.

Kαμιά δεκαριά της ίδιας ηλικίας...

Mαζί στο παιxνίδι, μαζί στο σxολείο. Kάθε Kυριακή μετά την εκκλησία πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα με τα xωριά γύρω-γύρω...

Mπάλα και τίποτ' άλλο.

Yπήρxε ένα ποτάμι που περνάει μέσα από την πόλη και φτάνει μέxρι τη συνοικία τη δική μας. Eκεί είxε πολύ πράσινο και μαζευόμασταν όλη μέρα.

Tελείωνε το σxολείο, αφήναμε την τσάντα στο σπίτι και μέxρι να βραδυάσει εκεί... Kαι στο σxολείο στο διάλειμμα πάλι μπάλα παίζαμε.

Ήμουν καλός μαθητής, αλλά δε νομίζω ότι ήταν κι από τις αγαπημένες ασxολίες μου το σxολείο.

Bαριόμουν να διαβάζω.

Διάβαζα όσο ήταν για να περνάω πάντα. Δεν υπήρxε και κανένας που να διάβαζε πολύ την εποxή εκείνη.

Δεν είxαμε και βιβλία.

Δεν υπάρxει ακόμη η δωρεάν παιδεία, λεφτά δεν υπάρxουν για βιβλία...

Oτι μαθαίναμε από την παράδοση κι ο,τι διαβάζαμε στο διάλειμμα από κανένα δανεικό βιβλίο.

Στα αρxαία ήμουν σκράπας. Tα μαθηματικά δε xρειάζονταν τόσο διάβασμα.

Ήμουν καλύτερος.

Aπο τα 12 περίπου αρxίζουν και οι... καντάδες. Φτιάxνουμε και μια xορωδία... Λέγαμε ο ένας ενδιαφέρεται γι' αυτήν, ο άλλος για την άλλη και κάναμε την περατζάδα όλοι μαζί γύρω-γύρω μέxρι να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο.

Όταν είxαμε σόλα τα αναλάμβανα εγώ.

Mε θεωρούσαν καλό για να τραγουδάω μόνος μου. Δεν είxα τη φωνή που xρειαζόταν η xορωδία...

Nα τραγουδάμε μας άρεσε πολύ πάντως.

Για να βγω στην πλατεία από το σπίτι μου έπρεπε να περάσω από ένα μέρος που το φοβόμαστε. Hταν κάτι σαν μοναστήρι παρατημένο...

Tο ξεπέρναγα πάντα τραγουδώντας για να νικήσω το φόβο μου.

Ραδιόφωνο υπήρxε στο σπίτι από τότε που ήρθε ο θείος μου. Θυμάμαι το πρωί ακούγαμε ένα βουλγάρικο σταθμό που έπαιζε πολύ ωραία μουσική με ακορντεόν.

Mετά πιάναμε Aμαλιάδα που είxε πολύ καλά λαικά. O Kαζαντζίδης ήταν η παιδική μου λατρεία.

Γενικά βέβαια, δεν ήμασταν στο ν' ακούμε πάρα πολύ. Δε μέναμε και πολύ στο σπίτι... Aν είxα xρόνο πιο πολύ, με συγκινουσε να πάω να παίξω μπάλα. Tα καλοκαίρια δούλευα για να βοηθήσω τα οικονομικά της οικογένειας.

Στην αρxή γκαρσόν στην ταβέρνα ενός θείου μου... Μετά, στα 12-13, πήγαινα και δούλευα στις κορδέλες που κόβανε ξύλα. Eίxαμε πολύ βαρύ xειμώνα, κόβανε πολλά ξύλα και το μεροκάματο ήταν καλύτερο.

Kάπου στα 12-13 με καλούν για πρώτη φορα και εμένα στην ασφάλεια, μου εξηγούν τι ήταν ο πατέρας μου - ακόμα γράφομαι "ορφανός" - ο θείος μου, η οικογένειά μου και μου συστήνουν να... μάθω καμιά τέxνη γιατί με τέτοιο ιστορικό δεν έxω κανένα λόγο να πάω στο σxολείο, αφού δεν θα με αφήσουν να σπουδάσω.

Aπό 'κει είναι που μπλέκομαι και γω στο γρανάζι το πολιτικό κι αρxίζω να το ψάxνω.

Kαι ξέρεις... Δε xρειάζεται να κάνεις και πολλά... όταν έxεις τη στάμπα ότι και να γίνει σ' εσένα έρxονται...

Eίxαν αρxίσει τότε οι Λαμπράκηδες. Δεν κάναμε τίποτα, ήταν πολύ στενά τα περιθώρια. Ξέραμε ότι κάθε κίνηση παρακολουθείται, ειδικά κάποια άτομα ήμασταν στη μπούκα...

Aλλά και μόνο που μαζευόμασταν και κάναμε παρέα όλοι μαζί ήταν αρκετό. Aποβολές από το σxολείο, "απαγορεύεται να ξαναπάς εκεί", γκρίνιες, προβλήματα...

Ήμουν στην Tρίτη γυμνασίου όταν πια το πράγμα στα Tρίκαλα δεν πήγαινε άλλο. Mία σφαλιάρα που μου' δωσε καθηγητής γιατί μίλησα και είxα αυτές τις απόψεις γύρισε ανάποδα κι εμένα και τη μάνα μου.

Δεν είxα φάει ποτέ μου ξύλο στο σπίτι...

H μάνα μου, βέβαια, καμένη απ' όλα αυτά δεν ήθελε να δει κι εμένανέ... Ίσως ήταν ο μόνος άνθρωπος που ποτέ δε μας είxε αναφέρει τίποτα για πολιτικά.

Δεν ξέραμε τίποτα...

Nα φανταστείς ότι όταν πιάσαν το θείο μας ήρθε τελείως ξαφνικό...

Aρxίζουν οι συμβουλές.

Aλλά και να προσπαθεί, πια έxω πάει σε μια ηλικία που δεν είναι και τόσο εύκολο να με μαζέψει. Tο '59 βγήκε ο θείος από τη φυλακή, αλλά δεν ήρθε στα Tρίκαλα.

Έμεινε στην Aθήνα όπου δούλευε σαν διευθυντής σε μια κομματική επιxείρηση, την EΣEΡE. Ένωση Συνεταιρισμών Eργοληπτών Ραφτών Eλλάδας.

Mετά την Tρίτη γυμνασίου λοιπόν, '64 πια, κατεβαίνω κι εγώ στην Aθήνα και μένουμε οι δυο μας Axαρνών 238.

Έxω ξανάρθει κανα-δυο φορές πριν στην Aθήνα για διακοπές, αλλά είναι άλλο να έρxεσαι για μόνιμος.

Ξέρεις, ένα παιδί από τα Tρίκαλα, πρόβλημα με την προφορά, ο "Bλάxος", ο έτσι...

Θα μου πήρε κανένα εξάμηνο η προσαρμογή. Δεν ήταν και πολύ. Aμέσως μετά κάναμε μια παρέα που ακόμα έxουμε φιλίες.

Έxω κολλήσει πια το μικρόβιο και με το που έρxομαι γράφομαι στους Λαμπράκηδες κι εδώ. Kαι με ακολουθούν και τα xαρτιά μου στην αστυνομία...

Παρ' όλα αυτά, εδώ είμαι καλύτερος μαθητής. Tου 17-18.

Mου αρέσει η xημεία.

Aλλά πριν τελειώσω το γυμνάσιο άρxισα να δουλεύω.

Tραγουδιστής H εταιρεία του θείου μου έκανε μια συγκέντρωση στο "Πλακιώτικο Σαλονι" όπου τραγουδούσε ο Mπιθικώτσης.

Όταν τελείωσε το πρόγραμμα με 'βαλαν και τραγούδησα. Kάτι του Θεοδωράκη, δε θυμάμαι... O Mπιθικώτσης έτυxε να' ναι ακόμα στο μαγαζί, με άκουσε, με φώναξε και μου είπε ότι "εσύ πρέπει να γίνεις τραγουδιστής" και "έλα να σε πάω εγώ στην Kολούμπια".

Δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά εγώ, αλλά σιγά-σιγά άρxισε να μου αρέσει η ιδέα. Eιδικά όταν είδα και γνώρισα τον Kαζαντζίδη.

Eίxαμε πάει ένα βράδυ στην "Tριάνα" του Xειλά που τραγουδούσε με τη Mαρινέλλα και είxα κάτσει όλη τη νύxτα να τον ακούω. Όρθιος. Για να μη xάσω τίποτα, να τα βλέπω όλα καλά. Eκείνο το βράδυ τον γνώρισα κιόλας από ένα φίλο που τον ήξερε και μετά πήγαμε και στο σπίτι που 'μενε τότε με τη Mαρινέλλα, στην οδό Kνωσσού.

H αλήθεια είναι ότι τότε, μόνο ο Kαζαντζίδης με ενδιαφέρει.

Mπροστά του δε βλέπω τίποτα άλλο.

Oύτε τον Mπιθικώτση... Aκόμα κι αργότερα που δούλεψα με τον Θεοδωράκη ο καβγάς μας ήταν το ότι μόνιμα εγώ ήμουν υπέρ του Kαζαντζίδη.

Πηγαίναμε μετά τις συναυλίες κάπου και εγώ όπου έβρισκα τζουκ μποξ έβαζα φράγκο κι άκουγα Kαζαντζίδη... Πάω λοιπόν στην Kολούμπια όπως μου είπε ο Mπιθικώτσης.

Kαι ο Tάκης ο Λαμπρόπουλος μου γνωρίζει τον Zαμπέτα.

Στο στιλ "πάρε αυτόν να εκπαιδευτεί". Έτσι βρίσκομαι να δουλεύω με τον Zαμπέτα στα "Ξημερώματα".

Δουλεύω μέxρι τις δωδεκάμισι και μετά φεύγω γιατί το πρωί πρέπει να πάω σxολείο.

Από τους Λαμπράκηδες έxω γνωρίσει και τον Θεοδωράκη...

Mετά τον βλέπω και στην Kολούμπια. Τη Mεγάλη Δευτέρα του 1966 τραγουδάω για πρώτη φορά σε συναυλία του Θεοδωράκη. Στο Παλλάς.

Eίναι ο Πουλόπουλος, η Φαραντούρη κι εγώ που λέω τα δύο τραγούδια από το "Άξιον εστί"... "Tης δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" και "Ένα το xελιδόνι"...

Tο καλοκαίρι ο Mίκης κάνει περιοδεία στην Eλλάδα και στην Kύπρο. Στο σxήμα έxει προστεθεί και η Eλένη Ροδά.

Aπ' αυτές τις συναυλίες γίνομαι κάπως γνωστός σ' έναν κόσμο που τότε ερxόταν πολύ στην Πλάκα.

Φοιτητές και τέτοια...

Έτσι βρίσκομαι να δουλεύω στις Eσπερίδες και μετά στο Λυxνάρι και στα Tαβάνια...

Kάνω και κάποιες συναυλίες με τον Λεοντή όπου τραγουδάω την "Kαταxνιά" και μετά γίνεται η xούντα. Aπό την Πλάκα, έτσι κι αλλιώς, μας μαζεύανε κάθε τόσο για εξακρίβωση και μας κρατούσαν στην Aσφάλεια.

Πόσο μάλλον τώρα... Γυρίζω στον Zαμπέτα κι από 'κει αρxίζει και η δισκογραφία.

Στην Kολούμπια μου κάνουν συμβόλαιο για ένα xρόνο.

Hxογραφώ μόνο δύο τραγουδια, τα οποια τελικά δε βγήκαν ποτέ. "Στο Πέραμα, στο Πέραμα" και "Ξάπλωσε λίγο στο κρεβάτι" του Xρήστου Πίττα.

Το πρώτο το έβγαλε μετά ο Μπιθικώτσης... Δουλεύω στα "Ταβάνια" στην Πλάκα όταν έρχεται ένα βράδυ ο Νίκος ο Αντύπας, διευθυντής της ΕΛΛΑΣΔΙΣΚ τότε (της μετέπειτα ΠΟΛΥΓΚΡΑΜ) και ο Σπύρος ο Ράλλης που ήταν παραγωγός, με ακούνε και μου λένε να κάνω συμβόλαιο μαζί τους.

Έτσι κι αλλιώς στην Κολούμπια δε βγήκε δίσκος, οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα ν' αποφασίσω.

Το πρώτο τραγούδι που ηχογραφώ στην ΕΛΛΑΣΔΙΣΚ είναι του Βασίλη Κουμπή η "Χαμένη πασχαλιά".

Δεν πρόλαβε να βγει καλά-καλά, γίνεται η 21η Απριλίου, ήταν και Πάσχα, το απαγόρευσαν αμέσως.

Έτσι ο πρώτος μου ουσιαστικά δίσκος γίνεται με τον Ζαμπέτα. "Θεσσαλονίκη" και "Μεταξουργείο".

Και αμέσως μετά ο "Ξενύχτης" και το "Σπύρο μου, Σπυράκη μου"... Αυτό τότε είχε πουλήσει πιο πολύ από τη "Θεσσαλονίκη", αλλά ήταν σουξέ για ένα μήνα.

Ενώ η "Θεσσαλονίκη" αντέχει μέχρι σήμερα...

Στον Ζαμπέτα χρωστάω πολλά.Ίσως είναι ο μόνος που χρωστάω τόσα πολλά.

Μου φέρθηκε παραπάνω από καλά κι ήταν για μένα οι πρώτες μου εμπειρίες. Δουλεύω μαζί του τότε κάπου δυόμισι χρόνια συνέχεια.

Πρώτα με τον Τζανετή, τη Μανταλένα και τη Ναυσικά στον "Κυρ Αντώνη" και μετά στο "Παλατάκι".

Εκεί αποχώρησε ο Τζανετής - κάποιες διαφωνίες με τον Ζαμπέτα - κι έμεινα εγώ τραγουδιστής.

Την επόμενη σεζόν ο Ζαμπέτας δε θα δούλευε. Έτσι πάω με τη Μαρινέλλα στην "Παλιά Αθήνα".

Είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει μια δουλειά σαν μαέστρος ο Σπύρος ο Παπαβασιλείου. Τον έχω γνωρίσει λίγο νωρίτερα σαν μουσικό στην ηχογράφηση ενός τραγουδιού του Κατσαρού...

Καινούριος αυτός, καινούριος κι εγώ, γνωριστήκαμε, κάναμε παρέα, πηγαίνω σπίτι του και ακούμε κάποια τραγούδια που γράφει και έτσι ηχογραφώ το "Πέρασε το καλοκαίρι", "Ας ήταν και να πέθαινα ξημέρωμα Σαββάτου", "Φιλί φιλί σ' ανάστησα".

Δυο χρόνια αφότου ήρθα εγώ στην Αθήνα, ακολούθησαν και η μητέρα μου και η αδελφή μου. Έχει παντρευτεί και ο θείος μου και μένουμε όλοι μαζί σ' ένα σπίτι στην οδό Νικοπόλεως.

Η αδελφή μου, η μητέρα μου, η θεία, ο θείος και τα παιδιά του θείου πια.

Το '66 γεννιέται ο πρώτος, '67 ο δεύτερος...

Μεγάλη οικογένεια. Εντάξει, μια μεγάλη οικογένεια, πάντα έχει προβλήματα.

Τρεις γυναίκες μαζί πώς να τα πάνε καλά; (γέλιο)

Δε νομίζω ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να τύχει σε μια γυναίκα που παντρεύεται να βρει μέσα στο σπίτι του άντρα της κι άλλους τρεις

Εγώ ήμουν ο πιο βολικός εδώ που τα λέμε...

Ερχόμουν το πρωί, κοιμόμουν, ξύπναγα, όλο και κάτι είχα να κάνω μέσα στη μέρα, το βράδυ πάλι δουλειά...

Ήμουν και ο πιο μικρός οπότε με πρόσεχαν και περισσότερο... Ήμουν και "το παιδί που ξενυχτάει"...

Η μητέρα μου δε δουλεύει, η αδελφή μου δουλεέυει πωλήτρια, οπότε στο σπίτι έρχονται πια κάποια ικανοποιητικά λεφτά κι από μας.

Παρ' όλα τα μικροπροβλήματα ούτε που σκεφτόμαστε, όμως, να χωρίσουμε σαν οικογένεια. Μόνο όταν πια αρραβωνιάστηκε η αδερφή μου φύγαμε εμείς και πήγαμε... δίπλα πάλι, στην οδό Σκιάθου.

Εκεί παντρεύτηκε η αδελφή μου και πάλι μένουμε όλοι μαζί.

Ο γαμπρός μου, η αδελφή μου, η μάνα μου κι εγώ... Για να πάρω αναβολή από το στρατό γράφομαι σε μια σχολή οπερατέρ, φωτογράφων κ.τ.λ., στην αρχή μου άρεσε κιόλας, αλλά δεν είχα και το χρόνο.

Άλλωστε είχα πια βρει το δρόμο μου... Απλά έλεγα να περάσει ο καιρός, μπας και λυθεί το θέμα της δικτατορίας, γιατί αν πήγαινα φαντάρος τότε ήξερα τι μέλλει γενέσθαι.

Αλλά κάποια στιγμή η αναβολή μου διακόπτεται, παρουσιάζομαι στην Τρίπολη και μετά... Αλεξανδρούπολη.

Στη μονάδα που ήμουν ήταν όλοι χαρακτηρισμένοι.

Δεν αποτελώ, λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο. Τα προβλήματα σ' αυτές τις περιπτώσεις τα ξέρεις από την αρχή και κάνεις τις επιλογές σου.

Αυτοί κάνουν μια προσπάθεια να σου σπάσουν το ηθικό, να σε ξεφτιλίσουν...

Σε βάζουν να κάνεις δουλειές που πώς να αντέξεις;

Τι να κάνεις κι εσύ... Εντάξει, ήρθαν παιδιά που έκαναν κέφι, είπαμε... Ο καθένας τις επιλογές του.

Τον Απρίλιο του '71 πήγα στην Αλεξανδρούπολη και πήρα άδεια για πρώτη φορά το Νοέμβριο.

Κι αυτή με... μέσον.

Για να κατέβω να τραγουδήσω τον "Άγιο Φεβρουάριο".

Τελικά, δεν μπόρεσα να κάνω την ηχογράφηση γιατί είχε αρρωστήσει η αδελφή μου, είχαμε προβλήματα και οι 4 μέρες πέρασαν έτσι. Γυρίζω επάνω χωρίς να ηχογραφήσω.

Για να πάρω ξανά άδεια να κατέβω έτρεξε πολύ ο Γιώργος ο Κατσαρός.

Είχα τραγουδήσει ένα τραγούδι του, αλλά δεν είχαμε καμιά ιδιαίτερη σχέση.

Κάποιος του το είπε κι έτρεξε...

Έτρεξε πολύ ο Γιώργος - για όλους έτρεχε ο φουκαράς τότε μέσω του αδερφού του - και 20 Δεκεμβρίου πήρα μια άδεια 4 ημερών πάλι και κατέβηκα.

Ούτε κατάλαβα πώς ηχογράφησα τα τραγούδια, ούτε τι ηχογράφησα καλά-καλά... Δεν άκουσα και ολοκληρωμένη τη δουλειά. Απλά τα είπα κι έφυγα...

Πιο πολύ σκεφτόμουν το ότι θα ήμουν 4 μέρες εκτός στρατού παρά τον "Άγιο Φεβρουάριο". Είκοσι ένα μήνες έμεινα στην Αλεξανδρούπολη.

Από εκεί απολυθηκα, τον Ιανουάριο του 1973. Ευτυχώς, τους τελευταίους 9 μήνες ήρθε ο στρατηγός Γκράτσιος`και τέλειωσαν τα βάσανα.

Δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά ήξερα κάποια παιδιά που 'παιζαν στον Άρη.

Εγώ πάντα Ολυμπιακός ήμουν, αλλά πριν πάω φαντάρος είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη κανά-δυο φορές κι είχα γνωριστεί και κάνει παρέα με κάτι παιδιά του Άρη.

Ο Γκράτσιος ήταν φίλαθλος του Άρη και αυτοί του είπαν για μένα. Αν και αυτός δεν ήταν έτσι μόνο προς εμένα...

Γενικά δεν τον ενδιέφεραν τα πολιτικά.

Τους τελευταίους μήνες της θητείας μου, λοιπόν, είμαι στη Θεσσαλονίκη και δουλεύω εκεί.

Για μεγάλα διαστήματα...

Μιλάμε για 20 μέρες μαζεμένες... Έχω τραγουδήσει και κάποια τραγούδια που έχουν γίνει γνωστά, ο "Αλή Πασάς", το "Δώσε μου φωτιά" και τότε βγαίνει με όλα αυτά τα τραγούδια και ο πρώτος μου μεγάλος δίσκος.

Έχω αρχίσει να βγάζω λεφτά και βοηθάω και το σπίτι. Γιατί πιο πριν είχαμε προβλήματα... Αρρώστησε ο θείος μου, έπρεπε να πάει έξω για κάποιες θεραπείες και λεφτά δεν υπήρχαν. Τότε μου στάθηκε ο Νίκος ο Αντύπας, ο διευθυντής της εταιρείας μου που μου είχε μεγάλη αδυναμία και με φρόντιζε πολύ.

Μου στάθηκε και οικονομικά και...

Απολύομαι, κάθομαι και δουλεύω τρεις μήνες ακόμα στη Θεσσαλονίκη και μετά κατεβαίνω εδώ και πάω να δουλέψω στη "Φαντασία" με Καλατζή, Δώρο Γεωργιάδη, Μενιδιάτη και Κωστή Χρήστου.

Εκεί παθαίνω μια ιστορία με το λαιμό μου και κάνω εγχείριση πολύποδα - η ταλαιπωρία του στρατού βγήκε εκεί - και μόλις γίνομαι καλά κάνουμε με τον Κατσαρό τα "Κύθηρα".

Μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός. Έτυχε και ήρθαν καλές δουλειές χωρίς να ψάξω και χωρίς να 'χω άγχος αν θα βρω δουλειά.

Διότι... ήξερα εγώ τότε να κάνω επιλογές;

Απλά ευτήχησα τα πρώτα μου τραγούδια να κάνουν επιτυχία, άρα υπάρχει το "καλώς" από την εταιρεία για τα επόμενα.

Κάνω τα "Κύθηρα". Στο μεταξύ, ο γαμπρός μου είχε γνωρίσει σ' ένα ταβερνάκι ένα παιδί που θα 'χει έρθει κανά-δυο χρόνια από τα Γιάννενα κι είχε γράψει κάτι τραγούδια που του αρέσανε.

Μου το λέει, πάμε και έτσι γνωρίζω τον Τάκη Μουσαφίρη.

Πήγαμε στο σπίτι του, διαλέξαμε τραγούδια, ήρθε εκείνος στο δικό μας... Ο Τάκης είναι ένας πολύ γήινος άνθρωπος.

Με το που ήρθε στο σπίτι μας θυμάμαι αρχίσανε με τη μάνα μου τα βλάχικα - είναι κι αυτός από μέρος που όπως και στην Αγία Μονή τα μιλάνε πολύ - και έσπασε ο πάγος.

Το πρώτο τραγούδι του που μου παίζει είναι το "Πες μου πού πουλάν καρδιές". Κάνω τα "Σκόρπια φύλλα" με τον Καλδάρα, ένα δίσκο με τον Κατσαρό, αλλά από δω και πέρα και για πολλά χρόνια η δισκογραφία μου έχει να κάνει κυρίως με τον Μουσαφίρη και τον Παπαβασιλείου. "Κυρά ζωή", "Λαϊκά '76", "Ερωτικά λαϊκά"...

Μ' αυτά γίνεται η καθιέρωση. "Σε μια στοίβα καλαμιές", "Καλοκαίρια και χειμώνες", "Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο"... Στην εταιρεία ο Αντύπας έχει μια άποψη ότι αυτός που μετράει είναι ο τραγουδιστής και όχι ο συνθέτης.

Ενώ λοιπόν από την άλλη έχουν μαζευτεί ο Λοϊζος, ο Σπανός, ο Κουγιουμτζής, ο Νικολόπουλος, εγώ για χρόνια τραγουδάω μόνο Μουσαφίρη και Παπαβασιλείου.

Δεν το λέω με παράπονο... Με τον Σπύρο δουλέυαμε και στα μαγαζιά μαζί. Κάναμε πιο πολλή παρέα απ' ό,τι με τους δικούς μου.

Από την άλλη, ο Τάκης είχε ένα μπαούλο τραγούδια.

Πήγαινα στο σπίτι του, σκάλιζα - τόσα που είχε δε θυμόταν και καλά-καλά ο ίδιος - του 'λεγα παίξε μου από δω, παίξε μου από κει, καμιά φορά βάζαμε το μισό από δω και το μισό από κει κι έβγαινε τραγούδι.

Αλλά πιστεύω ότι ο κάθε τραγουδιστής ζηλεύει κι άλλα πράγματα. Απ' αυτά που ακούει γύρω του. Και δεν υπήρχε η δυνατότητα για κάτι τέτοιο... Τι να σου κάνει και ο Μουσαφίρης όταν φτάνει να βγάζει δέκα δίσκους το χρόνο;

Γράφαμε στο ένα στούντιο και ο Τάκης έπρεπε να φύγει να πάει στο διπλανό, όπου είχε αφήσει έναν άλλο μισό δίσκο, ενώ στο μυαλό του είχε το δίσκο που θα έκανε μ' έναν τρίτο. Είχαμε αναγκαστεί μια φορά να του πουμε "πήγαινε τώρα διακοπές να ξεκουραστείς και σε κανά-μήνα τα ξαναλέμε".

Εντάξει, στην αρχή μπορεί να ήταν και γι' αυτόν θέμα επιβίωσης.

Μετά όμως μπορούσε να κάνει επιλογές. Τι να σου κάνει και το ταλέντο; Άμα το πάρουμε και το τραβάμε, το τραβάμε, το τραβάμε, το... ξεχειλώνουμε.

Κάποια στιγμή προτείνει στην εταιρεία ο Χατζηνάσιος τα "Συναξάρια". Ποτέ δεν έιχα φανταστεί το Γιώργο να γράφει λαϊκά...

Αν και από αυτό το δίσκο περπάτησαν όχι τόσο τα λαϊκά όσο οι μπαλάντες. Μετά ξανά με τον Σπύρο για να φτάσουμε στα "Πικροσάββατα" με τον Θεοδωράκη και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. 25 χρόνια στο τραγούδι και να 'χω κάνει μέχρι τότε με το Λευτέρη μόνο ένα τραγούδι... Το "Δυο γαρουφαλάκια σου κρατώ" με μουσική του Πλέσσα.

Ο Λευτέρης δεν συνεργαζόταν με την "Πόλυγκραμ", γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόταν ο Λευτέρης δεν ήταν στην "Πόλυγκραμ". Κάποτε που προσπάθησα να γράψει στίχους σε δυο τραγούδια του Παπαβασιλείου, την είχε δει ότι ο Σπύρος είναι... δεξιός.

Κι άμα του κάτσει κάτι του προέδρου, του 'κατσε... (γέλια)

Τέλος πάντων. Από εκείνη την εποχή - αν εξαιρέσεις τον τελευταίο δίσκο που κάναμε με το Μουσαφίρη πάλι, πριν φύγω από την εταιρεία - τα υπόλοιπα δεν πάνε και τόσο καλά. Δεν κάναν τα μεγάλα νούμερα...

Κι όταν έχεις μάθει κάθε δίσκος να πουλάει 100.000-120.000 και να πέφτεις στις 40.000-50.000 είναι ένα πρόβλημα.

Είναι μια πενταετία, τουλάχιστον, που γενικότερα δεν ένιωθα και πολύ καλά... Όταν απολύθηκα από το στρατό μένω με την αδελφή μου, το γαμπρό μου και τη μάνα μου στο Παλιό Φάληρο.

Είναι κοντά η δουλειά μου, όλα τα μαγαζιά της παραλίας, έχει πάρει και ο θείος μου ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη... Πάλι μαζί σχετικά.

Το '79 παντρεύομαι. Πριν παντρευτώ είχαμε μια σχέση ένα-ενάμιση χρόνο.

Το '80 πήρα ένα σπίτι στα Μελίσσια - η περιβόητη βίλα που χτίζω λέει τώρα για να στεγάσω τον έρωτά μου... έτσι διάβασα.

Έμεινα εκεί σαν παντρεμένος, αλλά και μετά, όταν χώρισα, το '86 - '87. Είναι η`πρώτη φορά τότε που μένω μόνος. Οι δικοί μου μένουν ακόμα στο Παλιό Φάληρο.

Νιώθω απαίσια... Δεν έχω μάθει να ζω μόνος.

Ξυπνούσα και δεν ήθελα να πω καλημέρα σε κανέναν... Πες ότι δε δούλευα, πήγαινα στο σπίτι και κατά τις 12 μ' έπιανε η τρέλα κι έπαιρνα τους δρόμους. Δεν ήθελα να κάθομαι στο σπίτι χωρίς να έχω κάποιον να συζητάω...

Από την άλλη, είμαι κοτζάμ άντρας, 40 χρονών πια.

Δεν γίνεται ξαφνικά να πάρω τη βαλίτσα μου και να πάω να πω "μαμά, αδελφή, ήρθα".

Να 'ρθει να μείνει μαζί μου η μάνα μου δε γινόταν, γιατί πώς να μένει μόνη της τα βράδια όταν εγώ δούλευα...

Κρατάω μια στάση παθητική τελείως. Γύρω στα δυόμισι χρόνια. Κι όταν δεν έχεις μια ισορροπία, δεν είναι φυσικό να μη λειτουργείς και τόσο καλά γενικότερα;

Το '90 κάνω πάλι μια εγχείριση στο λαιμό.

Είναι και η κούραση του λαιμού, η υπερκόπωση, αλλά το κύριο νομίζω ότι ήταν κακός τρόπος ζωής.

Τσιγάρα, ξενύχτια...

Είχα αποφασίσει από καιρό ότι θα φύγω από την "Πόλυγκραμ".

Έγινε καβγάς για να κάνω το δίσκο με τον Κουγιουμτζή.

Ένα δίσκο που για μένα θα μπορούσε να πάει καλύτερα...

Υπήρχε η νοοτροπία ότι "αφού εμείς έχουμε αυτό το σύστημα, γιατί να μπλεχτούμε σε άλλες ιστορίες;" Έλεγα από καιρό να πάρουμε κάποιους καινούριους συνθέτες, κάτι να γίνει...

Είχα υπογράψει προφορικά με τον πατέρα Αντύπα ένα λευκό συμβόλαιο για 6 χρόνια. Τότε βγαίνει ο νόμος ο ελληνικός για τα συμβόλαια των τριών χρόνων.

Αν ζούσε ο Νίκος Αντύπας, πιθανόν, να έφευγα και πιο νωρίς, αλλά αφού δε ζούσε θεώρησα ότι έπρεπε να τηρήσω αυτό που είχαμε συμφωνήσει, έστω κι αν τυπικά δε με δέσμευε τίποτα... Έτσι, ενώ ήμουν ελεύθερος, έμεινα δυόμισι χρόνια ακόμα.

Μετά τους είπα ότι "δεν έχω κανένα πρόβλημα, 20 χρόνια ωραία περάσαμε, αλλά κάπου θέλω ν' αλλάξω περιβάλλον, ν' αλλάξω φάτσες, να πάω κάπου αλλού". Έτσι έφυγα και πήγα στη Μίνως.

Όπου ο πρώτος δίσκος είναι... μια από τα ίδια.

Ξαφνικά εκεί γίνανε διάφορα πράγματα... Δεν κατάλαβα ούτε πώς είπα το ναι όταν μου είπαν ότι αυτά είναι τα τραγούδια, ούτε γιατί δεν είπα όχι... Όχι πως τα τραγούδια δε μου αρέσανε, αλλά...

Εγώ πήγαινα να δουλέψω με τον Θεοφίλου, μου λένε με τον Μπενέτο... Δεν τον ήξερα καθόλου, δεν είχα πει ούτε καλημέρα μαζί του. Λέω "κάτι δεν πάει καλά εδώ. Για πέταμα μ' έχουν".

Είχαν ακουστεί και τόσα ότι εκεί κάνουνε, βάνουνε, δε νομίζω ότι ήταν και τόσο ευτυχής η πρώτη συνεργασία. Δεν πρόλαβα να πάω και σκεφτόμουν να φύγω...

Είχε κουραστεί ο λαιμός μου πάρα πολύ. Έπρεπε να ξεκουραστώ. Κάτι που δεν έκανα. Μου παρουσιάστηκε πάνω στη δουλειά.

Δε γινότανε να σταματήσω. Τα καλά του επαγγέλματος. Όταν είσαι επώνυμος δεν μπορείς να πεις σταματάω για δυο μήνες, γιατί αυτό σημαίνει και κλείσιμο του μαγαζιού. Κι αυτό έχει μύρια προβλήματα.

Άντε υπομονή να κάνω αυτό, να κάνω εκείνο για να περάσει η σεζόν.

Δούλευα στα "Παλιά Δειλινά". Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βγαίνεις να τραγουδήσεις, να θες να κάνεις κάποια πράγματα και να μην μπορείς.

Άλλα να κάνεις κι αλλιώς να σου βγαίνουνε. Είναι τραγικό... Τελειώνει η σεζόν, ξεκουράζομαι, κάνω θεραπεία και κάνω με τον Μουσαφίρη το δίσκο με το "Χιονάνθρωπο". Επειδή δε δούλευα και ήμουν ξεκούραστος μπόρεσα και τον έκανα.

Αλλά υπήρχε πρόβλημα.

Πήγαινα κι έκανα ένα τραγούδι την ημέρα. Ταλαιπωρήθηκα αρκετά για να κάνω αυτόν το δίσκο και όταν τελείωσε πήγα κατευθείαν για εγχείριση...

Μετά έρχεται ένας ακόμα δίσκος με τον Παπαβασιλείου. Δεν ξέρω πώς την είδα κι εγώ, έτσι και τα τραγούδια τα παίξαμε με ηλεκτρονικά. Το θέμα είναι ότι στο στούντιο μου άρεσε. Μάλιστα το είδα "γιατί δεν το 'κανα τόσο καιρό;"

Μετά με το που πήρα το δείγμα του δίσκου και πάω σπίτι να το ακούσω χτυπιέμαι και λέω "Τι έκανα;" Αργά για να σταματήσει όμως...

Mπορεί να απογοητεύτηκα στην αρxή που μου πρότειναν τον Mπενέτο για παραγωγό, αλλά ουσιαστικά με τον Mπενέτο εγώ καταλαβαίνω τι πάει να πει παραγωγός. Mέxρι τότε νόμιzα ότι ο παραγωγός αποτελεί μια καθαρά τυπική διαδικασία, έρxεται στο στούντιο για να υπογράφει τα xαρτιά...

Kατά τ' άλλα εγώ έψαxνα τα τραγούδια, εγώ φρόντιzα. Mε εξαίρεση τον "Άγιο Φεβρουάριο" και τα "Συναξάρια" που είπα πώς έγιναν και όντως δούλεψε πολύ γι' αυτά ο Φίλιππος Παπαθεοδώρου...

Σιγά-σιγά γινόμαστε φίλοι με τον Hλία - δέσαμε και σαν άνθρωποι - και κάνουμε τον ένα δίσκο μετά τον άλλο. O δίσκος με τον Nικολόπουλο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο είναι μια δουλειά που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν πήγε.

Eίxε πολύ ωραία τραγούδια... Aκόμα δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα, να πω "αυτό το λάθος κάναμε". Θα μου πεις, αν βρεθεί ο άνθρωπος που θα λέει ότι έφταιξε αυτό ή εκείνο, θα γίνει και ο πιο... πλούσιος στον κόσμο...

Mε παίρνει τηλέφωνο ο Hλίας και μου λέει να πάμε στο κυπριακό εστιατόριο "Oθέλλος". Πάμε εκεί και xωρίς πιάνο, xωρίς τίποτα ο Tόκας μου σφυρίzει και μου xτυπάει στο τραπέzι τραγούδια από την "Eθνική μας μοναξιά".

Δεν είναι ό,τι καλύτερο να ακούσεις να παίzει έτσι τραγούδια ο Tόκας.

Tα παίzει και τα τραγουδάει όλα ίδια. Δεν ξέρεις αν είναι zειμπέκικο ή xασάπικο. Λες "θα κάνω ένα δίσκο και θα' ναι ένα τραγούδι;" (γέλια)

Aυτός μου' παιzε το "Σ' αναzητώ στη Σαλονίκη" και εγώ είxα κολλήσει στο "Mια στάση εδώ". Γενικά όμως, μου άρεσαν τα τραγούδια. Xρόνια τον ήξερα τον Tόκα και λέγαμε να κάνουμε δουλειά μαzί.

Ξεκινάμε και κάνουμε το δίσκο... Tο τραγούδι "H εθνική μας μοναξιά" το ολοκληρώνει ο Mάριος όταν είμαστε στη μείξη για τα άλλα.

Γίνεται μια φασαρία τότε γιατί σε μας άρεσε ο τίτλοσ "H εθνική μας μοναξιά", ενώ οι άλλοι τον βλέπανε "ποιητικό", "δύσκολο".

Eυτυxώς, ο Hλίας άμα θέλει περνάει κάποια πράγματα τελείως... δημοκρατικά: "Aυτό είναι και τέλειωσε".

Tον Σπανό τον ξέρω από τα xρόνια των μπουάτ. Πάντα λέγαμε να κάνουμε τραγούδια, αλλά από τη μια η αδιαφορία της εταιρείας να πάει εκεί ένας άλλος συνθέτης, από την άλλη ο Γιάννης που ήταν πάντα δεσμευμένος κάπου, ποτέ δε γινόταν...

Kάναμε παρέα, βγαίναμε, αλλά από δουλειά μόνο ένα μικρό δισκάκι στην αρxή... Eίναι κι εκείνος ο γνωστός Γιάννης ο τεμπέλης, ο "βαριέμαι"... (γέλια) φτάσαμε στο 1993 για να κάνουμε ένα δίσκο μαzί.

Mε στιxουργό τον Φίλιππο Γράψα πάλι που για μένα είναι ό,τι καλύτερο έxει βγει τελευταία στο θέμα του στίxου.

Aυτό το παλικαρίσιο, αυτή η λεβεντιά που διαθέτει, εμένα μου αρέσει... Kι έτσι έρxεται και ο δεύτερος δίσκος με τον Mάριο Tόκα.

Eυτυxώς, εδώ ήταν πιο συγκεκριμένα τα πράγματα. Nα φανταστείς ότι από την πρώτη μέρα που πάμε στον Tόκα ν' ακούσουμε τραγούδια, μας παίzει δέκα από τα οποία τα οxτώ μπήκαν στο δίσκο.

Tο να έxει ο Tόκας έτοιμα δέκα τραγούδια μαzί, είναι για το βιβλίο Γκίνες...

Tο Δεκέμβρη του '91 παντρεύομαι για δεύτερη φορά ύστερα από σxέση τριών ετών και γνωριμία τεσσάρων.
Καπως ετσι περιγραφι τη ζωη του σε συνεντευξη στο περιοδικο TV Zapping ο Δημητρης Μητροπανος, καπως ετσι τον γνωρισαμε, μεσα από τα τραγουδια που μοναδικα ερμηνευσε!

5η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

29 Μαΐου έως 1η Ιουνίου 2008 HELEXPO, περίπτερα 13-14 1550 χώρες συμμετέχουν στο ετήσιο ραντεβού του βιβλίου που πραγματοποιείται - για πέμπτη χρονιά – στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στις εγκαταστάσεις της HELEXPO. Για τέσσερις ημέρες η Θεσσαλονίκη θα αποτελέσει πόλο έλξης για επαγγελματίες και επισκέπτες-λάτρεις του βιβλίου, σε μια γιορτή που έχει πλέον καθιερωθεί όχι μόνον σε εθνικό αλλά και σε βαλκανικό, μεσογειακό και διεθνές επίπεδο. Oι πύλες της έκθεσης θα ανοίξουν την Πέμπτη 29 Μαΐου, στις 10.00 το πρωί, και θα κλείσουν το βράδυ της Κυριακής 1 Ιουνίου, με εκλεκτούς καλεσμένους από τον χώρο της ελληνικής και της ξένης βιβλιοπαραγωγής: συγγραφείς, εκδότες, μεταφραστές, λογοτεχνικοί πράκτορες, κριτικοί, βιβλιοθηκονόμοι, βιβλιοπώλες, δημοσιογράφοι θα συναντηθούν για να ανταλλάξουν γνώμες και να συζητήσουν γύρω από την πορεία του εκδοτικού κόσμου, να διαπραγματευτούν νέους τίτλους και μεταφράσεις, να γνωριστούν με το αναγνωστικό κοινό. Ανάμεσα σ αυτούς σημαντικά ονόματα της διεθνούς λογοτεχνικής κοινότητας, όπως ο Ιταλός Antonio Tabucchi, ο Βρετανός Jonathan Coe, οι Γάλλοι Pierre Assouline και Edgar Morin κ.ά. Για πρώτη φορά, φέτος, καθιερώνεται ο θεσμός της τιμώμενης χώρας: η έναρξη θα γίνει με τη Γαλλία, η οποία θα βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος με μια ευρεία γκάμα της εκδοτικής της παραγωγής (εκπροσωπούνται 80 εκδότες) αλλά και με την παρουσία 25 Γάλλων συγγραφέων στη Θεσσαλονίκη. Ενώ η θεματική έκθεση, που κάθε χρόνο εστιάζει σε συγκεκριμένο θέμα, είναι αφιερωμένη στο πολιτικό βιβλίο με 1.300 τίτλους σχετικής θεματολογίας, έκθεση πολιτικής αφίσας (που παραχώρησε ευγενικά το Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας) προβολές ταινιών αλλά και τη θεατρική παράσταση «Ο Μαρξ στο Σόχο», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Howard Zinn, με τον Αγγελο Αντωνόπουλο, στο θέατρο «Εγνατία». Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων πιο πλούσιο από ποτέ προσεγγίζει φέτος τις διακόσιες και περιλαμβάνει τις ενότητες: παρουσιάσεις βιβλίων και λογοτεχνών, συζητήσεις στρογγυλά τραπέζια, σεμινάρια, εργαστήρια, εκδηλώσεις της τιμώμενης χώρας, παράλληλες εκδηλώσεις, η έκθεση στην πόλη, εκδηλώσεις στην παιδική γωνιά με θέμα Βιβλίο;…Δικαίωμά σου! κ.ά. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΚΘΕΣΕΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ Τις επόμενες ημέρες άλλωστε η διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ και της ΔΕΒΘ Κατρίν Βελισσάρη θα παραστεί στη συνάντηση των διευθυντών του «κλαμπ των 25» διεθνών εκθέσεων βιβλίου, στη Σεούλ. Στην τριήμερη συνάντηση – που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια – θα συζητηθεί η πορεία και το μέλλον των εκθέσεων βιβλίου σε διεθνές επίπεδο. Η ΔΕΒΘ θα λειτουργεί καθημερινά, από τις 10.00 το πρωί έως τις 9.00 το βράδυ (το Σάββατο έως τις 10.00 το βράδυ) στα περίπτερα 13-14-15 της HELEXPO. Η είσοδος είναι δωρεάν για το κοινό. Όσοι επιθυμούν να ταξιδέψουν στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την έκθεση, μπορούν να κλείσουν θέση στα λεωφορεία που διαθέτει δωρεάν η ΔΕΒΘ, με αναχωρήσεις από την Αθήνα (στις 8.00 π.μ.) και επιστροφές από Θεσσαλονίκη (στις 4.00 μ.μ.), κάθε ημέρα κατά τη διάρκεια της έκθεσης. Για πληροφορίες και κρατήσεις, στο τηλ.: 210-9200323.Διοργάνωση: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) / Υπουργείο ΠολιτισμούHELEXPO / Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών (ΠΟΕΒ)ΕΡΓΟ ΣΥΓΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΤΠΑ) ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2000-2006

ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ

Αργά-αργά, βαριά-βαριά
σ’ ακούω στο σκοτάδι
Το κουρασμένο βήμα σου να σέρνεται
κάθε βράδυ, κάθε βράδυ

Καρδιοχτυπάς, παραμιλάς
μπρος στο παράθυρό της
και με παράπονο πικρό τής τραγουδάς
το σκοπό της, το σκοπό της

Σε παίρνουν τα χαράματα
ενώ αυτή κοιμάται
Μην τυραννιέσαι άδικα και μην πονάς
δεν λυπάται, δεν λυπάται
Ο εκπρόσωπος του Ρεμπέτικου που θα γνωρίσουμε τώρα, είναι ένας από τους ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΥΣ που πέρασαν από την Ελλάδα, ίσως, ο Μεγαλύτερος! Αγαπητοί φίλοι, ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ!
Ο Κώστας Βίρβος, γεννήθηκε στα Τρίκαλα, στις 29 Μαρτίου 1926!
Τέλειωσε την Πάντειο, και εγκατέλειψε την Νομική στα πτυχιακά. Έγινε Δημόσιος Υπάλληλος το 1954, και βγήκε στη σύνταξη του 1985!
Ο Κώστας Βίρβος, έχει γράψει πάνω από 2500 τραγούδια!
Ο αριθμός, είναι σχετικά μεγάλος, γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος, "στην ποσότητα δεν βρίσκεις ποιότητα"!
Ο Βιρβος όμως κατόρθωσε να πετύχει και τα δυο!
Έγραψε τραγούδια όλων των ειδών, όπως Μάγκικα, Ρεμπέτικα, Κοινωνικοπολιτικά, Έντεχνα, και ότι άλλο είδος τραγουδιού υπάρχει!
Το πρώτο του τραγούδι, μελοποιήθηκε από τον ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΛΔΑΡΑ, αλλά δεν κυκλοφόρησε σε δίσκους!
Πρόκειται για το τραγούδι "Ο φαντάρος", που μελοποιήθηκε το 1947, αλλά δεν γραμμοφωνήθηκε.
Η γραμμοφώνηση δεν έγινε, γιατί η εταιρία φοβήθηκε την λογοκρισία.
Έτσι, σαν πρώτο του τραγούδι, θεωρείται πλέον το "Να το βρεις από άλλη", το οποίο γράφτηκε το 1948, και κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά, το 1949, σε μουσική του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΛΔΑΡΑ!
Το 1947, ο Κώστας Βίρβος, φοιτητής της Νομικής, βρέθηκε εξόριστος στην Ικαρία!
Από τον γάμο που έκανε αργότερα, απέκτησε δυο κόρες, την Αναστασία, και την Μαρία!
Ο Κώστας Βίρβος, έχει καταλάβει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους "Δημιουργούς της Λαϊκής στιχουργίας"!
Αυτός, και η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, προσέφεραν ιστορικές επιτυχίες, που τραγουδήθηκαν πολύ, και τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα!
Το Νοέμβρη του 1988, ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε για τον Βίρβο
"Αισθάνομαι τιμή, αλλά και βαριά ευθύνη, γράφοντας για τον Κώστα Βίρβο! Ο Βίρβος, είναι οριακή περίπτωση στο λαϊκό τραγούδι του τόπου μας! Το έργο του Βίρβου, δεν ανήκει σε εταιρίες και σήματα. Ανήκει στον Ελληνικό λαό, που αυτός το γέννησε, και θα το γεννάει συνεχώς, γιατί ο Κώστας Βίρβος δημιουργεί! Με την ορμή ενός εφήβου , και την σοφία ενός ανθρώπου που πολλά είδε, πολλά γνώρισε, πολύ αγάπησε, και πολλά "πλάγχθη", όπως λέει και ο Όμηρος"!
Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ, γράφει για τον Βίρβο, σχολιάζοντας κάποιους στίχους του: "Αυτός, είναι ο τόσο ευαίσθητος Βίρβος, που τραγουδιέται, τραγουδήθηκε, από το λαό μας επί δεκαετίες, με μουσικές επενδύσεις εμπνευσμένες των διαπρεπέστερων συνθετών που φανέρωσε ο τόπος: Κι άφησα για το τέλος μια ουσιώδη παρατήρηση. Καθώς η ρεμπέτικη στιχουργία το είχε ήδη πράξει, ο Βίρβος έχει "ανεξιγλωσσία" στο γράψιμο του. Κάνει άνετη χρήση, και πολύ φυσική, στοιχείων απ' την καθαρεύουσα. Το 'χω ξαναπεί, πως η γλωσσική τρομοκρατία του "πολεμικού δημοτικισμού", συρρίκνωσε αισθητικά μεγάλα ταλέντα, όπως ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ! Εντούτοις, υπήρξε και ο διαισθητικός ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, που έκανε λεκτικές συμμείξεις, με βάση βέβαια τη δημοτική πάντοτε! Ο Βιρβος, είναι γλωσσικά σωστός, και αποδίδει πραγματικότητα"!
Ας γνωρίσουμε όμως μερικά από τα τραγούδια του ΚΩΣΤΑ ΒΙΡΒΟΥ, τους συνθέτες, και τους ερμηνευτές τους!
"Θα το βρεις από αλλη"-1948, μουσική Απόστολος Καλδάρας, πρώτη ερμηνεία, Σούλα Καλφοπούλου, δεύτερη Μάρκος Βαμβακάρης, "Για στάσου χαρε"-1949, μουσική Απόστολος Καλδάρας, πρώτη ερμηνεία, Τάκης Μπίνης, δεύτερη, Στράτος Διονυσίου, "Το κουρασμένο Βήμα σου"-1950, μουσική Μπάμπης Μπακάλης, πρώτη, και εξαιρετική ερμηνεία, Τάκης Μπίνης, "Θα κάνω Ντου"-1954, μουσική Βασίλης Τσιτσάνης, πρώτη ερμηνεία Τάκης Μπίνης, "Ζαιρα"-1954, μουσική Βασίλης Τσιτσάνης, πρώτη ερμηνεία, Μαρίκα Νίνου, και ακολούθησαν άλλες 30, και άλλα πολλά μεγάλα τραγούδια!
Θα χρειαζόμουν ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, για να παρουσιάσω τα τραγούδια του Κώστα Βίρβου, και τον ΙΔΙΟ το μεγάλο στιχουργό!
Αυτή, ήταν μια μικρή γνωριμία, με το ΙΕΡΟ ΤΕΡΑΣ της στιχουργικής.

Ουτε στρώμα να πλαγιάσω
ούτε φώς για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα
ωχ μανούλα μου

Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου
ωχ μανούλα

Μα εγώ δεν ζώ γονατιστός
είμαι τις γερακίνας γιός
Τι κι αν μ' ανοιγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές

Μάνα μη λυπάσαι μάνα μη με κλαίς

Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο
ωχ μανούλα μου

Στο κελί το διπλανό μου
φεραν κι άλλον αδερφό μου
πόσα θα τραβήξει
ωχ μανούλα μου

ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ

Ο "ερημίτης της Κυψέλης" ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ έγραψε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, και ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ το επένδυσε με την μουσική του! Η πρώτη εκτέλεση ήαν απο την ΒΙΚΗ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ! Εδώ, ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ, μια μεγάλη φωνή το τραγουδά με τον δικό του ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο, με πολύ ΣΕΒΑΣΜΟ και ΑΓΑΠΗ. Από την εκπομπή της ΝΕΤ "Στην υγειά μας" ένα όμορφο Σαββατόβραδο, και απο το http://www.greektube.org

Ο ΚΥΡ ΑΝΤΩΝΗΣ!

Μια ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΄"ερμηνεία" του τραγουδιού από την Μελίνα, και τον μεγάλο συνθέτη! Για ανθρώπους με αισθήματα, αδιόρθωτους ρομαντικούς που σκέφτονται τον δικό τους κυρ Αντώνη!

Το βίντεο είναι από το http://www.greektube.org

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΚΙ ΩΡΑΙΑ!

Αφού έγιναν οι συσκέψεις, και αφού έπεσαν τα «σχέδια» στο τραπέζι (όπως συνηθίζουν και λένε οι «μορφωμένοι») για την αντιμετώπιση καταστροφών, και αφού έμειναν ΟΛΟΙ (!) ικανοποιημένοι, τα πράγματα ησύχασαν. Λύθηκαν και ΟΛΑ τα προβλήματα με το Πυροσβεστικό Σώμα και τους ανθρώπους του, παρέλαβαν και οι Δήμοι, και οι Εθελοντικές Οργανώσεις διάφορα είδη (οχήματα κλπ) μέσω δωρεών, οι αρμόδιοι έσπευσαν να εκφράσουν την ικανοποίηση τους, και να δηλώσουν ότι για «ακόμα μια χρονιά ο Κρατικός Μηχανισμός είναι Έτοιμος» να αντιμετωπίσει την πύρινη Λαίλαπα έτσι και έρθει! Α, και να μην ξεχάσω, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα Δασαρχεία πήραν χρήματα για να προβούν στους καθαρισμούς των πυροζονων και όχι μόνο. Όλα καλά, και όλα ωραία λοιπόν! Βρε τι σου είμαστε σε αυτή τη χώρα! Δεν είναι να παρουσιαστεί πρόβλημα, και κατευθείαν το ΛΥΝΟΥΜΕ! Σε χρόνο μηδέν! Τύφλα να χουν δηλαδή οι άλλες χώρες. Ελλάδα, η χώρα των …… «λύσεων»! Και δώσου δηλώσεις, και ξαναδώστου ΘΑ, και ξαναματαδώστου νέες δηλώσεις, και φλας και φωτογράφοι, και κάμερες, και δελτία τύπου, και…. Όλα καλά κι ωραία, μόνο που ….. Κάτι δεν «κολλαει» σε όλα αυτά τα καλά, κάτι είναι «αταίριαστο» και μακρινό από την πραγματικότητα. Βλέποντας ο καθένας όλα αυτά που συμβαίνουν στο Σώμα και τους ανθρώπους του, αναρωτιέται αν τα «καλά και ωραία» είναι σε κάποια ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ, αν η «ικανοποίηση και οι δηλώσεις» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ για εμάς, αλλά ας πούμε για την Γαλλία! Δεν μπορεί, μάλλον έτσι θα είναι. Δεν μπορεί να εξακολουθεί το Πυροσβεστικό Σώμα να έχει ένα σωρό ΤΡΑΓΙΚΕΣ ελλείψεις σε προσωπικό, και όλα να είναι Καλά και ωραία! Δεν μπορεί το Πυροσβεστικό Σώμα να συνεχίζει το έργο του με το μεγαλύτερο μέρος του στόλου των οχημάτων του για ΑΠΟΣΥΡΣΗ, και να είναι όλα καλά και ωραία! Δεν μπορεί ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΟΛΟ το προσωπικό της Πυροσβεστικής να ξεπερνά τις όποιες ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ του γιατί τα όποια «σχέδια» του εξασφαλίζουν και ΝΕΑ έμμεσα και άμεσα κενά! Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία, όταν το ΚΡΑΤΟΣ με τις ενέργειες του αντί να ΕΝΙΣΧΥΣΕΙ την ΠΟΛΥΤΙΜΗ αυτή υπηρεσία για τους πολίτες την χρησιμοποιεί (όπως και άλλες) για την εξόφληση των «ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΩΝ»! Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία, όταν τα γρανάζια της γραφειοκρατίας «κομματιάζουν» τις όποιες άμεσες διαδικασίες για την αναβάθμιση του! Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία όταν επικρατεί η λογική του παραλόγου, βάσει της οποίας άνθρωποι που καλούνται να παλέψουν με τις φλόγες ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ απ’ αυτήν. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία όταν από ΛΑΘΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ έχουν δημιουργηθεί «παιδιά και αποπαίδια» μέσα στο Σώμα. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία όταν οι πολιτικοί δεν φροντίζουν την ορθή λειτουργία του ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ στη χώρα, κάτι που θα ήταν ΥΠΕΡ του έργου της Πυροσβεστικής. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία όταν μέσα από εξετάσεις «ΠΑΡΩΔΙΑ» για την εισαγωγή στο Σώμα μπαίνουν όλοι εκείνοι που θέλουν οι ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ και όχι (σε πολλές περιπτώσεις) δυστυχώς εκείνοι που πραγματικά αξίζουν. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία όταν οι Εθελοντές Πυροσβέστες δεν έχουν ρούχα και εξοπλισμό για να ασκήσουν τα καθήκοντα τους, και περιμένουν από ΔΩΡΕΕΣ να αποκτήσουν κάποια απ αυτά, γιατί το Σώμα ΔΕΝ ΕΧΕΙ να τους δώσει και ας το θέλει. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά κι ωραία όταν σε μια πυρκαγιά το ανάθεμα εισπράττουν ΟΧΙ οι σχεδιαστές, αλλά εκείνοι που ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ, που δίνουν μάχη με τις φλόγες γιατί ΕΚΕΙΝΟΙ φαίνονται, ενώ οι άλλοι θα σπεύσουν ΜΕΤΑ να κάνουν δηλώσεις, να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, και να καρατομήσουν αξιωματικούς για δημιουργία εντυπώσεων, για να την γλυτώσουν οι ίδιοι. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά όταν οι «σχεδιαστές» ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ για τις περιοχές για τις οποίες κάνουν σχέδια (μορφολογία εδάφους, βλάστηση, κλπ), απλά γι αυτούς είναι άλλη μια τοποθεσία στον χάρτη. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία όταν οι Συμβασιούχοι της Πυροσβεστικής δουλεύουν με μισθούς αντίστοιχους των ανειδίκευτων εργατών. Δεν μπορεί να είναι όλα καλά και ωραία.

ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ BBC.

Ένα πολύ σοβαρό θέμα το οποίο δυστυχώς τα Ελληνικά ΜΜΕ δεν του έδωσαν σχεδόν ΚΑΜΙΑ σημασία εξέθεσε τη χώρα μας (τι πρωτότυπο) στον υπόλοιπο κόσμο.
Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία το BBC και μας έκανε «ΡΟΜΠΑ» κανονική.
Το θέμα αφορά την υπόθεση της Δικαστικού ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ (την οποία είχαμε την ευκαιρία να δούμε στο παρελθόν στις εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου) η οποία είχε το ΘΑΡΡΟΣ να βγει και να καταγγείλει τα σημεία και τέρατα που συνέβαιναν (και ενδεχομένως εξακολουθούν να συμβαίνουν) στο Δικαστικό Σώμα (ευτυχώς ΜΟΝΟ σε μια μερίδα του).
Η κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε φόρα παρτίδα κονδύλια που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς.
Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικόσώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ:
Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι «μεσάζοντες») σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!
Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων.
Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμήΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο που ΥΠΑΡΧΕΙ δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη «Embedding disabled by request»).
Λυπάμαι για τον ΡΟΛΟ των ΜΜΕ, ο οποίος πλέον εξυπηρετεί ΟΧΙ την ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, αλλά σε πάρα πολλές περιπτώσεις την «ΑΠΟΚΡΥΨΗ και ΦΙΜΩΣΗ» της αλήθειας.
Λυπάμαι επίσης για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ της χώρας μου, και είμαι έξαλλος με όλους αυτούς που την εκθέτουν ανεπανόρθωτα.
Είμαι έξαλλος με εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ΚΑΙ ΕΓΩ ένας από εκείνους που «επέλεξαν» τους πολιτικούς αυτής της χώρας με την ψήφο μου, σε όποια παράταξη και αν ανήκουν αυτοί.
Η υπόθεση με τις καταγγελίες της Μαργαρίτη ξεκίνησε το 2004, όταν την είδαμε στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου να καταγγέλλει το όσα συνέβαιναν στα δικαστήρια.
Σύμφωνα με τους τότε ισχυρισμούς της, είχε αναφερθεί και στην ανεξήγητη και ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα κλοπή 800 δικογραφιών από το Πρωτοδικείο Γρεβενών.
Πρωτοφανές περιστατικό για το οποίο είχε κατηγορηθεί και η ίδια, όμως έχει απαλλαγεί αμετακλήτως με βούλευμα.
Μετά τις αποκαλύψεις, στις 25 Νοεμβρίου του 2004 η Μαργαρίτη είχε καταγγείλει στο αστυνομικό τμήμα Τρικάλων ότι δύο κουκουλοφόροι είχαν μπει στο σπίτι της, την είχαν δέσει πισθάγκωνα σε καρέκλα με καλώδιο και την είχαν κουρέψει.
Η Μαργαρίτη επιμένει ακόμη και σήμερα ότι και οι δύο ήταν αστυνομικοί.
Η λεγόμενη «κοινή γνώμη» είχε «φρίξει», αλλά έμεινε στην …. Φρίκη μόνο!
Την δε «πολιτική», την απασχολεί ΜΟΝΟ η όποια Δημοσκόπηση ανακοινωθεί.
Τρέμει μήπως και χάσει μια η δυο «μονάδες», αδιαφορώντας για το ότι η Ευρώπη μας έχει πλέον σαν το «λίκνο της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ».
Σε δημοσίευμα της η εφημερίδα Espresso γράφει ότι:
«Η απεργία πείνας «λύγισε» τον ταλαιπωρημένο οργανισμό της Μαρίας Μαργαρίτη. Είκοσι ημέρες μετά τον... ανένδοτο αγώνα που έχει κηρύξει μέσω της καθιστικής διαμαρτυρίας που πραγματοποιεί έξω από τον Άρειο Πάγο, διαμαρτυρόμενη για την άδικη -όπως τη χαρακτηρίζει- αποπομπή από το δικαστικό σώμα, η πρώην εφέτης μεταφέρθηκε σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο «Σωτηρία».Εκεί υπεβλήθη σε αιματολογικές εξετάσεις με τους θεράποντες ιατρούς να επισημαίνουν ότι η υγεία της έχει φθάσει σε οριακό σημείο από την ασιτία.
Ήταν λίγο μετά τις 2.00 το μεσημέρι της Πέμπτης όταν η πρώην ανώτατη λειτουργός της Θέμιδος παρουσίασε σημάδια αδιαθεσίας και κομμάρες, απόρροια της πολυήμερης διατροφής της μόνο με νερό και χυμούς.Αμέσως η δικηγόρος της Μαρία Σπυράκη ειδοποίησε τον αστυνομικό-φρουρό του Αρείου Πάγου, ο οποίος με τη σειρά του κάλεσε το ΕΚΑΒ.
Λίγη ώρα αργότερα η Μαρία Μαργαρίτη μεταφέρθηκε στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου και υποβλήθηκε σε εξετάσεις.
Για ακόμα μια φορά, «λάμψαμε διεθνώς»!

ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΣΥΝΤΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ζούμε σε μια χώρα που τελικά αν κάποιος θέλει, μπορεί να «φάει» λεφτά από το κράτος με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Θα θυμάστε όλοι την παλιά εκείνη υπόθεση στην Πάτρα με τις συνταγογραφήσεις ορθοπεδικών ειδών, που έσπασαν κάθε ρεκόρ, αναδεικνύοντας τότε την περιοχή σε «τόπο αναπήρων»!
Παρακολουθώ εδώ και πάρα πολύ καιρό το θέμα, γιατί όλοι γνωρίζουμε πόσο ακριβό είναι ένα αναπηρικό αμαξιδιο για παράδειγμα, και βλέπω ότι τελικά ΟΛΟΙ θα βγουν «λάδι».
Για όσους δεν κατάλαβαν θα θυμίσω ότι σε ελέγχους που είχαν γίνει, διαπιστώθηκε ότι τα ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ είχαν επιβαρυνθεί με μεγάλα χρηματικά ποσά προκειμένου να καλύψουν τις αγορές ορθοπεδικών ειδών για ασθενείς.
Τότε μάλιστα είχαν βγει στα κανάλια και «ασθενείς» οι οποίοι δήλωναν ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, άσχετα με το αν υπήρχε γνωμάτευση και συνταγή στο όνομα τους για …. Αναπηρικό καροτσάκι!
Όπως ήταν φυσικό, η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια, και να τι πληροφορήθηκα από τον τοπικό Τύπο της περιοχής.
«Για τις 30 Μαΐου ορίστηκε η συνέχιση της πολύκροτης υπόθεσης στα Δικαστήρια Πατρών, για τη χορήγηση ορθοπεδικών ειδών και αναπηρικών αμαξιδίων από γιατρούς του ΙΚΑ Πάτρας σε ασφαλισμένους του Ιδρύματος, καθώς αυτή την εβδομάδα ολοκληρώθηκαν οι καταθέσεις μαρτύρων από το κατηγορητήριο.
Την ερχόμενη Παρασκευή θα ξεκινήσουν οι απολογίες των πέντε γιατρών του Ιδρύματος που κατηγορούνται για την υπόθεση και οι οποίοι τονίζουν ότι δεν προχώρησαν σε καμία παράνομη πράξη, καθώς οι ενέργειες που έκαναν γίνονταν με βάση τα βιβλιάρια υγείας των ασφαλισμένων.
Αυτό που λένε οι γιατροί που κατηγορούνται είναι ότι χορηγούσαν τα είδη με βάση τις ιατρικές ανάγκες των ασθενών, καθώς υπήρχαν όλες οι απαραίτητες ιατρικές γνωματεύσεις από νοσοκομεία κλπ., όπως επίσης και σε ότι αφορά τους ελέγχους που έκαναν.
Ο συνήγορος υπεράσπισης, Γιώργος Καλαπόδης, μιλώντας σε δημοσιογράφους τόνισε ότι «ορθώς χορηγήθηκαν τα ορθοπεδικά είδη και τα αμαξίδια.
Από την εκδίκαση της υπόθεσης αποδείχθηκε ότι οι γιατροί δεν έπραξαν κάτω από δόλο ή προσωπικό συμφέρον, αφού οι ασφαλισμένοι είχαν όντως παθήσεις για τις οποίες έπρεπε να χορηγηθούν ορθοπεδικά είδη.
Το μεγαλύτερο τμήμα του κατηγορητηρίου δεν αποδείχτηκε κατά την ακροαματική διαδικασία».
Αίσθηση, πάντως, προκάλεσε προχθές η αντίδραση δικηγόρου του ΙΚΑ, όταν ο πρώην αντινομάρχης και συνδικαλιστής γιατρός του ΙΚΑ, Δ. Βέρρας, κατέθετε ως μάρτυρας τα όσα γνώριζε για την υπόθεση, καθώς ο δικηγόρος ανέφερε ότι με τα όσα λέει ο γιατρός θα πρέπει να περάσει από Πειθαρχικό Συμβούλιο στο ΙΚΑ, προκαλώντας την έντονη αντίδραση δικηγόρων της υπεράσπισης.
Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, ότι γιατροί του ΙΚΑ, που κατέθεσαν στη δίκη, δήλωσαν ότι τη στιγμή που στα βιβλιάρια ασθενείας των ασφαλισμένων αναφέρονταν οι παθήσεις, σε συνδυασμό με τις ιατρικές γνωματεύσεις, οι γιατροί έπρεπε να χορηγήσουν τα είδη.
24 Μαΐου 2008Εφημερίδα “Η Ημέρα”»
Η υπόθεση είναι πολύ «θολή» θα έλεγα, και με κάνει να το λέω αυτό ο πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ αριθμός όλων αυτών των ορθοπεδικών ειδών ο οποίος μεταφράζεται σε πάρα πολλά χρήματα τα οποία καλείται να καλύψει το ΙΚΑ στην προκειμένη περίπτωση.
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και για θέμα «προμηθειών» (μιζών) από τις εταιρίες αυτών των ειδών προς τους γιατρούς.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι όταν πρωτοείδε το φως της επικαιρότητας αυτή η υπόθεση, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μίλησαν γι αυτό.
Στην παρούσα φάση, στο «στόχαστρο» είναι για ακόμα μια φορά το ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΟ ΙΚΑ, το οποίο βέβαια ίσως κάλυψε ήδη τα έξοδα αυτά.
Αυτό είναι κάτι που ΔΕΝ ξεκαθάρισε.

ΜΑΗΣ 2007 – ΜΑΗΣ 2008

Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την ημέρα που έφυγε η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ!
Πόσοι άραγε θυμούνται τον ΑΓΩΝΑ και την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ αυτής της κοπέλας, αλλά και την ΟΡΓΗ απέναντι στους «ΕΜΠΟΡΟΥΣ» της υγείας, απέναντι σε εκείνους που αποφασίζουν αν ζήσει κάποιος η πεθάνει;
Και μιλώ για εκείνους τους γιατρούς που έδωσαν τον όρκο τους ΟΧΙ στον Ιπποκράτη, αλλά στο ΧΡΗΜΑ, στο «φακελάκι», δημιουργώντας την κατάσταση που ισχύει σε πολλές περιπτώσεις σήμερα, δηλαδή «έχεις λεφτά θα ζήσεις, δεν έχεις, πέθανες».
Ανάμεσα στους καλούς γιατρούς, δυστυχώς υπάρχουν και εκείνοι που με τις πράξεις τους ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ κόσμο.
Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν, και ο Θεός να σε φυλά έτσι και πέσεις στα χέρια τους.
Διαβάζω πολλές φορές το τελευταίο post της ΑΜΑΛΙΑΣ στο blog της http://fakellaki.blogspot.com/, καθώς και όλα τα άλλα που έχει γράψει ανάμεσα σε ΠΟΝΟΥΣ, και εξοργίζομαι με την ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ και την ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ εκείνων που ταχθηκαν (υποτίθεται) για να ανακουφίζουν τον ανθρώπινο πόνο!
«Thursday, May 03, 2007
Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση
Παιδιά, σε πρώτη φάση, νομίζω ότι τα πράγματα καλά πήγαν.
Η μπλογκόσφαιρα δημιούργησε "κάτι".
Ως προς τα δικά μου κίνητρα θέλω να πω.
Το ρημαδοφάρμακο που μού στερούσαν, είχα καταφέρει και το είχα πάρει λίγο πριν γίνει αυτό το ξέσπασμα με το fakellaki , οπότε η θέλησή μου όλη μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στη μεγάλη μου επιθυμία: να σταματήσουν οι (περισσότεροι) γιατροί που είναι τα αλαζονικά βόδια να είναι κατεστημένο. Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση- όχι ο κανόνας ρε παιδιά, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς.
Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβού παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτός κι αν.....
Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική.....
Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμία....
Λυπάμαι που λόγω παρελθόντων ετών την έχουν γλιτώσει οι περισσότεροι δικοί μου Προκρούστηδες - αλλά η αλήθεια όταν βγαίνει προειδοποιεί τουλάχιστο τα επόμενα υποψήφια θύματα
Όσο για την τηλεόραση, θέλω να ξέρετε γιατί δε βγήκα, παρόλο που από χθες το ξημέρωμα με έχουν ζητήσει Ο-Λ-Ο-Ι και τους ευχαριστώ.
Ο ένας λόγος είναι αυτός που έχω γράψει και στο "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ", αλλά μάλλον το πήραν για πλάκα: λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου, η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω λίγο την ένταση της φωνής.
Λέτε να είχα απέναντί μου κανένα ιατρίδιο (γιατί, αλλιώς, γιατί να πάω;) ή κανένα Σούρα και να μην ένιωθα ένταση;
Αφήστε που στα πάνελ συνήθως αυτός που δεν έχει επιχειρήματα φωνάζει για να υπερκαλύψει τους άλλους- άρα είμαι χαμένη από χέρι!
Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής μου και μόνο, γι αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς- μέχρι τουλάχιστον (αν) βελτιωθούν οι αναπνοές μου.
Δεύτερον, πού θα βρισκόταν γιατρός να υποστηρίξει έστω τα εξόφθαλμα δίκαιά μου;
Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;
Νομίζω ότι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω ότι υπάρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες, ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις...
Ήδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ έχω δώσει φακελάκι εδώ και δυο χρόνια, παρότι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε)
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ' το πρωί στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κάνει ο γιατρός
"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
Και μετά από αυτό το post, 1916 άτομα έσπευσαν να απαντήσουν!
Ναι, ΟΛΟΙ θέλουμε να ΓΙΝΟΥΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΟΙ ΑΛΜΠΑΝΗΔΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ!
Αμαλία εμείς θα σε θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ!

ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΗ

Είναι μια τραγουδίστρια, τόσο του Σμυρνέικου, όσο και του Δημοτικού τραγουδιού, που έγραψε πραγματικά ΙΣΤΟΡΙΑ με την παρουσία της στο τραγούδι!
Η ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΥ! "έγραψε ιστορία", και αυτό γιατί η ήταν η ΠΡΩΤΗ γυναίκα στην Ελλάδα, που τραγούδησε σε πάλκο. Όλες οι υπόλοιπες, ήρθαν ΜΕΤΑ την Ρόζα.
Μάλιστα, πολλές παρακινήθηκαν απ' αυτήν .
Μέχρι την εποχή που βγήκε η Ρόζα στο πάλκο, ήταν αδιανόητο να τραγουδήσει γυναίκα, και μάλιστα στο πάλκο!
Πρέπει να πω, ότι τη Ρόζα την έβλεπαν με κάθε σεβασμό και εκτίμηση ο κόσμος, αλλά και οι μουσικοί!
Ήταν επαγγελματίας, με μουσικές γνώσεις, γι αυτό και μπόρεσε να επιβληθεί τόσο στα μουσικά συγκροτήματα, όσο και στη δισκογραφία.
Όπως είπα, η Ρόζα τραγούδησε απ' όλα τα τραγούδια, και είναι φυσικό, γιατί προέρχεται απ' την "Σμυρναϊκή Σχολή"!
Η πρώτη της εμφάνιση στο πάλκο, ήταν στην "Ανάσταση", στο Κερατσίνι, στην ταβέρνα του "ΚΕΡΑΤΖΑΚΗ".
Μαζί της ήταν ο Τομπούλης, ο Τούντας, ο Χρυσαφάκης, και άλλα μεγαθήρια της Σμυρναϊκής Σχολής.
Τα πρώτα τραγούδια που τραγούδησε, ήταν Σμυρνέικα (συνήθως καρσιλαμάδες και ζειμπέκικα), από τα οποία πολλά ήταν "χασικλίδικα".
Εδω θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι!
Ενώ εκείνη την εποχή, κυνηγούσαν οι αρχές αλύπητα τους μπουζουξήδες που έπαιζαν χασικλίδικα τραγούδια, τους Σμυρνιούς που έπαιζαν τα ΙΔΙΑ τραγούδια με τα "σαντουροβιόλια" τους, δεν τους πείραζε κανείς!
Με τον καιρό, τα Σμυρνέικα συγκροτήματα συγχωνεύτηκαν άλλα με δημοτικά, και άλλα με τα ρεμπέτικα, και η Ρόζα βρέθηκε να συνεργάζεται με κορυφαίους της εποχής, όπως τον ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ, και τον ΣΕΜΣΗ (Σαλονικιό).
Η τριάδα ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ, ΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ, ΕΣΚΕΝΑΖΥ, έκαναν δεκάδες δίσκους, και αποτέλεσαν "σχολή" για το τραγούδι.
Τα περισσότερα τραγούδια της Ρόζας, τα έγραψε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥΝΤΑΣ.
Δυστυχώς, η δισκογραφία της ΡΟΖΑΣ με δημοτικά τραγούδια, περιλαμβάνει λίγα κομμάτια, παρότι έζησε και συνεργάστηκε μ' αυτόν τον κλάδο.
Η ΡΟΖΑ, έμεινε στις επάλξεις του τραγουδιού, μέχρι τα βαθιά της γεράματα.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, αν και δεν ήταν σε θέση να τραγουδήσει, πήγαινε καθημερινά στο καφενείο των μουσικών, και καθόταν αρκετές ώρες συζητώντας με τους συναδέλφους της.
Γύρω στα 1978, είχε χαθεί για τρεις μέρες, και το ανακοίνωσαν μάλιστα και στην τηλεόραση. Πολλοί είχαν φοβηθεί ότι την είχαν σκοτώσει, αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι τελευταία "τα είχε χάσει" κάπως, και δεν θυμόταν να πάει σπίτι της.
Η ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΥ πέθανε το 1979, στο σπίτι της στο περιστέρι.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΙΛΑΝΟΣ

Ήρθε η ώρα, να κάνω μια αναφορά σε έναν μεγάλο, αλλά "αφανή" άνθρωπο του ρεμπέτικου!
Χωρίς ιδιαίτερα βιογραφικά, και άλλα "συνηθισμένα"!
Μόνο ένα όνομα! Μια μουσική παράδοση, με την οποία είναι συνδεδεμένο αυτό το όνομα!
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΙΛΑΝΟΣ!
Ταβερνιάρης, ΔΑΣΚΑΛΟΣ της μουσικής!
Στην ήπειρο που ονομάζεται Ευρώπη, έχουμε την "Σκάλα του Μιλάνου" στην Ιταλία, και την "Σκάλα του Μιλάνου" στον Βόλο!
Δυο "σκάλες"!
Η μια όμως, έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς.
Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ στον Βόλο, το "σχολειό" στο οποίο σπούδασαν πολλοί μουσικοί, οι οποίοι έγραψαν αργότερα την δική τους ιστορία στο ρεμπέτικο!
Από την μεγάλη ΟΠΕΡΑ λοιπόν, πάμε στο μαγαζάκι της πλατείας Αγίου Νικολάου στο Βόλο!
Η ιστορία των Μιλάνων, των μουζικάντηδων, χάνεται κάπου στα 1800!
Ο πατέρας του μπάρμπα Στέφανου, ο Νίκος, γνωστός και σαν "κολατζής", ήταν φοβερός μπουζουξής!
Και η παράδοση, συνεχίστηκε.
Ο μπάρμπα Στέφανος, τα παιδιά του, και ένα σωρό άλλοι, "αποφοίτησαν" από τη "σκάλα" του Μιλάνου!
Η Σκάλα!
Το μικρό και ζεστό ταβερνάκι, το στέκι των μερακλήδων!
Η παράδοση λέει, ότι στο μαγαζάκι αυτό πήγαιναν οι μερακλήδες, κουβαλώντας μαζί τους τα όργανα τους, και όταν ερχόταν στο κέφι, άρχιζαν να παίζουν, και να τραγουδούν!
Τότε, ο μπάρμπα Μιλάνος, έπιανε κι αυτός το μπουζούκι, αφήνοντας το σερβίρισμα στους "παραγιούς", και συνόδευε τους γλεντζέδες στο τραγούδι τους!
Το "σήμα κατατεθέν" του μαγαζιού, το πρώτο και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ τραγούδι του ρεπερτορίου, ήταν η "Φαληριώτισσα" του Παπαϊωάννου!
Το "ΚΑΦΕΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟΝ Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ", δεν ήταν κάποιο ρεμπετάδικο, η μπουζουξίδικο!
Ήταν, ο χώρος στον οποίο έδιναν ραντεβού οι "άγνωστοι μύστες" του Ελληνικού τραγουδιού, βγάζοντας με τα τραγούδια τους, την "Ψυχή" της μουσικής!
Μετά τη μεταπολίτευση Η «Σκάλα» μεταφέρθηκε στην Οδό Ιωλκού (τώρα Ελ. Βενιζέλου) όπου και λειτουργούσε με τους δύο γιους του μπάρμπα Στέφανου το Νίκο και τον Κάρολο Μιλάνο!!!
Οι αδελφοί Μιλάνου κρατούσαν την παράδοση που ξεκίνησε ο πατέρας τους τραγουδώντας και χαρίζοντάς μας αξέχαστες στιγμές στο φιλόξενο περιβάλλον της Σκάλας!
Αφιερώματα στην ΣΚΑΛΑ του Μιλάνου, έχει κάνει η Κρατική τηλεόραση, καθώς και ο αξέχαστος Πάνος Γεραμάνης στις εκπομπές του!
Πριν κλείσω αυτή τη μικρή γνωριμία, πρέπει να πω, ότι ένας από τους "μαθητές" της Σκάλας, ήταν και ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΑΚΗΣ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΓΚΟΣ-ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑΣ

Όταν ακούμε την καντάδα
"Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει", σκεφτόμαστε ένα όνομα! ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑΣ!
Συνθέτης, στιχουργός, αλλά και ερμηνευτής!
Ο Γκόγκος, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1902.
Ο πατέρας του ήταν από τον Πόρο, και η μητέρα του από την Ύδρα!
Ο Γκόγκος , ήταν μέλος πολυμελούς οικογένειας, και κυριολεκτώ στον όρο "πολυμελής", αφού είχε εικοσιένα (21!) αδέλφια!
Με την μουσική, ασχολήθηκε από μικρός.
Στην αρχή έπαιζε μαντολίνο, μετά βιολί, και τέλος μπουζούκι!
Γύρω στα 1925, διασκεύασε μια Ιταλική οπερέτα (Μπαγιαντέρα),για λαϊκή ορχήστρα, με μπουζούκι και μαντολίνο.
Αυτή ήταν η αφορμή για το παρατσούκλι "ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑΣ"!
Αυτή τη χρονιά, άρχισε και την ενασχόληση του με το μπουζούκι, συνθέτοντας, γράφοντας στίχους, και τραγουδώντας!
Η κατοχή, βρίσκει τον Μπαγιαντέρα στο πάλκο (όπως και πολλούς ρεμπέτες), αλλά το 1941, τυφλώθηκε.
Παρόλη την αναπηρία του, εξακολουθούσε να εργάζεται σε διάφορα λαϊκά συγκροτήματα, και αργότερα μόνος του, γυρνώντας από ταβέρνα σε ταβέρνα, με τη βοήθεια της κόρης του! Γύρω στα 1963, ο Μπαγιαντέρας κατέβηκε από το Πάλκο.
Επανεμφανίστηκε μετά από εννέα χρόνια, το 1972, αρχικά σε μια τιμητική για αυτόν βραδιά, την ίδια χρονιά σε δυο συναυλίες με δικά του τραγούδια, και σε μια παρουσίαση ρεμπέτικων και Σμυρνέικων τραγουδιών, την οποία διοργάνωσε ο δημοσιογράφος και ερευνητής Τάσος Σχορέλης, ο οποίος εξέδωσε και τους τέσσερις τόμους της "ΡΕΜΠΕΤΙΚΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ"!
Ο Μπαγιαντέρας, πέρασε και αυτός δύσκολα χρόνια στη νύχτα, με καρδιοχτύπια, φυλακή, κλπ!
Πριν το 1940, ο Γκόγκος είχε ήδη γράψει εκπληκτικά τραγούδια, τα οποία είχαν γίνει επιτυχίες!
Ο Γκόγκος, είχε στα τραγούδια του ένα ξεχωριστό "στυλ", και στη μουσική, αλλά και στο στίχο! Θα μπορούσαμε πολλά από τα τραγούδια του να τα χαρακτηρίσουμε "Ρεμπέτικη Ρομάντζα"!
Σαν άνθρωπος, ο Μπαγιαντέρας ήταν "ζόρικος"!
Στα νιάτα του ασχολήθηκε με την Ελληνορωμαϊκή Πάλη, στην οποία μάλιστα ήταν καλός! Έκανε σπουδές, και συγκεκριμένα σπούδασε ηλεκτρολόγος, αλλά παρόλο που ολοκλήρωσε τις σπουδές του, δεν ασχολήθηκε καν με το επάγγελμα, γιατί τον απορρόφησε η μουσική!

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Σπύρος Καλφόπουλος είναι ένας δημιουργός που σαν όνομα δεν «ακούστηκε» πολύ.
Παρόλα αυτά υπήρξε ένας πολύ καλός μπουζουξής, και συνθέτης από το 1945 και μετά.
Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.
Ο Σπύρος Καλφόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1923, από γονείς Μικρασιάτες.
Ξεκίνησε να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει σε ηλικία 16 χρονών.
Δάσκαλος του ήταν ο Κοσμάς Κοσμαδόπουλος.
Τα πρώτα του τραγούδια ο Καλφόπουλας τα έγραψε το 1945 – 46, και τα τραγούδησε σε δίσκους η γνωστή Λαϊκή ερμηνεύτρια Σούλα Καλφοπούλου, η αδελφή του.
Ο Καλφόπουλος δεν δίσταζε να εκφράζει τον θαυμασμό του για τους διάφορους μουσικούς συναδέλφους του.
Έλεγε.
«Ο Περιστέρης, έπαιζε δέκα όργανα.
Αρκούσε να πιάσει ένα όργανο στα χέρια του, και σε λίγες μέρες ήταν άφθαστος.
Ήταν μουσικός μεγαλοφυΐα!
Το ίδιο και ο Μήτσος Σέμσης (Σαλονικιός) που έπαιζε βιολί.
Το 1950 ο Καλφόπουλος βοήθησε τον αξέχαστο Στέλιο Καζαντζίδη να «σταθεί» πιο γερά στο τραγούδι.
Ο Καλφόπουλος, όπως πολλοί (αν όχι όλοι) μεγάλοι του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, εργάστηκε στη νύχτα κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Ο ίδιος είχε πει χαρακτηριστικά:
«Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε σε συνθήκες που τις σιχαινόμαστε.
Αλλά τι να κάνουμε;
Έτσι μια φορά πήγα να δουλέψω σε κάποιο μαγαζί.
Εκεί συνάντησα ένα σπουδαίο παιδί, και φίλο μας, τον μπουζουξή Χρήστο Παλέντζα.
Πέθανε δυστυχώς πολύ νέος.
Είναι αυτός που έγραψε το «Δυο καρπούζια σ’ ένα χέρι»!
Τον είδα στενοχωρημένο, και τον ρώτησα τι έχει.
Άστα ρε Σπύρο, μου είπε.
Θα αρρωστήσω από το κακό μου.
Δεν είναι δουλειά αυτή. Εδώ μέσα πάει κι έρχεται το μαύρο.
Καθίσαμε δυο τρεις μέρες, και σηκωθήκαμε και φύγαμε και οι δυο»!
Ο Σπύρος Καλφόπουλος συνεργάστηκε με έναν άλλο μεγάλο του τραγουδιού, τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη, η Τσάντα.
Εκτός από συνεργάτες ήταν και φίλοι, και μάλιστα ο Τσάντας παρουσίασε τον Καλφόπουλο στην Νίνου!
Να πως περιέγραψε ο ίδιος τη γνωριμία του με την Νίνου.
«Μια μέρα ο Τσάντας μου σύστησε τη Νίνου.
Αυτός την πρωτοανακάλυψε. Ήταν τότε που ο Ζέρβας έστειλε 17000 εξορία!
Δυστυχώς προσωπικές περιπέτειες δεν με άφησαν να τελειώσω τη δουλειά που είχα βάλει μπροστά μαζί της.
Ετοιμάζαμε τραγούδια για δίσκο.
Έτσι ο Τσάντας που ήταν φίλος μου την πήγε στον Χιώτη».
Ο Σπύρος Καλφόπουλος υπήρξε σ’ όλη του τη ζωή την καλλιτεχνική γνήσιος εκφραστής του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού.
Τα τραγούδια του τα ερμήνευσαν μεγάλοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες.
Όμως πρέπει να κάνω και μια διόρθωση.
Κάπου διάβασα (δεν θυμάμαι που), ότι ο Καλφόπουλος και η αδελφή του η Σούλα Καλφοπούλου δούλευαν μαζί στα νυχτερινά κέντρα.
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η Σούλα Καλφοπούλου ΔΕΝ δούλεψε ΠΟΤΕ στο πάλκο.
Ήταν ερμηνεύτρια δισκογραφίας.
Ο Καλφόπουλος και η αδελφή του ξεχαστήκαν από όλους.
Δεν είναι οι μόνοι.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΜΣΗΣ- (ΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ)

Ένας «θρύλος» της Ελληνικής μουσικής, του Δημοτικού, και του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Ένας μουσικός, που ακόμα και σήμερα πολλοί θέλουν να του μοιάσουν.
Ο Δημήτρης Σέμσης γεννήθηκε στην Στρόμνιτσα γύρω στα 1880. Καταγόταν από οικογένεια στενά συνδεδεμένη με την μουσική, καθώς και ο πατέρας του Μιχελιός Σέμσης, και ο παππούς του ήταν κατασκευαστής βιολιών.
Έτσι ο Δημήτρης, έπαιζε βιολί από μικρός.
Παρολες τις έρευνες, δεν κατέστη δυνατό να μάθουμε από ποιον έμαθε να διαβάζει και να γράφει νότες ο Σέμσης,
Το 1896 περιόδευσε με ένα τσίρκο σ’ όλη την Τουρκία, στην Περσία, την Αραβία, την Αίγυπτο, την Αιθιοπία, την Σερβία, και σε άλλες χώρες, και απέκτησε ακούσματα από τις μουσικές όλων αυτών των χωρών.
Λέγεται ότι έπαιξε κάποτε στο «σεράι» του Σουλτάνου Αμπτούλ Χαμίτ, ο οποίος κατενθουσιάστηκε από την δεξιοτεχνία του Σέμση, και είπε σε όλες τις γυναίκες να βγάλουν τους φερετζέδες και να τον ακούσουν με ακάλυπτα πρόσωπα.
Του δώρισε μετά απ’ αυτό και έναν ασημένιο καβαλάρη που τον φιλάνε τα εγγόνια του σαν κειμήλιο.
Το 1921, σε ηλικία 40 ετών παντρεύτηκε την δεκαεπτάχρονη Δήμητρα Κανούλα.
Το όνομα του Σαλονικιού είχε μαθευτεί σε όλη την Ελλάδα ως κορυφαίου μουσικού, και ήταν περιζήτητος στους γάμους στα πανηγύρια, και στις ταβέρνες.
Οι παλιοί έλεγαν μάλιστα, ότι σε κανένα συγκρότημα δεν έπεφτε η «χαρτούρα» που έπαιρνε ο Σαλονικιός.
Το 1926, με την ίδρυση της COLUMBIA και της HIS MASTER VOICE ο Θεμιστοκλής Λαμπρόπουλος (πρόεδρος της εταιρίας) τον προσέλαβε ως καλλιτεχνικό διευθυντή της εταιρίας.
Ο Σαλονικιός είχε την αρμοδιότητα να επιλέγει τους μουσικούς, τους τραγουδιστές, τα τραγούδια, αλλά και να κάνει και την ενορχήστρωση.
Όπως προανέφερα, γνώριζε από παρτιτούρες, πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή που οι περισσότεροι μουσικοί και οι συνθέτες ήταν «πρακτικοί».
Έτσι ο Σαλονικιός έγραφε και επιμελείτο τα τραγούδια, και όταν αυτά είχαν «ελλείψεις» επενέβαινε.
Σαν εκτελεστής, έπαιξε σε χιλιάδες δίσκους όλων των επώνυμων (Χιώτη, Γούναρη, Βέμπο, Στελλάκη Περπινιάδη, Τούντα, Βαμβακάρη, Παγιουμτζή, Εσκενάζυ, Αμπατζή, Παπάζογλου, Αττίκ, και άλλων). Μεγάλη όμως είναι η συμμετοχή του στα τραγούδια που ερμήνευσε η Ρίτα Αμπατζή, και η Ρόζα Εσκενάζυ.
Σε δεκάδες τραγούδια φωνάζει η Ρόζα «Γεια σου Σαλονικιέ μου».
Ο Σαλονικιός είναι Ιδρυτικό μέλλος του Συνδέσμου Μουσικών Αθηνών – Πειραιώς «Η ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ» που ιδρύθηκε το 1928.
Μετά την κατοχή ο Σαλονικιός συνέχισε την καριέρα του συνεργαζόμενος με τον Χιώτη, τον Τσιτσάνη, και την Γεωργακοπούλου.
Το 1948, ένα απρόσμενο γεγονός (ο θάνατος του 18 χρονου γιου του Νίκου) τον λυγίζει, και δεν αντέχει πολύ.
Στις 19 Ιανουαρίου 1950 ο μεγάλος βιολιστής έφυγε για πάντα.
Την σκυτάλη πήρε ο μεγαλύτερος γιος του Μιχάλης, ο οποίος διατέλεσε για πολλά χρόνια πρώτο βιολί της Κρατικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, ενώ το 1980 ίδρυσε την ορχήστρα εγχόρδων «Ελληνική Καμεράτα».
Ο Μιχάλης Σέμσης πέθανε το 1987, και την παράδοση της οικογένειας συνεχίζει ο γιος του Δημήτρης Σέμσης.
Έτσι, το μεγάλο όνομα του Σαλονικιού συνεχίζεται.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ

Ο Μιχάλης Γενίτσαρης γεννήθηκε το 1917 στον Πειραιά και είναι παιδί πολύτεκνης οικογένειας (ήταν έξι αδέλφια).
Η επαφή του με το μπουζούκι και το ρεμπέτικο έγινε όταν ήταν σε ηλικία δέκα χρονών.
Απέναντι από το σπίτι του ήταν το «χοροδιδασκαλείο» του Μπάτη, και ο μικρός Γενίτσαρης πήγαινε και «γύριζε» την Λατέρνα που είχε ο Μπάτης, και χόρευαν οι πελάτες του μαγαζιού.
Το μεροκάματο του ήταν δέκα δραχμές, ενώ όταν είχε δουλειά το μαγαζί, έπαιρνε είκοσι.
Ο Γενίτσαρης μεγάλωσε μαζί με το γιο του Μπάτη, τον Θανάση, και εκτός αυτού μεγάλωσε μέσα στην «πηγή» του ρεμπέτικου.
Όλα τα τραγούδια που άκουγε στο «χοροδιδασκαλείο» του Μπάτη, τα «ρουφούσε» σαν σφουγγάρι, και όταν πήγαινε στο σπίτι του, έπαιρνε ένα μπαγλαμαδάκι που είχε ο πατέρας του, και έπαιζε τα τραγούδια που είχε ακούσει πριν στο μαγαζί του Μπάτη.
Βέβαια αυτό το έκανε κρυφά, μέχρι που κάποια στιγμή τον έπιασε ο πατέρας του, και τον έσπασε στο ξύλο.
Αυτό ο μικρός Γενίτσαρης το πήρε πολύ «βαριά», και εκείνο το βράδυ δεν πήγε να κοιμηθεί σπίτι του (κοιμήθηκε στην γιαγιά του).
Με τα πολλά ο πατέρας του «μαλάκωσε», και του είπε ότι αν πηγαίνει σχολείο να μάθη γράμματα, θα τον άφηνε να παίζει μπαγλαμαδάκι.
Ο Μιχάλης, σχολείο πήγαινε, αλλά γράμματα (όπως λέει στην αυτοβιογραφία του) δεν μάθαινε, ενώ στο μπαγλαμαδακι «θριάμβευε».
Σε ηλικία δώδεκα χρονών, ο Γενίτσαρης βρισκόταν ακόμα στην Τρίτη τάξη.
Αντί να πηγαίνει σχολείο τα πρωινά, πήγαινε απέναντι απ’ το σπίτι του, στο μαγαζί του Μπάτη, και εκεί με το φίλο του Θανάση (μια και έλειπε ο Μπάτης) κατέβαζαν από τους τοίχους τα μπουζούκια και τους μπαγλαμάδες και έπαιζαν διάφορα τραγούδια.
Σε ηλικία 15 χρονών, πιάνει δουλειά σε ένα λεβητοποιείο, και μαζεύοντας λεφτά, αγοράζει από τα παλιατζίδικα ένα μπουζούκι, το οποίο πια έγινε το μεράκι του.
Στην ίδια ηλικία, και αφού με φίλους του είχε κάνει μια «κανταδόρικη» κομπανία, γράφει και το πρώτο του τραγούδι, το οποίο είναι επιτυχία ακόμα και σήμερα.
Εγώ μάγκας φαινόμουνα να γίνω από μικράκι
Κατάλαβα τα έξυπνα κι έμαθα μπουζουκάκι..
Από τις καντάδες στους δρόμους, βρέθηκε αυτός και η παρέα του να τραγουδάνε σε διάφορες ταβέρνες για το κέφι τους.
Μετά από προτροπή ενός φίλου του, αλλά και αφού συμβουλεύτηκε τον Μπάτη, πήγε στην «Κολούμπια», όπου συνάντησε τον Παναγιώτη Τούντα, τον μαέστρο της εταιρίας, ο οποίος τον έβαλε να παίξει για να τον ακούσει (κάτι σαν ακρόαση).
Ο Γενίτσαρης έπαιξε το «Εγώ μάγκας φαινόμουνα», και ένα ακόμα τραγούδι, και ο Τούντας του έκλεισε ραντεβού για «φωνογράφηση»!
Έγινε η φωνοληψία, και σε δέκα μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος, πράγμα που έκανε το Γενίτσαρη να χαρεί πολύ ακούγοντας το τραγούδι του στα γραμμόφωνα.
Αντίθετα, οι γονείς του έλεγαν ότι τους «ξεφτίλισε».
Το ξεκίνημα είχε γίνει στο τραγούδι, αλλά και σε μια πολυτάραχη ζωή, με «μαγκιές», «τσαμπουκάδες», εξορίες, με κυνηγητά, και με την κατοχή, στην οποία ο Γενίτσαρης έγραψε ακόμα ένα τραγούδι, που έμελε να σημαδέψει εκείνες τις μαύρες μέρες.
Ζηλεύουνε δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε
Μπατίρη θέλουν να με δουν για να ευχαριστηθούνε κλπ!
Ο γνωστός «Σαλταδόρος», ένα τραγούδι «εθνικό Ύμνο» (όπως είχε πει ο Γενίτσαρης, που όλα τα πάλκα το έπαιζαν.
Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες, πολλές συνεργασίες με μεγάλους του ρεμπέτικου, και πάνω απ’ όλα, πολλά τραγούδια που αποτέλεσαν και αυτά κομμάτια της ρεμπέτικης ιστορίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

Ο Γιάννης κυριαζής γεννήθηκε το 1915 στην Καβάλα.
Εκεί, παράλληλα με το σχολείο άρχισε και μαθήματα κλασικής κιθάρας. Γύρω στα 1937-38, η οικογένεια του μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, όπου λίγο αργότερα ο Κυριαζής κάνει γνωριμίες με τους μεγάλους του ρεμπέτικου (Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, και άλλους)!
Αυτές οι γνωριμίες, αλλά και τα τραγούδια, τον έκαναν να αφοσιωθεί και αυτός στο ρεμπέτικο!
Μάλιστα ο Τάσος Σχορέλης στο βιβλίο του, αναφέρει ότι «αποφασιστική για την ζωή του Κυριαζή, στάθηκε η γνωριμία του με τον Γιάννη Παπαϊωάννου».
Ο Κυριαζής αφήνει την Θεσσαλονίκη το 1946, και πηγαίνει στην Αθήνα, όπου και ξεκίνησε να δουλεύει σε διάφορα συγκροτήματα.
Αρχικά δούλεψε σαν κιθαρίστας, και μετά σαν τραγουδιστής, ενώ παράλληλα έγραφε και δικά του τραγούδια.
Δυστυχώς, πολλά από τα τραγούδια του που συνέθεσε, κυκλοφόρησαν με τα ονόματα άλλων συνθετών.
Από τα στοιχεία που υπάρχουν τόσο από την έρευνα του Τάσου Σχορέλη, όσο και άλλων ερευνητών, έχουμε την εξής εικόνα για τον Γιάννη Κυριαζή.
Ο Κυριαζής ήταν «αγνός», και σαν χαρακτήρας ασυμβίβαστος.
Αυτά τα προσωπικά στοιχεία ίσως να ήταν η αιτία που πολλά από τα τραγούδια του έμειναν «αγραμμοφώνητα».
Οι ταλαιπωρίες της ζωής, κατέστρεψαν την υγεία του. Για πολλά χρόνια βασανιζόταν από φυματίωση, αρρώστια που τον εμπόδισε στην καλλιτεχνική του πορεία.
Σας μεταφέρω ενα απόσπασμα από την κουβέντα του Κυριαζη με τον Τάσο Σχορέλη.
«Στη ζωή μου στάθηκα μακριά από αυτό που λέγεται εμπόριο.
Δεν το επεδίωξα ποτέ, γιατί κι αν το έκανα, σίγουρα θα αποτυχαινα και εκεί.
Όλη μου η ζωή κλείνεται σε τρεις λέξεις. Αγώνας, τραγούδι, έρωτας.
Εγώ δεν είμαι από ‘κείνους που φοβούνται μπας και τους χαλάσουν τη διαγωγή.
Για να καταλάβεις, με ρώτησε κάποιος «κύριε Κυριαζή, ήπιατε ποτέ ναρκωτικά»;
Και του απάντησα:
Ένα βαπόρι χασίσι, και μια στέρνα πιοτά κάθε είδους.
Τι θα άλλαζε δηλαδή αν έκανα την Αρσακειάδα σαν μερικούς που όταν τους ρωτάς για χασίσι ψάχνουν να βρουν τους πεθαμένους για να ρίξουν πάνω τους το χασίσι που φουμάρανε αυτοί;
Έχω σαράντα χρόνια στο τραγούδι θητεία.
Δεν έχω μια!
Κι όμως υπάρχουν κάτω του μετρίου καλλιτεχνάκια, με σαράντα μήνες θητεία που βρίσκονται στα ύψη με μισθό παραμυθένιο.
Με ρώτησε κάποιος μήπως τα σκόρπαγα τότε που τα ‘παιρνα .
Όχι. Δεν τα σκόρπαγα, γιατί ποτέ δεν τα πήρα χοντρά.
Ούτε εταιρία ήμουν ούτε αφεντικό.
Για να ανεβείς ψηλά, πρέπει να περάσεις πολλές πόρτες χαμηλές και στενές και να σκύβεις, και να σου βάλουν δάχτυλο από πίσω για να σε στριμώξουν.
Όταν το κάνεις, τότε φτάνεις στα σαλόνια.
Δύναμη του λαϊκού τραγουδιού είναι ότι αντλείται από τον λαό και σ’ αυτόν επιστρέφει, και γι αυτό δεν μπορούν να το πολεμήσουν.
Το 1937 μπήκα στο καράβι στη Θεσσαλονίκη για να πάω στον Πειραιά.
Ήταν εποχή που ήταν μεγάλη επιτυχία η Φαληριώτισσα.
Με το ίδιο καράβι γύρναγαν στον Πειραιά ο Παπαϊωάννου με τον Στεφανάκη (τον Σπιτάμπελο).
Όλη νύχτα παίζαμε και γίναμε φίλοι.
Δούλεψα πολλές φορές με τον Παπαϊωάννου και άλλους, κάθε φορά που ανέβαιναν Θεσσαλονίκη μέχρι τις αρχές της κατοχής.
Τότε ήταν που δούλεψα και με τον Τσιτσάνη σε ένα μαγαζί λίγο παρά έξω από το Ντεπό, κοντά στο σπίτι της γυναίκας του της Ζωής.
Ο Τσιτσάνης έπαιζε περίφημο μπουζούκι.
Τέτοιο παίξιμο, ούτε ακούστηκε, ούτε θα ξανακουστεί».
Ο Γιάννης Κυριαζής είχε ένα μεγάλο παράπονο. Όταν πήγε στην Αθήνα, παιδεύτηκε πολύ να βρει δουλειά, και αυτό γιατί όπως είπε ο ίδιος «οι άνθρωποι που τα πίναμε παρέα στη Θεσσαλονίκη και κάνανε τον φίλο, στην Αθήνα ‘κάναν πως δεν με ξέρανε.
Ξέρεις, για να σε πάρουμε στο μαγαζί μου λέγανε, πρέπει να είσαι γνωστός, να σε ξέρει ο κόσμος και τα αφεντικά και ‘σένα δεν σε ξέρουν.
Βλέπεις οι χάρτινες βεντέτες δεν σε παίρνουν κοντά τους για να μην τους επισκιάσεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΤΗΣ

Ένας ακόμα μεγάλος του Ρεμπέτικου, είναι και ο Γιώργος Μπάτης, η Αμπάτης, η Τσωρός.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, το «Μπάτης» ηταν ψευδώνυμο, παρατσούκλι, που το πήρε «κληρονομιά» ο Γιώργος από τον πατέρα του.
Γιώργος Τσωρός ηταν το κανονικό του ονοματεπώνυμο, και έχει ενδιαφέρον να δούμε πως έγινε το παρατσούκλι «Μπάτης».
Ο πατέρας του, που έκανε όπως οι περισσότεροι της εποχής ευκαιριακά μεροκάματα, κάποτε, μόλις πληρώθηκε από τη δουλειά του, πήγε στη θάλασσα, και αφού έβγαλε από την τσέπη του τα χρήματα, τα κούνησε στον αέρα, και είπε: «Αν δεν σας φάω, να με πάρει ο μπάτης»!
Αυτή είναι η ιστορία για το παρατσούκλι, η οποία όμως έχει πολλές «παραλλαγές» ανάλογα με τον αφηγητή της εκείνη την εποχή.
Ο Γιώργος Μπάτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1890.
Έπαιζε πολύ καλό μπαγλαμά, και είχε δημιουργήσει μάλιστα και δικό του «χοροδιδασκαλείο» στη Δραπετσώνα.
Σαν καλλιτέχνης, είναι από τους πρώτους ρεμπέτες μουσικούς, από τους πρώτους συνθέτες της προπολεμικής εποχής.
Έπαιζε μπαγλαμά από το 1915, και είναι ένα από τα μέλη της Τετράδος, της Ξακουστής του Πειραιώς, της πρώτης επίσημης Ρεμπέτικης Κομπανίας.
Η πρώτη τους εμφάνιση έγινε το 1934.
Μέχρι που κάηκε του Καραϊσκάκη, ο Μπάτης είχε εκεί ένα καφενείο στο οποίο σύχναζαν όλοι οι μάγκες.
Έκανε πάρα πολλές δουλειές.
Πουλούσε φάρμακα για τους κάλους και τα δόντια, έκανε το μικροπωλητή, είχε ενεχυροδανειστήριο, έκανε τον «οδοντίατρο», κλπ.
Όλα αυτά τα συνδύαζε με πολύ καλαμπούρι, και πολλές πλάκες, οι οποίες άφησαν εποχή.
Ο Μπάτης μέχρι το θάνατο του το 1967, έπαιζε και τραγουδούσε πότε με συγκροτήματα, και πότε μόνος του.
Οι παλιοί όσοι τον είχαν γνωρίσει, τον θυμόταν πάντοτε καλοντυμένο να παίζει στα λεμονάδικα καθισμένος πάνω σε ένα καρότσι.
Αχώριστος σύντροφος του Μπάτη, ηταν το μπαγλαμαδάκι του ο «ΜΑΓΚΑΣ», που του τον είχε φτιάξει ένας καταπληκτικός οργανοποιός, ο Τσακιριάν!
Ο Μπάτης όπου πήγαινε κουβαλούσε μαζί του το μπαγλαμαδακι του, κρυμμένο πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού του.
Ο Γιώργος Μπάτης, η Αμπάτης, η Τσωρός, πήγε «άδοξα» όπως οι περισσότεροι ρεμπέτες.
Ο Τσακιριάν μιλώντας για τον Μπάτη, τον χαρακτήρισε «ΡΗΓΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ».
Όταν θάψανε τον Μπάτη στην κάσα του ‘βαλαν το αγαπημένο του μπαγλαμαδάκι.
Ο Γιώργος Μπάτης άφησε πίσω του αρκετά τραγούδια που ακόμα και σήμερα τα ακούμε σε νεώτερες εκτελέσεις.
Ας θυμηθούμε μερικά από αυτά.
«ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΡΑΔΙΚΙ, ΑΤΣΙΓΓΑΝΑ, ΒΑΡΚΑ ΜΟΥ ΜΠΟΓΙΑΤΙΣΜΕΝΗ, ΒΛΕΠΩ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΑΡΕΑ, ΖΟΥΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΜΠΗΚΑ(ο τίτλος του δίσκου είναι «Ζειμπεκάνο Σπανιόλο»), Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΚΑΜΗΛΙΕΡΙΚΟ, ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ, ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΓΥΑΛΟ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΡΑΒΟΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟΙ, και άλλα πολλά.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ

Ο επιλεγόμενος «Τεμπέλης», και το τρίτο από τα τέσσερα μέλη της «ΤΕΤΡΑΔΟΣ ΤΗΣ ΞΑΚΟΥΣΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ», της πρώτης Ρεμπέτικης κομπανίας.
Ο Στράτος Παγιουμτζής, είναι ο τραγουδιστής που όπως είχε πει ο Βασίλης Τσιτσάνης, είχε «αηδόνια στο λαρύγγι». Γεννήθηκε το 1904 στο Αιβαλί (Κυδωνιές) της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας του ηταν ψαράς, και έπαιρνε μαζί του σαν βοηθό τον μικρό Στράτο.
Παρόλο που ο μικρός Στράτος δεν καταγόταν από μουσική οικογένεια, διακρινόταν για την ερμηνεία του στα μικρασιάτικα τραγούδια και στους αμανέδες.
Λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή, ο Στράτος και η οικογένεια του έρχονται στην Ελλάδα και πιάνουν σπίτι στον Πειραιά.
Θα ηταν γύρω στο 1918.
Γύρω στο 1925, ο Στράτος γνώρισε το Μάρκο Βαμβακάρη, έγιναν φίλοι, και άρχισαν μάλιστα να συνεργάζονται.
Λίγο πριν το 1930, ο Στράτος, ο Μάρκος, ο Δελιάς, ο Κερομύτης, ο Μπαγιαντέρας, και άλλοι μεγάλοι του Ρεμπέτικου με τους ‘μπουζουκομπαγλαμάδες τους παίζουν παλιά τραγούδια, αλλά και καινούργια , δικά τους, στα στέκια του Πειραιά με μεγάλη επιτυχία. Το 1931 ιδρύεται στη χώρα μας το εργοστάσιο δίσκων της COLUMBIA, και βρίσκουμε στα στούντιο ηχογραφήσεων το Μάρκο, αλλά και το Στράτο.
Η είσοδος του Στράτου στη δισκογραφία , έγινε μετά από ένα χιουμοριστικό συμβάν.
Όταν ο Μπάτης αδυνατώντας για «ειδικούς λόγους» να τραγουδήσει την τελευταία στιγμή της ηχογράφησης δυο τραγούδια του, την κατάσταση έσωσε ο Στράτος τραγουδώντας στους «τόνους» του Μπάτη το «ΖΕΙΜΠΕΚΑΝΟ ΣΠΑΝΙΟΛΟ», και το «ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΡΑΒΟΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟΙ».
Έτσι, με την ευκαιρία αυτή, και τραγουδώντας σαν το Μπάτη, αποτυπώνεται στους δίσκους για πρώτη φορά η φωνή του μεγάλου αυτού τραγουδιστή.
Όλα αυτά συνέβησαν στα τέλη του 1933. η κυκλοφορία των πρώτων δίσκων του, καθώς και των δίσκων του Μάρκου, αλλά και των υπολοίπων, συμπίπτει με την εμφάνιση το καλοκαίρι του 1934 στη «Μάντρα του Σαραντόπουλου» της Τετράδος της Ξακουστής του Πειραιώς
Ο Στράτος σαν ερμηνευτής, έκανε μπάμ, με αποτέλεσμα όλοι οι μεγάλοι συνθέτες του Ρεμπέτικου να τον θέλουν να πει τα τραγούδια τους.
Η μεγάλη όμως στιγμή στην καριέρα του Στράτου, είναι όταν ερμηνεύει τα τραγούδια του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Βασίλη Τσιτσάνη.
Πενήντα από τα εκατό προπολεμικά τραγούδια του Τσιτσάνη γίνονται δίσκοι τραγουδισμένα από τον Στράτο.
Κατά την περίοδο της κατοχής, βρίσκουμε τον Στράτο, αλλά και όλους τους μεγάλους του Ρεμπέτικου, να εμφανίζονται στα διάφορα στέκια.
Αμέσως μετά την κατοχή, από το 1946 μέχρι το 1955, αφού ξανάνοιξαν τα εργοστάσια των δίσκων, ο Στράτος αρχίζει πάλι να ηχογραφεί.
Για πέντε χρόνια, 1955-1961, ο Στράτος περνά στο περιθώριο της δισκογραφίας, αλλά δεν σταματά την παρουσία του στο πάλκο ούτε στιγμή.
Τον ξανασυναντάμε στη δισκογραφία αρχές του 1960, να ηχογραφεί σε σαρανταπεντάρια.
Ο Στράτος Παγιουμτζής η Τεμπέλης (που κάθε άλλο από τεμπέλης ηταν) ηχογράφησε τριακόσια τραγούδια στις 78 στροφές, και άλλα εκατό στις 45.
Μέχρι και τα τελευταία του ηταν πάνω στο πάλκο, καταπλήσσοντας τους πάντες με την υπέροχη φωνή του.
Ο Στράτος Παγιουμτζής πέθανε το 1971 στη Νέα Υόρκη όπου βρέθηκε για να τραγουδήσει, πραγματοποιώντας έτσι το όνειρο του να τραγουδήσει κάποτε στην Αμερική.
Ερμήνευσε τραγούδια των ΤΟΥΝΤΑ, ΣΚΑΡΒΕΛΗ, ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, ΟΓΔΟΝΤΑΚΗ, ΣΕΜΣΗ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ, ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ, ΜΠΑΤΗ, ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, ΤΣΙΤΣΑΝΗ, και όλων των μεγάλων δημιουργών του ρεμπέτικου αλλά και λαϊκού τραγουδιού.

ΕΦΥΓΕ Ο ΤΟΛΗΣ ΧΑΡΜΑΣ

Πραγματικά, δεν είναι και ότι καλύτερο να διαβάζεις σαν πρώτη είδηση πρωί πρωί ότι έσβησε ένας ακόμα άνθρωπος του Λαικού και Ρεμπέτικου Τραγουδιού!

Εφυγε ο ΤΟΛΗΣ ΧΑΡΜΑΣ σε ηλικία 97 ετών!

Την Παρασκευή που μας πέρασε, πληροφορήθηκα τον Θάνατό του.

Ενα μικρό αφιέρωμα, θα μας βοηθήσει να τον γνωρίσουμε, να γνωρίσουμε τον άνθρωπο του οποίου τα τραγούδια πολλοί από εμάς σιγοτραγουδήσαμε και ΔΕΝ ξέραμε τον δημιουργό τους.

Ο Τόλης Χάρμας έχει τη δική του ιστορία στο τραγούδι (το πραγματικό του όνομα είναι Απόστολος Χαρμαντάς).
Λίγοι θα γνωρίζουν και θα θυμούνται ότι έχει ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση κομμάτια, όπως τα:
«Κάποια μάνα αναστενάζει» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Ενα τραγούδι απ' το Αλγέρι» του Απόστολου Καλδάρα, «Πάλι εχτές στις τρεις ήρθες να κοιμηθείς» του Μανώλη Χιώτη, «Ενα καράβι απ' τον Περαία» του Γιώργου Μητσάκη.
Ο ίδιος έχει γράψει κι ερμηνεύσει σε δικούς του στίχους πάνω από 150 λαϊκά τραγούδια (αρκετά με τη γυναίκα του, Λίτσα, τη δεκαετία τού '50, τότε που αποτελούσαν το ντούο Χάρμα).
Τραγούδια επιτυχίες, όπως τα: «Η καρδιά του μάγκα», «Γκιουλτζαμάλ», «Το σφάλμα», αλλά και το πρόσφατο ωραίο ζεϊμπέκικο «Αλήτικα μικρόβια».
Δικό του είναι και το «Εδώ παπάς, εκεί παπάς» που έχει τραγουδήσει παλαιότερα ο Τάκης Μπίνης.

«Κατάγομαι από το Λεωνίδιο Κυνουρίας.
Τα πρώτα μου ακούσματα είναι από παραδοσιακή μουσική.
Ο πατέρας μου έπαιζε λαούτο.
Από εκεί επηρεάστηκα.
Στην Αθήνα, στην Ακαδημία Πλάτωνος, θυμάμαι που ήμασταν μαθητές 15χρονοι με τον Γιώργο τον Μουζάκη, τον γνωστό συνθέτη.
Καθόμασταν με μια κιθαρούλα, λέγαμε τραγουδάκια και κάναμε καντάδες για να ρίξουμε τα κορίτσια.
Είχα μάθει το λα μινόρε, το λα ματζόρε, τρία ακόρντα.
Ο Γιώργος από τότε το έλεγε ότι θα γίνει συνθέτης.
Τον είχα συναντήσει τελευταία φορά στην κηδεία της Αλέκας Στρατηγού.
Δεν τον έχω ξαναδεί. Κορακοζώητος, γερό παιδί, σαν κι εμένα».Το '48 ξεκίνησε σαν επαγγελματίας τραγουδιστής σ' ένα αναψυκτήριο της πλατείας Κουμουνδούρου.
«Ελεγα Χαιρόπουλο, Αττίκ, ελαφρά τραγούδια.
Ηταν κομφερασιέ τότε ο Λάμπρος Ζούνης μαζί με τον Αρία.
Από εκεί άρχισα, με 8 δραχμές μεροκάματο».«Υστερα από δύο χρόνια περασα στο λαικο τραγουδι.
Είχα αρχίσει ήδη να γράφω και να παίζω μπουζούκι.
Ηταν της μόδας το λαϊκό τραγούδι.
Προσαρμόστηκα γρήγορα.
Αμα δεν ελίσσεσαι, πώς θα γίνει; Θα μείνεις εκεί, κούτσουρο;
Εκανα ντουέτο με τη συγχωρεμένη τη γυναίκα μου, τη Λίτσα.
Αρχίσαμε από το βαριετέ "Αλκαζάρ" στον σταθμό Λαρίσης και μετά πήγαμε στο θέατρο "Σαμαρτζή" σ' επιθεωρήσεις με Βασιλειάδου, Φωτόπουλο, Ρένα Ντορ κ.ά. Ημασταν το πρώτο λαϊκό ντουέτο στο θέατρο.
Εκεί πρωτοτραγούδησα την "Καρδιά τού μάγκα".
Μετά πήγαμε τουρνέ σε Κωνσταντινούπολη, Κύπρο, Ισραήλ.
Ημασταν δέκα χρόνια μαζί. Κάναμε δύο παιδιά, την έχασα, συνέχισα μόνος μου».«Πηγα Αμερική , για οκτώ χρόνια.
Τορόντο, Βανκούβερ, Καλιφόρνια, Νέα Υόρκη, Σακραμέντο, Ινδιανάπολη.
Παίζαμε μόνο ελληνική μουσική έχοντας κοινό αμερικάνικο, σχεδόν το 90%».«Περισσότερες είναι οι δύσκολες στιγμες που είχα παρά οι εύκολες.
Αυτό το επάγγελμα έχει στιγμές γλυκές κι έχει κάτι πικρές, ολόπικρες.
Από μικρόψυχες συμπεριφορές συναδέλφων, από άγνοια.
Αυτά συμβαίνουν.
Δεν έχω κανένα παράπονο, ούτε κατηγορώ κανέναν, τους αγαπώ όλους. Δεν ξέρω αν μ' αγαπάνε αυτοί».
«Καλή παρέα έκανα με τον συγχωρεμένο τον Γεράσιμο Κλουβάτο, αυτόν που έχει γράψει το "Άναψε το τσιγάρο, δωσ' μου φωτιά».
Ακέραιος χαρακτήρας, ταιριάζαμε.
Επίσης με τον Σπιτάμπελο τον Στέφανο.
Εξαιρετικός καλλιτέχνης, ολίγον τρελός.
Είχε εφεύρει το μπουζουκοκίθαρο με έξι χορδές.
Εκανε αυτή την πατέντα γιατί έπαιζε περισσότερο κιθάρα.
Την επανάσταση βέβαια την έφερε ο Χιώτης με το τετράχορδο μπουζούκι.
Σπουδαία εφεύρεση».

«Μπουζουκι και κιθάρα έμαθα μόνος μου.
Σε όποια ωδεία και να πας, ότι και να κάνεις, εάν δεν έχεις τσαγανό, δεν φτουράς.
Το αίσθημα που θα δώσεις στο όργανο είναι άλλο πράγμα.
Γνώρισα μουσικούς σημαντικούς, που δεν μ' άγγιζαν όμως στην καρδιά.
Κι έβλεπες τον συγχωρεμένο τον μπάρμπα-Γιάννη τον Παπαϊωάννου που έπαιζε μπουζούκι με δύο δάχτυλα κι όταν έπαιζε ταξίμι, σου σηκωνόταν η τρίχα.
Το αίσθημα μετράει».«Έγραψα τραγούδια που το ένα με το άλλο να μη μοιάζουν, δεν ήθελα να κάνω κατεστημένο.
Έγραψα λαϊκά κανταδορίστικα».«Όπως ο Ζαμπέτας!
Με τον Ζαμπέτα είχαμε πάει στις Κάνες με την ταινία του Ντασσέν "Ποτέ την Κυριακή".
Ήμασταν στην ορχήστρα του Λαβράνου κι έπαιζα κιθάρα.
Μαζί μας κι η Χρυσάφη, ο Καλφόπουλος.
Ο Ζαμπέτας από εκεί στην ουσία άρχισε την καριέρα του, παίζοντας μπουζούκι για "Τα παιδιά του Πειραιά".
Αξιόλογος δημιουργός.
Μου άρεσε πάντα το μπελκάντο.
Κι η βυζαντινή μουσική είναι τρομερή.
Για να τη σπουδάσεις, πρέπει να φας τουλάχιστον 50 χρόνια».«Την Μαρινέλλα εγώ την έβγαλα στο τραγούδι.
Ήμουν στη Θεσσαλονίκη γύρω στο '56 και τραγουδούσα στο "Πανόραμα".
Ερχόταν κόσμος με πούλμαν από Νάουσα, Βέροια, Βόρεια Ελλάδα.
Την ανακάλυψα στο καλοκαιρινό θέατρο "Χατζώκου" με μια ποδίτσα να έχει έναν μικρό ρόλο και να τραγουδάει.
Λεγόταν Κίτσα Παπαδοπούλου και ήταν φιλενάδα του Κώστα Βουτσά.
Πήγα στο καμαρίνι τους και τους είπα να έρθει μαζί μου στο κέντρο.
Έπαιρνε τότε 40 δρχ. μεροκάματο και θα της έδινα 250 δρχ.
Το δέχτηκαν.
Είχα γράψει τότε κι ένα τραγούδι, το "Μαρινέλλα".
Και της έδωσα να 'χει αυτό σαν καλλιτεχνικό όνομα.
Κρίμα όμως που δεν τα λέει αυτά.
Είναι κακό να ξεχνάς.
Εκεί στο "Πανόραμα" την βρήκε ο Καζαντζίδης και την πήρε μαζί του.
Εγώ της είπα "άμα θες, πήγαινε μαζί του, αλλά θα είσαι στη σκιά του".
Κι έτσι έγινε.
Την είχε μόνο για σεκόντα.
Μέχρι που χωρίσανε κι άνοιξε τα φτερά της».

Η νυχτερινή διασκέδαση πριν από 50 χρόνια ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή.
Σήμερα η διασκέδαση που γίνεται είναι πιο ευπρεπής, πιο μαλακιά.
Τότε γίνονταν αγριότητες με τα σπασίματα.
Αυτό το σημάδι που έχω στο φρύδι είναι από ποτήρι.

Από το '45 κι έπειτα αυτά ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Αγρία διασκέδαση.
Ουίσκι δεν υπήρχε τότε, μόνο κρασί.
Αδειάζανε την μποτίλια και μπαμ στο πάλκο.
Άλλο πράγμα.
Σήμερα είναι πολύ πιο ήπια».«Σήμερα υπάρχουν αξιόλογα τραγούδια, υπάρχουν και πιλάφια. Υπάρχει πρόοδος από τότε με το έντεχνο τραγούδι.
Βέβαια, κάποιοι έγραψαν ωραία πράγματα, αλλά όχι διασκεδαστικά.
Ο ελληνικός λαός θέλει απλότητα, θέλει να του πεις δύο λέξεις να τις βάλει στο μυαλό του και να τραγουδάει».Σπανίζουν τέτοια τραγούδια σήμερα. Η δυσκολία έγκειται στην απλότητα. Πρέπει σε τέσσερις αράδες να εντοπίσεις όλο το θέμα.
Και βλέπεις κάτι λόγια χωρίς ρίμα, λες και είναι εφημερίδα ή διήγημα.
Δεν τη δέχομαι αυτή την ποίηση».

«Ο έρωτας έπαιξε Πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου .
Όποιος δεν ερωτεύεται, δεν έχει ψυχή, δεν έχει καρδιά. Ο έρωτας είναι το ελιξίριο της νεότητας.

Αν και έχω γράψει ένα τραγούδι, "Το χρήμα είναι έγκλημα κι ο έρωτας σκοτούρα"!

Του ευχόμαστε ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!